naar
ben
bed
heel
verveelt
piete
me
Conny
Mary
VROUWELIJKHEDEN
"Ik
peuterig»
nooit”
"En nu
Dresselhuis
t
Staart
j
15
ZATERDAG 22 APRIL 1972
Erbij
(Van een medewerker)
Kritieken
1
Huis aan de Vecht
Eerste musical
Radio
Opvoeding
Melkboer
Nieuw oud dansje
De 58-jarige Conny Stuart, de
boze fee in „En nu naar bed” is
niet alleen één van de grootste
vakvrouwen in Nederland, maar
is privé heel hartelijk en humoris
tisch. Een interview met haar is
allergezelligst, ook al wordt er niet
alleen over leuke dingen gepraat.
Evenals Mary Dresselhuys werkt
zij mee aan de musical „En nu
naar bed”.
HET AMSTERDAMSE HUIS
van Mary Dresselhuys was „on
begaanbaar” door de verbou-
wingsrommel. Daarom werd het
praten in Eindhoven, tijdens en in
de pauze van „En nu naar bed”,
waarin zij de goede fee speelt. Als
ze eenmaal op haar praatstoel zit
dringt via de luidspreker die alle
toneelgeluiden naar de kleed
kamer doorgeeft, de stem door van
de kwade fee Conny Stuart (de
voorstelling is inmiddels begon
nen). Mary Dresselhuys springt
geschrokken op, rent naar het po
dium waar gifgroen geklede Con
ny het publiek ondeugende dingen
staat te vertellen. Maar de goede
fee is precies op tijd om alles in
het reine te brengen.
i
Dat
u
zijn in een musical ook d« hoogtepun
ten waar naar toe wordt gewerkt. Ik
had het kunnen weten, maar het is wel
een bittere pil voor me geweest”.
Ook het slot van Annie Schmidts
musical, het lied „Vluchten kan niet
meer”, vindt Conny Stuart erg raak.
„Het slot is zeer goed. Vluchten kan
niet meer, maar je kunt nog altijd van
elkaar houden. Het is ergens het be
trekkelijke van alles inzien.”,
CONNY STUART doet af en toe een
radioprogramma („Vanaf het begin van
mijn loopbaan. 1939, duizend jaar gele-
Ze zegt: „Ik wil er genoeg tijd voor
hebben en het volgens mijn eigen idee
doen. Ik ben ook niet zo’n initiatief
neemster Ik word altijd benaderd door
mensen, die iets met mij plannen en
daar doe ik dan aan mee. Ik heb in dit
vak nog nooit ergens het initiatief voor
genomen Dat zit niet in mijn karakter.
Ik roep ook vaak „nee” en ik heb er
nog nooit spijt van gehad. Want dan
ging een produktie óf niet door óf het
werd geen succes.”
den”), maar is tijden niet op de t.v.
geweest. Voor de VARA moet ze nog
altijd een show maken, maar voorlopig
brengt ze dat niet op.
DE AMERIKANEN hebben zich op
nieuw op de „square dance” geworpen
van decorstukken op het applaus van
invloed zijn. „In deze musical moet ik
soms in twee zinnen iets zeggen en
dan, béng, weg. Bij het toneel ben je
soms drie kwartier aan een scène be
zig. Dit is meer uit brokken opge
bouwd”.
„IN ROERMOND, vreselijk, moeten
we in een bioscoop spelen met een
totaal ongeschikt toneel. Dat komt de
voorstelling ook niet ten goede. Maar
ik kan zoiets beter niet zeggen, want
straks willen ze daar óók een schouw
burg hebben”.
Als ik haar later vraag of ze iets in
Conny Stuart benijdt, antwoordt ze:
„Benijden is het woord niet. Ik bewón
der haar zingen, klaar. Het lijkt me
dol om te zingen zoals zij”.
