Verbondsraden
metaal beraden
Chicago Blues Festival
KPAB concert stond
op hoog niveau
grandioos in Amstelveen
Knappe museumkunst op
Teylers zondagconcert
c
Puntig cabaret
van Grimlach
naar toneelwedstrijd
in Alkmaar
zich na breuk
Miep Fransen
vrij dank zij
tv-program
„Nieuw Leven” goed voorbereid
L SB!
VERVANGER VAN „BIG JOE”
H
Voorbeeld ter navolging
SWEELINCK EN TIJDGENOTEN
^BRAKEN
Kringcommissaris
Rode Kruis
neemt afscheid
„GASTEN OP HET KASTEEL”
MAN BEKENT
i
3
MAANDAG 13 DECEMBER 1971
NL
6
Oude muziek in
Nieuwe Kerk
OPVOERING
I
nal
teil
ove
daa
Koi
op
lier
een
gro
rep
zeil
Bis-his-geroep
HAARLEM Het programma van het traditionele maandelijkse zon-
dagmiddagconcert in Teylers Museum was deze keer geheel gewijd aan
muziek van Jan Pieterszoon Sweelinck en van componisten, die zijn tijd
genoten waren.
WIJK AAN ZEE In de knusse
toneelzaal van „De Zon” in Wijk aan
Zee heeft de toneelgroep „Nieuw
Leven” haar donateurs zaterdag
avond het overtuigend bewijs ge
leverd, voor het jaarlijks door de
Verenigde Noordhollandse Dagbla
den te organiseren toneelconcours te
hebben ingeschreven met een blijspel
van klasse. Dit geschiedde met een
pittige opvoering van Jean Anouilhs
„Gasten op het kasteel”, waar aldus
voor deze wedstrijd in maart op
nieuw een voorstelling van zal wor
den gegeven in „Het Gulden Vlies”
in Alkmaar. Voor de kritische blik
ken van een deskundige jury, uiter
aard.
AMSTELVEEN „Als ik op dat
moment een enkele reis Timboektoe
had kunnen nemen, was ik onmiddel-
lijk vertrokken en had daar voor de
rest van m’n leven een kluizenaarsbe
staan geleid”. Dit zei een volkomen
gedeprimeerde Martin van Olderen,
voorzitter van de N.B.B.O. (Neder
landse Boogie en Blues Organisatie),
die alles in het werk had gesteld om
Big Joe Williams in zijn programma
van zaterdag 11 december jl. te
presenteren.
Vrijheid
Warme toon
CLARENCE GATEMOUTH BROWN
onmiddellijk
evenredig-zwevende temperatuur.
P. ZWAANSWIJK
ROB HOEKE.
zichzelf
JAN VAN DAM
(Van een onzer verslaggeefsters)
DEN HAAG De zes verbondsraden
van de drie metaalbonden onderverdeeld
in groot- en kleinmetaal vergaderen
vandaag op diverse plaatsen in het land
over de problemen die z(jn gerezen na het
mislukken van het metaaloverleg.
van
een
ROTTERDAM. Een 28-jarige haven
arbeider, die in de nacht van 4 op 5 decem
ber door de Rotterdamse politie op heter
daad werd betrapt bij een inbraak in het
pand van Galerie Modern in Hoogvliet,
heeft tijdens het verhoor 27 inbraken be
kend.
De havenarbeider opereerde in winkels,
kantoren, kantines en café’s. De totale buit
bedroeg f 12.500. Hij richtte voor ongeveer
f 3.500 schade aan.
van
en
D
Ron
wel
theï
ten,
hun
den,
bed.
Haa
ten’
uit
H
Haa
de s
in 1
verl
mar
has;
drei
Als
ome
is g
mee
se,
ook
leer
je,
tair
D
lijk
iede
pen
geli
dat
ferr
je. 1
H
zorg
seli;
grit
zod;
van
ren
niet
met
hou
dra
van
het
sere
A
het
ten,
Lig
was
gini
van
seri
H
lijk
die
mij
grai
ver;
Lut
een
troi
nist
dig<
kon
cer<
ome
ges]
aan
(Van onze redactie economie)
D
doo
dee:
ven
opd
heil
de
het
liefi
V
den
ont'
de
Pet
van
bru
een
ork
en
Pea
Fes
ge
bru
de
L
het
den
tinj
doo
leid
pra
aan
den
rak
N
„At
pon
spe
een
tuu
hee
elk.
vloi
zon
is
aan
kur
zo
legi
schappen van de aangebedene te openen,
smokkelt Horace onder valse voorwend
sels een onschuldig danseresje op het
kasteel van zijn tante binnen. Het is zijn
bedoeling dat deze reine Isabella zich
onder de gasten zal mengen, waarbij Fré-
dérics aandacht wellicht van Diana Mes-
serschmann kan worden afgeleid.
