Zweden hef verst met de
emancipatie"
VROUW
Vrouwen uit de hele wereld in Bergen bijeen
NIET MEE NAAR
MEXICO
VIER TTTT
VERSE
GRAVEN
Mevrouw Van
Ravens: „Ik
ga nooit
mee
Reünie
Vrouw van bekende
scheidsrechter houdt
niet van voetbal
(Van onze correspondente)
BERGEN Worden de gevestigde vrouwenorgani
saties door de overrompelende activiteiten van de Dolle
Mina's en soortgelijke actiegroepen min of meer buiten
spel gezet of zullen zij, met dit onverwachte steuntje in
de rug, nu eindelijk een nieuwe weg op durven? De
opper-huisvrouwen en de opper-boerinnen van Europa
zijn vorige week tijdens een internationaal congres in
het Noordhollandse Bergen nauwelijks aan de beant
woording van die vraag toegekomen. Vips van de Asso
ciated Countrywomen of the World, een organisatie, die
vijf miljoen vrouwen bij de Unesco, de Unicef, de
Wereldgezondheids- en de Wereldvoedselorganisatie
vertegenwoordigt, kwamen in eerste instantie bij el
kaar om een resolutie over de ontwikkelingshulp voor
de komende wereldconferentie in 1971 op te stellen.
T ekortgeschoten
Tevreden
Onwetendheid
Van onder af
n
De Turkse afgevaardigde mevrouw Dogan: „Hulp voor
vrouw, die haar recht niet kent".
«lil
HET kost tijd om de dubbeltjes, die de
leden van hun huishoudgeld voor de
arme landen spaarden, zo eerlijk moge
lijk te verdelen. Vooral omdat al het
werk belangeloos moet worden ver
richt.
De leiding van vrouwenorganisaties
is daardoor ongemerkt een aangelegen
heid voor wat oudere dames geworden.
Huisvrouwen van gemiddeld 52 jaar,
dip, doordat de kinderen uit huis zijn,
zich gemakkelijker voor allerlei werk
zaamheden vrij kunnen maken. Maar
de onvermijdelijke consequentie daar
van is, dat het niet zo in hun lijn ligt
om met spectaculaire stunts aan de
weg te timmeren en het tevens moeite
kost om niet al te bemoederend op te
treden.
MEVROUW M. K. Scheurholts-Groo-
tenhuis, Europees vice-presidente van
de Associated Country Women of the
World, gelooft dat door het ontbreken
van opzienbarende acties vrouwenorga
nisaties ten onrechte het image van ge
zapige theekransjes hebben gekregen,
en dat terwijl er achter de schermen
wel degelijk aan de aktivering van de
huisvrouw wordt gewerkt. Ze vindt het
spijtig dat de Dolle Mina's zoveel pu
bliciteit en aandacht krijgen vooral
omdat ze hun acties meer als een tijds
verschijnsel ziet en verwacht dat ze net
zoals de Provo's weer spoedig zullen
verdwijnen. Het gaat, aldus mevrouw
Scheurholts, om een explosie van ge
voelens van onbehagen. Ontevreden
heid, die op bepaalde praktische pun
ten ook bij de gevestigde organisaties
bestaan. Wanneer ze aan het begin van
het congres in de volkshogeschool in
Bergen de acties van de Dolle Mina s
aan een diepere beschouwing onder
werpt, zegt ze: „Eigenlijk is het natuur
lijk schandalig dat er 25 jaar na de
bevrijding nog reden tot protest bestaat
Misschien zouden wij de hand ir eigen
boezem moeten steken en ons afvragen
hoe het komt dat er überhaupt nog
omstandigheden zijn waardoor de Dolle
Mina's op het ogenblik bestaansrecht
hebben.
Wij zouden moeten weten wat de
oorzaken zijn waardoor zij er wel in
slagen om het nooit zo erg in vrouwen
problemen geïnteresseerde publiek van
allerlei wantoestanden bewust te ma
ken".
