IJmuider Courant
Het is net alsof je
uit een auto stapt
o
TT
r
|S
1
ft
1
llHi Bill
■■Br x
'M
i
t I
ii
1
Slü
J
Soldaat
Jan Wolkers
a
Hemelum
mB
J
Hemingway
4B;.
i
art
VB
V
VG7
‘X>.. Bx:j
r
tv
,-^li
f lioi^nar
ilïill
4 r
LUCHTDUIKEN
TEXEL
(Van een onzer redacteuren)
-j
ROLF STALLINGA.
1
•J;
Erbij
...WB-
haak is gelegd. „In de oorlog konden
wij ook niet slapen”.
neden suist?
Boyen: „Je kunt niet praten, want
als je je mond open doet krijg je ’m
niet meer dicht.” En Han: „Meestal
praat ik een beetje tegen mezelf als
ik onder die koepel hang. Zo van lek
ker weertje en zo”.
black-out meemaken. „Je weet ner
gens meer van. Je moet tellen maar
ook dat weet je niet. Je bent hele
maal down”. Anders was het met een
Ambonnees, die Ambon moet vrij”
tegen de zon schreeuwde toen hij in
het doorzichtige luchtkussen plofde.
een waslijn aan blijft hangen. Het
is afgesproken werk, maar dat doet
niets af aan de sensatie die je op dat
moment in een wurgende greep houdt
en pas minder wordt als ver in de diep
te het „stofwolkje” zichtbaar wordt. Dat
komt alweer volgens afspraak
vlak voor het hotel op de grond te
recht en de para uit Den Haag zit al
lang aan de koffie als wij zijn voor
beeld hebben gevolgd.
-
D „SKYDIVING SCHOOL Texel”
ligt in de polder Eierland en wordt ge
leid door de 25-jarige niet bepaald
branieachtige blonde boerenzoon Boyen
(„Bob”) Rienks uit het Friese Sint
Annaparochie. Voor het raam van het
vliegveldhotel hangt een bordje: con
sumptie verplicht.
j;
BOVEN
---3
.r
TERUG NAAR het enige grasveld
op het eiland, waar geen schapen
rondlopen. In de hangaar zijn cursis
ten bezig met het vouwen van de chu
tes, die aan lange lijnen op marktkra
men zijn uitgespreid. Dat is precisie
werk omdat je met zo’n in de knoop
geraakte valscherm nu eenmaal in de
lucht niet veel kunt beginnen. Het ver
haal gaat dat het dodelijke ongeval
onlangs bij Soest te wijten is aan het
feit, dat het slachtoffer te laat aan
zijn reserve-chute heeft getrokken.
Twee cursisten stappen op militaire
„kistjes” en met de vijftien kilo zware
bepakking de Cessna-172 in. Het is hun
tweede sprong en die is meestal veel
moeilijker dan de eerste, die de mees
ten niet erg bewust men krijgt een
BLADEREND in de plakboeken van
Boyen Rienks, die op zijn tiende vlieg-
tuigplaatjes verzamelde, met veertien
al met een zweefvliegtuig in de lucht
zat en als 21-jarige de jongste para-
instruceur van Nederland was, kom
je wonderlijke zaken tegen. Je ziet
hem als Zwarte Piet en Volendammer
aan de zijden koepel hangen en mid
den in Groningen op een vlonder in
een stadsgracht of met vuurwerk aan
zijn voeten in een autorodeoveld lan
den.
„Met die rookbommen en vuurpij
len krijg je het effect alsof de para
chute in brand staat. Een gegeven
steem zit zo waterdicht in elkaar dat
er bijna niets tussen kan komen”.
Boven een kranteknipsel staat: pre
cisiewerk in Hemelum.
Heb je echt het gevoel, dat je uit
de hemel valt?
Rienks: „Nee, dat geloof ik niet.
Misschien dat het voor de mensen
op de grond wel zo is”.
Over zijn eerste sprong. „Je was
er kapot van. Toen ik hing, was ik
blij en gelukkig. Het is een machtig
gevoel dat je niet kunt beschrijven”.
