mmmmmmmmÉÊmF
EER LACHEN
ZIJ WAREN IN HET NIEUWS VI)
„TANTE HANNIE"
J
T. V.-omroepster van het
eerste uur: „Ik word nog
vaak op straat herkend
ZATERDAG
NOVEMBER
1970
V
- -i-V\
la
N HET BEGIN DER JAREN '60 WAS PIA BECK EEN BIG STAR IN
HET JAZZWERELDJE. OVERAL, ZELFS IN DE VERWENDE V.S.
KREEG ZIJ FANTASTISCHE GAGES EN UITVERKOCHTE ZALEN.
MAAR HET REIZEN GING HAAR VERVELEN EN IN 1965 BEGON ZE IN
TORREMOLINOS EEN EIGEN NACHTCLUB WAARIN ZE PRAKTISCH
HAAR HELE VERMOGEN INVESTEERDE. TWEE JAAR GING HET GOED,
MEDE DANKZIJ DE VELE TOERISTEN UIT NEDERLAND. TOEN KWAM
DE FLOP EN DAT WAS VOOR PIA HET BEGIN VAN HET EINDE.
ZE MOEST HAAR CLUB VERKOPEN EN KREEG EEN ENORME MO
RELE OPDOFFER. HOE ZIJ DE CRISIS OVERWON EN TOCH WEER
„EEN NIEUW LEVEN" BEGON (AL SPEELT EN ZINGT ZE DAN ZELF
NIET MEER) HEEFT ZIJ ONS ZELF VERTELD IN HAAR WITTE VILLA
AAN DE COSTA DEL SOL
j -i m -1
Pia Beek voor haar witte villa. Rechts de vuurrode Dodge Dart
links het Fiatje van haar vriendin.
(Van een onzer verslaggevers)
WANNEER de Costa del Sol
siësta houdt komt Pia Beck in de
ether. Als discjockey. „On Radio
Juventud „The Voice of Ma
laga" 1133 res 264-7 m.w." vermel
den de kleurige aanplakbiljetten,
waarop helblonde Pia de passan
ten door een pincenez vriendelijk
toeblikt. De populaire jazzpianis
te en zangeres uit de naoorlogse
jaren kan weer lachen. Zij heeft
de grootste crisis in haar leven
overwonnen. Wij wachten niet
met de vraag die een bijzonder
pijnlijke affaire aanstipt. „In
Nederland wordt beweerd dat het
slecht met u gaat. U bent failliet,
u zit volledig aan de grond!"
Voorbij
Applaus
Kater
Vleugel-lam
Op de kiek
Zon helpt
Vijf talen
(Van een onzer verslaggevers)
ZATERDAG 2 JULI 1966 nam „Tante
Hannie" Lips na twaalf jaar trouwe om«
roepdienst bij de KRO afscheid van tv-
kijkend Nederland. Zij zwaaide, voor het
laatst, naar alle lieve mensen, vooral de
kinderen en bejaarden, in alle huiska
mers, en ze zwaaide met twee handen
zoals alleen zij met twee handen kon
zwaaien. Dèg tante Hannie
In een afscheidsinterview vertelde ze
die week waarom het allemaal voorbij
moest zijn. „Ik ben nu zes jaar getrouwd
(met Henk Scholten, niet te verwarren
met de gelijknamige zingende echtgenoot
van Teddy) en ik wil eigenlijk liever mijn
man helpen met de zaak".
Tm,
0 Hobbies
Rosa Minima
V oorzichtig
Ajax
•vVHsl
#V "I 5 #'1
ZONDER AARZELING: „Het was
bijna gebeurd met me. Ik ging kapot
door onwetendheid. Ik zat met „The
Blue Note" tussen een Marokkaanse
gangstertroep die hier het nachtleven
beheerst. Ik was in verkeerde handen
gevallen. Bovendien ben ik meer ar
tieste dan zakenvrouw. Het rinkelen
van de kassa vond ik een rotgehoor.
Het stoorde me in mijn muziek".
PIA BECK, die zes jaar geleden
cash anderhalve ton in haar club in
vesteerde en daar nagenoeg niets van
overhield, heeft haar troubles zelf uit
gevochten. Anderen weten te ver
tellen dat de verkoop van haar zaak
zoveel heeft opgebracht dat zij in fei
te niet meer hoeft te werken.
ALS DE vuurrode Dodge Dart voor
de garage staat is Pia thuis: smette
loos witte villa in een nonchalant aan
gelegde tuin even buiten Torremoli-
nos. Pia zelf in een rode blouse, witte
pantalon, slippers. Dominerend kap
sel, open gezicht dat weinig verraadt,
snelle doorbraak naar een volle lach.
