CUBY (BLIZZARDS) WIL ZIJN
EIGEN PLATEN NIET HOREN...
„HAIR "-K UUR HIELP:
Geluidsbarrière doorbroken
ZATERDAG 14 MAART 1970
Erbij
Ik ben geen automaat:
dubbeltje erin, kilo
emoties eruit.
Agressief
Standaard
Boudewijn
Zwakke dagen Boerenkinkel
(Van een onzer verslaggevers)
Je kind
(Van een onzer verslaggevers)
TOEN IK OP 3 JANUARI van dit jaar, na de pre
mière van Hair in Amsterdam schreef. „Nederlandse
Hair nog niet goed ingespeeld", was het een te lieve
zin voor de Hair-kwaliteit van dat ogenblik. Hair was
toen doodgewoon een slecht stuk met acteurs die niet
of nauwelijks konden zingen en met een geluidsinstal
latie die volledig faalde. Waarom dan toch lief zijn?
Omdat de mogelijkheid er in zat dat het allemaal een
stuk beter zou worden.
Het is helemaal niet belangrijk. Als dat
geld doel wordt, hoeft het van mij alle
maal niet meer, dan zoeken ze maar
een ander".
„Veel mensen Degrijpen van zo'n or
kestje helemaal niks, we spelen nou ze
ven jaar, dan mag het toch gerespec
teerd worden als een volledig beroep
Wat wij doen is net zo nuttig als wat
een timmerman, een arts presteert. Je
moet niet vergeten dat we elk jaar
voor 150.000 mensen optreden, dan heb
he toch een bepaalde functie. Maar de
mensen zien dat niet, ze luisteren naar
zo'n liedje dat een vent in een kerk
zingt, met een groot orgel erachter, zo'n
gebed, daar word je toch misselijk van.
Zo'n vent kan daar toch niet achter
staan: het is zo vreselijk slecht dat
iemand ontzettend dom moet zijn, wil
hij daar achter kunnen staan".
„Niet dat die muziek van mij nou
zaligmakend is, dat moet je relative
ren. Blues is voor een minderheids
groep. Maar de blues is de blues niet
meer. Blues komt uit de Mississippi-
delta, het werd gezongen door mensen
die het slecht hadden, die met het
zweet op de kop achter ezels aanploe-
terden, maar nu zitten ze daar ook met
een sigaar in de smoel op een tractor
en kijken ze 's avonds kleurenteevee
„VOOR MIJ IS blues nog steeds erg
belangrijk, ik kan me uitdrukken in
die muziek, als ik die muziek niet had,
zou ik een vreselijk agressief mens zijn
Op het toneel let ik nooit op mensen,
ik ben dan vol emoties, je vraagt je
af hoeveel mensen die emoties begrij-
pen".
„De teksten gaan vaak over me zelf,
je vraagt je af waarom je eigenlijk
nog leeft. Ik ben het leven maar gaan
aanvaarden, maar als je heel jong bent
stel je je het allemaal anders voor,
veel idealer. Je denkt dan nog dat men
sen verdraagzaam zijn. Ze hebben de
pest aan lange haren, behalve als je
bekend bent, als je op de teevee
komt. Dan willen ze je graag kennen,
dan verdragen ze die lange haren. In
wezen is dat walgelijk.
„Van die overdreven fans, die gil
lend het toneel opvlogen, heb je tegen
woordig niet meer. Het publiek is
wat aandachtiger geworden. Maar
hoeveel mensen letten op een tekst.
Allerlei mensen zijn weg van Dylan.
Bij hem is de tekst belangrijk, de mu
ziek nauwelijks, maar zonder op de
tekst te letten, vinden ze hem gewel
dig, dat is toch snobisme."
„Al m'n teksten maak ik zelf, vroe
ger liet ik m'n Engels nog altijd cor
rigeren, tegenwoordig niet meer, de
producers in de studio geloven het nu
zo ook wel."
