VERSLAG VAN
EEN ZOMER
Japanner won Nobelprijs:
toch een goede keuze
zo zacht.
zo fijn.
zo Rozemarijn
PANDA EN DE IMP
i
ih
POLLE, PELL! EN PINGO
igestipt
8
Ons vervolgverhaal
Belgische politie
op het spoor van
vrouwenhandel
Kerkelijk nieuws
11
DE JONG's
ZATERDAG 19 OKTOBER 1968
Nederland
Feit
15hagelwitte qk
weggooi-luiers I (CjkJ
voor slechts
bij uw drogist
Gewaardeerd
Tien jaar geëist wegens
poging tot moord
Garagehouders i
Bemiddelaar in
Eindhoven?
Kees Stip
D
A
y
Y
J
O
N
E
S
Een Peruaanse roman door
Julio Ramón Ribeyro
49)
Tante Ema zat nog steeds op de
sofa en zag er afgetobd en onuitge-
slapen uit. De asbak lag vol sigaret-
tepeukjes. Felipe was in een stoel
in slaap gevallen: zijn hoofd hing op
zijn borst. Ik was nog maar kort bin
nen of hij werd wakker, waarna hij
zich naar zijn kamer begaf. Het duur
de niet lang of hij was weer terug,
geschoren, verfrist en met een si
garet in zijn mondhoek gekleefd. Om
zijn ongerustheid te verbergen wan
delde hij heen en weer onder de
arcades van de patio. Eindelijk hoor
den we, na het ontbijt, het getrappel
van hoeven op de straatweg. Leonar
do en Alfredo kwamen de patio op
rijden. Ze zagen er alle twee tevre
den en gelukkig uit, ondanks de dikke
laag stof op hun gezichten. Leonardo
sprong uit het zadel en kwam naar
ons toe.
Ik heb flink moeten doorjakkeren
om die schavuit te pakken te krijgen.
Weet je waar ik hem pas heb inge
haald? Voorbij de brug. Waar of niet?
Hij keek om naar Alfredo. Deze knikte.
En laat hem verder met rust. Ik
heb hem al de les gelezen. We zijn
er allemaal schuldig aan. De jongen
verveelt zich hier. Ik zal hem een
tijdje naar Trujillo sturen. We hebben
alles al besproken.
Opnieuw knikte Alfredo. Maar zijn
instemming leek me een weinig ge
forceerd. Hij draaide ons zijn rug toe
en liep naar zijn kamer.
Ziezo, voegde Leonardo eraan toe,
toen hij merkte dat Ema en Felipe
hem twijfelend stonden aan te kijken.
Dat is weer achter de rug. Kom,
we hebben nog een heleboel te doen,
we hebben geen minuut te verliezen.
En zonder verder nog een woord
te zeggen liet hij ons staan en sloot
zich op in zijn kantoor. Felipe en
Ema zagen elkaar radeloos aan.
Toen binnen in het kantoor de gren
del op de deur werd geschoven haal
de Ema even de schouders op, als
om uitdrukking te geven aan haar
verwondering en onverschilligheid.
Felipe trok aan zijn sigaret, liet na
denkend de rook aan zijn lippen ont
snappen en begaf zich langzaam naar
de sala. Daar schonk hij zich een
groot glas pisco in.
In de daarop volgende dagen sloeg
ik mijn oom Leonardo met nieuwsgie
righeid gade. In zijn optreden viel
geen verandering waar te nemen of
het moet zijn dat hij zich als een
bezetene op zijn werk wierp. Je zag
hem rekeningen controleren, Tacuri,
de opzichter van de veldarbeiders,
aanwijzingen geven, toezicht uitoefe
nen op de vernieuwingswerkzaam
heden in huis of de velden in rijden,
wat hij soms een paar keren op de
dag deed. 's Morgens was hij de
eerste die op was en 's avonds na
het eten goot hij, staande zijn koffie
naar binnen, om ogenblikkelijk weer
zijn toevlucht te zoeken op zijn kan
toor, waar hij in zijn eentje bleef
doorwerken. Het gevolg was dat er
geen tijd voor hem overschoot om
zich in te laten met gesprekken.
Onder de maaltijden, wanneer con
versatie onvermijdelijk was, beperk
te hij zich tot heel korte antwoorden
of je kreeg de indruk dat hij niet
zei wat hij in werkelijkheid over het
ter sprake gebrachte onderwerp
dacht.