De leider van deze groep Clarence „Ga
te Mouth” Brown vertelde me na afloop
dat van hun tournee door Europa de
avond in Amstelveen het absolute hoogte-
DIT ALLES zal moeten gebeuren tij
dens een door hun tante gegeven bal, voor
welke entourage Anouilh een aantal uit
zonderlijke figuren achter de hand heeft
gehouden, die stuk voor stuk bij het to-
neelgebeuren kunnen worden ingelast. Op
deze wijze wist hij als een virtuoos
schrijver telkens voor de nodige verwik
kelingen te zorgen, waar hij bovendien
geregeld een verrassende wending voor
kon vinden. En zoals het dan voor een
goed blijspel betaamt krijgt de onschuldi
ge Isabella tenslotte loon naar werken in
de persoon van de sympathieke Frédéric,
terwijl tante zelfs voor Horace nog een
geschikte bruid weet aan te wijzen.
Dit betekende, dat voor werken, waar
voor bij de compositie ervan rekening was
gehouden met het eenendertigtoons-stem-
mings principe, geen aandacht gevraagd
werd en uiteraard evenmin voor muziek,
die bedoeld was om gespeeld te worden
op toetsinstrumenten met de compromis
stemming van de gelijkzwevende of liever
HILVERSUM Miep Fransen uit Heer
len, die in het Franse Montpellier in gijze
ling wordt gehouden, zal binnenkort naar
huis kunnen terugkeren. Haar vrijlating
hing af van de betaling van f 27.000 in
voerrechten voor hasjiesj die was aange
troffen in de auto waarin zjj meeliftte. Na
een tv-uitzending over Miep Fransen van
het KRO-programma „Brandpunt” hebben
zaterdag ruim zestig mensen giften toege
zegd. Het benodigde bedrag is nu ruim
schoots bijeengebracht.
Miep Fransen werd enkele maanden ge
leden veroordeeld tot 4 maanden gevange
nisstraf op grond van de hasj-vondst in
de auto van de Amerikaan van wie zij een
lift had gekregen. Op 23 november liep
deze straf af, maar toen eiste de Franse
regering nog invoerrechten voor de has
jiesj. Miep Fransen kon dit bedrag niet op
brengen. Door allerlei acties was tot zater
dag ongeveer 13.000 gulden verzameld.
BIJ DIT ALLES had men bij „Nieuw
Leven” verheugend veel werk van deze
voorstelling gemaakt. Zo waren de fraaie
kostuums perfect verzorgd, terwijl ook
het friss? decor van P. Schelvis aanspraak
maakte op een oprechte bewondering.
Waarschijnlijk zal de toneelgroep zich
hiermee op het concours straks van een
eervolle plaats op de ranglijst kunnen
verzekeren.
DOOR HET SOMS groteske karakter
van het stuk is het voor amateurs bijzon
der moeilijk te spelen, ook al omdat het
bijna decadente Franse milieu aan de ver
tolkers hoge eisen stelt. Desondanks is het
voor „Nieuw Leven” een uitstekende
voorstelling geworden, waarin de nogal
uiteenlopende karakters meestal knar
werden getypeerd. Peter Duin vertolkte
hiervan de moeilijke dubbelrol van de
tweelingbroer en hoewel er in het begin
weinig verschil tussen Horace en Frédéric
kon worden waargenomen, groeide hij
tijdens het verloop van de opvoering
steeds meer naar een opmerkelijke creatie
toe. Voortreffelijk was ook Rinus Smit als
de joodse bankier Messerschmann, die
vooral in het tweede bedrijf met Lilian
van Bragt als zijn dochter Diana de
tragiek van het oude volk duidelijk aan
de orde stelde.
