BANGKOK:
paradijs voor verlofgangers uit Vietnam
GI's ruilen kerstkalkoen
voor een Thaise schone
■fr Welkom
tV Lieve dollars
Terugslag
Aquaria
Gevaarlijk
Moeilijker
Luchthartig
BIJ DE FOTO'S:
Links boven een nacht in het
exclusieve Thai Heavenge
liefde ontmoetingsplaats aan
Petchbury Road. Daarnaast
de gigantische filmreclames
die het stadsbeeld opfleuren.
Hierboven een kijkje op de
Floating Market, „an abso
lute „must" for every visitor
to Bangkok". Onder rechts
een danseres die een Ameri
kaan amuseert. De linker
arm van de bijna twee meter
grote G.I., die er later met
een piepkleine Thaise van
doorging, werd gesierd door
een tatouering: „Dad Love".
Daarnaast een bord voor de
deur van een club: welkom
bij onze kerstviering.
ALS EEN WERVELSTORM rol
de ze haar slanke lichaam. Met elke
beweging van haar lenige schou
ders, haar heupen, nam de deining
in de zaal toe. Het leek of diezelfde
zaal explodeerde toen de jonge
danseres, opgezweept door de
steeds opjagender klanken van de
muziek op het podium, op haar
knieën zakte. Haar lichaam, ge
spannen als een veer, zakte naar
achteren en haar glanzende lange
zwarte haar raakte de grond.
Een begrip Verlegen
1ETMAM
I THAI LAND
Onze verslaggever UDO J. BUYS vloog
met een DC-8 van MARTINAIR HOLLAND
naar BANGKOK en ontmoette er Ameri
kaanse soldaten uit VIETNAM. De jonge
zonen van de nieuwe wereld brengen hun
(kerst)-verlof door in de Thaise hoofdstad
en proberen de gruwelen van de oorlog
even te vergeten. Ze worden daarbij ge
holpen door een knappe Thaise vriendin in
het speciaal voor hen gecreëerde pretpark
aan Petchbury Road.
zijn geweldig. Ze vinden het heerlijk als
je lief voor ze bent. Dat hebben ze vre
selijk hard nodig. Soms huilen ze als
kinderen als ze in je armen liggen en
gelukkig zijn".
Vindt ze de dollars ook lief? Ze blikt
naar me op, met ogen die nu nog zwar
ter lijken en zegt ernstig: „Natuurlijk is
het geld ook belangrijk, maar je moet
niet alleen dat geld zien. We vinden het
fijn als ze gelukkig zijn en, al is het
maar even, de ellende kunnen verge
ten".
DE VOLGENDE DAG zie ik de twee
met nog een paar stellen terug op een
steiger bij de Floating Market, op de
Menam Chao Phya, die Bangkok en
Thonburi scheidt, een wirrewar van
kleine bootjes waarop handel wordt ge
dreven. Ze zwaaien. Popcorn heeft lief
gehad. De hals van haar G.I. toont een
keten van littekens.
Het is de vraag hoe lang de Ameri
kaanse zonen nog zullen blijven komen.
Hoe meer militairen uit Vietnam worden
teruggetrokken, hoe minder er voor een
weekverlof op Don Muang Airport bij
Bangkok zullen arriveren. Nu al is de
teruggang merkbaar en Petchbury Road
is bepaald geen plaats waar het toe
nemende burgertoerisme zijn toevlucht
zal vinden. Daarvoor is de buurt te
excentrisch gelegen ten opzichte van de
eigenlijke stad. Zo is de verwachting op
de Nederlandse ambassade in Thailand,
Het is een typische vorm van militair
toerisme en niet geschikt voor het bur
gertoerisme. Misschien gaan er wel wat
mensen kijken, zoals je vroeger existen
tialisten wilde zien in Saint Germain
des Prés".
