Spelen van Mexico zijn
Spelen van hormonen
Gouden sprong van Duchkova
Italiaan Vianelli ineens van
„knecht" tot Olympisch kampioen
Werker van het eerste uur
Pijnen op de vijfde plaats
VIERMAAL GOUD OP EEN DAG
VOOR AMERIKA'S ZWEMPLOEG
Tsjechen maakten
nog geen fout
400 meter
vrije slag
400 meter
wisselslag
200 meter
schoolslag
Boksjuryleden
kregen straffen
Mike Burton
Charles Hickox
Sharon Wichman
Kay Hall
100 meter
rugslag
Atleten van
Black Power
zouden geld
hebben gekregen
OLYMPISCH
PROCRAMMA
DONDERDAG 24 OKTOBER 1968
23
Trekwerk
"fr Te hoog
Zuurstofmaskers
-y-
VRIJDAG 25 OKTOBER
24.00 basketbal, finalepoule.
17.0020.00 kano,finales.
21.00paardesport, dressuur.
15,0002.00 schermen, finale degen ploe
gen.
02.00 turnen, finale onderdelen ploegen.
18.00 hockey, troostronde.
17.00—24.00 series, Grieks-Romeins.
17.00—24.00 finale 200 m. rugslag dames. 400
wisselslag dames, finale 200 m. heren,
series 1500 meter vrije slag heren.
17.00 volleybal.
17.0022.30 waterpolo.
TV-REPORTAGES
MEXI CO-STAD Tsjecho-Slowakije
en Rusland geven elkaar in het Olym
pische volleybaltoernooi weinig toe.
Woensdag versloegen de Tsjechen België
in drie sets, terwijl de Russen in vier
sets van Mexico wonnen.
(Van onze speciale verslaggever)
MEXICO Was de taaie slijtageslag, die „Olympische wegwedstrijd"
heet, dan tóch verkeerd beoordeeld? Tijdens de koers, toen de karavaan al
bjjna was gehalveerd, en applaus voor vreemde doorzetters uit piepkleine
en machteloze wielerlandjes al bijna ridicuul klonk, liet Joop Middelmk
zich met een tevreden ondertoon ontvallen: „Je moet er van het begin af
van voren bij zijn, hier". Maar anderhalf uur later kwam Pierrefranco Via-
nelli vanuit het achterveld op, en Leif Mortensen, en Goesta Petterson.
En nog weer later, toen Pierrefranco (21 jaar) goud had gewonnen, en
René Pijnen niets, toen zei de Brabander: „Drie ronden voor het einde was
de snee eruit. Ik ben nog gedemarreerd. Maar jaAls je al zó veel hebt
gedaan
Van al de mannen, die al vroeg het
beulenwerk verrichtten, reikte er niet één
naar de medailles. Ook René Pijnen niet.
En hij was de eerste toch, die daarvoor
in aanmerking kwam. Een vijfde plaats,
een redelijk resultaat, alom als minstens
„verdienstelijk" beschouwd in de com
mentaren onmiddellijk na afloop. Maar
Pijnen zelf: „Een vierde of vijfde plak
zegt niks. Daar doe je niet al dat werk
voor. Toen ik moest sprinten om de vier
de plaats, kwam de Fransman vijftig me
ter voor de streep langszij. Ik ging op
zitten. Ik dacht: barst. Ik had nog hard
gereden om die Zweed terug te pakken,
die derde lag. Die had ik ook de hele
koers niet gezien, en toen hij kwam, was
het te laat. Ik deed in die laatste ronde
steeds kop, maar die Abrahamian nam
niet over. En dan spurten zeker, voor
die vierde plaats Nou, ik probeerde
het nog, maar het was gauw gebeurd".
