Nieuwe Sonneveld-show
is opgelegd pandoer
A. DEN DOOLAARD 70 JAAR
Terugblik op boeken en tijdgenoten
in autobiografie: „Ogen op de rug”
Italianen in
improvisatie
ten onder
WILLEM NIJHOLT DE GROOTSTE VERRASSING
T.V. vanavond
Goede Western
van John Ford
TV donderdag
Kamervragen over
Spaanse eisen in
zaak Lino Calle
Zienswijze over
occultisme
Radio donderdag
9
TV woensdag
WOENSDAG 3 FEBRUARI 1971
„Latijnse ziel”
A
Van Gogh-expositie trok
350.000 kijkers
Ditis het recept:
Kaasfonduepan
Nederiandsekaas.
Warmbloedig
H Engagement
S Hoop op het hart
AMSTERDAM Wim Sonneveld
heeft gisteravond in het Nieuwe De
la Mar-theater de officiële première
gegeven van zijn nieuwe show. Zoals
vanzelf spreekt was de hele Neder
landse cabaretwereld, plus alles wat
er als schrijvende, spelende en zin
gende gemeente zo’n beetje bijhoort,
aanwezig. En die collega’s hebben
niet minder hard gelachen en ge
applaudisseerd dan de rest van het
publiek, want dit nieuwe programma
is opgelegd pandoer; succes voor het
grootste deel van 1971 gegarandeerd.
/WVV\AAAAA^AAAAAAAAAAA/W
tAAAAAAAAAAM/VVVWAAAAAA
SIMON KOSTER.
HILVERSUM II.
WIM SONNEVELD
ADVERTENTIE
22.30
18.00
moralistische) zijn meer dan ooit zaak van het ge
weten geworden, en dat is het juist wat Den Doo
laard op de lippen brandt (als hij praat) en op de
vingertoppen (als hij schrijft), eigenlijk al sinds zijn
jeugdpamflet „Hooge hoeden en pantserplaten” waar
in hij als volbloed anti-militarist in het geweer
kwam tegen de praktijken van de wapenindustrie.
van mens-zijn? Nee, zegt Bob, nee, ik geloof aan een
kringloop, maar ik hoop altijd op het hart.
17.00
18.45
18.50
18.55
19.00
19.05
19.10
19.30
19.55
20.00
20.15
20.20
20.30
20.35
20.40
22.35
23.25
18.45
18.50
18.55
19.00
19.05
19.55
20.00
20.15
20.20
21.45
22.05
22.25
18.45
18.50
18.55
19.00
19.05
19.30
19.55
20.00
20.15
20.20
21.10
21.40
18.45
18.50
18.55
19.00
19.55
20.00
20.15
20.20
20.30
20.50
22.34
23.19
23.24
en 14.00 NOS-NOT: School
televisie.
NOS De Fabeltjeskrant.
STER: Reclame.
NOS: Journaal
STER: Reclame.
Wat een familie! (serie).
JAM. (jeugd).
STER: Reclame.
NOS: Journaal.
STER: Reclame.
TROS: Mission Impossible.
Just Dusty (liedjes).
Ijshockey Tilburg, Cup In
ternational.
NOS Journaal.
SAN FRANCISCO (Reuter) De grote
Van Gogh-tentoonstelling in San Fran
cisco is maandagavond gesloten, hoewel er
nog lange rijen mensen stonden te wach
ten om te worden toegelaten.
De tentoonstelling in het de Young-
museum - heeft langer dan een maand
geduurd. Meer dan 350.000 bezoekers heb
ben de 68 schilderijen en tekeningen ge
zien.
Nederland II 1
NOS- Rep. Eur. kamp. Kunst-
rijden voor paren.
De Fabeltjeskrant.
STER Reclame.
NOS: Journaal.
Tips Nat. Bur. voor Toerisme.
STER: Reclame. ;l
NOS: Journaal.
STER: Reclame.
VPRO: Reacties op het nieuws. |l
Film (Laurel en Hardy). 5
Film. ;l
CVK-IKOR: Kerkdienst op de
korrel.
