EEN PAAR APART
Don Siegel en Clint
Eastwood
ORGELS
4025
Wild West verplaatst
naar grote stad
FILMS IN AMSTERDAM
Wie wordt de nieuwe directeur
het Frans Halsmuseum?
van
Alphenaar
310"
I
Stichting voor
stemonderzoek
Mickery in
theater
Reis Nixon in
TV-reportages
Parijse politie
arresteert vier
kunstdieven
I
B. EN W.
VERDEELDHEID IN COLLEGE VAN
In Hotel-Restaurant v. Aken
is u uit en thuis
Rijkssubsidie voor
toneelgroep Sater
15
sik
VRIJDAG 18 FEBRUARI 1972
ADVERTENTIE
Hoogtepunten
Filmmuseum
Doodskopeskader
(Van onze kunstredactie)
Nachtvoorstellingen
KRUISWEG 47-49 HAARLEM TEL. 023-320244
BESPREEK TIJDIG
Den Haag wil overleg
over nieuw BKR
HAARLEM De benoeming
van een nieuwe directeur voor het
Frans Halsmuseum is geen ge
makkelijke zaak. Binnen het Haar
lemse college van Burgemeester
en Wethouders is verdeeldheid
over de twee kandidaten, die uit
de tientallen sollicitanten zijn
overgebleven. De twee namen
staan in alfabetische volgorde op
de voordracht, zodat de uiteinde
lijke keus bij de gemeenteraad zal
liggen.
AMSTERDAM Voor velen is de
naam van acteur Clint Eastwood nog
uitsluitend verbonden aan enige bij
zonder succesvolle Italiaanse „wes
terns” als „A fistful of dollars” en
„For a few dollars more”, maar East
wood heeft sinds hij terug is in
Hollywood ander werk gedaan dat
hem in kleinere kring niet minder
populair heeft gemaakt, mede dank
zij de aanwezigheid bij zijn nieuwe
ondernemingen van Don Siegel.
F
doorlopend demonstratie.
CHARLES BOOST
ADVERTENTIE
(Van onze kunstredactie)
een
JAC. HEI.TER
nieuw voor Haarlem met
string-ensembe en orbitone
GEZELLIG INGERICHTE ZALEN
VOORTREFFELIJKE KEUKEN
PRETTIGE BEDIENING
EVENALS STUDIO in Haarlem vertoont
ook Kriterion in Amsterdam (en nog enige
andere „art houses” in het land) het rou
lerend programma „Hoogtepunten van de
Cinemanifestatie 72”; wat in ieder van de
plaatsen uiteraard in een andere opeenvol
ging van de betrokken films gebracht
wordt.
Zo is in Kriterion eerst de Duitse film
„Lenz” aan de beurt, waarna op vrijdag
het Nederlandse programma volgt, en ver
volgens, met iedere dag een nieuwe film
„Horizon”, „De Herberg van het kwaad”,
„The ceremony”, „Agnus Dei” en „Oom
Wanja” vertoond zullen worden.
MAAR OF DIE ER ooit gekomen zou
zijn zonder Don Siegel is nog een open
vraag. Siegel, nu zestig jaar oud, heeft
van 1944 af films gemaakt, waarvan mis-
VOOR UW HUWELIJKSFEEST
RECEPTIES OF PARTIJEN
40-70-120 PERSONEN
Baan 1-9-13, Tel. 324709-324365
Haarlem
Er is voor het theater aan de Rozen
gracht een „minimale verbouwing” voor
gesteld. Er komt een theater ruimte van
13 bij 15 meter, een ruime foyer en een
flexiblele repetittie. Ruimte op het bal
kon.
AMSTERDAM. Het is Ritsaert ten
Cate gelukt! Zjjn Mickery-theater heeft
een definitief onderdak in Amsterdam
gekregen: het Capitol-theater aan de Ro
zengracht. Het nieuwe Mickerytheater zal
op 28 maart worden geopend. In afwach
ting van deze dag zullen geen voorstellin
gen, ook niet in het tijdelijk onderkomen
de Noorderkerk, worden gegeven.
