GEWELD ZONDER HUMOR
Goed debuut
van Ar rabat
Kunstdiefstal
snel opgelost
Stan Kentons Big Band
overweldigende kopersectie
Bernard Haitink dirigeerde
Mozarts requiem te pompeus
I ClH®
Heinz Rühmann
als schoolfrik
Eerste deel van
De Graaf van
Monte Christo
Slecht gemaakte films met
diepe bedoelingen
Schrijvers vóór
vereenvoudigde
spelling
ENTHOUSIASME IN CONCERTGEBOUW BIJ
PROGRESSIEVE JAZZ-LIEFHEBBERS
7
6
TV vanavond
IV dinsdag
TV maandag
Radio dinsdag
|gii|
I- 1
MAANDAG 7 FEBRUARI 1972
Omstreden figuur
Geboorte-liefde-dood bij
het Concertgebouworkest
Enthousiasme
V ernieuwer
Piet Kee weer naar
Verenigde Staten
AMSTERDAM Van popgroepen
wordt vaak beweerd, dat zij een ge-
luidsvolume produceren, dat de pijn
grens akelig dicht benadert. Het aan
tal decibels waarmee de kopersectie
van Stan Kenton afgelopen zaterdag
nacht het Amsterdamse Concertge
bouw volpompte, veroorzaakte zulke
rukwinden, dat het voor de lang
harige pop-sceners niet alleen een
onverantwoordelijke maar zelfs een
hachelijke onderneming geweest zou
zijn een dergelijk concert bij te
wonen.
03111
O
$OS: (K) Journaal.
Den Haag vandaag.
UTRECHT Een ding kan met
zekerheid gezegd worden van de
controversiële en met moeilijkheden
worstelende Cinemanifestatie in
Utrecht, een filmfestival in de feeste
lijke zin van het woord is het zeker
niet. Daarmee wordt niet gezinspeeld
op het ontbreken van festiviteiten of
speciale attracties die trouwens zou
den misstaan binnen de context van
dit gebeuren, maar meer op de af
wezigheid in de vertoonde films van
enige vrolijkheid of ontspanning.
I
VWVWVWWVIMWIAAAraAARM
CHARLES BOOST
17.30
f
10.45
17.30
J .H. MOOLENIJZER.
ROB HOEKE
oport
door
arte-
ver-
mer-
het
band
js de
pillen
izzel-
gezet,
s van
mi de
’rafi-
st in
liddel
tar te
HAARLEM. Piet Kee, de stadsorga
nist van Haarlem en hoofdleraar orgel aan
het Amsterdamse Conservatorium van de
Vereniging Muziek Lyceum vertrekt dezer
dagen voor zijn vijfde toernee door de
Verenigde Staten. Hij zal acht concerten
geven en gastcolleges geven aan drie uni-
versiteiten. Voor zijn concerten staan op
het programma in hoofdzaak werken van
Bach en enkele andere barok-componisten
alsmede werken van de Nederlandse com
ponist Sweelinck. Bovendien zal hij im
proviseren op opgegeven thema®.
Moeder en zoon in „Viva la muerte”,
een film van Arrabal.
18.45
18.50
18.55
19.00
19.05
18.45
18.50
18.55
19.00
19.05
19.30
19.55
20.00
20.15
21.20
22.10
23.00
23.05
19.55
20.00
20.15
20.21
20.50
21.50
22.30
22.40
22.45
22.48
18.45
18.50
18.55
19.00
19.05
18.45
18.50
18.55
19.00
19.05
19.30
19.55
20.00
20.15
20.20
KIC-
onder
jende
laten
atie-
>vin-
ge-
van
tnee-
nene
rwe-
roek,
eem-
;elas-
ijden
mder
heeft
n de
■d in
voor
i dit
innen
nlei-
dus
nne-
Over
uit-
stari®
ding,
van
ster-
aan
delijk
nd'erd
kon-
i een
idene
orden
21.00
22.30
23.10
23.15
23.20
en die blijkt uit iets ander hout gesne
den dan de brave dorpsjongens die de
leraar zo goed onder de duim had. Sei
del probeert eerst op zijn ouderwetse
manier de tucht er onder te krijgen,
maar dat leert hij al gauw af bij het
stelletje raddraaiers dat hij nu onder
zijn gehoor heeft. Hij gaat bovendien
belang stellen in de achtergronden van
de onwil en agressiviteit die hij bij zijn
nieuwe leerlingen aamtreft en hij waagt
zich zelfs aan pedagogische experimen
ten die dan weer niet helemaal in de
smaak vallen bij het schoolbestuur. Het
gaat zelfs zover dat Seidel geschorst
wordt, maar dan heeft hij inmiddels in
die mate de sympathie van de klas ge
wonnen, dat deze alles in het werk
gaat stellen om hun leraar terug te krij
gen. Het is bijna te mooi om waar te
zijn.
