WALDORF
RUSSEN HERADEMEN NA BRATISLAWA
Ojoekwoe noemt Gowon
Hitler van
PANDA EN DE SUPERSCHAT
tf^ngestipt
POLLE
PELLI EN PINGO
1
Ons vervolgverhaal
Duitsland-vrees
nog sterk
aanwezig
Gemeenten ingelicht
over selectie van
dienstplichtigen
Nieuwe arrestaties
in smokkelzaak
Jongens gaven zich
uit voor Duitsers
w
WOENSDAG 7 AUGUSTUS 1968
10
W aakzaam
Vredesoverleg in Addis Abeba slecht gestart
Broeders I deelnemen.
Dr. Middelkoop
In Denemarken
Kees Stip
Feuilleton door
JAMES GOLDMAN
(Van onze correspondent)
70)
De rivier maakte een bocht en ver
breedde zich terwijl hij dit zei. De
boot liet de bocht en de laatste heu
vel achter zich en liep aan de
grond. Vóór hen, even oranje als
de dageraad, zagen ze de vurige
Grote Oceaan. En aan de kust het
strand van Puerto Crisco.
„Vervloekt", zei hij. Ze stonden op
de voorplecht en Reino was rood van
woede. „Desi was een lieve jongen,
maar een vervloekte idoot. Zijn hele
familie bestaat uit idioten, maar mijn
Desi moest zo nodig de grootste zijn.
El Rio Grande de la Concepción In-
maculada. Vervloekte idioot". Enke
le ogenblikken later zagen ze al de
eerste lens glinsteren in het vroege
zonlicht. E.en verrekijker. Ze waren
ontdekt. Toen nog een; daarna nog
meer. De handige jongens waren
klaarwakker. Guerrera nam onmid
dellijk de leiding op zich. Zonder
een woord te zeggen liep hij met
grote stappen naar de huiskamer,
trok de kussens van de bank bij
het raam. gebaarde bruusk naar de
van een hangslot voorziene kist er
onder, gooide Waldorf een bos sleu
tels toe en verliet d.e kamer. Bij de
derde poging had Waldorf de juiste
sleutel. Hij stopte de sleutels in zijn
zak terwijl Hannah de kist opende.
De kist bevatte verscheidene pistolen
een grote doos munitie en een vol
gestopte, kleine, zware rugzak.
Toen kwam Reino terug met een
verrekijker over de schouder en een
jachtmes achter zijn lendedoek ge
stoken. Hij laadde de pistolen en
deelde ze uit, kreunde toen hij de
rugzak op zijn rug hees, liep naar
de veranda en schonk voor ieder een
cognac in. Toen hij begon te spre
ken klonk zijn stem kalm en gede
cideerd. „Twaalf jaar geleden ben ik
met minder dan dit uit de heuvels
gekomen. Met minder heb ik meer
bereikt."
Hij glimlachte. „De voettocht naar
Yucatan begint eerder dan ik had
gedacht. Gods zegen." Hij hief het
cognacglas dronk het uit en smeet
het lege glas in de open haard. Wal
dorf en Hannah deden hetzelfde.
Ze vertrokken met gezwinde pas.
Ondanks zijn grote, forse lichaam,
bewoog Reino zich als een Birmaan-
se tijgerkat door de jungle. Hannah
volgde hem op de hielen en Waldorf
kwam hijgend achteraan.
Het was nog koel en de bomen en
klimplanten groeiende voldoende dich
bij elkaar om troostrijke dekking te
bieden en toch niet te dicht opeen om
de doortocht te belemmeren. Ze trok
ken geruisloos verder en schoten goe
op.
Het was halverwege de morgen dat
Guerrera zei, „Vijf minuten rust" en
zich liet neervallen bij een groepje
struiken. „Wees niet verbaasd", zo
waarschuwde hij hen, „als de reactie
nu inzet". Hannah knikte op hetzelffd
moment dat ze begon te rillen. „We
zullen er ons straks beter door voe
len", voegde hij eraan toe en begon
te vloeken.
Tot dusver hadden ze niets gehoord
dat op een achtervolging wees; geen
honden, geen glijboten. geen helikop
ters. Waldorf vond het bemoedigend.
Reino wist wel beter.
