bloedige titel
rustige film
De hippe vogels van Bikini
bij Nieuw Rotterdams Toneel
FILMS IN AMSTERDAM
me o
BALLET-FILOSOFIE
VAN KOUDE GROND
een succes
ORGELS
„Kooien” van Ethery Tagava
bij Nationale Ballet
„Promotie,
promotie”
Alphenaar
„Sunday, bloody Sunday”
JOHN SCHLESINGER VERFILMDE INTELLIGENT
SCENARIO VAN CRITICA PENELOPE GILLIATT
FABEL OVER STRIJD VAN TECHNIEK CONTRA
NATUUR VAN CHIEM VAN HOUWENINGE
Massimo-prijs voor
Ludwig Kunz
Cosi fan tutte bij
Nederlandse opera
Directeur Evang.
Omroep uit functie
Geen kerst
zonder kaas
VRIJDAG 2 4 DECEMBER 19 71
Slachtoffers
niet vergeten.» Frico eten
The aristocats
RENE SLEESWIJKS
NIEUWE MUSICAL
Nachtvoorstellingen
Saai bewegingsspel
EMINENT
SOLINA
YAMAHA
PHILICORDA
THOMAS e.a.
Weinig spankracht
Helse machine
AMSTERDAM Terwijl het Na
tionale Ballet op tournee in Rusland
was, mocht Ethery Tagava met de
jonge, nog zeer onervaren dansers
van de groep, een nieuwe choreogra
fie uitwerken. Ethery Tagava is een
Franse danseres, die al zeer jong
triomfen vierde bij het ballet van de
Markies de Quevas, maar nu zelf niet
meer optreedt.
Verrassende ervaring
AMSTERDAM Engeland kent
een relatief groot aantal filmcritica’s.
Daar is om te beginnen Penelope
Houston, die hoofdredactrice is van
„Sight and Sound”, het vooraan
staande driemaandelijkse film-tijd-
schrift van het British Film Institute,
dan zijn er internationaal bekende
namen als Margaret Hinxman, C. A.
Lejeune, Dilys Powell die men in
Engelse dag-, week- en maandbladen
regelmatig kan tegenkomen; en dan
is er tenslotte, maar niet in de laatste
plaats Penelope Gilliatt die voor „The
Observer” schreef en voor „New
Statesman”, die Pauline Kael om het
half jaar af wisselt in de selecte ko
lommen van „The New Yorker” en
die zich nu definitief in de VS heeft
gevestigd.
Een merkwaardige vrouw, deze
Penelope die getrouwd was met de
briljante neuroloog Roger Gilliatt
(„best man” op het huwelijk van
prinses Margaret en Antony Arm
strong-Jones), na vijf jaar huwelijk
scheidde en sindsdien meer dan
vriendschappelijk omging met to
neelschrijver John Osbome, met film-
critcus-schrijver Kenneth Tynan
(samensteller van „Oh Calcutta”) en
met regisseur Mike Nichols die on
langs met „Carnal knowledge” op
nieuw, na „The graduate”, „Who’s
afraid of Virginia Woolf” en „Catch
22”, hooggestemde kritieken wist los
te maken.
ROTTERDAM Het zal zelden of
nooit zijn voorgekomen dat een
schouwburgprogramma zo vol stond
met wetenschappelijke en statistische
gegevens als dat van het Nieuw Rot
terdams Toneel voor „De hippe vo
gels van Bikini”, waarvan het (geheel
onverdiend en onnodig ter dood ver
oordeelde) gezelschap woensdag
avond in de Rotterdamse Schouw
burg'de première heeft gegeven.
T oneelcartoon
KRUISWEG 47-49 HAARLEM
TEL 023-320244
|k.Ai
CHARLES BOOST.
ADVERTENTIE
I
1
SIMON KOSTER
Een scene uit „Kooien".
