Met zwarte handschoen op erepodium
Verpletterend verlies
voor Gaston Roelants
LAATSTE PLAATS OP 400 METER
AFSCHUWELIJKE TELEURSTELLING
VOOR MYRNA VAN DER HOEVEN
„Ik kan me nog niet voorstellen
dat het zo'n afgang is
geweest
14
Ingrid Becker doorbrak
Russische suprematie
Nederlandse zeilers
weer in achterhoede
vlees eten is verantwoerd eten...
Wankelend
Show
17
OLYMPISCH
PROCRAMMA
DONDERDAG 17 OKTOBER 1968
i \N P llll
IJMPiiflH
tmSÊmm
>!<VSS
ffi:f
8 4*ï
i-°stv jï;-
MEXICO De Amerikaan Tommie Smith, die de finale 200 meter hardlopen
in 19,8 won, heeft met deze tijd zijn eigen wereldrecord met tweetiende seconde
verbeterd. Zijn landgenoot John Carlos bleef de vorige maand met een tijd van
19,7 onder het wereldrecord, maar hij liep toen op de zogenaamde borstelschoenen,
die niet zijn toegestaan door de internationale atietiekunie. Smith vestigde uiter
aard ook een Olympisch record. Het oude record stond op naam van de Amerikanen
Tommie Smith en John Carlos.
Tommie Smith heeft bewezen toch werkelijk de beste 200-meterloper ter wereld
te zijn. De Amerikaan, die dit seizoen min of meer in de schaduw van zijn land
genoot John Carlos had gestaan, regeerde in de finale van de 200 meter als een
vorst. Zeven meter voor de finish kon hij zijn armen al juichend omhoog steken.
De race van Smith was van ongeëvenaarde schoonheid.
Tommy Smith en John Carlos, respectievelijk winnaar van de gouden en de
bronzen medaille op de 200 meter hadden bij de ceremonie protocolair beiden
een zwarte handschoen aan, Smith aan de rechter- en Carlos aan de linkerhand.
Tijdens het spelen van het Amerikaanse volkslied, nadat zij op het erepodium de
medaille in ontvangst hadden genomen van de Britse markies van Exeter, presi
dent van de Internationale Amateur Atletiekfederatie en vice-president van het
Internationaal Olympisch Comité, staken beide atleten de zwartgehandschoende
hand in de lucht. De Amerikaanse negeratleten hadden de wens te kennen ge
geven, dat zij niet de medaille wilden ontvangen van hun landgenoot Avery Brun-
dage, de president van het IOC.
VRIJDAG 18 OKTOBER
17.00—01.10 :atletiek, tienkamp 100 m. en ver
springen. finale 80 meter horden dames,
finale 200 meter dames, finale versprin
gen heren, finale discuswerpen dames,
finale 400 meter heren.
16.00—24.00 basketbal.
21.3002.00 uur boksen.
17.00—21.00 wielrennen, finale achtervolging,
series sprint.
16.30 paardesport, dressuur.
15.0000.30 schermen.
22.30 voetbal.
18.00 hockey, India, België, West-Duitsland—
Nieuw Zeeland. Spanje—Mexico; Oost-
Duitsland—Japan.
17.00—23.00 gewichtheffen, halfzwaargewicht.
17.00—24.00 worstelen, vrije stijl.
17.00—24.00 zwemmen, series 100 m. vrije slag
dames (Cobie Buter), 100 meter school
slag dames (Klenie Bimolt), finale sprin
gen 3 m. 100 meter vrije slag en school
slag heren series.
17.30 roeien.
15.30 schieten.
TV-REPORTAGES
07.3009.00 Ned. I: samenvatting kleur, 18.15
18.50 Ned. 2 programma en herh. in
kleur, 19.03—19.18 Ned. 2 zwemmen series
vrije slag dames en heren, series 100 m.
schoolslag dames en heren.
22.00—00.10 Ned. 2 atletiek, wielrennen.
'M
V.l.n.r. Norman
Smith en Carlos op het podium.
Biwott finisht voor Kogo en Young.
