Mr. E. Bruma, strijder van het eerste uur:
Suriname moet zo snel mogelijk
onafhankelijk worden
Turkse bruiden zijn bijna
niet meer te betalen
Broodfabrikant kocht Afrikaans consulaat
KOOPMAN OP MARKT DER DUITSE
IJDELHEID DOET BOEKJE OPEN
Elft
U
PRIJSOPDRIJVING NA LAATSTE DEVALUATIE
uit
„Dissertatie”
encyclopedie
overgeschreven
15
DONDERDAG 8 APRIL 1971
99
99
VOOR 1973
NESTOR
DRUK
ft „Melkgeld”
ft Onderhandelingen
STATUUT
OVERGESCHREVEN
ZWARTE BUTLER
is
TANDARTS
Wet van 1925
AFWEER
(Van onze redacteur in Bonn)
BONN Al maanden geleden
aangekondigd dat de „mooie consul”,
Hans Hermann Weyer, het zwijgen
zou verbreken. De onthullingen zou
den menig Herr Doktor, Herr Konsul
en Herr Professor H. C. doen sid
deren. En dat leek niet eens over
dreven, want Hans Hermann Weyer
is op 31-jarige leeftijd al schatrijk ge
worden aan de grenzenloze ijdelheid
van dit volk („Voor mijn werk heb
ik de Duitsers nodig. Gelukkig ben ik
niet in de Verenigde Staten ge
boren”).
(Van onze correspondent)
PARAMARIBO „Suriname moet zijn onafhankelijkheid zo spoedig
mogelijk opeisen en niet af wachten tot Nederland deze aanbiedt of op
dringt”. Dat zegt mr. Eddie Bruma. Als je in Paramaribo het woord onaf
hankelijkheid noemt, kom je bijna vanzelf bij hem terecht. Met zijn zachte
stem en een bijna permanente glimlach heeft hij eerder iets van een zen
deling dan van een vurige nationalist die zo nodig met geweld zijn land
naar de onafhankelijkheid wil leiden.
1
zijn geworden wordt
Consul Weyer in zijn „rode salon”
IAAA/VWWWWVVWAAA/V\AA/VWWV\AAZVWWVVWWVV\AAA/VVVWVWA/V\A^
IN TEGENSTELLING met de Griekse
die het goud heeft verloren dat hij zelf
als bruidegom waard was.
P.N.P., die weliswaar het compromis met
Lachman hebben aanvaard, maar die nu
met deze erfenis doodongelukkig rond
lopen. Ze zoeken nog slechts naar een ex
cuus om zich uit deze situatie te redden,”
zegt mr. Bruma.
De V.H.P. van Lachman is de enige Su
rinaamse partij, die niets van de onafhan
kelijkheid wil weten. „De V.H.P. is kolonia-
ler dan Nederland”, zegt mr. Bruma. On
der druk van de omstandigheden is het
V.H.P.-standpunt in de afgelopen maan-
dat het sinds 1918 het recht bezit bepaal
de titels te verlenen.
De zwakke economie van Suriname ziet
Bruma zeker niet als een belemmering
voor de onafhankelijkheid. „Het koppelen
van de onafhankelijkheid aan de econo
mische situatie van Suriname is een af-
weermethode van degenen die de ontwik
keling van de onafhankelljkheidsgedachte
wensen te vertragen. Er is op het ogenblik
geen land ter wereld dat kan stellen, dat
het economisch onafhankelijk is. Een on
afhankelijk Suriname betekent niet, dat
het land direct van een onderontwikkeld
gebied in een welvaartsstaat wordt her
schapen. Maar er bestaat geen voorschrift,
dat een land pas onafhankelijk mag worden
De „Baslik” is één van de vele ge
bruiken die de Turken van de Grieken
onderscheiden. In Griekenland is het de
bruidegom die „te koop” is: de familie
van de bruid moet de „prika” betalen
om haar „aan de man” te brengen. Dit
immers is de prijs voor de veiligheid die
hij zijn aanstaande vrouw zal bieden in
het leven. Geen rampzaliger man dan een
Griekse boer met alleen dochters (of een
jonge Griek met alleen zusters: hij moet
met trouwen wachten tot ze allemaal het
huis uit zijn). In Turkije zijn het juist
de vele zoons die een familie arm kun
nen maken.
benaderde bemiddelaar, die beweert meer
presidenten te tutoyeren (meest Afri
kaanse) dan wie ook ter wereld en die tot
zijn spijt moet vaststellen dat er meer
vraag is naar consulaten dan de Afri
kaanse staatshoofden te bieden hebben.