NOS: Journaal.
Onze landbouw nu en straks 13 I
Vwwwvwwvwvwvvvvwvwvwvvwwwvvwvvwww
Nederland 1
VARA: Kinderprogr.
NOS: De Fabeltjeskrant.
STER: Reclame.
NOS: Journaal.
STER: Reclame.
NOS: Den Haag vandaag.
Première.
CVK-IKOR-RKK: Kenmerk.
STER: Reclame.
NOS: Journaal.
STER: Reclame.
Pol. Partijen: P.S.P.
Staatsloterij.
Socutera.
Film.
Zienswijze.
Journaal.
Nederland II
NOS: De Fabeltjeskrant.
STER: Reclame.
NOS: Journaal.
STER Reclame.
VARA' Midweek.
STER: Reclame.
NOS: Journaal.
STER: Reclame.
VARA: Koos Postema op
woensdag (2).
Achter het Nieuws.
HIRO: Hiro-Magazine.
NOS: Journaal.
LIEFDE DUS? JA, ZEGT BOB, als tegenkracht
van de vernietigingsdrang. De agressie? Ach ja, dat
is een modewoord geworden, een modeprobleem,
waarin de overbevolking meespeelt en waaraan dus
nog wel te dokteren zou zijn. Maar waarom sloeg
Kaïn Abel dood op een bijna lege aarde? Agressie
in zijn uiterste vorm, met alles wat ermee verbonden
is, als discriminatie, is een Westers verschijnsel dat
voortwoekert? Misschien schrijf ik er een roman over
die ik dan kortweg „Geweld” wil noemen. Er zijn
tegenkrachten. Ik heb veel waardering voor de Ka
bouters, voor Roel van Duyn, die dichter bij Kropot
kin hij denkt vermoedelijk aan diens „wederkerig
dienstbetoon” dan bij Bakoenin staan. Nou ja, dat
komt nog wel, na de achtdelige herziene uniforme
uitgave van mijn romans, die in voorbereiding is en
waaraan later „Kleine mensen” en „De góden gaan
naar huis” zullen worden toegevoegd, en na een
bundel gedichten (een keuze uit de oude, met een
aantal nieuwe), die volgend jaar verschijnt.
Hij steekt de brand in zijn pijp, we drinken de
zoveelste koffie en zijn natuurlijk nog lang niet aan
het eind. Maar, zegt Bob, je hebt genoeg en de rest
weet je trouwens zelf wel. Tegenspreken doe ik hem
niet, hij heeft graag gelijk en het spijt hem als hij
het krijgt, want dan voelt hij geen weerstand meer
en hij is een vechter. En hij heeft „een Latijnse ziel”:
bewogen, ontvlambaar, uitbundig, vurig, weerbarstig.
Ik kijk naar zijn biceps. Bob, zeg ik, praten we over
vijf jaar weer zo? Laten we het daarop voorlopig
maar houden, zegt hij. Proficiat dan!
C. J. E. DINAUX
Nederland I
10.45
GOEDE WESTERN VAN JOHN FORD
Van Hollywood-veteraan John Ford
zijn er al heel wat films op het scherm
teruggebracht. Dat is niet zo verwon
derlijk als men weet dat deze film-
pionier van zijn 75 jaren er 53 in het
bedrijf werkzaam is geweest en nu
meer dan 125 filmtitels op zijn naam
heeft staan. Bovendien is het genre dat
Ford bij voorkeur beoefende, de wild-
westfilm, bijzonder geliefd op de beeld
buis, wat niet wil zeggen dat hij uit
sluitend met „westerns” vertegenwoor
digd is geweest. Veel van zijn „beter”
werk valt juist buiten het genre; den
ken we maar aan „The whole town is
talking”, de gangstercomedie met Ed
ward G. Robinson uit 35, „Grapes of
wrath”, naar de roman van John Stein
beck uit ’40 en „The last hurrah” met
Spencer Tracy.