Stan Kenton (zijn ware naam is Stanley
Newcomb) is altijd zéér consequent te
werk gegaan en is de muzikale ladder
tree ovor tree beklommen, zonder zich iets
aan te trekken van alle kritiek die zijn
muzikale opvatting nu eenmaal met zich
meebrengt. Zijn eerste orkest <’41-’43) was
een tamelijk succesvolle groep, die hoofd
zakelijk dansmuziek speelde. De echte
„beuk” werd er pas medio ’45 goed inge
zet, toen hij in aanraking kwam met de
jonge arrangeur Pete Rugolo, die, evenals
Dave Brubeck, z’n talenten ontwikkeld
had bij de Franse componist Darius Mil
haud. Het is juist déze samenwerking
geweest, die leidde tot de vorm van mu
ziek die heden ten dage nog steeds met de
naam .Progressieve Jazz” wordt aange
duid. Amerika werd in beroering gebracht
en mensen kwamen vingers te kort om
bij het horen van deze extranavagante
Uit de reeks portretten van min of
meer onaangepaste mannetjes die Heinz
Rühmann in zijn na-oorlogse periode
gecreëerd heeft, is vanavond de keuze
gevallen op zijn uitbeelding van de le
raar dr. Seidel, die in 1958 onder regie
van Axel von Ambesser tot stand
kwam. De film heette oorspronkelijk
„Der Pauker”, wat letterlijk vertaald
„De schoolfrik” als Nederlandse titel
zou hebben opgeleverd. De importeur
heeft er echter „Val niet professor”
van gemaakt, wat weer niet helemaal
past bij de wetenschappelijke titel die
Seidel in de film heeft.
Dr. Seidel is een dorpsleraar van de
oude stempel die er nog de wind onder
heeft bij zijn leerlingen en zich daar
door zo zeker van zichzelf als pedagoog
voelt dat hij overplaatsing naar een
grote stad ambieert. Wat er dan gaat
gebeuren, laat zich raden. Seidel wordt
geconfronteerd met de grote-stadsjeugd
pillen
>veri-
totaal
mpil-
nt„ 2.
necke
pnt., i
t„ B-
irg, 2.
a der
:r—T.
Rixel;
i 135
Bij het concert van afgelopen zaterdag
bewees hij eens te meer het bestaansrecht
van zijn formatie. Behalve de gebruikelij
ke Kenton-classics, speelden zijn musici
enkele nummers die, bij mij althans, wat
twijfelachtige gevoelens opriepen. Ik zou
me kunnen voorstellen, dat een deel van
’t publiek deze muziek als muzikaal geni
aal en onvoorstelbaar mooi opvat, terwijl
een ander gedeelte t ziet als een uiting
van de meest decadente vorm van samen
leving waaronder het Amerikaanse volk
gebukt gaat. Maar smaken verschillen en
meningen ook.
vaste AVRO-programma van Toppop,
Wie van de Drie, G. B. J. Hiltermans
Analyse van de buitenlandse politiek,
Peyton Place, Muziek is troef en tot
slot actualiteiten van AVRO’s Televi-
zier.
Muziek is troef wordt gepresenteerd
door Pim Jacobs. Hij ontvangt als
gasten onder meer Connie Baars, Rika
Zarai, Kees Kranenburg (junior en se
nior, laatstgenoemde wordt 70 jaar en
gaat om die reden op de schouders), de
Twee Bevers (ze maken al zingend
reclame voor hun prik) en Annie van
’t Zelfde. Niet alleen de muziek is
troef, ook het kegelspel, waaraan dit
maal Piet Römer en Paul Römer zich
zetten.