Het Capitoltheater is een vroegere bio
scoop die al enige jaren in eigendom is
van de gemeente Amsterdam. Het is een
tijd lang beschouwd als de vaste stand
plaats van de toneelgroep Centrum. Maar
de kosten van verbouwing zouden voor B.
en W. van Amsterdam te duur zijn ge
weest. Ook om andere redenen (het vaste
publiek in Haarlem) koos Centrum tens
lotte voor de Haarlemse stadsschouwburg.
Ten Cate heeft intensief contact gehad
met het Amsterdams gemeentebestuur,
dat tenslotte besloot de Stichting Micke-
ry-Workshop onderdak te verlenen in Ca
pitol. Hoewel de subsidiëring nog „zeer
onduidelijk” is, heeft het bestuur „goede
hoop” dat er „voldoende garanties” ver
wacht kunnen worden om een groot deel
van de plannen uit te voeren. Mickery
trekt zich definitief terug uit Loenersloot,
waar het ruim vijf jaar in een boerderij
werkte vele buitenlandse toneelgropen liet
spelen.
een sheriff uit Arizona die naar New
York gehaald wordt om er de misdadiger
op te halen die in zijn district een moord
gepleegd heeft. Dat was in 1968 en sinds
dien is het tweetal Siegel-Eastwood haast
onafscheidelijk. „Two mules for sister Sa
ra” en „The beguiled” volgenden, waarna
Eastwood onder patronaatschap van Don
Siegel „Play Misty for me” maakte, een
aarzelend debuut vol sensatie en schok
effecten, waarin leermeester Siegel een
klein rolletje van barman mocht spelen.
En het was toen weer de beurt aan
veteraan Siegel om zijn zoveel jongere en
onervaren vriend en collega een lesje te
geven in filmmaken. „Dirty Harry” werd
het resultaat, een sensationele politiefilm
die het meesterschap van Siegel in dit
hem zo vertrouwde genre nog eens ten
overvloede bewijst.
daad, „horror” en geweld belangrijke be-
stranddelen vormden („Crime in the
streets”, „Baby Face Nelson”), maiar in ’64
trok hij definitief de aandacht van film
kenners met zijn verfilming van Heming
way’s „The killers” (twintig jaar eerder al
door Robert Siodmak verfilmd), waarna
„Madigan” en „Coogan’s bluff” zijn verse
reputatie bevestigden. In die laatste film
gaf hij Clint Eastwood de hoofdrol van
Er volgden nog drie keiharde, in Spanje
opgenomen spaghetti-westerns die alle be
trokkenen miljoenen opleverden en Clint
Eastwood wereldberoemd maakte. Terug
in Amerika ging hij tot de best betaalde
acteurs van Hollywood behoren die kies
keurig kon zijn bij het kiezen van zijn
rollen en die tenslotte volstrekte onaf
hankelijkheid verwierf door de oprichting
van een eigen filmmaatschappij die hij
ironisch „Malpaso” noemde, wat letterlijk
vertaald een slechte stap of een misstap
betekent. Eastwood doelde daarmee op
een negatief advies dat een vriend hem
gaf toen hij hoorde van het plan om een
wildwestfilm met Serge Leone in Spanje
te gaan draaien. Dat zou „een verkeerde
stap” in de richting van het verlangde
„stardom” zijn, vond de vriend. Het tegen
deel bleek waar, op dat moment werd de
financiële basis gelegd voor de eigen film
maatschappij.
gebouw en een collectie. De vorige
directeur voerde een beleid dat op deze
twee aspecten gericht was; een naar
binnen gericht beleid. Dat was gezien
de toestand, waarin beide verkeer
den, noodzakelijk. Het was ook moge
lijk, omdat de heer Baard met zijn
persoonlijkheid en voorliefde de juiste
man op de juiste plaats was. Zijn
ideaal is vrijwel voltooid en dat is van
onschatbare waarde geweest.
