Ex-president Lyndon Johnson in zijn memoires (slot)
DOOD VAN KENNEDY
IN V.S. SYMBOOL
VAN
REDELOOSHEID
Geen afkeer
van Nixon
Fa rmaceu tisch
onderzoek kritiek
voor
Mozart of The Mothers
Bach of Bee Gees
naar
Grote Houtstraat 62
7KIC
Restaurant „DE UITKIJK”
T KOPJE VAN BLOEMENDAAL
Aan het grote parkeerterrein
ijl
f
CHEMICUS DRS. H. VAN WINZUM IN BROCHURE:
WOENSDAG 27 OKTOBER 1971
18
Kennedy
Factoren
Laars
Reactie
INTEGRATIE
EN WAT BELANGRIJKEN IS: BETAALBARE PRIJZEN
PITTORESK PLEKJE
met uitzicht op het
GAAIENBOS
’s Avonds verlicht
We hebben het al gezegd: Haarlem is een
gelukkige stad. Want Haarlem heeft MIC.
Een waar eldorado voor elke muziekminnaar
(minnaressen zijn ook van harte welkom),
die watertandend langs de bakken gaat,
volgepakt met duizenden en duizenden ver
rukkelijke l.p.’s en singles. Of het nu klassiek
populair, pop of jazz betreft. Met een fabel
achtige keus in musicassettes. Waar de
meest verwende discofiel moet toegeven dat
MIC inderdaad een zéér bijzondere speciaal
zaak is. Een werkelijk unieke discshop.
Voorbeeldwij hebben 8-track afspeelap
paratuur ih de luistercabines, zodat ook déze
cassettes beluisterd kunnen worden. MIC,
Grote Houtstraat 62 - Haarlem.
-
1968 tot de
Ik beschouwde Nixon als een taaie,
(Van een onzer verslaggevers)
ADVERTENTIE
GRAMMOFOONPLATEN EN MINICASSETTES
spiek-apparaat voor de televisie-uit-
zending te zetten.
- RESTAURANT A LA CARTE
- RECEPTIES
- PARTIJEN
- HUWELIJKSDINERS
- BRAAIVLEIS
- BARBECUE
duidelijk volledig gelijk gebleven sinds
zij het mij in het voorjaar van 1964 uit
gelegd had: zij wilde dat ik in 1968
geen kandidaat zou zijn.
Naarmate de maanden vorderden, be
praatten wij het met onze beide dochters
en hun mannen. De reactie van de meis
jes was verdeeld. Luci wilde me geen
kandidaat laten zijn. Ze zei nadrukke
lijk dat ze een levende vader wilde
hebben.
Lynda’s reactie was ingewikkelder.
Ais dochter, zei zjj, wilde ze liever dat
ik niet meedeed, maar als staatsburger
hoopte ze van wel. Later, toen haar
man, Charles Robb, bevel tot vertrek
naar Vietnam had gekregen, drong haar
reactie ais burger die van dochter opz\j.
Mijn vrouw en ik stonden vroeg op
toen Lynda afscheid had genomen van
haar man die dienst ging doen in Viet
nam. Lynda had de hele nacht in het
vliegtuig uit Californië, de „Tranen-
Expresse”, gezeten. Het was even over
zeven toen ze die zondagochtend aan
kwam bij het Witte Huis. We gingen
met zijn allen naar boven, naar het
particuliere appartement.
Lynda was moe en maakte een een
zame en verbijsterde indruk. Oorlog en
scheiding van haar man waren brute
indringers in haer jonge leven. De ver
deeldheden in het land hadden hun
stempel op haar gedrukt en ook op haar
moeder en haar zusje Luci. Lynda had
het een en ander gelezen over demon
stranten en kritici die zulke opofferin
gen als van haar en haar man zinloos
vonden, of erger.
De pijn die zich in haar opgehoopt
had, kwam nu los in een vloed van
tranen. Waarom, vroeg zij, was haar
man nu vertrokken om te gaan vechten
en misschien te sterven voor mensen die
niet eens beschermd wilden worden?