Het eivolle Concertgebouw was dan ook
voornamelijk gevuld met kortgeknipte in
nauwsluitende pakken gestoken Kenton-
liefhebbers, die in grote getale waren
opgekomenom te luisteren naar deze volu
mineuze 19-mans-formatie die z’n aan
klacht uitschreeuwde tegen de neo-barok
van ’t Concertgebouw. De bijna 60 jaar
oude Kenton maakte met een geheel ver
nieuwde Big Band een uitstekende indruk
en speelde een muziek die nog steeds
hetzelfde is als die waarmee hij destijds
zo’n grote opgang maakte. Stan Kenton,
een fel omstreden figuur die de eer te
beurt is gevallen evenals Louis Arm
strong en Glenn Miller opgenomen te
worden in de Music Hall of Fame
heeft vele beroemde namen in zijn orkest
gehad, waaronder Bud Shank. Shelly
Manne, Shorty Rogers, Zoot Sims, Lee
Konitz, de zangeres June Christy en na
tuurlijk niet te vergeten de hoge-tonen-
specialist Maynard Ferguson, destijds dé
ster var. het orkest. Jammer dat al deze
grote namen uit ’t orkest zijn vertrokken,
want zijn huidige musici maakten geen
overtuigende indruk op me vooral door de
soms wat robotachtige manier waarop
sommige nummers gebracht werden.
van de schrijver. Fernando Arrabal werd
in 1932 in Spaans-Marokko geboren en
hoorde op zijn zestiende jaar dat zijn
vader als heftig republikein in de Spaanse
burgeroorlog ter dood was veroordeeld en
sindsdien, hoewel het vonnis niet uitge
voerd zou zijn, verdwenen is. Hij schijnt
toen zijn vrome moeder die aan Franco’s
zijde stond, ervan verdacht te hebben zijn
vader verraden te hebben aan de Spaanse
politie, zoals hij in zijn toneelstuk „De
twee beulen” laat gebeuren.
Ook in „Viva la muerte!” is een soort
gelijke situatie aanwezig. De film bestaat
uit een resie obsessies van een twaalfjari
ge Spaanse jongen, Fando, die sterk aan
zijn moeder gehecht is tot hij kort na de
Burgeroorlog ontdekt dat zij haar man bij
de politie heeft aangegeven. Liefde, haat
en niets ontziende wreedheid vinden in
Arrabal’s film verbeelding in extreme
voorstellingen die hard op de toeschou
wers aankomen. De film is, zeker voor
een debuut, prachtig gemaakt en Arra-
bal's fantasie, frustraties en priesterhaat
blijken opnieuw, na zijn toneelwerk,
geen grenzen te kennen.
Het meest voor de hand liggende be
zwaar tegen deze nachtmerrie-achtige
verbeeldingen is alleen dat zij buiten
proportie zijn, aangezien ze aan een kin
derfantasie ontleend heten te zijn Daar
voor zijn de fantasmagorieën te gecompli
ceerd en te volwassen. Maar zij passen
wel bij de talrijke gewelddadige beelden
die in Utrecht over het doek gaan.
CHARLES BOOST.
MAAR VERDER VALT er weinig te
lachen, of het zou moeten zijn om sommi
ge erbarmelijk slecht gemaakte films,
waarop nauwelijks critiek mogelijk is
omdat dan onmiddellijk (als bij bijvoor-
Naarmate het enthousiasme van het
publiek en de temperatuur in de zaal
opliepen, steeg óók het peil van de mu
ziek, wat ongetwijfeld een hoogtepunt
vond in de vlotlopende, soepelswingende
en harmonisch knap opgebouwde num
mers als „Artistry in Percussion” en
„Amphibian”. Laatstgenoemde, wat iro
nisch aandoende, titel was waarschijnlijk
bedoeld om nog meer twijfel in de ver
schillende kampen te zaaien. Wat de be
doeling dan ook geweest mag zijn, voor
mij swingde 't de tent uit, waarmee de
„High Class” van Stan Kenton opnieuw
volledig was bewezen.
