Gescheiden vrouwen mans genoeg
om eigen boontjes te doppen
Geitenvrienden
oencnt
aan
VOORZITTER STICHTING GESCHEIDEN MANNEN:
F L
B
I
MB
|Hrj
(Van onze redacteur in Rotterdam)
Alleen voor kinderen
De gebroeders Durk en
Theunis Pietersma uit het
Friese Bergum maken
op een niet alledaagse
manier reclame voor hun
dekstation.
Over het ’hoe’ handelt
onderstaande bijdrage.
Zadel
Claus
Rijtuig
Mentaliteitsverandering
Advertenties als de bovenstaan
de verschijnen af en toe in het
Bergumse weekblad Actief en de
gebroeders Pietersma hebben er
meermalen de rubriek Ter Zijde
in Vrij Nederland mee gehaald.
Want je hoeft geen geitenvriend
te zijn om toch met belangstelling
van zulke poëzie kennis te nemen.
Hoe je het ook bekijkt, de makers
van dit reclamewerk zijn oor
spronkelijke geesten en een nadere
kennismaking waard.
Is uw geit vol droevenis, verlaat zij niet haar sponde,
welnu, haar leed is mij reeds duidelijk, ’t is ’t verlangen naar de zonde.
De zonde, die reeds sedert het bestaan der mensheid wordt bedreven,
en die, volgens de encycliek, gericht moet zijn op *t scheppen van nieuw leven.
Doch brave lezers, het is een feit, dat niet iedereen zich houdt aan deze bode,
sommigen gaan zelfs zover, zij bedrijven liefde voor den brode
Doch terwijl de decadentie voortschrijdt, en de ontucht hoogtij viert,
is in Bergum nog een bok, die uw geit als „heer” versiert.
„Camillo” is de naam van ’t bokje, die uw geit op ouderwetse wijze „neemt”,
en de gedachte aan „coitus interrupts”, is het diertje totaal vreemd.
Mocht u dus, na rijp beraad, uw mekkie door Camillo laten nemen,
dan rijzen voor u bij de vraag „Quo vadis”, geen problemen.
En vindt u dit artikel zedeloos, roept u geëmotioneerd
welnu, hij, die zonder zonde is, werpe de eerste steen.
I, „waar moet dit in
godsnaam heen”,
1
H. C. C. ROËLL
Camillo en
de zonde
De broers met Camillo.
Deze kar diende voor het vervoer
Nou ja, Durk vindt wel een andere
de stichting (dus geen leden) Organisa
tie Gescheiden Mannen zegt dat Divor-
tium met al zijn financiële eisen de
vrouw „afhankelijk laat blijven en el
ke emancipatiegedachte bij voorbaat
uitsluit, dat een gescheiden vrouw door
te gaan werken zowel financieel als
moreel ze heeft weer contact met
de maatschappij wordt gesteund.”
In Nederland lopen 27 van de 10.000
van het huwelijk” van de nieuwe wet
meer apprecieert dan de schuldvraag uit
de oude. En ook „dat je niet moet
denken dat ik sympathiseer met man
nen die de boel belazerd hebben.”
Hij wil met zijn stichting een wissel
op de toekomst trekken. Een mentali
teitsverandering beogen. Vrouwen even
Een nonconformist is hij ook en hij
begrijpt de verontwaardiging niet die
duidelijk maken (als het geacht wordt
aan mannen te zijn) dat het huwelijk
geen levensverzekering hoeft te zijn.
„De gedachte”, zegt Roëll, „dat je
door je jawoord bij het huwelijk als
vrouw aan de ketting wordt gelegd tot
aan de dood, is verkeerd. Evenzo goed
als het van mannen verkeerd is om te
eisen dat hun vrouw niet mag werken,
al is het maar een paar uur per dag.
Erbij
De man van de bok blijkt Theunis te
zijn. Hij exploiteert al jarenlang een
dekstation en zorgt geregeld voor vers
bloed. Vorig jaar nog had hij veel
succes met de bok Claus, maar die is
nu van de sterkte afgevoerd en ver
vangen door Camillo, jawel, uit de
bekende Fernandel-films. Het bokje
heeft vroeger een andere naam gehad,
maar zodra de dieren naar de Lange-
loane verhuizen worden ze herdoopt. De
gebroeders hebben nog even geaarzeld
tussen Camillo en Le Bergerac, maar
het is tenslotte de eerste geworden.
Durk heeft verder geen bemoeienis
ROTTERDAM „Op het gebied van echtscheiding staat de man in het
verdomboekje. Hij laat zich vaak kisten, omdat hij altijd minder afhanke
lijk is geweest. Hij denkt dan: ik knap het in m’n eentje wel op. Maar
tijdens de emoties van de hele scheidingsprocedure kan dat zeer nadelig
zijn”, zegt de heer H. C. C. Roëll. Hij is voorzitter van de Stichting Or
ganisatie Gescheiden Mannen. Tot nog toe heeft de Stichting weinig van
zich doen spreken. Ze is aanzienlijk minder militant dan de Bond van
Gescheiden Vrouwen, Divortium, die in VARA’s uur U hard van zich
afbeet en voortdurend de binnenzijde van lege portemonnees liet zien.
die hij in de oude schuur organiseerde.
