JOGLARS UIT BARCELONA
Jan Brussens
FILMS
Studentenorkest
Haarlem
Theater Toneelschuur
in Haarlem
i
I
Oskar Schlemmer
in Amsterdams
Geen woord
Bussumse theater
Koorconcert
Cabaret
Spaans zit
erbij
Sanering Weense
staatstheaters
Stedelijk Museum
’t Spant krijgt
nieuw bestuur
Amateur*
toneel
Pro memorie
Oude dame
Nee schat
Schrijfsters
Wi’’'
r
f'
DONDERDAG 21 JANUARI 1*071
I
Soldier Blue
Once Comedy was King
More
Carmilla
De Non van Monza
Mosquito Squadron
Hang ’em high
LIDO
STUDIO
ROXY
LUXOR
REMBRANDT
FRANS HALS
CINEMA PALACE
s
'^1
MÉ
Pk
J. HEIJER
l
L
l
John Lanting, Arnold Gelderman en Ine Veen.
JARING WALTA
4
I
4
OP
zijn
HELLA HAASE
CHARLES BOOST
UIT
1
1
9
.2
.3
een
voor
soort
Toneelschuurmensen bezig
het theater in zwart en zil
ver te schilderen. Op de
achtergrond het balkon.
Els Joglars aan de maaltijd.
niet sterk zijn, die zien dat er
nauwelijks kans is op een grote
openlijke opstand en daarom
hun toevlucht nemen tot slim
migheidjes, venijnige steekjes,
verpakt in een en al vriende
lijkheid.
CLINT EASTWOOD is in de keiharde
western Hang ’em high een ijverige hulp-
sheriff, die negen mannen moet opsporen
die hem bijna hadden gelyncht. Intussen
zit hij veedieven achterna en ander boe-
ventuig. En aangezien Clint een nobele
hulpsheriff is komen ze nagenoeg allemaal
voor de rechter. Een rechter overigens die
al te gul is met doodvonnissen. In Frans
Hals.
s
3
9
m
9 9
wijzer
IN DE DOOR verontruste leden van de
Centrale Filmkeuring gemaakte comilatie-
film die is samengesteld uit fragmenten
vol geweld, perversiteit en sadisme en die
moet dienen om kamerleden van hun nei
ging tot liberalisatie van de keuringsnor-
men te genezen, zullen ongetwijfeld ook
passages uit het slot van „Soldier blue"
voorkomen.
EEN GROEP RAF-VLIEGERS moet in
1944 een speciale opdracht uitvoeren. Zij
moeten een kasteel in Noord-Frankrijk
bombarderen, waar de Duitsers onder Wer
ner von Braun een nieuw type lange-
afstandsraket ontwikkelen. Dat vereist de
nodige voorzichtigheid omdat in het kasteel
ook Engelse krijgsgevangenen zitten. Alles
komt in orde. In Rembrandt.
EEN KLOOSTERSCHANDAAL uit de
17de eeuw, waarbij de adelijke abdis van
een Italiaans klooster, na verkracht te zijn
door een tijdelijk ondergedoken edelman,
een kind .verwacht, is het uitgangspunt ge
worden van een gemakkeljjk in de smaak
liggende film (anti-paaps en stevig ero
tisch) van Eriprando Visconti, familielid
van de meer bekende Luchino Visconti.
Dat hij nooit de artistieke hoogte van zijn
naamgenoot zal bereiken, is duidelijk af
te leiden uit deze romantische draak die
handig profiteerd van de recente vrijheden
op filmgebied en dus zijn weg wel zal
vinden. Anne Heywood (bekend uit de
lesbische film „The fox”) speelt de zwan
gere moeder-overste, Antonio Sabato en
Hardy Krüger zijn haar voornaamste te
genspelers. In Luxor.
WENEN (AP). Pogingen zullen in
het werk worden gesteld om de drie
staatstheaters te Wenen de Staatopera,
het Burgtheater en het Akademie-thea-
ter „gezond” te gaan maken.
De drie theaters zullen onafhankelijk
gaan worden en bestuurd worden door
een onafhankelijke economische instelling
waarin onder meer de drie directeuren
zitting zullen hebben.
De drie theaters werden eerst gefinan
cierd door keizer Franz Josef, en daar
na toen Oostenrijk een republiek werd,
doodde staat.
Zij hebben steeds gewerkt met groot
financieel verlies dat gemiddeld per jaar
kan worden geschat op 50 miljoen gulden.
