Cinemanifestatie in Utrecht komt op gang
FILMISCHE AANVALLEN OP
en zijn
AMERIKA fS WETTIG
GEZAG
Protest tegen keuring
Overload illegaal vertoond
Jazzleider Stan Kenton
„Creative World
LJ
Rod McKuen toch
Grand Gala?
Uruguese acteurs
vragen asiel in
Nederland
in
l
SANOSTOL
SANOSTOL
SANOSTOL
15
VRIJDAG 4 FEBRUARI 1972
14
IN AMSTERDAM EN ROTTERDAM
Grote successen
s
Punishment Park
Overleg in weekend
voor
Richard M. Nixon
Nederland subsidieert
„Max Havelaar”
Interpol wil aandacht
kunstdiefstallen
zoeker heeft, nog afgezien van het
bijwerk een tiental avond- of mid-
dagvullende films van uiteenlopende
kwaliteit en van een grote diversi
teit aan nationaliteiten kunnen zien.
UTRECHT De Utrechtse Cine
manifestatie 72 is nu tweeëneenhalve
dag onderweg en de geregelde be-
^4
Hongaarse zelfkritiek
UTRECHT Geen filmfestival zon
der wrijvingen en protesten. Moei
lijkheden over de toekenning van
prijzen, handgemeen met radicale
jongeren, conflicten over de pro-
grammasamenstelling, ’t is er alle
maal geweest in het verleden en
de meeste filmevenementen in ons
land zijn zelfs de historie ingegaan
onder de naam van het probleem,
waarmee geworsteld werd. De
Cinemanifestatie 72 die zich mo
menteel in Utrecht en Eindhoven
afspeelt, zal dan te boek blijven
staan als het festival van de keu
ring.
Rock-groepen naar
ons land
ADVERTENTIE
PARIJS (Reuter, UPI) Interpol gaat
CHARLES BOOST
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
O
Een hap gezondheid vol vitaminen
aa.A, D3, C.B1.B2.
UN1CURA N.V.-AMSTERDAM
De enige oplossing is, zolang onze huidige
keuringswet gehanteerd wordt, een se
rieus opgezet festival als nu in Utrecht
plaatsvindt, tot exteritoriaal gebied voor
de keuring te verklaren. Waarna de
keuring weer in actie kan komen als de
films in bioscooproulatie mochten ko
men. In die zin hebben verschillende in
Utrecht aanwezige filmcritici dan ook
in brieven aan de ministers var Bin
nenlandse Zaken en van CRM een ad
vies geformuleerd. Een advies dat voor
deze Cinemanifestatie natuurlijk te laat
is, maar mogelijk in de toekomst opge
volgd kan worden.
VANUIT EENZELFDE geconcentreerde
anti-Amerikaanse instelling is „Milhouse”
gemaakt, een „witte komedie” door Emile
de Antonio, maker van politieke films als
„Rush to judgement" (over de moord op
Kennedy), „Point of order” (over het op
treden van senator McCarthy) en „In the
year of the pig” (over Amerika’s houding
ten opzichte van Cuba). Milhouse is de
tweede voornaam van Richard Nixon.
Een hap gezondheid vol vitaminen
o.a.A, D3, C, B1.B2.
UHICURAN.V.. AMSTERDAM
Verkoudheid?
Lusteloosheid?
Slechte eetlust?
Slechte groei?
Slechte concentratie?
Schoolmoeheid?
Verkoudheid?
Lusteloosheid?
Slechte eetlust?
Slechte groei?
Slechte concentratie?
Schoolmoeheid?
TERWIJL DEZE dromerige, introverte
film in Camera de feestelijke opening van
de Cinemanifestatie betekende en vooraf
was gegaan door een verfilmde hommage
aan de Franse producente Mag Bodard, die
ook „Rendez-vous d. Bray” mogelijk had
gemaakt, kregen de bezoekers van Scala
heel andere kost voorgezet, Peter Watkin’s
„Punishment Park”. In vorige films als
„The war game”, „Privilege” en „The
gladiators” (ook wel „The peace game”
DJAKARTA. Nederland heeft 13.500
gulden bijgedragen aan de vertaling in
het Indonesisch, en uitgave door een uit
geverij in Djakarta, van Eduard Douwes
Dekker’s „Max Havelaar”.
