A
Het
A kruisverhoor
K.V.O.B. tegen hogere
prijzen tulpenplantgoed
Panda en de meesterduefatvaartknndïöe
POLLE, PELLI EN PINGO
Toerismebeurs
in Utrecht
neen
u
ugestipt
Ons vervolgverhaal
DINSDAG 3 DECEMBER 196&
11
door John Rowan Wilson
Kees Stip
»vwwwwwwwv
8)
„Ik geloof dat ze toch weer te veel
cognac in de saus hebben gedaan. Dat
bederft het aroma van de kreeft."
Hij stak een stukje in zijn mond en
op zijn massieve gezicht verscheen
plotseling een verzaligde glimlach.
„Nee, ik beschuldigde ze ten onrech
te. Het is volmaakt. Is jouw tong
goed?"
„Voortreffelijk. Dank je."
Niet droog of zo? Mooi." Hij nam
een slokje wijn. Zijn gezicht kreeg
weer een nadenkende uitdrukking.
„Ik moet zeggen dat het nooit bij me
is opgekomen dat Line zou weigeren
zijn beweringen in te trekken. Ik be
doel, hoe ter wereld zou jij verant
woordelijk gesteld kunnen worden
voor Kincaids dood?"
Gilling haalde hulpeloos zijn
schouders op. Trimble ging verder:
„Nadat de redacteur van de krant
die de brief publiceerde zijn veront
schuldigingen had aangeboden, dacht
ik dat de zaak met een sisser zou af
lopen."
„Line is een koppige vent."
„En ik ben ervan overtuigd dat de
Post-Telegram ook zou hebben toe
gegeven als ze Line niet achter zich
hadden gehad."
„Misschien."
„Dat een ijdele, fanatieke, ver
waande man zoveel schade toe kan
brengen aan een groots beroep. Het
maakt me misselijk." Trimble slikte
een groot stuk kreeft door. „Hij zal
zichzelf met dat proces natuurlijk
ruïneren. Realiseert hij zich dat?"
„Ik denk het wel. Het is hem vol
doende onder zijn aandacht ge
bracht."
„Mm". Trimble dacht een ogenblik
na. „Je hebt niet de indruk dat hij
bluft?"
„Ik heb geen enkele reden dat te
veronderstellen."
Hij moet toch wel begrijpen hoe
onaangenaam een rechtszaak voor
jou moet zijn. Misschien speculeert
hij erop dat je je op het laatste ogen
blik zult terugtrekken."
„Dat betwijfel ik. Naar wat ik ge
hoord heb van mensen die hem ken
nen, is hij niet iemand die alles
weloverwogen doet. Eerder wat on
bezonnen."
..Wees daar niet te zeker van", zei
Trimble, Hij sprak uit levenslange
ervaring met mensen die, welke
fagade ze aanvankelijk ook optrok
ken, tenslotte toch altijd geïnteres
seerd bleken in de grootste kans.
„Kijk naar Gandhi", zei hij somber.
Enigszins scherp zei Gilling: „Zelfs
als hij bluft, heeft dat geen invloed
op mijn handelwijze. Ik ben niet van
plan een compromis te sluiten. Als
hij op zeker ogenblik besluit toe te
geven, zal ik natuurlijk heel blij zijn.
Maar dat lijkt me hoogst onwaar
schijnlijk."
Trimble schudde het hoofd. „Het
leven is nu eenmaal niet zo, Thomas.
Andere mensen zijn n;et zoals jij met
twee duidelijk begrensde alternatie
ven in het hoofd. Ik durf te wedden
dat zelfs jij niet zo rechtlijnig bent
als het eropaan komt. Ik wilde alleen
maar dit zeggen je hebt toch van
morgen een brief van je advocaat
ontvangen?"
„Dat weet je. Ik heb het je net
verteld."
„In die brief stond dat de zaak 16
april zou voorkomen. De rechtszaal
was gereserveerd, de rechter was
aangewezen, de advocaten zijn aan
getreden. Het is niet meer een zaak
die alleen op papier bestaat. Het gaat
nu werkelijk gebeuren. En kun je
nu met de hand op je hart verklaren
dat het geen bijzonder onaangename
schok voor je was?"
„Het was een schok", gaf Gilling
toe.
„Zelfs terwijl je wist dat het moest
gebeuren." Trimble glimlachte triom
fantelijk. „Laten we het nu van een
andere kant bekijken. Line kreeg ook
een dergelijke brief."