Tweemaal werden de „America’s last
angry man of Jazz” en z’n medemusici
voor een toegift teruggeroepen en een
zichtbaar vermoeide, maar uiterst voldane,
Stan Kenton voldeed spontaan aan dit
verzoek, wat resulteerde in een ovationeel
applaus na afloop van het beroemde „Ta
ke the A-Train”.
AMSTERDAM. Een aantal schrijvers
heeft zich uitgesproken voor een sterk
vereenvoudigde spelling. De zeer onbevre
digende en onnodig gecompliceerde huidi
ge spelling eist volgens hen een te grote
hoeveelheid leertijd op, terwijl de slechte
resultaten zowel op de lagere als op de
middelbare scholen in geen verhouding
staat tot de bestede moeite, aldus de
schrijvers Gerben Hellinga, Lucebert,
Sybren Polet, Jacq Firmin Vogelaar en
Jan Wolkers.
De tijd die ter beschikking komt door
vereenvoudiging van de spelling kan ten
goede komen aan een werkelijk taal- en
litteratuuronderricht, wat met name van
groot belang is voor kinderen met een
taalachterstand. Volwassenen zonder
voortgezette schoolopleiding durven nu
vaak geen brief te schrijven, uit angst
zich te vergissen. De schrijvers menen dat
dit de kwestie tevens tot een belangrijk
sociaal probleem maakt.
„Alle eventueel tegen een spellingver
eenvoudiging in te brengen bezwaren zijn
hieraan ondergeschikt. Spellingvereenvou
diging is nog geen taalvereenvoudiging,
maar maakt de toegang tot de taal wel
eenvoudiger”. De schrijvers betreuren, dat
te weinig collega’s zich van deze proble-
matief bewust zijn en litterair-esitetische
belangen zwaarder laten wegen dan socia
le en dat het bestuur van de Vereniging
van Letterkundigen zich categorisch tegen
spellingvereenvoudiging heeft uitgespro
ken.
beeld de Fred Haché-show) geroepen
wordt dat die vorm zo gewild is door de
maker en juist nodig was om de bedoelde
bedoelingen duidelijk te maken.
Zo’n opzichtig slecht gemaakte film die
op die gronden door zijn maker in woord
en geschrift als zijn de vol onbegrepen
bedoelingen verdedigd wordt is de (helaas)
verboden „Overload.” Als men zijn maker
Mel Clay de film hoort omschrijven als
„vijfentachtig minuten karmische gevoe
lens van eenzaamheid en wanhoop, als
heet vlees dat het electriciteitsnet ontmoet
en op celluloid wordt vertoond,” dan be
gint men óf aan zijn eigen ogen óf aan de
beroepskeuze van Mel Clay te twijfelen,
die zich aanzienlijk meeslepender in
woorden dan in filmbeelden weet uit te
drukken. En in diezelfde trant van onver
zorgd gemaakte en vol diepere maar
moeilijk te ontdekken betekenis geladen
twee films van Rainer Werner Fassbinder
(„Warum lauft Herr R. Amok” en „Götter
der Pest”) en „SPQR” van Volker Koch
die zondagmiddag na drie technische sto
ringen tijdens de vertoning nog een vijftal
toeschouwers tot het einde toe op hun
stoelen wist te houden.
Er volgde aansluitend een merkwaardige
persconferentie, waarbij regisseur Koch
en hoofdrolspeler Anthony del Visco ge
scheiden zaten omdat ze niet meer „on
speaking terms” waren. Kort tevoren had
Del Visco mij toevertrouwd genoeg te
hebben van al die slordig en ongecontro
leerd werkende jonge filmers die zonder
goed draaiboek en liefst zonder tekst
maar speculeren op de improvisatie-talen-
ten van hun spelers. Wat de jonge filmers
op het ogenblik ontbreekt is zelf-discipli-
ne, was het oordeel van de ruim veertig
jarige Amerikaan die langs een omweg
via het Centro Sperimentale in Rome in
Duitse handen was gevallen, maar ook
muziek op het lage voorhoofd te tikken.