Gesprek in de tuin, bandrecorder op
een wankel tafeltje. We luisteren naar
een opname van „The Ka Beck Show"
aangekondigd in de opgeklopte stijl die
ook Radio Veronica hanteert. Daarna
de stem van Pia in rad Spaans, ge
volgd door muziek. Zorgvuldig geko
zen platen die alle dit gemeen hebben
muzikaliteit. Weinig concessies aan het
publiek, een duidelijke hang naar het
eigen (afgedane) artistieke klimaat.
bakjes schoon moesten zijn, dat een
nachtclub een kruideniersbedrijf is.
Twaalf maanden achter elkaar hoorde
ik steeds hetzelfde ge-o-h. van de
mensen. „Wilt u niet graag terug?",
„Bevalt het u hier?" „Bent u voor de
zon naar Spanje gekomen?" „Spreekt
u al goed Spaans?" enz. enz. Omdat
het massa-toerisme ook mijn zaak be
reikte, ging de kwaliteit van het pu
bliek er niet op vooruit. De hele avond
zat ik met families te poseren voor fo
tograferende toeristen. Men sleurde
mij van de ene bank naar de andere.
Ik werd er bijna mensenschuw van.
Bovendien moet je in zo'n zaak de hele
nacht meedrinken en daar had ik geen
zin in".
Die duurde tot 1959. Toen begon de
ellende. De Beatles! De Beatles heb
ben het hele leven; het leven van alle
muzikanten over de hele wereld ver
anderd. Wat zij maakten betekende
een ommekeer in de geschiedenis van
de muziek. Eerst dacht ik: het is niet
van hunzelf. Wij artiesten waren er
niet bang voor. Het is van voorbij
gaande aard, dachten we. Maar wat
hebben we ons vergist! Na de Beatles
is er niet veel goeds meer op de
markt verschenen, vindt u wel?"
zei iemand: „Als jij en Sandor weg
gaan, is het afgelopen met Schevenin-
gen. Ik geloof dat het waar is.
PI A'S vriendin, omsnuffeld door vijf
prachtige honden, brengt koffie bui
ten. Ontspannen atmosfeer die ge
schraagd wordt door openhartigheid.
„De mensen in Nederland wrijven
graag en gauw in hun handen als het
iemand verkeerd gaat. Het voeren van
een bedrijf had ik nooit gedaan. Ver
keerd personeel, oplichting, enfin ga
zo maar door". In 1965 begin ik hier.
In 1967 kwam de crisis en eind 1968
was ik er uit. Weet je, ik vond het
leuk om voor een internationaal pu
bliek te spelen. Ik kwam dus binnen
als een big star, zoals ik dat deed in
„De Vliegende Hollander". Maar ik
hield er geen rekening mee dat de as-
IN EEN donkere nis van de villa
staat de kostbare, 1400 kilogram we
gende vleugel, die eens aan Cor de
Groot toebehoorde. Toen het gerinkel
van de kassa storend uitbleef en een
gedesilusioneerde Pia Beek zich terug
trok .hadden vier mannen drie da
gen werk om de vleugel naar haar
huis over te brengen. Pia heeft al zes
maanden niet meer gespeeld. „Doordat
ik het vijf jaar achter elkaar heb moe
ten doen, ben ik in een soort crisis te
recht gekomen. Het is de vraag of ik
er ooit overheen kom. Het gaat niet, ik
heb er geen zin meer in".
„Ach, nee. Een gedeelte van de mu
ziek uit mijn tijd komt terug, maar in
een andere vorm. Er is op het ogenblik
zoveel variatie. Maar de populariteit
van de jongeren die het spelen duurt
niet langer dan een maand, Sommi
ge dingen gaan een beetje de muzi
kale kant op, maar het is niet wat wij
in onze tijd speelden. Een zalige tijd.
PIA IS van een andere generatie.
Samen kunnen we er nostalgisch over
praten. Over „De Vliegende Hollan
der", de „Cockpit" en „Galerie". Over
het specifieke sfeertje waarmee haar
uitgelezen jazzy repertoire was
omgeven. Ze gaat nog wel eens naar
Nederland, om er een borrel te drin
ken met oude vrienden. Meestal valt
dat tegen.
„Mijn muzikanten zitten bij „Hair"
in de orkestbak. Je vindt de mensen
niet meer terug. Pim Jacobs is ermee
opgehouden. Rita doet ook weinig
meer. Een tijd geleden was ik in Sche-
veningen. „Doe het niet", zeiden mijn
vrienden, „want je krijgt er een ka
ter van". Ik kreeg een kater. Het plein,
waar je vroeger van alles kon eten,
dat internationale attracties bood,
waar ik voor ons land een ambassa
drice ben geweest en reclame heb
gemaakt voor Nederland, wat zag het
er verwaarloosd uit". Wat je er nu
vindt is één grote afbraak. Neder
land vercommercialiseert. Doodzonde.