Is het een gevaarlijke sport?
„Nee. Grote ongelukken hebben we
niet gehad”.
Klop je dat niet af?
„Dat hoeft, geloof ik, niet. Het sy-
MS
VOOR EEN kersverse indruk van
dit magische gebeuren mag de „krant”
ook mee omhoog. Blaauw gaat op de
bodem zitten en laat een been achte
loos buitenboord hangen. Naarmate we
hoger komen, krijgt de jongen naast
me steeds vaker zenuwtrekjes om zijn
mond. Er wordt niet meer gepraat,
maar dat zou in de gierende storm ook
niet zinvol zijn. De spanning is tast
baar en op 2600 voet (zo’n 700 meter),
als mijn buurman aan de static-line
feilloos wordt gelost, stapt de vrieskou
als een achterdochtige douanier de ca
bine binnen.
De Cessna blijft klimmen en begint
naarmate het eiland kleiner wordt
steeds meer op een speelgoedtoestel te
lijken, dat een immense bergwand voor
zich ziet opdoemen. Het andere vlieg
tuig zit schuin boven ons als Han
Blaauw de balk onder de vleugel beet
pakt en daar als een zakdoek aan.
X
-
SKYDIVING betekent luchtduiken
en wil zeggen, dat je je lichaam tij
dens de val in een positie van even
wicht brengt en door bewegingen van
armen en benen in de gewenste rich
ting stuurt. 'Han Blaauw, de 27-jarige
Haagse avonturier-kunstschilder die
ook wel te vinden is in de kring van
de beststeller-auteur Jan Cremer,en
Rienks zijn meesters in vrije val-ca-
priolen. Zo’n vrije val, waarbij overi
gens snelheden worden bereikt van
meer dan 300 kilometer per uur, doen
ze even makkelijk als een ander „uit
een auto stapt”.
Wat denk je als je zo naar be-
OP ZEVENDUIZEND voet begint
de motor van het sportvliegtuigje te
sputteren en daarna valt de grote stil
te met windkracht tien de open cabine
binnen. De temperatuur is op deze
tropische dag gedaald tot twaalf
graden onder het vriespunt en Texel
tot een op de Noordzee uitgespreide
lapjesdeken. Zelfs door een verrekij
ker zijn de witte wollen schapenrug
gen niet meer dan speldekoppen.
Stuntman Han („de grot»,”) Blaauw
krabbelt omhoog en stapt naar buiten.
Op het vliegtuigwiel. Ok? Ok! Hij
pakt de steun vast en gaat daar aan
hangen. Tien seconden lang voor
fotograaf Hans Warnars, die twintig
meter verder met zijn camera uit een
andere „kist” hangt. Dan valt hjj. Als
een raket die de verkeerde kant op
wordt gestuurd en pas honderden me
ters lager als. een bloem open gaat.
De parachute. Volgens het Franse
woordenboek „het vallen van een pa
ra (Turkse munt)”.
A
AAN DE BAR een paar mannen.
Sterke verhalen, een stoere jongens
onder mekaar-sfeer. In scherp con
trast daarmee een groepje dat verder
op zit en zichtbaar opziet tegen de
eerste luchtdrop. Eentje leest er He
mingway. Een jongen slentert voorbij
met op zijn helm een paardekop gete
kend. Jolly Jumper. Het jargon waar
van de parachutisten zich bedienen is
Amerikaans. De parachutes trouwens
ook, hoewel de Russen in deze door
militairen geïntroduceerde sport het
meest bedreven zijn.
Het is voor de afwisseling dan ook
wel aardig, dat zich telefonisch een
Duitse badgast bij de verkeersleider
meldt. „Wilt u”, vraagt de man, „niet
over onze heuvel vliegen want de kin
deren kunnen zo niet slapen”. Het ant
woord komt als de hoorn weer op de
BOYEN RIENKS: „Jan Wolkers
heeft hier vorig jaar gesprongen”. O ja?