„Hier scheiden onze wegen. Twee
stel vossen maken het moeilijker voor
de jachtjonden. Jullie blijven de rand
van de jungle volgen, dichtbij de kust
Ik ga landinwaarts en laat duidelijke
sporen achter. Tegen de avond zullen
jullie het dorp Temperate bereikt
hebben. Daar tref ik jullie weer. Blijf
op je hoede en schiet op alles wat
beweegt."
Met die woorden zoende hij Hanna
op de mond, gaf Waldorf een kus op
elke wang, mompelde woedend iets in
het Spaans vermoedelijke een ge
bed en verdween.
Het was bijna twaalf uur en ze
zaten weer uit te rusten. De jungle
waar ze doorheen trokken was naar
hun idee al urenlang geleidelijk ge
stegen. Toen was de bodem weer vlak
geworden en stonden ze plotseling op
een kleine, beschaduwde en met zacht
gras overgroeide open plek. Aan de
overkant ervan zagen ze de oceaan
door een als kant opengewerkte muur
van orchideeën. Het was werkelijk
prachtig.
„Waldorf?" Hannah lag op haar rug
en staarde zonder iets te zien naar
boven. „Wat doen we na Yucatan?"
Hij lag op zijn buik met zijn kin op
zijn handen en zijn blik recht op de
oceaan gericht. „Ik weet het niet.
Daar heb ik nog niet ovdr nage
dacht".
„Je zou de kust van Klein-Azië
prachtig vinden".
Nodigde ze hem uit? Zijn keel leek
wel dichtgeknepen. „Heb jij die ge
schilderd?"
„O, ja".
„Je zult het wel niet opnieuw wil
len doen".
Nee, dat denk ik ook niet. Sukkel:
Hij hiel ook helemaal niet mee. Als
ze van hem gehouden had zou ze geze
hebben. „Jawel, ik zou het dolgraag
nog eens doen. Laten we gaan".
Hij knipperde met zijn ogen. Er dre
ven een paar sternen of meeuwen of
zo op de oceaan, ongeveer honderd
meter uit de kust. Hij keek ernaar.
„Waldorf?" Ze lag nu op haar zij
en keek met nietsziende ogen naar
een punt boven zijn hoofd.
„Heb je kinderen?"
„Carla had het land aan kinderen.
En jij?"
„Ik ben bang voor kinderen. Ik
ben haast overal bang voor". Hij
keek naar haar. Hij vond haar de
dapperste vrouw ter wereld. Hij wil
de haar hebben; daar, ter plaatse,
ogenblikkelijk. Hij wendde zijn blik
af en keek weer naar het water.
De sternen waren verdwenen.
„Waldorf?" Hannah ging zitten en
keek naar zijn achterhoofd. Het was
wat knobbelig en onregelmatig en ze
wilde haar armen om zijn hals slaan
„Ben je Republikein of Democraat?"
„Ik ben voor de ideeën van Jeffer
son". Ze verlangde niet naar hem.
Geen schijn van kans.
„Wat wil dat zeggen?"
„Ik ben voor alles wat goed is."
„Waldorf?" Draai je toch om en
kijk me aan.
„Ja?" Hij kreunde haast van ver
langen naar haar.
„Natuurlijk niet".
„Ik ook niet. Waldorf?" Ze kon
niet langer naar hem kijken, dus
sloot ze haar ogen. Het hielp haar
niet. Haar tong leek gezwollen en
haar mond was droog. Ze haalde
moeilijk adem. Ze had nog nooit eer
der zo'n begeerte gevoeld. Het beang
stigde haar. Ze slaakte een kreetje.
„Wat is er?" Wat was er nu?
Wordt vervolgd)
hadden van de „Duitse militairisten". Ten
tweede op het moment dat werd mede
gedeeld dat men in Praag van oordeel
was de grote Lenin op eigen wijze te
kunnen interpreteren en bediscussiëren.