De overeenkomst, met de uitgeverij
Djembatan, is dinsdag in Djakarta gete
kend door het hoofd van de afdeling pers
en culturele zaken van de Nederlandse
ambassade, drs. R. van den Berg.
De vertaling wordt verzorgd door H. B.
Jasin, een Indonesisch litterator en G.
Termorshuizen, hoogleraar aan de facul
teit der letteren van de universiteit van
Djakarta.
De eerste oplaag van de Indonesische
„Max Havelaar” zal 5.000 exemplaren tel
len en voor een prijs van 300 400
roepiah (3 a 4 gulden) worden verkocht.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog, als Pa
rijs door de Duitsers bedreigd wordt, reist
een jonge Luxemburgse pianist Julien,
naar een afgelegen landhuis bij Bray,
waar hij volgens een telegram zijn boe
zemvriend, piloot aan het front, zal ont
moeten die op verlof komt. Het huis
blijkt verlaten op een jonge huishoudster
na die de bezoeker telkens verzekert dat
zijn vriend zal komen. In de uren van
afwachten, herleeft de pianist hoogtepun
ten uit zijn omgang met de geheel anders
geaarde vriend, de grote afwezige van
deze avond, die de afspraak in Bray
gemaakt schijnt te hebben om de slechts
voor zijn kunst levende musicus het leven
te laten leren kennen. Want de weinig
spraakzame huishoudster, een „con sordi-
no”-rol van Anna Karina, verleidt Julien
door haar passiviteit en de mysterieuze
Vraag: Melvin Clay heeft dus een bood
schap die hij uit wil dragen, waarom
maakt u dan een film waarmee de kans
op vertoningsproblemen er nu eenmaal
een beetje inzat?
jenoemd) heeft de nu 36-jarige Engelse
filmer steeds een actuele situatie in haar
absurde consequentie doorgetrokken tot
een nabij verleden.
1
WIJ
Een hap gezondheid vol vitaminen
o.a.A, D3,C,B1,B2
UNICURAN.V.-AMSTERPAM
(Van onze correspondenten)
UTRECHT. „Ik smeek u over mijn
film anders te schrijven dan u gewend
bent over films te doen”. Met deze woor
den richtte zich, na de vertoning van zijn
Overload, Melvin Clay tot de pers. Zeer
geëmotioneerd (maar hij zou nog emotio
neler worden) licht hij zijn bede toe.
„Mijn film is niet bedoeld als kunst in de
traditionele betekenis, maar maakt deel
uit van nieuwe kunst, die politieke actie
is. Werkelijkheid, gemaakt door mensen
die vechten voor hun leven, tegen onder
drukking zoals Vietcongs en Arabische
vluchtelingen. Goed, mooi of niet mooi is
onbelangrijk. Overload is provocatie, een
guerrilla-actie in terroristentijd, ik ben
daarom blij dat deze film verboaen is,
want dat toont aan hoe onvrij het liberaal
bekend staande Nederland in feite nog is.”
„Deze film is hier in feite illegaal
vertoond, u benit er nu in betrokken,
Verkoudheid?
Lusteloosheid?
Slechte eetlust?
Slechte groei?
Slechte concentratie?
Schoolmoeheid?
HET IS MOEILIJK praten met de Hon
gaarse regisseur Pal Gabor over zijn
tweede film „Horizont’Het moet alle
maal gaan via een aardige vrouwelijke
tolk die haar antwoorden geeft in een
aarzelend Frans dat aanzienlijk minder
goed klinkt dan de paar Franse woordjes
die Gabor zelf zich af en toe laat ontval
len als spontane reactie.
SANOSTOL.
afspraak om naar Bray te komen krijgt
de betekenis van een eindfase in Julien’s
reis naar volwassenheid.
nen en had u iedereen kunnen bereiken
zoals u zelf kon bepalen.
„Ik kon de film niet anders maken, hij
moest worden zoals hij nu is. Het punt
waarop hij nu is afgekeurd is belachelijk?
de scène van het meisje met de wortel.