„WEET JE, vaak heb ik een soort
nostalgiek gevoel, je denkt aan men
sen die allerlei dingen hadden kunnen
doen. Je krijgt dat sombere gevoel als
je alleen in het bos loopt, dat doe ik
vaak, ik ben graag alleen. En dan vind
ik iedere mens een held, omdat hij
nog met dit leven doorgaat. Want de
wereld gaat snel naar de knoppen. De
Chinezen en de Russen krijgen oorlog
en dan is het echt gebeurd. Ik ben
zelf in dienst geweest, het ging alle
maal vrij snel, ik zat tussen allemaal
aardige mensen, die weinig deden, na
een tijd werd ons kamp opgeheven en
was m'n dienst afgelopen. Achteraf
had ik misschien dienst moeten wei
geren. Maar je was nog jong, wat wist
je er toen van. M'n moeder was toen
ziek, ze kon al helemaal niet meer lo
pen, dan wil je geen gedonder om die
dienst."
zo loopt. Je gaat een keer dood, en
dan is het gebeurd. Voor mensen die
in een leven na de dood geloven, is
het dubbel zo beroerd: die lopen met
een zware zak een berg op en don
deren dan nog naar beneden.
„ALLEEN DAT onverdraagzame
van mensen accepteer ik niet. In een
stad als Groningen zijn maar vier.
vijf tenten waar je altijd in mag. In
de andere moet je de standaarduit
rusting van deze plastic produktie-
maatschappij aan hebben: wit over
hemd, strik, mooie broek. Ik heb het
spul alleen aangehad toen ik niks over
mezelf te vertellen had. Het wordt
hier straks net zo als in Amerika, een
vreselijk land. Ik vind er hier steeds
minder aan, ik moet straks maar ver
huizen naar een plekje^ op de wereld
waar 't nog rustiger is."
„Contact met andere artiesten heb
ik weinig. Maar tegenover een wer
kelijke goeie smartlap sta ik positief.
Je moet dan wel in die smart gelo
ven. Maar wat Heintje doet, is net zo
iets als de kinderarbeid in de Engel
se mijnen: je Krijgt er vervelende
mensen door. Als je door bekendheid
verandert, word je een bijzonder ver
velende kerel, ik zou een hekel aan
mezelf krijgen."
„Wat heb je nog meer voor arties
ten? The Cats, wat die doen is rust-
huismuziek, het zijn jongelui van wie
de platen door oudere mensen worden
gekocht. Onbegrijpelijk dat ze een Edi
son krijgen. Toen wij er eentje kre
gen, vond je net leuk, het is een er
kenning van je soort muziek. Ik zou
die hele toestand nu weigeren, ik weet
ook niet waar die Edison van ons is.
Hij zal wel in een hoekje bij de ma
nager op zolder staan."
We kregen hem van Wim Sonne-
veld, die man stond vreselijk slap te
zeuren. Iedereen herinnert zich nog
hoe Boudewijn de Groot tegen Sonne-
veld uitviel. Ik heb hem ook in de ma
ling genomen toen hij over Drente en
kippen begon, maar dat heeft schijn
baar niemand doorgehad. Ik ga nooit
kijken naar zo'n man als Sonneveld
die op het toneel grappen vertelt.
Moppen in een café zijn leuker, dat is
goeie volkskunst weet je wel."
„BOUDEWIJN HEEFT trouwens ook
even op een boerderijtje hier in Dren
te gewoond. Maar hij kon niet tegen
de stilte. De meeste mensen kunnen
dat niet tegen de stilte. Je wordt dan
met jezelf geconfronteerd, je maakt
met jezelf kennis, en dat kan zo vre
selijk tegenvallen. Hij is helemaal in
de war weer vertrokken naar het
westen".
„In dat westen tussen de snobs en
plastieboys zou ik hartstikke dood
gaan. Alleen de prestatie geldt er. De
hasj is er een heilige koe de een rookt
dit, en het is geweldig, de ander dat,
als je het niet doet, lever je geen pres
tatie. Zie je, daar ben ik zat van. Die
hasj is een middel om onder de troep
uit te komen, en daar wordt het weer
doel. Geld is ook een middel, een be
taalmiddel, maar het wordt overal
doel. Ik hoef geen nieuwe ijskast, ik
ben vlug tevreden met m'n stapel pla
ten, wat stoelen, een bed en een ka
chel, want als je die niet hebt, verrek
je bij dit weer in Drente."
„Verder heb ik niks, de waterlei
ding is al de hele winter bevroren,
wc heb ik niet. Als ik even uit de
broek moet, doe ik het voor de deur,
voor grote dingen ga ik naar een café
of hier naar Assen".
„Als mensen naar het platteland
gaan, willen ze altijd nog weer een
stukje stad meenemen. Op het platte
land moet je leren jezelf te amuseren.
