Merckx en Gimondi waren geketend aan bewakers
Vittorio Adorni
waterdrager
die het tot
wereldkampioen
bracht
JAN JANSSEN NEEMT
GUYOT MEE NAAR BIC
Rik van Looy zag de
mogelijkheden ook
4
WK in cijfers
Wens van Keetie Hage bij de
Trevi-fontein werd vervuld
Keetie Hage
wordt gehuldigd
Sprint ze ge van
Leen Poortvliet
15
MAANDAG 2 SEPTEMBER 1968
Rol in mineur
Van het toneel
Hans Rombouts
Hans Rombouts
(Van onze sportredacteur)
IMOLA. Zoals gebruikelijk rond de
wereldkampioenschappen is er druk ge
sproken over nieuwe contracten en nieuwe
bazen voor de renners. Anquetil, die zich
tijdens de strijd om de wereldtitel niet
heeft laten zien en ongemerkt naar de elf
de plaats fietste, zal wel bjj Willem II ko
men. Het contract is nog niet getekend,
maar men is wel tot overeenstemming ge
komen. Hij vertrekt bij BIC, waar zijn
plaats wordt ingenomen door Jan Janssen,
die behalve de coureurs Samyn, Guyot
en Schleck ook zijn ploegleider Maurice
de Muer meeneemt. Janssen en de Muer
zijn voor twee jaar nog contractueel met
elkaar verbonden.
Kees Haast zal wel bij BIC vertrekken.
Hij gaat bij Peugeot fietsen. Voor Haast
is er immers bij BIC geen plaats in de
tourploeg, omdat er maar twee buitenlan
ders in een zogenaamde nationale fa-
brieksformatie mogen zitten. Bij BIC zijn
Van Looy aan kop van het groepje
waaruit Adorni later zou wegsprin
gen. Achter hem Carletto en de la
tere wereldkampioen.
(Van onze sportredacteur)
IMOLA Vol bewondering en met duidelijke nostalgie op zijn gezicht
te lezen stond Gino Bartali, nog steeds een geadoreerd oud-campionissimo,
naast ons te kijken naar de glorieuze aankomst van Vittorio Adorni, Italië's
meest bejubelde zoon van dit moment. Hij mompelde: incredibile onge
looflijk en dat was het natuurlijk ook. Ook voor Adorni zelf, tot nu toe in
zijn land beschouwd als een superknecht, een man, die een groot koers-
inzicht heeft, maar de klasse van de Campionissimo miste.
Natuurlijk had Vittorio, hetgeen overwinnaar betekent (kan men een
mooiere naam voor een wereldkampioen hebben?) tevoren gepraat met zijn
wielerbazen, Marino Vigna en Fiorenze Magni van Faema. Hij, de 31-jarige
Adorni, de slimme, had een uiterst listig plan opgebouwd in de nachten die
vooraf gingen aan het wereldkampioenschap. Adorni wist, zoals iedereen,
dat Merckx en Gimondi de twee mannen waren die een tweestrijd moes
ten uitvechten, dat dit tweetal geketend zou zitten aan een grote groep
bewakers. Daar lag zijn kans. Hem, de „oude" Vittorio zou men laten gaan,
omdat hij ongevaarlijk was. Bovendien zou geen Italiaan hem, wanneer hij
in een kansrijke positie lag, terug gaan halen. Dat kon niet onder de ogen
van de enthousiaste Tifozi. Magni werd in de late avonduren van zater
dag gesignaleerd op de wegen van Emilie, waar de diverse kampen van de
coureurs lagen. Magni zocht ook Jan Janssen op. Er werd gepraat. En wat
zei Janssen, toen hij vier ronden voor het einde afstapte? „Dit is toch niet
slecht van mij hè. Dat Adorni wereldkampioen wordt, die twee (Gimondi
en Merckx) zijn verlinkt." En hij dacht aan het klassement voor het Su
per Prestige Pernod. Janssen spon tevreden, toen hij op weg ging naar zijn
hotel. De Italianen hadden geen oog voor hem. Zij zagen alleen maar hun
Vittorio, hun Adorni.