Collectie en gebouw moeten met
zorg, smaak en kennis gekoesterd blij
ven worden. Maar het koesteren van
een traditie heeft geen enkele zin, als
ze geen levend onderdeel vormt van
het Haarlems sociale leven. En dat is
op dit moment niet het geval. Het
museum aan het Groot Heiligland
krijgt voornamelijk bezoek van toeris
ten, en dan vooral buitenlanders. Haar
lemmers plegen er alleen te komen, als
ze familie of vrienden van buiten de
stad te logeren hebben.
Diit moet veranderd worden. Dat kan,
als men gebruik maakt van de nieuwe
opvattingen over de functie van het
museum, die de laatste jaren opgeld
doen. Elders worden die opvattingen al
geruime tijd met succes toegepast;
voorbeelden: het Haags Gemeentemu
seum, het Amsterdams Stedelijk mu
seum en sinds kort ook het Riiksmu-
seum, met name de historische afdeling
daarvan.
Deze min of meer nieuwe opvattin
gen gaan ervan uit, dat het kunstbezit
niet iets is, dat uitsluitend in gewijde
stilten gesavoureerd moet worden door
lieden die er voor gestudeerd hebben en
de leek wel zullen vertellen wat hij er
allemaal bij moet denken, wanneer hij
de „Schoone Kunsten” in ogenschouw
neemt. Schoonheidservaring voor
naamste ideaal van de vorige eeuw
is al lang niet meer het alleenzalig
makende criterium bij het bekijken
DEN HAAG. Onder voorzitterschap
van de neus-, keel- en oorarts dr. J. B.
van Deinse uit Den Haag is de stichting
„Theodora Versteegh” opgericht met als
doel het uitvoeren van stemonderzoek in
de ruimste zin van het woord, maar vooral
met betrekking tot de vokaal-dramatische
kunst en het bekend maken van de resul
taten van dit onderzoek.
De initiatiefnemers hebben met de naam
de in 1970 in Den Haag overleden zangeres
en zangpedagoge Theodora Versteegh wil
len eren. Ze willen in haar geest gaan
werken. Het bestuur van de stichting
wordt gevormd door dr. Van Deinse, de
zangpedagoge Lucie Frateur (Den Haag en
Antwerpen), de zanger, zangpedagoog en
dirigent Chris Verhoog (Gouda), de toon
kunstenaar en logopedist rans Dieleman
(Den Haag) en de kunstschilderes Ru Paré
(Den Haag).
BEHALVE DEZE ZEVEN premières in
één theater is het pakket films dat de Am
sterdamse bioscopen deze week aan te bie
den hebben nog uitgebreid met „Moord in
de rue Morgue”, een griezelfilm van het
beproefde soort door Gordon Hessler in
Cineac Damrak en „Het doodskop-eskader”
(„De Rode Baron”) van Roger Corman in
Royal. Met die Rode Baron is dan natuur
lijk Manfred von Richthofen bedoeld, de
Germaanse luchtheld uit de Eerste Wereld
oorlog die met zijn, naar hem genoemd
luchteskader dood en verderf toebracht aan
zijn geallieerde tegenstanders. In april 1918
werd hij door een Canadese piloot boven
Frankrijk neergeschoten en Corman maakt
het ons duidelijk dat met Von Richthofen
de periode van de heldhaftige en sportieve
luchtgevechten ten onderging. Goering die
bij Von Richthofen zijn eerste training
kreeg, komt in de film ook nog even voor,
evenals onze eigen Fokker aan wiens in
genieuze, aan Duitsland verkochte uitvin
ding, dlie mitrailleurvuur tussen de propel-
leromwenteling mogelijk maakte, de Rode
Baron een groot deel van zijn succes te
danken heeft gehad. John Phillip Law die
er mooi uitziet, maar niet kan acteren,
speelt de „ridderlijke” Von Richthofen,
Barry Primus mag als een jonge Goering
optreden en Hurd Hatfield probeert op de
sportieve Anthony Fokker te lijken in een
gênante scène, waarbij diens nieuwste
vliegmodel, de drievleugelige Fokker, in
gewijd wordt en onze vliegtuigfabrikant
enige bemoedigende woorden spreekt tot
zijn strijdhaftige klant.
