IJmuider Courant | 1968 | 10 augustus 1968 | pagina 8

WAinnDt

I

Zwaardwalvis van 1 ton
in hangmat over oceaan

PANDA EN DE SUPERSCHAT

mm

POLLE, PELLI EN PINGO

In voorjaar van
1970 golf van
vrije dagen

Nieuw procédé
voor langer-
meegaande-
hroeken

Ons vervolgverhaal

Brederode u w gastheer

Aanwinst voor Harderwijk

Nog slimmer
dan Flipper

Blauwe parkeerzone
in Amsterdam
verdwijnt

Zeelui betaalden
met Oostduitse
marken

ZATERDAG 10 AUGUSTUS 1968

8

Feuilleton door

JAMES GOLDMAN

Ruime terrassen aan voor- en achterkant voor circa 250
personen; midget golfbaan; café-restaurant, dat plaats
biedt aan circa 250 personen; restaurant a la carte
plate service; voortreffelijke keuken; gezellig ingerich
te cocktailbarrecepties en partijen.

Dagelijks aan de vleugel: JOHN BADING

ZATERDAG EN ZONDAG SPEELT VOOR U
HET „BREDERODE"-KWARTET:

W aar eens bij jachtpartijen hoorngeschal de gasten
van de heer van Brederode begroette, daar bent u
een graag geziene gast in hotel-caférestaurant „Bre
derode". Unieke ligging tegenover de Ruïne van
Brederode. In de zomeravonden ivordt het oude
slot in een krans van geboomte door schijnwerpers
verlicht. Dit levert voor de bezoekers op ons terras
een romantische aanblik op.

Vleugel: John Bading
Saxofoon: G. Giegengack

Drum: J. Lubbers
Zangeres: A. Allan

INTIEM DANSVLOERTJE

Sovjet-Unie wil Japanse
vissers vrijlaten

Goodrich en Lee samen

ADVERTENTIE

73)

Voor hem uit Op niet meer dan
vijftien meter, maar het leken wel
mijlen begon de duisternis iets
lichter te worden; een grijze vlek van
natuurlijk licht, waar dunne straal
tjes zonlicht de bovenkant van de
statietrap bereikten en in de duister
nis opgingen. Daarna de trap; en
daarna de hal; en daarna de grote
voordeur en daarna

Het was belangrijk niet te veel te
denken. Hij liep verder. Dit moest
een val zijn. Het was Mclntyre's be
doeling dat ze de gang door slopen.
Ze waren blinde vissen die lokaas
volgden dat ze niet konden zien.

Hij bleef staan. Om de hoek be
vond zich de trap. Ze hadden het ge
haald. Ze waren er. Hij stak zijn
hoofd om de hoek. Helemaal niet
voorzichtig: hij stak gewoon zijn
hoofd om de hoek en als daar ie
mand stond te wachten om het van
zijn romp te schieten dan moest hij
dat maar doen. Nog steeds niemand.
Hij draaide zich om naar Hannah,
pakte haar hand en knikte.

„Waldorf?" Ze stond op het punt te
zeggen dat ze van hem hield ten
slotte had ze het nog niet gezegd en
er zou misschien geen tijd voor zijn
zodra de schietpartij begonnen was
maar ze deed het niet. In plaats
daarvan klonk er een stem uit de
luidspreker. „Goed juffrouw. We zul
len het nog eens plebelen, ja?" Het
was dezelfde stem, maar hij klonk
anders. Dichterbij misschien? Min
der vervormd? Dat was het: er was
geen luidspreker. Ze keerden zich
naar de deur aan de andere kant van
de gang. Het stemgeluid kwam van
achter de deur.

„Juffrouw?" Ze hoorden een kla
gend geluid. Daarna zei een matte
stem „Ja?" Het was verschrikkelijk.
Hannah omarmde zichzelf en kneep
met haar vingers in het vlees. Ze
wilde doorlopen, maar dat was on
mogelijk.

„Ken je een man die Waldorf Ap-
pleton heet?" vroeg de stem.

„Wie?"

Waldorf verstijfde.

„Waldorf Appleton".

„Walt? Ik ken Walt".

Diep in zijn maag voelde Waldorf
een soort vuurbal. De bal brandde
en werd groter; groter en heter. Toen
begon hij omhoog te komen. Hij
schroeide hem en benam hem de
adem naar mate hij steeg. Waldorf
gooide Zijn hoofd kokhalzend achter
over en wierp zich op de deur.

De deur ging open toen hij hem
bereikte en hij hoorde Mclntyre
lachen. Harde handen, sterk als boei
en, grepen zijn armen. Hij was eerst
blind van woede, maar toen hij wat
bedaarde zag hij Mclntyre. Het was
allemaal van tevoren geregeld. De
vissen zaten in het net, klaar om op
gehaald te worden.