Maar vanavond is John Ford om 20.40
op Ned. I met „Who shot Liberty Va
lance” weer terug in zijn geliefde om
geving van sheriffs en struikrovers.
John Wayne is natuurlijk ook van de
partij, maar de man om wie het eigen
lijk gaat is James Stewart die als be
ginnend advocaat in het pioniersstadje
Shinbone te maken krijgt met de roeke
loze bandiet Liberty Valance (in wie we
de nu zo populaire Lee Marvin herken
nen). Hoewel geen man van geweld
wordt alvocaat Ransom Stoddard na
allerlei moeilijkheden gedwongen Va
lance in een vuurgevecht te doden, een
heldendaad die beloond wordt met een
snelle carrière, eindigend in de senaat.
Maar heeft Stoddard eigenlijk wel het
dodende schot afgevuurd, toen hij op die
donkere avond gedwongen werd zich te
verdedigen tegen de gewapende en hem
uitdagende Liberty Valance.
Het geheim van die nacht wordt der
tig minuten later onthuld als senator
Stoddard naar Shinbone is teruggekeerd
om er zijn goede vriend Tom Doniphon
(John Wayne) te begraven.
In de bijrollen treffen we naast be
kende Ford-spelers als Andy Devine,
John Carradine en Ken Murray ook nog
de naam van Lee van Cleef aan, toen
nog geen „star” al had hij al in „High
noon”, tien jaar eerder, een bijrolletje
mogen spelen. Pas de komst van de Ita
liaanse „western” zou hem wereldver
maardheid brengen.
DEN HAAG. Het Eerste-Kamerlid
Boukema (ARP) heeft zich met een aantal
schriftelijke vragen tot de minister van
Sociale Zaken en Volksgezondheid gewend
in verband met de verwikkelingen rond
Lino Calle, medewerker aan een NOS-
programma voor Spaanse gastarbeiders.
Is het waar, zo wil het Kamerlid weten,
dat tijdens besprekingen in Madrid vorig
jaar tussen een Nederlandse regerings
delegatie en Spaanse autoriteiten van
Spaanse zijde is geëist, dat maatregelen
moeten worden genomen tegen Calle. De
heer Boukema vraagt vervolgens of door
de Spaanse delegatie eveneens is gesteld,
dat handhaving van Calle de Spaans-
Nederlandse betrekkingen ernstig zouden
schaden en invloed zou hebben op de on-
derhandelingen. Gedoeld wordt op de on-
derhandelingen over tewerkstelling van
Spaanse gastarbeiders.
Voorts werpt de heer Boukema de vraag
op of de minister op enigerlei wijze stap
pen heeft ondernomen om aan de Spaanse
verlangens tegemoet te komen.
Volgens de AR-senator had de Spaanse
autoriteiten meegedeeld moeten worden,
dat de Nederlandse regering noch bereid,
noch bevoegd is invloed uit te oefenen op
de programma’s van de Nederlandse om
roeporganisaties. Hij vraagt de minister of
deze het niet met die stelling eens is.
Caquelon inwrijven met knoflook.
Dan 4 dl halfdroge witte wijn in
de pan verwarmen tot de wijn
gaat bruisen. Vervolgens 500 gr
fijngesneden jong belegen Goudse
toevoegen, goed roeren en weer
aan de kook brengen. Binden met
maïzena, op smaak z'v'D
afmaken met 'S
zout, peper,
nootmuskaat
en wat kirsch.
HILVERSUM I.
7.00 Nws. 7.11 Het levende woord.
7.16 (S) Badinerie. 7.30 Nws; 7.32 Ac
tualiteiten; 8.00 Nws. 8.25 Overweging.
8.30 Nws. 8.32 Voor de vrouw. 9.00
Gymn. voor de vrouw. 10.00 Pedago
gische lezing. 10.20 (S) Muziek uit Ba
rok. 11.00 Nws. 11.03 Voor zieken. 11.55
Meded. 12.00 Los-Vast. 12.26 Meded.
t.b.v. land- en tuinbouw; 12.30 Nws 12.41
Hier en Nu 12.58 Rebus. 12.15 Apollo
14. Ingaan maanbaan. 14.00 Bij de tijd.
14.20 (S) lichte muz. 14.30 Country and
western rubriek. 15.00 Geref. dienst.