Op het eerste gezicht lijkt het onderwerp
niet te passen binnen het produktieschema
van Roger Corman, maar de oorlog is na
tuurlijk een mooie gelegenheid om te filo
soferen over dood en geweld en door te
genover Von Richthofen als tweede hoofd
rol de Canadese piloot Roy Brown (Don
Stroud) te plaatsen die later de Rode Ba
ron zal neerschieten, weet Corman inge
nieus twee aspecten van zijn complex the
ma afwisselend te behandelen.
EEN OOSTDUITSE film uit 1970, „KLK
an PTX - die Rote Kapelle” spelend tussen
1932 en 1941, dus ongeveer van Hitlers
machtovername tot de Duitse inval in de
Sovjet-Unie, vult het programma van het
Filmmuseum op woensdagavond. Alle pro
blemen. waarmee goede Duitsers, in dit
geval dr. Arvid Hamack en enige geest
verwante vrienden, in die periode te wor
stelen hadden, komen aan bod.
De donderdagavond wordt geheel iingeno-
men door de Duitse droogkomiek Karl Va
lentin die eerst in twee korte filmpjes van
Carl Lamac en Erich Engel (respectievelijk
uit ’34 en ’36) en vervolgens in een lange
tragi-komische film uit ’29, optreedt die
„Der Sonderling” heet en door Walter Jer-
ven geregisseerd is naar een door hem ge
schreven scenario dat helemaal gericht is
op het uitzonderlijke humoristische talent
van de hier vrijwel onbekende filmkomiek.
CHARLES BOOST
AMSTERDAM. De minister van CRM
P. J. Engels, heeft de Coöperatieve Vereni
ging u.a., Sater, toneelgroep voor instant
theater, voor het seizoen 1971/1972, in het
kader van het subsidiëren van experimen
tele toneelgroepen, een subsidie verleend.
Toneelgroep Sater stelt zich onder andere
ten doel: het publiek op te zoeken; de be
langstelling van het aanwezige publiek zo
veel mogelijk te stimuleren; voorstellingen
te brengen, die directe relatie hebben met
plaats en tijd van de voorstelling en met
de belangstelling van het aanwezige pu
bliek.
(Van onze correspondent)
PARIJS. De brigade van de Parijse
politie die zich in het opsporen van kunst
schatten specialiseert, heeft donderdag een
goede slag geslagen door gelijktijdig de
hand op 14 moderne schilderijen en op
twee beruchte recidivisten te leggen. On
der die schilderijen bevindt zich Picasso’s
wereldberoemde Harlekijnskop en werken
van Pompon en van de Nederlandse schil
der Conrad Kickert.
Ook een aantal bijzonder kostbare ju
welen kwam de politie bij deze gelegen
heid op het spoor. De doeken werden in
november in een bekende Parijse kunst
handel en juist een jaar geleden in een
villa in Vincennes, vlakbij Parijs gestolen.
Beide overvallen zijn uitgevoerd door
een internationale bende van vier bandie
ten van Amerikaanse, Italiaanse. Tunesi
sche en Joegoslavische herkomst. Twee van
hen waren al eerder opgepakt en toen de
beide andere gangsters die al enige tijd
door de recherche geschaduwd werden t
donderdagmorgen hun buit bij een kunst- g r> 1
handelaar in Parijs aan de man hoopten te d
kunnen brengen, konden ook zij door de
polliltie worden gearresteerd.