Als ik hier in de eerste de beste tijd
schriftenhandel mijn krant wil halen,
moet ik hem zoeken onder stapels blaad
jes met foto’s die een stuk schunniger zijn
dan die waarvoor het meisje in miin film
poseert. En wat ziet iedereen niet dage
lijks op de televisie: gisteravond die bran
dende ambassade in Dublin. Was dat niet
veel schokkender dan de scène die ik zal
moeten laten couperen.”
In de Filmweek Arnhem, oktober vorig
jaar, dreigde al even een conflict met
onze Centrale Keuring toen Andy War
hol’s „Flesh” al geprogrammeerd stond,
nog voor deze instantie er haar waak
zaam oog over had laten gaan. Toen op
een voorafgaande persconferentie ge
vraagd werd wat er zou gebeuren als
„Flesh” afgekeurd zou worden, een mo
gelijkheid die er dik inzat, werd die
zorgelijke vraag door een lid van het
stichtingsbestuur van de tafel geveegd
met de lichtzinnige opmerking, dat de
film dan „besloten” vertoond zou wor
den. Wat zoveel wilde zeggen dat ieder
een op die bepaalde avond voor luttele
centen lid kon worden van een speciaal
in het leven geroepen besloten club, die
als enig doel het vertonen van „Flesh”
nastreefde.
(Van onze Haagse correspondent)
DEN HAAG. Als zaterdag in Rotter
dam en Amsterdam Stan Kenton voor
zijn 19-mans formatie staat, dan is dat
een bevrijde Kenton. Twee jaar geleden
zei de grijze Amerikaanse orkestleider
geïrriteerd: „Van de 47 platen die ik
gemaakt heb, zijn er maar drie in de
winkels verkrijgbaar”. Hij ontdeed zich
vervolgens resoluut van het juk van een
grote uiteraard op de commercie inge
stelde grammofoonplatenmaatschappij
en stichtte in Los Angeles een eigen
bedrijf: „Creative World”.
Zij maken er de ministers attent op dat
in het buitenland op de meeste filmfes
tivals ingrijpen van de censuur onmo
gelijk is. Niet omdat bezoekers van zo’n
festival zich elitair buiten de wet op
stellen, maar om de praktische reden
dat het organiseren van een dergelijke
gebeurtenis onmogelijk gemaakt wordt
door een voortdurend dreigende ingreep
van de keurders.
Zelfs voor een Kenton is een eigen
maatschappij een riskante affaire. Kenton
echter triomfeerde, zoals hij in zijn 59-
jarige leven steeds gezegevierd heeft en
de eerste eigen „maaksels” werden top-
produkten. „Stan Kenton: Live at Red-
Wat in Arnhem dreigde, maar toen waar
schijnlijk onder de druk der omstandig
heden niet gebeurde is in Utrecht pijn
lijke werkelijkheid geworden. „Overload”
van de Nederlandse Amerikaan Mei
Clay werd afgekeurd, „Trash” die nau
welijks enig verschil met „Flesh” ver
toont (beide films komen immers uit de
Warhol-factory), zou slechts vertoond
mogen worden met bepaalde coupures.
Tegen al zijn principes en die van zijn
medewerkers in, heeft organisator Huub
Bals toegestemd in deze onzinnige pro
cedure ten einde voor zijn manifestatie
een van de hoogtepunten te redden.
Maar de kans is groot dat hij in de
komende dagen opnieuw voor soortge
lijke beslissingen geplaatst zal worden,
omdat nog een tiental films, waaronder
een aantal zogenoemde „hete hangij
zers”, bij de keuring op een vertonings-
fiat wachten. Het is eigenlijk duidelijk
dat onder die omstandigheden het orga
niseren van een festival als in Utrecht
plaatsvindt bij voorbaat al een onmoge
lijke zaak is.
De opzet van de Cinemanifestatie is het
vertonen van films die om de een of
andere reden niet „in de pas lopen” en
dus al bij voorbaat moeilijk liggen bij
de importeurs die liever „veilig spelen”.
Dat de keuring die binnen een vrij
korte periode geconfronteerd wordt met
een dertigtal, laten we maar zeggen,
ongebruikelijke films, daarmee haar
handen vol heeft, laat zich begrijpen.