Verleden jaar had kanselier Kreisky al
kritiek op de theaters geuit en het feit
dat daar handenvol geld bij moest.
HET LEED HOUDT niet op in de
Zweedse film Carmilla. Het lijkt gebaseerd
op zo’n oud romantisch verhaal over
weesjes, die van kwaad tot erger komen.
Carmilla loopt weg van huis, komt terecht
in een bordeel bij de lesbische Vera, krijgt
een verhouding met haar eigen stiefvader,
die overreden wordt door een dronken
vrouw. De man van deze vrouw, Naria,
neemt Carmilla in zijn huis op, om natuur
lijk verliefd op haar te worden. Als zij
tortelen in een zomerhuisje, steekt Maria
uit wraak de boel in brand. En Carmilla
komt om. Moraal: sex wordt gestraft? In
Roxy.
Oskar Schlemmer is beroemd geworden
als een van de meesters van het Bau-
haus, maar de aanleiding tot deze ten
toonstelling van uitsluitend tekeningen en
aquarellen vormen de wandschilderingen
die hij in 1931 voor het Folkwangmuseum
in Essen maakte. In 1933 werden deze
wandschilderingen als „ontaard” in be
slag genomen en sedertdien zijn zij nooit
meer tevoorschijn gekomen. Wel zijn
vele schetsen en voorstudies bewaard ge
bleven en ook een aantal ontwerpen op
ware grootte die zich thans in de Staats-
galerie te Stuttgart bevinden.
Een aantal van deze ontwerpen die zeer
kwetsbaar zijn, vormde het middelpunt
van een grote tentoonstelling van aqua
rellen en tekeningen die het Folkwang
museum in Essen eind 1970 organiseerde.
Uit deze tentoonstelling die ruim 300 te
keningen omvatte koos het Stedelijk Mu
seum er een zestigtal. De grote Folk-
wangstudies gaan echter terug naar Stutt
gart.
Schlemmer die in het Bauhaus baan
brekend werk verricht, vooral op het ge
bied van ballet en toneel, heeft als enige
onderwerp van zijn werk de menselijke
figuur, maar dan niet als portret, maar
de menselijke figuur in de ruimte.
„MORE”, door een Luxemburgse onder
neming gemaakt, is een film over drug
gebruik, verslaving en over „drop-outs”.
Een Duitse student die in zijn vakantie
liftend Parijs bereikt, wordt daar tijdens
een hip feestje verliefd op een aan verdo
vende middelen verslaafd Amerikaans
meisje. Hij volgt haar naar Ibiza, maakt
daar kennis met de oom van de jonge
vrouw, die een uit Duitsland gevluchte
nazi is en nu door de handel in verdovende
middelen een nieuw en rijk bestaan heeft
opgebouwd en gaat tenslotte zelf ten onder
aan een te intensief gebruik van drugs.
Een niet onhandig in elkaar gezet, maar
toch wel glad aandoende film die een
modieus onderwerp als het drug-gebruik
en vooral ook de onvrijheid van de vrij
heid in de vorm van een ernstige waar
schuwing aan de orde stelt. In Studio-
AMSTERDAM. In het prentenkabi
net van het Stedelijk Museum in Amster
dam wordt van 23 januari tot en met 28
februari een tentoonstelling gehouden
van aquarellen en tekeningen van Oskar
Schlemmer.
NOG EEN HERINNERING
aan het concert door het
Noordhollands Philharmonisch
Orkest in het Haarlems con
certgebouw, vrijdagavond 22
januari. Elders in dit blad een
recensie over het programma
van Russische muziek.
IN DE NACHTVOORSTELLING van
Frans Hals: „De naakte junglekat”. In die
van Cinema Palace: Jean Gabin als „de
smeris” In Cinema Palace wordt Irma la
Douce herhaald. Zaterdag- en zondag
middag een leuke Laurel en Hardy-film.
(Van onze correspondent)
BUSSUM. Theater ,,’t Spant” in Bus-
sum, bekend geworden door de televisie
uitzending „Voor de vuist weg” en het
radioprogramma „Muzikaal Onthaal”,
krijgt per 1 februari een nieuwe beheers
vorm. De gemeente Bussum zal de ex
ploitatie van het nog nieuwe theater over
dragen aan de Stichting Culturele Ge
meenschap Bussum, die op har beurt een
commissie tot beheer in het leven heeft ge
roepen.