BEVERWIJK Een „klassiek concert”
zoals dat vrijdagavond werd gegeven in de
aula van de Katholieke Pedagogische
Academie te Beverwijk door leraren en
(oud-)Ieerlingen voor leerlingen van deze
school is een positieve bijdrage in de
hedendaagse amateuristische muziekbe
oefening. Immers de uitvoerenden moeten
niet de muziek aanpassen aan hun eigen
(in gunstige gevallen beste) kunnen, doch
laten zich eisen stellen door muziek die in
de geschiedenis bewezen heeft waard te
zijn te worden uitgevoerd en beluisterd.
Dat dit allerminst muziek hoeft te zijn
die „eeuwenoud” is bewees het programma
waarop ook namen van nog levende com
ponisten prijkten. Het handjevol uitvoeren
den, inderdaad vijf in getal, had het zich
dan ook niet gemakkelijk gemaakt, maar
kennelijk was voor hen terecht een
bewuste keuze van het programma belang-
rijker dan wat toevallig paraat was.
Door een goed begrip voor de zeer ver
schillende stijlen en door een juist aan
voelen van elkaar in het samenspel, uiter
aard ook door individuele technische rijp
heid op het instrument, stond dit concert
op een zeer hoog peil, benaderde het een
professionele uitvoering van kamermuziek.
Jos Stam, fluit, en Lou Tervoort, piano,
openden de avond met een prille sonate, in
wezen nog een vierdelige suite, van Han
del, een gemakkelijk in het gehoor liggend
werk dat de weg bereidde tot een moei-
lijker te beluisteren muziek: Lou Tervoort
speelde vervolgens met een verrassend
nauwkeurig pedaalgebruik Claire de lune
(uit Suite Berganasque) en Jardins sous la
nluie, beide van Debussy. Het enige werk
waaraan de pianist geen medewerking
verleende was van de in 1917 geboren
organist Albert de Klerk: een grillig duo
voor hobo en fluit dat tussen bitonaliteit
(Van een onzer verslaggevers)
HAARLEM. De Utrechtse cabaret
groep „Grimlach” heeft zaterdagavond een
geheel uitverkocht Haarloheimtheater an
derhalf uur lang laten smullen van ver
fijnd en puntig cabaretwerk. Het gezel
schap dat nu uit drie man bestaat
enkele maanden geleden traden ze nog
met z’n vijven op richt meer en meer
kritisch het oog op de samenleving en
deze betekent voor hen een bijzonder
vruchtbare inspiratiebron. Sarcastisch on
derstrepen zij mistoestanden in de maat
schappij, terwijl zij zich voorts bedienen
van een zwartgallige, somstijds wat maca
bere humor. Meer dan ooit doen zij hun
gezelschapsnaam „Grimlach” eer aan,
want hun grappen zijn grimmiger dan ze
ooit geweest zijn.
Het programma van de drie bestaat
voor een belangrijk deel uit oude num
mers, doch deze zijn voor het opnieuw
lanceren grondig uitgediept en bijgeslepen,
waardoor de humor duidelijk aan intensi
teit gewonnen heeft.
Baldrick Deerenberg onderscheidde zich
door beheerst gevoelig spel op zijn intiem
klinkende, bescheiden geaarde blokfluit.
Al deze instrumentalisten gaven in ver
schillende combinaties uitvoeringen van
trio’s en sonates van Vivaldi, Motteterre,
Fontana, Telemann, Carl Philipp Emanuel
Bach en Johann Friedrich Fasch Elke
uitvoering kreeg door het harmonisch sa
mengaan van subtiele timbres een eigen
bekoring van zeer milde werking, hetgeen
mede tot stand kwam door de ruime
akoestiek van het kerkgebouw
DE DIRECTIE van de Haarlemse mu
ziekschool van de Maatschappij tot Be
vordering der Toonkunst heeft zaterdaga
vond in de Nieuwe Kerk te Haarlem voor
vakleerlingen van de school en andere
belangstellenden een concert georgani
seerd, waarop aandacht werd gevraagd
voor composities uit de barokperiode van
de toonkunst, uitgevoerd op de instrumen
ten, waarvoor die composities geschreven
werden.
De drie overgebleven kleinkunstenaars
van Grimlach zijn Gerard Elschot Louis
Engels en Kees Haagen. Vooral eerstge
noemde presenteert zich op droogkomi
sche wijze, bijna aan de rand van het
onnozele dat ook bij echte clowns ken
merkend is. Een dergelijke manier van
optreden houdt in dat het gebodene vaak
des te indringender over komt. Zijn solo’s,
twee oude nummers „Wo ist die
Leiche” en „Lampeklacht” waren briljante
voorbeelden van subtiele presentatie
waarbij de aandacht sterk op de tekst
gevestigd wordt, verdiende aandacht ove
rigens, want die teksten waren om te
smullen.
