VERSLAG VAN
EEN ZOMER
Terroristen in Wales worden
eindelijk serieus genomen
Ondergronds
leger van
duizend man
ZO APART...
interieur
classique
PANDA EN DE IMP
POLLE, PELLI EN PINGO
IE
zo zacht.
zo Rozemarijn
^^agestipt
LEVERT
Ons vervolgverhaal
LAATSTE EXPLOSIE SCHOKTE ENGELSEN
Pompbediende jaagt
overvallers weg
umversiteit
Teleac wil tv-
bb
ZATERDAG 14 SEPTEMBER 1968
Geen spel meer
Steun van burgers
15 hagelwitte u O CC
weggooi-luiers I
voor slechts JL«
bij uw drogist
Kees Stip
s teen... neep me,
ALSjeeuem
sNeiuR, oavy, we varen
sNettem 1 votMs, tceuv!
TB iAAüOMTE
SPRINGEN.'... IK
SIA TB PUTTER
OP HET WATER'
trek'R op,
met. tob mm
toch
ÜMiESs
KOMü:
UCKM
19)
Ik sprak ook over de diefstal en
de geruchten die de ronde deden.
Jacinto keek peinzend.
Ik weet het niet, verklaarde hij
ten slotte.
Dat van die diefstal lijkt me
onzinnig. Is het echt wel diefstal ge
weest? Misschien is er alleen maar
sprake van een fout in de boeken.
Het is in ieder geval maar het beste
om af te wachten en niemand te be
schuldigen.
Die uitleg beviel me. Trouwens Ja
cinto was die avond heel erg spraak
zaam over zich zelf. Misschien had
de volle maan daar iets mee te ma
ken. Een poosje vertelde hij aller
lei griezelige dingen. Hij had, zo zei
hij. onlangs in een droom een ver
schijning gehad. Van zijn moeder,
maar toch ook weer niet zijn moe
der. Daarna sprak hij over de dood,
alsof hij op vertrouwde voet ermee
st°nd. alsof de dood een beminne
lijke zondagsruiter was, die ons invi
teerde om bij hem achterop te ko
men zitten.
Wanneer ik dood ga mag je een
van mijn ringen hebben, zei hij ter
loops. Ik heb er drie. En mijn
mandoline. En nog een paar andere
dingen. Ik heb eens gelezen dat
iemand bij zijn dood altijd iets
achterlaat, hoe arm hij ook is.
Ten slotte liep ik weg uit de ka
mer van Jacinto en slenterde enige
tijd buiten onder de arcades en over
de patio rond. De nachtwaker had
de grote poort al gesloten en deed
met zijn lantaren de ronde door de
benedenverdieping. De woorden van
Jacinto hadden een gevoel van triest
heid in mij losgeslagen. Ik dacht aan
Lima. aan mijn moeder, aan dingen
die ik niet begreep. Ik dacht aan
andere landstreken, aan andere lan
den waar de zon nooit onderging.
Maar de gedachte aan Leticia rukte
me los uit mijn gepieker. Ik be
greep dat zij van mijn soort was en
dat ik me door haar voelde aange
trokken, omdat zij veel met mij ge
meen had. Intussen was de maan
opgekomen. Ik begaf me naar de sa-
la en trof daar Erna en de gringa
aan, die ruzie maakten over het een
of ander. Ik liep de sala maar weer
uit. Mijn neven lagen al te slapen.