Er kwamen soms tachtig jongelui, te
veel om ze allemaal gratis te schenken.
Vandaar dat de drankjes tegen kost
prijs werden uitgedeeld. Dat ging goed
totdat een paar gasten onderweg naar
huis brokken kregen. Toen maakte d«
politie een einde aan de feesterij.
Van boer en burger, maagd en hoer
Er viel menig snikkie
Rond dit zwarte brikkie
Hier heerst de liefde Gods of des
duivels geest,
Getrokken door een edel beest
Zo hebben hij en Theunis een rondje
door Bergum gereden, maar veel men
sen waren kwaad. En dan de feestjes,
Den Haag) aan werkt is onder andere:
twee jaar lang eventuele „overbrug-
gingsalimentatie” voor de vrouw, daar
na alleen nog alimentatie voor de kin
deren. Maar wel met een mogelijkheid
tot inspraak in opvoeding en onderwijs.
Meer het belang van het kind dienen,
door niet klakkeloos de kinderen toe te
wijzen aan de moeder, bij wijze van
een soort gewoonterecht. Betere rege
ling van „bezoekrecht”. Nu kan een
toeziend voogd, die de kinderen dui
niet onder zijn of haar hoede heeft,
alleen vragen de kinderen eens te mo
gen zien, niet eisen.
uit 1863, nog gebruikt in de Ameri
kaanse burgeroorlog en door Durk per
soonlijk uit de States aangevoerd. Ver
der een mooie Friese staartklok, een
grote collectie oude horloges, opgezette
dieren, paardetuig en vele tientallen
andere curieuze artikelen.
Onder de schoorsteen tenslotte een
plattebuiskachel. O ja, en onder in de
welvoorziene boekenkast ook nog een
forse voorraad alcoholische drankjes,
van whiskey tot Beerenburg, door
Durk royaal uitgeschonken in fraai
gestileerde glazen. De gastheer heeft
een klein puntbaardje en draagt een
bril met gouden montuur. Hij is ge
kleed in een gebleekte paarse broek en
zwart overhemd. Hij rookt een klein
pijpje.
Het perceel Langeloane 2 blijkt een
fikse stelpboerderij te zijn met een
voortuin waaruit de fantasie van de
bewoners spreekt. In het grasveld prij
ken zware zwerfkeien, het hek is kwis
tig versierd, er staat een duiventil en
opzij pronkt een historische gaslan
taarn.
Theunis regelt de ontvangst. Hij is
dertien en draagt een hippe voorhoofds-
band. Zijn compagnon en broer Durk
is 24. Hij houdt zitting in één der
voorkamers, z’n privévertrek waar vele
schatten der aarde liggen opgetast. Op
de vloer beestevellen waarop een kost
bare Engelse spaniel haar middagdutje
doet. Langs de muren een dure antieke
kast, een zware piano, een elektronisch
orgel en nog wat kleingoed.
Aan de muren zeldzame oude wa
pens, waaronder een oude voorlader
Evenzo goed als mannen mee zouden
moeten werken in het huishouden”.
Beide partijen moeten zich aanpas
sen. Basis volgens H. C. C. Roëll: „Een
goede communicatie betekent een goed
huwelijk. Niet dat ik het seksuele uit
sluit Maar elkaar goed verstaan is pri
mair”.
Waar zijn Stichting Organisatie Ge
scheiden Mannen (Zwedenburg 152,
Wapenfeit van de stichting, die er
allesbehalve naar streeft dezelfde
naam te krijgen als Divortium, is een
brief aan de minister en de commissie
van Kamerleden die zich bezighoudt
met het „alimentatierecht.” Waar men
zich in de brief vooral tegen afzet, is
de levenslange betaling van eenderde
van het inkomen van de man, als
alimentatie aan de vrouw.
Divortium-vrouwen zouden dat graag
willen zien. Hun mannelijke tegenvoe
ters stellen in de brief: „Maakt het
huwelijk ook tegenwoordig nog een
vrouw levenslang arbeidsongeschikt
voor de maatschappij? Is de gescheiden
vrouw zonder meer ongeëmancipeerd?
Of is de gepaste arbeid door haar
verricht iets onbetamelijks?”
En doelend op de door de rechter
uitgesproken scheiding: „Welk misdrijf
wordt in de moderne maatschappij ge
straft met wat de man in de praktijk
ervaart als kinderroof en een levens
lange boete, oftewel lijfeigenschap?
Dat alles als consequentie van een
belissing die twee mensen destijds bei
den hebben genomen met de beste wil
bezield.”
De kern van de zaak is dat men bij
met de geiten en bokken. Hij verzorgt
voor Theunis de public relations en hij
is ook de maker van de advertenties.
Theunis verklaart nadrukkelijk, dat hij
helemaal zelfstandig handel drijft. Hij
bezoekt na schooltijd ook de geiten
houders om er nieuw fokmateriaal aan
te kopen of de markt in Leeuwarden.
Hij heeft nog maar éénmaal op een
beest verloren, maar dat had hij dan
ook ongezien gekocht. Deze nonchalan
ce is hem op twee rijksdaalders verlies
komen te staan.