Het gehele optreden van de groep ken
merkte zich door vrijheid van bewegen en
spreken. En die bewegingen vormden dik
wijls een krachtige ondersteuning van
het gesproken woord.
Een bijzonder gaaf nummer vond ik
„Wedstrijd”, een van de nieuwe aanwin
sten in het programma. Het betreft een
satire op het wekelijks voetbalvermaak,
gerapporteerd door enkele supporters op
de tribune. Natuurlijk niet helemaal
nieuw.
De originaliteit bleek echter pas bij het
epiloogje van dit voetballied, waarin be
paalde gedeelten van de tekst waren ver
vangen door nieuwe, zodat het geheel nu
werd geprojecteerd op een huwelijksslui
ting in het stadhuis.
In hun conference zijn de drie eveneens
sterker geworden. En reeds aan het begin
van de avond werd aan het publiek dui
delijk gemaakt dat de grapjes best eens
wat macaber zouden kunnen worden. Wat
dacht u bijvoorbeeld van: „Met Kerstmis
eten ze bij het Leger des Heils weer kind
met appelmoes!” Een ijzersterke vond ik
„In de Russische gevangenissen zeggen ze
„Wie schrijft, die blijft(!)”
De muzikaliteit van het edele drietal
laat overigens niets te wensen over. Bij
toerbeurt wisselen ze elkaar af aan de
piano, terwijl Gerard Elschot
fijntjes begeleidt op de gitaar en het
fraaie instrument gelukkig niet mishan
delt. Daar komt bij dat ik nu eenmaal
een zwak heb voor een „stroomloze” gi
taar.
Wat het perfectioneren van oude num
mers betreft, dat was treffend te ontdek
ken bij het laatste de Cnollenland Canta
te, een parodie op het klassieke oratorium
of cantate, dat nu zo sterk mimisch was
uitgewerkt dat de oude uitvoering ervan,
zoals ik die kende geheel verbleekte.
Cabaret Grimlach” heeft zich met deze
avond gerevancheerd ten opzichte van
vorig jaar, toen de avond nogal noncha
lant werd volgemaakt. Dit keer zorgden
zij voor een voortreffelijke avond met het
soort amusement dat de ware vaklui
kenmerkt.
Grimlach zorgt op zaterdag 18 decem
ber voor een reprise in Haarloheim.
KO VAN LEEUWEN
Door deze opzet kreeg het concert zo
wel een kunstzinnige als een didactische
betekenis. De blokfluitist Baldrick Dee
renberg. een der leraren van de school,
bracht op deze avond met het door hem
gevormde ensemble. „Fiori Musicali”
waarvan hij zelf als instrumentalist deel
uitmaakt, een programma ten gehore,
aan welks uitvoering ook de clavecinist
Kees Rosenhart, de viola-da-gamba be-
Alle muziek, die nu ten gehore werd
gebracht, was berekend op de oude zoge
naamde natuurlijke of middentoon-stem-
ming met de hiervoor karakteristieke zui
vere tertsen, muziek dus, die in het Mek
ka der eenendertig toonsstemming waar
het gaat om maximale en liefst absolute
zuiverheid, niet als contrabande be
schouwd behoefde te worden.
Men hoorde op deze middag werken
van Samuel Scheidt, John Bull, Orlando
Gibbons, Diego Ortiz. Michael Pretorius
en van Sweelinck zelve. Zij vertegen
woordigden vier nationaliteiten, waarvan
de talen nog al verschilden, maar wier
muziek merkwaardig gelijkgeschakeld
klonk doordat zij bestemd was voor de
beperkte, geïsoleerde kringen van de
„happy few” van toen. Hier hield men
blijkbaar van geabstracteerde kunst, een
soort rein-cultuur, getuigend van edele
gedachten en van een superieur psychisch
evenwicht.
In overeenstemming met dit evenwicht
vertolkten de violisten Bouw Lemkes en
Jeanne Vos met continuobegeleiding van
de gambiste Nellie Duin en de clavecinist
Anton de Beer aan het spinet vier symfo
nieën van Scheidt. Voor drie fantasieën
van Gibbons voor twee violen en gamba
kreeg Nellie Duin een uitgebreider taak.