En dat was dan de beloning voor een
ongebreidelde vechtlust. Ook de stilist
Harry Jansen bevond zich aan de zijde
van René Pijnen in dat groepje van het
eerste uur een elftal dat de goedkeu
ring van de coaches langszij, met Mid-
delink in de gelederen, gemakkelijk kon
wegdragen. Naarmate het offensief van
die ploeg duurde, groeide de tevreden
heid: twee minuten voorsprong, iets meer
zelfs nog. Of waren er toen ook al die criti
ci, die waarschuwden: ze komen niet ver
genoeg weg? Middelink was kort daarna
één van hen. De bondscoach, toen een
maal de brand in het peloton was gesla
gen: „Ik zie het niet helemaal meer In
die groep van Pijnen is het gedaan. Het
tempo is er niet meer, de samenwerking
ook niet".
En toen kwam Leif Mortensen. De 22-
jarige Deen bestormde de inmiddels voor
aan nog slechts door een luttel aantal
soldaten verdedigde vesting met het
grootste gemak. En Vianelli deed het
zelfde, niet zo lang daarna. Harry Jansen
had toen al moeten afhaken: „René reed
weg, met z'n drieën waren ze. Ik stopte
natuurlijk af. En daarna haalde ik de
een na de ander terug. Daar ging ik na
tuurlijk kapot aan. Maar ja, moreel was
het natuurlijk al mis. Weet je, ik reed zo
gemakkelijk. Ik was meteen mee van
voren. Dan rijd je rondenlang vooruit en
dan begint er iets te juichen. Maar het
was zo verraderlijk hier, je kon nergens
op rekenen. Ik begon echt al een beetje
op mijn spurt te hopen. En toen pakten
ze ons terug. Dan is het voorbij en
toen kreeg ik in de voorlaatste ronde nog
last met de lucht ook
Maar die voorlaatste ronde was voor
Harry Jansen niet belangrijk meer. Want
dat was het 24 kilometer lange traject
waarop Vianelli toesloeg, de Italiaan, die
internationaal nog niet op de lijsten voor
kwam. Die trouwens ook niet rechtstreeks
was ingezet door de „squadra" om goud
te winnen. „Het ging er maar om", zei
men later bij de Italianen, „dat Pierre
franco, die toch niet sprinten kan, het
nodige trekwerk kon doen voor Conti,
want dat was onze man. Met Bramucci
natuurlijk". Maar Conti kon de man niet
wezen. Om een heel domme reden. Toen
Conti lek reed, was er op de officiële
materiaalwagen voor de Italiaanse ve
dette geen wiel En Pierrefranco Via
nelli werd op slag van een taak bevrijd.
De voormalige landbouwer meldde zich
bij de voorposten, en mocht meteen Bra
mucci gaan assisteren. En Bramucci was
met een aantal anderen net bezig dat
kopgroepje, dat zo lang vooruit was ge
weest terug halen.
De Deen Mortensen was het tenslotte
die uit de geheel nieuwe formatie aan de
kop demarreerde. Een imposante solo,
maar niet lang genoeg. Bramucci had het
ook al eens geprobeerd. „Maar", zei René
Pijnen, „die viel stil en pakten we
terug". Wat Bramucci niet in het minst
interesseerde. Hij onderhandelde wat met
Vianelli en de twee, die nog eens extra
hadden getuurd op de sturen, waar pa
piertjes met de „gevaarlijke nummers"
waren geplakt. Zij zagen dat René Pijnen
in dat rijtje figuren thuis hoorde.
„En toen", zei René, „namen ze me in
de tang. Die ene ging tenslotte achter
Mortensen aan en daar kon ik niet meer
bij aansluiten. Ik zat kapot. En Bramucci
bleef ook lekker zitten". De Italiaan moet
zich inderdaad comfortabel hebben ge
voeld in de wetenschap, dat Pierrefranco
het daar vooraan wel zou redden. Dat
Mortensen wel afgeslacht zou worden
door een Vianelli, die immers in eigen
land al twintig koersen had gewonnen en
allemaal op dezelfde manier: met voor
sprong omdat hij geen eindsprint heeft.