„Daar zijn kansen in de zaak zo
veel slechter staan dan de jouwe, is
het waarschijnlijk dat het voor hem
een nog grotere schok was. Wenste je
vanmorgen aan het ontbijt op een
bepaald ogenblik niet dat de zaak op
de een of andere manier geregeld
kon worden onder welke voor
waarden ook?" Gilling knikte onwil
lig. „Misschien voelt hij het ook zo",
ging Trimble verder. „Dat is zelfs
zeer waarschijnlijk. Maar misschien
kan hij er niet toe komen je te bena
deren met de vraag wat je voorwaar
den zijn."
„Denk je?"
„Daarom geloof ik dat een laatste
poging tot bemiddeling toch nog eens
overwogen zou moeten worden. De
minister is het met me eens. Ten
slotte valt er niets te verliezen."
„Je zult je herinneren dat we in
die richting ai krachtige pogingen
hebben gedaan."
„Misschien dat het nu gemakke
lijker zal gaan. We naderen nu het
critieke ogenblik. En", zei Trimble op
geheimzinnige toon, „er is nu een
nieuw element in de situatie geko
men."
„En dat is?"
„Rex Hartly. Hij is gisteren uit
Australië teruggekeerd. Misschien
dat hij iets kan doen."
Gilling hield zich voor dat hij
voorzichtig moest zijn dat hij zich niet
tot valse hoop moest laten verleiden.
Het was veel beter om bij het begin
van een strijd het ergste te verwach
ten. Niets was zo fnuikend voor het
moreel als zelfbedrog en teleurstel
ling. Maar in elk geval had Trimbles
suggestie een weg gewezen die voor
verkenning in aanmerking kwam.
Rex Hartly was de gekozen voorzit
ter van het Koninklijk Genootschap
van Chirurgen. Hij zou de volgende
maand zijn functie aanvaarden maar
ook nu was hij iemand met grote
invloed, met meer invloed zelfs den
de huidige voorzitter, Sir Basil Fro-
bisher, een praatzieke, zwakke
figuur. Reeds in het begin hadden ze
geprobeerd of Frobisher bij Line iets
kon bereiken maar zonder werkelijk
te verwachten dat hij zou slagen. Met
Hartly stond het heel anders. Uitge
rust terug van een wereldreis, met
een ambtsperiode als voorzitter voor
(Wordt vervolgd)
HAARLEM. De Katholieke Vereni
ging van Ondernemers in het Bloem i.ol-
lenbedrijf heeft maandag in Lion d'Or in
Haarlem als belangrijkste agendapunt de
inlevering van tulpenplantgoed bespro
ken. Dit punt had zoveel facetten, aldus
voorzitter P. A. van Saase na ongeveer
een uur discussie, dat hij liever niet liet
stemmen. Een ander punt was het ver
zoek van de afdeling Bovenkarspel de
vorming van telersverenigingen te stimu
leren. Het Hoofdbestuur had, aldus de
heer Van Saase, alle sympathie voor deze
suggestie. Het ligt in de bedoeling van
een werkgroep om in de maanden juni
of juli een uitgewerkt rapport op tafel
te brengen over deze materie.
Alle voorstellen draaiden uiteraard om
de oplossing van het probleem van de
overproduktie. De telersvereniging ziet
men als een machtsmiddel om de kwe
kers een duidelijker beleid te laten voe
ren en de export of afzet te vergroten.
In zijn openingsrede had de heer Van
Saase reeds gezegd dat de coöpera
tieve veilingen een goede start konden
zijn voor deze organisaties van telers.
Er gingen uit de afgevaardigden wel
stemmen op, die waarschuwden tegen
een te groot vertrouwen in de veilingen,
die nogal eens de neiging hebben om
eerst aan zichzelf en dan aan de leden
te denken. Dat was niet de bedoeling.
Het was zelfs helemaal met de bedoeling
om zich bij voorbaat aan wat en wie
dan ook te binden. „We kijken nog maar
door een bril met beslagen glazen", zei
de heer Van Saase.
Niet iedereen was het met iedereen
eens. Van handelskant wijst men er voort
durend op, dat de produktie niet juist
is en dat het geen pas geeft de export
de schuld te geven. Men mag de export
beslist niet buiten de besprekingen hou
den. Er waren afgevaardigden, die meen
den, dat de kwekers alles te vertellen zou
den hebben als ze zich eerst maar ver
enigd hadden.