ADVERTENTIE
CHARLES BOOST
l
HET IS DUS EEN eenvoudige fabel, die
Chiem van Houweninge heeft geschreven,
misschien wel te eenvoudig om een avond-
lang het toneel te vullen, maar als zinne
beeldige dramatische uitbeelding van de
moordende overweldiging van de natuur
door wat wij nog altijd met een verkeerd
woord „de menselijke beschaving” noemen,
is het toch een knap stuk werk. De zwak
ste kant ervan is de tekst, die erg simpel
is en geen innerlijke spankracht heeft, zo
dat de fabel-voor-volwassenen herhaalde
lijk afglijdt naar het niveau van een kin-
dervertelling uit een sprookjesboek. Ook
de manier waarop Gees Linnebak en Mar
tine Crefcoeur, als het jonge paar, die tekst
spreken doet enigszins aan een school
voorstelling denken, hoe goed zij de plas
tische kant van hun taak ook vervullen;
en het grote talent van Annet Nieuwen-
huyzen is verspild aan de moedervogel die
maar steeds onverstaanbaar voor zich heen
wauwelt.
Vóór 1 JANUARI nog oude prijs!
Zolang de voorraad strekt
Binnenkort starten wij weer met
nieuwe lessen op ons orgel-
practicum.
HET MEEST DRAMATISCHE moment
van de avond is het begin (wat voor een
toneelvoorstelling natuurlijk nooit goed is):
de vredige en kleurige natuur van Bikini
een prachtig toneelbeeld van Frank Ra
ven wordt wreed verstoord door het
binnendringen van de techniek in de vorm
van een geweldig-ingewikkelde, hels la
waai makende machine.
Als die machine zijn werk heeft gedaan,
is de natuur van Bikini dood; de bonte,
„hippe” vogels zijn uitgestorven op drie
na, maar die drie hebben nog maar een
grauw, ziekelijk kleurtje. Het is een moe
dervogel die haar verstand heeft verloren
en alleen voor zich heen zit te mompelen
over hoe het vroeger was, een jonge man
nelijke vogel die met grote energie pro
beert de ramp te overleven, en een klein
vrouwelijk vogeltje dat juist uit het ei
komt en nog alles moet leren. Maar pre
cies op het moment dat die twee jonkjes
elkaar hebben gevonden en een nest heb
ben gebouwd waarin het eerste ei zal wor
den gelegd voor een nieuwe vogelwereld,
komt de helse machine terug en vernie
tigt nu ook dat laatste restje leven.
Over de inhoud van het werk kan ik
kort zijn: Een aantal mensen gedraagt zich
kennelijk zo onrustig, dat ze tussen tralie
hekken wordt opgesloten. Daarna mag
iedereen zo gek doen als hij wil. De ene
met trillende en af en toe uitschietende
riste en regisseur uit. De film kent weinig
handeling, er zijn geen dramatische hoog
tepunten, de betrokken partijen zijn men
sen van deze tijd die hun emoties onder
bedwang hebben. Met een toevallige en
vluchtige ontmoeting tussen de dokter en
de jonge vrouw die elkaar in enkele losse
woorden bevestigen dat Bob definitief
vertrokken is, eindigt de film.
Maar ondanks die geringe en weinig
spectaculaire handeling, gebeurt er voort
durend wat in de film die» zich voor een
goed deel bezighoudt met aanduidingen
van het milieu, waaruit beide „slachtof
fers” voortkomen of de achtergronden van
Niettemin zijn er in het spel dat hij zo
vlot speelt, twee slachtoffers en naar hen
gaat de grootste belangstelling van scena-
hun huidige leven. Als in „Midnight cow
boy” is Schlesinger afwisselend van een
grote subtiliteit en van een bijna plomp
effectbejag. Maar over het geheel geno
men is zijn film, vooral dankzij het
intelligente en gevoelige scenario van Pe
nelope Gilliatt en het genuanceerde spel
van de hoofdrolspelers een bijzondere er
varing geworden.
ting van Otto Ketting, stijgt de opvoering
ver boven die gesproken tekst uit, zodat
Van Houweninges bedoeling, een waar
schuwend beeld te geven van onze steeds
benauwder wordende samenleving, toch
wel aangrijpend overkomt. Alleen is het
mij een raadsel, waarom hij zijn makabere
toneelcartoon heeft „opge vrolijkt” met
twee liedjes, die op zichzelf heel geslaagd
zijn maar op de rest van de opvoering
slaan als een tang op een varken en de
sfeer, die de auteur-regisseur eerst zo zorg
vuldig heeft opgebouwd, volkomen ver
storen.