Voor de gebroeders Salvarani was het natuurlijk een hittere teleurstel
ling dat niet Felice Gimondi de regenboogtrui kon aantrekken, maar wel
die zij als de coureur uit het vijandelijke kamp zagen, het kamp Faema
waar Merckx de scepter zwaait, die nu zijn opvolger in zijn ploeg weet.
De Belg gunt het Adorni het meest. Merckx heeft het aan de geroutineerde
Italiaan, die in 1961 prof werd, in 1963 de ronde van de Vier Kantons won,
in 1964 de Ronde van Sardinië, in 1965 de ronde van Italië en in 1964 bij
de wereldkampioenschappen tweede werd achter Janssen, een grote steun
gehad in de laatste ronde van Italië, die Merckx de zege bracht. Adorni
had bovendien nog een oude rekening te vereffenen met Gimondi, want
hij de adjudant van Felice, die hem de eerste beginselen van de professio
nele wielerkunst had geleerd, kon vertrekken bij Salvarani, toen Gimondi
de grote heerser was geworden. Daarom dan ook deed deze overwinning
Vittorio dubbel deugd.
dat dan Janssen en Wolfshohl. Men li
wel bezig er drie van te maken, maar
voorlopig is dat nog niet het geval.
Of Gerben Karstens bij Peugeot blijft
is nog een vraagteken. Wanneer het me
disch onderzoek dat hij vandaag in Parijs
ondergaat, gunstig uitvalt, krijgt hij toch
weer een contract ondanks de minder
goede prestaties van dit jaar. Arie den
Hartog, die bij BIC verdwijnt, gaat voor
Caballero rijden. Het is waarschijnlijk
dat Harry Steevens naar de Caballero-
ploeg, die hij vorig jaar voor Willem II
geruild had, zal terugkeren. Bij Cabal
lero gaat men een nieuw financieel stel
sel invoeren: wie een klassieker wint, ziet
zijn salaris met dertig percent omhoog
gaan. Bij Willem II wil men een tweede
ploeg met jonge renners in het leven roe
pen, waaruit men eventueel coureurs
kan aantrekken voor de kernploeg.
AMSTERDAM. Keetie Hage, zal
maandagavond in het olympisch stadion
in Amsterdam bij de revanches van de
wereldkampioenschappen worden gehul
digd. Samen met profstayer Leo Proost
en profachtervolger Hugh Porter zal Kee
tie, op het erepodium voor het front van
de wielerliefhebbers komen. Men zal Kee
tie niet in actie op de baan zien omdat
de Russinnen weinig belangstelling had
den om naar Amsterdam te komen en de
Britse Beryl Burton door een contract
was gebonden. De andere wereldkampioe
nen komen wel op de fiets. Proost rijdt
75 kilometer tegen Piet de Wit, Jaap
Oudkerk, Piet van der Lans, Jan Legrand
de Duitser Rudolph en Henk Vogels. Por
ter rijdt een revanche tegen Leo Duyn-
dam.
Bij de amateurstayers ontbreekt we
reldkampioen Grassi. die contractueel
aan een crititerium in Italië was gebon
den. Bij de amateurs (40 kilometer)
starten nu de Nederlanders Stam, Hel
sloot, Boom en Raats, de Zwitser Her-
ger, de Duitser Clausmeijer en de Belg
De Vleminck. Tenslotte komen ook onze
Olympische kandidaten nog in de baan.
Jansen - Loevesijn rijden op de tandem
tegen de Belgen Goens - Van Lancker en
de achtervolgingsploeg zal tegen België
proberen nog eens een goede tijd te ma
ken.
