VROUW
pair"-meisjes binnenkort
Europa beschermd tegen
„Au
in
„Stuurvrouwen" aan het roer
op H.A.L.-passagiersschepen
IN DE BADMODE1970 MAG ALLES
WET MA
EINDE AAN
MISSTAND
ZATERDAG 28 FEBRUARI 1970
Erbij
De droom van elk „au pair"-meisje: wat luchtig met de piumeau zwaaien
in het buitenland.
(Van een onzer verslaggeefsters)
(Van een onzer verslaggeefsters)
OOK VOOR VROUWEN blijkt de zee een uitstekend
arbeidsterrein te zijn. De kreet „Een vrouw en een kip
zijn de pest op een schip" is achterhaald. De Holland-
Amerika Lijn heeft het besluit genomen om vrouwen
de kans te geven als „stuurman" op passagiersschepen
te gaan varen en van die beslissing nog geen ogenblik
spijt gehad.
Mevrouw C. W. van de Velde—van Rooy en mejuffrouw P. van der
Loos. „Een vrouw en een kip: geen pest meer op een schip".
-
illllWWWIAIIIMIIWUIIWWWMWIWIWWWWWWMWWWWMUinnil
(Van een onzer verslaggeefsters)
HEEL WAT KRENTERIGE, maar onredelijk veel
eisende huisvrouwen in Zwitserland, Frankrijk,
Engeland en Duitsland zullen binnenkort, wan
neer ook in hun land het „au-pair"-verdrag van de
Raad van Europa wordt geratificeerd, mopperend naar
een „dure" werkster moeten gaan zoeken. Het zal de
dames niet meer lukken om meisjes, die naar hun
land komen om de taal te leren, voor 25 gulden in de
week de complete huishouding te laten doen. Na jaren
lang onderhandelen heeft de Raad van Europa eindelijk
een overeenkomst opgesteld, die wanneer die door de
diverse regeringen wordt goedgekeurd, de „au-pairs
en hun toekomstige families verplicht om vooraf een
contract op te stellen, waarin duidelijke afspraken over
werktijden en salaris worden gemaakt.
jinrmnnnnnnnr
overal
uitbuiting
HET CONTRACT van een „au pair-
meisje moet straks overeenstemmen
met de minimumeisen, die de Raad
heeft opgesteld. Die houden onder
meer in: dat deze meisjes behalve gra
tis kost en inwoning plus zakgeld min
stens één rustdag in de week moeten
hebben, niet langer dan vijf uur per
dag mogen werken, in het gezinsleven
moeten worden opgenomen, voldoende
gelegenheid krijgen om een cursus te
volgen en bij voorkeur een eigen be
hoorlijk verwarmde kamer moeten
krijgen.
DE GASTGEZINNEN WORDEN bo
vendien verplicht om voor de „au
pair"-meisjes een ziektekostenverze
kering af te sluiten. Om voldoende
controle op de positie en de werkom
standigheden van de meisjes te heb
ben, is het de bedoeling dat hun con
tracten van tevoren bij een overheids
instantie of bij een door de regering
aangewezen particuliere organisatie
worden gedeponeerd.
MOCHT MEN ondanks alle van te
voren schriftelijk vastgelegde afspra
ken toch onenigheid krijgen dan kan
het contract zowel door het gezin als
door het meisje met een termijn van
twee weken worden opgezegd. Wan
neer een van de partijen uitdrukkelijk
gedane beloftes niet nakomt, dan is het
na het inwerkingtreden van het ver
drag mogelijk om ogenblikkelijk een
eind aan het dienstverband te maken.
VWWWWWVWVWrVWVWVWWWWXAA/VWWN
DE DOOR de Raad van Europa op
gestelde internationale overeenkomst
komt in feite neer op het vastleggen
en gedeeltelijk uitbreiden van de al
jarenlang door de Maatschappelijke
Advies- en Inlichtingenbureaus gehan
teerde regels.
Dat het Europese verdrag er deson
danks toch doorkomt, is voor de MAI-
bureaus van bijzonder groot belang,
omdat maar ongeveer 1000 van de
50.000 „au-pairs" die jaarlijks over
Europa uitzwerven, door een Neder
lands MAI-bureau worden bemiddeld.
Uit een enquête, die het Haagse
MAI-bureau vier jaar geleden onder
118 meisjes hield, bleek dat de „au
pains" in Zwitserland werden uitge
buit.