„De hippe vogels van Bikini” is als ge
heel, ondanks zijn zwakke kanten, een
stuk modem theater dat ongetwijfeld het
aankijken waard is.
neelspel in de gewone betekenis van het
woord te hebben geschreven.
Wat wij te zien krijgen is een revue
achtig ballet, waarin drie tekst-sprekende
toneelspelers een kleine minderheid vor
men tegenover de groep dansers van het
Rotterdams Dans-Centrum. Dat ballet
speelt zich af op Bikini, het eilandengroep
je in de Stille Oceaan waar de Ameri
kaanse regering in twaalf jaar tijds drie
ëntwintig proef-explosies van atoombom
men heeft laten plaatsvinden, waardoor
een verschrikkelijke aanslag werd gepleegd
op alles wat er aan dieren en planten
leefde. De menselijke bewoners waren te
voren geëvacueerd.
AMSTERDAM. De Massimo-prijs, de
Duitse Prix de Rome, is toegekend aan de
in Amsterdam wonende Ludwig Kunz, ver
taler van onder andere poëzie van Hugo
Claus, Lucebert, Gerrit Kouwenaar en an
dere Nederlandse dichters.
De jury voor toekenning van de Mas
simo-prijs bestond uit de auteur Heinrich
Böll. de directeur van de Duitse radio Karl
Schwihelm, de litteraire redacteur van de
Frankfurter Allgemeine Zeitung Ernst Jo
hann en de directeur van het Nationaal
Museum in Berlijn prof. Werner Hoffmann.
gestort. Wat zij beiden vrezen gebeurt
uiteindelijk Bob onttrekt zich aan de last
van twee veeleisende liefdes en vertrekt,
met een vage toezegging dat het maar
tijdelijk is, naar Amerika, waar hem
nieuw werk en nieuwe liefde wacht.
„Sunday, bloody Sunday” is de tekening
van een situatie. Bob, briljant en zeker
van zichzelf en van zijn charme voor
beide sexen vertegenwoordigt de jeugd die
geen verantwoordelijkheid wil nemen en
kiest voor onafhankelijkheid en ongebon
denheid. De geestige mobiles en kinetische
kunstvoorwerpen die hij ontwerpt, zijn
afspiegelingen van zijn speelse, vrijblij
vende natuur, ze weten voor korte tijd te
amuseren, maar laten geen blijvende in
drukken achter.
AMSTERDAM. Met de eerste van
een achttal opvoeringen van Mozart’s
„Cosi fan tutte” wordt het nieuwe jaar
voor de Nederlandse Operastichting inge
zet op vrijdag 7 januari in het Circus
theater in Scheveningen.
André Rieu die ook de voorstellingen
in 1967 leidde dirigeert het Radio Ka
merorkest; Vlado Habunek voert de regie
in decors en kostuums van Harry Wich.
Beide kunstenaars werkten mee aan de
„Cosi”-opvoeringen in het Holland Festi
val 1969. Solisten zijn: Sonja Poot, Emmy
Greger, Ans Philippo, Peter van der Bilt,
Richard Best, Hubert Waber (21 en 24
januari) en Stanley Kolk.
Er worden voorstellingen gegeven in
Scheveningen 7 en 9 januari, Amsterdam
11, 14, 16, 18 januari, Utrecht 21 januari
en Rotterdam 24 januari.
