WALDORF
Invoer gebruikte auto's was
laatste maanden record
PANDA EN DE SUPERSCHAT
ngestipt
POLLE, PELLI EN PINGO
Ons vervolgverhaal
KNEUSJESMARKT TIERT WELIG
Rammelende
motor in
zaagsel
sirtMi.'VASi.tsH: sgsasss."
Expositie in
Ruïne geopend
TWEE BROERS
VERDRONKEN
»t,'B>CAoo-Ay
ZATERDAG 3 AUGUSTUS 1968
Feuilleton door
JAMES GOLDMAN
Keuring
Beton
Auto te water
onderdelen uit voorraad
n.v.metzelaar
Kees Stip
Kerkelijk nieuws
*Vat éem bui i ik zwoer vtos /mwn)
TE *OOP
67)
Ik heb verscheidene jaren
geleden wapens gekregen van Mos
kou en om iets aardigs terug te
doen heb ik de taal geleerd. Men
veronderstelde dat ik de Vredesprijs
van ze zou krijgen, maar het is nooit
gebeurd. „Naar de oceaan", roept
een andere stem en weg zijn ze. Ik
blijf achter, omringd door stervende
Cubanen. Het verhaal heeft meer
dan één moraal, maar deze bevalt
me het best: Als je een vijand hebt,
loont het de moeite zijn taal te
spreken." Reino ging zonder onder
breking op een ander onderwerp
over. „Hebben jullie in Puerto Crisco
iemand ontmoet die Desi heet?"
Waldorf knikte.
„Hoe maakt hij het?"
„Hij is dood."
„Weet je het zeker?"
Hannah knikte en slikte moeilijk.
„We hebben hem zien sterven."
„Wie heeft hem gedood?"
„Ferrón."
„O.Reino knikte langzaam.
„Wie is Desi?"
„Ik heb vele kinderen. Hij was er
een van." Het was stil.
„Met verdriet gaat het net als met
een goede sigaar; er is rust en tijd
voor nodig om beide recht te laten
wedervaren. Later dan maar."
Het was bijna twaalf uur. De zon
stond hoog aan de hemel en het
moeras begon te dampen. Guerrera
veegde zijn tranen weg. Toen hij
sprak leek het alsof er niets gebeurd
was.
„Ik heb het gezicht van een staats
hoofd. Het is een van mijn twee gro
te gaven. Met iedere willekeurig ge
zicht kun je aan de macht komen,
maar alleen met een markant ge
zicht kun je aan de macht blijven.
Dat is de reden waarom de Trotsky's
en de Malenkovs geen blijvertjes zijn,
en waarom de De Gaulle's en de
Roosevelts dat wel zijn Als we in
mijn land televisie hadden zou ik
hier niet zitten.
Mijn andere grote gave is mijn
mond. Geef me een microfoon en
vijftig duizend mensen en ik ben
Caesar. De hele nacht, terwijl jullie
sliepen, heb ik toespraken bedacht
die ik tot jullie zou kunnen richten.
Nu besef ik dat ik geen toespraken
nodig heb. Wij lijken wel grote ge
lieven, wij drieën: Zonder elkaar
zullen we sterven. Dat is de reden
waarom wij drieën met mijn woon
boot naar de vrijheid zullen varen."
Ze glimlachten omdat ze dachten dat
dat zijn bedoeling was. Maar daarin
vergisten ze zich. Het was doodstil
in het moeras en met de opstijgende
warme lucht kwam de stank van het
rottingsproces. Het vuur verdween
uit zijn stem; hij werd een en al
zakelijkheid. „Er bestaat een wet
van een landgenoot van jou die
Murphy heet.
Hij luidt als volgt: Alles wat maar
mis kan gaan. gaat ook mis. Het is
een wet die altijd opgaat en ik leef
ernaar. Als ik dat niet deed zou er
nu geen woonboot voorhanden zijn
en zouden we geen hoop meer heb
ben.
Maanden lang hebben jullie rege
ring en ik de handen ineengeslagen
voor de nobele zaak van mijn lange
levensduur. We wisten dat er mis
schien een staatsgreep zou komen en
toen die kwam gingen wij. Terwijl
de verraders met handgranaten de
voordeuren uit het zomerpaleis ver
wijderden, gingen wij jullie CIA
en ik via de achterdeur weg. De
auto en daarna, de helikopter ston
den klaar. Ze zochten me nog onder
de bedden in het paleis toen ik al
veilig in Puerto Crisco zat.