„IK VIND het heel fijn, dat Annie in
de show wat met de maatschappij
bezig is. Ze kent me beter dan ik
mezelf. Ze schrijft op bepaalde eigen
schappen- gaat van de basis van je
persoonlijkheid uit. Ik kan voor ver
schillende standpunten voelen, begrip
voor verschillende oordelen opbrengen.
Ik vind alles zeer betrekkelijk.”
250 nieuwe appartementen wordt par
keerruimte voor 170 auto’s aangelegd,
maar komt er slechts één kleuterspeel-
plaats. Dat zou betekenen dat de West-
duitse kindertjes maar een halve vier
kante meter officiële speelruimte per
kind hebben. In Zwitserland hebben de
kleuters zes, in Groot-Brittannië 20
vierkante meter per kind beschikbaar.
Het blad plaatst er nog een paar
pikante cijfertjes bij: 66 percent van
onze oosterburen noemt zichzelf „kin
dervriend”, maar op de vraag wat hun
het meest irriteert geeft meer dan 50
percent als antwoord: „kinderen”. En
dan heeft een Duits instituut voor
opiniepeiling bovendien nog genoteerd
DE TONEELSPEELSTER heeft kri
tiek op het Nederlandse theaterbestand.
De mensen komen niet meer naar de
produkties, maar de voorstelling wordt
bijna thuisbezorgd. Ieder „gat” heeft
een eigen schouwburg. „Mensen uit
Almelo, Deventer en Hengelo kunnen
toch best naar Enschede komen om
maar wat te noemen!”
ZESTIG miljoen franken is het be
drag dat in 1971 verhuisd is van de
portefeuilles van de Fransen naar die
van de „helderzienden” in hun land. In
meer dan zestig Franse steden zijn
helderzienden en astrologen (in totaal
een kleine 500) te vinden die een
bloeiende praktijk er op na houden,
vertelt weekblad Elle.
ZE ZIT tot eind 1972 in „En nu naar
bed”. „Ja dat is wel een beetje een
beklemmende gedachte. Het is langer
achter elkaar dan ik ooit bij het ge
subsidieerde toneel heb gespeeld. Maar
ik word toch iedere avond weer door
de musical gepakt. Dat komt ook door
de muziek. Ik kan me niet meer voor
stellen hoe het zonder muziek op het
toneel is. Al ligt elke noot vast, het
verveelt geen moment”, zegt ze.
Mary Dresselhuys, onlangs nog in de
tv-serie Mijn Tante Victoria, is al ja-
ren de beste in het genre komediespe
len. In de musical kan ze wat dat
betreft haar hart ophalen. Maar anders
is het wel. „Ik kan er in sommige
scènes een woordje bij verzinnen.. Als
het leuk is, blijft het erin. Maar dit is
eigenlijk een vak dat ik helemaal niet
kende”.
„IK HEB alles moeten leren. Dat
spreken tegen het publiek was hele
maal nieuw voor me. En dan die felle
schijnwerpers, waar ik tegenin moet
kijken. Ik zie niets als ik van het
toneel kom. Wim Sonneveld heeft dat
ook nog altijd. Mijn kleedster moet me
opvangen”, zegt de actrice. Nieuw voor
haar is ook dat de mensen soms na de
scène klappen. Dat komt bij „de grote
K” zelden voor.
ZE VERTELT dat ze beeft gemerkt
hoe de belichting en de snelle wisseling
en er gaan zelfs stemmen op om deze
tak van danssport tot nationale volks
dans van Amerika te verklaren. Vol
gens maandblad McCall’s zijn er op
het ogenblik naar schatting zeker zes
miljoen Amerikanen die het square-
dansen tot nieuwe vrijetijdsbezigheid
hebben verheven.
CONNY STUART was blij met de
lovende kritieken: „Toch neemt al die
goede kritiek mijn zelfkritiek niet weg.
Iedereen mag het goed vinden, maar
als ik zelf niet tevreden ben denk ik
niet: ik ben er. Ik vind het heerlijk om
goede kritieken te krijgen, maar ik
blijf op mijn hoede. Ik denk wel eens:
ik kan niet meer doen dan mijn best.
