IJmuider Courant | 1970 | 9 mei 1970 | pagina 3

VAN DAG TOT DAG

„Begrip" met gevolgen

Vietnam-beleid van president lijkt schipbreuk te lijden

VERWARRING IN VS EN CRISIS
BINNEN DE REGERING-NIXON

Waarschuwing aan de
van minister Gretsjko

VS

Opmerking schorriemorrie
had katalyserend effect

„Israëliërs
gebruiken

Migs'

Bonnefous' „Is de wereld overbevolkt?"

Wajang
in-'i-kuipje.

58 ct

PAUW

commentaar op actuele zaken

VN-rapport:

Gevangenisstraf

voor twee
ex-SS'ers

ZATERDAG 9 MEI 1970

FBI-leider

de

.expert

Praatje

Verdoezelen

Coördinatie

Kleffe hand

Troef verloren

99

(Van onze redacteur in Parijs)

Terwijl éénderde van de mensheid zich veel dagelijkse moeite getroost
de vetzucht te vermijden, de slanke lijn te halen of te handhaven en zich
dus de welvaart van het lijf te houden, is voor de rest van de wereldbe
volking het probleem eerder hoe de honger te bestrijden en de maag,
van tijd tot tijd, óók eens gevuld te krijgen. De wereld zit dus nog steeds
niet al te best in elkaar, maar het zou overdreven zijn te stellen, dat wij
in onze welvaartsstaat nu juist door die gebreken 's nachts uit de slaap
werden gehouden. Het vraagstuk van de „Derde Wereld", de onderont
wikkelde volken, leeft nog altijd nauwelijks voor het Westerse publiek,
en daaróm is het goed, dat de Franse senator Edouard Bonnefous, oud
minister en nog altijd voorzitter van de academie voor morele en poli
tieke wetenschappen, aan dit onderwerp een (belangrijk) boek heeft
gewijd, „Le monde est-il surpeuplé" Is de wereld overbevolkt? ge
titeld. Het werd onlangs in Italië met de jaarlijkse Europese Ulyssesprijs
onderscheiden.

Imperialisme

Fataal

Camouflage

waiai'^.

- V i,

i

Iedere vrijdagmiddag waarschuwt de
Rijksvoorlichtingsdienst de parlementaire
pers, dat de kabinetsvergadering is afge
lopen en minister-president De Jong ge
negen is de pers te woord te staan. Dat
gebeurt sinds enkele maanden. Deze we
kelijkse persconferentie heeft echter
steeds meer het karakter gekregen van
een monoloog van de zijde van de premier,
die immer een antwoord op vragen van
de journalisten ontwijkt alsof hij het ge
voel heeft dat al te veel openheid een
dood-griezelige zaak is. „Dat zou ik u niet
kunnen zeggen", antwoordt hij stereotiep.
De vragen blijven dan ook hoe langer hoe
meer achterwege.

Vorige week vrijdag was het weer zo
ver dat premier De Jong de pers te woord
stond. Over verschillende onbelangrijke
onderwerpen had de premier iets te zeg
gen, maar ook over de inval van de Ame
rikanen in Cambodja. „De Nederlandse
regering heeft begrip voor het optreden
van het Amerikaanse leger in Cambodja",
zo deelde de premier mee. De parlemen
taire redacteuren konden toch hun
nieuwsgierigheid niet intomen en wilden
wel eens weten wat dat nu precies be
tekende. De minister-president herhaalde
slechts tot twee keer toe dat de Neder
landse regering er begrip voor heeft, geen
woord van goed- of afkeuring. Premier
De Jong verklaarde wel, dat hij door de
rede van president Nixon ervan overtuigd
was dat de inval in Cambodja noodzakelijk
is om de vermindering van de Amerikaan'
se troepenmacht in Vietnam mogelijk te
maken, maar merkte daarbij op, dat hij de
militaire actie op deze afstand niet vol
ledig op haar mérites kon beoordelen. De
journalisten staken hun aantekening in de
zak en vertrokken.