Het was een vraag die had kunnen ko
men van iedere jonge vrouw wier man
net naar Vietnam vertrokken was. Ik
wilde haar zo graag troosten, en ik kon
het niet.
DIE MIDDAG werkte ik verder aan
het laatste ontwerp voor mjjn toe
spraak. Ik las hem hardop zonder
het slot. Om tien over acht, geen uur
voordat de uitzending zou beginnen, gaf
ik de laatste alinea’s af om op het
bevorderen naar de dubieuze aspecten van
het geneesmiddelenverbruik en naar de
mogelijkheden om de voorlichting op dit
terrein te bevorderen.
De laatste ontmoeting tussen presi
dent Johnson en Robert Kennedy. In
het midden Kennedy’s adviseur Theo
dore Sorensen.
De sterke afkeer van Richard Nixon
die velen van mijn mede-Democraten
voelen, heb ik nooit gedeeld. Ik had
met hem in het Huis van Afgevaardig
den en in de Senaat gezeten. Volgens
mij was hij een veelbelasterd en mis
verstaan man.
mermaanden van 1968 brachten geen
verlichting van de wanorde en onrust.
Onze ambassadeur in Guatemala werd
door plaatseijjke guerrillastrijders met
machinegeweren neergemaaid.
Johnson aan het begin van zijn laat
ste dag als president van de Verenig
de Staten.
In een van de kantoren zag ik op een
bureau een velletje papier liggen. Ik
dacht dat het iets was dat nog wegge
gooid had moeten worden, toen ik zag
wat erop stond. Een boodschap voor
de volgende man die aan dit bureau
zou komen te werken, van mijn mede
werker die dit kantoor voor hem ont
ruimd had. „Het allerbeste” stond er op.
(Slot)
De vorige afleveringen van de me
moires van Johnson werden geplaatst
op 16, 18, 20. 21, 22 en 26 oktober.
ROBERT KENNEDY’S dood leek een
symbool van de redeloosheid die ons
land en de wereld bestormde. De zo-
Vooi reserveringen onze folder
met 10 menu-suggesties. bel
923 251162
(Door Lyndon B. Johnson)
Toen ik in januari 1965 de eed als president aflegde bij het begin van
mijn eerste volle ambtstermijn, had ik het idee dat het mijn laatste zou
zijn, en dat gevoel is sterker geworden met elke week in het Witte Huis
die er verstreek. Aan het eind van het eerste jaar van mijn bewind was
ik er redelijk zeker van dat ik tegen het eind van mijn ambtestermijn
niet verder meer zou kunnen. Twee operaties tijdens mijn presidentschap
verscherpten mijn zorgen over mijn gezondheid. Mijn hartaanval van
1955 leek helemaal achter de rug, maar ik besefte wel dat hij tot de ach
tergrond van mijn leven behoorde. Invaliditeit boezemde mij meer vrees
in dan de dood.
Als ik In het Witte Huis langs het
portret kwam van Woodrow Wilson
(mjjn voorganger van vijftig jaar ge
leden), dan moest ik er altijd aan den
ken hoe hij boven bewegingloos heeft
gelegen, met het Amerikaanse rege
ringsapparaat in ontreddering om hem
heen.
„AL ENKELE jaren lang hadden La
dy Bird en ik vaak gepraat over onze
plannen om het Witte Huis aan het
eind van mijn eerste volledige ambts
termijn te verlaten. Haar standpunt was
President Johnson leest zijn beslissing
om zich niet kandidaat te stellen in de
krant.
Het presidentiële werk is veeleisend
en onverbiddelijk. Er is altijd werk te
doen. Van alle 1886 nachten die ik pre
sident ben geweest, ben ik-maar zelden
voor één of twee uur in de nacht gaan
slapen en er zijn maar weinig ochten
den geweest dat ik niet om zes uur of
half zeven wakker was. Het werd een
vraag van hoeveel mijn gestel kon
verdragen. Ronduit gezegd, geloofde ik
in 1968 niet dat ik nog eens vier jaar
van de lange uren en nooit aflatende
spanningen kon overleven.
de invloed van de consumentenbeweging,
toenemende drang tot het zelf „dokteren”
met geneesmiddelen. Deze zaken maken
een open gesprek tussen overheid, indus-
tri, professie en consument hoog noodza-
kelijk. De industrie staat te popelen om
een positieve bijdrage te leveren aan dat
gesprek, maar alleen als volwaardige
partner in het gezondheidsteam, aldus drs.