Niettemin was Stan Kenton de eerste,
die het publiek tot massahysterie wist te
brengen en tevens een nieuw jazz-tijdperk
inluidde, daarmee vele heilige jazz-huisjes
omver werpend. Zaaleigenaren stonden uit
pure angst in hun schoenen te soppen als
Kenton kwam spelen, maar de overweldi
gende hoeveelheid publiek (lees dollars)
die hij met zich meebracht was ’t risico
van een afgebroken zaal wel waara. Zijn
„still going strong”-mentaliteit gevoed
door een grenzeloos zelfvertrouwen vorm
de de basis voor zijn nog steeds vóórtdu-
rende succes. Hij voerde een nimmer
aflatende strijd voor de door hem gekozen
weg; hij zette alles op ’t spel, verspeelde
enkele malen een vermogen, maar drukte
niettemin een eigen stempel op de na
oorlogse jazzmuziek.
Nederland I
en 14.00 NOS-NOT: Schooltele
visie.
NOS: (K) O.W. Sapporo - Sa
menvatting wedstrijden.
(K) De Fabeltjeskrant.
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Reclame.
NCRV: (K) De Jonkvrouw van
Avignon (feuill.).
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Reclame.
NCRV(K) Please Sir (serie).
(K) Eenmaal Andermaal.
Hier en Nu.
Tekst en uitleg.
NOS: (K) Journaal.
Alg. informatie schooltelevisie.
TELE AC: (K) Graven naar het
verleden (2).
Nederland II
NOS: (K) De Fabeltjeskrant.
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Reclame.
VARA: (K) Volgende patiënt
(K) Tik Tak Tor.
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Reclame.
VARA: (K) Mijn tante Victoria
(spel).
Film van Jan Vrijman.
Ajchter het nieuws.
(K) Beton (2).
I 19.55
20.00
20.15
20.21
21.20
22.50
22.55
Nederland II
NOS: (K) O.W. Sapporo - Sa
menvatting wedstrijden.
(K) De Fabeltjeskrant.
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Reclame.
AVRO: (K) AVRO’s Toppop.
(K) Wie van de 3
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Peyton Place.
(K) Muziek is troef.
AVRO’s Televizier Magazine.
NOS: (K) Journaal.
TELEAC: Wat is je vak man?
(4).
Nws. 11.03 Vrolijke visite. 12.00 Nws
13.00 Nws. 13.03 Eddy Becker Show
14.00 Nws. 15.00 Nws. 15.03 Drie-draai
16.00 Nws. 16.03 Mix. 17.00 Nws.
Nederland I
(K) De Fabeltjeskrant.
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Reclame.
KRO(K) De Graaf van Monte
Cristo, musical 7 delen (dl. 1).
STER: (K) Reclame.
NOS: (K) Journaal.
STER: (K) Reclame.
KRO: Politiek op school, doe.
Heinz Rühmann.
NOS: (K) Journaal.
TELEAC: Spaanse les (7).
Ss S. «Ss
Het lag voor de hand dat in een film-
manifestatie die zich verre houdt van de
veelvuldig beoefende bioscooppraktijken
het doorsnee-filmamusement zou ontbre
ken, en dat vooral de „geëngageerde” film
zijn kansen zou krijgen. En waar we nu
eenmaal leven in een door haat en tegen
stellingen verscheurde wereld, was het te
voorzien, dat in allerlei variaties en toon
hoogten maatschappij-kritiek, sociale on
rust, algemeen onbehagen, oproep tot ge
weld en veroordeling van geweld hun
kansen zouden krijgen in het pakket films
dat Utrecht ter bezichtiging aanbood. De
vraag blijft of deze kritische opstelling zo
humorloos zou moeten verlopen.
Afgezien van klassiek-mooie en traag
verlopende sfeer-films als „Rendez-vous a
Bray.” waarmee de Cinemanifestatie
opende en „Une femme douce” van Bres
son, waarmee ze straks zal eindigen, een
categorie van perfect gemaakte films,
waartoe ook de Russische „Oom Wanja”
en „Le genou de claire” van Eric Rohmer
gerekend kunnen worden, is het Utrechtse
programma bepaald door gewelddadighe
den en agressieve sex, zij het steeds met
de bedoeling de ogen van het publiek te
openen en daarmee een begin te maken
met de verbetering van de wereld.