De enige die een oplossing van het
raadsel kon geven was volgens mij
Alfredo. Na zijn verijdelde vluchtpo
ging had hij zich schijnbaar zonder
verzet, weer geschikt in het gezins
leven. Maar hij bleef schuw en liet
alle vriendelijkheid die hem werd be
toond over zich heen gaan. zonder er
ook maar in het minste of geringste
op te reageren. Zodra hij de kans
kreeg verdween hij; hij hield zich al
leen met zichzelf bezig. Ik loerde op
de gelegenheid tot een gesprek met
hem. Die gelegenhid kwam toen ik
hem een keer bij een van zijn dag-
lijkse tochten naar het eucalyptus
bosje achterna ging.
Waar de bomen minder dicht op
elkaar stonden liep de bodem een
weinig naar beneden af en vormde zo
een kleine helling waarop wilde
braambessen groeiden. Toen ik bij
Alfredo kwam lag hij in het gras,
waar hij zijn hoed vol bramen pluk
te. Ik ging naast hem zitten en sprak
over koetjes en kalfjes. Ik hoopte dat
we, al pratende, als vanzelf op het
onderwerp zouden komen dat me in-
teersseerde.
Maar ik moest het ten slotte toch
welbewust aansnijden.
Alfredo, ik zal je niet vragen
waarom je er laatst op die avond
vandoor wilde, maar.
Ik zal het je niet vertellen ook!
viel hij me heftig in de rede.
Ik wil het ook helemaal niet weten
Maar vertel me één ding: wat heb
je tegen Leonardo gezegd? Ik dacht
dat hij je een pak slaag zou geven,
maar jullie zijn zo innig terugge
komen, alsof je op vakantie was ge
weest.
Alfredo dacht erover na. Ik zag
hoe zijn fijne neusvleugels zich bij
het inademen samentrokken.
Jij wilt altijd alles weten! barstte
hij los. Je bent een snuffelaar,
net als Ollanta. Je bespioneert steeds
de anderen.Wat moest je onlangs
's nachts op de gang?
Ik ben Felipe nageslopen.
Alfredo stond op. Zijn gezicht was
nog bleker geworden.
Felipe is toen naar de keuken ge
gaan om een kop koffie te halen.
Dat geloof ik best. Het interes
seert me niet.
Om een kop koffie te halen! her
haalde hij met op elkaar geklemde
tanden.
Ik wilde niet verder aandringen.
Hij bleef zwijgend zitten staren naar
de bergen van Huayruran en kneep
verstrooid met zijn vingertoppen de
bramen samen. De stilte tussen ons
en om ons heen werd op de duur on
draaglijk. Ik hoorde in het bos achter
ons een duif vier keer koeren.
Ik heb Leonardo niets verteld, be
gon hij plotseling uit zichzelf. Hij
heeft me ook niets gevraagd. Toen ik
hem op de brug hoorde aankomen
werd ik bang voor hem. Ik sprong
van mijn paard en verborg me ach
ter een muurtje.
(Wordt vervolgd).
(Van onze correspondent)
DEN HAAG. Gisteren, zeventien no
vember, op de zeventigste verjaardag
van nobelprijskandidaat Simon Vestdijk,
werd in Stockholm door de secretaris
van de Zweedse academie bekend ge
maakt, dat aan de Japanse schrijver
Yasunari Kawabata de nobelprijs voor
litteratuur was toegekend.
DE VIJFTIEN LEDEN van de aca
demie zullen het ongetwijfeld moeilijk
hebben gehad. Niemand weet precies
welke normen er worden gehanteerd.
Wel weten ook de buitenstaanders dat
er uit minstens twee dozijn kandidaten
uit alle delen van de wereld een keu
ze moet worden gemaakt. Op de uitslag
worden zelfs weddenschappen afgesloten.
Gisteren gingen er hardnekkige geruchten
dat de Iers-Franse toneelschrijver Sa
muel Beckett over de 245.000 gulden zou
kunnen beschikken. Als tweede man werd
Alberto Moravia genoemd. Vanuit litte
raire kringen werden de namen in volg
orde van waardering op de vingers van
één hand afgeteld: Beckett, Moravia,
Heinrich Böll, Gombrowicz en, desnoods,
Kawabata.
VANUIT een politieke hoek ging de
aandacht uit naar West-Duitsland, Italië,
Zuid-Amerika en dan werd het moeilijk.
Zou Nederland zijn genoemd? Je weet
kraanvogels", „Sneeuwland" en „De scho
ne slaapster" (alle in de vertaling van dr.
C. Ouwehand) in het Nederlands ver
krijgbaar zijn en waarschijnlijk sterker
dan tevoren in de aandacht komen.