Van Winzum.
In drie kwartier was ik met mijn
toespraak klaar. Nu was het achter de
rug en ik voelde me beter. De last van
de dag en de maanden was weggeval
len. Ik had gedaan wat ik wist dat
gedaan moest worden.
Ik zal er dan ook niet naar streven
om door mijn party kandidaat gesteld
te worden voor een tweede ambtster
mijn als uw president.
Op de laatste avond van mijn ambts
termijn, 19 januari 1969, hebben Lady
Bird en ik in het woongedeelte van het
Witte Huis een klein feestje gegeven
voor de leden van mijn staf. Toen de
laatste gast vertrokken was, ging ik
nog even naar de westelijke vleugel
van het Witte Huis om nog een paar
laatste dingen te doen in mijn werk
kamer. Ik liep in m’n eentje door de
lege kantoren om me ervan te over
tuigen dat alles in orde was voor Ni
xons komst de volgende dag.
Russische troepen rukten op 21 au
gustus niets ontziend Tsjecho-Slowakije
binnen en zetten de zware laars van de
onderdrukking op de eerste wezenlijke
loten van vrijheid die er in twintig
jaar aan Tsjechische bodem ontspro
ten waren.
In diezelfde week leverden de ge
vechten tussen politie en studenten op
de Democratische partijconventie in
Chicago aan elke televisiekijker in
Amerika het bewijs hoe diep de scheu
ring in onze samenleving was, hoe in
tens de gevoelens van haat, en hoe
breed de afgrond tussen wethandha-
vers en degenen die slechts verachting
voor de weit hadden. Deze conflicten
toonden ook de lelijke kant van de zo
genaamde Nieuwe Politiek, ondanks
haar aanspraken op idealisme.
Mr. C. J. Goudsmit, voorzitter genees-
middelen-commissie, betoogt in de bro
chure het volgende: „Ofschoon van tijd
tot tijd nog wel de roep tot nationalise
ring van de geneesmiddelenindustrie
wordt gehoord, kan worden geconstateerd
dat heden ten dage de wijze waarop
producenten en afleveraars van genees
middelen een taak vervullen over het
algemeen wel zodanige instemming vindt,
dat slechts weinigen van oordeel zijn dat
voor deze materie een socialisering of
nationalisering de gewenste oplossing zou
bieden”.
IK HAD IN de jaren van mijn pre
sidentschap nooit kans gezien een nau
we verstandhouding met Bobby Ken
nedy te vestigen. Het was niet zozeer
een zaak van geschilpunten, op de
meeste punten van landsbelang hadden
we soortgelijke denkbeelden, nadat hij
senator was geworden. Misschien maak
ten zijn politieke ambities deel uit van
het probleem. Misschien was het ge
woon een van die onnaspeurlijkheden.
Ik weet het eerlijk niet. Ik onderkende
en bewonderde zijn leiderscapaciteiten.
Toen de tragedie hem trof, was ik
blij dat mijn laatste ontmoeting met
Bobby Kennedy vriendschappelijk was
verlopen. Na mijn aankondiging dat ik
de Democratische kandidatuur niet zou
aannemen, had ik openbaar toegezegd
dat ik alle belangrijke presidentskan
didaten op de hoogte zou brengen. Se
nator Kennedy had me daarop te spre
ken gevraagd. Ruim een uur hebben hij
en zijn medewerkers Ted Sörensen op
3 april 1968 in het Witte Huis gespro
ken met Walt Rostow. Charles Murphy
en mij, om de grote tafel van de mi
nisterraad gezeten. Het is de laatste
keer dat ik senator Kennedy gezien heb.
kA/VVVMVWVVVVWVWMVVVIAAMWWVIMVtfVWWIAAflMMVMMfVIMIAAAAIIMIfWWVVVWlAAfVVWVVVVVVVVVVVVVAazvXA/WVVVWI
onverzetteljjke partijganger en een
scherpzinnig politicus, maar altijd een
man die probeerde het beste voor zijn
land te doen zoals hij het zag.