„Hij heeft niet echt gesprongen. Dat
is voor de televisie in scène gezet en
ik heb toen zijn rol overgenomen. Voor
de tv vertelde Wolkers dat hij vogels
was tegengekomen maar dat is natuur
lijk niet waar. Toen ze hem vroegen
hoe hij het had gevonden, vertelde hij
een verhaal dat heel erg waar was.
Daar is-ie waarschijnlijk schrijver
voor”.
Volgens hem en Blaauw is er geen
kunst aan om het parachutespringen te
leren. Goed, je moet wat angst over
winnen maar daarmee is het wel ge
daan. Het is, benadrukken ze een paar
maal, net alsof je uit een atfto stapt-
of de deur dicht doet. Heeft de vrouw
van het hotel wel eens gesprongen?
„Ja’,’, zegt ze, „maar dan wel alleen
uit bed”.
Ook de sportvlieger en grossier in
eieren, die ons op de boot naar Den
Helder gezelschap houdt, heeft het nog
nooit gedaan. Voor hem hoeft het ook
niet zo erg. „Angst ben je na de eerste
keer nog niet kwijt. Je ziet het bij er
varen beroepsvliegers. Ze voelen zich
op dat moment gewoon niet lekker.
Daardoor gebeuren de meeste ongeluk
ken. Bij het parachutespringen heb ik
een grote kerel meegemaakt die er hui
lend uit sprong. Hij deed het alleen om
de gedachte aan de 180 gulden lesgeld,
die hij anders kwijt zou zijn. Ove
rigens is er voor para’s een water
dichte garantie Als de parachute in de
lucht niet open gaat, krijgen ze op de
grond gewoon een nieuwe”.
moment werd ik opgebeld door een
autocrosser die vroeg: kun je voor
ons ook die chute in brand steken.
Een andere keer werd ik opgewacht
door- een man met een mes in zijn
hand. Hij was zo boos omdat zijn
vrouw door de spanning onwel was
geworden.”
HET VLIEGTUIG hobbelt over het
gras en wipt dan parmantig naar een
hoogte van zevenhonderd meter. De
windkracht is bepalend voor de plaats
waar de cursisten er uit moeten. Ze
vallen en twee minuten later staan ze
weer met beide benen op de grond.
Bij de soldaat, die vlak voor ons moe
der aarde omhelst, is het kennelijk
niet zo van harte gegaan. Hij trilt van
emotie en stamelt: „Je moet springen,
desnoods trappen ze je er uit”. Later
zegt hij in het restaurant: „Dat sol-
daat-zijn heeft er niets mee te maken.
Ik doe het voor de sport”. Han Blaauw:
„Hij bleef aan de balk hangen 'en
schudde steeds nee. Ik moest hem er
wel af trappen. Die knaap springt niet
meer”. Hij vraagt de soldaat hoe dat
nou kwam. Antwoord: „Sorry, ik
hing daar en bleef hangen”. Voor de
rest van de dag is hij troosteloos. De
anderen vergaat het veel beter.
-
L
OOR 300,— kan men bij de
v Skydiving schooi op Texel
een cursus voor het A-brevet pa
rachutespringen volgen. De cur
sus omvat theorie, grondoplei-
ding, WA-verzekering, gebruik
van parachute en 8 sprongen.
Gesprongen wordt aan de „static
line” die de chute automatisch
opent. Bij een vrije val trekt de
para het valscherm zelf open. Na
35 geslaagde sprongen verwerft
men het B-brevet. De cursisten
logeren in een camping bij de
school. Voorwaarden: minimaal
17 jaar, goede gezondheid (me
dische verklaring) en valse tan
den voor elke sprong verwijderen.
De Skydiving School Texel is
aangesloten bij de Kon Ned.
Vereniging voor Luchtvaart en
en voor inlichtingen bereikbaar
onder telefoonnummer 02225 -
4 64.
I I 1
ij
(;f -
T? .“h
x X X -
bxr ,;x--