Het stichtingsbestuur is geformeerd uit
door plaatselijke verenigingen opgemaak
te voordrachten, zodat het theater in feite
door de inwoners van Bussum zal wor
den beheerd. Tot artistiek directeur is be
noemd de ambtenaar voor Culturele Za
ken van de gemeente Bussum, de heer
W. L. Boersma en tot zakelijk leider de
heer W. M. P. Voorman, beiden te Bus-
sum.
EEN ONPROBLEMATISCH en ont
spannen programma ditmaal in het Elec
tric Film Centre, waar een compilatiefilm
van „slapstick” humor uit de „golden age
of comedy” te zien is. Over de verbijster
de explosie van gedeeltelijk naïeve, ge
deeltelijk destructieve humor in d ejaren
twintig is destijds al het een en ander ge
zegd naar aanleiding van Bram Reijn-
houd’s boek over het duo Laurel-Hardy.
Ditmaal zult u vooral Charlie Chaplin in
zijn vroegste een- en twee-acters, Ben
Turpin en Buster Geaton te zien krijgen
en bij elkaar geven zij een duidelijke in
druk van de geïmproviseerde, maar nu
nog werkzame humor uit de begintijd van
de film. Vrijdagavond in het Eelectric
Filmcentre.
Dit slot van een overigens nogal kalm
verlopende „western” is een orgie van
wreedheden die het Amerikaanse leger
zich permitteert bij de uitroeiing van een
Indianen-dorp, een weergave overigens, zij
het met te opzettelijke bloedige details,
van een historische gebeurtenis („The
massacre at Sand-Creek”) die herinnerin
gen oproept aan recente soortgelijke uit
barstingen van wreedheid en zinloze
moordzucht door het leger in Vietnam.
Regisseur Ralph Nelson („Lilies of the
fild”, „Requiem for a heavy weight”) heeft
bewust die parallellen willen aanbrengen
en tegelijk een schokkende visie willen ge
ven op de weinig fraaie wijze waarop
Indianen door pioniers uit het westen,
daarbij gesteund door het leger, behandeld
en systematisch uitgeroeid werden in de
tweede helft van de vorige eeuw.
Hij is in die opzet ongetwijfeld geslaagd,
ook al doordat hij van de betrokken In
dianen e ennogal geïdealiseerd beeld op
roept en de slachting van «de vreedzame
stam zonder enige reden laat plaatsvinden.
Voor het zover is zien we een boeiende
wildwestfilm met Candice Bergen als het
meisje dat een paar jaar onder de Indianen
heeft verbleven en met Peter Strauss als
de „soldier blue”, de onervaren soldaat
die zich voor de moeilijke taak geplaatst
ziet de voormalige blanke bijvrouw van
het Cheyenne-opperhoofd naar een nabij
geelegen fort te begeleiden. Dat hij zich
ondanks de eindeloze discussies waarin hij
het standpunt van de blanken verdedigt
onderweg pas op het einde aan de zijde
der Roodhuiden plaatst en daardoor als
deserteur gevangen wordt genomen, is
het gevolg van het genadeloze slotoptreden
van de U.S. Cavalry. En de beelden van
dit optreden zijn niet voor zwakke zenu
wen geschikt, evenmin trouwens als de
periodieke opname op de tv van dood en
geweld in Z.O. Azië. In Lido
DE GROEP „Els Joglars" (De
spelers) uit Barcelona komt
maandag 25 januari in de
Haarlemse stadsschouwburg
een voorstelling van „Joc"
(spelletjes) geven. En iedereen
die een plezierige avond wil
hebben en bovendien nog eni
ge diepgang verlangt, moet er
heen.
produktie „In de jungle van de
city”) waaraan de spotlights
worden gehangen. Er wordt
nog een licht- en geluidscabine
gebouwd.
Verder wordt een vertrek in
gericht met een douche, was
bakken en toiletten: het wordt
de kleedkamer. Klaar zijn al de
peutercrèche en een vertrek,
waar een stencilmachine en
een eenvoudige pers staan, die
beheerd worden door een
„drukteam”.
Op de bovenste verdieping is
de „spiegelzaal” ingericht, die
onder andere gebruikt wordt
voor Hannah de Leeuwe's jazz-
balletlessen. Op deze verdie
ping ook een „regentenkamer”
voor de noodzakelijke vergade
ringen.