Ik wist dat Ferrón in Puerto Cris
co zou zijn, en ook de Russen en
de Chinezen, en ik dacht, Reino, de
veiligheid is net als zout: je raakt
er doorheen: pas op je tellen. Dus
stuurde ik Desi met de woonboot
vooruit. Zodra het vanavond donker
is, gaan we.
We moeten wel, begrijp je. We kun
nen niet terug.
Jullie Wainwright kan ons niet red
den. Van zijn medewerkers zijn er
te veel dood; ik heb het zelf gezien.
Ik kan niet alleen met die boot on
derweg; daarom heb ik jullie no
dig. Jullie kunnen de boot niet vin
den; dus hebben jullie mij nodig. We
zullen koers zetten naar Panama en
zodra we jullie fort in Balbao be
reikt hebben zijn we zo veilig als
wat".
Het leek Waldorf een verstandig
plan. Hij en Hannah werden net zo
opgejaagd als Guerrera. Bovendien
was het altijd al een droom van
hem geweest om op je gemak er
gens heen te varen met een woon
boot. Rustig langs de mooie kust van
de Grote Oceaan varend, aan dek
zonnend met Hannah; zonnend, zon
digend.
„Reino?" Hannah fronste haar
wenkbrauwen.
„Si?"
„Waar ligt Balboa?"
„Aan het westelijke eind van het
Panamakanaal".
„Hoever is dat?"
„Hier vandaan?" Ze knikte. Hij
glimlachte al zijn tanden bloot. „On
geveer zevenhonderd mijl".
„Wat? Met een woonboot? Over de
oceaan?"
„Als we een rechte koers volgen.
Als we langs de kust varen duizend".
Hannah ging op haar boomtak
staan. „Ben je nou helemaal gek?"
„Dat is wel eens meer geopperd".
„Vertel me eens precies wat je
van het varen op zee afweet."
„Tja". Reino pakte haar hand en
gaf er een bemoedigend klopje op.
„Wat ik ervan weet? Dat kan ik
pas zeggen als ik het heb gepro
beerd".
Ze waren vol vertrouwen toen ze
hun boom verlieten. De zon ging on
der, de hemel was rood en ze ston
den tot hun middel in de roze brij.
Het was een prettige dag geweest,
met veel diepzinnige gesprekken, ha-
zeslaapjes en bananen. Vroeg in de
middag hadden ze in de verte hon
den gehoord, maar daar was het bij
gebleven. Het moeras was warm,
als een bad van aangename tempe
ratuur, en dat stelde hen gerust.
„Welke kant op?", vroeg Waldorf.
Reino wees zonder aarzeling naar
de linkeroever. „Ik heb een geheugen
als een fotografische plaat. Desi heeft
'n kaart getekend. Daarop ging het
moeras over in een rivier en die
stroomde naar de oceaan. Vlak door
dat we de rivier bereiken is er een
bocht in de linkeroever, gevolgd door
een landtong. Voorbij de landtong
ligt de woonboot".
(Wordt vervolgd)
heid zaagsel of een binnenband, die in
de cardan is gestopt.
Liefst tegen de schemering of in het
donker wordt de wagen aangeprezen. In
het donker, omdat dan de snel uitvloeien
de olievlek onder de wagen niet zicht
baar wordt en omdat de slechte staat van
I de wagen als het even kan niet in het
oog moet vallen. Het kentekebewijs is ook
niet altijd 'n even goede gids. Men deinst
I er niet voor terug de leeftijd van de wa
gen te veranderen bijvoorbeeld van 1961
naar 1964. In veel gevallen worden twee
oude wagens waarvan de een van vo-
(Van onze correspondent)
HEERLEN De invoer van ge
bruikte wagens is de laatste maan- Iren en de ander van achteren is inge-
den weer tot een recordhoogte ge- samengevoegd tot een nieuw
7 geheel, puntgaaf. Een chassis van een
stegen. Zes percent meer wagens zijn i964
-wagen met een carrosserie en mo-
Nederland binnengevoerd. Het gros tor uit 1961 levert op het kentekenbewijs
van de wagens wordt gesleept of op van. de politie „ongeveer 1964" op.