IN EUROPEES verband bleek dit
vraagstuk echter niet interessant ge
noeg te zijn om tijdens het internatio
nale vrouwencongres aan de orde te
stellen. En ook al hebben de Deense
„rode kousendraagsters" en actiegroe
pen van Franse en Duitse studentes zich
min of meer achter het beginselpro
gramma van de Dolle Mina's gesteld,
de nieuwe stromingen in het maat
schappelijke leven leenden zich tijdens
de werkbijeenkomst nauwelijks voor
een bespreking.
Het congres in de Volkshogeschool in
het Noordhollandse Bergen had meer
het karakter van een genoeglijke
reünie waar torenhoog in de vereni
gingshiërarchie opgeklommen dames
onderlinge uitwisselingen bespraken.
Met 'n ondertoon van lichte niet kwaad
bedoelde jaloezie ging men er liever
aan voorbij om over het alles omvat
tende onderwerp „De taak van de
vrouw in en buiten Europa" te discus
siëren.
prinses Marita Sayn-Wittgenstein, ver
tegenwoordigster van het nogal behou
dende Deutscher Landfrauenverband,
eigenlijk niet eens zo'n verwonderlijke
zaak. „Je kan natuurlijk wel gaan de
monstreren, maar de emancipatie moet
eerste een reële wens van iedere vrouw
worden. En zover is het nog lang niet,
de rechten zijn er wel, maar de meeste
vrouwen weten ze gewoon niet te ge
bruiken. Wanneer je als vrouw over
belangrijke zaken mee wilt praten, moet
je er eerst voor zorgen dat je door je
activiteiten in een gemeenteraad of een
parlement komt. Dat een vrouw in
Europa echt wel iets kan bereiken,
dat dringt tot de meeste dames niet
door".
Prinses Marita Sayn-Wittgenstein was
het tijdens de conferentie dan ook vol
ledig met het standpunt van de Groen-
landse afgevaardigde eens, die vindt dat
men het effectieve werk van onder af
aan moet beginnen.
Wanneer je vrouwen maar eenmaal
zo ver krijgt, dat zij in hun buurtge-
gemeenschap over de bouw van een
zwembad mee willen praten, dan komt
de rest vanzelf wel.
DE DOLLE MINA's mogen met de
bestaande voorzieningen nog lang niet
tevreden zijn, vertegenwoordigers van
de belangrijkste huisvrouwenorganisa
ties van Europa zijn van mening dat
er afgezien van enkele facetten eigen
lijk nauwelijks reden tot klagen is.
In Groenland, waar nog niet zo lang
geleden de vrouw door haar echtgenoot
bij wijze van gastvrijheid aan zijn loge
rende vrienden ter beschikking werd
gesteld, wordt de vrouw nu met meer
respect als een volwaardige medebur
ger geaccepteerd.
In Zweden, waar men de ontwikke
ling al voor de oorlog ver vooruit was,
vormen kindercrèches en tegemoetko
mingen aan ongehuwde moeders nu de
belangrijkste sociale voorzieningen van
de overheid.
In Engeland, waar vrouwen een ak-
tieve rol in de vakverenigingen spelen,
is men met de abortuswet andere Euro
pese landen voor.
In Frankrijk, waar de situatie sinds de
oorlog niet zo erg is veranderd, wer
den Simone de Beauvoir en Evelyne
Sullerot door hun verstrekkende studies
en publikaties de „braintrust" voor de
Europese vrouw.
ZELFS IN SPANJE en Italië is men
niet ontevreden. De Spaanse barones
Margarita Hortet de Sentis van de Aso-
ciacion Para la Promocion de la mujer
en haar Italiaanse collega Celia Fecca
van de Movimento Feminile zijn achter
af zelfs verbaasd, dat het de vrouw in
Zuid-Europa zo snel is gelukt om bui
tenshuis een niet alledaagse werkkring
te aanvaarden. De dames moesten niet
alleen tegen de weerzin van de over
heid en het bedrijfsleven, maar ook te
gen de nogal zwaar wegende religieuze
tegenstand optornen.