Beweerd wordt dat het in sommige
Beierse dorpen voldoende is een bril te
dragen om met „Herr Doktor” te worden
aangesproken, maar daarbuiten zijn er in
de Bondsrepubliek slechts twee mogelijk
heden: studeren of een beroep op consul
Weyer. Enkele voorbeelden, die illustre
ren dat het in elk opzicht om te lachen is,
maar soms ook nogal zielig:
als het volledig ontwikkeld is. Ik geloof
trouwens, dat het feit dat je op eigen be
nen staat, voor het volk een stimulans is
om alle krachten te bundelen om de eco
nomische situatie te verbeteren. De staat
kundige onafhankelijkheid moet vooraf
gaan aan welk ander streven dan ook”.
Het Koninkrijksstatuut heeft voor mr
Eddie Bruma volledig afgedaan en in deze
mening staat hij in Suriname niet alleen.
Zelfs de Verenigde Hindoestaanse Partij
de groepering die zich het meest verzet te
gen de onafhankelijkheid, ziet wel in dat
het statuut in zijn huidige vorm onbruik
baar geworden is. Het grote knelpunt in
de verhoudingen tussen Creolen en Hin
doestanen is de vraag: „Wat moet er voor
het statuut in de plaats komen?” Voor
mr, Bruma is het geen probleem: onaf
hankelijkheid. En dit betekent de over
dracht van de totale souvereiniteit zonder
tussenvormen. Wat de staatsvorm betreft
is de republiek het meest voor de hand
liggend alternatief.
Over de eventuele banden met Neder
land zegt hij: „Ik acht het niet noodza
kelijk dat de banden met Nederland ge
handhaafd worden, al is het verbreken
van deze banden geen streefobject van
onze onafhankelijkheidsbeweging. Veel zal
afhangen van de wijze waarop onze on
afhankelijkheid wordt verkregen. Gebeurt
dit in een sfeer van vriendschap, dan zul
len er eerder banden blijven bestaan dan
wanneer we in deze laatste fase strijd zul
len moeten leveren. Ik geloof echter, dat
de toekomst van Suriname meer in de
derde wereld ligt. De problematiek van
de Afro-Aziatische landen is grotendeels
gelijk aan die van Suriname. Het zijn ook
de landen waarmee wij de meeste histo
rische en culturele banden hebben”.
Mr. Bruma toont enige reserve als de
Nederlandse houding in de onafhankelijk-
heidskwestie ter sprake komt. „Het kan
zijn dat men het eerlijk meent als men in
Nederland zegt: „Geef Suriname zijn on
afhankelijkheid”. Maar er zijn ook zeker
partijen die meegillen in het koor, omdat
onafhankelijkheid nu eenmaal tot de „bon
ton” behoort in deze tijd. Ik heb een enor
me huivering ontdekt bij de vertegen
woordigers van Nederlandse politieke par
tijen, die Suriname hebben bezocht. Ik
weet daar eigenlijk geen goede verklaring
voor te vinden. Daarom geloof ik dat Su
riname zijn onafhankelijkheid moet op
eisen. We zullen dit ook zeker doen. Neder
land moet zich niet laten misleiden door
het feit, dat onze regeringspartijen niet
direct bereid zijn om in niet-diplomatieke
taal de onafhankelijkheid te eisen. Maar
het moet in politieke kringen toch wel
duidelijk zijn wat er op het ogenblik in
Suriname broeit. Als wij stellen: „Wij be
reiden ons voor op onze onafhankelijk
heid”, dan is dit in diplomatieke oren toch
wel duidelijke taal”.