Dat de festivalorganisator die tijdig zijn
programma moet opstellen en indelen,
niet kan wachten tot alle keuringsrap
porten binnen zijn, ligt ook voor de
hand.
„Omdat deze film de aandacht op een
misstand in uw samenleving vestigt- Be
voogding door een instituut. En als de
pers mij begrijpt en meewerkt bereik je
toch veel mensen.”
Dan neemt de pers de functie /an
Overload over. Als u hem anders gemaakt
had, zou u de film overal kunnen verto-
lands University” de eerste lp die van de
persen van „Creative World” rolde, waar
deerde het toonaangevende Amerikaanse
azztijdschrift „Down Beat” met vijf ster
ren.
Kenton’s voorlopig laatste sloeg echter
alle records: „Live at Brigham Young
University” was een volkomen „revolutio
naire plaat” die het meest „live” van alle
ooit opgenomen „live”-jazzgrammofoon-
platen werd genoemd. Het ongelooflijke
effect bereikte Kenton door middel van
het zogeheten „quadrafonische” systeem,
een soort dubbelstereo.
Vanzelfsprekend sloeg „Creative World”
aan het „re-issuen” van oude opnamen
van Kenton’s formaties, die soms tegen de
30 leden telden, en met groot succes.
Vandaar zijn Europese tournee als „be
vrijd artiest”.
Stan Kenton, zijn eigenlijke naam luidt
Stanley Newcomb is de man geworden
van de symfonische jazz. Van de nieuwe
ideeën ook, die echter van verschillende
kanten steeds onderhevig aan kritiek zijn
geweest. Kenton zou te statisch, te weinig
warmbloedig, te intellectueel, te veel
„klassiek” zijn geweest en vooral als jazz
musicus werd hem dat kwalijk genomen.
Niettemin is Kentons leven een voort
durende reeks van „trapjes hoger” gewor
den. Eigenlijk is hij na Duke Ellington de
enige big band-leider die zich meer dan
30 jaar achtereen staande heeft weten te
houden en dat zegt veel.
Vast staat dat Kenton zijn leven heeft
gegeven aan een genre muziek, dat onaf
gebroken interessant is geweest en nog is.
Vanwege het gebrek aan dure handelsrei-
zigers, is het gebruikelijk dat Kenton en
zijn mannen ook wellicht in Rotter
dam en Amsterdam na afloop van de
concerten hun eigen „Creative World”-
platen zelf te koop aanbieden. Alleen dat
al zal een unieke ervaring zijn.
AMSTERDAM. De Amerikaanse hard-
rock-groep The Steve Miller-Band zal in
de nacht van vrijdag 18 op zaterdag 19 fe
bruari concerteren in het Concertgebouw
in Amsterdam De uit Millwaukee stam
mende Miller komt met een vijfmans-
formatie. De band heeft de afgelopen drie
jaren een stuk of zes langspeelplaten ge
produceerd en maakte ook filmmuziek.
DEN HAAG. De Amerikaanse folk-
rock-groep „Poco” komt op zijn Euro
pese toemee drie concerten in ons land
geven: op 10 februari in de Globe-zaal
van de Stadsschouwburg m Eindhoven, op
12 februari in de Evenementshal in Gro
ningen en op de dertiende in het concert
gebouw in Amsterdam. De concerten in
Groningen en Amsterdam zijn dubbel
concerten: voor de pauze treedt „Fairport
Convention” op.
Ook in Utrecht had men gedacht aan de
noodoplossing van de „besloten” voor
stelling. Maar wat in Arnhem schijnt te
kunnen is in Utrecht bij voorbaat door
de plaatselüke autoriteiten verboden
verklaard. Er zijn tenslotte rangen en
standen. Waardoor promotor Bals straks
opnieuw voor de gewetensvraag gesteld
kan worden of hij een witte piek in
zijn programma moet laten (vrije tijd
voor demonstratieve protesten) of dat
hij (en daar moet dan weer over gebeld
worden met buitenlandse producenten
en regisseurs) met hartzeer de schaar
moet gaan hanteren. Wat volkomen in
strijd is met opzet en bedoeling van de
Cinemanifestatie. Om nog maar te zwij
gen over de onbetwistbare artistieke
integriteit van Huub Bals-zèlf.