aanhangwagens getransporteerd Een Sinds de opkomst van deze handel is
niot al to „„-+.,1 uA„;i j een complete organisatie ontstaan Vroe-
|f aantal bereikt de oona ger haalde de handelaar de wagen zelf
Hde autohandel, de overige wagens uit het buitenland, knapte hem op en
verzeilen na een snelle „face-lifting" bracht het aan de man. Nu zijn de taken
op de wilde automarkten en worden worden de vehikels opgeslagen, waar de
in cafeetjes van de hand gedaan zorgj V00J de 1um,port' op ^en vaste plaaï's
worden de vehiles opgeslagen, waar de
n„ wagen wordt doorverkocht. De volgende
wagens is lucratief TOt'wlfrHt - a Persoon vermeerdert de waarde door een
Tewerkt rtlnrntr I" ,n hand vaak knappe, plastische chirurgie toe te
l .e,en ^afen -eerder Pa*56" Vandaar vertekt de wagen
„t tal loss wordt verklaard dan in Ne- de handelaren die de wagen naar de
inn!3 a-66" ge g va." hog* arbeids- verbruiker brengt. Inmiddels is de prijs
'°""V d e ee" reparatie voor de verze- van de wagen gestegen van 500 naar
een rendabel maakt. Voor 2700. Slehcts een gering deel van het
is de invoer van een „wrak" met de daar- arDeldskosten-
aan verbonden kosten geen probleem. De -net-linnl
deuren en de motor worden gesloopt en' 'lUUl
de kale wagen verschijnt aan de grens.
Voor een schijntje wordt de zaak dan in
gevoerd. Bij een volgende trip neemt de
handelaar de deuren en de motor mee, die
eveneens voor een prikje Nederland bin
nen mogen.
Vooropgesteld moet natuurlijk worden,
Behalve de eigenaar van deze wagen
is de bona fide handel de dupe van deze
gang van zaken. De betrouwbare twee-
dehandshandel wordt gewantrouwd. De
importeurs van nieuwe wagens lijden er
eveneens onder. Ook al is een wagen langs
duistere wegen op de weg gekomen, het
dat een niet onbelangrijk deel van de blijft een wagen van een bepaald merk
tweehandsautohandel volkomen onbe- °P deze manier worden oude en nieuwe
trouwbaar is. In deze tak van de handel voertuigen over dezelfde kam geschoren,
worden de wagens zorgvuldig opgeknapt
en als volwaardige auto aan de man ge
bracht. Het andere deel verdwijnt naar
werkplaatsjes, waar de sporen van een
aanrijding worden weggewerkt. Het even
tueel verbogen chassis wordt met persen
in de juiste vorm teruggebracht, waarna
de wagen ter keuring gaat om een ken
tekenbewijs te verwerven.
De keuring van de Rijksdienst voor
wegverkeer bepaalt zich alleen tot de vei
ligheid van de wagen. Alle mogelijke lap
middelen, die de wagen <een betrouwbaar
uiterlijk geven (een betonnen bodem bij
voorbeeld) worden hier snel opgespoord.
Voor deze wagens geen kentekenbewijs.
De wagens die wel veilig zijn kunnen de
weg op. Vandaar dat de A.N.W.B. als
standpunt heeft: „De Duitse kneuzen hoe
ven geen gevaar voor de weg op te leve
ren, omdat ze een veiligheidskeuring heb
ben ondergaan." Veel gevaarlijker zijn
de Nederlandse „kneuzen", die na een
zware aanrijding zonder keuring weer de
weg opgaan.
De garagehouders zijn het erover eens,
dat het publiek bij de aankoop van een
gebruikte wagen, de fout maakt iets te
willen kopen wat er goed uitziet
weinig kost.