Pierrefranco later zelf: „Ik moest het op
tempo doen, maar dat ging gemakkelijk,
want ik had de hele training voor de
honderd kilometer tijdrit meegemaakt
Wat ik nu ga doen? Prof worden. Bij
Molteni. Het contract is me al aangeboden
derde in een wereldkampioenschap. Een
vijfde plaats telt gelukkig ook niet,
in de sferen waarin de Nederlandse wie-
Ierafvaardiging op dit ogenblik leeft. In
de wereld van de geruchten, die al maar
aanhouden, allemaal nog altijd de Col-
lard-affaire tot onderwerp hebben. Ge
ruchten over meer geconstateerde do-
pingsgevallen, ook bij andere ploegen in
héél andere sporten.
Of had Joop Middelink, triest om wat
allemaal gebeurd is („En heus, die jon
gens kunnen er toch niets aan doen")
een zege gewenst, om te onderstrepen
wat hij vlak voor de koers nog eens zei?
Dit namelijk: ik heb er niet veel ver
stand van, dat geef ik toe. Maar niemand
van ons rijdt gedrogeerd. Dat weet ik
zeker. Die injecties zijn toch al zolang
geleden gegeven? En het waren geen
spuiten om verder te gaan. De jongens
waren ziek. Ze zijn er wat overheen ge
komen, daardoor. Wat vreselijk toch
eigenlijk. Zo'n fantastische overwinning,
met zoveel klasse behaald. En dan dat er
overheen. Als ik in Amsterdam kom, wil
ik zo wel door de grond zakken. Een weg
stappen uit die sport. Je wordt er mis
selijk van.
René Pijnen, hier aan de spits van
de kovgroep, die lang uitzicht had
op Olympisch eremetaal. Vierde van
links is Harry Jansen.
Vianelli (links) in de slotfase van de
strijd.
MEXICO Op één avond heeft de
machtige Amerikaanse zwemforma-
tie de buit aan gouden medailles van
tien opgevoerd tot veertien. Bij alle
zwemfinales van woensdag tikte een
vertegenwoordiger (ster) van de Ver
enigde Staten het eerst de door de
Nederlander Gatsonides geleverde
finishplaten aan. Alleen de overwin
ning van de 16-jarige Tsjechische Mi-
lena Duchkova bij het torenspringen
voorkwam, dat de duizenden ge-
imponeerde toeschouwers uitsluitend
het Amerikaanse volkslied te horen
kregen. De 400 meter vrije slag werd
gewonnen door de 21-jarige lange-
afstandspecialist Mike Burton, een
pupil van Sherman Chavoor. De
200 meter schoolslag dames was voor
de 16-jarige Sharon Wichman van de
club Olympia, waar de Hongaar ïlu-
nyadfi trainer is, Charles Hickox
Het contract waarnaar René Pijnen, die
overigens toch een formidabele wedstrijd
reed, ook al zo had uitgekeken. Waren
bij de eerste onderhandelingen begin sep
tember al zijn eisen niet wat te hoog ge
bleken? Welnu, een zege, en alleen dat
zou die eisen kunnen onderstrepen. Wat
niet gebeurde. Want een vijfde plaats telt
1» de wielerwereld niet, zomin als een van een „ouderwets en extreem" stand-
(Van onze speciale verslaggever)
MEXICO. Als de Belgische arts
Dirix vandaag in het Olympisch dorp een
naar mag worden aangenomen drukbe
zochte persconferentie houdt, zal dit een
van zijn opmerkingen zijn: „Dit zijn niet
de Spelen van de hoogte, maar van de
hormonen".
Ofschoon de affaire-Collard nog altijd
niet officieel ter kennis van de medische
commissie van het IOC is gebracht, zal
ook de „zaak" van het met een hormo
nenpreparaat behandelde vaderlandse
wielerkwartet tot die conclusie hebben ge
leid.