Het groepsgewijze vertrek van dertien
van de vijfentwintig partijleiders, hoofd
mannen van het politburo en van het
Tsjechische secretariaat naar Cierna, ont-
iitnovmr tn lokte de massau nauwelijks enig openlijk
iviU,bJA.U UDe man-in-de-straat is commentaar. Maar overduidelijk drukten
in Moskou niet iemand die over d° wat®™*1*" tUppen een sterke .wre,vel uit
I Wat was dat nu voor een weinig glorieuze
anaire-isjecho-blowakije een mening toestand? Op die manier verloor de Sov-
heeft die afwijkt van die der hoper jet"l{nie toch finaal zijn gezicht! Maar
behalve wrevel stak er nog meer in die
geplaatste Russische burgers. Hij zwijgzaamheid: angst. Wanneer het halve
heeft vernomen van de resultaten van !^™'\n.de koffers pakte om in het bui-
tenland besprekingen te voeren, moest er
de bilaterale conferentie van Cierna wel iets ernstigs aan de hand zijn.
en van de communistische topbijeen- T pvrpd
komst in Bratislawa. En hij heeft dat
nieuws geabsorbeerd met een mense- ^ar ket is allemaal voorbij. Cierna
i. en Bratislawa liggen achter de rug en de
nng van gereserveerdheid (want Russische burger heeft tot zijn tevreden-
uiteraard hebben de kranten de radio heid, en, °Pluchting in de .Pravda" van
en Uo *oi- j zondag kunnen lezen dat alle soesah is
en de televisie de achtergrond ge- verschrompeld tot iets dat netjes binnen
laten voor wat hij was) en van »en de communistische orde past. De kranten
i t van gisteren hebben dat nog eens dunne
volslagen afwezigheid van verwonde- tjes overgedaan, door in de hoofdartike-
ring. [en de lezers voor te houden, dat binnen
het communistische kamp de eenheid die
Geen wonder: alles is geheel gegaan uf kracht faaart is hersteld en groeit en
volgens het boekje. De man-in-de-straat bl~eit tIs, lmmer-
in Moskou zou pas verwonderd zijn ge- helemaal de waarheid te zeggen:
worden, wanneer de „verklaring van Bra- °mdat men hier wellicht, afgaande op
tislawa" had gemeld dat de heren aldaar j^atmen zelf voor wenselijk heeft ge
in complete onenigheid uiteen waren ge- houden, vermoedt dat de Tsjechoslowaak-
se handtekening onder de verklaring van
gaan.
Het is allemaal voorbij en zonder
een spoor na te laten is iedere ongerust
heid bij de Russische burgers vervlogen
Ongerustheid, bezorgdheid, verontwaardi
ging. zij hebben wel degelijk boven de
massa van de burgers in de Sovjet-Unie
gezweefd, in de dagen die aan de bijeen
komst van Cierna voorafgingen. Maar hoe
gaat dat hier: nauwelijks zijn de grote
leiders handenschuddend uiteengegaan
zorg, vrees en wrevel zijn van een
waarneembare emotie vervluchtigd tot een
rookpluimpje dat verwaait in de wind
Sprak men vóór enkele dagen met men
sen op straat, met taxichauffeurs, met lie- ADDIS ABEBA (DPA) Het onder
den op een receptie, dan vielen er uit- handelingsklimaat bij het vredesgesDrek
spraken te beluisteren in deze zin: tussen delegaties van Nigerië en Biafra
in r)a Fik 1 1- j
Bratislawa slechts verkregen is door een
klein duwtje in de rug, praat men niet
te veel over wat sinds zaterdag jl. voor
bij is. Dat was ook zo, toen de Russen
in 1956 in Hongarije „de orde hadden
hersteld". Dit zijn zaken die in Rusland
niet zo makkelijk liggen. Zij lenen^zich
niet erg voor wijdlopige borreltafelpraat
De vraag is: hoe ziet de Russische bur
g er de ontwikkeling die uit het gebeurde
zal voortvloeien? Dat is moeilijk grijp
baar. „Wij moeten waakzaam blijven" is
de ene kreet .Een andere: „Het Westen
heeft geen sympathie voor ons". En een
derde: „Aan de ene kant zijn het de Duit
sers, aan de andere de Chinezen die erop
gebrand zijn het Russische volk in het
verderf te storten".
Het is in ieder geval een onbetwistbaar
feit, dat de massa hier een grote opluch
ting heeft gevoeld bij het „happy end"
van de affaire, vooral omdat er geen ge
weld behoefde te worden gebruikt om tot
een oplossing te komen. Daar komt nog
iets bij: de veilige zekerheid dat men
kennelijk gerust aan de leiders van
partij en staat kan overlaten problemen
op te lossen, waarop de man-in-de-straat
toch geen greep heeft.