15.30 Meer over minder. 16.00 Nws.
17.30 En Bloc. 18.30 Nws. 19.00 Volks-
muz. 19.15 (S) Kerkorgelconcert. 19.45
(S) Leger des Heils. 20.00 Radio Ac
tief: 22.20 Avondoverdenking. 22.30
Nws; 22.38 Den Haag vandaag. 23.55
Nws.
„JA, IK BEN EEN INSTINCTMENS, mijn gevoel
van verbondenheid met de natuur, dat is mijn mys
tieke kant” zegt Den Doolaard, die morgen zeventig
jaar wordt. Hij heeft dat ook zo geschreven, in zijn
zojuist bij Em. Querido N.V. verschenen autobiogra
fische terugblik op boeken en tijdgenoten „Ogen op
de rug”. Maar dat wist ik nog niet toen hij dezer da
gen, als bijna-zeventigjarige dus, bij me kwam bin
nenlopen en bij wijze van verrassing een der eerste
exemplaren van zijn „jubileumboek” op mijn schrijf
tafel legde- „daar kun je als je wilt van allerlei in
vinden wat niet in „Het leven van een landloper”
staat, dat is ook alweer twaalf jaar oud”. Als hij
tóch kwam, wilde ik hem meteen „interviewen”, had
ik hem telefonisch-onbezonnen gezegd. Van zo’n tra
ditioneel vraaggesprek kwam natuurlijk niets. Voor
een vraag- en antwoordspel kennen we elkander te
goed. Naar zijn levensloop hoefde ik niet te informe
ren: kantoorklerk, die geen „Sitzfleisch” op z’n
goed hollands geen zit in zijn gat had, zwerver,
landarbeider druivenplukker, dokwerker tijdens zijn
Franse jaren, reporter als men het zo noemen wil,
„razende reporter” als Egon Erwin Kisch (voor wie
„der Berichterstatter der Prosaist der Ballade” was)
desnoods juister: verkenner van mensen, van volken,
van landschappen, van de natuur waar ze als levende
oerkracht groots en ongenaakbaar en woeA is, schrij
ver die de roman van zijn leven tegen wil en dank
van tijd tot tijd móét omzetten in het leven van een
roman, dat alles weten zijn lezers wel uit het der
tigtal werken, dat sinds 1926 tussen de zwerftochten
in alle windstreken door op papier kwam zodra die
schrijfwoede hem eenmaal te pakken had.
DEN DOOLAARD IS EEN populair schrijver en
hij wéét hel Hij weet ook dat ik weet dat hij het
wéét. Dat maakt ons gesprek ongedwongen, hij hoeft
want hij kent zijn gevaren en loopt ze anders
graag zich niet in acht te nemen. Hij praat boei
end, met overtuigingskracht, soms net iets nadruk
kelijker dan een mens nodig heeft om zijn twijfels te
overstemmen. Dat hoort bij hem, bij zijn kleurrijk
woordpalet, waarin vaak emotioneel een warmbloe
dig rood opvlamt. Dat rood is hem door de litteraire
élite vaak niet in dank afgenomen. Hij heeft zich
daar nooit aan gestoord.
Terecht. Men is die men is, men schrijft zoals men
is (of men pleegt zelf verraad). „Roekeloos en on voor
waardelijk” wilde hij leven, dichtte hij in zijn ex
pressionistische jeugdverzen in de geest van Herman
van den Berghs priapische Boog- en Spiegelgedich-
ten en Marsmans „grootsch en meeslepend” vitalisme.
Hij werd zich bewust van het risico ervan: pathos.
„Nog te opgewonden” waarschuwde Marsman hem.
„Het klinkt hol, maar het blinkt hel”, schreef An
thonie Donker over de liefde-sportroman „De laatste
ronde”, zijn prozadebuut (1929). Dat waren jeugd
zonden, die Bob den Doolaard met ontwapenende
zelfkritiek in „Ogen op de rug” opbiecht, met in
stemmende verwijzing naar zijn critici.