NIET ALLEEN in Zwitserland, maar
ook in Engeland kwam de positie van
de „au pair"-meisjes in opspraak. In
Londen verblijvende meisjes, die door
parlementsleden om hun mening wer
den gevraagd, zeiden het slecht ge
troffen te hebben met hun „mevrou
wen", de heer des huizes werd over
het algemeen als meer begrijpend,
maar daarentegen af en toe ook als te
vrijpostig afgeschilderd.
Bij het onderzoek bleek dat geen van
de meisjes haar adres door bemidde
ling van het MAI-bureau had gehad.
De MAI-bureaus schotelen het „au
pair"-werk liever te negatief dan te
luchthartig voor, want geen meisje
heeft er iets aan, wanneer zij welge
moed voor een soort vakantie naar
het buitenland vertrekt en achteraf
moet blijken dat zij in plaats van wan
delen of studeren de hele dag de vloer
moet dweilen. Ieder gezin dat wel een
„au pair"-meisje in huis wil nemen,
wondt door een MAI-vertegenwoordig-
ster bezocht en wordt pas ingeschreven
wanneer duidelijk blijkt dat men aan
alle eisen kan voldoen.
Nu kan het natuurlijk wel eens zijn
dat twee mensen elkaar gewoon niet
liggen en dat daarom een buitenlands
verblijf op een fiasco uitloopt, maar
dat komt, aldus de MAI-bureaus,
„zelden voor."
MEISJES TUSSEN de 17 en 30 jaar,
die over die capaciteiten beschikken en
bovendien zich al een beetje kunnen
redden in een bepaalde taal, hebben
op het ogenblik bij de bureaus keus
uit enkele tientallen in Frankrijk,
Duitsland, Engeland en Zwitserland
gekeurde en betrouwbaar bevonden
adressen.
DE SALARISSEN komen op onge
veer 25 gulden in de week, maar on
danks het assisteren van de huisvrouw
blijft er aldus het MAI voldoende tijd
voor studie en het volgen van een
cursus over.
Overigens belooft Nederland voor
het eerst sinds jaren weer een „au
pairs" ontvangend land te worden.
Tientallen Amerikaanse meisjes heb
ben zich bij de MAI-bureaus aange
meld om tegen een geringe vergoeding
de huisvrouw te assisteren als er ten
minste als tegenprestatie genoeg tijd
overblijft voor „sight-seeing".
schep en en met een ervaring van elf
jaar, beaamt dit: „We zitten middenin
de Dolle Mina-tijd. Ik ben het met die
principes eens en dus ook enthousiast
over vrouwelijke stuurlieden. Het valt
precies in hun straatje."
Als mevrouw Van de Velde vaart
en dat gebeurt met tussenpozen
heeft zij de leiding van alle sociale
activiteiten aan boord. Ze moet het de
mensen tijdens de reis aangenaam
maken.
„Ik kan er uren over praten. De zee
is interessant voor vrouwen. Ze zien
iets van de wereld en het leven en
werken op een schip is gewoon leuk.
Je geest en instelling worden ver
ruimd, omdat je enorm veel mensen
ontmoet".
Positief is mevrouw Van de Velde
eveneens over „Het vrouw zijn" in een
mannengemeenschap: „Voor mij al
thans is het geen bezwaar om tussen
een paar honderd mannen te zitten Ik
vind het prettig om met hen samen te
werken. Ik kan wel zeggen dat zeehe
den hoffelijk zijn tegenover vrouwen.
En als je een bepaald iemand niet wilt
zien, dan loop je er toch met een grote
boog omheen."
PRECIES ZO DENKT mejuffrouw
P. van der Loos, in 1959 als stewar
dess gestart en nu hofmeesteres: „Vol
gens mij is er zelfs op een schip tus
sen het personeel meer samenwerking
dan aan de wal. Je hebt elkaar ook
meer nodig."
DE ONGEVEER honderd vrouwen
die bij de HAL varen (zo'n drie per
cent van het totale zeeperoneel) zijn
meer „blijvers" dan mannen. De heer
A. C. van Griethuizen die is belast
met de leiding van de personeelsdienst
zeevarenden ziet daarvoor als een van
de redenen dat de selectie nogal streng
is en dat er minimum-leeftijden wor
den gesteld: voor stewardess 21 en
voor gastvrouw 35 jaar.