De donkere coureur uit San Lazzaro di
Parma heeft een ongelofelijke prestatie
geleverd in de hitte van een zomerse dag
op het zware parcours, dat Pezzi, de
ploegleider van Salvarani, die uit Imola
komt, had uitgedokterd voor zijn Gimon
di. Natuurlijk hadden de mannen alle
maal woensdag een waarschuwing gehad
toen Adorni de ganse nationale squadra
in San Prospero, zes kilometer van Imola
af, had afgeslagen in een koers. Maar de
Salvarani's, die per jaar niet minder dan
1.4 miljoen gulden in de wielersport
stoppen, hadden het volste vertrouwen in
Gimondi.
De strijd op het moeilijke parcours van
Imola heeft zich hoofdzakelijk op Merckx
en Gimondi geconcentreerd. De andere
ploegen hebben daar niet van kunnen
profiteren. Alleen nog een „oude" wieler-
baas Rik van Looy, ook begiftigd met het
DAMES.
1. en wereldkampioene Keetie Hage (Ned.)
de 55 km 187 m in 1.29.36 (gem, snelheid
37.162 km/u); 2, Bayba Tzaune (Rusland)
i.t.; 3. Milena Tartagni (It.); 4. Elsy Jacobs
(Lux.); 5. Andra McElmury (VS); 6, Gerda
Smulders (Ned.); 7. Nina Trofimova (Rusl.);
8. Emilia Sonk (Rusl.); 9. Nicole van den
Broeck (Belg); 10. Loebova Zadorojanaja
(Rusl.), allen in dezelfde tijd als Keetie
Hage; 19. Henny Hondeveld op 1.18: 25.
Bella Hage op 6.50.
HEREN.
1. Vittorio Adorni (It.) de 277 km in 7 uur
27 min. en 39 sec.; 2. Herman van Springel
(Belg.) op 9.51; 3. Michele Dancelli (It.) op
10.18; 4 Franco Bitossi (It.); 5, Vito Tac-
cone (It.); 6. Felice Gimondi (It.); 7. Ray
mond Poulidor (Fr.); 8. Eddy Merckx
(Belg.); 9 Jean Jourden (Fr.); 10. Lucien
Aimar (Fr.); 11. Jacques Anquetil (Fr.), allen
in dezelfde tijd als Dancelli; 12. Rudi Altig
(Did.) op 11.07; 13. Karlheinz Kunde (Did.)
op 12.05; 14. Gianni Motta (It.) op 12.07; 15.
Rik van Looy (Belg.) z.t.; 18. Harry Steevens
(Ned.) op 20.00; 19. Louis Pfenninger (Zwits.)
z.t. De overige coureurs zijn uitgevallen.
koersinzicht van de geslepen vos, zag de
mogelijkheden die erin schoolden. Hij
was met de Italianen tot overeenstem
ming gekomen, maar Van Looy speelde
het spel eerst nauwelijks mee. Van Looy
fietste voor zijn eigen kans en die bood
schap werd Adorni door briefjes duide
lijk gemaakt. Maar de Belg miste in de
finale de kracht om de aanval van Adorni
te pareren. Van Looy, die op het laatste
ogenblik nog een nieuwe fiets had laten
maken bij de op dat gebied beroemde
Milanees Mazi, geloofde trouwens op dat
moment nog niet in de solo van de Ita
liaan, die op 75 kilometer voor het einde
wegschoot. Maar Adorni, gedragen op de
vleugels van het enthousiasme van zijn
steeds meer door het dolle rakende land
genoten, ging in schittèrende stijl door
Hij hakte in één ronde een gat van mi
nuten tussen hem en Van Looy, Aghosti-
no en Carletto. Van Looy zag toen het
nutteloze in van een verdere achtervol
ging. Hij liet zich in de laatste ronde
door de grote groep opslokken, een groep
waarin de Italianen nu een streng regime
voerden en niemand meer lieten ont
snappen. Per slot van rekening vonden
Gimondi en Motta het van elkaar al best
dat zij de titel niet kregen. Bovendien
was het wel zo prettig dat de in Italië
populaire Merckx hun posities niet nog
verder kon ondergraven door opnieuw
de regenboogtrui te pakken. Het werd dus
een defensief slot van een koers, waarin
de grote mannen bang voor elkaar waren
geweest om weg te gaan.