Vanavond, zei ik, heb ik onze vlieg
tuigen en marineschepen bevolen om
geen aanvallen op Noord-Vietnam meer
te doen, behalve in het gebied tea
noorden van de gedemilitariseerde zone,
waar de voortdurende vijaindelijke
concentratie een directe bedreiging
vormt voor de voorste geallieerde po
sities. Ik sprak verder de hoop uit dat
Hanoi onze zelfbeheersing zou evenaren
en dat de beide kanten weldra geza
menlijk zouden neerzitten om over vre
de te onderhandelen.
Aan het slot van mijn rede zei ik:
Met Amerika’s zonen ver weg te velde,
met Amerika’s toekomst hier in ons
eigen land bedreigd, met onze hoop en
die van de wereld op vrede voortdu
rend op het spel, geloof Ik niet dat ik
een uur of een dag van mijn tijd mag
besteden aan een persoonlijke partij -
zaak of aan andere plichten van dit
ambt het presidentschap van uw
land.
ceerd. De inwoners van de hoog geïndus
trialiseerde westerse landen nemen daar
van 115 miljard voor hun rekening, die
van de landen achter het ijzeren gordijn
bij elkaar 21 miljard en alle inwoners
van de onderontwikkelde landen samen
f 24 miljard. De financiële draagkracht,
het haalbare peil van gezondheidszorg, zal
ook in 1980 de mate bepalen waarin de
volkeren van de wereld het beschikbare
geneesmiddelenpakket kunnen benutten.
VERSCHEIDENE factoren in verband
met ’s lands toestand hadden hun in
vloed op de besluiten die ik ging aan
kondigen. Ten eerste stonden wij tegen
over de volstrekte noodzaak van be
lastingverhogingen. De stabiliteit van
de dollar en de economische gezondheid
van ons land en de wereld vereisten zo
gauw mogelijk een verhoging. Maar ik
wist ook dat de waarschijnlijkheid van
de verwerving van de nodige Repu
blikeinse stemmen om een belastingwet
door het Congres te krijgen, vooral in
een verkiezingsjaar vrijwel nul zou zijn
als ik kandidaat voor herkiezing was.
Ten tweede de kans op nieuwe rellen
en beroering in de steden in de komen
de zomer van 1968. De voornaamste ver
antwoordelijkheid van optreden tegen
zulke ongeregeldheden ligt bij de bur
gemeesters en gouverneurs, maar in
1967 was mij in enkele steden gevraagd
mij op het presidentiële gezag te beroe
pen om federale troepen te sturen. Het
leek waarschijnlijk dat ik weer voor
die beslissingen zou komen te staan. Ik
wilde niet dat er ook maar de minste
verdenking zou rijzen in het congres,
in de nieuwsorganen of bij welk deel
van het publiek ook dat ik gerea
geerd had met teveel of te weinig, te
vlug of te laat, met mijn ene oog op de
veiligheid van onze burgers en mijn
andere op de verkiezingsdag.
mentspauze gingen nemen, leek het mij
dat ik duidelijk moest maken dat mijn
besluit genomen was zonder politieke
overwegingen.
Ik wilde het besluit door de vijand
en door iedereen overal opgevat zien als
een ernstige en oprechte poging om een
weg naar vrede te vinden. De over
tuigendste manier om dat duidelijk te
maken leek mij een koppeling van mijn
aankondiging van een bompauze aan de
verklaring dat ik geen kandidaat voor
herkiezing zou zijn.
Ook hoopte ik dat de gecombineerde
aankondiging nog iets anders zou doen.
De kwestie-Vietnam had verdeeldheden
en vijandschappen onder Amerikanen
geschapen. Ik wilde enkele van die
wonden helen en het land weer tot een
heid brengen. Deze toespraak kon er
misschien toe bijdragen. Het was mijn
diepe hoop.
