VERSLAG VAN
EEN ZOMER
Twijfel aan wegenbouw
de komende
over
vier jaren
POLLE, PELLI EN PINGO
K
1
IOU
Ons vervolgverhaal
„STICHTING WEG" UIT BESCHULDIGINGEN
Water staat ver achter op schema
Geertjes neemt
Imea over
ZATERDAG 9 NOVEMBER 1968
echte varkens zijn
JIJ
V
s Alle vrouwen houden van
mooie dingen. En van mannen die zulke dingen weten te kiezen
Een Step parfumverstuiver is een charmant compliment voor
de vrouw die hem krijgt. Een klein juweel van geslepen glas
parelmoer of goudkleurig metaal, 't Is een veilig kluisje voor haar
lievelingsparfum. Hermetisch afgesloten en toch zo licht
hanteerbaar. PffftEn de Step omhult haar met een geurig waas
zonder dat één druppeltje verloren gaat. Hééft de vrouw van uw
hart.al een Step? Wat zal ze dan gelukkig zijn met de nieuwe
platte verstuiver die zelfs in het kleinste avondtasje past I
Met Step hebt u zóveel mogelijkheden
om haar blij te maken.
En het behoeft heus niet veel te
kosten. Er is al een echte Step
voor f 7.50. Maar let u wél op de
blauwe verpakking I
Kees Stip
i
1
E«n Peruaanse roman doof
Julio Ramón Ribeyro
67)
Een andere keer doemde mijn oom
Felipe op uit de schaduw der woon
vertrekken. hij keek dan geeuwend
omhoog naar de hemel of stak in het
zonlicht een sigaret op Of de gringa
Maria liep met snelle tred en schich
tig met haar hoofd draaiend de pa
tio over. Mijn rust en vrede werden
slechts verstoord door de verschij
ning van Leticia. Zodra ik haar ge
stalte in de gang waarnam kregen de
dingen om mij heen iets listigs en
verraderlijks: over die steen zou zij
kunnen struikelen en die pilaar be
nam me het volle gezicht op haar.
Kwam zij langs dan gaf ze mij een
teken en ik stond op en volgde haar
We ontmoetten elkaar achter de
keuken of de kippenhokken. Daar
was een soort van niemandsland, on
der de schaduw van 'n quinuaboom
die er zijn takken over uitspreidde.
Bn al onze ontmoetingen was Julia
aanwezig, maar Leticia's eerzucht
prikkelde haar ertoe om ze iets ge
heimzinnigs te geven Met de hoof
den tegen elkaar aan bestudeerden
we de kaarten van de provincie en
volgden met de wijsvinger de vele
haarspeldbochten in de wegen. Leti
cia stelde me serieuze vragen over
hotels, autobussen en over de kosten
van het levensonderhoud in de ste
den aan de kust.
gen van rust, van zwakheid, van
kleine landelijke hofmakerij raakte
ik een weinig vervreemd van de an
dere bewoners der hacienda San Ga
briel. Ze deden me allemaal een
beetje denken aan spoken. Maar zo
dra mijn vroegere kracht terugkeer-
ne ontwaakte ook weer mijn oude
nieuwsgierigheid en ik boog me on
middellijk uit het venster van mijn
gemoedsstemming om in grote gre
tigheid het leven met zijn wisselin
gen gade te slaan.
Felipe trok het meest mijn aan
dacht. Hij was zijn koelbloedigheid
kwijt en was veranderd in een prik
kelbare nurks. Aan tafel zei hij geen
stom woord. De avonden bracht hij
door in het hem toebehorende ge
deelte van onze kamer, waar hij
schoppen uitdeelde aan het meubi
lair. Ging hij weg dan koos hij on
veranderlijk de richting van de her
bergen langs de straatweg. Hij
kwam er pas laat vandaan: een
beetje aangeschoten, om gemakke
lijk te kunnen inslapen.