Nixons rede was in ons land echter in
geslagen als een bom, links en rechts
schrok men ervan. Iedereen had gehoopt
dat door de terugtrekking van de Ameri
kanen de Vietnamese oorlog spoedig tot
het verleden zou behoren. De voorzichtige
mededeling van premier De Jong dat de
Nederlandse regering er begrip voor heeft,
werkte dan ook averechts. Het was een
positief geluid, terwijl vrijwel iedereen
hardop of in zijn hart „nee" zei. Drs. Den

Uyl, de fractievoorzitter van de PvdA,
diende schriftelijke vragen in en verzocht
de regering om Nixon haar bezorgdheid
mee te delen. Ook het hoofdbestuur van
D'66 verklaarde dat de regering-De Jong
van haar kritische bezorgdheid blijk had
moeten geven in plaats van begrip te to
nen. En aan de andere kant kwam drs.
Schmelzer, de fractievoorzitter van de
KVP en geestverwant van De Jong en
Luns, met een opzienbarende kritische
verklaring. Hij begreep niet waarom de
Nederlandse regering „reeds zo snel tot
een voorbarig oordeel over de Ameri
kaanse actie in Cambodja is gekomen".
Daarop besloot drs. Den Uyl alsnog het
presidium van de Tweede Kamer te ver
zoeken hem toestemming te geven voor
het stellen van mondelinge vragen. Het
presidium ging daarmee akkoord. Er komt
nu ook nog een debat over deze zaak op
woensdag aanstaande, nadat minister Luns
schriftelijk een regeringsstandpunt zal
hebben geformuleerd.

Premier De Jong zal wel de laatste zijn
geweest die verwacht had dat zijn glad
verlopen persconferentie zulke gevolgen
zou krijgen.

Minister Luns probeerde later de schuld
op de kranten te schuiven. „De regering
heeft gezegd dat zij begrip heeft", zo zei
hij, „de kranten hebben ervan gemaakt
dat zij het Amerikaanse optreden zou
steunen. Men moet het woord „begrip'
nemen voor wat het is", sprak de veront
waardigde minister.

Mr. Luns ver gis té zich echter. Bij een
onderzoek zou namelijk blijken, dat de
meerderheid van de dagbladen, zo niet
alle, zich gehouden heeft a.an de tekst van
premier De Jong voor wat betreft het
woord „begrip".

Het kabinet-De Jong heeft met dit op
treden en met Luns' gemanoeuvreer de
slechte reuk. die nu eenmaal aan politiek
hangt, onnodig versterkt. De regerings
verklaring over de toestand in Zuidoost-
Azië, die begin volgende week wordt ver
wacht, en het Kamerdebat aanstaande
woensdag geven de heren De Jong en
Luns alsnog de gelegenheid zich te be
zinnen op een wat respectabeler houding.

nnnnnnnnwww

mnnnnrrnnnnnnnn

MOSKOU. (Reuter en AP) De Rus
sische minister van Defensie, maarschalk
Gretsjko, heeft het Amerikaanse offen
sief in Cambodja en de „barbaarse bom
bardementen op Noord Vietnam" veroor^
deeld. Hij waarschuwde dat zulke han
delingen niet ongestraft kunnen blijven.

Gretsjko zei: „De Verenigde Staten
breiden hun militaire activiteit op het
grondgebied van Laos uit, hebben met
hun agressietroepen een invasie van Cam
bodja uitgevoerd en zonder plichtplegin
gen de neutraliteit van dat land geschon
den. Het wordt tijd dat de imperialisti
sche agressors zich herinneren dat het
al lang geleden is dat inbreuken op de
vrijheid en onafhankelijkheid van volken
ongestraft konden blijven."

Onder Gretsjko's toehoorders in het
Congrespaleis bevond zich partijleider
Brezjnev.

China en de Sovjet-Unie hebben er bei
de op gewezen dat de Amerikaanse in
terventie in Cambodja de weg heeft ge
opend voor een verzoening tussen Peking
en Moskou.

Onder Chinese diplomaten in Londen
wordt erop gewezen dat een vooraan
staande Russische functionaris met spoed
naar Peking is vertrokken, naar verluidt
met voorstellen om gezamenlijk verzet
tegen de Amerikanen in Indochina te
bieden.

„Wij kunnen geen vrede op straat en
binnen de universiteiten hebben voordat
wij ook vrede in Zuidoost-Azië hebben.'
Dit staat in een verklaring van Richard
kardinaal Cushing, de r.-k. aartsbisschop
van Boston. „Slechts na beëindiging van
de Amerikaanse deelneming aan de oor
log kunnen wij hopen de onrust te kal
meren die nu de orde in onze gehele
gemeenschap verstoort", aldus de Ameri
kaanse kardinaal.

De leider van het Amerikaanse Fede
rale Bureau van Onderzoek (FBI), Edgar
Hoover, heeft een groep die helpt bij de
organisatie van de grote anti-oorlogsde
monstraties die vandaag worden gehou

den betiteld als „een toevluchtsoord voor
personen die banden hebben gehad met
de oude communistische groeperingen".