't er toch nog teel
getrouwd.
Het hoofdgeld moet worden betaald
aan de vader van de aanstaande bruid.
De moeder van die bruid krijgt dan nog
zo’n duizend Turkse ponden als „melk
geld” (süt yolu letterlijk „melkweg”)
en haar oudste broer wiens speciale func
tie het is geweest haar maagelijkheid te
beschermen krijgt ook nog eens 500 pond
„broeder-geld”.
het weekblad „Stern”) veel publici
teit gekregen.
Een dorpspriester, ervan overtuigd
dat de bisschop hem elke kans op een
carrière onthield, offerde het kapitaal
van zijn vriendin voor een doctoraat
in de theologie.
In zijn zo juist verschenen „Indiscrete
handboek voor de Grote carrière” (onder
de titel: Schwarz-Rot-Goldene Titelra-
ger) schrijft Weyer: „De Duitsers onder
scheiden zich in bijzonder hoge mate door
ijdelheid en titelzucht.” Daarvan profi
teert hij als handelaar in eredoctoraten,
professoraten, consulaten en ridderordes,
leverbaar voor prijzen die variëren van
zo’n 35.000 tot één miljoen gulden.
„Suriname fri 1973” staat er naast an
dere onafhankelijkheidsleuzen op verschil
lende blinde muren en bushaltes in Pa
ramaribo. Maar 1973 als streefjaar voor de
onafhankelijkheid is inmiddels achterhaald.
Tijdens de onlangs gehouden onafhanke-
lijkheidsconferentie, waaraan alle Suri
naamse partijen uitgezonderd de V.H.P.
en de P.N.P. deelnamen, is unaniem ge-
den enigszins gewijzigd. Lachman stelt nu,
dat zijn partij de beslissing over de onaf
hankelijkheid van Suriname via een re
ferendum aan het volk wil overlaten. Mr.
Bruma kan weinig enthousiasme opbren
gen voor deze door Lachman voorgestel
de volksuitspraak. „We zouden een refe
rendum wel aandurven, maar het zou een
nationale schande zijn als het volk zich
zou moeten uitspreken over de vraag of
wij al dan niet onafhankelijk moeten wor
den. Want dat is een vanzelfsprekende
zaak voor iedere Surinamer. Het probleem
van de onafhankelijkheid is bovendien te
gecompliceerd om het in enkele zinnen aan
het volk voor te leggen. Zo’n referendum
zou bovendien de toch al gespannen ver
houdingen tussen Creolen en Hindoesta
nen aanzienlijk verscherpen. Als Lachman
en zijn V.H.P. zich bij een referendum te
gen de onafhankelijkheid zouden verkla
ren, zou dit de radicale tegenstellingen
enorm doen toenemen. De Creolen zouden
de Hindoestanen beschuldigen van land
verraad en wat er dan verder gaat ge
beuren is gemakkelijk te raden. Als Lach
man meent dat zijn volgelingen nog niet
aan onafhankelijkheid toe zijn, moet hij
zijn eigen partijgenoten betere voorlich
ting geven. Hij moet niet proberen aan
andere partijen een refendum op te drin
gen, als deze partijen reeds bereid zijn
om hun leiders volmachten te geven”.
Ulrich K., tandarts, zag zijn praktijk
teruglopen, toen zich in de buurt een
collega vestigde, die de titel „dr” voerde.
(Wellicht moet men in dit land leven
om te geloven dat zo iets mogelijk is).
Peperduur leverde Weyer tandarts K.
een Amerikaanse doctorstitel. K. ver
huisde en zoü opnieuw een floreren
de praktijk hebben.
De verkoop van een Afrikaans consu
laat aan een broodfabrikant (met het
voorrecht om „CC” op het nummer
bord van de auto te voeren) streelde
niet alleen de ijdelheid van die bak
ker, maar bevredigde zoals verwacht
ook het voornaamste doel: „Herr
Consul” kreeg spontaan een lang ge
weigerde vergunning voor uitbreiding
van het bedrijf.
