IJmuider Courant
„Zo'n hoge piet
met CD op z'n
auto, die gaat
in het gastland
altijd vrijuit"
Affaire-prof. Goedhuis ligt
publieke opinie in Engeland
bijzonder zwaar op de maag
SPAAR UW HART - EET MEER VIS!"
(Van een onzer redacteuren)
HET KWAM EROP neer dat bij
een ernstig verkeersongeluk het
recht eenvoudig zijn loop niet zou
kunnen nemen als gevolg van de
diplomatieke onschendbaarheid
van een rechtstreeks betrokkene.
Een pijnlijk juridisch vacuüm; te
meer omdat prof. Goedhuis in deze
affaire als privé-persoon was te
rechtgekomen, als gewone ver
keersdeelnemer dus: een te midden
der velen. Maar wel was zijn auto
voorzien van een nummerbord met
de magische letters CD (Corps
Diplomatique).
ALL RISK-DEKKING
m.
MOREEL
TEVEEL STATUS
GESLOTEN KRING
GLAASJE OP
99
ALLERWEGE wordt tegen
woordig door de artsen gewezen
op de gevaren van te „rijke"
voeding. Vooral het overmatig
gebruik van dierlijke vetten (die
de zogeheten oververzadigde
vetzuren bevatten) wordt ver
antwoordelijk gesteld voor de
toeneming van het aantal hart
en vaatziekten, die in onze Wes
terse wereld doodsoorzaak no. 1
vormen.
DAAROM wordt onder an
dere aanbevolen, roomboter en
margarine bij broodmaaltijden
te vervangen door margarine
soorten („halvarines") die ge-
heel of gedeeltelijk vervaardigd
zijn op basis van plantaardige
oliën (onverzadigde vetzuren)
die geen „verkalking" van het
vaatstelsel zouden veroorzaken,
in tegenstelling tot de overver
zadigde vetzuren.
Er
Prof. D. Goedhuis
HOE ONSCHENDBAAR zijn diplomaten? De re
gering heeft antwoord gegeven op verontruste vra
gen van Kamerleden, gesteld naar aanleiding van
de zaak-Goedhuis en het probleem met een beroep
op het volkenrechtelijk gewoonterecht voorlopig
terzijde geschoven. De zaak blijft nochtans ernstig
en de verontrusting groot. Men herinnert zich: de
luchtvaartattaché bij de Nederlandse ambassade in
Londen, prof. D. Goedhuis, was begin november
betrokken bij een auto-ongeluk, dat de dood van
een 22-jarige medische student, David Johnson, tot
gevolg had. De heer Goedhuis beriep zich tegen
over de politie op zijn diplomatieke onschendbaar
heid en weigerde een alcoholproef af te leggen of
te getuigen: een houding die in Engeland veront
waardiging teweeg bracht en dat niet alleen bij de
familie van het slachtoffer.
HOE „ONSCHENDBAAR" IS DE DIPLOMAAT?
Kan dat maar zo? Ja, dat kan. Een
dergelijke tot groteske vormen uit
groeiende bescherming wordt diplo
maten (en hun gezinnen) in ontvan
gende landen geboden dankzij het ver
drag van Wenen van 1961. dat na een
conferentie van ruim 80 staten onder
auspiciën van de V.N. tot stand kwam.
Hoewel nog niet algemeen geratifi
ceerd (Nederland moet dat nog steeds
doen), geldt dit verdrag thans toch
als een stuk algemeen aanvaard vol
kenrecht.
Uitgangspunt voor het Weense over
leg was, dat ter voorkoming van ver
keerde beoordelingen, regeringen in
het verkeer tussen staten een onbe
lemmerd gebruik moeten kunnen ma
ken van hun „zintuigen": de diploma
tieke vertegenwoordiging. Dat kan al
leen als die missies onafhankelijk zijn
van de staat waarin zij verblijven,
en dus ook van de wetten van zo'n
staat.