Als soliste speelde zij twee Ricercares
van Ortiz met fraaie toon en voorname
expressie. Bouw Lemkes en Jeanne Vos
benutten volop de kansen, die de symfo
nieën van Scheidt boden en ook die van
een reeks kleine werkjes van Praetorius,
die in een soort suite van dansjes, typen
schetsjes en onschuldige imitaties waren
verenigd. Het luit-register van het spinet
werd hierbij door Anton de Beer doeltref
fend benut.
Anton de Beer gaf verder nog solo-
voordrachten van een chromatische Pava
ne van Bull en van een Poolse dans met
variaties, karakteristiek voor de internati
onale muziek-nivellering van het tijdperk
rond het jaar 1600.
Het was knap werk, dat de vier instru
mentalisten leverden op deze middag van
museumkunst in optima forma.
Aanleiding tot deze impulsieve uit
spraak was een telefoontje van de ma
nager van Big Joe Williams, die uit Parijs
Martin van Olderen opbelde met de tries
te mededeling dat Big Joe afgelopen don
derdag 9 december tijdens een concert in
de lichtstad halverwege de avond (als
gevolg van z’n suikerziekte) op het podi
um in elkaar was gezakt en in een
ziekenhuis moest worden opgenomen.
Dat dit ieder moment kon gebeuren was
geen geheim, maar dat het uitgerekend nu
moest plaatsvinden betekende een forse
knock-out voor de organisatie, die zich
voor de bijna ónmogelijke taak gesteld
zag een razendsnelle oplossing te vinden.
Dezelfde avond nog werd aan de leden
een rondschrijven gestuurd dat Big Joe
Williams niet kon optreden wegens ziekte
en dat men alles in het werk zou stellen
voor een vervangende groep van gelijk
waardig niveau te zorgen. Tevens werd
een beroep gedaan op de solidariteit van
de leden om toch te komen; was men
echter hiertoe niet bereid, zo werd gesteld,
dan kon men het geld voor de reeds
betaalde toegangsbewijzen
geretourneerd krijgen.
Dat de bluesliefhebbers de organisatie
een warm hart toedragen is wel zeer dui
delijk bewezen. Slechts acht van de vier
honderd reeds verkochte plaatsbewijzen
werden geannuleerd; 392 mensen bleken
een onwrikbaar vertrouwen in de organi
satie te hebben en kwamen dus opdagen.
Hun vertrouwen was volkomen gerecht
vaardigd want Martin van Olderen en
Guido van Rijn slaagden er dezelfde
avond nog in de groep „Chicago Blues
Festival,” die hun Europese tournee eigen
lijk al in Frankfurt hadden beëindigd,
alsnog naar Amstelveen te halen.
Guido van Rijn had de moeilijke taak
deze bluesavond te openen en de mensen
te vertellen wat er aan de hand was. Een
lichte teleurstelling was aanvankelijk wel
te merken, maar men vatte ’t zeer gemoe
delijk op en wachtte op de dingen die
zouden komen. Om half negen precies
startte de „Chicago Blues Festival” deze
blueshappening en een ovationeel applaus
bevestigde nogmaals, dat de organisatie de
ware bluesrakkers zowel op de bühne als
In de zaal samen had weten te brengen.
Jimmy „Fast Fingers” Dawkins Isologi-
taar en zang), Mack Thompson (basgitaar),
Clarence ..Gate Mouth” Brown (viool,
harmonica, gitaar) en Philip Combell
(drums) speelden de Blues op een manier
die niet te beschrijven valt (daarom
schrijf ik er niet over). Het enige wat
over deze groep te zeggen valt, is af te
doen met één woord „grandioos”.
Zelden heb ik een bluesgroep zo intens en
vol qvergave horen spelen als deze uit
negers bestaande combinatie.
BEVERWIJK. De kringcommissaris
van het Rode Kruis, de heer J. C. Corver,
zal dinsdagavond 14 december in het Rode-
Kruisebouw aan de Dellaerf te Bever
wijk afscheid nemen tijdens een receptie
van zeven tot negen uur.
Dan wordt ook gelegenneid geboden
kennis te maken met de nieuwe kring
commissaris, de heer P. G. W. Stouten-
beek.
speelster Hannie Bienenmann en verder
als gast de hoboïste Lilian Lagaay en de
violist Martin Sonneveld medewerkten.