DEN HAAG. B. en W. van Den Haag
willen met andere grote gemeenten met
dé, minister van Sociale Zaken overleggen
over de herziene beeldende-kunstenaars-
regeling. Zij antwoorden dit op vragen
van het Haagse Raadslid Chr. J. Buijten-
dijk (P.v.d.A.). De uitvoering van de her
ziene BKR kan er voor een aantal beel
dende kunstenaars toe leiden, dat zij niet
of niet meer voor een voorziening inge
volge deze regeling in aanmerking komen.
Voor een aantal jeugdige kunstenaars, en
zeker voor de veelbelovenden onder hen,
zullen de voor hen ongunstige sociale
gevolgen van de herziene BKR kunnen
worden beperkt, aldus B. en W
NIEUW BIJGEKOMEN tussen de roule
rende „horror”-films („The haunted pa
lace” van Roger Corman in Desmet) en
westerns („Satansgebroed” in Rex, „The
good, the bad and the ugly” in Royal) zijn
onder andere „Kat op een heet zinken dak”
met Elizabeth Taylor en Paul Newman in
Bio, „Move”, de huwelijkskomedie met El
liott Gould in Cineac, Reg. Breestraat en
„Adieu l’ami”, een Franse gangsterintrige
van Jean Herman met Alain Delon en
Charles Bronson in het Leidseplein Thea
ter. The Movies brengt de laatste, in
Duitsland gemaakte Fritz Lang. „De 1000
ogen van Dr. Mabuse” (uit 1960) en De
Uitkijk haakt in op het succes van de Miss
Marple-serie destijds bij de KRO-televisie
door „Murder at the Galop” met Margaret
Rutherford terug te brengen.
De twee kandidaten zijn Cor Bosch-
ma, directeur van het Fries Museum in
Leeuwarden, en Dick Couvée, directeur
van de historische afdeling van het
Rijksmuseum in Amsterdam. Eerstge
noemde is vooral kunsthistoricus; de
tweede wat men zou noemen een mu-
seummandger.
Wie van de twee? De vraag hangt
natuurlijk samen met de vraag wat
het Frans Halsmuseum nodig heeft.
Maar dat is een te beperkt uitgangs
punt. Men maakt er zich al te gemak
kelijk van af door het museum met
zijn schitterende collectie te beschou
wen als een nagenoeg afgerond geheel,
waaraan incidenteel nog wel iets te
knutselen valt, maar dat weinig méér
werk oplevert dan het te propageren.
Een belangrijkere vraag is dus waar
wil men met het museum naar toe in
de komende iaren. En dat hangt weer
samen met de opvatting die men over
.een cultuurbeleid heeft. Tenslotte komt
men aan de vraag: wat heeft Haarlem
nodig?
HET FRANS HALSMUSEUM aan
het Groot Heiligland bestaat uit een
terie van Cultuur, Recreatie en Maat
schappelijk Werk gedaan krijgen dat
het Frans Halsmuseum een rijksmu
seum wordt, althans een groot deel
van de kosten op Rijkskas kan verha
len. In net verleden is dit voortdurend
mislukt.
Verder moet de directeur met de
andere cultuur-topmensen in Haarlem,
zoals zijn collega’s van de stadsbiblio
theek en de schouwburg/concertzaal en
alle andere cultuurbevorderaars in de
stad, het gemeentebestuur, de poltieke
partijen in Haarlem, kortom heel
Haarlem, ervan overtuigen dat werken
aan de cultuur (een belast woord)
belangrijker voor de hele bevolking is
dan bijvoorbeeld het verbreden van
wegen om de produktie van auto’s bij
te houden.
Dit kan alleen van een directeur
geëist worden, die er persoonlijk van
overtuigd is dat kunstschatten slechts
waarde hebben omdat ze er zijn voor
de mensen en niet omdat het kunst
schatten zijn. En verder krachtig ge
noeg is om met de vuist op tafel te
slaan.