DIE VELE GEGEVENS, die met toneel
kunst niets te maken hebben, waren in dit
geval van grote betekenis omdat de jonge
acteur Chiem van Houweninge het door
hem geschreven en geregisseerde stuk
daarop heeft gebaseerd en ze op het to
neel aanschouwelijk heeft willen voorstel
len. Is het eigenlijk wel een „stuk”? Van
Houweninge noemt het zelf „een maca
bere toneelcartoon”. „Toneelcartoon” is
weliswaar een zonderling Nederlands
woord maar het geeft het karakter van de
voorstelling toch wel weer en er blijkt te
vens uit dat de schrijver zelf zich ook niet
verbeeldt, met „De hippe vogels” een to-
AMSTERDAM. De meeste films van
enige betekenis die de laatste weken van
het jaar in een bijna niet te stelpen en
niet te verwerken overvloed over de Ne
derlandse filmpers zijn uitgestort, vinden
we nu praktisch alle terug op de Amster
damse bioscoopagenda voor de komende
feest dagen.
Terwijl „Nicholas and Alexandra” zijn
tweede week in Bellevue Cinerama be
leeft, Bergmans „The touch” in Kriterion
is gebleven en Mike Nichols „Carnal
knowledge” zijn opmars in Calypso voort
zet, heeft Tuschinski de nieuwe James
Bond, „Diamonds are forever” ingezet en
is Du Midi een ongetwijfeld succesvolle
reeks vertoningen begonnen met „Anatev-
ka”, de verefilming door Norman Jewison
van de beroemde musical „Fiddler on the
roof”.
Oorspronkelijk wilde ze haar nieuwe
werk „La Parole” noemen, omdat ze erin
experimenteert met de combinatie van
beweging en tekst. Uiteindelijk vond ze de
naam „Kooien” toch beter. Een deel van
de bovengenoemde tekst wordt uitgespro
ken door de acteur Hidde Maas, die zich
overigens bijzonder goed beweegt op het
toneel en tussen de dansers een goed
figuur sloeg. En daar de groep op tournee
alle jongens nodig had, werden er onder
anderen van de balletacademie in Arnhem
twee leerlingen, Albert Jan Ellens en
Raymond Ottenhof, geleend. Die zijn in
middels zo goed bevallen, dat ze onafhan
kelijk van de uitslag van hun komende
examen al zeker als dansers aangenomen
zullen worden.
MAAR ALS KIJKSPEL, met een uitste
kende choreografie van Lucas Hoving en
een sterke muzikale en akoestische omlijs-
ook door Einstein werd gehaald, heeft nu
een scenario geschreven dat zij om niet he
lemaal duidelijke redenen „Sunday, bloody
Sunday” heeft genoemd, een titel die ge
welddadiger klinkt dan de bedoeling is,
omdat „bloody” hier als vloek gebruikt
wordt in de geest van ons „verdomde”.
Het scenario is verfelmd door John
Schlesinger („Midnight cowboy”) en ach
ter de film die nu in ons land loopt kan
men voortdurend de aanwezigheid ver
moeden van een intelligente vrouw die op
een heel eigen manier weet wat film is.
De handeling van „Sunday, bloody Sun
day” speelt zich af in een week tussen
twee zondagen en over de beelden wordt
telkens de naam van de betrokken dag
geprojecteerd. Maar die tijdsindeling heeft
weinig te maken met wat wij te zien
krijgen, waardoor ook de titel een beetje
los van het geheel komt te hangen. Overi
gens een nauwelijks voelbaar bezwaar,
omdat de film een van die verrassende
ervaringen wordt die men maar zelden in
de bioscoop meemaakt.
Penelope Gilliatt’s scenario gaat over
een bi-sexuele driehoeksverhouding,
waarbij twee mannen en een vrouw be
trokken zijn. Centraal staat een modieuze
kunstenaar van in de twintig die bewe
gende objecten maakt en zich daarmee
een onafhankelijk bestaan heeft verze
kerd. Zijn hele gedrag, waartoe ook zijn
bi-sexuele aanleg bijdraagt, wordt bepaald
door een gevoel voor vrijheid en onafhan
kelijkheid een doen waar ik trek in heb”.