IN TURKIJE zit men nog steeds met
de moeilijkheid dat de vrouwen dank
zij Atatürk wettelijk wel gelijkbe-
(Van onze correspondent)
DE SCHIEDAMSE scheidsrechter Law van Ravens bereikt dit jaar de leeftijd
waarop scheidsrechters worden „gepensioneerd". De mogelijkheid bestaat echter
altijd dat hij er nog één of meer jaren mee zal doorgaan en dat hij zelfs een 25-
jarig jubileum kan vieren. Want de heer Van Ravens heeft er nu al zo'n 22 a
23 jaar opzitten. In die jaren heeft hij heel wat afgereisd en is hij talloze malen
in de publiciteit geweest. Het jongste nieuws is zijn uitzending als enige Neder
lander naar de wereldkampioenschappen voetbal in Mexico waarheen hij eind
mei vertrekt.
De vertegenwoordigsters van
Groenland: „Vrouwen hebben nu
gelijke rechten".
rechtigd zijn, maar dat de vrouwen in de
meeste dorpjes dat niet eens weten. De
Turkse afgevaardigde, mevrouw Ray-
han Dogan, heeft dan ook een beroep op
haar collega's uit andere Europese lan
den gedaan om met ontwikkelingswerk
te helpen. Men wil het doen, maar zo
gemakkelijk is het met een kapitaal
van moeizaam bij elkaar gespaarde dub
beltjes niet.
De Associated Countrywomen of the
World, is, wat haar invloed betreft, wel
iswaar één van de machtigste vrouwen
organisaties van de wereld, maar toch
nauwelijks in staat om professioneel
werk te doen, omdat de leden hun lid
maatschap van hun huishoudgeld moe
ten betalen.
IN NEDERLAND, zo bleek enige tijd
geleden uit een enquête, is slechts een
van de zeven vrouwen van een vrou
wenorganisatie lid en heeft men de keus
uit bijna veertig verschillende bonden.
Zo'n opmerkelijke verscheidenheid doet
zich in het buitenland niet voor. Op
vallend is wel dat de vrouwenorganisa
ties naar verhouding in de N-Europese
landen meer en in de zuidelijke landen
minder leden hebben. Leden, die echter
in verreweg de meeste staten voor het
merendeel de veertig ruimschoots zijn
gepasseerd. En dat is wellicht de oor
zaak waarom 's werelds op een na
grootste vrouwenorganisatie zich nog
niet aan een uitspraak aan de op het
ogenblik meest aktuele problemen zo
als abortus, de pil, de positie van de
ongehuwde moeders, de reageerbuisba
by's en voor iedereen betaalbare crè
ches heeft gewaagd. Tot dusver is men
bij de gelijke betaling van man en
vrouw blijven steken.
DAT ER IN het vrouwenverenigings
werk sinds de bevrijding in feite niet
«o heel erg veel is veranderd, vindt
Iemand die echter de publiciteit nooit
bereikt en ook geen pretenties in die
richting heeft is mevrouw Van Ravens,
die in tegenstelling tot dochter Ma
rian van voetbal niet erg veel afweet.
Zou zij er niet blij mee zijn als haar
echtgenoot stopt met scheidsrechteren
en dus wat meer thuis is?
DAT IS NIET het geval. Ze zegt: „Ik
zóu het eigenlijk wel jammer vinden als
hij ermee ophoudt. Ons leven is er nu
eenmaal op mgesteld dat hij veel weg is.
En ik geloof dat hij niet rustig thuis
blijft zitten, hij gaat dan toch iets an
ders doen. Ik zou het bijvoorbeeld wel
leuk vinden als hij bij een vaste club
kon komen als manager of iets derge
lijks".
Mevrouw Van Ravens is vaak alleen.
Regelmatig vertrekt haar man voor en
kele dagen naar het buitenland, meestal
dinsdag weg, woensdag wedstrijd flui
ten en donderdagavond weer terug.
Tweemaal per week gaat hij trainen om
in conditie te blijven. En nu staan dus
die vijf weken Mexico voor de deur.
GAAT MEVROUW Ravens wel eens
mee de grens over?
„Nee, ik ben nog nooit mee geweest.
