MUZIEKBLADEN
M.E.
Popfoto
M.P.
Aloha
Import
Hit
mwmi
ZATERDAG
OKTOBER 1970
McKArt
ze-keen BAN
PAUL ACKET van Muziek Express
en Popjoto (hiernaast): „De zaken
gaan goed en de oplage stijgt gestaag,
maar toch spelen we maar nauwelijks
quitte"
BEN VREEBURG (links boven), be
halve zakelijk leider van Muziek
Parade ook discjockey van MP en
KRO's Studio Drive In": „Suggesties
en ideeën uit de lezerskring zijn altijd
welkom".
bf'':.AP.n
/V'
WIE ZICH OP DE hoogte wil stel
len (en blijven) van wat er om
gaat in het wereldje van de popmu
ziek en van alles wat daarmee sa
menhangt, die kan kiezen uit een
gigantische rijstebrijberg van binnen-
en buitenlandse „poppapers". In de
meeste grote steden in Nederland
zijn zeker 25 bladen te koop die zich
voornamelijk met de popmuziek be-
POPPAPERS MIKKEN
OP HIPPE JEUGD
zighouden. Wat er in ons land geïm- landen aan popbladen verschijnt. Wij
porteerd wordt is echter slechts een hebben voor deze pagina slechts een
fractie van wat er in de Engelstalige greep kunnen doen uit het aanbod,
V' V-'
'•■W-K -'*
en voorts gesprekken gehad met
enkele figuren uit de Nederlandse
pop-pers. Daaruit kwam onder meer
naar voren dat de muziekbladen van
eigen bodem goeddeels wel moei
te hebben, het hoofd financieel bo
ven water te houden, maar óók dat
zij desondanks doorgaan, omdat ook
hun de pop „aan het hart gebakken"
is
(Van onze muziekmedewerker)
IN HET HOL (kantoor) van de
leeuw (Paul Acket)eigenaar van
de muziekbladen Muziek Expres
en Popfoto ligt de vraag „wat
vindt u Ket beste Nederlandse mu
ziekblad?" voor de hand. Ackets
antwoord is allesbehalve beschei
den, maar wel eerlijk: „Muziek
Express! Maar uiteindelijk is het
antwoord aan het publiek. Ik ben
er toch wel een beetje trots op.
In Amerika en Engeland hebben ze
een dergelijk blad niet!"
ZIJN MENING dat Muziek Ex
press („M.E.") het beste blad is,
zal door velen lachend worden ver
nomen. Vast staat echter dat zijn
gemiddeld zeventig pagina's tellen
de maandblad het meestgelezen mu
ziektijdschrift in Nederland is.
Naar zijn zeggen worden er maan
delijks 365.000 tot 370.000 nummers
gedrukt („ik kan het bewijzen")
waarvan tien tot twaalf percent on
verkocht blijft. Een lezerskringrap
port van het NIPO zegt dat M.E.
maandelijks in handen van 750.000
mensen komt.
PAUL ACKET, 48 jaar, begon vijf
tien jaar geleden met de uitgave
van M.E., op krantepapier. „De
oplage was dertienduizend. Er wer
den 1800 exemplaren verkocht. Met
karrevrachten kwamen ze terug"
herinnert hij zich. De inhoud: voor
al nieuwtjes uit de radiowereld
(„hot news over Pia Beck, The
Skymasters, Snip en Snap en zo")
en schandaaltjes uit de Hilversum-
se studio's. Af en toe sloop er ook
een fotootje van Paul Anka, Elvis
Presley of Frank Avalon in het
blad en tot Ackets verbazing ble
ken daar kopers op af te komen.
DE OPLAGE steeg tot 33.000,
maar de foto's waren geen schoon
heden. De overschakeling op diep
druk (glad papier) bracht de oplage
op 65.000 en de baas van het goed
lopende blad zegt nu: „Er wordt
goed aan verdiend. Maar alle winst
gooi ik in het blad". Hij maakt
meteen van de gelegenheid gebruik
om iets recht te zetten. „Er wordt
beweerd dat we de foto's gratis
krijgen, van de platenmaatschap
pijen. Dat is niet zo. Ze bellen
óns uit Engeland wel eens op voor
foto's die in M.E. hebben gestaan.
Er komt ook wel eens een verzoek
voor een reportage die wij van een
Engelse groep hebben gemaakt.
Hooguit vijf percent van de foto's
krijgen we voor niets".