(Van onze speciale verslaggever)
MEXICO Toen Myrna van der
Hoeven-Jansen, die pas 20 is en bezig
aan eigenlijk de vijfde grote wed
strijd in haar bliksem-atletiekcar-
rière, het stadion van Mexico was
binnengeleid, was het precies vijf uur.
Wat dat betreft klopte het tijdschema
wel maar op de tribune vlak naast
de tunnel waaruit het groepje losjes
dribbelende atletes tevoorschijn was
gekomen, schrok trainer Cock Mooy-
man op. Hij kreeg een bang vermoe
den: er moesten immers nog drie
series 200 meter worden verwerkt als
onderdeel van de damesvijfkamp?
Zou Myrna zo lang moeten wachten
in het gonzende, links en rechts soms
in applaus uitbarstende stadion?
Moest Myrna zich concentreren op de
race van haar leven, in deze immense,
steeds weer rumoerige arena? Dat
was toch onmogelijk. Cock Mooyman
kreeg gelijk. Het was onmogelijk.
21 minuten en ruim 50 seconden later
beleefde de Haagse atlete, die in de
harten van alle Nederlanders goed
was voor goud, een afschuwelijke
teleurstelling, en, zoals ze later zei:
„Ik kan me nog niet voorstellen, dat
het zo'n afgang is geweest. Ik heb er
geen verklaring voor".
Myrna van der Hoeven, bereid tot een
hels gevecht met Lilian Board uit Enge
land, een duel om goud, finishte duizelig,
ontdaan, volkomen uit balans, op de laat
ste plaats in de finale. Ze had geen mo
ment strijd kunnen leveren, tegen wie of
wat dan ook. Ze had geen ogenblik kun
nen demonstreren met hoeveel gevoel
voor tempo, met welk een tactisch inzicht,
de Nederlandse kampioene het nadeel van
de buitenbanen kan overwinnen. Ze had
niet kunnen laten zien, dat die pijlsnel
naar de wereldtop geklommen Myrna van
der Hoeven-Jansen in de voorgaande da
gen zo gemakkelijk een spel had gespeeld
met haar tegenstandsters: een brok bru
tale tactiek, bedoeld om toch vooral de
ware snelheid te maskeren.
Misschien was ze toch niet helemaal
geslaagd, Myrna, want had niet Lilian
Board gezegd, dat er maar één finaliste
de Nederlandse moest worden ver
slagen om Olympisch kampioene te wor
den? Maar toch in die finale, die laat
ste race, een stap eigenlijk naar de be
kroning van een bijna „onmogelijke"
carrière, waren de krachten nog niet
meetbaar. Ze werden het ook niet. Noch
van Myrna van der Hoeven, noch van Li
lian Board kende men na afloop van de
merkwaardige race de ware capaciteiten.
Waarom niet? Niemand zal het weten.
Niemand, ook Myrna van der Hoeven
niet, zal kunnen begrijpen waarom er in
dat kostelijke, zorgvuldig opgebouwde
mechanisme iets haperde.
Misschien zal Myrna van der Hoeven
heel veel later pas begrijpen hoe het
kwam, dat haar start niet perfect was.
Hoe het kwam, dat al in de eerste meters
MEXICO. West-Duitsland kon woens
dag juichen voor Ingrid Becker, die voor
al dankzij een schitterende 200 meter (23,5
sec.) een eind maakte aan de Russische
suprematie op de vijfkamp dames. Op
het allround nummer voor de dames was
er zelfs helemaal geen medaille voor de
Russinnen, die in Tokio door Irina Press
en Galina Bystrova nog goud en brons
behaalden. De Europese kampioene Va-
lentina Tikhomirova moest achter de ver
rassend sterke Oostenrijkse Liesl Prokop
en de Hongaarse Anna Maria Toth ge
noegen nemen met een vierde plaats.
Marian Ackermans, de Nederlandse
vertegenwoordigster speelde een onderge
schikte rol. Nadat zij de eerste dag nog
op de tiende plaats had gestaan, zakte
de Beverwijkse met een totaal van 4650
punten, bijna 150 punten beneden haar
Nederlandse record dat zij in Mexico zo
graag had willen verbeteren, terug naar
de zeventiende plaats.