(Van onze correspondent) I De gebrekkige planning is er de oor-
DFNHAAP \t a U^f van dat bruggen en viaducten vaak
■UtMN HAAG Van de zes jaar, die renteloos liggen tot de weg klaar is of dat
minister Van Aartsen in 1964 zei no- ?r wegen wa9hten op de voltooiing van
dig te hebben om achthonderd kilo- ziet^ls" oor^tUCten' ?et. ™emorar|dum
meter autosnelweg aan te leggen, zijn lijkheden tot vertraging*! ontbreken
er nu vier verstreken. In die vier van uiterste beslissingsdata en het op het
jaren is ons wegennet met 332 kilo
meter vergroot, om precies te zijn met
169 kilometer nieuwe weg met ge
scheiden rijbanen en 163 kilometer
door verdubbeling van de bestaande
rijbaan.
vereiste tijdstip ontbreken van plannen
voor kunstwerken en aansluitende we
gen.
Er zou ook geen overzicht zijn bij de
voorbereiding van nieuwe werken omdat
el. i-e veel en vaak autonome diensten bij
zijn betrokken. Het memorandum beveelt
nog eens de „netwerkplanning" aan bij
de projectvoorbereiding en verwacht
daarvan een kostenbesparing van min
stens twintig percent.
ADVER I ER Iie
Wanneer ik haar van Lima vertel
de luisterde zij aandachtig toe. me
nu en dan in de rede vallend om na
der ingelicht te worden over bepaal
de details die zij zich naarstig in
prentte. Die ontmoetingen beteken
den voor mij een grote vreugde, zo
lang Julia m de buurt was. Maar Le
ticia speelde het steeds klaar om
zich zo gauw als zij maar kon van
haar te ontdoen. Dan werd de situa
tie piinliik. Vergeefs trachtten we
door te gaan met het smeden van
Plannen. De voor ons liggende kaart
kreeg een andere betekenis, veran
derde van wegenkaart in een voor
wendsel tot ons samenzijn. Zij
scheen ons te hinderen, ons te be
schuldigen. We schoven haar weg.
Daagde Julia weer op, dan begonnen
we echter opnieuw aan onze reisco-
medie.
Een keer verscheen Leticia op ons
geheime plekje met een mandje
waarover zij een servet had gelegd.
Zij trok het servet weg en liet me
een schaal zien met aardappelen en
au en buiten dat nog een fles chi-
cha. We dronken de fles leeg en
wachtten in een gevoel van wellust
°h loomheid die onvermijdelijk
volgde op het gebruik van chicha
We sprongen over de lage veldafzet-
ting en verstopten ons in de wei. In
het gras liggend hielden we onze
siesta, terwij] Julia waakte over on
ze slaap. Van die dag af verscheen
Leticia steeds met een fles chicha
op ons plekje. Soms bracht zij ook
een sigaret mee. die zij dan onhan
dig paffend oprookte De siestas kre
gen de vorm van eer rite. Bij het
wakker worden merkten we steeds
nat we dicht tegen elkaar lagen aan
gevlijd. alsof we elkaar in onze
slaap hadden opgezocht Door de da-
WWWWWWWMWWBBBB»» .Vfnnfwnnww|
Ik heb zelfs geen geld voor siga
retten hoorde ik hem dikwijls foete
ren. Wie heeft er ooit zo iets ge-
^oord? Dat zo iets mij moet overko-
men. Iemand die gewoon is in Tru-
jillo de kelners fooien te geven van
vijftig soles.
Een keer vroeg ik hem, waarom
hij dan nog langer op San Gabriel
bleef? Hij viel woedend uit:
Dacht je misschien dat ik voor
mijn lol hier blijf? Wanneer het aan
mij had gelegen, had ik allang mijn
hielen gelicht. Maar Leonardo heeft
me nog niet uitbetaald Daar wacht
ik nu al drie weken op. God mag
weten hoe lang het nog kan duren!
Er komt een hypotheek op de ha
cienda, maar er is nog geen ingenie-
ro otn de boel te taxeren.