De Nederlandse ploeg heeft een rol in
mineur gespeeld. Toen het even moeilijk
werd stapten de mannen af op één na
de „witte" Steevens. Hij reed de koers
uit, zelfs de laatste ronde nog, toen hij
door de officials werd gesommeerd om te
stoppen. Hij moest zich een weg banen
door het uitzinnige publiek.
Dat de Nederlandse formatie, voor het
eerst in de witte shirts met rood-wit-
blauwe baan, waarin de renners inder
daad letterlijk en figuurlijk niet opvie
len in de groep, geen rol van betekenis
zou spelen, werd zaterdag eigenlijk al
een feit. Het gebruikelijke gesprek aan
de vooravond van het wereldkampioen
schap. waarbij geen official van de
KNWU wordt geduld, want waarin harde
zaken worden gedaan, is een bijeenkomst
in kamer 113 van het zo rustige Kuur-
hotel. Toen het handelskapitaal door Gel
dermans werd genoemd: 30.000 gulden,
knikten negen man instemmend. Als één
van die negen wereldkampioen zou wor
den, zouden die 30.000 gulden onder de
anderen verdeeld worden, mits ze op
aantoonbare wijze steun verleend hadden.
Eén was er, die geen cent op tafel wilde
leggen en dat was de grootste troef van
de ploeg: Jan Janssen. Hij dacht er niet
aan om iets te betalen. Hij kreeg verwijten
te horen dat hij zonder ambities naar
Imola was gekomen en men liet door
schemeren dat hij liever de kans van
anderen wilde steunen. Later, toen Magni
kwam met de manager Douzet en Van
Buggenhout keek men elkaar nog eens
veelbetekenend aan.
Iedereen zou dus voor zijn eigen kans
rijden en als de situatie dat vereiste, zou
men de man in de voorste linie steunen
Het kwam er niet van want de Neder
landers misten gewoon de macht om mee
te kunnen rijden en dus mee te kunnen
spelen. Achter elkaar verdwenen ze van
het toneel: Wagtmans („ik heb vijf ron
den goed gefietst, daarna leek het wel of
ik tegen muren moest oprijden. En ik
was zo fris bij de start"). Jan Harings:
(„ik kwam niet vooruit op mijn reserve-
fiets. die ik moest pakken toen de ver
snellingskabel kapot was"). Ottenbros
(„ik kwam niet boven op de top van
zware heuvels"). Schepers („ik heb het
wel geprobeerd in een achtervolging,
maar ik kreeg geen steun, daarna was
het gedaan"). Dolman („die afstand,
die afstand, het was geen doen. Met 200
kilometer zou het een mooie koers ge
worden zijn"). Beugels („wat moet ik er
van zeggen. Het was erg zwaar"). Den
Hartog („ik had een te groot verzet")
dat grote verzet was trouwens een euvel
waarmee ze allemaal moesten afrekenen
omdat ze geen rekening hadden gehou
den met het hoogteverschil. Jan Janssen
(„die Italianen reden zo sterk" en „die
uitslag was niet gek voor mij"). Post
(„daar vraagt iemand waarvoor ik hier
gekomen ben, maar waarvoor zijn die
anderen van de ploeg dan hier. Zij zijn
ook afgestapt").
De jonge Nederlandse renners hadden
de zaak weer veel te gemakkelijk opge
vat. Ze hadden te hoge versnellingen ge
monteerd. Sommigen van hen hadden
smakelijk gelachen om het parcours. De
uren van de waarheid kwamen echter
snel. Soigneur Collard zei bitter, toen hij
de mannen, de meesten zo fris als een
hoen, zag afstappen: „daar sloof je je nu
voor uit. Daar slaap je een nacht niet
voor". Hij had gelijk: de mannen misten
courage en zoals hier bleek kwali
teit. Het zijn criteriumrenners, rondom
de plaatselijke kerktorens.