„DE DRIE DOCHTERS van
de baas” is een bekend blij
spel. Het is in het Fries ver
taald door J. Stienstra en wordt
zaterdag 23 januari ongevoerd
door het Frysk selskip
„Troch de tael forboun” uit
Hoorn in het Kennemer thea
ter te Beverwijk voor de Frie
se vereniging Us Memmetael.
Het moet „in moai stik” zijn
„mei in soad humor”.
OP DEZELFDE avond geeft
de toneelclub TIOS in het Her
vormd Jeugdgebouw, Rem-
brandtlaan in IJmuiden Oost,
de klucht „De consul van Co-
corico”. De regie is van me
vrouw Roeli Prins-Pallant.
EEN HERINNERING hier
bij aan het operazang-concert
vanavond in de zaal van de
hervormde kerk aan' de üosten-
rijklaan 77 in Schalkwijk. Vier
solisten zingen aria’s en duet
ten uit Aïda, Tosca, Paganini,
Cavalleria Rusticana, Der Za-
rewitsch. Kaarten aan de zaal.
stuk Moratorium van Hugo
Claus en twee eenakters van
resp. Henk van Kerkwijk en
Frank Herzen. De laatste twee
projecten moeten het binnen
kort tot een opvoering bren
gen. Er is recentelijk een groep
van acht man gevormd, die
zeer bewust voorstellingen na
streeft. Ze is begonnen met de
bewerking van twee verhalen
van Edgar Allan Poe. Verder
zijn in de Schuur een groep
smalfilmers te vinden en enige
popmuziekamateurs die naar
een theatervorm zoeken.
De toneelgroep Centrum pre
senteert zich begin maart met
een stuk van de Duitser Peter
Handke. Wim van de Grijn en
Hans Dagelet zullen het spelen
in regie van Christiaan Nortier.
Centrum is van plan in de eer
ste week van maart een serie
voorstellingen te geven voor
het vaste première-abonne-
mentspubliek van de schouw
burg.
Zoals dat in het nabije ver
leden het geval was, zullen ook
andere groepen dan van Cen
trum of Toneelschuur voorstel
lingen in het theater geven.
Niet alleen groepen van buiten
Haarlem, maar ook voor Haar
lemse amateurclubs bestaat er
gelegenheid, wanneer zij stuk
ken brengen, die in de sfeer
van het zoektheater liggen.
DE NEDERLANDSE Come-
die is op zaterdag 23 en zon
dag 24 januari te zien in de
Haarlemse Schouwburg met
,Het bezoek van de oude da
me” van F. Dürrenmatt. Het is
al meer in Haarlem te zien ge
weest. Ellen Vogel en Kees
Brusse hebben de hoofdrollen
in dit verhaal van een rijkge-
worden oude vrouw, die in
haar geboortedorp wraak komt
nemen op de verleider van
haar jeugd. Zij biedt ne. dorp
welstand in ruil voor de dood
van die man.
HET GEREFORMEERDE
kerkkoor in IJmuiden en het
hervormd kerkkoor IJmuiden
West, beide onder leiding van
Jan de Loo geven vrijdag 22
januari om 8 uur een uitvoe
ring in de N.H. kerk aan de
Kanaalstraat in IJmuiden. Er
zijn zang- en instrumentale so
listen, die het concert zullen
opluisteren. Men begint om
acht uur.
zjjn tournee vergezeld van de
violist Jaring Walta, die per
1 september is benoemd tot de
nieuwe concertmeester van het
Residentieorkest. Hij komt van
het Overijssels Orkest, waar
van Jan Brussen de dirigent is.
Walta werd in 1941 in Arnhem
geboren, studeerde na zijn
eindexamen in drie jaar af aan
het Amsterdams Muziekly-
ceum. Vervolgens speelde hij
drie jaar bij het Concertge
bouworkest. Hij is de solist in
het derde vioolconcert van
Mozart.
Het stuk van Herman Strate-
gier, Concertante Speeimuziek,
is speciaal geschreven voor het
Studentenorkest, wat mogelijk
werd door een subsidie van het
Prins Bernhardfonds. Het is
een symfonie concertante voor
orkest, fagot en fluit, die res
pectievelijk bespeeld worden
door Frans Robert Berkhout
uit Amsterdam en Lauri Bol-
tjes uit Leiden.