Ik zou graag een beetje met Alfredo
en Ollanta hebben gepraat. Vooral
met Alfredo, die me om zijn wild en
hypocriet uiterlijk interesseerde. Me
neerslachtig voelend door mijn een
zaamheid hing ik nog een tijdje op
de patio rond. Toen ik toevallig langs
de achterpoort kwam waardoorheen
je bij de rivier kon komen zag ik
een schaduw langs glippen. Het
moest iemand zonder schoenen zijn,
want ik hoorde geen voetstap. Ik her
kende Julia, de india, die verstijfd
was blijven staan. Zij drukte zich
tegen de muur aan en vouwde de
handen. Eerst dacht ik dat zij een
boodschap voor me had. Ik bleef een
hele tijd naast haar staan en staarde
haar nieuwsgierig aan. Ik snoof haar
geur op, een mengsel van mest en
rpaté. Ik stak langzaam mijn hand
uit en raakte haar wang aan. Daar
na streelde ik haar vlecht. Maar op
eens voelde ik angst - misschien om-
Een Peruaanse roman door
Julio Ramón Ribeyro
dat de voetstappen van de nachtwa
ker naderbij kwamen. Met een ruk
wendde ik me af en liep naar mijn
slaapkamer.
Maar ik was te opgewonden om te
kunnen slapen. Ik voelde me te on
rustig en ging zonder me uit te kle
den op mijn bed liggen; ik besloot
te wachten tot oom Felipe terug zou
zijn. Buiten op de patio blaften ver
woed de honden. Tegen middernacht
sliep ik in. Was het al de ochtend
schemering of was het maanlicht -
hoe dan ook, toen de deur openging
viel er een teer licht naar binnen.
Onmiddellijk daarop werd de lamp
ontstoken en ik herkende Felipe. Hij
stond daar, druipend van het zweet
en in gescheurde kleren. Zijn laar
zen zaten onder het slijk. Hij stak
een sigaret op en bleef roerloos met
zijn hoed op onder de brandende
elektrische lamp staan. Zijn wat
loense ogen keken in mijn richting
zonder me te zien.
En? vroeg ik, van het bed af
komend. Wat was het?
We hebben hem meegebracht, ant
woordde hij langzaam.
Slaapt hij?
Hij wordt juist aangekleed. Mor
gen kun je hem zien. Bij de doods-
wake.
Ik schrok. De handen van Felipe
waren overdekt met zwarte korsten
vuil. Hij goot water in de waskom
en begon zich te wassen.
Wil je zeggen dat hij dood is,
vroeg ik.
Ja, brulde hij bijna, zich woedend
naar mij toe draaiend. Ja, hij is
dood. Ze hebben hem vermoord, snap
je? Ze hebben hem met een houweel
vier gaten in zijn kop geslagen en
daarna hebben ze hem in het afwate
ringskanaal gegooid. En wou je mis
schien nog meer weten?
De uitdrukking van zijn gezicht
maakte me bijna nog banger dan
zijn woorden. Ik deinsde achteruit.
Mijn knieën begaven het. Naar steun
zoekend ging ik op de grote koffer
zitten. Ik moest een neiging om te
braken, zoals ik als schooljongen in
de mis kon voelen voordat ik door
een zware duizeling werd overvallen
onderdrukken: ik had het gevoel als
of mijn hersenen in mijn hoofd be
vroren.
Felipe keek me een poos aan. Hij
had de tanden op elkaar geklemd.
Zijn ogen fonkelden van woede. Op
eens draaide hij zich weer naar de
waskom toe en goot water uit over
zijn hoofd en handen. Toen hij klaar
was met wassen, ging hij op de rand
van zijn bed zitten en verzonk in
sen diep gepeins. Ik durfde hem geen
vragen meer te stellen. Ten slotte
zag ik hem uit een hoek van de
kamer de koffer te voorschijn halen
die Gonzalez tot zijn terugkomst bij
ons had achtergelaten. Er zaten das
sen, kammen, foto's en een bundeltje
brieven in. Felipe pakte de brieven
op en begon er een paar van te
lezen. Soms scheen een brief hem te
interesseren en dan las hij die van
het begin tot het einde. Het waren
vermoedelijk brieven van Gonzalez'
verloofde.
(Wordt vervolgd).
(Van onze correspondent)
LONDEN Niet langer wordt in
Engeland het legertje van terroristen,
dat in Wales vecht voor de onafhan
kelijkheid van dit prinsdom, als een
grap gezien. De explosie die dezer da
gen R.A.F.-officier William Hougham
zeer ernstig verwondde heeft de En
gelsen bewezen dat het de gallische
rebellen ernst is met hun streven naar
een vrij Wales.