Het was een grote, fel verlichte
kamer. Er was een groep van ten
minste zes Oosterlingen met tennis
schoenen en gesteven witte jasjes aan
net als Filippino huisknechten. Het
enige meubilair bestond uit een
tafel bedekt met groen vilt. Daarop
lag een stel bij elkaar behorende
houten hamers en wiggen die in
grootte varieerden van tamelijk groot
tot tamelijk klein. Ze waren prach
tig uit ebbehout gesneden.

Op het midden van de vloer lag
een lange, brede, glanzend gepoetste

plank van teakhout. En daarop lag,
met uitgestrekte ledematen, Sally
Kaalinen. Haar armen en benen
waren in rijk versierde houten kluis
ters geslagen. Ze had geen kleren aan.
Zo te zien was er niets met haar ge
beurd. Slechts haar gezicht, haast
levensloos, droeg de sporen van fol
terende pijn. Waar ze ook aan be
zweek, het was iets zeer geraffi
neerds.

,,Ze kent jou, Appleton". Mclntyre
glimlachte.

Waldorf richtte zijn blik op die
glimlach. Hij werd erdoor gefasci-
delen uit elkaar moeten nemen en
neerd. Hij zou hem eens in onder-
analyseren. Op de een of andere
manier zou hij die glimlach eens
onder handen moeten nemen en de
monteren. Toen hij sprak leek zijn
stem wel aan iemand anders toe te
behoren; zijn stem klonk kalm en ge
reserveerd, geen deel van hemzelf.

„Ja, ze kent me. Dat is Sally Kaa
linen en ik vermoord je als je haar
nog verder pijn doet".

„Ze houdt vol dat je geen spion
bent".

„Dat ben ik ook niet".

„Ze beweert dat zij geen spionne
is".

„Dat klopt".

„Ze zegt dat ze niet over nuttige
inlichtingen beschikt".

„Dat is zo".

„Inlichtingen bijvoorbeeld over de
man voor wie je werkt

„Ik werk niet voor iemand".

„Of waar Guerrera is

„Dat weet ze niet".

„Of wat je met hem van plan bent".

„Laat haar vrij. Zij geeft zich niet
voor een ander uit".

„Is ze stewardess? O, nee. Ze is net
als jij, een waardevol lid van het
spionnengilde".

„Ik zal je vertellen waar Guerrera
is. Maar laat haar gaan, dat is het
enige".

Mclntyre schudde zijn hoofd. „Je
slaat te gemakkelijk door. We zou
den er niets vinden". Hij knikte en
Irie huisknechten kwamen naar voren.
Twee van hen hielden de uiteinden
vast van een dik, goudkleurig touw.
De derde had twee balken van glan
zend teakhout. De balken waren
vierkant, ongeveer vijftien centi
meter dik en meer dan een meter
lang. Ze waren ingelegd met parel
moer en rijk besneden. Mclntyre
streek licht met een vinger over het
houtsnijwerk.

„Er is een naam voor", zei hij,
„die niet te vertalen is. Deze dateert
uit de Yuan-dynastie, laat dertiende-
eeuws. De wiggen en de hamers zijn
authentiek. Het is een zeldzaam en
bijzonder mooi stel. Je verbrijzelt er
botten mee". Hij gaf een teken en
de balken werden aan weerszijden
van Sally's hoofd neergezet. Het goud
kleurige touw werd eenmaal rond de
balken geslagen en daarna strak ge
trokken toen de mannen aan beide
uiteinden een stap achterwaarts de
den. De derde man liep naar de tafel
en pakte de grootste hamer en de
breedste wig.

„Zoals je ziet vormen de balken
een A, doordat ze aan de bovenkant
bij elkaar worden gehouden en aan
de onderzijde wijken. Aan de boven
kant drijft men de wig ertussen en
naarmate men hem verder slaat ver
andert de A geleidelijk in een V

(Wordt vervolgd)

HOTEL-CAFe-RESTAURANT

Velserenderlaan 3 - Santpoort - Tel. [phone] t/o de Ruïne

HARDERWIJK Een op dit moment
nog in Noord-Amerika in het zeewater
rondzwemmende jonge zwaardwalvis, de
grote telg uit de familie van de veel kleine
dolfijnen, zal volbende week donderdag
worden overgebracht naar een speciaal
voor hem gebouwd en aan zijn afmetingen
aangepast enorm bassin van het Dolfina
rium in Harderwijk.