Bij de benoeming van de nieuwe di
recteur gaat het er om waar de ge
meenteraadsleden het accent willen
leggen. Op de naar buiten gerichte taak
van het museum of op het introverte
aspect. De kandidaten zullen van beide
aspecten wel iets hebben. Maar waar
ligt hun voorkeur? Hopelijk op eerst
genoemd aspect. En dan lijken me de
papieren van de heer Couvée, die op
nationale schaal aan de weg getimmerd
heeft op allerlei gebied, beter dan die
van de heer Boschma. In het geval de
heer Couvée benoemd wordt, hoeft men
zich geen grote zorgen te maken over
de kunsthistorische zaken. Er werkl
immers al een kunsthistoricus aan het
Frans Halsmuseum.
moordenaar die een reeks moorden begint
als hij het geëiste chantagebedrag niet
tijdig uitbetaald krijgt. Die eis, een bedrag
van 100.000 dollar, komt bij de politie
binnen, ondertekend door Scorpio, nadat
de scherpschutter vanaf het dak van een
hoog gebouw in San Francisco een wille
keurig meisje in een zwembassin gedood
heeft.
Zijn volgende slachtoffers zullen een
priester en een neger zijn. De politie
begint de stad vanuit de lucht te bescher
men via helikopterpatrouilles en tot twee
maal toe vindt er een vuurgevecht plaats,
waarbij de pathologische moordenaar ter
nauwernood weet te ontkomen. Als in het
verdere verloop Harry Callahan de zwaar
gêwonde misdadiger uiteindelijk weet te
arresteren, laten de autoriteiten op gron
den van gebruik van geweld bij arrestatie
en ondervraging de dader op vrije voeten,
waarna deze, eenmaal genezen, kans ziet
een schoolbusje met kinderen te kidnap
pen en vauit die machtspositie opnieuw
eisen te stellen. Dan komt Harry, die de
hele zaak eigenlijk beu is, opnieuw in
actie. In een sensationele solo-reddingsac-
tie weet hij Scorpio te doden, waarna hij
zijn politiemedaille vol verachting in de
modder gooit.
DON SIEGEL WEET ZIJN zeven kwar
tier durende film voortdurend naar span
ningshoogtepunten te brengen, daarbij zelf
een ontspannen manier van filmen toe
passend waardoor gewenste sensatie-ef-
fecten des te sterker aankomen. En hij
vindt in zijn vriend Clint Eastwood het
juiste harde type van politieman die op
tijd injecties voor morele verontwaardi
ging krijgt toegediend die dan weer moet
dienen om zijn eigen gewelddadig optre
den te kunnen excuseren. Met andere
woorden: de wildwest is naar de grote
stad verplaatst.
In verband met de lange duur van
„Panoramiek” beginnen alle volgende pro
gramma’s ongeveer 25 minuten later.
TWAALF JAAR GELEDEN was East
wood een „nobody” in de Amerikaanse
filmwereld, al deed hij nog zo z’n best om
binnen te dringen in de kantoren van de
filmmaatschappijn die er toen nog de
lakens uitdeelden. Een vage gelijkenis met
Gary Cooper deed een tv-onderneming
besluiten hem een rol te geven in de serie
„Rawhide”, een „continuous story” die uit
groeide tot een van die onwaarschijnlijke
successen, waardoor de eenmaal betrok
ken acteurs voor jaren (in dit geval voor
acht jaar min of meer onder de pannen
waren. Eastwood verdiende goed in die
tijd, maar kwam niet als een „star” uit
dit tv-intermezzo te voorschijn. Om die
hoogte te breiken moest hij wachten op
Serge Leone die van hem in „Een handvol
dollars” de sombere, in zichzelf gekeerde,
maar meedogenloze wereker maakte, een
figuur die sterk tot de verbeelding van
het publiek sprak.
EVENALS IN DE vorige week bespro
ken Amerikaanse politiefilm „The French
connection”, regie William Friedkin,
wordt ook in „Dirty Harry” de politieman
min’ of meer voorgesteld als een gangster
die toevallig aan de goede kant van de
scheidingslijn tussen goed en kwaad staat.