In het Weense verdrag zijn in gro
te trekken bepalingen neergelegd, die
voordien reeds als gewoonterecht gol
den. Vooral de kwestie van de „diplo
matieke privileges en immuniteiten"
kreeg een ruime regeling. Zo ruim
dat er geen onderscheid wordt ge
maakt tussen het „officiële" en het
„privé" handelen van diplomaten en
dat beide gelijkelijk door de onschend
baarheid worden gedekt.
Als een Nederlands diplomaat zich
daarop beroept, is er inderdaad geen
speld tussen te krijgen. Artikel 31 van
het verdrag stelt duidelijk, dat de di
plomatieke ambtenaar niet onderwor
pen kan worden aan de strafrecht
spraak van de ontvangende staat en
evenmin aan de civiele of administra
tieve rechtspraak behoudens enkele
uitzonderingen).
Een diplomaat is volgens artikel 31
ook niet verplicht in het gastland ge
tuigenis af te leggen, zelfs al zou hij
een zware diefstal hebben gepleegd
of iemand naar het leven hebben ge
staan.
BETEKENT dit dan volstrekte straf
feloosheid, een soort juridisch nie
mandsland? Zover hoeft het niet te
gaan want zijn onschendbaarheid stelt
hem niet buiten de rechtspraak in
zijn eigen land en het is dus denk
baar, dat in een geval als dat van
Goedhuis de Nederlandse justitie tot
een onderzoek of een vervolging zou
besluiten.
NIETTEMIN wordt het rechtsge
voel door deze ruime mate van on
schendbaarheid niet bevredigd. De
reactie van de Britse publieke opinie
bij de zaak-Goedhuis maakt het dui
delijk.
i
Parkeerverboden bestaan niet voor auto's met de letters CD. Men mag zo'n foutparkeerder hooguit voorzichtig verslepen.
En hoewel het Nederlandse ministe
rie van Buitenlandse Zaken in deze
kwestie uiterst behoedzaam opereert,
staat het eigenlijk wel vast, dat men
op het Plein over die algemene immu
niteit van jurisdictie ook niet zo geest
driftig is.
Voordat in 1961 de conferentie m
Wenen begon, is namelijk aan Neder
landse zijde overwogen om voor te
stellen, de onschendbaarheid van di
plomaten bij verkeersdelicten geheel
of op zijn minst voor wat betreft de
civielrechtelijke aansprakelijkheid op
te heffen. Letterlijk heette het: „Het
lijkt onjuist, dat de diplomaat een
rechterlijke vaststelling van de aan
sprakelijkheid door een beroep op zijn
immuniteit kan tegenhouden". In het
licht van wat acht jaar later met een
Nederlands diplomaat in Engeland zou
gebeuren een lichtelijk pikante opmer
king.
Deze Nederlandse opvatting, neerge
legd in een voorstel, heeft echter des
tijds in Wenen weinig bijval gevonden.
De meeste delegaties vreesden mis
bruik. Gesteld, dat men een bepaalde
diplomaat wil compromitteren, hoe ge
makkelijk is het dan niet, een ver
keersongeval in scène te zetten.
Ook Nederlandse amendementen,
die het aanvankelijke voorstel ver
zwakten, werden verworpen. Hetzelfde
lot onderging een amendement op ar
tikel 31, waarin de verplichte aanwij
zing werd voorgesteld van een rech
ter, die bevoegd is tot de berechting
van buitenslands verblijvende diploma
ten.
DIE CONFERENTIE ln Wenen ver
toonde een sterke neiging, aan het be
ginsel van de onschendbaarheid voor
al niet te tornen. Dat ging zelfs zover
dat gematigde Russische en Italiaan
se voorstellen, die het afleggen van
getuigenverklaringen door diplomaten
in hun ambassade, of schriftelijk, mo
gelijk wilden maken, moesten worden
ingetrokken.