Of: laat ze doodvallen, ik ben enorm
strijdlustig, gooi me er in.”
ZE VERTELT dat ze „En nu naar
bed” misschien lang niet zo aantrekke
lijk zou vinden als er geen muziek aan
te pas kwam. „Ik vind het heerlijk om
te zingen. De liedjes zijn voor mij de
hoogtepunten in de show. Daar kan ik
me het best in uitleven.”
Ze is opgetogen over haar collega’s
(„Mary is geweldig om tegenover te
staan”) en noemt de jongelui die in de
musical dansen, zingen en kleine rol
letjes spelen „een uniek stel”.
Vl
Op de vraag of ze zich met leeftijd
genoten verwant voelt, antwoordt Con
ny Stuart: „De generatiekloof met
mijn eigen leeftijdgenoten wordt steeds
groter. Ik trek ook zo vreselijk veel
met jonge mensen op. In de show zijn
alleen Mary en John Koch een beetje
van mijn leeftijd. De rest is hoogstens
even in de dertig.”
HET BEGINT bijna op kwaadspre
kerij te lijken, maar Jasmin beweert
ook nog dat in Duitsland de auto
belangrijker is dan het kind: op elke
EVELYN KUHN is een mooie,
blonde van origine Duitse verschijning
die in de Verenigde Staten furore maakt
IN HET BEGIN, bekent Mary Dres
selhuys, vond ze het een beetje moei
lijk dat muziek in een musical belang
rijker is dan toneelspel. „Ik ben er
aan gewend al vóór de première. Maar
ik merkte het op de repetities. Als er
tijd over was, werd er altijd nog even
aan een muzieknummer gewerkt. Nooit
aan een speelscène. Muzieknummers
„EN NU NAAR BED” is haar eerste
musical, maar het had haar tweede
kunnen zijn. Ze werd een paar jaar
geleden voor „Hello Dolly” gevraagd,
een zangleraar zei dat ze het aankon.
Maar omdat de Carré-directie voor „A-
natevka” koos was „Dolly” van de
baan.
OOK DE horoscopen in dagbladen en
tijdschriften worden blijkbaar veelvul
dig gelezen, want bij een desbetreffen
de enquête gaven zes van de tien
ondervraagden toe, dat ze het lezen
van hun horoscoop nooit oversloegen.
De kosten voor een consult bij de
„groten” onder de helderzienden in
Frankrijk bedragen zo’n 150 tot 200
franken. Elle signaleert voorts een
sterke opkomst van de „toverwinkels”
BIJNA 50 percent geeft toe dat ze
hun kinderen een dreun verkopen
„wanneer andere maatregelen niet hel
pen”. Slechts 16 percent is in principe
tegen slaag als opvoedingsmiddel.
„IK HOUD er niet van om iets
„eventjes” te doen. Ze bellen wel eens
op voor een tv-stuk. Veertien repetie-
dagen zijn er dan. Denken ze dat het
aantrekkelijk is. Maar dan hoef ik niet
hoor. Ik ben al zolang bezig; ik heb
een reputatie te verliezen”, zegt Mary
Dresselhuys.
waar amuletten, magische kruisen,
wierook en allerhande middeltjes tegen
„het boze oog” worden verkocht.
dat bijna 40 percent van de bewoners
van de Bondsrepubliek van mening
is, dat een fris pakje slaag voor de
kinderen af en toe onmisbaar is als
men het grut naar behoren wil opvoe
den.
„Het komt wél aan en ik vind zulk
schokwerk ook wel plezierig. Maar het
is net als wanneer de mensen een
ongeluk zien: Ze rijden een kilometer
voorzichtig en racen er dan weer op
los. Jonge mensen lachen er meer om
dan ouderen. Ze denken dat het nog
ver van hun bed is. Ik vind het
verrukkelijk om te doen en gillend van
de lach weg te lopen. Het is een
hoogtepunt.”
