IJmuider Courant
Antiekbeurs voor
de kleine man met
gratis expertises
EXPERIMENT OP
DE NEWYORKSE
ANTIQUES FAIR
-
L
i
1
W
IfVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV^AAAA/VVXA/VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVWVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV*
j|/VWVVW\A/VVVVVVVVVVVVVXVVVVVVVVVVVWVVWVVVVVVV\/VVVVVVVVV\A/VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV
BIJ DE FOTO’S
H. CROESEN
Erbij
K
LINKSBOVEN: Ruben Ro-
binor, een bekend Newyorks
antiquair en specialist in
oude sieraden, keurde de ju
welen. Hij verklaarde dit
bijouteriekistje echt antiek.
ONDER: Expert Ben Freber
moest deze hoopvolle teleur
stellen: „Geen Oude Meester,
maar een redelijke copie”.
ANTIEKBEURZEN nf wat
daarvoor doorgaat rijzen overal
als paddestoelen uit de grond. In
ons land vindt men er vele be
neden de Moerdijk, met Den Bosch
en omstreken als middelpunt van
deze vreemde business. Boeren
schuren, galerietjes en andere
ruimten worden tegen het week
einde getransformeerd tot min of
meer rommelige uitstallingen van
allerhand onzekere ouderwetse
spulletjes. En aan belangstelling
geen gebrek. Van heinde en ver
komen de kjjkers in hun autootjes
HIERNAAST: De experts
kwamen ogen en handen te
kort om alle aangedragen
„antiek” te keuren.
RECHTSBOVEN: Dit meis
je kwam naar de antiek
beurs met een diamanten
armband, een cadeau van
haar vriend die zei dat hij er
bij Tiffany (Newyorks be-
bekendste juwelier) 5.000
dollar voor betaald had. Zij
had twijfels, maar expert
Morris Rappaport keek door
zijn loep, knikte en zei: Dat
klopt geen cent minder!
MIDDEN: Schatgraven in
oude koffers op zolder: wat
zou die kandelaar van oma
opbrengen?
om het „antiek” te beschouwen en
te betasten. De prijzen liegen er be
paald niet om, maar nochtans wor
den er in het algemeen vlot zaken
gedaan in ja, in wat eigenlek?
HET AANBOD bestaat goeddeels uit
een rijkgevarieerde collectie tijdeloze
kitsch van rommelzolders of uit de
neo-klassieke „antiekwerkplaatsen”
waar men aan de lopende band
„zwaarverkoperde” beddepannen, stal
lantaarns, en doofpotten produceert.
Ook koekplanken met „folkloristisch”
houtsnijwerk zijn dankbare objecten.
Maar er zijn ook wel authentieke za
ken zoals gammele boerenstoelen met
kapotte rietmatten, gedeukte handkof-
fiemolens uit grootmoeders tijd en
wormstekige linnenkasten van echt
mahonie. Het hindert allemaal niet,
want verkopen doe je toch. Want
ouderwetse en krullerige zaken zijn
nu eenmaal mode. En aangezien er
toch maar heel weinig mensen zijn, die
verstand van antiek hebben, doet het
er eigenlijk niets toe waarmee je je
interieur wenst te verfraaien.
NU IS HET organiseren van zo’n
kwasi-antiekbeurs een koud kunstje.
Zolang het zaakje maar het karakter
heeft van een tijdelijke „culturele”
expositie, zal de plaatselijke overheid
de vereiste vergunning niet weigeren.
En waarom zou zij ook, als men op
die manier misschien wat meer be
zoek van elders naar de eigen ge
meente kan lokken ten voordele van
de lokale horecabedrijven en verdere
neringdoende middenstand?
MEESTAL LUKT het trouwens wel,
via radiorubrieken als bijvoorbeeld
„Juist op zondag” gratis reclame voor
dergelijke evenementen te krijgen. En
dan is het resultaat steevast een enor
me toeloop van belangstellenden, het
geen uiteindelijk niemand windeieren
legt. Het publiek is er in ieder geval
verzot op en dies zal het aantal
„antiekbeurzen” ook dit jaar nog wel
met rasse schreden toenemen. Vooral
als straks de buitenlandse toeristen
weer stad en land zullen afstropen
op zoek naar „waardevolle” Anden-
ken aus Holland.