Dat heeft de tendens weer eens ver
sterkt die bij de bevolking leeft: Het al
lemaal wel te geloven en zulks in
weerwil van het feit dat toch van staats
wege niet geringe inspanningen worden
gedaan om ook de gewone man te in
teresseren voor wat er buiten zijn huis
en zijn fabriek in de wereld gebeurt.
„Nu moet je toch eens zien. We heb
ben ze met alles geholpen en nu7
Stank voor dank. 't Is altijd hetzelf
de liedje, kijk maar eens naar China,
kijk maar eens naar Roemenië
„Zoals het er nu uitziet heerst daar
ginds een volslagen anarchie. Nu, dan
moet de Sovjet-Unie maar weer eens
bijspringen om de orde te herstel
len
in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba
is verder verslechterd.
Overste Ojoekwoe van Biafra hield op
I de openingsbijeenkomst een rede, die
er ook al niet toe bijdroeg gunstige voor
waarden voor een akkoord te scheppen.
Hij beschuldigde president Gowon van
Nigerie ervan de „Hitier van Afrika" te
zijn en een systematische uitroeiing van
het Biafraanse volk uit te voeren.
Ojoekwoe is inmiddels naar Biafra ver-
„Ik verzeker je: het loopt toch nog trokken.
wel weer eens op vechten uit en Men ziet hier evenwel geen aanwijzin
natuurlijk weer tegen de Duitsers, gen in, dat de conferentie al als mislukt
Moet je maar eens zien wat ze in kan worden beschouwd, aangezien Ojoe-
Tsjechoslowakije uithalen kwoe tevoren had laten weten, dat hij
I» j I Mteeu aan de openingsbijeenkomst zou
Pe re<ten, dat de delegaties gisteren niet
Het is een bekend feit, dat Tüjfioho- bijeenkwamen, lag in een verschil van
Slowakije in Oost-Europa geldt als het mening over de samenstelling van de
land, dat de Sovjet-Unie het meest na Biafraanse delegatie. De Nigeriaanse de-
staat. Omgekeerd is ook iedere Rus ervan
overtuigd, dat zijn regeerders terecht een
grote verantwoordelijkheid in zich voelen
voor Tsjechen en Slowaken. Deze re
geerders hebben in de afgelopen dagen
niets nagelaten om dit verantwooorde-
lijkheidsgevoel wijd en zijd te etaleren.
Pers en televisie waren ijverige echo's.
Er is dan ook geen Russische burger ge
weest, die zich niet vervuld voelde van
een grote sympathie voor de bezorgdheid
van Moskou voor het broedervolk in
Praag.
(Van onze correspondent)
De kronkelgangen v,„ de ideologisch, I „Ste"»7 "b'Sf ÏÏX
uiteenzettingen die daarbij door Moskou sterie van Defensie met de mededeling
dat zij binnenkort zullen horen wie de
14.000 buitengewoon dienstplichtigen zijn
in 1968. De gemeentebesturen kunnen dit
dan doorgeven aan de betrokkenen.
werden afgetekend, lieten de gewone man
in Moskou grotendeels koud. Wie kan uit
zo'n rimram wijs worden? Maar wèl gin
gen er gevoelige snaren trillen in harten
en hoofden toen twee punten ter sprake
kwamen: ten eerste bij het vernemen van
het feit dat „de contra-revolutionaire
krachten"
Het ministerie zal de gemeenten bin-
nenkort bovendien meedelen hoe zij in
in Tsjechoslowakije de steun grote lijnen de buitengewoon dienstplich
tigen heeft afgescheiden van het goedge
keurde deel van de dienstplichtige jonge
mannen. Volgens de voorlichtingsdienst
van het ministerie geschiedt dit uitslui
tend op grond van medische normen.
Aangezien daarvoor het medisch ambt-
geheim geldt, is het niet mogelijk dat de
afdeling Militaire Zaken van de gemeen
tebesturen dienstplichtigen of buitenge
woon dienstplichtigen mededelingen hier
over doet.
legatieleider, minister van Voorlichting
Enahoro, maakte op een persconferentie
bekend, dat hij zich niet op de bijeen
komst zou laten zien zolang zich in de
Biafraanse groep vertegenwoordigers van
andere landen bevonden.
Volgens hem ging het onder anderen om
afgevaardigden uit Gabon (een van de
landen die Biafra diplomatiek hebben
erkend).