Zijn erotisch leven wordt op dat ogenblik
geregeld door de vriendschap voor een
oudere (joodse) dokter en voor een jonge
gescheiden vrouw, bij wie hij afwisselend
zijn vrije tijd doorbrengt.
Het is een geaccepteerde driehoek, zo
wel dr. Daniel Hirsch (Peter Finch) als
Alex Greville (Glenda Jackson) weten dat
zij hun geadireerde Bob (Murray Head)
moeten delen en om beurten worden zij
in de eenzaamheid en de onzekerheid
HILVERSUM. De heer J. J. Akkerman
heeft verzocht zijn functie als directeur
van de „Evangelische Omroep” per 1 fe
bruari 1972 te mogen neerleggen. Het be
stuur heeft aan dit verzoek voldaan. De
heer Akkerman heeft toegezegd, zich als
adviseur voor de Evangelische Omroep
beschikbaar te houden.
(Van onze correspondent)
HILVERSUM. De vier jaar geleden
op Broadway voor het eerst opgevoerde
musical „Promises Promises” is donderdag
avond in Hilversums Theater Gooiland
in een vaderlandse produktie van start
gegaan voor allereerst een toernee door
de provincie en daarna komt deze show in
februari in Utrecht, in mei in Rotterdam
en pas in augustus in de hoofdstad.
De musical is een bewerking van de
film „The Appartment”, van dialoogtek
sten voorzien door Neil Simon. De muziek
is van Bacarac, de vertaling (de titel
werd „Promotie, Promotie") en de liedjes
zijn van Alexander Pola.
De regie was bij Guus Ooster, gezamen
lijk met de Amerikaan Fred Hebert, die
hier al eens „Sweet Charity” maakte.
Het verhaal van deze musical is een
voudig: een jonge kantoorbediende Kick
krijgt promotie beloofd omdat hij chefs
van zijn bedrijf zijn flatje verhuurt, ten
einde die bazen de gezellige rust te
garanderen zich wat met hun vriendin
netjes te vermaken. Ellendig genoeg voor
hem ontdekt hij dat zijn stille liefde, het
kantinedienstertje Ankie, ook frequent
met een van de bazen die flat intrekt,
totdat zij zich bedrogen voelt en de ware
Jacob, Kick, ontdekt en wint.
Voor die Kick staat cabarettier Gerard
Cox. Ankie wordt gespeeld door Trudy
Labij. Maar er is ook een Joan Remmelts
die de wel kleine rol van Kick’s buurman,
een oude huisarts, laten we het meteen
zeggen, op grandioos komische wijze weet
te vertolken. Zijn duet je met Cox maakt
de avond en ook Tonny Huurdeman, het
cafévlindertje dat met Kick aanpapt, deed
het uitstekend.
Daarmee zijn de troeven van dit met
veel glitter en Meur opgezette, wat revue
achtige muziekspel op tafel, maar won
derlijk genoeg een combinatie, die na de
pauze de ware amusementstop kon berei
ken.
Voor de pauze zou er echt wel wat
meer fleur en vaart in deze musical te
brengen zijn. Dank zij spel, muziek, ballet
en vooral decor en kostumering, is het
een waardige en moderne voortzetting
van wat Sleeswijk altijd met Snip en
Snap heeft gepresenteerd.
De driehoek in „Sunday, bloody
Sunday”, de dokter, de kunstenaar
en het meisje.