In „Gas-s-s-s” van Roger Corman ge
beurde dit nog met de nodige ironie en
vrolijke scepsis en de uit authentiek film
materiaal samengestelde aanval op Nixon
in „Millhouse” van Emile de Antonio is
als men even niet al te diep op de
politieke consequenties wil doordenken
de meest komische film van de hele week.
Het affiche voor „Millhouse” bestaat dan
ook terecht uit een tekening van de
beroemde Amerikaanse caricaturist David
Levine die in zijn werk dezelfde bijtend-
satyrische en tegelijk enorm komische
stijl hanteert als waarin de film gemaakt
is
AMSTERDAM. Het zondagmiddagcon-
cert van het Concertgebouworkest onder
leiding van Bernard Haitink, begon met
„Childeren’s Corner” van Debussy en ein
digde met het Requiem van Mozart. Deze
zeer uiteenlopende werken werden aan
elkaar verbonden, of zo men wil, geschei
den door een compositie van Hans Henke-
mans „Tre Aspetti d’amore” voor gemengd
koor en orkest.
Het is niet onwaarschijnlijk, dat deze
programmering (naar mijn veronderstel
ling) de diepere bedoeling had het publiek
te confronteren met de drie voornaamste
aspecten van het menselijke bestaan.de
geboorte, del iefde en de dood.
Debussy werd geïnspireerd door het ob
serveren van de kinderwereld, waarin zijn
dochtertje Chouchou, de hoofdrol speelde.
Hans Henkemans verdiepte zich in zeer
oude, wijsgerige beschouwingen over de
liefde. Mozart trachtte troost en berusting
te vinden in zijn gedachten over de dood,
die hij voelde naderen, maar die hij niet
vreesde.
De instrumentatie van André Caplet
van „Children’s Corner” (oorspronkelijk
voor piano) is een bewijs van degelijk
vakmanschap. Hij heeft daarmee een aar
dige en onschuldige uitbreiding gegeven
aan het orkestrepertoire. Helaas is het
„kinderboekje” met de box, de poppen
en de rammelaars, veranderd in een
crèche met psychologisch-verantwoord
speelgoed. Het echt-kinderlijke is verdwe
nen en wij hebben met verbazing geluis
terd naar een orkest dat onder strenge
directie een kleine symfonie „Uit de Kin
derwereld” speelde.
De wijsgerige muzikale beschouwingen
van Hans Henkemans „Tre aspetti d’amo
re”, geven geen levensecht beeld van de
liefde van eenvoudige stervelingen, maar
dat is ook nooit zijn bedoeling geweest.
Wij luisterden naar rijk geïnstrumenteer
de gezangen, waarin de liefde werd afge
spiegeld als een sombere aangelegenheid,
waar niet veel vreugde aan te beleven
valt.
Het Requiem van Mozart is niet ge
schreven voor een „Groot Omroepkoor
van de Nederlandse Omroep Stichting” en
een Concertgebouworkest met uitgezóchte
solisten. Mozart’s mogelijkheden waren
veel bescheidener van aard. Over de kwa
liteiten van het Omroepkoor, het orkest
en de solisten hoef ik niet nader uit te
wijden, die zijn voldoende bekend. De
solisten Elly Ameling, Aafje Heynis,
Dieter Ellenbeck en Peter van der Bilt,
zijn voortreffelijke geschoolde zangers,
maar de homogeniteit van hun stemmen
was ver te zoeken.
Ik geloof dat de pompouze en effect
volle directie van Bernard Haitink ver
verwijderd was van de eenvoudige en
misschien wel kinderlijke gelovigheid van
Mozart. Haitink hanteerde het zwaard van
Wagner en dreigde met de dood en ver
doemenis van Verdi, maar aan de inner
lijke kracht van Wolfgang Amadeus heeft
hij niet gedacht.