Hoewel de ontploffing reeds de negende
is in twee jaar tijds, heeft deze laatste de
diepste indruk gemaakt. Tot nu toe was
de schade alleen maar materieel geweest,
maar nu heeft een man niet alleen acht
vingers van zijn handen verloren, maar
bovendien dreigt hij blind te worden. De
bom, die door de terroristen in de R.A.F.-
controletoren in Pembrdey was geplaatst,
spatte namelijk uit elkaar toen Hougham
hem voorzichtig naar buiten wilde dragen.
„Het is niet langer een spel meer", ver
klaarde de man van Scotland Yard, die
met het onderzoek in deze aanslag is be-
ADVERTENTIE
20 apart...
Kennenwfaan 38 IJnoukfen telefoon: 02550*19015
last. Hij is commissaris „Jock" Wilson, de
man die eveneens belast is met de veilig
heid van kroonprins Charles, wanneer
deze volgend jaar tot prins van Wales
zal worden geïnstalleerd.
Deze installatie zal plaatsvinden in het
hartje van Wales, op het kasteel van
Caernavon en het is bekend dat de torro
risten deze gelegenheid willen aangrijpen
om hun streven naar een onafhankelijk
Wales aan de wereld kenbaar te maken.
Reeds enige tijd geleden verklaarde
een woordvoerder van het „Free Wales
Army" zoals de terroristen zich hebben
gedoopt: „We willen ten koste van alles
de plechtigheid op Caernavon voorkomen
Deze is het symbool van de bezetting door
de Engelsen van ons land".
De voorafgaande explosies ook die
van maandag worden door de extre
misten dan ook alleen maar gezien als
een soort generale repetitie, en de politie
weet dit. Desondanks is Scotland Yard
er nog steeds niet in geslaagd ook maar
één terrorist te arresteren.
„De extremisten hebben zeker de steun
van vele burgers", vertelde een politie
man onlangs, maar men hoopt bij Scot
land Yard dat dit nu zal veranderen
Volgens schattingen maken ongeveer
duizend man deel uit van de drie terro
ristische organisaties in Wales, waarvan
de F.W.A. de grootste is.
Het uniform van de F.W.A. is licht
groen, met een rode draak op de kraag.
De bewapening zou zeer modern zijn
Hoewel de terroristen hun identiteit zorg
vuldig geheimhouden worden soms jour
nalisten toegelaten bij hun oefeningen, die
voornamelijk plaatsvinden in eenzame
valleien.
(Van onzecorrespondent)
LEIDEN. Twee Duitsers hebben don-
derdagavond getracht een overval te ple
gen op een benzinestation bij de afrit
van rijksweg 4a naar Roelofarendsveen.
Dankzij de judo-kunst van de pompbe
diende die de één flink in het gezicht be
werkte en de ander buiten gevecht stelde
door een fikse trap in de buik, kon de
overval worden verijdeld. De overvallers
zagen kans er van door te gaan. Tot nu
toe ontbreekt elk spoor.
3. Nadat Jollipop wat was bekomen van de kortslui
ting die hij met zijn spijker had veroorzaakt, sloeg hij
voor de derde keer een nagel in de muur. „Daar heb
ben we tenminste geen ongelukken mee gemaakt
prevelde de huisknecht, terwijl hij het schilderij op
hing. „Deze wandversiering hangt eindelijk." „Alleen
een beetje scheef," zei Panda voorzichtig. „Geloof je
ook niet, Jollipop."? „Meneer Panda moet niet verge
ten, dat ik het timmermansoog mis," sprak de ander
koel. „Dit werk valt geheel buiten onze plicht. Maar
ik zal er aan doen wat ik kanMet die woorden
wilde hij het schilderstuk wat verplaatsen. Maar dat
was al niet meer nodig. De kalk begon van de muur te
brokkelen, de spijker verloor zijn houvast, en het vol
gende moment kreeg de spreker het kunstvoorwerp op
het hoofd
/ATVÊRFOt/ER
MAKEN WIJ VOETBAL
SHIRTS VAt
WE HELPEN JE WEL MET DE SCHUTTING,
POLLE,,, DAN KUNNEN WE DAARNA
GAAN VOETBALLEN
ZO ZIJN WE WAT IS VERVEN TOCH
VLU6GER KLAAR V LEUK, HÈ BROERTJE
DOEN JULLIE
2768 8
ADVERTENTIES
LEVIIT
X.