Mevrouw Dresselhuys zegt nu: „Ach
teraf is het een zegen, dat het niet is
doorgegaan. Mijn man en kinderen
hebben me ervoor behoed dat ik de
mist inging. Ik kan praten tot in de
achterste hoekjes van de zaal, maar als
ik zing is het mis. Ik heb geen volume
om te zingen”.
„Het is niet alleen een zaak van
talent, ook van instelling. Je hiet uit je
evenwicht laten brengen door privé-
dingen. Tedere avond weer voor hon
derd percent naar perfectie streven”,
zegt Conry Stuart.
ZE VINDT zichzelf evenwichtiger ge
worden. „Ik kan veel meer dingen
opvangen Ik kan goed ergens een
streep onder zetten. Opnieuw beginnen
kost me weinig moeite. Het verleden
schud ik makkelijk van me af. Ik
verlang naar niets van vroeger terug.
Alleen zou ik mijn ouders wel eens in
deze maatschappij willen laten kijken,
denk ik soms.”
Op de musical terugkomend zegt ze,
dat ze aanvankelijk het verhaal van de
twee feeën in het leven van piano-
VEEL SUCCES heeft Conny in de
show met de liedjes „Ik hoef alleen
maar even zó te doen” en „Het hartin
farct”. Over dat laatste merkt ze op:
„Ik doe het nu veel genuanceerder
dan op de première. Daarna ontwikkelt
zich de voorstelling pas. Als ik over
het hartinfarct zing, zie ik wel vrou
wen hun man aankijken met een ge
zicht van zie-je-nou-wel, hcor je het
ook eens van een ander.”
stemmerszoon Frans nalsema niet zo
zag zitten. „Maar ik werd steeds en
thousiaster. Oorspronkelijk wilde ik er
niet aan Hou je centjes toch in je zak,
riep ik maar tegen John de Crane. Ik
had ook nog een aanbod voor een
musical over een commune en dat
stond me meer aan. Maar het is alle
maal meegevallen. Ik heb zelden zo
satirisch en venijnig kunnen zijn als
nu. Het is vreemd dat ik het nog niet
eerder heb gedaan.”
HET GROS van de liefhebbers is
niet meer piepjong, maar ook teenagers
mengen zich in het dansgewoel van de
square die volgens kenners uit meer
dan zeventig basisbewegingen bestaat,
door de dansers in groepjes van acht
uit te voeren op aanwijzingen van een
aanvoerder. De meeste square-dansers
zijn lid van clubs waar beginners
twintig tot dertig lessen kunnen nemen
om de square-danskunst inder de knie
te krijgen. Er worden al square-festi
vals gehouden en optimistisch beweren
dat de jaren ’70 een soort „gouden
eeuw van het square-dansen” zullen
inluiden.
„Maar ik vond het een attractie, deze
sprong in het duister. Nou ja, een
sprong in het duister met een stel
gedegen vakmensen. Want ik heb geen
zin om te flodderen, ben vreselijk
consciëntieus. Iedereen denkt dat ik
alles altijd uit mijn mouw schud, maar
ik ben een enorme repeteerster”.
Mary Dresslhuys noemt „En nu naar
bed” „een vreemd avontuur. Ik moet
me zien te handhaven op een heel
andere manier dan in een stuk. Licha
melijk is het veel vermoeiender. Toch
vind ik een grote rol in een stuk met
allerlei emoties nog vermoeiender.
Vooral psychisch”.
OOK DUITSLAND staat op het
trieste lijstje van welvaartslanden
waar het kwaad van de kindermishan
deling langzaam maar zeker toeneemt.
Op het ogenblik moet, volgens het blad
Jasmin, aangenomen worden dat per
paar in Duitsland 80.000 kinderen door
volwassenen worden mishandeld.