Drs. H. van Winzum, chemicus en di
recteur van een geneesmiddelenproduktie-
bedrijf in Haarlem, betoogt dit in een
brochure die de Stichting Voorlichting
Centrum Farmaceutische Industrie heeft
gewijd aan het onderwerp „Integratie van
het geneesmiddel in de samenleving”,
waaraan de stichting komende woensdag
in Rotterdam een openbare vergadering
besteedt.
Volgens drs. Van Winzum dient zich
momenteel een nieuwe generatie genees
middelen aan. Over het algemeen kan
men zeggen dat grotere kennis van het
celgebeuren ons binnen weinige decennia
geneesmiddelen gaat geven, die meer dan
tot nu toe op het preventieve vlak liggen
en voor zover zij op het geneeskundige
vlak liggen veel specifieker zullen zijn
dan de huidige en bovendien meer de
oorzaak dan het symptoom zullen bestrij
den, aldus drs. Van Winzum.
De mens staat zijns inziens anders tegen
over het geneesmiddel dan vroeger, on
der meer als gevolg van een grotere vraag
naar „kant-en-klare” therapie, toenemen-
OP 11 NOVEMBER, zes dagen na
zijn overwinning, kwamen de nieuw-
verkozen president en zijn vrouw naar
het Witte Huis voor het middagmaal
en bijna vier uur vergaderingen en
voorlichting.
Mijn vrouw en ik namen de Nixons
mee op een rondgang door de woon
vertrekken op de bovenverdieping van
het Witte Huis. Tot mijn verbazing
hoorde ik dat het voor hen allebei de
eerste keer was dat zij dit deel van
het Witte Huis zagen, ondanks de acht
jaar vice-presidentschap onder Eisen
hower.
Ik was het echter wel sterk oneens
met zijn politieke inzichten. Als hij ge
kozen werd zou hij mijns inziens zeker
trachten vele van de moeizaam bereik
te prestaties van de New Frontier en
de Great Society teniet te doen.
Er schuilt veel waarheid In het ge
zegde dat er zowel in politiek als na
tuurkunde op elke actie reactie volgt.
In de vijf jaar van mijn president
schap hadden wij heel veel actie ge
had op de gebieden van burgerrech
ten, gezondheid, scholen, huisvesting,
armoede, honger, beroepsopleiding en
consumentenbescherming, om er maar
een paar te noemen. De reactie van ons
volk op deze programma’s heeft in de
presidentsverkiezing van 1968 tot de
beslissing bijgedragen.
ROTTERDAM. De farmaceutische
research bevindt zich in een kritieke fase,
omdat: het arsenaal geneesmiddelen op
basis van beschikbare fundamentele ken
nis vrijwel optimaal is; uitbreiding van
die fundamentele kennis, die nodig is voor
een nieuwe generatie geneesmiddelen, een
tijdrovende en kostbare zaak is en de
eisen die aan een geneesmiddel moeten
worden gesteld, alvorens het de markt op
kan, met de toenemeing van de kennis
steeds strenger en ingewikkelder worden.
En tenslotte was er het vraagstuk-
Vietnam. Nu het Tet-offensief van de
vijand af gestopt was en er een kans
was dat de vijand gunstig zou reageren,
wilde ik ons nieuwe vredesinitiatief
aankondigen.
Als wij het risclo van een bombarde-
Dr. F. Doeleman, hoofd afdeling onder
wijs Nederlands instituut voor preventieve
geneeskunde TNO in Leiden, meent dat de
integratie van het geneesmiddel in de
samenleving van de toekomst primair af
hangt van de vraag of de sociale- en
gedragswetenschappen een achterstand op
de natuurwetenschappen kunnen inlopen.
De farmaceutische industrie kan op deze
ontwikkeling inspelen door niet alleen de
farmaceutische research te blijven steu
nen, maar daarnaast ook onderzoek te
De heer A. H. Ponfoord, directeur
Stichting Voorlichtingscentrum Farma
ceutische Industrie, deelt in de brochure
mee dat in 1980 voor de vier miljard
mensen op de aarde dan voor 160 mil
jard aan geneesmiddelen wordt geprodu-
7