Maar achter die door hemzelf gesignaleerde bra-
vourtoon woelde een warm levensgevoel, een levens
liefde, die met een beminnelijk argeloos-kinderlijke
gloed uitbrak in zijn liefdeslofzang, zijn „Wampie”,
waarin hij na een mislukt huwelijk de jonge vrouw
bezong die voor goed zijn ware levenskameraad zou
worden: een blij, gul boek, een vestiging van zijn
groeiende overtuiging, dat „ziel” méér is dan „intel
lect”, „natuur” méér dan tot techniek verschraalde
„kuituur”. „Dit is”, liet hij de priester in De Herberg
met het Hoefijzer zeggen: „dit is geen eeuw meer
voor het woeste avontuur, dat is een tijd van wet en
recht”. Het gaat die pater Jozef letterlijk aan zijn
hart, want hijzelf is een vrijheidzoeker, als Den
Doolaard; maar recht en onrecht, menswaardigheid
en macht (economische, politieke, opportunistisch-
ONS GESPREK CIRKELDE DAN ook voorna
melijk om deze kernvraag, die door alle avonturen
die hij zijn romanhelden laat beleven heenspeelt en
in zijn latere werken steeds dringender, waarschu
wender, op de voorgrond staat. Een „geëngageerd
auteur” dus, zeg ik. Ja, bevestigt hij, geëngageerd,
maar nooit als gevoel van betrokkenheid bij een be
paalde groep, wel bij het mens-zijn, bij met een groot
woord de mensheid. Litterair engagement loopt het
gevaar verstrikt te raken in sektarisme en dat ver
foei ik. Je weet wel ik geef nu in grote lijnen aan
de hand van mijn losse aantekeningen weer waar
over we praatten, zonder aanhalingstekens, dat
het thema van mijn „Kleine mensen in de grote we
reld” een tijdsroman, een mensenroman de
greep van de machten is, die uit mensen zelf zijn
voortgekomen maar die zij niet meer in de hand
hebben mensen die met hun vernuft een waan
zinnige wereld hebben gemaakt. Ze kunnen de zon
op aarde halen, maar ze beven voor de toekomst. Ze
kennen het nut van alles, maar weten van niets de
betekenis meer. De mens dat is een wezen om
deernis mee te hebben. Ken je „Das Glasperlenspiel”
van Herman Hesse? Nou, dan herinner je je wel wat
hij daar schrijft over „het feuilletonistische tijdperk”,
over de mensheidsperiode waarin de mens weinig
met de geest wist te beginnen of juister geen kans
zag om aan de geest binnen het kader van economie
en staat een hem waardige plaats en functie te ge
ven. Dat bedoel ik als ik zeg dat deze wereld groten
deels lijdt aan een overmaat van vernuft en een te
kort aan wijsheid. Dat inzicht, die overtuiging, in
spireerde me tot „De góden gaan naar huis”, een
soort fabel, een toekomstroman, waarin het zelfge
wilde, uitgedaagde noodlot nog onverbiddelijker toe
slaat dan in Huxley’s „Brave New World” en Orwells
„1984”, science fiction, ja, maar een nachtmerrie
achtige fantasmorgie. De ontvoerde góden worden
teruggehaald naar huis terwijl de computer het won
der wil berekenen en een virus van Mars de mens
heid vernietigt. Ze keren te laat terug, die góden, te
laat voor de wereld van West en Oost (Rusland en
Amerika zijn vijandige broeders!), die met zijn „kun
nen” al het mogelijke doet om „het zijn” te ver
nietigen.