Frappant is evenwel dat deze affaire,
die nog altijd en vooral in de inter
nationale journalistiek druk besproken
wordt, zeker niet de enige kwestie is,
waarbij de hormoonpreparaten ter spra
ke komen. De Belgische arts, lid van het
NOC van zijn land en lid van de medi
sche commissie van liet IOC: „Het hor-
moongebruik is ontstellend toegenomen
en het valt niet te controleren. AI was dit
wél het geval, dan nog vereist het een
omvangrijke research en een uiterst kost
baar onderzoek. De hormoonpreparaten
staan daarom niet op de lijst van het
I.O.C."
Per dag worden ongeveer vijftig doping
onderzoeken verricht door de medische
commissie. De resultaten daarvan wor
den echter niet bekend gemaakt door mid
del van een IOC-communiqué. Dokter Di
rix: „Ik betwijfel of zulke communiqué's
er zullen komen. Ja. wel eens, misschien
maar de normale gang van zaken is, dat
de resultaten belanden bij de internatio
nale sportbonden onder wier auspiciën de
takken van sport plaatsvinden."
Wat overigens niet wil zeggen, dat de
onderzoeken geen steun zouden ondervin
den van die organisaties. Dirix: „Iedereen
werkt mee. De enige tegenwerking is tot
nu toe altijd gekomen van het IOC en
van Brundage in het bijzonder. Wellicht
is hij bang voor de resultaten.Heb-
geen zoveel wil zeggen als: op de Olympus
blijken talloze heilige huisjes anno 1968 in
te storten.
De Nederlandse affaire is daar overi
gens ook een voorbeeld van. Medici, die
de ethiek koesteren als laatste bezit in
een ongelijke strijd die in de wereld van
de topsport is gaan woeden, bekennen
dat zij ongaarne atleten het slachtoffer
punt willen laten worden. Dat betekent:
het gebruik van hormoonpreparaten is
geen bijzonderheid meer en dat zeker niet
alleen in de wielersport.
Dokter Dirix beaamt dat volkomen
al is hij beslist de man niet, die een
voortwoekeren van de inspuitingsrage
wil aanmoedigen of zelfs maar goedkeu
ren. Ook hij blijft op het standpunt: al
léén op „medische indicatie" en dan ook
nog uitsluitend door de medicus.
Dokter Dirix is overigens voorshands
bereid de nodige „ruimte" in het geval-
Collard te laten. Toen hij vernam, dat
de masseur „Durabolin" had gebruikt,
wilde hij niet oordelen of dat nu doping
was of niet: „Het hangt er in belangrijke
mate vanaf waarom het werd toegediend
en vooral wanneer".
„Durabolin bestaat in twee vormen. Er
is ook het zgn. Deca-Durabolin. Dat heeft
een vertraagde, of. als u het zo wilt noe
men, een uitgestelde werking. Atleten kun
nen er op langere termijn van profiteren
Het „normale" Durabolin overigens al
een „bekend" preparaat in de sportwereld
„werkt" plusminus acht dagen en kan
zeer wel worden toegediend als blijkt dat
de atleten, als gevolg van ziekte en aller
lei andere omstandigheden, bezig zijn
conditie te verliezen".
Joop Middelink en Adrie Zwartepoorte
zijn de mening toegedaan, dat dit laatste
het geval is. Middelink verklaarde o.a
dat hij van mening was, dat de Neder
landse renners niet .gedopeerd" konden
rijden, omdat daarvoor de injektie veel
te lang van te voren was toegediend: „En
alleen omdat de jongens echt ziek waren
Dat kon iedereen constateren".
MEXICO Ook juryleden kunnen bij
een olympisch toernooi voortijdig uitge
schakeld worden. De jury van het boks-
toernooi is de laatste dagen telkens weer
onderwerp van heftige discussies geweest
naar aanleiding van dubieuze beslissin
gen.