Janis Loesis heeft bij het speerwer
pen iedereen, die hem als favoriet getipt
had, tot het allerlaatste moment in span
ning gehouden. De Rus 's werelds meest
constante en technisch perfect geschoolde
speerwerper, wachtte tot zijn laatste worp
eer hij de Fin Jorma Kunnunen en de
Hongaarse veteraan Gergely Kulcsar de
illusies op een gouden medaille ontnam
(90.10 m.).
Zeven uur en vijfentwintig minuten na
dat hij het stadion was binnengekomen
kon Bob Seagren zich Olympisch kampi
oen polsstokhoogspringen noemen. In een
zenuwslopend duel, dat de toeschouwers
in het stadion tot het allerlaatste moment
op hun plaatsen hield, bleek de 23-jarige
Amerikaan de man met de sterkste
zenuwen te zijn. De wereldrecordhouder
die voorspeld had dat de Olympische
kampioen minimaal 5,40 meter zou moe
ten springen, heeft gelijk gekregen. Hij
was echter niet de enige die deze hoogte
haalde. Met hem sprongen ook de ver
rassend sterke Westduitser Claus Schip-
rowski en Wolfgang Nordwig, de Oostduit-
se Europese kampioen over die hoogte.
Voor de twee Duitsers betekende het dat
zij beiden het Europese record (5,37 m)
van de Fransman Herve d'Encausse, die
niet over 5,35 kwam, verbeterden.
Giuseppe Gentile is woensdag de
grote favoriet voor het goud bij het hink-
stap-springen geworden. De Italiaan, die
dit jaar als beste prestatie 16,74 meter
had gesprongen, verbeterde bij zijn twee
de poging het acht jaar oude wereldre
cord van de Pool Josef Schmidt met 7
centimeter door 17.10 meter te laten op
meten.
van die finale voor haar een wereld in
eenstortte, bij het angstige, verlammende
gevoel, dat de bedoelingen niet waar ge
maakt konden worden. Dat alles wat Cock
Mooyman had gezegd in dat stille uur
buiten de muren van het stadion ver
vaagde, nutteloos leek, toen het zo gemak
kelijk verende tartan alle medewerking
weigerde. Want alles was wel „geregeld",
en precies. Met de rappe Amerikaanse
Scott in de voorgaande dagen gebleken
„het meisje van de eerste bocht" te zijn
zou Myrna meetrekken naar het eerste
rechte einde. In hoog tempo zou dan wor
den afgewacht hoe Board, waarschijnlijk
aan het einde van de laatste bocht pas,
langszij zou komen. Het sprintgevecht
van tachtig, zeventig meter, moest dan de
doorslag geven. Resultaat: goud. Maar
Myrna van der Hoeven kon niet met
Scott „meetrekken" en Board was al op
het eerste rechte eind langszij. Besson,
jawel, de Franse Besson, die in Parijs nog
maar pas geleden zo gemakkelijk was
verslagen, die Besson was Myrna al voor
bij.
Toen was de race reeds verloren, wan
hopig verloren. Myrna van der Hoeven,
die goud had moeten winnen, finishte
wankelend als achtste en laatste. Ze sloeg
haar handen voor het gelaat. Ze maakte
duizelig een paar passen en slenterde in
tranen, geschokt, tenslotte weg. Woest
sloeg ze een paar troostende officials van
zich af. Ze verdween, het hoofd gebogen
een ellendig, verpletterd meisje, door de
tunnel, die ze twintig minuten eerder
veel te vroeg had betreden. Buiten het
Uitgeput en volkomen gedesillusio
neerd is Myrna van der Hoeven ge
finisht. Links de Britse Simpson.
stadion wierp ze zich in het gras om daar
tien minuten lang al haar verdriet
uit te snikken.
Toen begon ze te zoeken. Naar de ver
klaring van dit alles, van dit onbegrij
pelijke falen. Cock Mooyman wenste ze
kerheid te verschaffen: „Dat wachten in
het stadion, twintig minuten lang, een
schandaal. Ze is volkomen uit haar con
centratie geraakt, dat is de oorzaak.'