Van dit bijna vier meter lange maar
nog niet volgroeide zoogdier is het eerste
van zijn soort, dat in Europa in een
dolfinarium of zee-aquarium te zien zal
zijn. Het is ook het grootste zoogdier
dat ooit per vliegtuig over de Atlantische
Oceaan is gevlogen.

Het vervoer geschiedt met een vracht
vliegtuig van PANAM. Het vliegt in 15
uur via New York en Londen naar Schip
hol. Het hele transport van zee tot bas
sin zal 24 uur in beslag nemen. Van
Schiphol zal in de nacht van donderdag
op vrijdag het dier met een speciaal
daartoe geconstrueerde vrachtauto naar
Harderwijk worden gebracht.

Da zwaardwalvis, die qua intelligentie
de dolfijnen nog de loef afsteekt, zal in
Harderwijk worden getraind.

Het dier zal de luchtreis naar Nederland
in een soort hangmat maken. De bioloog
dr. W. H. Dudok van Heel, curator van
het dolfinarium, die alle dolfijnen van
Harderwijk naar ons land begeleidde, zal
de reis van Seattle naar Harderwijk
meemaken. „Het dier is speciaal voor

41. Joris vond het erg onprettig
een valstrik te hangen. „Bah!" riep

om omgekeerd in
hij boos tegen de

vreemdeling die dreigend voor hem stond. „Laat me
los! Het was mijn idee om voor indiaan te spelen en
ik houd er niet van om nagedaan te worden!" „We
Chasha Warow?" vroeg de ander. Toen hij echter geen
antwoord kreeg, gaf hij een teken aan enkele stam
genoten die intussen tevoorschijn waren geic.umen.

„Sunka. Hmunka!" stelden deze vast, en daarop werd
hun gevangene naar beneden getrokken. „Ai. sprak
Joris schrikkend tot zichzelf. „Ik ben bang dat ik te
maken heb met échte indianen Hoe vervelend toch
dat al mijn verzinsels waar blijken te zijn! Eerst dit
land San Destelero, daarna een tempel, vervolgens een
schat, en nu deze onprettige lieden.Ik vraag me
af, naar welke gruwzame bestemming ze me voeren..

HEB JU AtlE
AARD BEIEN
OP6E6ETEN?

JA - DANK JE, 2£
H6B8EN ME HEERLIJK
6ESMAAKT

MAAR WAAR IS PfWCO OF ZOO HU
DOOR DE AARDBEIEN IN EEN BOK VER
ANDERD ZIJN

DAT tS HEEL
ERNSTI6!

- r o»f-

ons in zee gevangen", vertelde hij. „Het
zwemt er thans nog rond in een groot
net. Het is een zoogdier, dus kan hij het
boven water best uithouden. We moeten
hem tijdens de reis in zijn hangmat wel
vochtig houden. Totaal is daarvoor slechts
50 liter water nodig".

Zwaardwalvissen komen voor in alle
wereldzeeën. Ze eten niet alleen vis, maar
ook zeehonden, pinguins en zelfs is een
geval bekend van het verorberen van een
ijsbeer. Het dier dankt zijn naam aan de
twee grote ronde, afhangende borstvinnen.

Het reusachtige dier, dat nu al ander
halve ton weegt, zal, als het volwassen
is, nog eens zo zwaar en 9 meter lang
zijn.

Met inbegrip van alle transportkosten,
ook die van dr. Dudok van Heel en de
Amerikaanse expert, die met hem het
dier op de luchtreis zal vergezellen, be
nadert de prijs, die het Harderwijkse
dolfinarium er voor moet uittrekken de
100.000 gulden.

(Van onze correspondent)
HAARLEM. Het ziet ernaar uit dat
1970 een goed jaar voor vrije dagen zal
worden. Het blad van het Verbond van
Nederlandse Ondernemingen, vestigt de
aandacht op de opeenhoping van vrije
dagen in de eerste 10 dagen van mei 1970,
te weten donderdag 30 april (koninginne
dag), zaterdag 2 en zondag 3 mei, dinsdag
5 mei (bevrijdingsdag die omdat het
een lustrum is gevierd zal worden),
donderdag 7 mei (Hemelvaartdag), zater
dag 9 en zondag 10 mei. Door het opne
men van 4 snipperdagen op 1, 4, 6 en 8
mei kan men dus profiteren van een aan
eengesloten vakantie van 11 dagen, aldus
het blad.

AMSTERDAM. De blauwe parkeer
zone gaat geheel uit Amsterdam verdwij
nen. Maandag zal de automobilist geen
plaatsje in de hoofdstad meer kunnen
vinden waar hij met zijn parkeerschijf
zijn auto enige tijd kwijt kan. Er zijn nu
honderd parkeermeters geplaats aan
de Herengracht tussen de Amstel en het
Koningsplein.