Toen ik in 1960 Scheveningen verliet
DE VRAAG over een „come back"
is overbodig. „Weet u wat dat kost?
Viereneenhalve ton! Peggy Lee is te
ruggekomen. Een zangeres van 56 jaar
die in een ijzeren long leeft. Voor ze
optreedt, wordt ze zo volgestopt dat
ze het een paar uur kan volhouden. Ik
zag Oscar Peterson spelen, in een zes-
derangs nachtclub in Londen. Ik heb
gekeken naar Ben Webster. Die man
kan niet op zijn stoel zitten van el
lende. Als je nou zo moet optreden.
Probeer op het juiste moment te stop
pen! Maar vooral vrouwen schijnen
niet buiten applaus te kunnen
„Bovendien, waar zou ik moeten
spelen? in die tenten met lichteffec
ten? Ik word er knettergek van. Als
ik een borrel op heb, word ik in zo'n
zaak of recalcitrant of enorm be
droefd. Waar kun je nog gezellig
dansen? Nee, het is voorbij. Ik heb
een schitterend aanbod gekregen om
in Rotterdam te komen spelen. Maar
ik doe het niet".
de Nederlandse commerciële zenders.
Mijn contract hier loopt tot eind 1972".
Haar programma lijkt een beetje op
dat van Willem Duys op zondagmor
gen. Zij laat horen hoe swing-van-
vroeger nu wordt gespeeld. Eén pro
gramma per week is uitsluitend ge
wijd aan jazz. Nu en dan draait ze
platen van Nederlandse zangeressen,
vooral Liesbeth List. Zij noemt de
naam van een nieuwe, fenomenale
jazz-zangeres uit Brazilië: Elis Regina,
23 jaar oud. Voor wie zelfs de musici
die haar begeleiden steeds een drif
tig applaus laten horen.
PIA DRUKT op een knop van de
bandrecorder. Opnieuw haar stem, nu
in het Engels. „Het is een programma
in vijf talen, iedere middag van kwart
over drie tot kwart voor vier. Het
wordt gesponsord door alle grote Ne
derlandse en Spaanse firma's. Ik heb
dus zendtijd gekocht en studioruimte
gehuurd. Het is een Veronicaatje in
het klein. Ik hoop een combinatie tot
stand te kunnen brengen met een van
IS PIA BECK inmiddels zakelijker
geworden?
„Contracten kan ik wel afsluiten,
dat heb ik altijd gekund. Maar een
nachtclub leiden, nee. Dat ligt me niet.
Als ik nog aan die tijd terugdenk.
Maar nooit heeft iemand iets aan mij
gemerkt. De musici snapten er niets
van. Iedere avond kwam ik keurig op
gemaakt, opgewerkt binnen. Weet je
wat mij hielp in moeilijkheden? De
zon. Als ik weer eens een procesje had
gehad nam ik een duik in zee onder
de blauwe hemel. Het leven is luchti
ger hier, gemakkelijker".
Een jaar geleden sloot Pia Beek nog
een contract af met Johnny Hoes. Zij
maakte drie langspelers; zei toen ver
der „Nee"'. „Ik vond dat ik genoeg
concessies had gedaan, ik wilde niet
meer".
Tijd voor de fotograaf. Gewillig po
seert Pia voor haar villa in haar ro
mantische omgeving. Maar als haar
gevraagd wordt de tuin te sproeien,
klinkt haar laconiek commentaar: „Is
dat leuk? Ik doe het nooit".
mmï
„EIGENLIJK LIEVER" het klonk
als een verontschuldiging. Maar wat ze
zei paste precies in het beeld dat Ne
derland in die twaalf jaar van haar had
gevormd: een lieve vrouw die eigenlijk
niet thuis hoort in dat onrustige Hilver-
sums-Bussumse wereldje. Nederland
gunt haar een privéleven en zegt „Dank
je, tante Hannie, voor alles wat je voor
ons bent geweest".
DAT IS nu vier jaar geleden. Nieu
we tv-omroepsters kwamen, gingen,
bleven. Maar een „keizerin van de om-
roepsters" zoals Hannie Lips, kwam er
niet meer. Zoals zovele populaire om-
roepsters uit de begintijd van de tele
visie geen werkelijke opvolgsters kre
gen. We kennen ze nog: Karin Kraay-
kamp, Ageeth Scherphuis, Verti Dixon,
Tan ja Koen, allemaal uit de „lichting"
van Hannie Lips.