ACKET maakte kennis met de
muziekpers tijdens de oorlog. Voor
uitgever Van Haaren uit Eindho
ven maakte hij het blad Tuney
Tunes en Rhythme ,maar hij ver
trok na onenigheid. Acket ging naar
„Luister" dat zich half met klas
siek, half met populair bezighield.
„Die tweeslachtigheid beviel me
eigenlijk niet zo". In 1955 werd
Muziek Express geboren. Met zijn
vrouw Jos, nog steeds uiterst ac
tief op het ME-kantoor, zette hi
het blad op poten. Behalve met
M.E. heeft zij te maken met de
andere activiteiten van haar man:
Het boekingskantoor (21 Nederland
se groepen staan bij hem onder
contract) en de organisatie van
popconcerten.
IN HET BEGIN stampte Acket
M E in zijn eentje in elkaar, „Ik
deed alles, tot de opmaak toe". Nu
staan er een hoofdredacteur en een
stel medewerkers maandelijks ga
HS ff
m
rant voor. Hoofdschotel in het blad
is popmuziek. Acket: „Dat doen we
doelbewust. Geen artikelen over de
pil of zo, dat boeit de lezer niet in
ons blad. Ze betalen om over mu
ziek te lezen, niet over voetbal
lers of verdovende middelen. Een
hengelsportblad gaat toch ook niet
over muziek schrijven?
De aantrekkingskracht van zijn
blad zit volgens Acket in de sfeer.
„Die blijkt goed te zijn, die pakt
het publiek" meent hij.
AAN HET BEGRIP „concurren
tie" maakt hij weinig woorden vuil.
„Niet van Muziek Parade, dat be
vat een ander soort artikelen. Ook
niet van Aloha, dat ik overigens
een goed blad vind. Het beweegt
zich echter op een totaal ander ter
rein, voor een bepaald publiek".
Acket, zijn antwoorden onverwacht
onderbrekend voor korte, hevige
lachpartijen, is ervan overtuigd dat
't „jong volk" moet zijn dat aan
popbladen meewerkt. „Ik heb wel
de supervisie over het blad, maar
wegens tijdgebrek meestal achter
af". Behalve bijdragen van Neder
landse journalisten heeft Acket cor
respondenten in Engeland en één
in Amerika („Jan Storm reports")
De hoofdredacteur van de Engelse
New Musical Express schrijft ook
voor hem. Van ME en zijn andere
uitgave, Popfoto, verschijnen goed-
verkochte Duitse versies en als
Engeland over twee-drie jaar „van
de grond" is, behoort een Engelse
versie tot de mogelijkheden.
POPFOTO, een blad met vrijwel
alleen foto's van platenartiesten, is
Acket een paar jaar geleden be
gonnen ter voortzetting van „het
ten dode opgeschreven" Tune» Tu
nes. „Het gaat geweldig goed. Die
grote poster die we erin stoppen
is een prima trekpleister, het wordt
door veel bladen nagevolgd. Mu
ziek Parade bijvoorbeeld", zegt hij
zonder bitterheid.
PAUL ACKET, kantoorhoudend
in vijf „doorgebroken" woonhui-
'zen aan de Haagse Theresiastraat:
„De Engelse bladen zijn een ont
zagwekkende bron van informatie"
De New Musical Express noemt
hij het actueelst. Rolling Stone
(VS) vindt hij „het beste blad"
Hij geeft toe, 't razend druk te
hebben maar vindt het „lekker
werk". Je moet meegroeien anders
houd je 't niet vol". En denkend
aan de popconcerten die hij gere
geld organiseert: „Ik doe het alle
maal zo dat het geld er net uit
komt. Dat doen alleen idioten en
daar reken ik mezelf óók toe.
„Sinds februari zijn we niet lan
ger een knipselblad vor de jeugd
van 14 tot 16 jaar. We gaan ons nu
meer op de ouderen richten", zegt
Ben Vreeburg, zakelijk leider van
het popblad Muziek Parade („MP").
Hij doelt op het feit, dat vele bla
den hoofdzakelijk foto's van groe
pen afdrukken en weinig informatie
geven. Met name de ,jorige tieners"
kopen deze bladen om op een goed
kope manier aan wanddecoratie te
komen.
MP is nu een van de weinige bla
den, die op de oudere jeugd mikt.
Geen strips, een grote kleurenaffiche
en verder alleen „de noodzakelijk
ste foto's", moeten het blad voor de
ouderen aantrekkelijk maken. MP-
nieuwe stijl kent ook een maande
lijks katern van acht pagina's gewijd
aan groepen, die niet op de top
veertig-lijst, staan, maar wel erg
goede lp's maken. Popmusic, zoals
dit gedeelte heet, bevat maandelijks
een interview, de laatste editie met
Dr. John and the Nighttripper.