Hoover heeft dit voor het Congres ver
klaard. Hij zei nog dat „een schrikwek
kend aantal gevaarlijke individuen in de
Amerikaanse straten rondloopt als ge
volg van sociologische hocus-pocus en
manipulaties met de wet".

IIVWVyyVWIIV^IiyiWWIWMWWWWWWAIWWWWMWVWWIIIWIWWWfWWWMWWWWWWWWI

ADVERTENTIE

Aan een caravan stelt
U hoge eisen, dat doen
wij ook, kom daarom
voor een luxe Tabbert
of Knaus lichtgewicht
naar:

in de kop van Noord-Holland

Herenweg 286 - Egmond a. d. Hoef

Route Egmond-Bergen. Tel. [phone]

(Van onze redacteur in Washington, Henk Leffelaar)

WASHINGTON Het enige passende woord voor de stemming in de
Verenigde Staten is verwarring. De conservatieve aanhangers van presi
dent Nixon zjjn verward over de intensiteit van het losgebarsten anti-oor
logssentiment. De demonstranten en jeugdige betogers zijn verward over
wat zij als gebroken belofte zien van de regering. En tenslotte is iedereen
verward over officiële verklaringen die elkaar tegenspreken en die het
gevoel van onzekerheid hebben geschapen over de beleidsvoering in de
hoogste regionen van de regering.

dent deze opmerking niet voor radio of
televisie had bedoeld (alsof de betekenis
ervan daardoor veranderde), hoewel foto
grafen en televisieverslaggevers met mi
crofoons om hem heen stonden.

Toen deze versie niet langer te hand
haven bleek, werd vervolgens gezegd dat
de president de term had gebruikt met
betrekking tot de studenten die onlangs
een gebouw in brand staken, waar het
onvervangbare levenswerk aan aanteke-

Als er dan ook sprake van een crisis
is in de Verenigde Staten, dan is het
niet alleen een crisis onder de jongeren,
maar ook een ernstige crisis in de boezem
van de Nixon-regering zelf. Het is vooral
dit laatste dat ook de bedaardere politici
doet vrezen dat de president zijn greep
op het land en op zijn eigen regerings
apparaat heeft verloren.

Terugblikkend op de afgelopen week
leek het gedurende de 24 uur nadat de
president zich op 30 april per televisie
met zijn Cambodja-verklaring tot het
volk had gewend, alsof de militaire on
derneming inderdaad de steun kon heb
ben van de bevolking. Nixons sombere
voordracht wekte de indruk dat het om
een historische en beslissende operatie
ging, te vergelijken met de verovering
van de Hitler-bunker. De verwachting
werd gewekt dat het welslagen van de
expeditie het langverbeide einde van de
oorlog zou betekenen.

De volgende morgen, als was het om
de ernst van dit gewichtige ogenblik te
illustreren, verscheen president Nixon
vöor dag en dauw bij het ministerie van
Defensie waar hij zich door de chefs
van staven van de strijdkrachten liet in
lichten over het verloop van de invasie
in Cambodja. De sfeer riep herinneringen
op aan regeringsleiders uit de Tweede
Wereldoorlog, die zich aan de vooravond
van een beslissende veldslag naar het
hoofdkwartier begaven om symbolisch zo
dicht mogelijk bij het gebeuren zelf te
zijn.

Na afloop van zijn ontmoeting met de
generaals hield de president een kort
praatje in de hal met functionarissen van
Defensie. Met enige omhaal vertelde hij
hoe hij tot laat in de nacht en morgen
aan zijn redevoering had gewerkt en hoe
hij aan het eind „de gebruikelijke flauwe
kul" (zijn eigen woorden) van het op
roepen van de bevolking om hem te steu
nen, erin had verwerkt. Daarna kwam
zijn nu omstreden opmerking over het
„schorriemorrie" aan de universiteiten
dat niets beters wist te doen dan gebou
wen in brand te steken.

Het typeert de handelwijze van de re
gering dat men, toen bleek welk kataly
serend effect deze opmerking had op de
studenten, in de daarop volgende dagen
probeerde het incident te verdoezelen.

Eerst werd gesuggereerd dat de presi-

ningen en geschriften van een professor
verloren ging. Maar bij lezing van de
transcriptie van wat de president die
morgen zei, kan men nergens het ver
band met die gebeurtenis terugvinden.