De Japanse Nobelprijswinnaar
scheept waarvan ze er tien onvertaald
kunnen lezen, zullen een zucht van ver
lichting hebben geslaakt toen deze be-
het nooit, zoals niemand precies weet I jaarde Japanner ook nog voldeed aan de
waarom de commissie ditmaal zo feilloos
raak schoot door Kawabata bovenaan
te zetten.
Litterair en politiek ligt deze keuze nog I
al veilig, maar de vijftien wijze mannen
die met honderden boeken werden opge-
ADVERTENT1E
juuiwmnnnnnnni
33. Panda rende zo hard hij kon voor het aanspoe
lende water uit. Maar hij had slechts korte beentjes
en het duurde dan ook niet lang of de stroming trok
zijn voeten onder hem uit. „Hola!" riep hij geschrok
ken, terwijl hij spartelend werd voortgesleurd. „Help!
Maar er was niemand die hem kon helpen. Daarvoor
was het nog te vroeg in de ochtend en bovendien was
hij overal omringd door water. „Bah, wat een natte
boel.mompelde Panda. Dat water hoort hier he
lemaal niet.Er is ergens iets fout gelopen. En dat
zou eigenlijk gemaakt moeten worden maar hoe kan
ik de Imp dat nu laten doen?" Op dat moment spoel
de hij langs een boom, en hij slaagde er op het nip
pertje in om een tak vast te pakken. „Gered.
prevelde hij maar toen deed hij een vreselijke ont
dekking. De Imp was onder zijn arm uit gegleden, en
viel met een plons in het langsstromende water
MIJN MATRAS
MOET OPGE
SCHUD WORDEN
NEE, MAAR OVER EEN PAAR MINUTEN
MOET IK MIJN MIDDAGSLAAPJE DOEN
WAAROM® ER
2IT TOCH GEEN
REGEN IN DE
LUCHT
JA, DE VULLIN6 IS
HELEMAAL PIAT6E
DRUKT
ALS JE HET ERUIT
WILT HALEN,MAAK
DAN VOORT
door dynamietfabrikant Alfred Nobel ge
stelde menselijke normen.
Kawabata is menselijk en idealistisch,
dus naar de oude maatstaf te realistisch
en te „negatief", maar wie in Stockholm
in deze tijd zo nauw kijkt, kan de hele
Nobelprijs voor de letterkunde wel af
schrijven.
ZOALS de meeste nobelprijsdragers is
ook Kawabata bij het grote publiek wei
nig bekend. In litteraire kringen zijn de
meningen over zijn werk verdeeld. Hij
wordt zeer zeker gewaardeerd, valt ge
lukkig niet te vergelijken met Churchill
(nobelprijs voor letterkunde), of Pearl
Buck (ook al nobelprijs voor letterkunde).
Kawabata staat nogal apart in de litera
tuur, en ook in die van zijn eigen land.
Hij werd op 11 juni 1899 in Osaka ge
boren. Toen hij twee jaar oud was, stier
ven zijn ouders en werd hij eerst door zijn
grootouders van vaderszijde en vanaf zijn
veertiende jaar door die van zijn moeder
opgevoed.
Hij studeerde eerst Engelse taal-
kunde, en daarna Japanse letterkunde
aan de keizerlijke universiteit in Tokio.
Hij debuteerde op jonge leeftijd en werd
in 1926 algemeen bekend met een novel
le over een danseresje uit Izu. Hij sloot
zich toen aan bij een groep schrijvers die
zich de „nieuw-sensitieven" noemden.
Zij verweerden zich sterk tegen het uit
het Westen overgewaaide naturalisme.
De sensitieven („de gevoeligen") wil
den de schoonheid terugvoeren tot het
j natuurlijke. De innerlijke belevenis ging
hen boven de uiterlijke ervaring. Ze schre
ven in een niet te vertalen versmaat, ver
eenvoudigden alles zoveel mogelijk, leg
den in hun onderwerpen de nadruk op het
„understatement", en probeerden in de
uitwerking een zekere onverschilligheid
aan de dag te leggen. Deze manier van
schrijven is niet onbekend, niet nieuw en
in onze ogen zelfs wat verouderd. In deze
zelfgekozen stijl schreef Kawabata hon
derden novellen en enkele romans die
grote faam genieten en in vele talen zijn
vertaald. In Frankrijk is deze schrijver
bekender dan bij ons, hoewel „De duizend
DEN BOSCH De procureur-gene
I raai bij het gerechtshof in Den Bosch
heeft tegen een 51-jarige nertsfokker uit
Handel (N.-Br.) tien jaar gevangenis
straf geëist wegens poging tot moord op
zijn vrouw. Hij zou sinaasappelen inge
spoten hebben met parathion. De nerts
fokker werd in eerste instantie door de
Bossche rechtbank vrijgesproken.