De terugslag beperkt zich niet enkel
tot de verlofluchtbrug uit Vietnam. Ook
in Thailand zelf zijn nu minder militai
ren de ambassade spreekt over 40.000
dan wat jaren geleden, ten tijde van
de grote „boom", toen de dollarmachine
versneld ging braken en de Amerikanen
met het tempo, hun eigen, wegen, start
banen en radiostations uit de grond van
het strategisch zo belangrijke Thailand
stampte.
IN 1969 konden de wegen bereden en
de startbanen bevlogen worden. „Vanaf
dat tijdstip", aldus de ambassadesecre
taris, „begon de terugslag in de bouw
sector, voor de gehele economie". „Juist
Bangkok dreef op deze boom", zegt mr.
Bruyns, „het amusementsleven zal zeker
een veer moeten laten, maar naar mijn
mening niet in dramatische termen".
Op de Nederlandse ambassade in
Bangkok werken vijf diplomaten en
twaalf ambtenaren. Grote broer Ame
rika is wat ruimer vertegenwoordigd en
heeft in de Thaise hoofdstad zijn op één
na grootste ambassade ter wereld. Die
grootste staat in Saigon.
HOE HET OOK ZIJ Petchbury Road
leeft nog, en hoe. De nachtclubs en de
kroegen zijn in kerststemming gebracht.
Zo ook de massage-instituten. De aqua
ria, waar achter een wandgrote spiegel
ruit op treetjes de Thaise meisjes sta
rend wachten op een „koper". In fleu
rige jurkjes met een nummertje op de
borst. In dat walhalla zit een man ach
ter de tafel. Hij wil alleen maar het
favoriete nummer weten en laat met de
dollars de kassa rinkelen. De „Turkse"
massage kan beginnen.
DE G.I.'s zullen het dit jaar moeten
doen zonder hun Amerikaanse diepvries
kerstkalkoen. Kerstmis 1970 zullen ze
hem moeten ruilen met een van de
charmante onderdanen van koning
Bhumipol, de negende vorst uit de bijna
twee eeuwen oude Chakri-dynastie.
Petchbury Road is er klaar voor.
BOVEN HET PODIUM in Thai Hea
ven werd voor iedereen geschreven dat
hij welkom is: „Welcome a merry X-
mas. Celebration party". En buiten in
gebroken Engels op een bord voor de
deur: „We make all kind of your fes
tival. Some like you stay as your home".
die verscholen gaat in groen lover aan
de trotse en chique Wireless Road.
AJdBASSADESECRETARIS mr. Vin
cent Bruyns: „Het zal voor dat uit
gangscentrum steeds moeilijker worden.
Ze zijn goedverzorgd met glanzend haar
en modem gekleed. In de loop van de
avond komt de stemming in de club
goed los. De Amerikanen leren een
Thaise volksdans. Ze kijken ernstig,
steeds opnieuw worden de passen gere
peteerd. Spots glijden intussen langs de
bizar beschilderde wanden en naast het
podium worden op een groot doek Thai
se natuuropnamen en westers bloot ge
projecteerd.
BIJ DE KOMST van de danseres die
haar optreden met een vol-erotische
strip-tease eindigt, worden de laatste
remmen losgegooid.
Ik sprak in Thai Heaven met een
paar G.I.'s en hun meisje van het mo
ment. Ze wilden over alles spreken, mits
het luchthartig was en niets, maar dan
ook niets, met oorlog te maken had.
Daar waren ze het met elkaar over eens.
Eén van hen: „Als u over de oorlog
wilt praten moet u ons maar in de loop
graven komen opzoeken. Er is altijd wel
een helm over van een vriend die hem
niet meer nodig heeft. Hier zijn we om
de oorlog te vergeten, om plezier te
hebben". Zijn vriendin, die voor die
nacht door de Amerikaan „Popcorn" ge
doopt was, knikte instemmend.