ER IS NATUURLIJK niets tegen
dit bedrijf, mits men zich maar rea
liseert dat het allemaal met echt an
tiek niets te maken heeft. Dat is en
blijft het domein van een kleine groep
gerenommeerde antiquairs, wier „han
del” voor de gewone man trouwens
toch onbetaalbaar is. De werkelijk ka
pitale stukken verdwijnen dan ook, on
der andere via de wereldvermaarde
Oude Kunst- en Antiekbeurs in Delft,
de een naar de andere naar het bui
tenland en met name naar de Ver
enigde Staten, waar men voor goed
antiek uit de Oude Wereld vermogens
betaalt.
BRANDPUNT VAN die profitabele
business is de New York Antiques
Fair: een select instituut dat volgens
dezelfde normen werkt als die in het
Delftse Prinsenhof. Zij recruteert haar
klanten in hoofdzaak onder de ver
mogende musea en de schatrijke pri-
véverzamelaars die alleen de beste
stukken kopen. Maar vorig jaar heeft
men, bij wijze van experiment, ook
een afdeling voor de kleine man inge
richt, waar allerlei objecten van „mid
delbare ouderdom” zoals fin-de-siècle
plastiekjes, schilderijen van minder be
kende tweedeplans „oude meesters”
en hun leerlingen, barokke juwelen,
zilver- en filigrainwerk en soortgelijk
kwalitatief kleingoed tegen redelijke
prijzen te koop werden aangeboden.
HET LIEP als een trein. En het
liep nog veel harder omdat een of
andere listeling een extra-attractie
had uitgedacht. Iedere beursbezoeker
kon een of meer voorwerpen uit ei
gen bezit meebrengen voor een gra
tis taxatie door een erkende expert.
Een aantal leden van de deftige offi
ciële Appraisers Association of Ame
rica werd ingeschakeld en een grote
stand ingericht, waar deze deskundi
gen het publiek van advies zouden
dienen.
DE STUNT was opgezet om wat
meer „aanloop” van de gewone man
te krijgen, die tot nog toe de Antiek
beurs gemeden had. De drempelvrees
moest verdwijnen, en de gratis ex
pertises zouden dat mirakel bewerk
stelligen. En zo geschiedde. Maar
niemand had voorzien, dat het zo'n
stormloop zou worden. Elke Newyor-
ker, zo leek het, was op zijn zolder
aan het rommelen geslagen. Tinnen
vaasjes, gipsen venusbeeldjes, half
vergane schilderijen uit oma’s erfe
nis en andere vergeten zaken waar
men jarenlang niet naar omgekeken
had, werden uit hun stoffige berg
plaatsen gehaald, in de autokoffer
geladen en naar de antiekbeurs ge
transporteerd. Uren voor de opening
stond daar een een queue van honder
den mannen, vrouwen en kinderen te
wachten. Allen torsten zij grote pak
ken met vermeend antiek uit eigen
familiebezit, dat nu ter keuring zou
worden voorgedragen en hun met
één slag schatrijk zou maken!
MAAR DE werkelijkheid zag er an
ders uit. Handen, ogen en oren kwa
men de experts tekort om alle lief
hebbers en dat zouden er uiteinde
lijk enkele tienduizenden blijken te
zijn! aan een gratis expertise te
helpen. Helaas was er maar weinig
bij dat enige reële waarde vertegen
woordigde en het overgrote deel van
de kandidaat-miljonairs moest dan
ook teleurgesteld worden.
TOEN DE BEURS ten einde was,
verzuchtte een der experts uit de
grond van zijn hart: „Dat was eens»
maar nooit weer! Normaal worden
wij ontboden bij mensen die iets van
waarde bezitten en dat heel goed
weten. Nu echter werden wij gecon
fronteerd met duizenden argeloze
kleine luyden die grotendeels waar
deloze prullaria meebrachten en
dan moet je zulke mensen ook die
laatste illusie nog ontnemen. Heus,
er waren erbij die de tranen in de
ogen sprongen als zij ons oordeel ver
namen! Nee, voor ons hoeft het echt
niet meer!”
Meer voldoening was er in de kring
van het bestuur der New Yorks Anti
ques Fair, dat het aantal betalende
beursbezoekers dankzij dit stunt je
met een veelvoud zag stijgen, verge
leken bij vorige iaren. „Als het aan
ons ligt, gaan wij door met het ex
periment”. verklaarde een der be
stuursleden.