Maar Myrna, later, toen de tranen waren
gedroogd, toen er alweer een vlies je lag
over die wond in het moreel van een
atlete, die zo ijzersterk overeind leek te
kunnen blijven, Myrna zei met een glim
lach: „Die twintig minuten? Ach, het is
misschien wel een factor, maar doorslag
gevend? Ik weet het niet. Nee, ik kan me
gewoon niet voorstellen, dat het zo'n af
gang is geweest, nog niet."
Maar wat was er dan zo mis gegaan?
Myrna, nuchter, helder denkend: „Ja, wat
zeg je nou in zo'n geval? Ik weet ook
niets anders dan: het ging gewoon niet
Dat zegt iedereen, als het zo mislukt
Zenuwen? Ja, natuurlijk. Ze zeggen wel
eens, dat ik zo'n ijskouwe ben. Dat is niet
waar. Ik heb net zoveel zenuwen als ieder
ander. Of dat het er te veel waren, van
daag ik geloof het niet."
„Voor de halve finale, in die nacht
daarvoor, heb ik zowat een uur liggen
vechten met Board. Vannacht heb ik ech
ter goed geslapen. Ik heb vanmiddag nog
feen uurtje op bed gelegen. Nee, niet ge
slapen maar wel gerust. Daarna heb ik
(Van onze speciale verslaggever)
MEXICO Twee mensen in het donkere Olympische dorp. De armen om elkaar
heen geslagen. Bij het passeren van een lantaarn valt het licht op gezichten waar
uit de tranen nog maar net zijn verdwenen. „Loop maar een klein stukje mee",
zegt Gaston Roelants, „heel even maar. Want ik wil niet praten, nu. Monique?"
Zijn vrouw khikt. Een vage glimlach. Roelants zegt: „We hebben het samen ver
dragen". De voormalige keizer van de steeple chase is verpletterd. Zijn Vlaams
klinkt niet langer zangerig, maar erg verbeten als hij zegt: „Dacht u werkelijk,
dat ik niet meer geloofde in een overwinning op de Kenyanen? Maar natuurlijk
geloofde ik dat wel. Zo ben ik, ik heb u dat vorige week al gezegd: ik vecht,
altijd. Ik vocht ook nu. Maar ik werd verslagen. Zonder meer. Weet u wat ge
beurde, toen we voor de wedstrijd buiten het stadion aan het inlopen warenWe
draafden allemaal. Behalve die mannen van Kenya. Ik heb tegen dokter Dirix
gezegd: zie dat toch eens aan. In de wedstrijd kreeg ik last van mijn knie. Twee
ronden voor het einde, bij de haag en de sloot. Ik had daarvoor gedaan wat ik
kon. Het was vergeefs. Wij willen nu samen nog wat verder wandelen. Goeden
avond".
Dokter Dirix lijfarts van „vedetten" zegt later van die Kogo en Biwott cp
de trainingsplaats, „dat heeft hem erg aangegrepen. Meer dan hij zelf kan zeggen.
Het knauwde zijn moreel, dat die mannen op dat moment niet draafden".
Gaston Roelants heeft inderdaad gevochten. Heldhaftig zelfs. Hij week halver
wege de race, toen het tempo was bepaald door Biwott, Kogo en Villain, de Franse
seriewinnaar die toen nog niet wist hoeveel hij n u tekort zou komen, vlijtig mee
in de voorste rijen. En toen er nog 1200 meter was te gaan, demarreerde Roelants
zelfs. Hij tartte de Kenyanen, van wie alleen Kogo kon volgen. Althans: zo leek
het. Maar het gat, dat Roelants sloeg was te gering. De Amerikaan Young en de
Australiër O'Brien dichtten het. Biwott niet. Soldaat Biwott had namelijk besloten
soldaat eerste klasse Kogo nu eens niet voor te laten gaan. En terwijl Roelants
eenmaal weer achterhaald door een drie, vier atleten volkomen instortte, begon
met nog een ronde te gaan Biwott aan zijn aanval.
Hij ging met grote, graaiende passen langs Kudinsky, de Rus, langs O'Brien,
langs Young. Toen had Amos Biwott de laatste horde echter al achter zich gelaten.