Dit werkt de knoeierijen in de hand
Veel opgelapte wagens vertrekken vanuit
Limburg naar Midden-Nederland en wor
den daar van de hand gedaan. De reden
hiervoor is simpel: „Dacht u dat ik iede
re dag dat gezeur van kopers aan mijn
deur wil hebben over wagens die niet lo
pen", verduidelijkt een handelaar. „Uit het
oog, uit het hart. Als de wagen verkocht
is heb ik er niets meer mee te maken"
Een van de weinige hulpmiddelen om
de kwaliteit van de gehele wagen te laten
vaststellen is de ANWB-keuring. Hiervan
wordt veel gebruik gemaakt. Maar verge
leken bij het aantal wagens dat wordt
ingevoerd, of na een botsing weer op
de weg komt, is het aantal gering. Sinds
een jaar bestaat voor de politie de mo
gelijkheid om na een ongeluk het kente
ken van een wagen in te trekken en pas
weer na een keuring te verlenen. Naar
het oordeel van een aantal garagehouders
wordt hiervan geen deskundig gebruik ge
maakt. Naar hun mening worden te veel
wagens zonder kenteken van de straat
naar de garage verwezen, terwijl dat niet
nodig was en blijken er aan de andere
kant te veel wagens rijden, die stilstaand
langs de weg nog gevaar opleveren, laat
staan rijdend.
Voor de veiligheid op de weg zal er
straks een wettelijk verplichte jaarlijkse
veiligheidskeuring komen. Is een auto in
orde dan wordt dit aangegeven door een
plaatje op de voorruit. Toch schijnt ook
dit middel niet afdoende te zijn. Op de
zwarte markt werd al 100 geboden voor
'n dergelijk plaatje, waarmee de voorruit
kon worden versierd.
SANTPOORT In de Ruïne van Bre-
derode is gisteravond de expositie van
tekeningen en gouaches van Reinier Lu-
cassen bijzonder aantrekkelijk geopend.
Gezeten in de binnenhof onder de oude
bomen konden de aanwezigen genieten
van uitnemende moderne jazz van het
quintet van Joop Cavé dat aan dit optre
den een goede warming up had voor het
jazz-concours in Loosdrecht, waaraan het
in dit weekend meedoet. De moderne dis
harmonieën, vaak met grote geladenheid
en spanning geïmproviseerd door alt, twee
bassen, viool en drums deden het wonder
wel tegen de oude ruïne-muren.
Tussen de nummers droeg de schilder
dichter C. Beurskens voor uit zijn bundel
„Part noch deel". Zijn verzen pasten in 't
kader, geestige vondsten in de ready
made-stijl waarin hij een modern levens
gevoel mei veel satirisch understatement
vertolkt. Hij las ook verzen in dezelfde
stijl van Pieter Holstein voor.
De avond was ingeleid door de heer
J. Dooijes, secretaris van de ruïne-commis
sie.
Op de tentoonstelling van Reinier Lu
De inspectie van de Rijksdienst voor
het wegverkeer zegt niets over de moto
rische kwaliteit en toestand van het vehi
kel. De mogelijkheden om te knoeien zijn
hier te over. De aspirant-koper, die niet
te veel geld wil of kan uitgeven kan wor-
den geïmponeerd door het fraaie, opge- I cassen"zafïk"nïêT met een recensie terug-
poetste uiterlijk van de wagen. De soms komen. Hij heeft naam, maar heeft stellig
met beton gevulde gaten m de carrosse- het niveau van de ruïne-expositie onder-
ne zijn verborgen achter een glimmen- schat door grafisch werk van de slechtste
de laag lak. Het gerammel van de motor kwaliteit op te hangen. Het zijn quasi-
dat onmiskenbaar het naderende einde experimentele bladen in een pseudo Co-
aankondigt, is gesmoord in een hoeveel-1 bra-stijl vermengd met slecht verwerkte
andere invloeden. Met enig talent zo wer
kende moet een kleine gelegenheid als
de ruïne-kelder gemakkelijk met goede
kunst in deze richtig te vullen zijn. Dit
talent ontbreekt of Lucassen heeft zo
maar wat ingezonden. Het is een beledi
ging voor iedere kijker die ook maar iets
voor moderne grafiek voelt.
H.S.