De oud-voorzitter, de heer A. Nijssen,
wees er op, dat men wel over veel er
varing kennis en geld moet beschikken wil
men als telersvereniging ook gaan expor
teren.
Over het geheel genomen zal het
Hoofdbestuur van deze organisatie wel
tevreden zijn, want de gehele vergade
ring was het er wel over eens, dat kwe
kerij, handel en veilingen met elkaar
moeten proberen het bloembollen vak
uit de impasse te halen.
De afdeling Heiloo had voorgesteld om
alle opkoop van plantgoed maar te ver
geten. Iedere kweker moet zelf maar
weggooien, wat hij niet meer bruikbaar
vindt. De afdeling Spanbroek daarente
gen meende, dat men wel 1,25 per kilo
gram zou moeten betalen voor het inge
leverde plantgr cd. Men zou dan de rom
mel uit de markt halen en de kraam ge
zond maken. Voor 1.25 per kilogram
kun je aardig bijverdienen, meende de
afdeling Centrum, die met een amende
ment kwam, dat neerkwam op 1,- per
kilogram netto en dan een inlevering van
de maat acht en op.
De heer W. Witteman was de woord
voerder voor het Centrum. Hij maakte
duidelijk, dat men in het Centrum hele
maal niet meer overtuigd is van het
eigen oordeel. Er is nog maar één moge
lijkheid om het vak te leiden en dat is
met een economische begeleiding. „Zo
lang die er niet is, zullen we ons met ons
eigen oordeel behelpen". Hij waarschuw
de de voorstanders wel voor verkeerde
conclusies. De oogsten zijn helemaal niet
zo enorm als men wil voordoen. In 1957
oogstte men 3200 tulpen van een are en
in 1967 2500 stuks. Een achteruitgang
dus. Dit gemiddelde wordt zo naar bene
den gehaald door vele partijen „met lan
ge staarten". Het Centrum wilde de acht
negens uit de markt nemen, omdat die
het volgend jaar weer leverbare bollen
zijn. De 6/7 moeten nog komen. Er zou
CC*. MAJTiW TOONDER 5
Joris was eigenlijk helemaal niet zo blij dat hij
zichzelf burgemeester had gemaakt. Want nu moest
hij iemand verwelkomen die hij helemaal niet kende.
Maar omdat men zo langzamerhand erg ongeduldig
werd, begon hij maar op goed geluk te spreken.
„Wij zijn zeer vereerd met Uw komst", zei hij. „Ik
hoop dat U een goede reis hebt gehad. Dat is altijd
maar de vraag, wanneer men in een vliegtuig stapt.
Al te vaak is het veni, vidi, foetsie om met de ouden
te spreken
De vreemdeling betrok, en Joris begreep dat hij de
verkeerde woorden had gekozen.
,,Aan de andere kant", vervolgde hij dan ook haas-
lid, „gaat het snel. Snel en hoog, bedoel ik. Echt iets
voor een hooggeplaaatst persoon als U. Hartelijk wel
kom in onze stad, kortom. We zijn blij met de eer,.,
die U ons aandoet, en.eh.hm. Goedendag".
Na die toespraak wilde hij zich snel terugtrekken
maar de heer die hem naar het podium had geleid was
hem voor.
„Deze kant op", verzocht hij. „Een auto wacht op
U beiden, voor een rit naar de fabriek. En eh. mis
schien kunt U Uw toespraak onderweg nog wat ver
duidelijken. Hij viel wat.eh. moeilijk bij de grote
vliegtuigbouwer Aviaar".
„Ai.prevelde Joris binnensmonds,
me steeds moeilijker gemaakt.
Het wordt
VERSTAAN JULLIE ONS NIET?
J0LUE /MOETEN BAN6 ZIJN
VOOR DE V06ELVER-
SCHRlKKER.
MET DE ROEDE VAN DE SCHOOL
MEESTER LIJKT HIJ VEEL 6RIE2E-
LI6ER
BEDANKT
NUKUjJNEW WIJ ER
NESTIN
BOUWEN n
TJA, WAT DOE JE
ERAAN?
h\\\N
r pi a
2836-B
dan minder aan overschotten moeten
worden betaald.