HIJ ZEI HET MEESTAL NIET woordelijk zo, maar
zo was de essentie ervan, die ik trouwens in zijn
„Ogen op de rug” bevestigd vond. Dat was, zei ik,
al eerder je „thema”. In „De grote Verwildering”, de
eerste roman die ik welbewust rond een idee schreef,
nog niet, daarin was het me te doen om de mens, die
in de oerelementen, waarvan hij geen weet meer
heeft, uitdagende vijanden is gaan zien. Maar in
„Kleine mensen” ja en dan natuurlijk in „Het land
achter Gods rug”, waarin ik Wolf Crnojitsj de dood
liet verkiezen boven een slap compromis met „de
gehoorzame slaven van een helse wapenindustrie”.
Èn daarna ging ik naar India en werd de wijsheid
van hindoeïsme en boedhisme een belevenis voor me.
Ik ging Europa, de Westerse beschaving, op afstand
zien en werd me nog steeds sterker bewust van wat
Vondel in zijn Phaetpn de roekeloze hoogmoed heeft
genoemd. In „Kleine mensen” was aan het eind
nog een optimistische noot, geloof je, Bob, aan een
evolutie, aan een ontwikkeling naar een hogere vorm
A. den Doolaard,„ergens" op de Veluwe, de blik
op de horizon gericht, de blik van een zwerver.
Rudolf maakte een documentaire over
de Domstad. In Midweek ook een op
treden van de Strawberries, die de
laatste tijd nogal succes boekten met
hun nummer The man who called him
self Jesus.
De na het nieuws van acht uur res
terende zendtijd is grotendeels voor
Koos Postema gereserveerd. Wie hij
als gasten allemaal gaat ontvangen
is althans wat betreft de mensen
die wat met de actualiteit uitstaande
hebben een vraag. Uit de wereld
van het amusement komen the Pedd
lers en Art Farmer bij Koos opbe
zoek. Als iedereen zijn zegje heeft ge
zegd, zijn liedje gezongen en z’n mu
ziekje gespeeld, schakelt de VARA
over op de actualiteitenrubriek Ach
ter het Nieuws. De laatste twintig mi
nuten TV tijd zijn voor de HIRO, die
er ondermeer een reportage over de
waterwacht (een soort wegenwacht
maar dan te water) in stopt. Om pre
cies half twaalf is het uit met de TV-
pret.
Volgens het programma moet het geïn
spireerd zijn op het Amerikaanse
„Emperor Jones” Ik heb dat jammer
genoeg destijds niet gezien en dat maakte
het moeilijk de uitgangspunten te onder
kennen waarop de vijf spelers zijn gaan
improviseren. Nu moet dat niet eens
nodig zijn. Maar ook uit de improvisaties
zelf werd niets duidelijk Er was geen
touw aan vast te knopen. Nu is dat niet
zo erg, als het maar onderhoudend is.
En dat was het ook niet.
Bij de ingang van de zaal stond een
jongeman die in een wat overdreven
verwrongen houding en ongeloofwaardig
smekend zijn hoed ophield Dat begint al
goed, moest ik schamper denken, een
slechte mimespeler. Hij bleek de hoofd
persoon te zijn in het spel, de keizer
wellicht uit de titel Hij zette de impro
visaties van de andere vier spelers in
De hulpmiddelen waren daarbij afval-
meubilair en vodden en dat werkte soms
bijzonder aardig.
Bij mij kwam over, dat elk der onder
delen gericht was op het uitbeelden van
het tot mislukken gedoemd zijn van elk
menselijk streven. Enig houvast gaf een
Franse tekst, die op een gegeven mo
ment op een achterdoek wordt opgehan
gen: „als ik van je hield, als jij van me
hield, wat zouden we van elkaar gehou
den hebben”. Maar ik kan het helemaal
mishebben met mijn uitleg. In ieder ge
val was het applaus waarmee de spelers
het publiek bedankten zeer terecht.
J. HE1JER
baret te zijn, zowel wat zijn stem, mi
miek en beweging als wat zijn uiterst
verzorgde presentatie betreft.
De andere nieuweling in het gezelschap,
Corry van Gorp, is een onmiskenbaar ko
misch talent, die echter nog lang niet op
het peil van de anderen staat. Haar ta
melijk ordinaire brutaliteit, vermoedelijk
een overblijfsel van haar nachtclub-car-
rière, en haar penetrante manier van zin
gen, die op een onprettige manier aan
Corry Vonk doet denken, zullen sterk
moeten worden bij geschaafd, als zij zich
op den duur op het cabarettoneel wil
handhaven. Dat het talent er is bewijst
zij in verschillende nummers van dit pro
gramma.