Er waren nog meer nationaliteiten, die
alle reden hadden om met sombere ge
zichten rond te lopen. De Fransen bij
voorbeeld, die zich ook niet hebben laten
zien. Ook niet een Pingeon, die er goed
afkwam toen een toeschouwer een para
plu in de richting van zijn ogen draaide.
Ook daar geen bijters en doorzetters.
Daar waren de Belgen, die hun trots
mochten spuien over Rik van Looy, de
onverwoestbare, die na Adorni het meeste
applaus mocht incasseren, maar niet kon
den verkroppen dat hun Merckx door
welke banden dan ook verhinderd werd
om opnieuw naar de top door te stoten.
De Belgen moesten het doen met de twee
de plaats van Van Springel. die zich zo
langzamerhand ontwikkelt als een Bel
gische Poulidor, die overal net de eerste
plaats niet haalt.
Er was in feite maar één ploeg: de
Italiaanse. Door allerlei tegengestelde
belangen ontstond er merkwaardiger wij
ze toch een hechte band, die listig ge
smeed was door de nationale ploegleider
Ricci, die zich in het normale doen bezig
houdt met theater en show voor de tv.
Dit dan was Ricci's greatest show on
earth. Hij gaf de Italianen voor het eerst
sinds tien jaar weer een wereldkampioen.
Dat was tóén het kampioenschap van
Baldini, die Nencini en Bobet van zich
afschudde en na een solo van 45 kilome
ter met twee minuten voorsprong won
in Reims. Zijn triomf en zijn solo worden
nu echter ver in de schaduw gesteld door
hetgeen Adorni gisteren presteerde: een
solo van bijna 75 kilometer en een voor
sprong van negen minuten en vijftig se
conden op Van Springel, die bij de laatste
afdaling het peloton de rug had toege
keerd, en van ruim tien minuten op de
grote groep verslagenen, van wie Merckx
dan ook nog de te vroeg aangegane spurt
jammerlijk verloor.
Bij die triomfantelijke intocht van
Adorni, van eenvoudige waterdrager nu
ineens tot de rijen van de historische
wielerhelden toegetreden, barstte de
vreugde van het Italiaanse volk los. Dank
zij het feit, dat er twee meter hoge hek
ken bij de aankomst stonden, kon het
leven van Adomi gered worden. Adorni
de laatste maanden verguisd in zijn land
dat hij de Ronde van Italië door zijn
kopman Merckx had laten winnen, kon
alle bitterheid vergeten. Hij genoot met
volle teugen van zijn glorie. Hij ver
dween ten slotte van het circuit als een
van Italië's grootste zonen, in een auto
omgeven door een uitgebreide motores
corte en boven zijn hoofd trok een vlieg
tuig een regenboog van gekleurde rook
door de lucht voor Adomi, Vittorio, de
overwinnaar.
Keetie Hage doodop maar in de re-
genboogtrui.
ROME. De dag na het behalen van
de bronzen medaille hebben we de leiding
van de Nederlandse damesploeg (die voor
de baan alleen bestond uit Keetie Hage)
kunnen overtuigen, dat het goed voor het
Zeeuwse meisje zou zijn om een dag te
relaxen. Ze mocht mee om de Sint Pie-
ter te zien en de Trevifontein. Ze gooide
in de legendarische fontein een vijftigli-
restukje over de rechterschouder en deed,
zoals gebruikelijk, een wens ze zei in
Rome niet welke. In Imola, toen ze we
reldkampioene op de weg was geworden,
wel: „ik durfde het toen niet hardop te
zeggen, maar ik wenste, dat ik de we
reldtitel zou krijgen." De Trevi-fontein
bracht geluk, want in een sterke eind
spurt versloeg de negentienjarige Keetie,
de jongste van de Hage-sisters, alle bela
gers.