De deskundigen uit Santiago kwa
men evenwel op een zonnige morgen
opdagen. Hun aankomst ontketende
een soort wervelstorm: San Gabriel
stalde nog eenmaal al zijn oude luis
ter uit. Er werden enorme feestge
lagen aangericht, uitstapjes en be
hendigheidswedstrijden georgani
seerd. Enzovoorts. Leonardo smeet,
zmIs men dat op zijn Spaans zegt,
zijn huis de ramen uit, of in ieder
geval datgene wat nog van hem was.
De experts moesten een goede, zij
het dan valse indruk krijgen De
ene ingeniero kreeg bij een val tegen
een tafel een gat in het hoofd. De
ander dronk tot hij bijna barstte.
Na een rijk met drank besproeide
avond probeerde hij een van de be
jaarde keukenprinsessen met ge
weld te nemen. Op de avond voor
hun vertrek werd er een grote fiesta
gehouden, die tot het aanbreken van
de dag duurde Bij zonsopgang hielp
Leonardo hen vervolgens in het za
del, stopte hun proviandtassen vol
broodjes met ham en stuurde ze zo,
als expresgoed, naar Santiago terug.'
Hopelijk nemen ze aangename
herinneringen met zich mee, zei hij,
ze nakijkend terwijl zij hotsend op
hun paarden in een grote stofwolk
verdwenen.
(Wordt vervolgd).
Twee jaar later al wist Van Aartsens
opvolger, minister Suurhoff, dat ondanks
van te voren zuiver te beramen inkom
sten van het rijkswegenfonds, er meer
tijd nodig zou zijn voor de achthonderd
kilometer. Deze minister wilde er acht
jaar over doen en hij zag ook dat de
aanvankelijke twee miljard, waarmee zijn
voorganger wilde werken, moest worden
verdubbeld.
Nu de helft van deze periode voorbij
is heeft de stichting Weg zijn twijfels
uitgesproken over de realisering van de
i n^o0^ i6 achtbonderd kilometer die in I
I 1972 klaar zouden moeten zijn. Zij zijn
neergelegd in een memorandum, aange-
boden gan de vaste commissie voor Ver
keer en Waterstaat uit de Tweede Kamer.
,.,In dit memorandum stelt de stichting i
Weg dat het niet de stijgende kosten
unnen zijn, waardoor de wegenaanleg
de laatste jaren twee maal zo duur is ge
worden, maar dat de oorzaak moet zitten
in de planning en de wijze van uitvoe
ring.
De conclusies moeten weliswaar uit de
vage informaties worden getrokken die
de jaarlijkse begrotingen van Verkeer en i
Verstaat Seven, maar het is de stichting
duidelijk dat de 332 kilometer weg van
de afgelopen vier jaar bestaat uit 66
stukjes autoweg in 36 rijkswegen. „Rijks
waterstaat bouwt", zo stelt het memoran
dum dan ook, wegvakken in plaats van
wegverbindingen".
Ook de planning van de wegenbouw
laat volgens de stichting Weg te wensen i
over. Vrijwel elk begonnen werk, zo leidt
de stichting af uit de begrotingen van
het rijkswegenfonds, komt met een of
meer jaren vertraging klaar. Een voor
beeld: de brug bij Zwolsche Hoek zou
tussen 1961 en 1965 worden gebouwd
voor twaalf miljoen gulden. De burg I
komt nu naar schatting in 1970 klaar en
de bouwkosten worden nu op het dubbele i
geraamd.
Met de E3 op Nederlands gebied is
zelfs een misrekening van meer dan hon
derd percent gemaakt: deze weg zou dit I
jaar klaar zijn en dan 56,5 miljoen heb
ben gekost. Nu rekent Waterstaat erop
dat de weg in 1971 klaar is. De totale)
kosten volgens huidige raming: 120 mil
joen gulden.