De veranderde aanpak schijnt MP
goed gedaan te hebben. Het aantal
abonnees lag enige jaren rond de
120.000, nu steeg het in een paar
maanden tot 150.000. Gezien de grote
toeloop, die meestal in oktober, no
vember en december te wachten is,
hopen de medewerkers van dit blad
eind van dit jaar een oplage van
200.000 exemplaren bereikt te heb
ben. Daarmee is dan de derde ge
daanteverwisseling van MP achter
de rug.
Ruim dertien jaar geleden werd
begonnen met het blad Musicflash,
al gauw „muziekfles" genoemd. Na
de eerste verschijning werd het dan
ook direct omgedoopt in Muziek
Parade. De sterren, die toen de pa
gina's sierden, waren o.a. The Sky
masters. Het blad werd gedrukt vol
gens het boekdrukprocédé.
Toen in het begin van de jaren
zestig de meeste bladen kleur gingen
gebruiken, moest ook MP verande
ren. Besloten werd over te gaan tot
offsetdruk. Daarmee begon hetf
tweede (kleuren) tijdperk. De op
komst van The Beatles in 1964-1965
zorgde er bovendien voor, dat de
belangstelling voor dergelijke bladen
steeg. De oplage liep in korte tijd
op van 80.000 tot 120.000.
Nu het „derde tijdperk" aange
broken is, wil de redactie van het
zuivere „muziekblad" af. Men wil
een jeugdmagazine gaan maken
waarin behalve aan muziek ook aan
dacht wordt besteed aan film, boe
ken, tv, mode, cosmetica en andere
onderwerpen, die de jeugd interes
seren.
Ook kan MP actueler worden.
Verandering van drukker heeft het
mogelijk gemaakt, het blad tot 10
dagen voor de verschijningsdatum
enigszins te wijzigen. Het enige, dat
niet verandert is de prijs, 95 cent
per exemplaar of tien gulden en
twintig cent per jaar. „We willen
een produkt afleveren, dat qua
vormgeving, inhoud en druk op een
hoog peil staat, maar het moet wel
voor iedereen betaalbaar zijn," aldus
Ben Vreeburg.
Voor de redactionele inhoud zor
gen vijf Nederlandse, een Belgische,
een Engelse en een Amerikaanse
medewerker. Hoofdredacteur is Hans
de Ruyter. Voor de vormgeving zorgt
Ruud de Kemp. „Eventuele nieuwe
ideeën, wat betreft inhoud, vorm
geving of andere dingen binnen en
buiten het blad ontvangen wij graag
op ons kantoor Leidsegracht 11 in
Amsterdam," besluit Ben Vreeburg
hoopvol.
Nederlands enige geregelde un-
derground-muziekblad Aloha gaat
het de laatste tijd financieel wat
beter. Hoewel Marjolein Kuijsten
(28 jaar, algemeen organisatrice)
nog best wat advertenties kan ge
bruiken, gaat de oplage gestaag
omhoog. Elke veertien dagen wor
den er 38.000 nummers gedrukt,
twintig percent wordt niet verkocht.
Er zijn tweeduizend abonnees (le
zerstop rond de twintig). De rest
gaat voor „losse verkoop" de deur
uit.
jQE MEDEWERKERS van Aloha
krijgen een onkostenvergoe
ding: „We maken een zeer kleine
winst, het is geen goudmijntje en
dat zal het ook nooit worden." Het
blad wordt door en voor een kleine
groep jeugd gemaakt, er wordt erg
veel over „heel bijzondere" platen
geschreven. Interviews met arties
ten die veelal niet bij een groot
publiek aanslaan, zijn ook vaak in
het blad te vinden.
TN ALOHA, vroeger Hitweek,
krijgt de sex de laatste tijd flin
ke aandacht. Marjolein: „De men
sen schrikken minder gauw. Een
paar jaar geleden zouden we in be
slag 'genomen zijn, daar is nu geen
denken meer aan." Ze kan zich
voorstellen dat ouderen Aloha niet
„over de vloer" willen hebben. „De
moraal verschuift zo ontzettend
langzaam. Maar wie het wil lezen
die komt er toch wel aan. Overi
gens, ik kan de taal die sommigen
gebruiken wel begrijpen, maar
daarom hoef ik er nog niet achter
te staan."