„Toen ik over de eindstreep ging, dacht
ik: dat kan niet, het is onmogelijk."
Maar ze merkte al uiterst snel, dat het
geen droom was. Niet alleen door de
omhelzingen van mensen, die nu ineens
vonden, dat het meisje Hage door hun toe
doen kampioene was geworden, maar
ook door commerciële belangstelling. Zo
kwam de directeur van Campagnolo-fiets-
onderdelen de zaak regelen om reclame
te maken met de nieuwe wereldkampioe
ne. Keetie zal voor dit soort zaken een
goede adviseur moeten hebben anders
gaan anderen van haar profiteren, want
het Nederlandse meisje is op dit gebied
natuurlijk grasgroen.
Het door succes overrompelde coureur-
tje kreeg 's avonds een luidruchtige sere
nade van de Banda Musica Castel San
Pietro, de plaatselijke fanfare, waarvoor
de inwoners van het piepkleine dorpje in
grote getale naar het hotel van de Neder
landers waren gekomen. De serenade be
tekende voor de andere gasten van het
kuurhotel, stokoude heertjes en dametjes
van de modder- en zwavelbaden, een hoog
tepunt van hun verblijf. Het werd een
compleet Italiaans tuinfeest, toen er ook
nog op het terras gedanst werd met als
middelpunt Keetie Hage en soigneur Henk
de Haan.
De gelukwensen stroomden binnen voor
het meisje uit Sint Maartensdijk, dat nog
steeds een dikke hand had en de pink
in het verband na de aanrijding tijdens
de training op donderdag. Ze had ge
lukkig niet veel last van de diepe wond
gehad en physiek was ze ontzettend sterk
geweest in de koers. Ze had een keer ge
probeerd weg te komen, omdat ze bang
was voor de eindsprint. Die actie van
Keetie had het peloton in stukken ge
broken. Ook zus Bella werd er het slacht
offer van. „Het ging niet vandaag", zei
de oudste Hage, die haar fiets onmiddel
lijk tegen de grond gooide en naar haar
zusje holde, toen ze hoorde, dat Keetie
kampioen was geworden. Truus Smulders
was in de eindsprint, waarbij Keetie Ha
ge even was ingesloten, maar prachtig
buitenom terug kwam. zesde geworden.
Henny Hondeveld kwam vlak voor de
eindsprint te vallen. Haar treurige stem
ming veranderde echter op slag. toen
Gazelle-directeur Breukink haar een splin
ternieuwe fiets beloofde (de oude was
totaal vernield).
Ongetwijfeld zal dit Nederlandse suc
ces voor het eerst werd een Neder
landse kampioen (Keetie was in haar eer
ste „fietsjaar" tweede geworden op de
Nürburgring in 1966) een hausse ver
oorzaken in het dameswielrennen. Het
aantal meisjes, dat op de racefiets zal
stappen het zijn er nu zo'n veertig
zal ongetwijfeld veel groter worden. Of
dat nu zo toe te juichen is, is een ande
re zaak. Als men zag, hoe enkele Britse
meisjes er aan toe waren, zou men zeg
gen: het hoeft niet. De KNWU was na
tuurlijk blij met dit kampioenschap, dat
echter buiten de unie om tot stand is ge
komen. zouden we haast zeggen. De meis
jes hebben alleen de gelegenheid gekre
gen om te starten. Voor het overige le
ven ze in het „luchtledige".
TIEL. Leen Poortvliet uit Herkingen
heeft zaterdag de Vierstromenlandronde,
een stad-tot-stad wedstrijd voor wieier-
amateurs over een afstand van 142 kilo
meter, gewonnen. De winnaar reed de
afstand in 3 uur, 32 minuten en 17 secon
den en versloeg in de eindsprint de voor
Mexico geselecteerde renners Leen de
Groot en René Pijnen, die respectievelijk
tweede en derde werden.