NAARDEN De Bussumse broers
Frits en Adrie Klare, respectievelijk 23
en 18 jaar zijn in de nacht van donderdag
op vrijdag met hun auto bij Abcoude ver
ongelukt, te water geraakt en verdron
ken. De tamelijk nieuwe wagen reed met
grote snelheid langs Het Gein en vloog
daar uit de bocht. Omwonenden, die het
ongeluk zagen gebeuren, hebben zich nog
te water begeven maar slaagden er niet
in de portieren open te krijgen.
ADVERTENTIE
In oom magazijnen hebben wij een grote
voorraad onderdelen op het gebied van de
elektrische voorwening van de auto zoals
bougies, s*roomverdelers, complete kop
lampen, reflektors, accu's, dynamo's, clig-
nodeurs. stertmotOMn ede Direkt verkrijg
baar bij N.V. Metzeéaer. Wip even langs, u
bespaart er tfjd en geld mee
Natuurlijk heb ik de boot weer ge
mist. De Russische draagvleugelboot
„Kometa". Een goedgekozen naam,
want het ding scheert inderdaad als
een komeet over het water, met een
staart van spattend schuim die alle
schepen in de nabijheid het nakijken
geeft. Het vaartuig, dat in de Rotter
damse havens heel wat water heeft
doen opstuiven, bereikt een snelheid
van bijna 38 knopen, voor landrotten
overeenkomend met 70 kilometer per
uur. Tarieff 7,50 per rondvaart. Dat
bedrag had ik er graag voor over
gehad, want de „Kometa" bereikt deze
snelheid door zich zover uit het water
te verheffen dat hij bijna geen motor
boot meer is. En ik heb een geweldige
hekel aan motorboten.
Om dit krasse standpunt te rechtvaar
digen haast ik mij te verklaren dat ik
een overtuigd zeiler ben. Dat „over
tuigd" mag desgewenst als zeilterm
worden opgevat. Een overtuigd schip
is een schip met overdreven veel zeil.
Zo'n soort zeiler ben ik geworden toen
ik zo'n soort schip bezat. Omwonenden
van 't Schildmeer herinneren zich hoe
ze bij stormachtig weer, te ruw voor
een vergrote B.M. om zich buiten te
wagen, in het café van Loede Land
man tehoop liepen om de „Vliegende
Hollander" te zien zeilen. Dat was ik.
In een vleermuisachtig spookscheepje
met veel te veel zeil voor zo weinig
romp. En veel te weinig zeiler aan
boord voor zulk weer. Met het larkje
„Contramientje" was geen land te be
zeilen, maar ik hield haar boven water,
ondanks het feit dat de bouwer haar
een persoonlijk model neus had meege
geven dat zij voortdurend in de golven
stak, zodat ik met de wind méé moest
lavereneen in die landstreken nog
nooit vertoonde vorm van zeeman
schap.
Juist dit ongemak heeft mij altijd
hartstochtelijk en vergeefs doen ver
langen naar een van dat soort zeilboten
dat het vermogen bezit zich gejaagd
door de wind met de steven uit het
water te verheffen en planerenderwijs
het wateroppervlak te scheren, met
achterlating van 'n spiegelgladde baan,
geflankeerd met afgeschoren golftop-
jes. Wie dit bereikt, kan zich heerser
noemen over water en wind. En dat is
meer dan waarvan de menselijke hoog
moed mag dromen. Reeds Sofocles
heeft de mens om deze kunst geprezen
als een geweldenaar, waarbij dient te
worden aangetekend dat de Grieken in
piepkleine scheepjes voeren en doods
bang waren voor water.
Door de invoering van de motor heb
ben wij de wind als dienaar aan de
dijk gezet. Daarom houd ik niet van
motorboten. Maar de sensatie van het
planeren, en dan nog wel zó snel,
had ik graag willen meemaken. Geluk
kig komen er nog betere kansen. De
Hovercraft, een soort zwevende snel
kookpan, schijnt zich met een snelheid
van 200 kilometer per uur over het
wateroppervlak te bewegen. En daar
mee zijn de mogelijkheden nog niet uit
geput. In Amerika werken twee broers
aan een vaartuig dat nog grotere snel
heden moet bereiken en zich nog hoger
boren het water verheft. Er schijnt
zelfs geen water voor nodig te zijn. De
gebroeders Wright hadden zoiets al in
1903.