Deze gang van zaken, op zichzelf maar
relatief belangrijk in de reeks van ge
beurtenissen die volgde, illustreert echter
het patroon van de beleidsvoering van de
regering en het is de grootste reden
waarom men nu in brede lagen van de
bevolking geen vertrouwen meer heeft
in de president en zijn medewerkers. Uit
latingen en mededelingen van Nixon en
ziin ministers worden gewantrouwd als
op zijn' best halve waarheden, waarach
ter de eigenlijke bedoelingen schuil gaan.

Dit patroon van verdoezelen was in de
afgelopen week keer op keer terug te
vinden. Het ministerie van Defensie
maakte officieel drie bombardementen op
Noord-Vietnam bekend, terwijl het er
vier bleken te zijn. Minister van Defensie
Laird, de president zelf, in feite niemand
in Washington zou iets van het extra
bombardement hebben geweten een
situatie, die, als' zij juist is, een veront
rustend beeld geeft van de communicatie
in de regering.

In de verklaring over de bombarde
menten werd omzichtig gebruik gemaakt
van de typisch door public - relations-
mannen bedachte term „beschermende
reactie"-vluchten, kennelijk om de aan
vallen wat aanvaardbaarder te maken

campagne ten behoeve van de pers wer
den opgesteld, en die de kleffe hand ver
rieden van zijn uit de reclamewereld van
New York aangetrokken medewerkers.

Was Nixons gebruik van de term
.schorriemorrie" het begin van de kente
ring in de publieke opinie, de dood van I
de vier studenten in Kent, Ohio, werd de
definitieve waterscheiding.

De rede van vice-president Agnew kort
daarop, waarin hij terloops inging op de
tragedie om daarna weer zijn botte aan
vallen op de studenten te hervatten en I
de onbegrijpelijk ongevoelige verklaring
door het Witte Huis in naam van de
president bekend maakte, op een toon
van: ik heb jullie al lang genoeg ge
waarschuwd en nu zie je wat er kan
gebeuren deze twee officiële reacties
waren de druppels die de emmer deden
overlopen.

Er zijn meer details die het wantrou
wen versterken. Uit Zuid-Vietnam wordt
nu bericht dat de generaals oorspronke
lijk een invasieplan voor Cambodja had
den opgesteld, dat veel beperkter in om
vang was dan de huidige operatie. De
generaals concludeerden echter uit
Nixons rede van 30 april dat zij veel
langer de tijd hadden dan zij dachten
(Nixon noemde een termijn van zes tot
acht weken), en wijzigden daarna de op
zet om een groter gebied van Cambodja
te bestrijken. Als amateur kan men zich
alleen afvragen hoe het dan met de
coördinatie van het Witte Huis en het
opoerbevel is gesteld.

Een dergelijke vraag is op te werpen,
nu bekend is geworden dat minister van
Binnenlandse Zaken Walter Hickel de
president tweemaal in de afgelopen vijf
tien maanden min of meer uitvoerig
heeft kunnen spreken en dat ziin verzoe
ken om andere ontmoetingen door staf
leden in het Witte Huis werden afgewe
zen. Ook zou dr. Henry Kissinger, Nixons
belangrijkste adviseur voor de buiten
landse politiek, de minister tweemaal
hebben verboden om een uitnodiging van
de Sovjet-Unie om Moskou te bezoeken,
aan te nemen.

Dit gebruik van public-relationstermen
is een karakteristiek voor het gedrags
patroon van officieel Washington. De in
vasie in Cambodja was geen „invasie"
maar een „uitval" („incursion"), Ameri
kaanse militaire experts die bij het Zuid-
vietnamese leger zijn ingedeeld, zijn geen
toegevoegde soldaten, maar „adviseurs"
het ten voordele van de Zuidvietnamese
regering beïnvloeden van de plattelands
bevolking is geen politieke propaganda
bedrijven, maar het „pacificeren" van de
bewoners. Deze voorkeur voor eufemis
men was al waar te nemen in de docu
menten die tijdens Nixons verkiezings

1 ling van de oorlog, maar het is vrijwel
I zeker dat welke militaire successen er
ook in Cambodja geboekt zullen worden,
het Vietnam-beleid van Nixon schipbreuk
heeft geleden.

De president heeft in de afgelopen da
gen een aantal ontmoetingen gehad met
studenten en professoren en de hoop van
zijn medewerkers is, dat dit zijn image
zal herstellen als iemand die begrip heeft
voor de jongeren. Maar het zün precies
deze public-relations achtige subaren die
de jongeren tegen de borst stuiten. Men
verlangt geen gestes die een indruk moe
ten wekken, maar gestes die van een
persoonlijke betrokkenheid en inzet ge
tuigen.