Wel kent het verdrag een afzonder
lijk artikel dat opheffing van on
schendbaarheid mogelijk maakt in die
gevallen, dat de zendstaat van die im
muniteit uitdrukkelijk afstand doet.
DE NEDERLANDSE delegatie had
de vrijwaring van rechtspraak voor
diplomaten graag wat minder abso
luut geregeld gezien en zij onthield
zich dan ook bij de stemming over
het artikel 31, waarop Goedhuis zich
thans in Londen prompt heeft beroe
pen en waarvan ook in de antwoorden
van Luns zo formeel sprake was.
Hoe dan ook Nederland heeft nog
steeds gelegenheid, in deze ernstige
zaak uitdrukkelijk afstand te doen van
de onschendbaarheid, al was het maar
voor het onderzoek van de civielrech
telijke aansprakelijkheid. Door een
dergelijke stap zou de regering behal
ve aan de formele ook aan de morele
aspecten van deze tragische zaak recht
doen wedervaren.
DIPLOMATEN, beschermd door de
onzichtbare en onwrikbare ringmuur
van hun onschendbaarheid, vormen in
geval van (verkeers)overtredingen of
-delicten voor de politie een materie,
die grote terughoudendheid vereist.
Een verkeerd geparkeerde CD-auto,
die door een kraanwagen van de
brandweer een eind moet worden ver
sleept; een attaché die in de bebouwde
kom veel harder dan 50 km rijdt, een
eerste secretaris, die na een uitvoerige
cocktailparty niet geheel brandschoon
in zijn auto wil stappen; het zijn alle
maal zaken die wel worden gesigna
leerd en geregistreerd, maar die toch
voor het publiek (en voor de politie
man, die de zaak aanbracht) zonder
zichtbare gevolgen blijven.
DEN HAAG telt als ieder rege
ringscentrum veel diplomaten.
Daarbij voegen zich dan nog de vijf
tien rechters van het internationaal
gerechtshof met hun gezinnen, herken
baar aan de auto's met de CD-J-bor-
den, en de bezitters van de auto's, die
de letters G N of F N voeren en waar
van de nummers met het cijfer 8 be
ginnen.
In Den Haag zijn 59 diplomatieke
vertegenwoordigingen overwegend
ambassades gevestigd, waar rond
335 mensen met de diplomatieke status
werkzaam zijn. Ook hun echtgenotes
en kinderen genieten diplomatieke on
schendbaarheid en het aantal perso
nen, dat een dergelijke uitzonderings
positie inneemt, ligt dan ook ver bo
ven de duizend. Bovendien zijn er nog
48 diplomatieke posten van andere sta
ten, die buitenslands zijn gevestigd
(Brussel, Bonn, Londen, Parijs), maar
waarvan de hoofden ook bij het Ne
derlandse hof zijn geaccrediteerd.
EEN SPECTACULAIR geval als dat
van de Nederlandse diplomaat in En
geland heeft zich in ons land nooit
voorgedaan. Maar het zou overdreven
zijn te zeggen, dat de politie nooit met
de besloten wereld der diplomaten te
maken zou hebben.
In 1968 registreerde de Haagse
politie alleen al 1379 parkeerovertre-
dingen door CD-auto's, van januari tot
september vorig jaar 816 (tegen 986
in de overeenkomstige periode van
1968). Een daling van dit aantal par-
keerzondaars dus? Mogelijk. Maar het
kan ook zijn, dat de politieambtenaren
het maar laten zitten gevolgen zijn
aan hun verbalen toch niet verbonden
voor de betrokkenen.
OF WEL? Alle parkeerovertredin-
gen van diplomaten worden maande
lijks op lijsten verzameld. Die staten
gaan naar het ministerie van Buiten
landse Zaken, dat de diplomatieke
missies op de hoogte stelt van de over
tredingen, door leden van hun verte
genwoordigingen begaan. Verder niets.