Twee zakenlui offerden een kwart
miljoen mark aan consul Weyer om
een ijdele concurrent een consulaat
toe te spelen. De plechtigheid ver
richtte Weyer compleet met ridder
zwaard en huispriester, terwijl d e
nieuwe „Herr Consul” stond onder
een hertegewei. De potsierlijke foto
is door de initiatiefnemers dankbaar
misbruikt en heeft indertijd ook (via
Mr. Eddie Bruma wordt in Suriname
als de nestor van de onafhankelijkheids
beweging beschouwd. Reeds tijdens de
oorlogsjaren speelde hij een aktieve rol
in de toen nog ondergrondse „Beweging
tot Ontvoogding van Suriname”. Voor
gouverneur Kielstra was dat toen een re
den om de 16-jarige Bruma te laten ar
resteren op grond van staatsgevaarlijke
aktiviteiten. Zes maanden voorarrest
tot een proces is het nooit gekomen
konden Bruma’s heilige vuur niet blussen.
Na de oorlog vertrok hij voor studie naar
Nederland. Tijdens de Rondetafelconfe
rentie over het Koninkrijksstatuut demon
streerde hij met zijn geestverwanten op
het Binnenhof in Den Haag.
Na voltooiing van zijn rechtenstudie
keerde mr. Bruma naar Suriname terug
en richtte zijn Partij van de Nationalis
tische Republiek op. In plaats van een
gouverneur vond hij er nu premier Pengel
als zijn directe tegenstander. Pengel, met „Er zijn grote groepen in Sedney’s eigen
zijn oppermachtige N.P.S., bestreed Bruma
als een gelijkwaardige tegenstander. Bru
ma zegt over Pengel: „Toen wij ons gingen
toeleggen op de verwezenlijking van de
onafhankelijkheid, heeft de heer Pengel
zich daar steeds tegen verzet. Hij heeft
zich in vele redevoeringen op het stand
punt gesteld, dat het statuut een aan
vaardbaar staatsstuk was. Pas toen bleek,
dat er steeds meer aanhang kwam voor
onze onafhankelijkheidsbeweging, heeft
Pengel zijn politieke koers gewijzigd. Hij
toonde zich plotseling een felle voorstan
der van een onafhankelijk Suriname. Maar
Pengel’s onafhankelijkheidsstreven was
niet anders dan een chantagemiddel om
van Nederland geld los te krijgen. Hij had
waarschijnlijk gemerkt, dat men in Ne
derland bang was voor een onafhankelijk
Suriname. Hij gebruikte deze kreet steeds
als hij iets los wilde krijgen en daarna
kwam dan prompt de verklaring, dat op
verzoek van zijn medepartners in de re
gering de zaak weer in de ijskast was
gezet”.
koffie, lang onderhandeld,
bijzijn van bemiddelaars
Daarbij worden schoonheid
HET ZIJN voorbeelden, die uitvoerig
worden beschreven in het handboek van
de zeer met zichzelf ingenomen consul,
die beweert op zijn negentiende al een
miljoen bij elkaar te hebben gegraaid,
drie eredoctoraten te hebben ontvangen
als dank voor het vele werk en tientallen
ordes, waarvan hij slechts de belangrijk
ste draagt.
Vast staat dat Hans Hermann Weyer
een vorstelijk clubhotel bezit aan de
Beierse Starnbergersee. Daar ontvangt hij
de cliënten (prijs voor een overnachting
niet onder de honderd mark) in de „rode
salon”. Achter zijn fauteuil post een in
livrei gestoken zwarte butler. Over onge
veer vijf jaar hoopt Weyer de zaken af
te sluiten ei. voorgoed naar Majorca te
vertrekken als hij voordien niet ergens
tot koning is gekroond.
Vast staat bovendien dat consul Weyer
een onderneming voert, die wettelijk in
de Bondsrepubliek door de beugel kan.