Tot nu toe hebben de voltooide wegen
van het oorspronkelijk uitvoeringsplan
anderhalf miljard gulden gekost. Stich
ting Weg rekent uit dat één kilometer
autosnelweg gemiddeld zes miljoen gul
den kost, of wel het dubbele van waarop
was gerekend. Het memorandum vraagt
zich af of de rest van het uitvoerings
programma financieel kan worden gerea-
- vv KJt UC11 gcicd-
c hseerd, mede gelet op prijsverhogingen
en invoering van de BTW
51-100
51. Professor Grotebroer had zijn studenten gewaar
schuwd dat de verdwijnproef met Panda op het punt
stond te beginnen. „Kom binnen, heren", sprak de ge
leerde uitnodigend. „U kunt nu getuige zijn van een
opzienbarende gebeurtenis. Dank zij mijn laatste uit
vinding ben ik nu in staat om te laten verdwijnen wat
ik wil. Zoals dat kereltje daar". „Weet u zeker, dat hij
wel wil verdwijnen?" vroeg een van de leerlingen wat
ongerust. „Misschien".„Natuurlijk wil hij meewer
ken"! riep de hoogleraar ongeduldig. „Hij is hoogst
vereerd dat hij kan meehelpen aan de opmars van de
wetenschap. Maar komaan genoeg gepraat.
Met die woorden boog hij zich naar de Imp en fluis
terde tot het apparaatje. „Laat dat ventje ophoepelen".
Panda wachtte met het klamme zweet in zijn handjes
op de lichtflitsen waarmee hij onzichtbaar zou worden.
Maar inplaats daarvan klonk een doordringend ge
kraak boven hem, en het volgende moment stortte het
plafond in. Het dak van de universiteit had het
steeds zwaarder wordende gewicht van de sneeuw niet
kunnen houden en nu werd het laboratorium be
dolven onder de witte vacht.
JULLIEHOE DURVEN
JULLIE MIJ TE TEKENEN
e
KIJK PIEHE8 JIJ
^N06 6ETEKEND
6AUW,
UITVE6EN
OP)
EEN EMMER ZEEPSOP
WONDEREN
WIJ ZULLEN HET
•ml NOOIT MEER DOEN,
i MEESTER
- i-
PARIS
Mijn vrienden lopen nog altijd rond
met bleke gezichten en rode randen
om de ogen. Als je vraagt hoe dat
komt zeggen ze: „Wij zijn die dinsdag
de hele nacht opgebleven om te zien
wie er tot president van de Verenigde
Staten zou worden gekozen". En ze
worden nog kwaad ook als je vraagt:
„Wie is er gekozen?"
Ik had ook rode randen om de ogen,
want ik ben die nacht ook opgebleven,
ook voor een presidentsverkiezing,
maar niet zo'n kinderachtige. Bij ons
ging het om de verkiezing van een
nieuwe president voor de klaverjas-
club. De oude was totaal op. Totaal
versleten. Goede oude Jansen, geen
wonder na al dat gekrakeel met de
Mah-Y ongelingsvereniging.
Officieel heet hun club „Gezelschap
tot beoefening van het Mah-Yong-
Spel". Het vervelende van dit gezel
schap is dat het zich voortdurend in
ons gezelschap bevindt. Toen wij die
klaver,jasclub oprichtten hebben wij
namelijk de bovenzaal van het hotel
„De Wereld" gehuurd, met geen an
der doel dan daar rustig en vreedzaam
te klaverjassen. Maar al spoedig
bleek dat we niet alleen in „De
Wereld" waren. De Mah-Yongers hiel
den de andere helft van de zaal bezet.
Omdat ze numeriek in de meerder
heid waren begonnen ze ons te be
dreigen door tafeltjes in beslag te
nemen die gevaarlijk dicht bij onze
helft stonden. Wij waren toen wel ver
plicht enkele vooruitgeschoven posi
ties in te nemen en van dat ogen
blik af zijn wij voortdurend bezig ge
weest elkaar te jennen. Dat is geen
nieuw Japans spelmaar een oud Ne
derlands. We speelden het met grote
tegenzin, want we waren gekomen om
te klaverjassen. Daar kwam niets van
terecht. De tegenpartij zat met poker
gezichten achter de frontlinie te Mah-
Yongen, allemaal met een rood boek
je in de hand waarin ze de spelregels
nakeken. Maar ons thuisfront werd
helemaal in beslag genomen door dis
cussies welke lijn we moesten volgen.