Durk, die bij zijn vader in het be
drijf werkt, is een blauwe maandag op
de ULO-school geweest, maar op zeke
re dag naar huis gestuurd. Liefde voor
de letteren heeft hij wel, zo blijkt uit
de titels in zijn boekenkast, en hij leest
ook veel kranten en weekbladen.
Hij is naar links overgelopen nadat
hij de ontdekking had gedaan, dat de
Boeren van Koekoek of Harmsen, waar
hij aanvankelijk wel iets van ver
wachtte, niets te bieden hadden. Dat
Vrije Boeren-verleden moet als zijn
jeugdzonde worden beschouwd. Hij
heeft z’n eigen ethiek. Hij houdt van
wapentuig, zoals uit z’n collectie blijkt,
maar niet van het schieten op mensen.
Zijn vader en broers zijn jagers, maar
hij kan geen beest doodschieten.
huwelijken op een definitieve scheiding
uit. In 1970 werden ruim 123.000 nieu
we huwelijken gesloten en 10.300
ontbonden. Op dit ogenblik schat men
het aantal gescheiden vrouwen op
meer dan 75.000, het aantal gescheiden
mannen in ons land op een kleine
50.000.
Rotterdammer Roëll: „Het is niet
ons streven de echtscheiding erg ge
makkelijk te maken. Wel om te komen
tot gezondere huwelijken.”
H. C. C. Roëll is 51 jaar. Zelf kon
hij opgelucht ademhalen toen de nieu
we echtscheidingswet erdoor kwam en
zijn scheiding van-tafel-en-bed werd
omgezet in een definitieve. „Maar die
emoties heb ik allang achter me gela
ten” zegt hij, vertellend dat „scheiden
geen lolletje is, zoals men wel eens wil
aannemen, en het een afschuwelijk
ogenblik is dat je je koffertje pakt en
je hele gezin achterlaat.”
Hij stelt dat bij bijna elke scheiding
twee schuld hebben en niet één. Dat
hij daarom de „duurzame ontwrichting
Roëll: „Men vergeet wel eens dat
wanneer de kinderen bij één partner
zijn, er bewust of misschien onbewust
een hersenspoeling van die kinderen
ten aanzien van de andere partner
plaats heeft. Dan is het niet in het
belang van het kind als de vader, die
steeds is voorgesteld als boeman, het
opzoekt. Alleen als de moeder sportief
is alhoewel dan onbewust misschien
ook nog beïnvloeding plaats vindt
kan de vader de kinderen zien zonder
dat de kinderen hem met zware voor
oordelen benaderen”.
Terugkerend naar de alimentatie
zegt Roëll: „Tachtig percent van de
mannen kan die niet opbrengen. Met
andere woorden: het is te weinig voor
de vrouw om van te leven, en het is te
zwaar voor de man om te geven”. Dat
is de grond van hun woede tegen
Divortium: „Die willen de gescheiden
mannen nog eens, zoals wij het zeggen,
helemaal uitkleden”.
De Stichting Organisatie Gescheiden
Mannen gaat dan uit van degenen die
inderdaad betalen. Divortium wil om
niet-be talers te grijpen, een soort
volksverzekering voor gescheiden vrou
wen uit de lagere inkomensgroepen. Te
innen door een belastingdienst) e. Juist
van mannen die hun financiële plich
ten willen ontduiken. De gescheiden-
mannenorganisatie wil alleen voor de
kinderen blijven betalen en de
vrouwen niet zo ongeëmancipeerd be
naderen dat men bij voorbaat stelt dat
zij „niet kunnen werken en zelf de
kost verdienen”.
zijn grollen af en toe bij andere men
sen oproepen. Zoals zijn tocht met een
begrafeniskoets door Bergum. Het was
een hele mooie koets, die hij voor een
prikje gekocht had. Hij wilde het rij
tuig ombouwen tot huifkar en er kam-
peertochten mee maken. Hij haalde de
koets op en bevestigde er een bord op
met de volgende tekst:
•r
vil
mooi of curieus vindt en hij is een
enthousiast ruiter. Vorig jaar zag hij
zo’n prachtig cowboy-zadel met een
knop en helemaal bewerkt. Zo eentje
wilde hij ook, maar in Nederland was
het niet te koop. Ze zeiden tegen hem,
dat die zadels alleen in Amerika te
krijgen waren. Durk is deze zomer
naar de VS gereisd en na drie maan
den ontdekte hij in Mexico het zadel
dat hij zocht. Het pronkstuk hangt nu
aan de zolder en wordt alleen op zon
en feestdagen gebruikt.
En dan nog even over de bok, want
daar is het tenslotte om begonnen. Het
is een Toggenburger en Theunis zegt
van hem, dat hij goed gebouwd is en
goede diepte heeft, maar iets donkerder
van kleur had kunnen zijn. Aldus
hebben de keurmeesters uitgemaakt.
Voor de rest is Camillo (hij is in april
van dit jaar geboren) een uitstekende
bok, van wiens kwaliteiten in de ad
vertentie niets teveel is gezegd.