Wat zich binnenskamers op die am
bassades afspeelt, onttrekt zich uiter
aard aan alle waarneming. Maar .vel
mag men veronderstellen, dat een di
plomaat die veelvuldig op fout parke
ren wordt betrapt, van zijn chef een
stevige uitbrander krijgt en daardoor
zijn eigen „carrière" wellicht schade
toebrengt; een schrikbeeld voor iedere
diplomaat. Waarschijnlijk is het aldus
signaleren van overtredingen daarom
toch niet zonder zin.
ERNSTIGER overtredingen en de
licten worden door de politie ter ken
nis gebracht van de officier van Jus
titie, die het ministerie van Justitie
inlicht. Vandaar gaat het proces-ver
baal naar Buitenlandse Zaken. Het
„glaasje op" van een diplomaat bij
voorbeeld kan dergelijke stappen op
leveren.
Gezien de typische folklore van de
diplomaten die eruit bestaat, einde
loos eikaars welbesproeide recepties en
partijen te bezoeken dreigen hier
voor het wegverkeer zekere gevaren.
Niet zozeer bij de hoofden van mis
sies (die laten zich altijd rijden) al«
wel bij de jongere diplomaten.
KOMT DIT vaak voor? Het is moei
lijk na te gaan. Het wil nog wel eens
gebeuren dat een diplomaat onder
zachte aandrang niet aan een rit naar
huis begint of onderweg heel vrien
delijk wordt uitgenodigd, maar liever
te stoppen.
De dienstdoende agent zal er dan
wel voor zorgen zo gauw mogelijk zijn
chef in te lichten op grond van zijn
instructie weet hij, hoe omzichtig dit
soort zaken moet worden geregeld,
met het oog op gevoelige internationa
le verhoudingen. En met het oog op
's mans eigen positie
ryWWVWWWWWWWWWWWWWWWWWtA
NU ECHTER is gebleken dat vis-
oliën het vet- en cholesterolgehalte
van het bloed in nog grotere mate
verlagen dan plantenoliën. De on
verzadigde vetzuren uit visvoedsel
belasten volgens deze theorie de
bloedvaten in het geheel niet en
kunnen door maag en darmen ge
makkelijk verwerkt worden. Vis is
bovendien rijk aan waardevolle ei
witten, vitaminen, mineralen en
sporenelementen.
DE INTERNIST prof dr. H. Wen-
deroth, geneesheer-directeur van
het Stadsziekenhuis in Dortmund
heeft nu een voedingsplan opge
steld, dat voorziet in ten minste 5
van de 21 wekelijkse maaltijden
met vis als voornaamste gerecht.
Ook bij de overige maaltijden zou
men regelmatig vis moeten nutti
gen volgens prof. Wenderoth die
zijn „visdieet" in de afgelopen
maanden bij wijze van therapie be
proefd heeft op een vrij groot aan
tal patiënten met een vergevorderde
athero-clerose („aderverkalking") cn
met een dreigend hartinfarct, maar
ook bij patiënten die reeds een
hartaanval overleefd hebben.
OP ENKELE uitzonderingen na
was zijn viskostbehandeling bijzon
der succesvol; het verkalkingspro
ces kon duidelijk tot staan gebracht
worden, en een hartinfarct res
pectievelijk een herhaling daarvan
voorkómen.
DE DUITSE hoogleraar heeft zijn
bevindingen thans neergelegd in
een verhandeling „Voeding en hart
infarct". Daarin wijst hij er onder
meer op dat in landen met een vis
rijke voeding, zoals bijvoorbeeld
Japan en Indonesië, hartinfarcten
proportioneel veel minder talrijk
zijn dan in landen, waar het hoofd
bestanddeel van de voeding uit
vlees en dierlijke vetten bestaat.
PROF. WENDEROTH heeft inter
nationaal naam gemaakt door vele
publikaties op het gebied van de
stofwisselingsziekten, de snijsverte-
ringsorganen en het bloed.