Van de tweede symfonie van
Saint Saens zij nog als bijzon
derheid vermeld, dat ei geen
opnamen van bekend zijn.
In het afgelopen jaar zijn al
enkele voorstellingen in het
theatertje van de Schuur ge
geven. Maar de laatste maan
den is er druk verbouwd, ge
timmerd en geschilderd om het
theater en ook andere ruimten
op de eerste en tweede ver
dieping van het Bavogebouw
een definitieve vorm te geven.
De gemeente, Centrum en
schouwburg hebben daarbij ge
holpen.
Het werk is vrijwel allemaal
met eigen mankracht gebeurd.
En met hulp van leerlingen
van de Lieven de Keischool.
Zij hebben vloeren gelegd en
in de grote zaal een balkon ge
bouwd waarop toeschouwers
kunnen zitten of gespeeld kan
worden. Twee zittribunes kun
nen zo opgesteld worden dat
telkens een ander speelvlak
ontstaat. De groepen die er
zullen spelen bepalen zelf de
opstelling van het publiek. Aan
de lange wanden zijn ijzeren
stellingen aangebracht (oude
decorstukken van Centrums
ENIGE VROLIJKHEID op
de vrijdagavond biedt op 22
januari een groep vrije produk-
tie-spelers in „Nee schat, nu
niet”, een Engels blij spelletje
van Ray Cooney en John Chap
man. Het stuk speelt zich af op
de vierde verdieping van een
bontzaak. Vele kluchtige ver
wikkelingen en situaties om
het bezit van een hele dure
bontmantel.
Het is geregisseerd door de
Engelsman Alexander Doré en
wordt gespeeld door onder an
dere John Lanting, Arnold Gel
derman, Winnifred Bosboom,
Ine Veen en Joeke Broedelet
In een ietwat vervallen ge
bouw in Bergen, waar een
oude roestige fiets als gevelte-
ken uithangt, daverde het tot
vorige week van de klassieke
muziek. Saint Saens heeft er
met zijn derde symfonie tijde
lijk de geplastificeerde klanken
van moderner sterren verdre
ven. Thans geen dansende jon
geren meer op zijn hoogst
dansende strijkstokken, die
strakgespannen snaren in tril
ling brengen. De niet zo erg
ruime zaal zat mudvol met zo’n
tachtig musici enwie scherp
toekeek, ontdekte, dat het
eveneens jonge mensen waren.
Daar in „La Bicyclette" repe
teerde het Nederlandse Stu
dentenorkest onder leiding van
Jan Brussen.
OVER EEN PAAR weken
heeft de Toneelschuur een
eigen theater klaar in de grote
zaal van het Bavogebouw aan
de Smedestraat. Het theater zal
regelmatig worden bespeeld.
Niet alleen zullen de verschil
lende groepen die binnen de
Toneelschuur werkzaam zijn,
voorstellingen geven, ook de
toneelgroep Centrum is van
plan er regelmatig gebruik van
te maken voor kleinere pro-
dukties
HELLA HAASE, na enige
jaren zwijgen, heeft de aan
dacht getrokken met haar
nieuwste boek „Krassen op de
rots” over haar Indische
jeugd. De schrijfster is van
avond te beluisteren in de
Waagtaveerne. Ook haar pen-
genote Helga Ruebsamen komt.
Beide vrouwen zullen uit eigen
werk voorlezen, om daarna
een boom op te zetten. De or
ganisatoren verwachten dat
het druk zal worden. Men zij
dus op tijd: half negen.
Datzelfde ongemerkte sar
castische trekje komt ook terug
in de twee laatste nummers.
Het gaat over de vreugde, die
elke werker geacht wordt in
zijn arbeid te hebben. De spe
lers doen allerlei ontzettend
zware karweien.
En telkens loopt het op een
gruwelijk arbeidsongeval uit,
dat echter door het slachtoffer
met een lachend gezicht wordt
gedragen.