7.00 Nws. 7.11 Ochtendgymn. 7.20 (S)
Dag met een plaatje 8.00 Nws. 8.11
Journ. 8.20 (S) Dag met een plaatje.
8.30 De groenteman. 8.50 Morgenwij
ding. 9.00 (S) Radiokamerorkest. 9.35
Waterstanden. 9.40 Schoolradio. 10.00
Voor kleuters. 10.10 Arbeidsvitaminen.
11.00 Nws. 11.30 Rondom 12. 11.55
Beursber. 12.30 Modern platteland.
12.35 Sportrevue. 13.00 Nws. 13.11 Jour.
13.30 (S) Scala. 14.00 De Notedop. 15.00
Voor zieken. 16.00 Nws. 16.03 Land der
Muzen. 17.00 Toppop. 17.30 O: jeugd-
progr. 17.55 Meded. 18.00 Nws. 18.11
Journ. 18.20 Uitz D’66. 18.30 (S) Zing
met ons mee. 18.55 (S) Jazz Spectrum.
19.25 Gesproken brief. 19.30 Nws. 19.35
Mens en Bijbel. 19.45 Avondgebed.
20.05 (S) Residentie orkest. 21.40 (S)
Pianoduo. 22.00 Hilversum 10. 22.30
Nws. 22.38 Meded. 22.43 Journ. 22.55
Roemeens orkest. 23.20 Muzikale le
zing. (platen). 23.55 Nws.
HILVERSUM III.
Het is deze keer bepaald geen „one
manshow,” die Sonneveld brengt, want
hij heeft er een ruime plaats bij inge
ruimd voor twee jonge medewerkers, die
er mogen wezen: Willem Nijholt en Corry
van Gorp, terwijl ook de combo onder
leiding van Ruud Bos in de letterlijke
zin een stevig partijtje meeblaast. Maar
het geheel wordt toch heel duidelijk be
heerst door de geest van Sonneveld, die
speelse kwajongensachtige geest waar
het Nederlandse publiek al zolang verzot
op is. „Niet links en niet rechts” is die
geest, verzekert Sonneveld bij het begin
van de avond en inderdaad houdt hij zich
ook deze keer weer strikt aan zijn onpo
litieke formule, waarbij zelfs de naam
Luns niet valt, hetgeen voor een vader
lands cabaretier een uitzonderlijke pres
tatie mag heten. Er worden wel een paar
grapjes gemaakt over het koningshuis,
maar zo vriendelijk en ontwapenend dat
de vurigste monarchist er niet kwaad om
zou kunnen worden.
Dat is dan vooral te danken aan Mi
chel van der Plas, die in een bijzonder
vermakelijke monoloog een parodistisch
kijkje achter de schermen van Soestdijk
geeft, met Sonneveld als een onweerstaan
bare Opperstalmeester, die na elke ver
jaardag van de „konigin” de eetbare ge
schenken moet helpen consumeren. Zo’n
gesproken komische tekst evenals die
niet minder vermakelijke van Simon Gar-
miggelt over het verdwijnende gevoel
voor humor van de Amsterdammers
geeft Sonneveld evenzeer de gelegenheid
om zijn meesterlijke vakbeheersing te
laten zien als veel van de liedjes dat doen.
Waarbij het alleen jammer is, dat hij
nog altijd zelden de verleiding kan weer
staan om met wat goedkoop smoeltjes
trekken een goedkoop succesje te beha
len. En dat heeft iemand van zijn capa
citeiten toch werkelijk niet nodig.