Hij had er maandag op de openings
bijeenkomst geen aanmerking op willen
^en"°m keizer Haile Selassi van
Ethiopië, die een welkomstrede uitsprak
niet in verlegenheid te brengen, „maar
we zullen niet eerder naar de conferentie
zaal terugkeren dan wanneer zich daar
alleen Nigerianen bevinden", aldus Ena
horo.
De Nederlandse arts dr. H. J. Middel
koop, die zich in Biafra bevindt als ver
tegenwoordiger van de Wereldraad van
Kerken, heeft vanuit Sao Tome telefo
nisch meegedeeld dat zesduizend mensen
voornamelijk kinderen, nu dagelijks in
Biafra sterven.
Tien weken wordt nu al door diverse
instanties getracht hulp te bieden aan de
lijdende burgerbevolking in Nigerië en
Biafra.
KOPENHAGEN (DPA) In een smok
kelzaak, die sinds tien dagen bij de nolitie
van Kopenhagen in onderzoek is, ziin tot
dinsdagavond acht Nederlandse vracht
wagenchauffeurs in hechtenis genomen.
Er zaten eerst zes man in arrest. Gis
teren werden er nog twee gearresteerd.
Bij geregelde transporten van groenten
en fruit uit Nederland naar Denemarken
en Zweden verborgen de chauffeurs onder
hun ladingen grote partijen sigaretten en
alcoholhoudende dranken. Volgens de
Deense politie namen de vrachtrijders op
de terugweg uit Denemarken afkomstige
pornografische lectuur mee. Zij vermoedt,
dat de Nederlanders deze in West-Duits-
land verkochten.
De grammofoonplatenmaatschappij
Phonogram heeft in grote phonogram-
schap verklaard niet meer te zullen
meewerken aan het KRO-televisiepro-
gramma Discoduel.
Dat is te begrijpen, want dat duel
wordt gevoerd met ongelijke wapens
In Discoduel treedt een panel op
zegt u maar gerust pennel, dat zeggen
de Engelsen ook, alleen die kunnen
het niet schrijven waarin kunstken
ners grammofoonplaten critisch bespre
ken. Als ze die platen allemaal mooi
vonden zou Phonogram het ook mooi
vinden, maar daarvoor zijn ze geen
critici. Ze zeggen vierkant, of mis
schien is rondweg in dit verband juis
ter, wat er aan die platen mankeert.
Soms vinden ze een plaat slecht. Maar
ze blijven sportief. De artiest van wie
de plaat is opgenomen mag zich ver
dedigen en vertellen waarom zijn plaat
goed is. Bij een echt duel komt dat
erop neer dat het lijk mag vertellen
waarom het nog leeft.
Op die manier worden heel wat
platen door het pistool van de duel
lerende criticus met een rond gaatje
in het midden naar een roemloos einde
gezonden. En dat zou nog zo erg niet
zijn als de artiest maar een half uurtje
hoefde te zingen om weer een nieuw
miljoen bij elkaar te draaien. Maar zo
eenvoudig is het niet. Weet u eigen
lijk hoe grammofoonplaten worden op
genomen? De groef waarin de artist
zijn prestaties vastlegt wordt pas later
rondgebogen, zodat hij op de plaat
past. Bij de opname ligt hij nog recht
uit. En dat is niet zo'n klein eindje.
Bij een langspeelplaat loopt hij 'al
gauw van Hilversum tot Bussum. En
de artiest moet wel meelopen om er
helemaal op te komen. Het hoeft geen
betoog dat dit bij zangers of zangeres
sen de hoogste eisen aan de adem-
techniek stelt. Nog sterker zijn de
instrumentalisten gehandicapt die een
enigszins zwaar instrument met zich
mee moeten zeulen. Met een mondor
gel gaat het nog, maar met een kerk
orgel kom je niet eens de deur uit.
Zelfs het maken van een slechte gram-
mofoonplaat is dus al bijna een bo
venmenselijke prestatie. En zoiets
wordt door een vent in een luie stoel
m twee minuten afgekraakt.
Wat een geluk eigenlijk dat de
grammofoonplaat niet eerder is uitge
vonden! Met Discoduel erbij zou het
werk van weinig klassieke componisten
de dag van vandaag hebben gehaald.