ADVERTENTIE
Technisch revisiebedrijf
Trompstraat 66 IJmuiden O
Telefoon 02550 -13784
Revisie
Hydrauliek en persgereedschap
Ruilsysteem
Mao Pherson voorveerophanging
Dat Kawabata onder de Japanse au
teurs is uitverkoren, berust mede op het
feit dat Tanizaki (schrijver van „De sleu
tel") die vele jaren lang kandidaat is
gesteld, in 1965 is overleden. Deze koude,
harde realist kon in de Zweedse acade
mie geen genade vinden. De derde Japan
ner, de nog vrij jeugdige en grillige Yu-
kio Misjima („het gouden paviljoen")
maakt voorlopig nog geen kans.
Hoe graag wij ook Vestdijk, of anders
Heinrich Böll of Moravia bekroond had
den gezien, we kunnen heel tevreden zijn
met Yasunari Kawabata. Wie zijn werk
leest komt onder de indruk van een ver
fijning die bijna hard aandoet. Zijn man
nelijke melancholie is van alle tijden,
evenals zijn voornaamste thema de
dood. Het is zelfs niet uitgesloten dat
deze Japanse estheet over het moderne
realisme is heengegaan en een weg
bereider zal blijken te zijn voor vele jon
geren.
Rico Bulthuis
(Van onze correspondent)
LEOPOLDSBURG. De bijzondere!
opsporingsbrigade van de Rijkswacht in
het Belgisch-Limburgse Leopoldsburg
heeft met de arrestatie van een Griek en
een Turk aanwijzingen in handen gekre
gen over het bestaan van een levendige
handel in vrouwen en meisjes vanuit Ne
derland en West-Duitsland, naar België.
In Eindhoven zou zelfs een soort bemid
delingsbureau bestaan voor de eigenaars
van de rosse café's in de Belgische pro
vincie Limburg. Vanuit Noord-Brabant
wordt daar vaak ook argeloze vrouwen
en meisjes de weg naar „goedbetaalde
betrekkingen" in België gewezen.
Gewoonlijk kunnen de slachtoffers, die
in de klauwen van de souteneurs komen,
zich niet meer uit het milieu lostrekken.
De Eindhovenaar incasseert bij de „plaat
sing" 150 gulden en maakt bovendien
wekelijks of maandelijks een tournee
langs zijn „afnemers" om een gedeelte
van de opbrengst op te strijken. De Bel
gische Rijkswacht heeft aanwijzingen, dat
dat allemaal zo gebeurt, maar zij komt
in de streek, waar honderden buitenlan
ders bij misdadige handel en smokkel
betrokken zijn, handen tekort om alles te
kunnen achterhalen.
Bij een inval in een hotel in Beverlo
legde de politie de hand op een 33-ja-
rige Turk die er allang van werd ver
dacht een centrale figuur in de handel
in verdovende middelen te zijn. Hij had
afnemers in Nederlands Limburg, Eind
hoven, Rotterdam en in een aantal Bel
gische steden. Hij dwong iedere Turk die
met vakantie naar het vaderland ging
voor hem een partij hasjisch naar België
mee terug te nemen. Ongehoorzaamheid
aan zijn „schrikbewind" werd streng ge
straft.
Kinderwerkheeft de politie gezegd
toen er in een Amsterdamse brief
kaartenautomaat opgerolde briefjes
werden gevonden die met luchtpost
strookjes waren dichtgeplakt. De
Russische tekst bevatte de mededeling
dat PNW-medewerker André Kostin
een verklaring zou afgeven over het
honorarium voor twee acties die in
slechts vijf dagen waren uitgevoerd.
Volgens een ander briefje zou Marina
Kostin hetzelfde doen. Typische kin
dertaal, nietwaar, waarmee onze eigen
kleinen ook altijd de muren volklad
den, al doen ze het dan bij ons in het
Bulgaars.
Toch heeft de politie zich laten
overhalen de briefjes door te geven
aan de B.V.D. Al is het alleen maar
omdat die beroepshalve wel nieuws
gierig moet zijn wie de PNW is en
wat voor honorarium ze daar betalen.
Maar daar zullen ze ook wel ontdek
ken dat het kinderwerk is. De briefjes
waren kennelijk bedoeld om aan de
poot van een postduif naar Rusland te
worden gezonden. Welke duif krijg je
tegenwoordig nog naar Rusland? Daar
mag je wel een havik voor huren.
