IJmuider Courant
I
i-
I/
Invalide overwon met
doorzettingsvermogen
een ernstige handicap
I
X
I
Geen ander bezit is
autootje. Hy zal
onvermijdelijk is,
b.v. na een ernstig
ongeluk dat hem in-
auto te besturen.
rusten, bouwde hy
een auto, aangepast
Sindsdien rjjdt hy
weer - zonder armen
langs
Heren wegen
(Van een medewerker)
’s
T TUF JAAR GELEDEN was de
y toen
Franz
(bij Heidelberg) een gelukkig en
tevreden mens. Hij was verloofd
met een aardig meisje, had een
beste baan als elektrotechnicus en
een bijna nieuwe „kever”, voor een
spootprijsje op de kop getikt. Toen
gebeurde het bedrijfsongeluk dat
hem levenslang invalide zou ma
ken. Eerst was er nog een flauwe
hoop dat althans een van zijn ar
men gered zou kunnen worden,
maar na zeven operaties en enkele
maanden ziekenhuis moest ook die
geamputeerd worden.
29-jarige Eberhard
uit Neckargemünd
mens als het eigen
schikt maakt om een
Zoiets overkwam een
zo begeerlijk in de
van doen tenzy dat
ogen van de moderne
er nimmer afstand
aan zjjn handicap.
valide, en dus onge-
jonge Duitser, maar
inplaats van te be-
j
r
iï^ii
MAN ZONDER ARMEN
RIJDT WEER AUTO
Erbij
de rijstand, in „vrij” of in de achteruit
te duwen."
Stads- dim- en groot licht worden be
diend met de rechterknie via drie
knoppen onder de „remkolom.” Andere
hendels of knoppen onder voet- en
kniebereik bedienen de clignoteurs,
ventilatie, verwarming en claxon. En
De
de
het
de
zo
TROTS WORDT de auto een VW
1600 „vorgeführt.” Met zijn knie
drukt Franz de verlengde hefboom van
de portierkruk in en de autodeur opent
zich een handbreed. Met zijn voet opent
hij hem helemaal en laat zich neer op
de bestuurdersstoel. „Kijk, er is geen
stuurwiel! Dat ding dat eruitziet als de
BIJZONDER JAMMER vindt hij het
dat geen enkele fabriek of firma be
reid bleek, de door hem en zijn vrien
den uitgekiende vindingen in serie te
gaan vervaardigen, hoewel er naar zijn
mening toch duizenden gehandicapten
zijn, die daarom zitten te springen:
„Denk bijvoorbeeld maar eens aan de
softenonkinderen, de oorlogsslachtoffers
en al die andere invaliden, voor wie
autorijden zoiets als een nieuw leven
zou betekenen."
dan stuurt de wagen naar links, en ach
teruit stuur je naar rechts, eigenlijk
dóódsimpel, nietwaar? Ook dat stuur is
bekrachtigd. Gas geven en minderen ge
beurt normaal met de rechtervoet,
terwijl de rechterknie de verlengde hen
del van de versnellingsbak bedient. Een
automatische bak: ik hoef ’m alleen in
Eberhard Franz heeft inmiddels een
paar kunstarmen gekregen, maar daar
mee kan hij zijn oorspronkelijke be
roep niet uitoefenen, noch een auto be
sturen. Hij heeft nu een baan als tech
nisch opzichter en rijdt wekelijks om
streeks 600 tot 800 km. Totaal heeft hij
er, in zijn aangepaste VW. nu al ruim
160.000 km zonder schade of ongeluk
ken opzitten en het is dan ook geen
wonder dat de Duitse „TÜV” (die elke
wagen streng op veiligheid keurt) hem
geen enkele beperking in het autorijden
meer oplegt, hoewel hij in het eerste
jaar na de toelating van zijn wagen
slechts maximaal 65 km per uur mocht
rijden.
DE VERLOVING maakte hij zelf uit.
Hij had immers geen toekomst meer en
hij wilde niemand aan zich binden.
Maar dat hij nooit meer auto zou kun-
en rijden, daarbij wilde hij zich niet
voetstoots neerleggen.
„Ik was gek op rijden” zegt hij. Niet
hard, alleen voor mijn plezier. De dok
ters vertelden me, dat ik geen kans
had. Eenvoudig omdat er geen auto’s
gemaakt worden voor lui met een dub
bele handicap als de mijne. Maar ik
wou er niet aan. Samen met een paar
goede vrienden, onder wie een auto-
technicus, bogen we ons over het pro
bleem. We schreven firma’s in binnen-
en buitenland aan, waarvan bekend
was dat ze auto’s aanpassen voor in
validen. Geen had een passende oplos
sing voor mijn probleem. Maar zelf
doordenkend op bestaande modifica
ties, kwam er, stukje bij beetje, wat
licht in de duisternis. Althans: op pa
pier. Maar pas bij uitwerking van onze
ideeën in de praktijk moest blijken, of
het allemaal bevredigend zou werken.”
„Tenslotte vonden we een kleine con-
structiewerkplaats die onze vreemde
bedenksels wel wou uitvoeren. Het was
geen eenvoudig karwei en het vergde
vele maanden. Ik stak er al mijn spaar
centen in, maar het loonde moeite en
kosten. Oordeelt u zelf maar..."
ALLE SPECIALE voorzieningen in
de auto zijn zo geconstrueerd dat de
motor als die versleten is zonder
meer door een ruilexemplaar vervan
gen kan worden. Franz’ voornaamste
zorg is dan ook, hoe lang de carrosse
rie het uithouden zal. Want de bouw
van een nieuw exemplaar zou hem, on
geacht de nieuwprijs van de auto, ze
ker opnieuw 10.000 mark kosten: het
bedrag dat er aan zijn huidige 1600 ver
dokterd is.
stuurkolom, met het leren kussentje er
bovenaan is de rem, ik hoef er maar
met mijn borst tegen te drukken en hij
staat uiteraard via rembekrachti-
ging. En sturen, ja, dat doe ik met m’n
linkervoet. Die past precies in die voet
greep links die er als een rolschaats uit
ziet. Beweeg ik dat ding naar voren,
als Franz ons even meeneemt op een
demonstratieritje ziet het er niet naar
uit of iets in de bediening of besturing
hem vermoeit.
„IK DENK,” zegt hij tenslotte, „dat
je al die dingen fabrieksmatig zou kun
nen bouwen voor niet meer dan een
derde van het geld, dat ik erin ge
stoken heb. Maar nog eens: wat mij be
treft was het iedere pfennig waard!”
Bij de foto’s: Eberhard Franz in
zjjn auto. De stang voor hem is de
„borstrem”. Rechtsboven:
remstang met daaronder
lichtknoppen, geheel links
stuurpedaal en daarboven
starterhendel. Daaronder:
opent hij met de knie het portier.
Onderste foto: rechtervoet en knie
bedienen de keuzehendel van de
automatische versnellingsbak.