De oude Jansen beschouwde het als
de beste lijn onze tegenstanders aan
het lijntje te houden. Toen het echter
duidelijk werd dat het de tegenpartij
was die ons aan het lijntje hield, von
den we het eigenlijk een opluchting dat
president Jansen afknapte en opkras
te. Hij was trouwens een beetje aan
het onderhandelen geslagen, 'waar
door de kans bestond dat we helemaal
uit de zaal zouden worden gezet.
Vandaar die nacht. Het voortbe
staan van de klaverjasclub hing ervan
af. Als serieuze kandidaten voor het
pi esidentschap bleven Huub en Dick
ower. Huub was een man van de
halfzachte lijn. Dick van de halve
harde. Zelf was hij een hele harde.
Donald Dick noemden we hem, maar
in zijn eendekopje huisde het super-
brem van een gans. Hij zou misschien
dadelijk gekozen zijn als iemand niet
op het idee was gekomen dat de ver
kiezing diende te geschieden met be
hulp van het oudvaderlands e ganzen
bord. Het zat er bij voorbaat in dat
Dick zou winnen, maar het duurde
lang voordat het er uitkwam. De hele
nacht werden de kandidaten heen en
weer geschoven tussen de put. de her-
r5r?' ,de s'evanf>enis en de dood. Toen
Dick had gewonnen was de Mah-Yong
twee tafeltjes opgerukt, maar dat
maakt Dick wel in orde. Ik heb ten
minste het groene boekje van Lunshof
besteld. Ik wil eindelijk wel eens
weten wat klaverjassen is.
Voor Nederland: Industrieweg 11 - Voorschoten - Tel. (01717).5961
Gebr. Geertjes N.V. te Assen heeft door
aandelenoverbracht de industrie voor me
chanische en electrische apparaten Imea
n.v. te Hattem overgenomen.
Imea n.v. is een vooraanstaande fabriek
v°or de vervaardiging van kombuisin-
staiiaties voor schepen en groot-keuken-
ïnstallaties voor ziexenhuizen, bejaarden-
centra enzovoorts. Zij exporteert naar
vrijwel alle delen van de wereld, onder
andere Japan.
IK KAN BEST OPN/ MWEL, MENEER -JU
MEIELF PASSEN, KEUi\ SEEN KNAP SMOELTJE
-JE HOEFT ME NIET 20 KfNEERSTAAN KAN
BEMOEDEREN!
als ik
tkouin, dan /s het
MET IEMAND PRECJES
ZOALS JU I
DA'S DAN FUN OM
TE WETEN, DAVY...
MAAR MEN ZEGT DAT
,£DERE vrouw een
0U88EL6AN6STER
HEEFT!
EN WAT DOE JE
ALS JE HAAR
ONTMOET 2
bestaat n/et!
■HJ SENTEN/6
tN JE SOORT I
'„Xo ^1.
u:-
\êt J
i,
1289. HEN TIKJE GRIEZELIG vond
Iutu het welom het raam van die donke
re ruïne op de heide binnen te vliegen.
I Maar hij wilde toch ook het papieren vlieg
tuig niet zomaar opgeven.
Bram zag hem naar binnen fladderen en
glimlachte. Het was altijd prettig om te
weten, dat je werk gewaardeerd werd
Het werd later en later, maar Tutu keer
de niet terug. Langzamerhand begon Bram
zich ongerust te maken. Hij kon zich best
begrijpen, dat de papegaai eens in zo'n
ruïne wilde rondneuzen, maar zelfs in de
rume van Brederode had Tutu zoveel tijd
niet nodig om alles te zien als hier.
j denk [e Bram"? vroeg Karo .net
trillende snorharen
„Je moest maar eens gaan kijken", zei
Bram en Karo roffelde al weg. alsof hij
een hele tijd op dat bevel had zitten wach-