IN ALOHA staan veel vertaalde
stukken uit buitenlandse under
groundbladen. Ook illustraties ko
men veelal uif het buitenland. Bin
nen- en buitenlandse muziekbladen
worden door de Aloha-staf nauwe
lijks bekeken. Wel het Amerikaanse
Rolling Stone, waarmee Aloha „in
de verte te vergelijken is". Marjo
lein heeft gemerkt dat de lezers
vaak meer weten over een groep
of een artiest dan de „poptechnici"
die in het blad schrijven. „Er man
keert nog van alles aan het blad,
het is niet altijd evenwichtig, maar
dat is ook niet zo een-twee-drie te
veranderen."
HAAR MENING over Nederland
se popbladen: „In hun genre zijn ze
uitstekend. Maar het is onbegrijpe
lijk dat de reclamebureaus er ad
vertenties in plaatsen die, als het
gaat om het bereiken van een be
paalde leeftijdsgroep, in Aloha
thuishoren."
MEDEWERKER Wouter Kloot'
wijk: „Er zijn directies die verbie
den dat er in Aloha voor hun pro'
dukten geadverteerd wordt. Albert
Heijn en de Rijkspostspaarbank bi,
voorbeeld." Marjolein: „We hebben
geen geld om een onderzoek te la>
ten bewijzen dat we een zeer koop
krachtig lezerspubliek hebben."
„ALOHA," zegt ze, „heeft veel
losgemaakt. Wij zijn een schakel in
de keten
AMERIKA'S fraaist verzorgde en
uitvoerigste popblad is Rolling
Stone (f2,-, veertiendaags) waarin
behalve korte berichten met
nieuwswaarde, uitgebreide inter
views en achtergrondverhalen over
groepen en artiesten staan.
DE COVERSTORY is altijd een
grondig geïnformeerd verhaal, de
platenrecensies zijn de laatste tijd
niet meer zo actueel. Billboard
(ƒ4,95) bevat wel beat- en roek-
nieuws maar besteedt toch de mees
te aandacht aan het conventionele
lichte muziekleven. Er staan wel
ellenlange hitparades in. Down
Beat (maandblad, 3,50) heeft het
ook wel eens over pop maar de
nadruk ligt op jazz.
HET ENGELSE Rave (maande
lijks, 1,85) is een mooi uitgevoerd
meisjesblad-met-popneigingen. Af
en toe wordt er over musici of zan
gers geschreven maar de mode
voert de boventoon. Melody Maker
(ƒ0,95) is het dikste en meest le
zenswaardige popweekblad dat er
verschijnt. Alle muziekstijlen ko
men aan bod, interviews, platenre
censies en achtergrondverhalen.
Record Mirror 0,90) lijkt mooier
dan het is. De inhoud stelt weinig
voor maar de uitvoering (in kleur)
is prachtig. De middenpagina's zijn
soms interessant als er een groep
aan de tand wordt gevoeld. Disc and
Music Echo (ƒ0,95, weekblad)
werkt met kleur. Vooral pagina
twee is een genot voor de „nieuws
gier", er staan tientallen korte be
richten in, natuurlijk diverse hit
lijsten en elke week een aardige
column van discjockey John Peel.
De New Musical Express (week
blad, 0,70) behoort ook tot de be
tere informatiebladen. De voorpa
gina is wat protserig met veel foto's
en weinig tekst. Net als de andere
periodieken bevat NME een brie
venrubriek en een puzzel. De bla
den Friends 2,-), Crawdaddy
1,90) en IT 1,50) komen elke
veertien dagen uit en besteden de
helft van de plaatsruimte aan ver
halen waarin muziek en groepen
worden behandeld. Verder veel
randverhalen of geschiedenissen die
de „scene" kunnen interesseren bij
voorbeeld over bezettingen, stakin
gen en politiek.
De Franse en Duitse popbladen
zijn voor de „echte" liefhebbers in
ons land van weinig waarde. De
Franse bladen schrijven louter over
Franse idolen. De Duitse willen af
en toe nog wel eens over „groepen
van wereldformaat" publiceren. Zo
riep het maandblad Bravo in sep'
tember Shocking Blue uit tot groep
van de maand Behalve een grote
foto, werd een behoorlijk artikel
aan deze groep gewijd.
Een goede uitzondering op dit al
les is het Duitse blad Hit, dat kan
wedijveren met onze Nederlandse
bladen. De formule is misschien iets
voor MP-nieuwe stijl (zie elders op
deze pagina). Behalve behoorlijke
voorlichting over muziek geeft dit
blad ook sexuele voorlichting, mode
en filmnieuws.
t