Er is een ongetwijfeld zeer nuttige uit de
Hitlertijd daterende wet, die titels en on
derscheidingen in dit land ordent en een
twaalftal ambtenaren heeft daar nog al
tijd een drukke dagtaak aan. Vooral Ame
rika blijft rijk aan instituten die, zoals
eens de hogescholen van Harderwijk en
Franeker, de doctorsbullen graag verko
pen.
HANS HERMANN WEYER heeft de
verdienste dat hij instituten als het „col
lege of divine metaphysics” in Indiana
polis USA heeft ontdekt, waarover de
ambtenaren in Bonn moesten vaststellen
(Van onze redacteur in Istanboel)
ISTANBOEL. De prijzen in Turkije
zijn sinds de devaluatie van verleden jaar
augustus bedenkelijk aan het oplopen.
Ook die van de bruiden. Van het Turkse
platteland komen alarmerende berichten
dat een bruid voor de gewone man haast
niet meer te betalen is. De gewone man:
Bruid en bruidegom hebben bij de on
derhandelingen niets in het midden te
brengen. Zij zijn er niet bij aanwezig en
vaak zelfs onkundig ervan. Het moment
waarop overeenkomst is bereikt geldt
niettemin als „verloving”.
Niet zelden moet een bruidegom een
paar jaar bij zijn aanstaande schoonva
der werken, bijvoorbeeld als herder, om
de „Baslik” bij elkaar te verdienen. In
die tijd heeft hij in het geheel nog geen
omgang met zijn verloofde. Ook menige
Turkse gastarbeider die uit een dorp
komt spaart voor de „Baslik”, waarmee
hij eens zijn bruid zal mogen halen.
Er is één ontsnappingsclausule uit de
almacht van de ouders. Als een dorps
jongen en een dorpsmeisje echt op elkaar
verliefd worden en ze willen zich ont
trekken aan de financiële bedisselarijen
die hun ouders rondom hun huwelijk
zullen opzetten gesteld al dat ze er
toestemming voor geven dan is er een
romantische uitweg: de schaking. Is dui
delijk gebleken dat het meisje zich vrij
willig heeft laten schaken en de jongen
de consequentie wil trekken uit de ge
slachtelijke omgang die hij liefst in
een grot met haar heeft gehad, dan
kan het huwelijk worden gesloten in een
soms extra uitbundige sfeer, al heeft de
bruid, samen met haar maagdelijkheid,
ook haar hoofd-geld verspeeld. Hetzelfde
doet zich voor in Griekse dorpen met de
Hoewel de prijzen voor een Turkse
bruid in de afgelopen tijd gepeperd
De regering-Pengel
Groter Hoogvliet. Gedeputeerde Staten van
Zuid-Holland hebben voorgesteld een
nieuwe gemeente Hoogvliet te vormen
door samenvoeging van het Rotterdamse
gedeelte van Hoogvliet en de gemeente
Poortugaal. De Rotterdamse wijk Hoog
vliet heeft thans een omvang gekregen
van 40.000 inwoners.
steld, dat men de onafhankelijkheid veel
eerder wenst te zien. De voorzitters van
de deelnemende Creoolse partijen zijn sa
mengebracht in een bureau, dat tot taak
krijgt de voorlichting te verzorgen in ver
band met de souvereiniteitsoverdracht. Tij
dens dezelfde conferentie is aan een com
missie van juristen opdracht gegeven de
„instruments of independence” samen te
stellen en binnen drie maanden verslag
uit te brengen.
De P.N.R. van mr. Bruma is jarenlang
een eenling geweest in de strijd om de
onafhankelijkheid. De laatste jaren weet
hij zich steeds meer gesteund door de
overige Creoolse partijen. Het struikelblok
is de V.H.P. van Lachman, die de onaf-
hankelijkheidsboot zo lang mogelijk wiï
afhouden. Mr. Bruma is zeker niet de
enige Surinamer die zich ernstig zorgen
maakt over de toenemende radicale span
ningen, die als gevolg van dit verschil van
mening tot uitbarsting dreigen te komen.