Enige van de beste liedjes van dit pro
gramma zijn geschreven door een zekere
Hugo Verhage en „iedereen mag het
nu weten” dit is niemand anders dan
de kunstschilder Friso Wiegersma, die te
vens voor de kleurige en fleurige aankle
ding van de show heeft gezorgd. Een
tekst „Niet goed bij d’r verstand,” over
de ontmenselijking en vervuiling van on
ze wereld door de techniek is een prach
tig stuk cabaretwerk, waarbij Harry Ban-
nink ook een grandioze muziek heeft ge
schreven. Ook met „Lieveling” en „Da
mes die niet willen deugen” toont Wie
gersma Verhage een geboren tekst
schrijver voor het cabaret te zijn.
Maar voor de grootste verrassing van
deze avond zorgde Willem Nijholt, die al
een behoorlijke carrière heeft gemaakt
als toneelspeler en ook al eerder liedjes
hëeft gezongen, maar die zich nu aan de
zijde van Sonneveld ontpopte als een ca
baretier van grote klasse. Zijn vertolking
van „Niet goed bij d’r verstand” was in
elk opzicht een der hoogtepunten van het
programma, maar ook in het clowneske
nummer „Wees een clown” en in de kos
telijke uitsmijter vóór de pauze, „Een
mens wil d’r wel es gelukkig zijn,” bleek
hij een bijzondere aanwinst voor het ca-
9.00 Nws. 9.03 Zing, zing, zing. (10.00
Nws. 11.00 Nws. 11.03 Verz. pl. 12.00
Nws. 12.03 Joost mag ’t weten. 13.00
Nws. 13.03 De Felix Meurders Show.
14.00 Nws. 14.03 Popmixture. 15.00,
16.00, 17.00 Nws).
LOENERSLOOT Een Italiaanse to
neelgroep Lo Zoo bracht gisteren in het
Mickerytheater „II emperatore di
giornata”. Ondanks de keizerlijke titel
zag het eruit als modder.
CHARLES BOOST
Nederland 1. Het avondprogramma
gaat van start met meneer de Uil en
de korte uitzending van de journaal-
dienst. De rest van de zendtijd in de
vooravond wordt gevuld met de NOS-
programma’s Den Haag vandaag, Pre
mière (over film maken en film kij
ken) en de wekelijkse informatieru
briek van CVK/IKOR/RKK. Direct
na het nieuws van acht uur mag de
Pacifistische Socialistische Partij
propaganda bedrijven om na tien mi
nuten de wacht over te geven aan de
NOS. die weer een rechtstreekse uit
zending verzorgt van de trekking van
de Staatsloterij. Joop van Zijl maakt
de winnende nummers bekend. Om
even over half negen een filmpje van
de stichting Nederlandse Vrijwilligers
Een filmpje gewijd aan het werk in
de ontwikkelingslanden.
Pas om tien over half negen komt
de NOS met het grotere werk op de
proppen: de uit 1962 daterende speel
film „de man die Liberty Valance
doodde”, een rolprent van de nu 75-
jarige Ford, die talloze westerns op
z’n naam heeft staan.
Is het occultisme in strijd met de
bijbel en met het moderne denken?
In Zienswijze een gedachtenwisseling
hierover tussen gespreksleider Jack
van Belle, ds. G. van ’t Woud. drs. L.
Pannekoek docent psychologie en
parapsychologie aan de Rijksuniversi
teit van Utrecht mevrouw Mellie
Uyldert astrologe en krnidengenees-
kundige en drs. H. Verhoog, bio
loog en aanhanger van de theosofi
sche leer. Het laatste nieuws rond
half twaalf op het scherm gebracht.
Nederland 2. In het VARA-program-
ma van vanavond twee grote pro
gramma’s: Midweek, direct aanslui
tend op het fabeltje en het nieuws en
Koos Postema, die als te dien gebrui
kelijk op de woensdagavond mensen
uit de actualiteit en het amusement
ontvangt. Om maar met Midweek te
beginnen: de uitzending wordt o.m.
gevuld met filmpjes, die kijkers met
van Midweek ter beschikking gestelde
camera’s maakten. Zo krijgt men voor
geschoteld een rolprent gemaakt door
de 14-jarige Rudolf Gessel uit Utrecht.
L