Het is zo duur voor drie daagjes. Naar
Mexico had ik dolgraag mee gewild,
maar je hebt er zo weinig aan. Want we
mogen elkaar die weken helemaal niet
zien. Dan zijn we ieder in een ander
hotel ondergebracht, dus wat dat be
treft vind ik het toch niet zo erg om
hier te blijven".
Vijf weken. Wat gaat mevrouw Van
Ravens doen? Gaat zij naar uitzendingen
van de wedstrijden kijken?
„Nee, ik kijk niet zo vaak naar de
wedstrijden. Technisch ben ik helemaal
niet op de hoogte van voetbal en dan
moet ik toch steeds vragen wat er aan
de hand is. Als er een voetbalwedstrijd
op de televisie is ga ik meestal in het
huis wat doen. Mijn man houdt daar
helemaal niet van, maar in zo'n geval
merkt hij het niet. Als hij naar Mexico
isik lees veel, ik handwerk graag
en ik draai platen waar hij niet zo dol
op is. Daar heb ik dan alle tijd voor.
Ik houd erg van Nana Mouskouri en van
koren. Bovendien hebben verschillende
mensen mij al uitgenodigd om een paar
dagen bij hen te gaan logeren. Ik kan
me goed alleen vermaken".
ZOU MEVROUW Van Ravens wel met
haar man meegaan als de financiële
kant van de zaak 't probleem niet was?
„Ja, dan zou ik wel eens meegaan.
Maar als mijn dochter of ik de kans
zouden krijgen mee te gaan, zou ik haar
laten gaan. Zij is verzot op de sport en
zodra ze zestien jaar is wil ze een cur
sus voor scheidsrechter gaan volgen. Ik
vind het niet zo'n vrouwelijke sport,
maar als ze het graag wil mag het van
VIER VERSE GRAVEN op het
kerkhof van de Petruspa
rochie in Vught. De bloe
men zijn al verwelkt. Hier liggen
vier kinderen uit eér gezin, zondag
19 april omgekomen bij een ver
keersongeluk. Ineke, 18 jaar, Jo
hanna (16), Tonia (12) en Bern-
hard (10) van der Bruggen: vier
van de 6000 Nederlanders die dit
jaar in het verkeer zullen omko
men. Toen zij begraven werden, had
zelfs de doodgraver tranen.
EEN TRAGEDIE zoals ze elke
dag gebeuren. Die alleen de aan
dacht trok omdat hier 4 kinderen
uit een gezin betrof. Voor de rest:
een „routinebericht".
Rijkspolitieman adjudant E. van
Nierkerk in Vught: Het was afgrij
selijk wat we uit de auto haalden.
De brandweer en wij waren heel
snel ter plaatse, maar er viel niets
meer te redden. De splinternieuwe
DAF-combi van Van der Bruggen
was aan de achterzijde geramd door
een Fiat 1100 toen hij vanuit een
doodlopend weggetje de Helvoirtse-
weg opreed. De benzinetank moet
daarbij gescheurd zijn en in een
oogwenk stond het bestelwagentje
in lichterlaaie. Vader Van der
Bruggen zelf, hoewel zwaar ge
wond, wist zijn vrouw er nog uit te
sleuren. De kinderen achterin wa
ren reddeloos in de verzengende
vuurgloed. Maar we hoorden geen
gegil en daarom hopen we maar,
dat ze al dood waren door het ge
weld van de botsing."
„Over de schuldvraag wil ik niet
spreken. Het onderzoek is nog gaan
de. Waarschijnlijk heeft de DAF
geen voorrang verleend. Wat wij
achter uit de auto haalden, was af
grijselijk. Losse, zwartgeblakerde
ledematen; de geslachten waren
nauwelijks vast te stellen. We heb
ben alles maar op één brancard ge
legd. Wat er na het blussen van de
brand overbleef, was een bruin ver
frommeld karkas
mij. Mijn man en Marian discussiëren
vaak over de technische dingen van het
voetbal en daar weet ik helemaal niets
van af. Ik zou haar laten gaan als we
konden kiezen".
„Ik kan me er soms wel eens kwaad om
maken dat de vrouwen niet als vanzelf
sprekend mee mogen met hun man
zonder dat het kosten met zich brengt.