De onafhankelijkheidsgeluiden komen in
Suriname hoofdzakelijk van- de kant van
de oppositie. Van de huidige Surinaamse
regering, een coalitie van de Verenigde
Hindoestaanse Partij van Lachman en de
Progressieve Nationale Partij (PNP) van
Sedney zijn op dit punt geen grote ac-
tiviteiten te verwachten. Bij de laatste
kabinetsformatie stelde formateur Lach
man als eis, dat de onafhankelijkheids-
kwestie geen inzet mocht zijn van de re-
gering-Sedney. Mr. Bruma gelooft niet, dat
de huidige Surinaamse regering recht
streeks op de onafhankelijkheid aanstuurt,
maar meent, dat premier Sedney onder
druk van ’t volk gedwongen zal worden die
richting in te slaan, niet alleen onder druk
van de oppositie, maar ook op aandringen
van personen binnen de regeringspartijen.”
Van zulke instituten heeft hij er in
Amerika tientallen ontdekt. Het docto
raat dat' tegen betaling van een kapitaal
tje, levering van vijf pasfoto’s, een levens
beschrijving in twaalfvoud en soms een
uit een encyclopedie overgeschreven „dis
sertatie” wordt verstrekt, geldt wellicht
voor filosofie, maar wie informeert ooit „prika”, alleen is het hier de „schaker”
bij een tandarts of hij echt tandheelkun- j:- J 1-1"* u:1
de heeft gestudeerd.
Even gemakkelijk verdienen kleine lan
den iets extra dank zij Weyers handel in
consulaten. Amerika heeft in de Bonds
republiek acht vertegenwoordigingen, het
kleine Peru veertien. In het hoofdstuk
„consulhandel, oder das grosse Geschaft „Prika”, die ook in de steden nog hard-
aus dem Urwald” beweert Weyer dat veel
Afrikaanse presidenten hun c onsulaten
graag via een bemiddelaar zo duur moge
lijk aan de man brengen, maar de vraag
van Bondsrepublikeinen („Herr Konsul”
op het visitekaartje en „CC” op de wa
gen) blijkt veel groter te zijn dan het
aanbod.
Met binnen- en buitenlandse ordes zou
het al niet anders zijn en Weyer verdien
de tot dusver dan ook (naar eigen zeg
gen) zes miljoen aan Duitslands snobs.
Een poging om het over soevereiniteits-
rechten beschikkende Britse eiland Lundy
te kopen (het bedrijfsleven zou onmiddel
lijk, vanwege de te verwachten ongeken
de belastingvoordelen, kapitaal hebben
geleverd) mislukte, zodat Weyer zijn
droom om zelf in deze kermis der ijdel
heid koning te worden voorlopig moest
laten varen.
Het enige aanbod voor een grote carriè
re dat hij tot dusver aan zijn werk over
hield, komt van de afgezette koning van
Boeroendi, die de slimme consul het mi-
nister-presidentschap heeft beloofd als hij
hem weer aan de macht helpt.
Een drukke advocatenpraktijk belet mr.
Bruma niet om een aktieve rol te spelen
in de Surinaamse politiek en in de vak
beweging. H(j is statenlid voor de Partij
van de Nationalistische Republiek (P.N.R.)
en voorzitter van „C 47”, een vakcentrale
van ruim 40 vakbonden. Als vakbonds
leider is mr. Bruma er in geslaagd, de
traditionele kloof tussen Hindoestanen en
Creolen te overbruggen. Zjjn vakbond
voor arbeiders in de bauxietbedrtfven is
een vereniging van Hindoestanen en Creo
len. Het is voor Suriname een unicum, dat
de overwegend hindoestaanse landbouwers
de Creool Bruma als hun leider respec
teren en waarderen. De grote kracht van
mr. Bruma ligt niet in zijn P.N.R., maar
in de vakcentrale „C 47”, temeer daar de
Surinaamse vakbondleiders een steeds
grotere neiging vertonen om het werk van
de veelal corrupt genoemde politici over
te nemen.
daarmee is dan niet bedoeld de Turkse
werknemer in het buitenland die na ja
ren met vakantie terugkeert naar zijn
dorp om zijn bruid gewoonlijk door
zijn ouders en speciaal zijn moeder voor
hem uitgekozen tot zich te nemen.