Het is mogelijk dat Bach tot een proef-
opname zou zijn toegelaten, maar te
gen een verspreiding door Phonogram
zou het panel in elk geval Herman
Stok achter de deur hebben gehad, die
de componist erop zou wijzen dat hij
evenveel krullen in zijn muziek maak
te als hij in zijn pruik had, zodat de
naald elk ogenblik gevaar liep uit de
groef te springen. De brave Bach zou
alleen de pruik hebben geschud en zijn
doorgegaan met krullen componeren,
zodat wij nu zonder de troost van zijn
air aan zijn lege groef zouden staan.
Het enige klassieke werk dat ik een
kans geef om het te halen zou een
verzameling zijn van de variaties die
er in de loop der eeuwen zijn geschre
ven op een oud Frans lied dat bekend
staat als de wijs van Chartres. Deze
klanken vernemend zou Willem Duys
in de houding springen en mèt onge-
critiseerde stem de melodie meezin
gen. Want hij zou het Wilhelmus her
kend hebben.
(Van onze correspondent)
ARNHEM. De vreemdelingenpolitie
heeft bij Noordwijk twee Nederlandse
jongens opgepakt die zonder middelen van
bestaan waren. De jongens gaven voor
Duitsers te zijn. Zij hoopten zo aan de
Duitse politie te worden overgeleverd. Ze
vielen door de mand toen zij in Arnhem
in één cel zaten en Nederlands met el
kaar spraken. Zij dachten niet bespied
te worden. De jongens zullen de reiskos
ten van Noordwijk naar Arnhem moeten
betalen. Ook moeten zij zich verantwoor
den voor het opgeven van een valse naam.
38. Panda en Bill Dollar verlieten de tempel. Ze
waren opgetogen over hun kostbare vondst, maar Joris
liep er in diep nadenken bij. Hij peinsde op een
manier om de kostbare kroon uit hun handen te krij
gen, en na een poosje had hij iets gevonden. „Luister
baaske!" sprak hij waarschuwend. „Ik heb gehoord
dat hier een woeste Indianenstam woont, de Xuois
geheten. Zij beschermen deze kroon en als ze ont
dekken dat wij hem hebben mee genomen, konden
ze wel eens boos worden. Als ge mij nu dat kunst
voorwerp laat dragen.„Maar ik ben helemaal niet
zo bang voor Indianen, hoor. zei Panda flink. „En
als ze kwaad willen, loop ik heel hard weg." „Hm.
mompelde Joris misnoegd. „Ge moet het zelf weten,
makkertje. Ik heb U gewaarschuwd. Maar voor de
zekerheid zal ik de achterhoede dekken. Men weet
nooit.Met die woorden bleef hij wat achter.
en toen de anderen niet op hem letten, sprong hij in
de struiken opzij van het pad. „Het vriendje is niet
bang voor mijn woorden.prevelde hij. „Maar we
zullen zien wat er gebeurt als ik mij in een Indianen-
dos aan hem vertoon.
'KAAN
PRAAT,
IK SNAP JOU NIET.
Je kom zeef je
PRIJS BEPALEN,
ZO SIMPEL ts Hét
MARCO
IK WACHT OPOe
JOISTE KOPER,
u verknoeit mijn
TUP, MENEER JONES
HET IS DUIDELIJK DAT
NIET BEREID BENT, TB
VERKOPEN
JE 6ECOOFT HET
Nier, DERTIEN.
VR0E6ER WAS H/J
VIES BIJ!
ZAL DIE SCHOMMEL
EENS EVEN SMEREN.'
7
HOEPIA'
JE 8EMTT6
ROYAAL
66W£ESr
H066R
SMEER
1208. Had Tutu nog even langer met
open snavel zijn gedachten verzameld,
dan was er niets meer aan te doen ge-
weest. Maar de papegaai handelde blik
semsnel. Hij schoot omhoog het luchtruim
I in en voordat de postduif op de goede lijn
was aangekomen hield Tutu hem met op-
1 geheven vlerk tegen.
„Mee naar beneden", kommandeerde
hij en de postduif, die ook maar gestuurd
werd ,vond het beter om zich niet tegen
het geweld van die grote snavel te verzet
ten.
De trein stond op het punt van vertrek,
toen Tutu met de witte gevangene arri
veerde. Bram keek er vreemd van op,
maar las toch meteen de brief, terwijl
Tutu de duif bewaakte.
Tjongejonge een overvalis
dat de bedoeling'zei Bram. Zijn mond
verbreedde zich tot een glimlach.
„Aha zei Karo, die de voortekenen
kende, Bram heeft een idee".