ADVERTENTIES
(Van onze correspondent)
HILVERSUM De stichting Teleac
bereidt zich voor op een grotere taak
dan die nu en in het komende winter
seizoen mogelijk is met de paar uur
zendtijd, die haar wekelijks ter be
schikking staat. Teleac zou het niet
willen laten bij een handvol cursussen,
deels gericht op de massa (populair-
wetenschappelijk), deels op zeer kleine
groepen. Zij zou naar een permanente
educatieve televisie, een soort open
universiteit willen.
Om in die opzet te kunnen slagen
zijn er meer financiën en zendtijd no
dig. Het liefst zou Teleac de beschik
king krijgen over een apart kanaal, een
derde net. Daarmee zouden de onge
lukkige uitzendtijden (zeer laat op de
avond en op zaterdagmorgen) verme
den kunnen worden.
Voorlopig moet Teleac tevreden zijn
met een bescheiden uitbreiding van de
zendtijd. In plaats van drie lesprogram
ma's van een half uur per week wor
den er dit seizoen wekelijks vier ge
geven, terwijl ook het aantal herha
lingen met een per week is vermeer
derd. Met ingang van 21 september
zijn de uitzenduren gewijzigd: de cur
sisten kunnen Teleac op zaterdagoch
tenden vanaf half tien op Nederland
één vinden. De herhalingen zijn in de
week daarna, eveneens via Nederland
één.
ber zendt Teleac een informatief pro
gramma uit over het ontstaan en de
„Onderwijl plant Prikkebeen krop
sla, bloemkool, ui en peen. En' een
baardig Turks soldaat die daarbij op
schildwacht staat, geeft hem ieder
ogenblik op zijn lange neus een tik".
Deze passage uit het meesterwerk
van J. J. A. Goeverneur, zijn bewer
king van de avonturen van Mijnheer
Prikkebeen, toont overtuigend aan hoe
diep een door niets gerechtvaardigd
antiturkisme zich sinds lange tijd in
ons volk heeft ingevreten. De tegen
stelling die hier wordt opgeroepen
spreekt voor zichzelf. Prikkebeen is
het voorbeeld van de onschuld en
argeloosheid, een soort langwerpige
voorganger van Pipo, zoals blijkt uit
zijn liefde voor de vlinders, de bloem
kool en de kinderen, die de weduw
vrouw Peternel als verrassend slot
voor hem meebrengt. Daartegenover
staat letterlijk, de figuur van de Turk,
wiens baardigheid een zichtbaar voor-
'proefje is van zijn lelijke karakter, dat
spoedig aan het licht treedt door de
kwellingen waaraan het weerloze
slachtoffer wordt blootgesteld. Waar
om moeten de Turken zo worden voor
gesteld? Wat hebben ze ons in hemels
naam gedaan? Niets. Toen ze nog van
plan waren Europa te veroveren, maar
wie is dAt niet, zijn ze tot Wenen ge
komen. Zoetsnoepers als ze zijn, lag
de Sachertaart hun toch te zwaar op
de maag. Maar in Nederland komen
ze alleen om de spanning op de ar
beidsmarkt te helpen verminderen en
daarom dienen ze met dezelfde harte
lijkheid te worden ontvangen als onze
overige gastarbeiders.
Dat dit inderdaad voorkomt blijkt
uit het feit dat twee Turken, Nihat
Turkeier en Zeki Uysallar, zo te
vreden zijn over hun verblijf in ons
land, dat ze hier niet meer wegwillen.