Dat er niettemin met kinderwerk
een aardig honorarium te verdienen
valt, is mij gebleken door mijn erva
ringen met de automatiek in de steeg
naast mijn huis. Voor mensen met
lichte avondhonger is de nabijheid van
zo'n ding een aansporing om elke avond
de hond uit te laten en dan een kro
ket, een nasibal of een half haantje
bij zichzelf in te laten. Ik heb dit ja
renlang gedaan en merkte al spoedig
dat er kleine opgerolde briefjes in de
consumpties verwerkt waren die de
meest onbelangrijke mededelingen
bevatten, hoewel ze in goed Neder
lands gesteld waren. „Janus laat de
fiets maar slingeren" stond er bij
voorbeeld. Of: „Miesje moet muize-
tandjes krijgen". Een enkele keer be
vatte een loempia de mededeling:
„Wisselgeld verkrijgbaar aan het lo
ket". En dit was in al zijn zakelijk
heid nog het meest verdacht, want
zonder wisselgeld was de loempia niet
bereikbaar. Ik heb dan ook niet ge
aarzeld reeds destijds de B.V.D. op de
hoogte te stellen.
Deze maatregel had een verrassen
de uitwerking op de klandizie van de
automatiek. Waren mijn hond en ik tot
zover de enige afnemers geweest, na
mijn waarschuwing moesten we zelfs
midden in de nacht in de rij staan
tussen een rijk geschakeerd publiek,
bestaande uit brievenbestellers, melk
boeren, ambtenaren, en schoolopzie
ners, kortom allemaal mensen die nor
maal gesproken 's nachts om twaalf
uur behoren te slapen. Ik ergerde
mij soms aan hun gekieskauw, maar
mijn hond verheugde zich op het uit
stapje. want zodra de automatiekbezoe
kers al kauwend op een briefje stuit
ten, stelden zij hem het restant van
hun knakworst of gehaktbal met gulle
hand beschikbaar en spoedden zich
weg.
Wat er met al die briefjes gebeurd
is, weet ik niet. Maar ik begin te ver
moeden wie ze geschreven heeft sinds
ik gisteravond in hetzelfde handschrift
een door de eigenaar van de automa
tiek ondertekend briefje in een leeg
vakje vond waaruit ik de vorige
maand nog een schapebout had getrok
ken. Daarop stond, ditmaal heel be
grijpelijk te lezen. „De schaapjes zijn
op het droge".
Geref. Gemeenten
Bedankt voor Den Haag-Zuid en voor
Zeist J. C. Weststrate te Meliskerke.
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Voorst (toez.) H. H. van
der Neut te Emmer-Compascuum; te
I Zegveld J. van Rootselaar te Barneveld,
te Zuidbroek (toez.) J. L. van den Berg
te Best (N.B.). Aangenomen naar Heem-
stede G. W. F. Herngreen, pred. voor b.w.
(met studieverlof); te Den Haag, die be-
I dankte voor Hall; naar Rotterdam-Cen
trum als pred. voor b.w. (jeugdpred.) B.
J. Blaauwendraad te Etten. Bedankt voor
Heusden en Herpt L. Emmerzaal te Per
nis; voor Monnickendam J. G. N. Cupédo
I te Pijnacker.
ote vreemde
VOGEL KAN MUM
BOOD ZIJN ALS HU
emtj SLAAGT, HOL'
Af T6 LEIDEN.
HIJ WEET WAT HU
DOET... EU HU ZAL
U/ET STOPPEN VOOR.
HIJ HETVLtC&lUte,
VONDEN HEEFT.
JONES ZAL HET NU WEL
OP MOETEN 66VEN... HU
IS AL VEEL TE LANG 86
HEDEN VOOR DEZE DIEPTE
KIJKEN. HEDAAR
HEEFT GELUK
HOLLY
1271. Het vogeltje, dat Bram zo liefde
rijk had opgenomen, groeide onrust
barend. Angstig keken de bewoners langs
het kanaal toe, hoe de voorplecht van liet
goede schip Kokanje steeds dieper in het
mater kwam te liggen. Bram zélf begon
noor het lot van zijn schip te vrezen.
„Neem me niet kwalijk", zei hij voor
zichtig, want hij wou de gevoelens van
het tere wezentje niet kwetsen, „maar zou
je niet eens één keertje proberen oj je
vliegen kan? Ik bedoel maar, er zijn er
zoveel, die het ook gelukt is.
Tutu vertaalde het in vogeltaai, zonder
veel hoop op resultaat. Maar het wonder
lijke gebeurde. Traag strekte de jonge vo
gel de vleugels en zonder veel moeite
verhief het dier zich in de lucht voor een
eerste vlucht.
„Hoera", zei Bram, maar hij juichte t»
vroeg.