Het instrument, dat Lilian Lagaay be
speelde was een barok-hobo, waarmede
een toon voortgebracht kan worden, die
duidelijk verwant is met die van de
„moderne” hobo, maar ruimer van karak
ter is, althans voor wat de eenvoudigst te
verkrijgen klanken betreft De bespeling
van deze barok-hobo, die slechts voorzien
is van met de vingers af te sluiten gaten
en van twee kleppen, is voorwaar geen
eenvoudige aangelegenheid! Lilian Lagaay
bespeelde haar instrument bewonderens-
waardig. Zij gaf aan de uitvoeringen,
waaraan zij medewerkte, een eigen, histo
risch verantwoord klankkarakter.
Hetzelfde kan gezegd worden
Martin Sonneveld. Hij bespeelde
barokviool met toepassing van de zweven
de, accent-ontwijkende dynamiek en de
onstabiele klank, waarvan wordt veren
en barokke polyfonie heen en weer sprong.
Bas van Kesteren en Jos Stam getuigden
hierin van goed samenspel en mooie loon
vorming.
Een rasechte muzikantennatuur, nodig
om muziek van Dvorak te kunnen spelen,
bezit Jan Stoll die dat liet blijken in een
sonatine van deze componist. Uiteraard
niet alleen: Lou Tervoort had een belang
rijk en moeilijk aandeel in dit werk. Aldus
met groot elan gespeeld, zonder concessies
te doen aan tempo, melancholieke roman
tiek en geestdrift, herkent men de schep
per van grote symfonische werken in deze
sonatine die, hoewel minder breed van op
zet, door het concertante eerste deel, de
vierdeligheid en de rijk doorgewerkte fi
nale aan een kleine symfonie doet denken.
Eveneens knap samenspel leverden Jos
Stam en Lou Tervoort in twee delen van
een sonatine voor fluit en piano van Len
nox Berkeley, een helaas vrjj onbekend
Engels componist wiens werk veel ver
wantschap vertoont met de Franse muziek
in het begin van deze eeuw na het impres
sionisme. Een goed begrip van deze muziek
is nodig om niet alleen weer goed begrip
maar vooral ook waardering bii de luiste
raar te wekken en daarin is Jos Stam, die
al eerder getoond had een mooie warme
toon zonder „valse lucht” op zijn instru
ment te kunnen voortbrengen alleszins ge
slaagd.
Terug naar de romantiek voerde ons Bas
wan Kesteren die ten volle de rijke scha-
keringsmogelijkheden van de hobo benutte
in enige romances van Schumann. Hij
speelde deze allerminst eenvoudige werk
les met een zo pastorale eenvoud en dich»
terlijkheid dat men met recht van Schu
mann kan zeggen dat hij de dichter onder
'ie componisten was.
Tot slot weer terug naar de barok:
„Tafelmusik” van Telemann. Alle reeds
eerder genoemde uitvoerenden werkten
hieraan mee, gesteund door celliste Loes
Comelio, wier partij juist iets meer was
dan alleen een „volgbas”. waarmee het op
het programma vermelde „Quartet voor
viool-hobo-fluit-continuo” goeddeels ge
rechtvaardigd was. In feite is deze muziek
beschreven voor drie min of meer vrij
blijvend gekozen instrumenten en basso
continuo, hoewel waarschijnlijk wel een
gebruikelijke bezetting is aangegeven,
maar in de toevallige instrumentatie viool-
hobo-fluit stoort het geenszins dat het kla
vecimbel noodgedwongen is vervangen
door de piano. Voor een niet-geoefend oor
geeft deze instrumentatie zelfs een heel
duidelijk vormbeeld van deze muziek
(imiterende stemmen).
De huiselijke sfeer van dit concert de
uitvoerenden en het publiek kennen el
kaar en de omgeving is vertrouwd moge
een stimulans zijn ook in breder kring
kamermuziek van deze orde als huismu
ziek te beoefenen. In ieder geval moge dit
concert een voorbeeld ter navolging zjjn.