De tegenstanders waren meer mensen,
die de bodem in de markt hoger wilden
zien, omdat men tenslotte toch ook leven
moet. Allen hadden vele argumenten. Zo
veel, dat de voorzitter tenslotte stelde,
dat men dit probleem toch niet kon op
lossen. Men kon de discussies beter be
schouwen als opinievormend. In de afde
lingen was wel gestemd, er bleken toen
276 tegen, 72 voor en 4 blanco. Sommige
afdelingen hadden niet gestemd. Tenslot
te kwam men overeen een opiniepeiling
te houden over het amendement Cen
trum. Ook hier was de meerderheid tegen
zodat de KVOB in meerderheid het oude
systeem gehandhaafd wil zien.
UTRECHT Tussen Kerstmis en
Nieuwjaar 1969 wordt in de Jaarbeurs in
Utrecht de toerismebeurs „Vakantie '70"
gehouden. Het is een nieuwe beurs, die in
tegenstelling tot de overige Utrechtse vak
beurzen speciaal gericht zal zijn op het
publiek dat omstreeks die tjjd zjjn vakan
tieplannen voor 1970 gaat maken.
Op „Vakantie "70" zal men zich over
allerlei mogelijkheden van vakantiebeste
ding kunnen oriënteren. Ook kan men op
de beurs reizen boeken.
Tot nu toe werden in Utrecht geen pu-
bliekbeurzen gehouden. Volgend jaar
wordt in Utrecht voorts voor de eerste
keer een museumbeurs gehouden, die ook
speciaal gericht zal zijn op het publiek.
ADVERTENTIE
Alle vrouwen houden van
mooie dingen. En van mannen die zulke dingen weten te kiezen.
Een Step parfumverstuiver is een charmant compliment voor
de vrouw die hem krijgt. Een klein juweel van geslepen glas,
parelmoer of goudkleurig metaal, 't Is een veilig kluisje voor haar
lievelingsparfum. Hermetisch afgesloten en toch zo licht
hanteerbaar. Pffft I En de Step omhult haar met een geurig waas
zonder dat één druppeltjf verloren gaat. Hééft de vrouw van uw
hart al een Step? Wat zal ze dèn gelukkig zijn met de nieuwe,
platte verstuiver die zelfs in het kleinste avondtasje past I
Met Step hebt u zóveel mogelijkheden
om haar blij te maken.
En het behoeft heus niet veel te
kosten. Er is al een echte Step
voor f 7.50. Maar let u wél op de
blauWe verpakking I
PARIS
-"»• .-.diéV-T-
Voor Nederland: Industriewea 11 - Voorschoten - Tel. (01717)-59 61
rtrt' fnHiictrioiA/on 11 - Tal fhUni RORI
Op een mooie meimorgen van het
jaar 2001 was Barend Briefdrager be
zig met de verzorging van zijn nest
kastjes. Het waren er heel wat, want
het huis van Barend was vroeger een
postkastoor geweest. In de houten vak
ken waarin vroeger de post werd ge
sorteerd nestelden nu mussen, mezen
en spreeuwen, die door de gaten in het
vervallen dak vrij toegang hadden.
Uit een oude postzak voorzag Ba
rend zijn vogeltjes van zonnebloeme
zaad, zelf gekweekt uit het laatste
zakje dat door een postorderbedrijf
was verzonden voordat de stijgende
tarieven tot bedrijfssluiting noopten,
zowel van het postorderbedrijf als van
de post zelf. Barend was toen op non-
actief gesteld in de rang van hoofd-
besteller-titulairmet behoud van sala
ris, dat door de geldontwaardingscom
pensatie jaarlijks verdubbelde, zo
dat hijzelf noch zijn vogeltjes op zwart
zaad hoefden te zitten.
Nadat hij honderd hongerige bekjes
had bijgevuld, liep de actieve non-
actieveling fluitend naar buiten en gaf
een speels slagje aan de slinger van
de postzegelautomaat. „Ting", zei het
belletje. Snorrend en buitelend schoten
de pimpelmeesjes uit de struiken om,
als kolibri's onder de glazen klepjes
hangend, deze met hun snavel op te
wippen en er hun ochtendrantsoen
aan te onttrekken.
Terwijl Barend dit tafereeltje met
welgevallen gadesloeg, voelde hij dat
hij zelf werd gadegeslagen. Dacht hij
het niet? Buurman Burger stond voor
zijn raam met een door broodnijd ver
wrongen grijns die weinig goeds voor
spelde.