Toen ook was er nog maar zestig meter te gaan en landgenootBenjamin Kogo zou
die afstand dansend naar goud kunnen overbruggen.
Wat toen gebeurde was ongelooflijk. Biwott, die in driekwart ronde zeker dertig
meter achterstand had goedgemaakt, versnelde nog eens. Hij sprintte daarna z o
gaaf, z o voluit, dat Benjamin Kogo zelfs op tien meter voor de finish wel moest
buigen voor de heel even maar grijnzende Amos Biwott. Toen de super-
atleten elkaar vlak over de finish dan toch maar om de hals vielen, had het leger
van Kenya opnieuw een overwinning behaald. Zonder inlopen
\IMWAAAAIUUMMMWtAIWUIAAftWAAftAAA<WUWMIIW>AIWIAIIAII
AAAAfUtAfUIAAIUIIWUirjAIIAAIUUüKyUMUUMWmABAmWW
rustig wat ingelopen, ben bij de masseur
geweest en met oom Cock kaarten zitten
schrijven."
„Allemaal normale dingen. Maar toen
die wedstrijd. Toen het voorbij was, heb
ik tien minuten op de grond gelegen. Ik
voelde me vreselijk, afschuwelijk ont
spannen. Toen ik over de finish ging, was
ik duizelig. Ik dacht ik flauw zou vallen.
In de wedstrijd? Ik probeer altijd de
bocht zo hard mogelijk te doen en dan op
het rechte einde te gaan draaien, zo „lek
ker los", weet je wel?"
„Maar het ging helemaal niet. Ik kwam
niet goed weg. Ze kwamen er al naast
voor ik het wist en ik kon niet terugvech
ten, alles zat vast. Ik dacht: dat red ik
nooit en ik ging helemaal af, helemaal.
Dat kan toch ook niet aan de mentaliteit
liggen? Ik heb er toch twee dagen een
show van gemaakt? Ik deed toch wat ik
wilde? Ik had toch zelfvertrouwen ge
noeg? Neem die Besson, waar kwam lie
nou vandaan? Ik had haar toch met ge
mak in Parijs gepakt? Nee, ik begrijp het
niet, ik begrijp er niks van."
ADVERTENTIE
Acapulco. Op de derde dag van de
Olympische zeilwedstrijden in Acapulco
is Nederland met een 19e plaats voor Ver
hagen in de FD's een achttiende plaats
voor Cor Groot in de draken en een 21ste
plaats voor Boudewijn Binkhorst in de
finnen opnieuw verder achter gebleven.
Kansen op een medaille zijn daarmee
vrijwel verdwenen.
Bij de FD's behaalde Rodney Pattisson
zijn derde achtereenvolgende overwinning
Hij staat echter wegens de diskwalificatie
in de eerste race pas op de derde plaats
van het klassement, achter de zeer con
stant varende Westduitser Libor en de
Australiër Carl Ryves. Verhagen kon in
het duel om de goede plaatsen in het
geheel niet meekomen. Hij rondde de
eerste boei in 21 ste positie, maakte in
het kruisrak naar de vierde boei nog wat
goed, maar zakte aan de wind zeilend
weer terug. Bij het ophalen van het
zwaard in de haven van Acapulc'o bleek
de plasticlaag over een lengte van meer
dan een decimeter losgescheurd te zijn.
Waarschijnlijk is dat gebeurd tijdens het
slepen naar de start.
Boudewijn Binkhorst had samen met
reserve Frits Beck de mast van zijn Finn-
jol nog verder bijgeschaafd. De verwach
te stevige wind bleef echter uit. Er was
minder wind, maar daarentegen een ho
gere deining. Dat hangt samen met de
orkaan, die nu al enkele dagen lang in
het Caraïbische gebied woedt. Men ver
wachtte dat 's avonds een vloedgolf de
haven van Acapulco zou bereiken. Uit
voorzorg werden de zwaardere schepen ae
draken, stars en 5.5 meter klasse) uit het
water gehaald. Dat is bij Olympische
zeilwedstrijden slechts in heel bijzondere
gevallen toegestaan.