Penelope Gilliatt die op haar vijftiende
jaar toelating tot Oxford geweigerd werd
omdat ze te jong was, wier IQ op 170 ge
taxeerd wordt, een intelligentie-cijfer dat
„De hippe vogels van Bikini”, een ma
kabere toneelcartoon, geschreven en
geregisseerd door Chiem van Houwe
ninge. Première bij het Nieuw Rotter
dams Toneel op 22 december in de
Rotterdamse Schouwburg. Hoofdrollen:
Annet Nieuwenhuyzen, Gees Linne-
bank en Martine Crefcoeur. Decor en
kostuums: Frank Raven. Muziek en ge
luidsdecor: Otto Ketting. Choreografie:
Lucas Hoving. Medewerking van leden
van het Rotterdams Dans-Centrum.
Met „Scrooge”, de tot musical verfilmde
„A Christmas Carol” van Charles Dickens,
die in Flora uiteraard op het programma
is blijven staan, zal „Fiddler on the roof”
ongetwijfeld tot de meest in de sfeer van
het kerstfeest-in-klassieke-zin liggende
uitgangen behoren. Het zijn de films voor
de hele familie, zoals dat heet, een steeds
zeldzamer wordend genre dat nu echter
ruim vertegenwoordigd is. Want behalve
genoemde films is er nog in City „The
aristocats”, een volledige tekenfilm uit de
Disney-studio’s die in het Haarlems bio-
scoopoverzicht al besproken is (evenals
trouwens „Diamonds are forever”); en in
Corso „Sjakie en de sjokoladefabriek”, een
opmerkelijke kinderfilm van Mel Stuart,
gebaseerd op het boek van Roald Dahl.
„Charlie and the Chocolate Factory”.
Een mysterieuze figuur heeft volgens
een ingewikkeld systeem enige kinderen
met hun naaste familie aangezocht een
bezoek te brengen aan zijn woning, waar
zij kans hebben een grote prijs te winnen.
Maar eenmaal binnen wordt het gezel
schap in een labyrint van gangen voor
allerlei moeilijkheden en „trompe-l’oeil”s
geplaats voor zij uiteindelijk een soort
Jamin-werkplaats, zoals Ton van Duinho
ven die in recente Ster-spots in klanken
oproept, kunnen betreden. En daar wor
den dan weer hun snoepzucht en begerig
heid op de proef gesteld. De uitkomst van
deze pedagogische rondtocht, waarbij ter
plaatse vaak de hebzucht al wordt ge-
Ballet: kooien; Choreografie: Ethery
Tagava; Muziek Krzystof Penderrecki
en Kazijnierzserocki; Kostuums en de
cor: Jan Willem van Vugt; Vitgestelde
première: Amsterdam 22 december ’71.
De nachten waarop nog films gedraaid
worden, zijn hier en daar iets veranderd.
Alleen zaterdagnacht bijvoorbeeld in Bio
(„Blow up”), in Hallen (de Deense film
„Zeventien”) en in De Uitkijk („La fiancée
du pirate”), op alle dagen in Leidseplein
Theater („Psycho” van Hitchcock), Cinétol
(„Nevada Smith”), Desmet („Franken
stein”), en Calypso („Teil them Willie Boy
is here”) terwijl alleen op zaterdag- en
zondagnacht The Movies open is met
Buster Keatons „The general” en op vrij
dag- en zaterdagnacht: Royal met Heil is
for the heroes”, Rex m et „Django de
bastaard” en Victoria met „Mondo Ca
ne 2”.
straft, is een amusante, zij het oppervlak
kige studie over het gedrag van kinderen
(en volwassenen) als zij tijdelijk voor een
vorm van onbeperkte vrijheid en over
daad worden geplaatst. En dat deze rijke
lijk gekleurde film thuishoort in het rijke
en gevarieerde pakket kerstfilms voor de
hele familie is duidelijk.