Ik ga vaak met de jongens van het
dorp op stap naar een ander dorp ke
gelen, heel gewoon, zit niks achter
Ik leg graag een kaartje, pingpong af
en toe, en praat 's avonds veel met
Frans. Hij woont samen met zijn
meisje op m'n boerderij. Gisteravond
hebben we het toevallig over het hu
welijk gehad, de man wil in principe
toch meer vrouwen, en krijgt dan een
soort schuldgevoel. Je ziet om je heen
zoveel verhoudingen naar de knoppen
gaan."
„DAN GA JE, iedereen heeft wel es
van die zwakke dagen, dat hij niet
overtuigd is van zichzelf. Vaak denk
ik: het is toch ook maar allemaal niks
wat je doet. Eigen platen draai ik ook
nooit: je zit dan weer met emoties
van vroeger."
„Achteraf word ik ook kwaad als ik
merk dat mensen aan mijn emoties
grof geld verdienen, d'r zijn mensen
die je willen plukken en dan ga ik nog
minder in mezelf geloven."
„Ik heb me maar aangeleerd om
minder egoïstisch te zijn, vroeger
was ik vreselijk onverdraagzaam, ik
moet erg lastig geweest zijn. Ik ging
altijd alleen het bos in, ik ben graag
alleen. Maar tegenwoordig word je in
de maatschappij opgefokt, de mensen
zijn niet meer rielekst. Mensen die je
van vroeger kent, zijn nou hip, maar
hebben geen rust meer. Het is alle
maal zo plastic aan het worden in Ne
derland. En als je mee wilt doen moet
je drugs gehad hebben. Ik kan er niet
toe komen, ik heb er lui met grote
kwaliteiten door naar de psychiater
zien verhuizen, in de gevangenis zien
komen. Drugs helpen niet, je moet ge
woon maar accepteren dat het leven
„Ik zit nu wel te praten, maar pu
bliciteit zegt me niet veel. Laatst heb
ben we die toestand gehad met die
foto voor de hoes van Apple Knocker
Flophouse. Betekent: boerenkinkel lo
gement. Phonogram had het allemaal
mooi georganiseerd in een café in We-
zup. Een stripteasedanseres op een
tafel, de plaatselijke boeren er om
heen, zo een foto voor de hoes. De
burgemeester heeft het achteraf ver
boden die foto +e publiceren, de VARA
zit ook nog steeds met een filmpje er
van, dat ze niet mogen draaien. Die
burgemeester wou vast bekend wor
den, hij zal nu de held in het dorp
zijn, maar de boeren wisten van te
voren precies wat er ging gebeuren,
en ze vonden het prachtig".
„Zo gauw als je in deze maatschap
pij bekend bent en je verdient ook
wat, dan tel je helemaal mee. Ik ken
Cuby persoonlijk, zeggen de mensen
dan. Als je maar wat verdient is het
goed, geld is de enige maat. Ik ben
in Groningen es om m'n haar uit een
bar gegooid, toen de eigenaar merkte
dat ik Cuby was, is hij 's avonds een
pilsje komen brengen en is hij sorry
gaan zeggen."
jiiuuuuuMUWuui.ni.nririnnni i
HET TONEEL staat vol appara
tuur van de bluesband: Cuby en de
Blizzards. „We hebben nog veel meer
van dat spul, m'n boerderij in Grollo
heeft es zo vol gestaan, dat ik op de
versterkers lag te slapen". Cuby speelt
intussen met een keisteentje, dat om
zijn nek hangt. „Iedereen heeft z'n bij
geloof, ik draag het altijd het is een
stukje geboortegrond van me".
DE HERNIEUWDE kennismaking
was een prettige verrassing. De tent
was niet half zo vol en hip als tijdens
de première, maar er was twee keer
zoveel stemming. Dat was minder te
danken aan het wat onwennig kij
kende „burgerpubliek" (dure bont
mantels op de voorste rijen, jonge
schoolmeisjes achterin en daartussen
de middenstand) als wel aan de
„tribe" op het podium, die met on
waarschijnlijk veel energie en ge
steund door een ja werkelijk
voortreffelijke geluidsinstallatie een
meeslepende show de zaal inslingerde.
Daarbij kwam, dat de zangkwaliteit
aanmerkelijk verbeterd was wat tot
gevolg had dat nu zowel het dreunend
jubelende Aquarius als het ontroeren
de „How can people be so heartless"
en „Frank Mills" erg goed overkwa
men.