Na een vergadering van de internatio
nale boksunie werden vijf kamprechters
voor de verdere duur van het toernooi
uitgesloten, acht andere arbiters ontvin
gen een ernstige waarschuwing.
greep na het goud van de 200 meter
wisselslag en het zilver van de
100 meter rugslag ook het goud op
de 400 meter wisselslag en Kay Hall,
de grote ontdekking van coach Dick
Hannula eigende zich het Olympisch
goud toe op de 100 meter rugslag in
de nieuwe wereldrecordtijd van
1 min. 6.2 seconden.
Toch had ook Amerika een ruim deel
in de misère, waarmee alle vertegen
woordigende zwemploegen te kampen
hebben. Catie Ball, de wereldrecordhoud
ster op de schoolslag was de dag tevoren
op het vliegtuig naar huis gezet. Door
ziekte was zij gedurende haar verblijf in
Mexico zeven pond afgevallen. Of haar
vertrek Sharon Wichman een extra-sti
mulans had gegeven, vroeg men de nieu
we Olympische kampioene tijdens een
interview. „Nee, daar heb ik niet aan ge
dacht. Ik zwem hier om te winnen", was
het antwoord, waaruit wel duidelijk de
keiharde Amerikaanse wedstrijdmentali
teit blijkt. Verder had Mike Burton twee
dagen voor de start last gekregen van
een ingewandziekte die hem nogal had
aangegrepen. Ook Hohn Nelson, de twee
de Amerikaanse 400 meterman, was niet
in zijn normale vorm en viel evenals in
Toiko vier jaar geleden buiten de prijzen.
De vier finales waren zeer ongelijk van
kwaliteit: De 400 meter vrije slag werd
door Mike Burton gewonnen in de on
waarschijnlijk goede tijd van 4 minuut,
seconden. Afgaande op de ervaringen
van de twee voor-Olympische Spelen had
zoiets onmogelijk moeten zijn. In 1966
won Alain Mosconi in 4.23.8 en een jaar
later Guillermo Etchevarria in 4.17.1.
Mosconi eindigde in 4.13.3 op de derde
plaats achter Burton en de Canadese we
reldrecordhouder Ralph Hutton, die op
4.11.7 uitkwam.
„Heeft het nog enige zin de langere
afstanden van de vrije slag op het pro
gramma te handhaven, gezien de werke
lijk onvoorstelbare opofferingen, die jul
lie je tijdens de training hebben moeten
getroosten", was de harde vraag, die het
drietal werd gesteld. Burton antwoordde:
„Het is wel gebleken dat meer training
niet altijd betere resultaten geeft. Ik
zwom deze zomer twaalf kilometer per
dag!
John Kinsella deed veel meer. Maar
hij bereikte er minder mee. Ralph Hut
ton, de ijzeren man van Canada, die al
jaren traint op het Californische Foothill-
college, bevestigde indirect die mening,
toen hij toegaf deze zomer een geïnten
siveerde training gevolgd te hebben,
waarbij twintig kilometer per dag ge
zwommen werd. „Maar zoiets doe ik niet
het hele jaar", voegde hij er als een
troost aan toe. Alain Mosconi nam de ge
legenheid te baat voor eigen parochie te
prediken: „Wij in Frankrijk hebben niet
dezelfde mogelijkheden als de Amerika
nen. De school eist meer van ons". Het
klonk acceptabel. Maar het had weinig
met het onderwerp te maken. Bovendien
heeft Mosconi dit jaar een record geves
tigd, wat betreft het schoolverzuim.
Ook de 100 meter rugslag damesfinale
had grote kwaliteiten. Elaine Tanner, ook
wel „miss swimming world in kleine ver
pakking' 'genoemd wegens haar veelzij
dige kwaliteiten op crawl-, vlinder- en
rugslag, was met 1.07.4 veruit de snelste
geweest in de halve finales. In de eind
strijd had het kleine Canadese meisje bij
het keerpunt een achterstand op de Ame
rikaanse Kay Hall. „Niets aan de hand",
moet zij bij zichzelf gedacht hebben: „Bij
de eindsprint haal ik dat wel weer in".