TOEN DE JONGE Amerikaan zich
voorover boog en een ober wenkte,
fluisterde ze tegen me in het Engels
met een komische tongval: „De jongens
Snelle en gevaarlijke manoeuvres en
dan maar hopen dat Boeddha een oog
in het zeiltje houdt. Toen ik in een zeer
snelle taxi zo'n zelfde tocht maakte van
het vliegveld naar mijn hotel, was het
noodlot Boeddha even te snel af. Een
bus wierp zich met volle snelheid op de
Een diepe zucht uit de zaal en dan
een yel van honderden joelende stem
men. Momentopname van een feest in
Bangkok, „City of Angels". Feest in een
duisiere nachtclub in het Amerikaanse
uitgangscentrum aan de Pechtbury
Road. Een uitvalsweg, ver van het
eigenlijke centrum van de Thaise hoofd
stad, die in de jaren van de Vietnamese
oorlog werd tot wat ze nu is: een Azia
tisch Las Vegas, waar enkel de roulette
tafels nog ontbreken.
vangrail. De chauffeur en een bijrijder
treurden niet lang, zochten een plaatsje
in de schaduw van hun voertuig en
dommelden in. De schade was van later
zorg. De Aziaait houdt van zijn rust en
koelte.
PETCHBURY ROAD is maar een klein
deel van die stad, maar een deel waar
zo mogelijk nog intensiever geleefd
wordt. Voor iedereen kan het de laatste
keer zijn. Tegenover het hoge lichtende
Rhapsody in gloeiend .neon, ligt achter
een lage gevel het populaire „Thai
Heaven" verscholen. Een langgerekt en
breed lokaal waar de tafeltjes met de
stoelen rug aan rug gegroepeerd staan
rond een dansvloer. Tientallen verlof-
voerende Amerikanen vermaken zich
avond aan avond in de club, waar het
wemelt van de beeldschone Thaise
meisjes. Klein van stuk met lang git
zwart haar en nog donkerder ogen. De
slanke, goed geproportioneerde figuur
tjes van de meiskes gaan gehuld in jeans
of mini. Nergens is er maxi of midi te
bekennen. Het soldatenoog wil wat en
waarom het dan verbergen achter te
warme textiel.
PETCHBURY ROAD, een begrip in
Bangkok 1970. Een begrip voor de Ame
rikaanse zonen in de jungle van Viet
nam, die er hun verlof doorbengen. Een
wereld waar even het mortiervuur ver
geten kan worden, én het bloed van de
gesneuvelde vrienden.
DE ONTWIKKELING van Petchbury
Road is die van de oorlog in Oost-Azië.
De soldaten zochten vertier in hun ver
lof en hoge Thaise officieren wisten
daar antwoord op. Zij creëerden een
pretcentrum met veertig kroegen en
nachtclubs, waar de dollars grif van
eigenaar wisselen, en zeker vijftien ho
tels, waar de Thaise meisjes hun G.I.'s
een paar nachten beminnen.
OOK DE MEEST VERLEGEN G.I.
heeft maar één wenkgebaar nodig om
zich van een donkere lieftalligheid te
verzekeren. Voor zolang hij wil en hij
dollars voorradig heeft. De „huurmeis-
jes" zien er allesbehalve goedkoop uit.
DE NACHTEN in uren gerekend
zijn lang in Bangkok, de stad met een
typisch Westerse facade, waarachter de
slums schuil gaan. Ze beginnen wanneer
de zon zijn laatste warme stralen over
de miljoenenstad laat glijden en de gi
gantische lichtreclames aanflitsen. Dan
pas lijkt de stad met zijn drie miljoen
inwoners inclusief twinstad Thonburi
intensief te gaan leven. De terrassen
op straat worden bezet. Spijzen met on
uitspreekbare namen in rijen kleine
schaaltjes worden als een smakelijk
kleurenpalet geserveerd. Het linkse
verkeer raast door de straten, luid
toeterend en met gebarende armen uit
de ramen.