En dan zijn nog verder aan de Amster
damse agenda een drietal opmerkelijke
films van kleiner formaat toegevoegd die
nu misschien gevaar lopen platgedrukt te
worden in het gedrang van spectaculaire
kerstpremières. Alhambra vertoont de
weinig feestelijke film „Sunday, bloody
Sunday” van John Schlesinger naar een
scenario van Penelope Gilliatt, waarover
elders op deze pagina uitvoeriger. Leidse
plein Theater geeft de première van
„Strawdogs” die hier weinig origineel met
„Genadeloze afrekening” is vertaald en de
eerste in Europa spelende film is van Sam
Peckinpah die vooral met genadeloze
„westerns” als „The wild bunch” naam
maakte.
Men kan „Strawdogs” als een moderne
wildwestfilm zien met als plaats van han
deling het heuvelland van het Engelse
Cornwall, met als „pioniers” een Ameri
kaans echtpaar dat daar rust hoopt te
vinden voor studiedoeleinden en met als
de schurkachtige tegenpartij de inheemse
bevolking, die de nieuwelingen niet accep
teert, hun het leven onaangenaam maakt
en tenslotte over gaat tot een beleg van
de tot woning gerestaureerde boerderij.
Dustin Hofman is de wereldvreemde
geleerde die tegen zijn zin gedwongen
wordt geweld met geweld te bestrijden en
in het uur van gevaar over een bijna
mathematische strategie blijkt te beschik
ken, waardoor hij de „vijand” kan vernie
tigen. Een onbehaaglijke film, waarin
Peckinpah zich toch tot enige onlogische
verwikkelingen laat verleiden om te kun
nen aantonen dat het wilde westen niet
tot de V.S. beperkt moet worden geacht.
En dan heeft „Joe Hill” een van de
mooiste films van de Zweed Bo Wider-
berg die in de Arnhemse Filmweek al de
nodige aandacht kreeg, na veel moeite het
kleinste filmtheater in Amsterdam, Studio
K, boven Kriterion tot zijn beschikking
gekregen om zich te presenteren en is
Chabrols „Juste avont la nuit”, eveneens
behorend tot de weinige films in Arnhem,
die het houden van een Filmweek recht
vaardigden, na lang wachten in De Uit
kijk gearriveerd, zodat ook de echte film
liefhebbers die niet bij spektakel alleen
kunnen leven toch nog over voldoende
uitgaansmogelijkheden gedurende de
feestdagen kunnen beschikken.
Tot slot nog twee reprises van heel
oude successen in Ceintuur en Hallen:
„Schots en Scheef” („Bonnie Scotland”)
een lange Laurel en Hardy uit ’35 met
een paar onvergetelijke komische hoogte
punten, en in The Movies „The camera
man”, een volmaakte komedie van Buster
Keaton uit 1928, terwijl in hetzelfde thea
ter ook nog altijd „The tales of Beatrix
Potter” gaat.
armen en benen, een ander zich voortsle
pend over de grond en weer een ander
paraderend met een trechter op het hoofd
en een pollepelende hand, als op een
prent van Jeroen Bosch enzovoorts.
Ze lopen nu allemaal over het toneel en
zeggen in vele talen allerle lieve dingen
tegen elkaar, zoals: Wat heb je een mooie
bruine ogen. De traliehekken zijn nu op
gehaald en er ontstaat een mild, rond,
wat saai bewegingsspel, dat plotseling on
derbroken wordt door de hoofd-gekkin,
Christine Anthony, die Hidde Maas op
jaagt. Deze wordt daarna door alle ande
ren, onder het uitstoten van kreten als:
Haat, donker, koud, pijn, woede, armoe,
bloed, ellende.met karate-slagen afge
maakt. De traliehekken zakken weer en
tot het licht uitgaat blijft de hoofd-
gekMn naargeestig hysterisch lachen.
Deze prentbriefkaart-filosofie werd met
meer malletj esmakerij dan met choreo
grafische middelen uit de doeken gedaan
Bij de oorspronkelijke première in Sche
veningen viel enkele dagen geleden het
licht uit, nu niet. De reden waarom dit
werkje bij het Nationale Ballet op het
toneel gezet werd bleef toch duister.
CONRAD VAN DE WEETERING
j
Kt SJ