DE VERBETERDE geluidsinstallatie
was een ware verademing, niet alleen
voor het publiek dat nu elk woord zon
der noemenswaardige inspanning kon
verstaan, maar ook voor de spelers die
zich duidelijk vrijer over het toneel
bewogen in de blijde wetenschap dat
grappen als „The black are sent to
Vietnam to help the white fight the
yelllow who are treatened by the red"
Scène uit de Amsterdamse
„Hair" met een deel van de
„tribe": Kwaliteit aanzienlijk
verbeterd.
ASSEN Cuby: „Je merkt ge
woon dat allerlei mensen tegen me
opkijken. Dat is toch helemaal niet
nodig. Ik ben gewoon een zanger
bij een bluesband, ik had ook toe
vallig tegelzetter kunnen wezen,
het is gewoon een beroep en ik hou
niet van persoonsverheerlijking. Ik
wil gewoon normaal doen, ik heb
ook een fanclub gehad, maar daar
lette ik nooit op. Het hoeft van mij
allemaal niet, laat mij nou maar
rustig zingen, verder niet. En dat
zingen kan ik ook niet op com
mando, daar zijn de emoties veel
te groot voor. Ik kan een bepaald
nummer niet elke avond brengen,
daarvoor zit er veel van je zelf in,
ik ben geen automaat, dubbeltje
erin, kilo emoties eruit en dat pro
beer je de mensen dan uit te leggen
en dat lukt dan niet".
Ik lijk op Iwan de Verschrikkelijke, zeggen ze.
BEGIN er niet aan, aan Cuby en z'n
Blizzards, daar komt niks uit, die zeg
gen in een interview een soort pers
communiqué op van drie anekdotes en
dan klapt het dicht, zeiden kenners van
het vaderlandse beatwezen. Toch
maar naar Assen afspraak in theater
De Kolk, Cuby zit er met zijn manager
te kaarten. „Muskee", zegt hij somber
als iemand die in zijn leven al duizen
den keren Muskee heeft gezegd en er
nu definitief zat van is.
Cuby Harry Muskee loopt voorop naar
de theaterzaal. Zijn haar (zwart ge
verfd) groeit in de kruin weer blond
uit. „In het begin is hij helemaal moei
lijk", hadden weer andere ingewijden
beloofd. Daarom als ijsbrekertje maar
een vergeelde foto meegenomen: Cuby
als kortharige vierjarige spelend met
zijn nichtje de toekomstige zwemster
Kleny Bimolt, die op de foto al duide
lijke crawl-bewegingen maakt. Com
mentaar van Cuby: „Als je het goed
bekijkt toch maar een vreemd, raar
ventje".
CUBY: „Het hoeft allemaal niet Cuby
en de Blizzards te blijven, iedereen die
peil heeft, kan meedoen. Maar het
peil in Nederland is nogal laag, er zijn
maar weinig mensen die met ons mee
kunnen spelen. Beatorkesten heb je ook
niet veel meer, „het zal je kind maar
wezen" loopt nu een keer beter. En de
kosten van zo'n orkest zijn hoog, be
lasting, vervoer, we hebben twee men
sen in loondienst om alle apparatuur
op te bouwen, dat moet er allemaal
af voor je zelf iets verdient. Ik ben als
liefhebber begonnen ben in wezen nog
liefhebber, het kan net uit, ik kan er
van rond komen, ik klaag echt niet,
dat wil niet zeggen dat ik schatrijk ben.
U zult begrijpen dat het mij bijzon
der verheugt u nu te kunnen melden
dat de Nederlandse Hair inderdaad aan
de beterende hand is. En dat heb ik
niet zo maar van horen zeggen. Ik ben
afgelopen zondagavond zonder ver
dere aansporing van de Hair-producen-
ten ten tweede male naar de tent
op het terrein van het Olympisch Sta
dion getrokken.
zodanig verstaanbaar waren dat erom
gelachen kon worden.
AL MET AL niets dan goeds over
Hair deze keer, een musical die u, als
u nog niet geweest bent, zeker moet
gaan zien. Dat zeg ik niet ter meer
dere eer en glorie van de producers en
financiers, maar ter vermeerdering
van het genot, de levenservaring en
het „genuanceerd denken" van u, le
zer. Want met Hair is het nu eenmaal
net als met West Side Story destijds:
het is een gemis als je het niet gezien
hebt.
FERRY TROMP