WASSENAAR. Twee Hagenaars, een
44-jarige stucadoor en een 43-jarige koop
man zijn donderdagavond in Wassenaar
tegen de lamp gelopen, toen zij juist uit
een huis aan de Klein Persijnlaan schil
derijen, antiek en sieraden met een verze
kerde waarde van 75.000 hadden gesto
len. De 72-jarige buurvrouw van de 65-
jarige eigenares van de gestolen voorwer
pen speelde een van de hoofdrollen bij
hun aanhouding. De dertien gestolen
schilderijen, zijn beschadigd, doordat de
dieven ze zonder meer op een stapel in de
kofferbak van hun auto hadden gegooid.
De Wassenaarse politie, die zaterdag
morgen mededelingen over de diefstal
deed, was donderdagavond gebeld door de
72-jarige vrouw. De twee dieven hadden
bij haar aangebeld. Zij had de lichten in
huis al uitgedaan en de politie gebeld,
omdat zij geluiden in de tuin had gehoord
en de zaak niet vertrouwde Toen de
inbrekers achterom het huis liepen en een
ruit forceerden, werden zij door de politie
aangehouden. De vrouw attendeerde de
agenten erop, dat in het huis van de
buren, waar die avond niemand thuis was,
een raam openstond en dat er bovendien
een vreemde auto stond. Daarin bleken de
dieven tien uit dat huis gestolen schilde
rijen te hebben geladen .alsmede een Fran
se pendule, een antieke schaal en een
handvol sieraden.
Bij de gestolen schilderijen zijn werken
van Abraham van Beijeren, David Te
niers, Jacob Maris, Benjamin Cuyp, de
Beukelaar en Pieter Claes Heda, alsmede
een kopie van een doek van Rembrandt.
films zijn de bijdragen van de jonge
Duitse cinema, vertegenwoordigd door
goede contacten in ons land bleek te
bezitten.
En bij zijn wens naar vakkennis en
zelf-discipline herinnerde hij aan wat
Bette Davis had gezegd in de Dick Ca-
vett-show die de VPRO vorige week don
derdag had uitgezonden. Nostalgie naar de
dertiger jaren toen Hollywood nog Holly
wood was, eenzelfde heimwee als waar
van Paul Morrissey van „Trash” in een
persconferentie blijk had gegeven. Herstel
van de filmstar! Het schijnt nauwelijks
meer mogelijk in een tijd dat de jonge
mensen in de bioscoop met sterke prikkels
bewerkt willen worden en de oude gene
ratie met een traan in het oog naar oude
films uit Hollywood’s glorietijd zitten te
kijken.
VOOR DIE STERKE prikkels kan men
in Utrecht in ieder geval terecht bij „Viva
la muerte!” van de in Frankrijk levende
Spaanse toneelschrijver Fernando Arra
bal.
Het is Arrabal’s eerste film die overi
gens exact aansluit op zijn toneelwerk in
zoverre dat dit ook terugwijst op de jeugd
Nederland 1. Nico Holtrop en Jack
Bulterman grepen Alexandre Dumas’
bestseller de Graaf van Monte Christo,
maakten daarvan een musical met leu
ke muziekjes en vrolijke liedjes, waar
van vanavond door de KRO de eerste
aflevering de ether in wordt gezonden.
Om de cast enig gewicht te geven
werden onder meer Ton Lensink, Wim
de Meyer, Paul Deen en Celia Nufaar
gecontracteerd. Ook wat de KRO hier
na op het scherm brengt mag er zijn:
de derde aflevering van de reeks pro
gramma’s maatschappijkritiek (vana
vond aandacht voor de kritische lera
ren) en de film: Val niet, Professor,
1 met Heinz Rühmann.
Wat de kritische leraren betreft: de
samenstellers hadden aanvankelijk nog
wat moeilijkheden om hun programma
te maken. Geen enkele school wilde
namelijk het filmen op school toestaan.
Vaak was de reden van het weigeren
niet dat men onsympathiek tegenover
de gedachten van de kritische leraren
stond, maar wel tegen hun methoden.
Als helper uit de brand fungeerde
tenslotte de „Gemeenschappelijke
Werkplaats” in Bilthoven. De kritische
leerkrachten vinden dat de kinderen
op school onvoldoende worden voorbe
reid op de maatschappij die hen wacht
en ook vaak onbewust worden
i geïndoctrineerd met de ideeën van de
huidige maatschappij vorm, een vorm
die de kritische leraren zelf verwerpen.