De Russische filmster Liudmilla
Savelieva arriveerde gisteren op
Schiphol om in Utrecht de Cinemani
festatie bij te wonen.
I
^01 SANOSTOL
maal wat er in 1956 in mijn land is
gebeurd. Dat heeft zijn sporen nagelaten.
Die mensen voelen zich door de ontwik
kelingen van nu voorbijgestreefd. Saam
horigheid van vroeger is er niet meer. Dit
is voor hen een tragische tijd. Zoals de
oude partijgenoot in mijn film tegen de
dwarse hoofdpersoon zegt: „Mijn beste
vrienden zijn hiervoor gestorven.” En de
jongen antwoordt: „Ik heb niemand ge
vraagd om voor wat dan ook te sterven.
Ik leef nu, praat niet over je heldendaden
van vroeger, maar probeer me te helpen
met’ mijn problemen van nu”.”
„Ik probeer met mijn film een nrug te
slaan tussen dié generatie en die van de
jongeren. En mijn volgende film gaat
over de dertigers.”
Ook ditmaal heeft hij in de vorm van
een gefingeerde televisiereportage dit pro
cédé gevolgd, met als onderwerp het op
treden van het wettige gezag tegen kri
tisch ingestelde burgers. De meest geweld
dadige onderdrukking van de democrati
sche vrijheden, met name van de vrijheid
van het woord, lokaliseert Watkins in de
V.S. Daar laat hij zijn film spelen die een
gruwelijk beeld geeft van wat er gaat
gebeuren als over enkele jaren de dan
nog steeds voortdurende oorlog in Viet
nam grotere binnenlandse tegenstanden
oproept.
Haastig geïnstalleerde rechtbanken stel
len gevangen genomen subversieve ele
menten voor de keuze van langjarige
celstraffen of een driedaags verblijf in
Punishment Park, wat erop neerkomt, dat
de veroordeelden binnen de afgesproken
tijd dwars door een barre woestijn lopend
een honderd km afstand moeten afleggen
naar een op een heuveltop geplante Ame
rikaanse vlag. Na drie uur voorsprong
worden ze tot vluchtelingen verklaard en
worden ze het dankbare doelwit van ach
tervolgende politie.
In de suggestieve stijl van actuele re
portage, met zelfs ingelaste dialogen tus
sen de woedende (maar onzichtbaar blij
vende) cameraploeg en de schietgrage po
litie en staatstroepen, geeft Watkins af
wisselend verslag van een geïmproviseer
de rechtszitting in een tent met alle
excessen die zich de laatste jaren in
Amerikaanse rechtszalen hebben voorge
daan, en van de hopeloze tocht van een
groep die „Punishment Park” heeft ver
kozen en een zekere dood tegemoet gaat.
Zijn medewerkers zijn amateurs, met
een grotendeels geïmproviseerde tekst,
wat de natuurlijkheid van dit eenzijdige,
maar daardoor doeltreffende filmpamflet
in gruwelijke mate versterkt.
DORDRECHT Een mannelijk en twee
vrouwelijke leden van het Uruguese to
neelgezelschap „La Compana Neuvo Tea-
tro Uruguayo” en het dochtertje van een
van de dames, die sinds maart vorig jaar
in Dordrecht verblijven, willen politiek
asiel vragen.
De oorspronkelijk uit vijf leden bestaan
de groep had het voornemen een tournee
door Europa te maken met politieke stuk
ken. Het belangrijkste stuk handelt over
het leven van José Tupac Amara, die in
de 18de eeuw een sociale en politieke op
stand in Zuid-Amerika ontketende. Naar
hem is de verzetsbeweging in Uruguay
Tupamaros genoemd.
Een van de redenen van de asielaanvra
ge is dat men de acteurs is gaan beschou
wen als Tupamaros. Het is hun mede hier
door onmogelijk geworden naar hun va
derland terug te keren.
De vreemdelingenpolitie in Dordrecht
zal contact opnemen met het ministerie
van Justitie.