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Ootmarsum D. Brandhorst,
kandidaat te Zuidlaren, die dit beroep
ook aannam- te Monster (vac. D. v. d. Ent
Braat) J. den Besten te Huizen (N.-H.);
te Dieren (derde predikantsplar.ts) P.
Landweer te Nigtevecht
Aangenomen naar Woubrugge (toez.) F.
A. L. Franken te Veessen; het beroep naar
de Nederlandse Protestantse gemeente te
Luxemburg mr. drs. P. de Haas te Keer
bergen (Brussel).
Geref. kerken Vrijgemaakt
Bedankt voor Schildwolde J. M. Goed
hart te Drachten.
35. „Denk je echt dat je zonder kaart de weg weet
naar die tempel?" vroeg Panda zorgelijk, toen ze het
oerwoud binnen stapten. „Het lijkt me heel vervelend
om hier te verdwalen".
„Inderdaad, erg vervelend.mompelde Joris en
hij vervolgde binnensmonds: „Maar het is nog lastiger
om mijn twee reisgenoten kwijt te raken. Dit baaske
is nu al hinderlijk over de tempel met de schat die ik
heb bedacht. Maar hoe zal dat zijn over enkele weken,
als we nog steeds niets hebben gevonden dat er op
lijkt?"
Zo dubbend stapte hij door het tropische bos, terwijl
Bill Dollar opgewekt foto's maakte en Panda goed
oplette waar ze liepen. Zo kwamen ze na een half
uurtje bij een open plek in het bos en daar stond,
een oud verweerd gebouw.
„De tempel!" riep Panda. „Wat knap van je Joris!"
„Gee!" zei Bill Dollar, vlug een plaatje schietend.
„Kom jongens Naar binnen! Ik wil die schat wel eens
zien!"
„Een.een tempel" sprak Joris verbijsterd tot
zichzelf. „Ik heb geluk, maar nu moet ik voort vóór ze
naar de niet-bestaande schat gaan zoeken".
PARAPLU HALEN i r—J
WAAR 6EM JIJ V VAN 06 REGEN NA
TOCH 20 WAT VAN I TUURIUJC - IK GA
GEWORDEN^ A MIJN PARAPLU HA
LEN l
EEN PARAPLU? AIS DE ZON
ZO HEERLIJK SCHIJNT?
HIJ HEEFT ZEKER
EEN ZONNESTEEK
2732-B
•ONNt 'SI RA AT 11-1/ HAARLEM
TFLIFOON: 0?500- 17564
ca's een Hete
stap, makker!
MAAR DAVY, DE
JACHTHAVEN IS
ONS THUIS...
MÉÉN JE DAT
NOU -2
NT WORDT HET
EINDE VAN ONZE
PROBLEMEN
IN VOUE
KAN NIETS JE
H/ERI/AN AF
BREN6EN, COL-
NIETS.' EN !KHOOP
DAT ER EEN KOPER OP
DAAGT VOOR DEZE VERF
DROOG IS
ERNST, MARCO!
INUCHTW6EN BIM-,
CHTHAVt
Sam Ltw
tf/fófcpAa*
PIB
CO'INMEIN
12.05. De dikke wolk trok langzaam
op, de trein minderde eindelijk vaart.
Bram en de anderen wreven zich de ogen
I uit.
„Waar zijn we?" vroeg Bram zich af.
Een eindje verder stond het antwoord.
Op een houten perron stonden dames in
ouderwetse kleding rustig op de trein
I te wachten terwijl cowboys lui tegen
palen hingen en alle tijd van de wereld
schenen te hebben.
Een stationschef stond met een vlag ge
reed.
„Kunt u me ook zeggen", vroeg een
dame, „hoe laat de trein naar de Ponde-
rosa komt?"
„Kan niet lang meer duren, dame", zei
de chef. „U weet, we rijden altijd op
tijd.Indianen en overvallen voorbehou
den".
In de verte werd een stipje zichtbaar,
dat snel in grootte toenam. Voor het per
ron stopte de Vlampijp van oude Willem.
„Nee maar..goeie grutten.het lijkt
wel of de tijd hier heeft stilgestaan",
riep Bram uit. „Die oude kleding. het
oude westen.we zijn vast door ae neve
len van de tijd gegaan!"