Maar hoe Tanner ook versnelde, de slan
ke Amerikaanse (1.71 meter bij 55 kg)
met de lange armen bleef buiten bereik.
Een halve seconde na Kay Hall sloeg
MEXICO. Voor de tweede keer in de
geschiedenis van het Olympisch toren-
springen heeft een Europese de titel be
haald. Vóór de nieuwe kampioene Mile-
na Duchkova uit Tsjechoslowakije had
de Oostduitse Ingrid Kramer in Rome
het Olympische goud veroverd.
Ned. 1 07.30—09.00 zwemmen en samenvat
tingen ged. kleur. Ned. 1 17.0017.40 zwem
men ged. kleur. Ned. 1 18.1518.50 Ned.
progr. en herh. kleur. Ned, 1 22.3000.15
finale voetbal kleur. Ned. 1 00.1502.10
zwemmen. i
Elaine Tanner met een nijdige tik de
hand tegen de bassinwand. Het goud was
haar ontfutseld door een meisje, dat een
jaar geleden nog volkomen onbekend was.
Voor Tanner behoefde het niet meer: geen
interviews, geen handjesschudden, alleen
de beslotenheid van de kleedkamer
De ereceremonie van de 400 meter wis
selslag heren moest worden uitgesteld.
Die van de 200 meter schoolslag ging bij
na niet door. Het Olympisch zwembad
bood de langzamerhand vertrouwde aan
blik van haastig toeschietende doktoren
en verpleegsters, de zuurstofmaskers in
de hand gereed voor gebruik. Na de fina
le van de 200 meter schoolslag bezwijm
de de Russin Galina Prozumensjikova.
De race was een getrouwe kopie van de
100 meter schoolslag enkele dagen tevo
ren. Weer vochten Wichman, Prozu
mensjikova en Bjedov om de verdeling
van de medailles. Maar ditmaal viel
Prozumensjikova ineens terug. Bjedov
prees zich later gelukkig dat ze de kant
had gehaald. Terwijl Wichman huilend
de pers te woord stond, werd Prozumen
sjikova op een brancard weggevoerd.
Iets soortgelijks gebeurde op de 400 me
ter wisselslag heren. „Ik geloof dat dit
de meest inspannende race is geweest,
die er bij de Olympische Spelen is gehou
den en nog zal worden gehouden. We zijn
allemaal tot de bodem van ons kunnen
gegaan", verklaarde winnaar Charles
Hickox, die evenals de andere finalisten
klaagde over stekende pijn in het voor
hoofd. Michael Holthaus, de 18-jarige
Westduitser werd met behulp van extra
zuurstof weer bij bewustzijn gebracht,
nadat hij op de rand van het bad in el
kaar was gezakt. Tot welke prestaties
leidden deze bovenmenselijke inspannin
gen dan wel: Charles Hickox kwam uit
op 4.48.4, zijn landgenoot Gary Hall op
4.48.7 en voor Holthaus werd 4.51.4 afge
drukt. Dat zijn tijden, die op zeeniveau
helemaal niets zeggen
Mike Burton, een van de vier
Amerikaanse gouden-medaillewin
naars van de zevende zwemdag in
Mexico, op het erepodium. Hij bracht
de 400 meter vrije slag op zijn naam.
Links van hem de Canadees Rdloh
Hutton, die het zilver won en aan
de andere kant Alain Mosconi, die
het brons greep.
MEXICO. Het Amerikaanse Olym
pische Comité stelt een onderzoek in naar
de beschuldigingen dat enkele atleten,
aanhangers van de black power-bewe-
ging, de amateur-reglementen hebben
overtreden. De perschef van de Ameri
kaanse ploteg Bob Paul vertelde woensdag
in het Olympische dorp echter dat nog
geen bewijzen waren gevonden. Indien de
beschuldigingen waar zijn, aldus Paul,
betekent dit een ernstige slag voor de
Amerikaanse atletiek, omdat dan vele
medailles zullen worden teruggegeven.