INMIDDELS IS OOK „Gas-s-s-s” van
Roger Corman vertoond, al weer een
kritische toekomstvisie met als ondertitel
„It became necessary to destroy the
world in order to save it”. Die vernieti
ging gebeurt als opgeslagen gas in Alaska
ontsnapt uit een lek in de tanks en
dodend werkt op allen die boven de 25
zijn.
Een vrij leventje voor de jeugd breekt
aan, maar Corman is in zijn allegorie
lichtelijk pessimistisch als hij moet uit
maken of daarmee alle problemen zijn
opgelost. Het gevaar dat de fouten van de
ouderen herhaald zullen worden, blijkt
niet denkbeeldig. Een luchtige, oppervlak
kige en niet al te best gemaakte toe-
komstverbeelding die op alle punten een
vreemde eend in Cormans bijt bete
kent. Met een opwindende „Agnus Dei”
van de Hongaar Miklós Jancsó, de span
nende Japanse misdaadfilm „De herberg
van het kwaad” en een middelmatig soci-
o-drama „Duffer” uit Engeland is dan het
eerste kwart van de Cinemanifestatie wel
ongeveer bekeken. En met hoogtepunten
om maar enkele te noemen als
„Viva la muerte” (op zaterdag en zondag
aanstaande), Chabrol’s „La rupture” (op
zondag en maandag), „Blanche” van Bo-
rowczyck (maandag en dinsdag), „Le ge-
nou de Claire” van Eric Rohmer (maan
dag), „Oom Wanja” (dinsdag) in het voor
uitzicht, is er weinig reden om aan het
succes van deze overdadige Cinémanifes-
tatie ook maar een ogenblik te twijfelen.
CHARLES BOOST
collaborateurs dus. Waar kun je de han
den ineenslaan om het instituut op te
ruimen dat de vertoning van Overload
alleen toelaat als er 25 minuten uit gesne
den zouden worden, dat is 25 minuten uit
het leven van mij en mijn medewerkers.
Een instituut, dat ook een film als Trash
castreert, is obsceen, pornografisch. Mijn
film is propaganda, waarvan wij samen
moeten bewerkstelligen dat ze te zien zal
zijn in alle scholen, supermarkten, en op
de wanden van de openbare gebouwen.
Dat is waar ik over wil praten, verder
niet over de manier waarop mijn film
gemaakt is of over mezelf.”
Een poging van iemand toch iets meer
te weten te komen over Clay’s achter
gronden wordt ruw in de kiem gesmoord;
de opmerking dat de Nederlandse filmcri
tici gezamenlijk een protesttelegram met
betrekking tot censuur ingrepen bij Trash
en Overload hebben verstuurd, doet hij
smalend af: „Dat is vreselijk lief, maar
daar schieten we niets mee op, dat papier
tje gaat in een la en is straks door
iedereen vergeten.”
Over de inhoud van zijn film wil hij
enkel nog het volgende kwijt: „Overload
is een term uit de computerwereld die het
moment aangeeft waarop het mechanisme
te veel informatie heeft gekregen en op
het punt staat kort te sluiten. Onze maat
schappij is zover. Mensen staan op het
punt van fysieke en psychische instorting.
Zo laat ik ze zien in een moment van
eenzaamheid, depressie en ontluistering.
Overload is een maatschappijspiegel.”
(Van onze redactie in Amsterdam)
AMSTERDAM. Rod McKuen is nog
niet verloren voor het Grand Gala du
Disque. Nog voor het weekeinde wil de
zanger met de rouwe stem samen met de
organisatoren van het Gala bepraten of er
niet toch een mogelijkheid is dat hij op
treedt. Rod is enige tjjd in Nederland. In
Amsterdam ontving hij donderdagavond
drie gouden platen en kwam hij het album
beluisteren dat van zjjn concert in het Am-
sterdamse Concertgebouw is gemaakt. Vol-
gende week gaat hij naar Londen om daar
samen met Liesbeth List „een groot
artieste” een langspeelplaat te maken.
Liesbeth zal er oude en nieuwe liedjes en
gedichten van McKuen op zingen.