De omvang van het landelijke protest,
de intensiteit en verbetenheid ervan heb
ben duidelijk gemaakt dat de Nixon-re
gering zich niet meer kan beroepen op
de „zwijgende meerderheid". Dit betekent
dat de regering haar sterkste toref heeft
verloren om Hanoi te overtuigen dat het
Vietnam-beleid van Washington wordt
gesteund door de bevolking.

Het is nog niet te overzien welke ge
volgen dit zal hebben voor de afwikke-

Svay Rieng, een gehucht in Cam
bodja werd de afgelopen dagen hevig
beschoten door Zuidvietnamese mili
tairen. Volkomen ontredderd vlucht
ten de burgers weg. Deze vrouw
smeekte de Vietnamezen het leven
van haar gewonde kindje te sparen.

NEW YORK, (Reuter). In een gisteren
gepubliceerd rapport van VN-waarnemers
die toezicht moeten houden op de naleving
van het bestand in het Midden-Oosten,
wordt gezegd dat Israel in de Sovjet-Unie
gebouwde Migs-17 gebruikt bij operaties
tegen Syrië.

Waarnemers van de VN hebben woens
dagmorgen '„drie Migs-17 met Israëlische
kentekens" gezien.

Een Israëlische militaire woordvoerder
ontkende dat Israel deze Migs gebruikt. De
Israëlische luchtmacht vliegt met geen en
kele Mig, zo zei hij.

moderne oorlogen hebben geleerd, dat
de overwinnaars toch altijd moeten op
draaien voor de kosten om de versla
gen vijand weer op de been te helpen.
Wanneer de rijke landen de arme vol
keren nu niet vrijwillig te hulp schie
ten, dan is het onvermijdelijk dat ze
mettertijd langs krachtdadige weg tot
die noodzaak zullen worden verplicht.
Door revoluties, burgeroorlogen. Die
hulpverlening zou proportioneel moe
ten worden aangepast bij de materiële
mogelijkheden van een welvaartsstaat.
Dat lijkt nog nergens op.

lijk te verschaffen. Zodat zelfs het
westelijke land dat dan ogenschijn
lijk nog het royaalste uit de hoek
komt, zijn hulp langs een dusdanige
weg verleent, dat voor het volk zelf
de achterstand ook al weer niet wordt
ingelopen.

Inplaats van een overjarig politiek
systeem in stand te houden, te aan
vaarden dat een schrikwekkend hoog
percentage aan militaire en andere
status-symbolen worden besteed, had
men al dat geld natuurlijk voor posi
tieve en concrete doeleinden moeten
gebruiken. Voor modernisatie van de
landbouw veel grotere inspanning voor
het onderwijs en de volkshygiëne.

Een gedocumenteerd boek ook, dat
bol staat van de cijfers en de statistie
ken en de citaten, maar waarmee de
schrijver zich niettemin bewust tot een
breed publiek heeft willen richten. Een
publiek dat op iedere bladzij stof vindt
voor overdenking, reden tot verontrus
ting en, soms misschien ook, aanlei
ding tot discussie.

DE VERDELING tussen arm en rijk
spitst zich, zo betoogt de Franse sena
tor, in de wereld toe om twee funda
mentele redenen. Ten eerste omdat
het rijke deel, dankzij de industriali
satie en de vorderingen van de weten
schap, steeds sneller nóg rijker wordt.
En in de tweede plaats, doordat het
kamp van de „have-nots" voortdurend
nog armer wordt, aangezien het zich
veel sneller uitbreidt en voorplant.

Voor het einde van deze eeuw zal de
wereldbevolking zich nogmaals (van
drie en een half tot zeven miljard)
hebben verdubbeld. Van die mensen
massa zal dan. tenzij de koers radi
caal wordt herzien, zeker tachtig per
cent ondervoed zijn. Elk uur worden
zevenduizend kinderen geboren, en bij
dat tempo is nu de productie van voe

dingsmiddelen al een heel stuk achter
op geraakt. De auteur heeft dit beeld
gevonden: de voortplanting heeft de
Boeing genomen, terwijl de voedsel
voorziening nog altijd reist per trein.
Ep nog nooit heeft een trein een vlieg
tuig weten in te halen.

Moet die situatie als fataal worden
aanvaard? Vrucht van de menselijke
zonde? Het egoïsme, dat zich uit zich
zelf nu eenmaal nooit zal corrigeren?