WIE KENT de omroepsters van van
daag nog bij naam, laat staan bij toe
naam? Loes Haasdijk, Evelin Bramber-
gen, Rieke van Eepen, Son ja van
Proosdij? Het heeft er natuurlijk iets
mee te maken dat de omroepsters van
nu minder in beeld zijn dan vroeger,
in de jaren van tante Hannie, maar
toch
NOVEMBER 1970. In de keurige Hil-
versumse Kretschmar van Veenlaan
vertelt mevrouw Hannie Scholten-Lips
(46 jaar nu, maar uiterlijk weinig of
niets veranderd, zelfs haar kapsel on
derging geen ingrijpende wijziging en
ook de jurk is nog hooggesloten) hoe
dat volgens haar komt. „Ach", zegt ze,
„de televisie is een bedrijf geworden.
De mensen die er werken, zijn weinig
meer dan nummers. In mijn tijd werd
je als omroepsters geïdentificeerd met
de omroep waarvoor je werkte. Nu zijn
er m e e r omroepsters".
En: „in mijn tijd hoorde je er echt
bij, je maakte televisie".
OP ONZE VRAAG „hoe is het nu?"
breekt de glimlach door die we onmid
dellijk herkennen: „Ik heb het ver
schrikkelijk druk en aan de andere kant
ook weer niet".
Haar wat cryptische antwoord eist
toelichting, die ze in flarden aandraagt:
„Mijn man heeft een paar maanden ge
leden zijn zaak verkocht (een grossier-
derij in kunstnijverheidsartikelen). Hij
heeft nu een vaste baan bij de Neder
landse Middenstandsbank. Maar de af
wikkeling van zijn zaken vergt nogal
wat werk. Dat doe ik".
Het blijkt in de loop van het gesprek
slechts een fractie van wat ze allemaal
doet. Ze tennist, ze is lid van een gym-
nastiekclubje, ze speelt piano („ik heb
conservatorium"), ze tuiniert.
DE TUIN mag er zijn. „U hoeft hem
niet mooi te vinden, maar ik ben er
trots op".
Hoe is het met de miniatuurroos die
(Boskoopse middenstandstentoonstelling,
5 maart '67) naar werd vernoemd, de
zachtrose Rosa Minima Tante Hannie?
Mevrouw Scholten: „Daar staan ze.
Ik ben er erg zuinig op".
Heeft ze nog contact met Tanja,
Ageeth, Karin?
„Nee nooit. Vroeger ook niet. We wa
ren nooit zo met elkaar en dat kon ook
niet omdat de werktijden niet parallel
liepen. Alleen met Karin trok ik veel
op. Die kwam net als ik uit Rotterdam
en bovendien zat ze wat populariteit
betreft in hetzelfde schuitje. Ik kon erg
goed met haar opschieten, hoewel we
in niets op elkaar lijken. Zij is nogal
onstuimig, ik ben behoudend van
aard".
Kijkt ze veel televisie?
„Veel niet, zeker niet naar films met
geweld en zo. Daar ben ik altijd tegen
geweest. Bij voorkeur kijk ik naar Wil
lem Duys, en voor de rest actuele pro
gramma's. En Peyton Place
BEKRUIPT haar nooit de lust weer
eens, op haar manier, een programma
aan te kondigen?
„Nooit. Ik ben niet voor niets gestopt!
Twaalf jaar was genoeg".
Laatst is haar gevraagd zitting te ne
men in een tv-jury. Voorzichtig als ze
is heeft ze, na lang nadenken, „nee"
gezegd. „Je weet nooit hoe het wordt
ontvangen. Als het een tegenvaller
wordt, krijg je geen kans om je een vol
gende keer te rehabiliteren".
OMDAT ZE er nooit deel van heeft
uitgemaakt, mist ze het „inne wereldje"
van Bussum en Hilversum in het geheel
niet.
„Ik heb me er nówit zo in onderge
dompeld. ik liep altijd achter met
nieuwtjes".
Herkennen de mensen haar nog?
„O ja hoor, hier in de buurt zeggen
ze nog allemaal tante Hannie tegen me,
en ome Henk tegen Henk. Maar ook als
ik in Amsterdam winkel herkennen ze
me. Maar dat wordt natuurlijk steeds
minder. Kleuters van nu weten niet
wie tante Hannie was".
ZE HIELD indertijd toch lezingen
voor katholieke vrouwenverenigingen,
over de t.v.? „Nu niet meer, je bent er
uit en dan loop je snel achter".
Wat vindt ze van de ontwikkelingen
in de r.k. kerk?
„Dat is een moeilijke vraag. Mag ik
even nadenken?"
Na veertig seconden: „Het is niet
tegen te houden en het zal allemaal nog
veel sneller gaan. Het heeft tot gevolg
dat mensen die nadenken, en daar hoor
ik bij, nog maar van weinig dingen ze
ker kunnen zijn".
Hamvraag: „Wie is de keeper van
Ajax?"
Zeer snel: „Stuy!"