Eenzelfde zwarte vrolijkheid
is te vinden in de serie execu
ties. Terechtstellingen door het
zwaard, de guillotine, de worg
paal, een vuurpeloton. De ver
oordeelde, telkens hetzelfde
meisje, blijft tenslotte dood op
de elektrische stoet Het pu
bliek heeft dan nauwelijks zin
meer om te lachen. Het laatste
nummer heeft nauwelijks ver
holen kritiek op het Spaanse
regime. Voor wie de Spaanse
zaak is aangedaan, is dat een
ontroerende ervaring. Men ziet
een groep Spanjaarden, die
Het orkest heeft zwaar ge
worsteld met de opdracht, drie
werken in veertien dagen tijds
in de vingers te krijgen: een
vioolconcert van Mozart, een
symfonie van Saint Saens en
een concertante speeimuziek
voor twee blazers en orkest van
de Nederlander Herman Stra-
tegier. Dat zijn helemaal niet
zulke simpele stukken. Jan
Brussen, die het orkest nu al
negentien seizoenen lang leidt,
is ook niet zo’n gemakkelijke
dirigent. Want hij eist van
amateur-musici van doorgaans
zeer behoorlijk muzikaal en
technisch niveau, dat zij van
lastige muziek een uitvoering
geven die de perfectie benadert.
Jan Brussen is een perfectio
nist, een bekwaam dirigent, die
op een uitermate plezierige ma
nier met zijn tijdelijke orkest
leden omspringt. Dat belooft
wat goeds op het concert dat
het Studentenorkest op 27 ja
nuari in het Haarlems concert
gebouw geeft.
Het Nederlands Studenten
orkest repeteerde met de inzet
van heel zijn arsenaal aan mo
gelijkheden. Het wil muziek
maken. Het wil goed muziek
maken. Het wil dat, omdat het
er plezier in heeft en omdat het
een doel buiten die muziek na
streeft. De tournee van onge
veer twaalf concerten in twee
weken tijds moet een bedrag
van ongeveer twintig mille op-
leveren, dat ten goede komt aan
gehandicapte studenten aan de
ene, aan uit dictatuurstaten ge
vluchte studenten aan de ande
re kant. Niet, dat men nu con
creet heeft gesteld: zoveel moet
er uit komen. Maar in de voor
gaande jaren heeft men op
deze manier steeds meer geld
weten te vergaren. Waarom zou
er nu niet nog meer bij elkaar
kunnen worden gebracht?
Het Studentenorkest is
BINNEN DE Toneelschuur
werken verschillende groepen,
elk minstens een avond of
middag per week. Niet alle
projecten, waaraan men bezig
is brengen het tot een „voor
stelling”. Dat is pas de bedoe
ling wanneer in de groep een
duidelijke behoefte blijkt met
het project naar buiten tre
den. Dat gebeurt alleen wan
neer iedereen er achter kan
staan. Daartoe moet veel ge
praat worden en dan blijkt
soms dat een verdergaan geen
zin heeft.
Op het ogenblik zijn groepen
bezig met onder andere „De
navolging Christi”, conflictsi
tuaties die ten tonele gevoerd
worden in een flat, het toneel-
„Els Joglars” brengen
eerlijk, zelf gevonden,
iedereen verstaanbaar
mime. Wat wilt u, de acht jaar
oude groep jonge spelers gaat
ermee de boer op. Ze spelen in
stadjes en dorpen van Catalo-
nië en andere noordelijke de
len van Spanje. In zaaltjes of
op het dorpsplein. En denk nu
niet dat het een kinderachtig
gedoe is met geschminkte ge
zichten en overdreven maar
nietszeggende gebaren.
„Els Joglars” zijn hun pro
gramma begonnen met impro
visaties. Dat is ook duidelijk te
zien aan de structuur. Het be
gint heel simpel als een soort
spelletje „Alles doen wat vader
doet”. Een serie bewegingen en
gebaren, die als een canon met
elkaar verweven worden. Een
grappig intermezzo is een eet
festijn van twee echtparen, die
aan de partnerruil raken. Na
de pauze volgen drie grotere
nummers. Een ervan toont het
scheppingsverhaal. Andermaal
heel simpel en herkenbaar
maar met een verrassende, iet
wat sarcastische wending aan
het slot: de Schepper pleegt
zelfmoord als hij ziet, dat de
mensheid het zonder hem we)
af kan.
DON QUISHOCKING, een
der betere studentencabarets
in ons land, is vrijdag 22 en
zaterdag 23 januari weer in
Haarloheim, Bavogebouw.
Smedestraat 23, Haarlem te
zien. Somtijds cynisch, altijd
muzikaal cabaretwerk var
vijf scherpe individualisten
die om een of andere duistert
reden elkaar nog altijd blijven
vinden: Anke en George
Groot, Jacques Klöters, Fred
Florusse en aan het klavier
Pieter van Empelen.
I
RW*
W"