Want juist die „Europese” Turken met
hun harde marken en guldens vormen
één van de factoren die de prijs van de
dorpsmeisjes voor de „inheemsen” doen
oplopen. Een andere factor is de hevige
droogte van verleden jaar.
WAAR OP DE Anatolische hoovlakte
de „Baslik” (hoofdgeld) een paar jaar
gelden nog 12.000 Turkse ponden bedroeg,
is hij nu minstens 15.000. Voor een
Turkse arbeider in West-Duitsland of Ne
derland maakt het weinig verschil: zijn
4000 mark of gulden waren zowel vóór
als na de Turkse devaluatie goed voor een
bruid. Maar voor de achtergebleven
dorpsjongens is het een reden te meer,
zich ook inderdaad „achtergebleven” te
voelen. En zo groeit weer de wachtlijst
van degenen (momenteel anderhalf mil
joen) die ook naar het rijke Westen
willen.
nekkig voortleeft gewoonlijk moet de
familie van de bruid het huis leveren
waarin het paar gaat wonen is de
Turkse „Baslik” in de grote steden zowat
uitgestorven. Vrouwenorganisaties ver
zetten zich fel tegen het gebruik, dat in
druist tegen de ideologie van de stichter
van de Turkse republiek. Kemal Ataturk.
Onder diens bewind is ook in 1925 een
wet ingevoerd, die zes maanden gevange
nisstraf stelt o p het eisen van een
„Baslik”. Maar deze wet is nooit toege
past. Misschien kan men er weer op te
rugvallen nu er zich zoveel financiële en
sociale problemen ophopen rondom de
bruidprij sopdri j ving.
De vader van de bruid heeft bovendien
nog het recht van zijn aanstaande schoon
zoon een geschenk te vragen, al naar zijn
luim hem ingeeft; hij kan bijvoorbeeld
zeggen: „Ik wil het grote jachtgeweer
van je vader” of „ik wil die grijze ezel
van je oom”. De familie moet ook deze
dingen zonder morren afstaan. Met een
aantal goudmunten wordt gewoonlijk de
„Baslik” afgerond.
werd in 1969 door
de gezamenlijke vakbonden ten val ge
bracht en ook de huidige regering-Sedney
staat onder voortdurende druk van de
vakbeweging. Het politieke aspect van de
stakingen van de afgelopen maanden is
voor premier Sedney gevaarlijker dan de
oppositie in het parlement.
IEDEREEN IN Duitsland kent de
„mooie consul” (een handelsmerk dat hij
in zijn boek ook zelf gebruikt) sinds hij
de vergissing beging prominenten in de
noordelijke havensteden mandaten te
verkopen van een Iers vorstendom dat
helaas sinds 1771 niet meer bestaat. Maar
die fout heeft hij geen tweede keer ge
maakt. Weyer heeft zich ontwikkeld tot
een door prominente Westduitsers druk
Alvorens de grootte van het hoofdgeld
is vastgesteld wordt, bij waterpijp en
koffie, lang onderhandeld, meestal in het
of arbiters.
r en andere
kwaliteiten, soms zelfs het aantal kilo’s
dit draagt in Turkije niet zelden tot
het schoonheidsideaal bij in aanmer
king genomen. De sociale gedachte die
achter de „Baslik” steekt is, dat d e
ouders geld terug moeten hebben voor al
het voedsel enz. dat zij voor het groot
brengen van het meisje hebben moeten
uitgeven. Gezegd moet echter worden, dat
veel van het verkregen geld weer wordt
besteed voor het bruiloftsfeest dat ook
in Turkije door de familie van de bruid
wordt aangericht.
-- X
«y if