Edouard Bonnefous beantwoordt die
kreet met de verzekering géén pessi
mist te zijn. De wereld heeft wel dege
lijk toch een paar vorderingen ge
maakt en in elk geval heeft een poli
ticus de taak zich nooit „zo maar" bij
het onrecht neer te leggen.

Niettemin moet de senator wèl toe
geven dat de opgave geen sinecure is
en dat tot dusver alle pogingen ter
leniging vooral wel averechtse resulta
ten hebben afgeworpen.

Ten eerste zo onderwijst hij, zullen
de rijke landen moeten leren inzien,
dat ze veel royaler over de brug heb
ben te komen. Niet alleen uit ethische
en humanistische overwegingen, maar
ook uit welbegrepen eigenbelang. Alle

FRANKRIJK is op het ogenblik het
land dat het diepst in de buidel tast
met een percentage, schrik niet, van
1,7 percent van het nationale inko
men. De Verenigde Staten haalt de
helft van dat bescheiden percentage
nog niet eens, terwijl hier de moge
lijkheden, als rijkste land ter wereld,
natuurliik onvergelijkelijk veel hoger
liggen. Punt twee is. dat die nationa
le hulpverleningen in feite nog steeds
voortvloeien uit overwegingen van po
litiek egoïsme, imperialisme of (neo)-
kolonialisme.

Vooral generaal De Gaulle heeft in
dat verband een zwaar gewicht op de
toekomst gelegd. In zijn ogen vormde
de hulpverlening aan de ex-koloniale
volken het substituut van de militaire
en andere middelen, waarmee vroe
ger het „wereldrijk" tezamen werd
gehouden. Een con cent ie die in wer
kelijkheid heeft geleid tot de handha
ving of de installatie van feodale
regimes, die niets deden om de oor
ken van de armoe zélf aan te tasten.
Een wanneer het in zo'n land als bij
voorbeeld Tsjaad, dan uiteindelijk toch
spaak liep omdat de progressievere
krachten zich tot een oppositie wisten
te bundelen, dan had zo'n New-look"
negerkoning of president nog altijd
het recht ook nog de militaire hulp
van het voormalige moederland in te
roepëh en het moederland de plicht
die militaire bijstand ook daadwerke-

HET PROBLEEM van de honger
en de overbevolking kan volgens
Bonneficus onmogelijk meer op natio
nale of bilaterale leest worden
opgelost. De welvaartslanden zullen
en bloc de „derde wereld" moeten
helpen en de Verenigde Naties heb
ben voor dat doel trouwens al ver
schillende organen geschapen.

Dat die organen niet of nauwelijks
worden benut, is natuurlijk weer het
gevolg van politieke scheidingslijnen
tussen „kapitalisme" en „communis
me", links en rechts, die de werke
lijke omvang van dit probleem van
dood of leven voor de hele wereld ca
moufleren.

Edouard Bonnefous' conclusie luidt
dan ook: arme en rijke landen zijn
voor de historie solidair want als ze
elkaar nu niet helpen, zullen ze later
gezamenlijk ten onder gaan. Het is
geen opwekkend perspectief, en daar
om kan men de Franse senator al
thans dankbaar zijn dat hij met zijn
boek tenminste heeft gepoogd de ogen
eindelijk te openen. Een boek dat
vooral onder het publiek van de wel
vaartslanden gratis moest kunnen wor
den verspreid.

ESSEN. (DPA) De rechtbank van
I Essen heeft het vonnis uitgesproken over
twee van de verdachten in het „Dora
Mittelbau-proces", dat zijn naam ontleent
aan het voormalige concentratiekamp bij
Erfurt.

De 64-jarige SS-leider Erwin Busta is
wegens medeplichtigheid aan moord in
twee gevallen en poging tot moord tot
81/2 jaar gevangenisstraf veroordeeld. De
56-jarige SS-leider Ernst Sander kreeg
wegens medeplichtigheid aan moord 7%
jaar.

Met deze vonnissen is het proces nog
I niet afgesloten, omdat de verdachte met
de hoogste rang, de SS'er Helmut
Bischoff, sinds vier weken op medische
gronden niet in staat wordt geacht voor
de rechtbank te verschijnen. Tegen hem
is levenslang geëist.

ADVERTENTIE

kennismaking

Wajang blijft ook
gewoon verkrijgbaar

in het bekende
gouden pakje.

Altijd smeerbaar, ook zo uit de koelkast.