Hun werkgever in Spakenburg had
voor een huis gezorgd en ze hadden
een aardig bedrag gespaard om hun
vrouwen te laten overkomen, wat, om
weer een misverstand weg te nemen,
neerkwam op één vrouw per Turk.
Het leek erop of ze zich ook de moeite
hadden kunnen sparen, want toen de
vrouwen op Schiphol aankwamen,
bleek in hun pas het stempel te ontbre
ken dat het Nederlandse consulaat in
Istanboel erin had moeten zetten. De
douane op Schiphol had dit ook kun
nen doen, maar deed het niet. Wij mo
gen hierover niet te hard oordelen. Ik
weet niet hoe Turkse vrouwen aan hun
pas komen, maar in Nederlandse ad
vertenties heb ik wel eens de aan
bieding gezien „onderjurk met pas".
Mocht een dergelijke combinatie ook
in Turkije verkrijgbaar zijn, dan pleit
't voor de fijngevoeligheid van de Am
sterdamse douaniers dat ze daar met
hun stempel zijn afgebleven. Een am-
tenaar van het ministerie van Justitie
heeft toen de zaak opgelost door de
vrouwen terug te sturen naar Turkije.
Dit beleid werd weer doorkruist door
de minister zelf, die de dames op
rijkskosten terug liet komen. Maar
toen, mochten ze in Turkije het vlieg
tuig niet in. omdat hun uitreismr
sum was verlopen.
Van harte hoop ik dat mevrouw
Turkeier en mevrouw Uysallar inmid
dels in Spakenburg wonen. Het laatste
wat ik van deze affaire zag waren de
droevige gezichten van hun vergeefs
wachtende mannen. Ze leken helemaal
niet op de Turk van Prikkebeen. Als
die bestaat, hoeven we niet naar Tur
kije om hem te zoeken.
mogelijkheden van tv, de functies van
tv in het algemeen en in het bijzonder
de taak van tv bij het onderwijs aan
volwassenen.
Teleac geeft dit jaar onder meer een
muziekcursus voor amateurs „noten en
tonen", die 25 uitzendingen omvat tus
sen 21 september en 18 maart. Ook op
21 september (t./m 30 januari) start
„Kijk eens wat ik zeg", een cursus in
spraak-afzien voor slechthorenden en
doven. Een cursus Frans voor gevor
derden loopt van 2 november t/m 20
juni.
Teleac hoopt in november te begin
nen met een cursus over de BTW (Be
lasting Toegevoegde Waarde).
MIJN KIST 2At ZIN
KEN AIS EEN 6AK-
PIB
1241. Nauwelijks was oma Fok van
I haar verbazing bekomen, dat men haar
I plotseling kandidaat had gesteld voor bur
gemeester, of een boze oom Ferdinand
naderde haar.
„Goed, dat ik je zie", riep hij uit, en
I hij zwaaide de vuist naar de aanplakbil
jetten. Jij wilt me dus dwars zitten? Jij
wilt, beletten, dat ik burgemeester word?"
„Mijn beste Ferdinand.zei oma.
„Ik heet geen Ferdinand meer, ik heet
Billy. Billy, de Burgemeester, dat klinkt
veel beter. Dacht je me werkelijk tegen
te kunnen houden door een leuze als
„Schiet geen bok, Kies oma Fok?" Dan
zal ik je de mijne noemen: „Geen bur
gemeester met een rok, Maar burgemees
ter Billy Fok".
Eigenlijk had oma willen zeggen, dat
ze helemaal niets van die aanplakbiljetten
wist en dat ze geen zin had om burge
meester te worden, maar nu had oom
Ferdinand haar boos gemaakt. En daar
om zei ze:
„Wacht maar af. We zullen wel zien
wie de meeste stemmen krijgt. Ik zal
jou verslaan en jij zult geen burgemees
ter, maar hoogstens gemeentebode wor
den!"