Negen minuten kon hij krijgen met een
maximale uitloop tot twaalf. Rod McKuen
„Ik wil vier songs brengen. Dat heb ik
x ——2— -J 2 Tl— Lw .-.L. l
mooie vocale kwaliteiten. Ik heb tijd nodig
om mezelf (bij het publiek) op te bouwen”.
„Ik zou het Grand Gala graag doen”,
zegt Rod McKuen, multimiljonair en eige
naar van een film- en grammofoonplaten-
bedrijf, dichter, schrijver, zanger. „Het
Grand Gala is, dacht ik, wel het belang
rijkste in zijn soort ter wereld. Daar wil
ik graag inzitten, maar ik kan mijn pu
bliek dan niet voor de gek houden.
Een scène uit Gas-s-s-s van Roger
Corman.
Op de vraag hoe zijn film in eigen land
ontvangen is, komt het antwoord dat het
geen „officieel succes” was. „De film le
vert kritiek op onze samenleving en geen
enkele samenleving is blij met kritiek. De
jeugd was er erg mee ingenomen en ik
heb in 18 verschillende steden na afloop
van de projectie de meest geanimeerde
discussies erover meegemaakt.”
„In een socialistische staat willen we
graag geloven dat er niks aan de hand is.
In mijn film heb ik willen laten zien dat
je moet proberen om als individu je weg
te vinden. In onze maatschappij zijn daar
allemaal organisaties voor, instituten Een
psychologisch bureau zoals dat in mijn
film voorkomt, maar alles is erop gericht
om de jeugd de antwoorden te laten
geven die ze verondersteld wordt te ge
ven. Als ze dat eenmaal doet, dan i® alles
in orde, wordt gedacht
„De oudere generatie in de film is niet
karikaturaal overtrokken. U weet alle-
De Antonio heeft ogenschijnlijk weinig
moeite met een ridicuul portret van de
Amerikaanse president samen te stellen
uit bestaand bioscoopjournaal en televisie-
materiaal dat hij op uiterst handige en
soms meeslepend grappige manier mon
teert en tegenover elkaar plaatst.
Interviews met politieke krantencom
mentatoren en schrijvers als Joseph
McGinniss („The se’ling of the president”)
voltooien deze vernietigende visie op de
ambitieuze advocaat uit Californië, de
eeuwige verliezer met als bijnaam „Tricky
Dicky”, die in ’66. twee jaar voor hij
president zou worden, tegen de verzamelde
pers uitriep: „Dit is mijn laatste perscon
ferentie, u zult voortaan geen Dick Nixon
meer hebben om tegenaan te trappen.”
„Milhouse” gaat dinsdag in première,
op dezelfde dag dat ook „Sweet Sweet-
back’s Baadassss song” ingezet wordt, de
„all-negro” film waarin een niet minder
heftige (en ongecontroleerde) aanval op de
Amerikaanse samenleving gelanceerd
wordt.
De inzet was rustig met de onderkoelde
film „Rendez-vous a Bray” van André
Delvaux, wiens vorige films, beide ge
maakt naar romans van Johan Daisne
(„De man die zijn haar kort liet knippen"
en „Un soir, un traingeen groot
publiek succes waren, maar de filmer wel
een wereldnaam bezorgden. „Rendez-
vous” is met grote zorg en met een onder
huidse spanning die traag oploopt, ge
maakt. Er is weinig handeling in het ver
haal dat ontleend is aan een novelle van
Julien Gracq en dat zich evenwichtig
verdeeld tussen heden en verleden.
„IA. Wil Vlei dUllgö MlVllgVll. XX»
twee maal per jaar een lijst van de 12 me^. mjjn stem nodig Ik heb niet van die
meest gezochte schilderijen publiceren als
onderdeel van een nieuwe campagne om
het kunstdieven moeilijk te maken gesto
len kunst te verkopen.
Foto’s van de gestolen kunstwerken zul
len naar de publiciteitsmedia worden ge
stuurd opdat potentiële kunstkopers een
aangeboden gestolen schilderij kunnen her
kennen.
De secretaris-generaal van Interpol. Jean
Nepote, heeft dit in Parijs bekendgemaakt.
afo.