Bij de bestrijding van de misdaad, zo kan
men uit de voorstelling van zaken in
beide films afleiden, moet de „cop” of de
politie-inspecteur in methodes vervallen,
die in ethisch opzicht nauwelijks verschil
len van de werkwijzen in de misdaadwe
reld waaraan ze ontleend lijken te zijn.
Dirty Harry is als bijnaam aan inspec
teur Harry Callahan niet alleen gegeven
omdat hij altijd de „vuile” zaakjes krijgt
opgedragen, maar ook omdat hij hard en
meedogenloos kan optreden. Wat opnieuw
gebeurt in de affaire die Siegels nieuwste
film behandelt, de jacht op een sadistische
van kunst. Kunst is een produkt van
een maatschappelijke samenhang. Dat
gaat niet alleen op voor nieuwe kunst,
maar ook voor oude, zoals die getoond
wordt in een museum als het Frans
Hals. De kunsthistorie toont, dankzij
nauwkeuriger studies, aan dat de soci
ale aspecten minstens zo belangrijk
zijn als de estetische. Dit moet ook
blijken uit de manier waarop een mu
seum zijn schatten uitdraagt.
DAARTOE IS IN de eerste plaats
nodig, dat het Frans Halsmuseum een
educatieve dienst kijgt. Die wordt al
jaren bepleit; ook door de vorige direc
teur. Deze educatieve dienst bestaat
niet alleen uit het aantrekken van een
deskundige rondleider, die voor school
klassen een aardige babbel houdt, een
fraaie dia-serie samenstelt en een be
grijpelijk foldertje schrijft, dat eens
per jaar huis aan huis wordt verspreid.
Een educatieve dienst hoort het mu
seum tot een centrum te maken, waar
uit blijkt dat oude en nieuwe kunst een
onderdeel vormen van onze cultuur;
dat wil zeggen de (onstoffelijke) lucht,
die Wij gewone Haarlemmers
inademen. Het museum wordt daar
door een middel en geen doel.
Het zou blijk geven van een elitaire
kortzichtigheid als bij de benoeming
van een nieuwe directeur als belang
rijkste drijfveer zou gelden dat het
Frans Halsmuseum om voornamelijk
kunsthistorische motieven vertroeteld
moet worden. Het zou voorts blijk
geven van provinciale benepenheid en
gebrek aan visie en vertrouwen, als
een tweede drijfveer zou zijn, dat er
géén geld is. noch zal komen om een
moderne educatieve dienst voor het
museum te stichten.
Dit geld is er wel. De nieuwe direc
teur moet met volledige steun van
het gemeentebestuur bij het rninis-
HILVERSUM. De NOS-televisie zal
in de periodes van 21 tot en met 27
februari dagelijks rechtstreeks reportages
of samenvattingen uitzenden van het be
zoek, dat de Amerikaanse president Nixon
brengt aan China. Op maandag 21 februa
ri, de dag van aankomst, zal een recht
streekse reportage worden uitgezonden
van 11.00 tot 13.00 uur via Nederland 2.
De overige dagen van die week zullen
dagelijks van 18.30 tot 18.45 uur via
Nederland 1 samenvattingen worden uit
gezonden van het die dagen binnengeko-
men materiaal.
Zondag 27 februari wordt de reeks
uitzendingen besloten met een recht
streekse reportage, die van 12.00 tot 13.30
uur via Nederland 1 wordt uitgezonden.
Aan de vooravond van Nixon’s bezoek
aan China, komende zondagavond zal in
een extra lange uitzending van de NOS-
rubriek „Panoramiek” ook aandacht wor
den geschonken aan China. In de uitzen
ding zullen fragmenten worden getoond
van de film „A revolution revisited” van
de Amerikaanse China-kenner Theodore
B. White. De film laat de geschiedenis van
China zien in de periode van 1899 tot
1949. het jaar waarin de communisten
definitief het vasteland van China in
handen kregen Deze film is samengesteld
uit historisch filmmateriaal oude jour
naals en foto’s
eminent
4
1