Nederland 2. Aan het eind van de
middag samenvattingen van de van
daag in Sapporo op Olympische niveau
gehouden wedstrijden, ’s Avonds het
23.55 Nws.
HILVERSUM III
VARA: 7.00 Nws. 7.02 Dag dinsdag.
8.00 Nws. 8.02 Onderweg. 9.00 Nws. 9.03
Plaatjes voor de pep. 10.00 Nws. 11.00
Sola,
oan-C,
IJmui- I
Schel-
Lon-
Jim-
nburg;
iden.
Korea
i; Tor
uiden;
anden;
uiden;
oan-C,
Fah-
erken;
island,
edloyd
Coslar,
Rand-
hester,
Vlaar-
n; Do-
osund, I
Pool,
onden;
r Hol-
reham;
Ver-
;n, IJ-
Am-
nburg:
erpen;
IJmui-
Aegi» I
Char- I
San
t schip i
HILVERSUM I.
NOS: 00.00-7.00 Sapporo ’72. Olym.
Winterspelen. Nws. KRO: 7.00 Nws.
7.02 Het levende woord. 7.07 (S) Badi- I
nerie. 7.30 Nws. 7.41 Actualiteiten. 7.50 1
Sapporo ’72: Olympisch Joum. 8.10 (S) I
Badinerie. 8.24 Overweging. 8.30 Nws.
8.41 Voor de vrouw. 10.00 (S) Aubade.
10.30 Nws. 11.00 Voor zieken. 11.30
Bejaardenprogr. 11.55 Meded. 12.00 (S)
Van twaalf tot twee. 12.22 Wij van het
land; 12.26 Meded. t.b.v. land- en tuin-
bouw; 12.30 Nws. 12.41 Actualiteiten;
13.00 Raden maar.; 13.50 Sapporo ’72:
reportages en beschouwingen O.W.
14.05 Schoolradio. 14.30 (S) Interlokaal:
muz. magazine. 15.30 Nws. Overheids-
voorl. 17.00 De Creoolse bevolkings
groep in Suriname. 17.10 (S) Metropo-
le-orkest. 17.25 Voor kinderen. 17.30
Nws. 17.32 (S) Actualiteiten. 18.00 (S) I
Licht ensemble. Pol. Partijen. 18.19 i
N.M.P. KRO: 18.30 Nws. 18.41 Actuali
teiten. 18.50 Voorbesch. progr. 19.00 (S)
Musicerende dilettanten. 19.30 Over le
ven, dood en toekomst. 19.45 De zin
gende kerk. 20.00 (S) Ned. muz. en
Ned. poëzie. 20.45 Waar maak je je
druk over? 21.00 Babel. 22.00 Klass,
orkestmuz. 22.25 Overweging. 22.30
Nws. 22.38 Den Haag vandaag. 22.50
Actualiteiten. 23.15 (S) Voer voor vo-
gels. 23.55 Nws.
HILVERSUM II.
AVRO: 7.00 Nws. 7.11 Ochtendgymn.
7.20 (S) Dag met een plaatje. 8.00 Nws.
8.11 Journ. 8.20 (S) Dag met een plaat
je. Om 8.30 De groenteman. 8.50 Mor
genwijding. 9.00 (S) Klass, muz. 9.35
Waterstanden. 9.40 (S) Klass, muz. 10.00
Voor kleuters. 10.10 Arbeidsvitaminen.
11.00 Nws. 11.30 Rondom 12. 11.55
Beursber. 12.30 Overheidsvoorl.: Voor
de landbouw. 12.40 Knipperlicht. 13.00
Nws. 13.11 Journ. 13.30 (S; Scala. 14.00
(S) Nieuwe platen met toel. NOS: 15.00
Zoeklicht op Nederland. 16.00 Nws
AVRO: 17.00 Mobiel. 17.55 Meded. >18.00
Nws. 18.11 Journ. 19.00 (S) Jazz Spec
trum. 19.25 Paris vous parle. 19.30
Vanavond. 20.00 Nws. 22.00 Trefpunt.
22.20 (S) Vanavond laat: gevar. progr.
22.55 Meded. 23.00 Nws. 23.10 Journ.
|- A