punt was geweest van alle optredens die
ze al achter de rug hadden; een en ander
leek me wel wat overdreven maar ’t
aanhoudende bis-bis-geroep vanuit de zaal
vond ik bewijs genoeg om zijn woorden
niet in twijfel te trekken. Deze bluesjon-
gens waren dan ook zichtbaar onder de
indruk van de sontaniteit en waardering
waarmee ze ontvangen werden. Martin
van Olderen, die z’n zo groots opgezette
avond wat twijfelachtig tegemoet zag, liep
gelukzalig glimmend rond en beschouwde
’t enthousiasme van publiek en musici als
het grootste compliment dat hij maar
krijgen kon, en was helemaal in de wol
ken toen Clarence „Gate Mouth” Brown
hem vertelde dat hij dermate geïnspi
reerd door het publiek de beste viool-
solo’s had gespeeld sinds hij z’n muzikale
loopbaan in Chicago was begonnen. Een
contract voor juli 1972 was dan ook snel
getekend. Resumerend kan ik gerust stel
len dat deze avond de meest succesvolle is
geweest in het tweejarig bestaan van de
club en dat Amstelveen terecht Bluesstad
no. 1 van Holland is. Maar liefst 314
nieuwe leden werden ingeschreven. De
NBBO telt nu ruim 1400 leden en welke
bluesclub in Nederland kan hetzelfde zeg
gen?
De blues, die aanvankelijk wat schoor
voetend ons landje binnensloop, is nu
hardhollend op weg de meest gewaardeer
de muziekvorm van jazzyminded Neder
land te worden. Het is alleen niet te
hopen dat je voortaan bij de grens van
Amstelveen een blues-paspoort nodig zult
hebben om de gemeente binnen te mogen
komen; ik vraag me overigens wel af
vanwaar en waarom deze plotselinge be
langstelling. Zou ’t misschien een mode
verschijnsel zijn of is ’t te danken aan de
geweldige inspanning en goodwill van de
organisatie? Als je ’t mij vraagt is het het
laatste.
DE SPELERS en hun regisseur J. W.
Balm hebben het zich met een dergelijke
keuze allerminst gemakkelijk gemaakt,
want deze belangrijke Franse auteur
heeft in zijn ongeveer twintig jaar gele
den geschreven blijspel een ware staal
kaart van stijlen ondergebracht. Vandaar
dat de amusante intrige beurtelings berust
op poëtische, satirische, kluchtige en iro
nische tafereeltjes.
VOOR DE BASIS van dit stuk werd
door Anouilh de welhaast klassieke to-
neeltruc tot uitgangspunt genomen over
de tweelingbroers Horace en Frédéric, die
in uiterlijk en kleding zo verbluffend veel
op elkaar gelijken, dat hun verschijning
overal voortdurend de grootste verwarring
sticht. Alleen de beide karakters verschil
len beduidend, want Horace is een bijna
schaamteloze cinicus, terwijl Frédéric
over een veel zachtmoediger inborst be
schikt. Nu is deze Frédéric verliefd op de
nogal onsympathieke Diane, een dochter
van de puissant rijke joodse bankier Mes
serschmann en om de ogen van zijn
tweelingbroer voor de kwalijke eigen-
dersteld, dat zij aan in vroeger eeuwen
bestaande idealen beantwoordde. De he
dendaagse mens ervaart een dergelijk
musiceertrant meer als ongespannen dan
als ontspannen, meer meditatief een onbe
stemd dromerig dan positief van aard.
Hannie Bienemann liet zich in haar
gamba-spel kennen als een zeer bekwaam
instrumentaliste met zin voor een kern
achtige melodische formulering en een
pittige uitdrukkingskracht. Bij haar musi
ceertrant sloot zich die van de vaardige
Kees Rosenhart uitnemend aan.
De verbondsraden zullen zich volgens
een woordvoerder van de NW-metaalbond
alleen uitspreken over het door de onder-
handelingsdelegatie gevoerde beleid. Over
het nemen van eventuele stappen zal pas
na 1 januari worden gesproken. „Want dan
treedt de CAO-loze periode in”, aldus de
NW-metaalbond.
VOORTS LIET Rita Schellevis een even
charmante als onschuldige Isabella zien,
met als contrast een heerlijk dwaze moe
der van Coby Korten. Ook Paula Beste-
man was hoogst amusant als de kordate
douairière in haar rolstoel, evenals de
bijna hysterische gezelschapsdame van
Marion Pfeiffer. Irma Waterdrinker wist
zich als de gedistingeerde lady Dorothée
voortreffelijk bij dit milieu aan te passen,
dat verder werd aangegeven door knappe
typeringen van Pieter Eelman, Bertus
Stuifbergen en de traditioneel steile
huisknecht van Flip Fluitman.