Barend dacht dadelijk aan de bui
tenbus, waarin op Oudejaarsnacht een
rotje was ontploft. Er was niets te
bewijzen, maar buurman Burger had
de volgende dag zoetsappig gezegd:
„Gelukkig Nieuwjaar, buurman. Ik
heb helaas geen kaart kunnen sturen,
want als je de tarieven ziet die wij
moeten betalen om jullie in leven te
houden, schrik je je een rotje". Ge
lukkig was de bus toen niet bewoond,
maar nu zat hij tot de nok vol met
jonge spreeuwen. Zenuwachtig graai
de Berend tussen de geschrokken
schepseltjes, waarvan sommige al flink
pikten. Wat hij uit de bus tevoor
schijn grabbelde had hem geen erger
schrik kunnen bezorgen dan een bom.
„Trijntje", riep hij. „Een brief!"
„Stil Grietje", zei Barends vrouw
tegen de koe die achter het loket
stond gestald. „Kun je niet lezen?" En
ze draaide het bord „Gesloten" met de
tekst naar het dier. Toen zag ze Ba
rend, even wit als de brief.
„Deze brief", zei Barend met tril
lende stem, „is vannacht gepost. Hij
is gericht aan het hoofdbestuur van
de zomercarnavalvereniging te Uithui-
zermeeden. En de afzender is Jan Bur
ger hiernaast. Hij is gefrankeerd met
een postzegel van duizend gulden, het
geldige tarief. Ik moet hem bestellen",
„Barend", riep Tijn. „Je weet toch
dat alle wegen sinds de laatste ver
hoging van de motorrijtuigenbelasting
met oerwoud zijn overwoekerd. Je
weet toch dat er een besteller bij Coe-
vorden in de moerassen is verdwenen
en dat er in de Haarlemmerhout twee
door de wolven zijn verscheurd?"
„Ik moet gaan, Trijn", antwoordde
Barend. „Vul deze postzak met pro
viand en munitie en slijp het kapmes.
Hier Grietje". Hij schudde het zang
zaad uit voor de koe, die zangerig be
gon te loeien. Daar valt nóg een brief
uit!" riep Trijn. Met de arm om haar
Barend geslagen las ze het reddende
bericht:
„Staatsbedrijf PTT. Staatrbedrijfsge
vaarlijke elementen verzamelen geld
om brieven geldig te frankeren. Drie
bestellers zijn hierdoor het slachtoffer
geworden van hun plicht. Met ingang
van 1 januari 2002 is daarom de vol
gende wet in werking getreden: Hij
die brieven aanbiedt met het voorop
gezette oogmerk ze te doen bestellen,
wordt gestraft met levenslange gevan
genisstraf, subsidiair de verplichting
ze zelf te bezorgen".
UW VRIEND fS Hl£R
wier, miss. ik Hee
HEM NER6ENS 6f-
Z/f/V'
O JA, NU HERIN
NER IK HET MN. IK
MOEST UITRUSTEN
ik denk dat suur
VERDER 6E6AAN IS
OM EEN U/TWE6
VOOR ONS TE ZOE
KEN.
WIE BENT U S
WAAR IS SULLY
■S
'K SEN DAVY
JONES... IK KOM
U HIER UIT
halen!
t>AT WAS bAN HEEL
DOM VAN HEMbE
KANS OM HEM TE RED
DEN !S NU WEL HEEL
KLEIN 6E WORDEN,
HM-..DIE KNAaA
HEE ET EEN ZUURSTOF-
TANK. HEEL INTERES
SANT!
mmetje door. wat heer Kukelbald wil
le gaan doen. Nóg strekte hij de handen
uit, maar hij kon de nazaat van de Le
ge Ridder niet meer tegenhouden, toen
deze zich in de vlammen stortte op zoek
naar zijn voorvader.
Kom terug", schreeuwde Bram, ,je
kunt er niet door, je zult je pijn doen
Heer Kukelbald luisterde niet.
,,Houd moed schreeuwde hij.
Ik kom er aan! Redding is nabij!"
De Lege Ridder was bij kennis geko
men. Kolkende rook vulde het harnas.
Taaie heidewortels hielden zijn stalen
been vast en rtt hem om
zich los te rukken Vln< t?n kon hij niet,
want hij kon zich niet aan zijn omhul
sel onttrekken.
De kreten van zijn nazaat bereikten
hem als onverstaanbare klanken.