Uiteindelijk moet ie zoveel zelf doen: de
kleren wassen, de schoenen weer
schoonmaken. Niet, dat het voor mij per
soonlijk nu zo erg is, maar misschien
voor andere dames'
HEEFT MEVROUW Van Ravens zelf
aan sport gedaan?
„Ik heb vroeger veel aan gymnastiek
gedaan, maar dat is nu op de achter
grond geraakt. Ik doe nu nog gymnas
tiek 's morgens bij de radio".
Om zeven uur?
„Nee", zegt ze lachend, „om negen uur
is er ook ochtendgymnastiek en dan doe
ik mee. Mijn man houdt van alle spor
ten, welke het ook is. Met hardlopen
heeft hij vroeger medailles gewonnen".
HOE VERKLAART mevrouw Van
Ravens de populariteit van haar man in
het buitenland?
„Dat is moeilijk te zeggen, Ik weet
het eigenlijk niet. Men accepteert meer
in het buitenland. Hier zijn de mensen
wat kortzichtiger".
MEVROUW Van Ravens is duidelijk
niet kapot van voetbal. Maar ze gunt
Feijenoord de Europa-cup van ganser
harte. Ze is een bedeesde vrouw
die de zaken van twee kanten wil bekij
ken en heel goed beseft dat haar actieve
echtgenoot nooit een rustige echtgenoot
zal worden die iedere avond precies op
tijd'thuiskomt.
BOER MARINUS, wiens boerde
rij het bezoek van de familie Van
der Bruggen gold op die noodlots
avond: „Om kwart over negen reden
ze weg over mijn eigen landweg
naar de grote weg. Toen ik mijn
voordeur dichttrok, hoorde ik de
klap. Ik rende naar buiten maar
kon niets meer doen. Van der Brug
gen is een rustige man en een voor
zichtige chauffeur. De DAF moest hjj
inrijden voor de gemeente; hij was
er heel zuinig op. Op de Helvoirtse-
weg mag ter plaatse 90 km gereden
worden, maar daar trekken weini
gen zich iets van aan; er wordt
altijd gejakkerd. Er zijn veel van
die zijweggetjes zoals de mijne, en
van de grote weg af zie je die haast
niet. Nee, voor mij staat de schuld
vraag nog niet vast
HET DOET er allemaal niet zo
veel meer toe, nu. Het ongeluk
haalde maandag 20 april alle voor
pagina's, maar is nu vergeten
behalve in de Vughtse Rozenstraat
waar het gezin Van der Bruggen
woont. Buurtgenoten kijken schuw
naar de leegstaande woning, besef
fend dat vader en moeder Van der
Bruggen, nu nog verpleegd in een
ziekenhuis in Den Bosch, hier over
een aantal weken terug zullen ko
men, zonder hun kinderen. „We
zullen hen niet onder ogen durven
komen", zeggen ze verslagen.
IN DATZELFDE ziekenhuis nog
twee slachtoffers, de 25-jarige be
stuurder van de Fiat cn zijn 19-ja-
rige verloofde. Ook zij zullen her
stellen, maar hoe lang zal de ge
dachte aan dat verschrikkelijke on
geluk hun herinnering nog pijni
gen?
OP DE Helvoirtseweg blijft het
verkeer doorrazen. Niemand denkt
meer aan de tragedie die zich hier
afspeelde; niemand ziet de donkere
brandvlekken op de vluchtstrook
En niemand staat erbij stil dat die
fatale seconde van onachtzaamheid
ook hèm zal kunnen treffen, hier of
elders in Nederland, waar óók
waarschuwingsborden langs de
autowegen staan en snelheidsmaxi
ma gelden.
DE MENSEN vergeten snel. Ze
hebben allemaal haast en realise
ren zich nauwelijks welke gevaren
zij lopen in het verkeer, door eigen
schuld of die van anderen. Straks
met de pinksteraagen en in de va-
kantietijd, zullen er weer ettelijke
doden vallen, zo'n zesduizend per
jaar. Plus 40.000 ernstig en 25.000
lichtgewonden. Het is goed dat even
te bedenken telkens als u uw auto
start