Van gemeentewege is als reden voor
het verdwijnen van de blauwe zone opge
geven, dat het systeem van de parkeer-
schijven moeilijke controleerbaar is. Er
kan mee worden geknoeid en de schijven
zijn niet altijd even duidelijk zichtbaar.
Bovendien brengt dit systeem geen geld
op en de meters wel.

(Van onze correspondent)

VLISSINGEN Een Vlissings heren
kledingmagazijn is gedupeerd door vier
opvarenden van een Oostduits passagier
schip.

Het viertal kocht voor 90,- in deze
winkel en betaalde met een biljet van 100
Oostduitse Marken. De verkoper ontdek
te dat te laat.

De winkelier wil via de agent van de
Oostduitse rederij en de vreemdelingen
dienst van de Vlissingse politie proberen
andere valuta te krijgen, omdat de Oost
duitse marken niet worden ingenomen
door de bank.

TOKIO, (Reuter) -De Sovjet-Unie
heeft Japan meegedeeld, dat zij van plan
is zeventien Japanse vissers vrij te la
ten, die tot gevangenisstraffen waren ver
oordeeld omdat zij in Russische wateren
hadden gevist.

(Van onze correspondent)

ENSCHEDE. De Amerikaanse rub
berfabriek B. F. Goodrich en het Engel
se eonfectieconcern Lee Cooper (met ves
tigingen in Groenlo en Joure) hebben el
kaar gevonden bij de toepassing van een
middel om textiel een vijf maal hogere
slijtweerstand te geven. Hierbij wordt een
door Goodrich ontwikkelde kunststof aan
gebracht op spijkerbroeken, onder nauw
keurig vastgestelde temperatuur, druk en
tijdsduur.

De kunststoffilm wordt niet overal aan
gebracht, doch uitsluitend op plekken die
aan grote slijtage onderhevig zijn, zoals
de knie. De resultaten zijn bijzonder
gunstig en het grootwinkelbedrijf in Ne
derland heeft zo deelde directeur Van Hel
den van de Groenlose vestiging van Lee
Cooper mee, grote bêlangstelling voor vol
gens dit procédé behandelde kleding.

In Amerika, waar dit procédé sedert
anderhalf jaar op de markt is, wordt het
in 57 grote confectiefabrieken gebruikt In
Nederland totnutoe alleen door Lee Coo
per, een 60 jaar bestaand concern, dat
2500 personeelsleden heeft in een vijftal
landen. De vestiging in Nederland, die'van
tien jaar geleden dateert, geschiedde met
het oog op de totstandkoming van de Euro-
markt.

Er worden thans proeven genomen om
deze kunststoffilm ook aan te brengen op
corduroybroeken en op werkkleding. De
film, die aan de binnenkant als het ware
op de stof wordt vastgebakken, maakt het
mogelijk dat de broek verder normaal
gewassen en chemisch gereinigd wordt.
Door de toepassing van dit procédé wordt
de broek circa 4 percent duurder.

e/ji/ooRBeetD.'DEza
8ÉHEKSTÉ ZAAK VAN
U OVeRNtMBN

W6KKÊLNK'?
MAM, Béhl tKBUJ
DAT U HIÉR VOOR
BIJ KWAM

mi,TbN
H006STB
30,000.

ORAAIT OÉZAKÉNOM.

...WArreiÉPT
érvoor e

WAT KAN

IK KAM

VOORUbOÉN.

MÉMÉÉR

1211. De trein reed een, kloof in het
gebergte in. Bram keek ongeduldig rond.
Het zag er allemaal stil en verlaten uit.

„Of we nooit overvallen worden", zei
Bram nijdig. Een hinderlaag is goed, maar
ik had het wel graag voor het eten afge
werkt.

We hebben niet de hele dag de tijd."

Hij werd op zijn wenken bediend. Reeds
bij de volgende bocht moest Willem-van-
de-Vlampijp krachtig remmen voor een
hoeveelheid hout, welke schilderachtig op
de rails was neergelegd.

Zorgzaam hadden de overvallers vóór
de hindernis een bord geplaatst om tijdig
te waarschuwen, want een ongeluk zat in
een kleine hoekje. Helaas moeten we er

bij vertellen, dat ze niet zozeer bang wa
ren voor wat er met de trein zou gebeu
ren, als wel voor zichzelf, want zij zaten
achter het hout op de rails.

Bram liet de stoomfluit gillen en lachte
tevreden.

„Het is zover. We worden overvallen.
Nou gaat het gebeuren, jongens."