Hij heeft goede hoop op een flinke
interesse voor het vrouwelijke stuur-
li eden beroep. De eerste reacties wij
zen daar al op. Een dochter van een
van de HAL-kapiteins denkt er bij
voorbeeld serieus over de opleiding tot
stuurmansleerling te gaan volgen.
Misschien wordt varen straks ook nog
eens een traditie van „vader op doch
ter".
GROOT IS DE toeloop van meisjes
naar zeevaartscholen op dit moment
nog niet. In Delfzijl en Amsterdam
studeert er elk één, terwijl er in
augustus zowel in Rotterdam als in
Vlissingen ook één aan de nieuwe cur
sus zal beginnen. Een tweede aan
vraag voor Rotterdam is in behan
deling.
Directeur P. A. H. Polak van de
Gemeentelijke Hogere Zeevaartschool
in Rotterdam vindt dat te weinig: „Ik
zou er liever meer hebben, want ik
ben er geen tegenstander van dat een
vrouw op de scheepsbrug staat. Maar
ik vermoed dat het besluit van de
Holland-Amerika Lijn nog wat verder
zal moeten doordringen.
De belangstelling bij meisjes is er
heus wel, want de laatste jaren heb
ik diverse verzoeken gekregen. Ik
stuurde die meisjes echter eerst naar
rederijen om te vragen of er plaats
voor hen zou zijn. En die was er toen
niet."
De eerste vrouwelijke cursist in Rot
terdam heeft zich aangemeld voordat
de HAL bekendmaakte vrouwelijke
stuurlieden te willen hebben. Dit meis
je dat afkomstig is uit een Vlaardingse
familie die veel op het water zit vindt
het een leuke, interessante opleiding.
Ze wil geen andere functie op zee
dan in navigatie.
Meisjes zullen op school normaal
met de andere leerlingen meedraaien
en op zee dezelfde promotiemogelijk
heden krijgen. Dat is (afhankelijk van
de vooropleiding) twee of drie jaar
studeren, afgewisseld met een prak
tij ktijd op zee.
DIRECTEUR Polak vindt de kans
die de meisjes nu krijgen een goede
zaak voor de Nederlandse koopvaar
dij, want er is nog steeds een gebrek
aan jonge stuurlieden. De komende
cursus gaat in Rotterdam van start
met 20 leerlingen. De huidige eerste
jaars-opleiding telt 16 jongens. Tè wei
nig voor de vraag die er is.
DE EERSTE badpakkenshow (van
Tweka) liet in Amsterdam model
len zien toen de sneeuw er nog lag.
De badmode bleek van alle taboes
ontdaan te zijn. Doorzichtig, minder
dan mini en van zulk soepel ma
teriaal dat er van enige steun en
toeverlaat geen sprake was.
Rechts: een no-bra model in
doorschijnende fijne nylon. Hoogge
sloten rug en hals, voorpand met
drukknopen. Daarnaast een model
dat ook niet veel te verbergen heeft.
Links: een kanten huidkleurig
gevoerde bikini die bedekt kan wor
den met een doorzichtig mini-jurkje
van hetzelfde materiaal.
Doorzichtige en huidkleurige bikini
met strikken.
VOOR DE specifiek vrouwelijke ta
ken zoals stewardess, verpleegster, se
cretaresse aan boord is een ruim vol
doende aanbod. De HAL heeft het ge
voel dat een vrouw in bepaalde func
ties zelfs beter op haar plaats is dan
een man en wil wel meer vrouwen
aanstellen. Het punt waarom zoiets
echter moeilijk gaat is: de accommo
datie. Vrouwen en mannen behoren
nu eenmaal in een aparte sector te
worden ondergebracht en op de mees
te passagiersschepen is technisch
gezien een uitbreiding van de vrou
wenaccommodatie niet meer mogelijk.
Voor het beperkte aantal vrouwelijke
stuurlieden dat er eventueel mocht
komen, is daarvoor echter wel een
oplossing te vinden.
DE OPZIENBARENDE STAP van
de HAL naar een verdergaande eman
cipatie van de vrouw, is goed gevallen.
Mevrouw C. W. van de Velde-van
Rooy, gastvrouw op HAL-passagiers-
S®?»*