„Mijn tuin is mijn houvast.
houdt me enorm in balans. Ik heb hem
pas vijf jaar, maar ik heb er altijd
vreselijk naar verlangd. Mijn man
voelt er niets voor. Hij zit met een
boek voor de boot, kijkt me hoofd
schuddend nd als ik weer op klompen
loop”.
als fotomodel. Haar toilettafel is uiter
aard afgeladen met potjes, doosjes en
stiften in de nieuwste make-upkleuren,
maar als Evelyn aan het eind van een
drukke dag thuis komt loopt ze dat
schoonheidsarsenaal radicaal voorbij.
In Ladies’ Home Journal onthult ze
openhartig één van haar belangrijkste
schoonheidsgeheimen: ze verwijdert
haar make-up, grijpt de fles yoghurt
uit de koelkast, en legt bij wijze van
gezichtsmasker een laagje van dit zui-
velprodukt op haar gezicht. Ze laat de
yoghurt 20 minuten intrekken, wast de
smurrie eraf met warm water en
smeert wat nachtcrème op de huid. De
melkboer als (goedkope) schoonheids
specialist, zogezegd.
DE WEEGSCHAAL van Mary Dres
selhuys, waarop aan de ene kant haar
werk „ligt” wordt in evenwicht gehou
den door haar man (schrijver-vlieger
Adriaan Viruly), haar kinderen en
haar tuin aan de Vecht waar ze elk
vrij moment zit.
„HET GROOTSTE deel van mijn
leven voltrekt zich in de sfeer van
jongeren: de omstandigheden plaatsen
me erin. Ik hunker eerlijk gezegd ook
niet naar iets anders. Veel van mijn
leeftijdgenoten blijven stilstaan, omdat
ze deze tijd niet willen aanvaarden.
Dat irriteeert me en ik ben blij dat ik
de maatschappij door de ogen van
jonge mensen zie. Gewild jong doen
vind ik weerzinwekkend. Het geldt niet
voor alle ouderen maar er zijn grim
mige mensen die de wereld van tien
jaar geleden of nog veel langer terug,
willen vasthouden en hun ogen dicht
doen voor alles wat om hen heen
gebeurt. Mensen die zich voortdurend
opwinden over „de jeugd”. Er is zo
veel positiefs te noemen, maar de ne
gatieve dingen vallen nu eenmaal meer
op.”
„Bij .Heerlijk duurt het langst”
werkte ik zeven maanden achtereen en
dan na één vrije maand nog eens elf
maanden Dat is nu beter geregeld. Als
ik nu een vrije dag heb, krijg ik weer
veel zin en moed om te spelen. Ik vind
het een ongekende vreugde dat het zo
goed gaat. Bovendien als het kort zou
lopen was het geen succes. Nu wel. Ik
kan me overdag met allerlei dingen
bezighouden, want mijn tekst ken ik
door-en-door Maar op het toneel
hecht ik aan discipline, dat is ideaal
voor mij
„WAT DAT betreft ben ik heel pie
tepeuterig. Vroeger niet. Bij Sonneveld
improviseerden we er wel eens op los.
Hij was de directeur, begon er mee en
wij deden me. We hadden wel eens
zoveel plezier, dat het publiek het niet
leuk meer vond. De mensen verlangen
ook steeds meer, zien meer, kennen het
vak beter. Ze reageren overal op de
zelfde dingen. Het publiek pikt meer
van me: dat heeft met mijn leeftijd te
maken. Ik heb nu een constant niveau.
Vroeger waren er ups en downs.”
„HET IS OOK zo vergankelijk
wat je doet. Als ik vijf jaar niets zou
doen, zouden ze me niet meer herken
nen. Succes is leuk zolang het duurt.
Het is enig, maar in wezen is het niet
zó belangrijk. Automatisch doe ik het
wel zo goed mogelijk. Er zijn zoveel
talentvolle mensen geweest, die het
karakter misten om te slagen in dit
vak.”
MEEVALLEN vindt ze de stemming
in de groep. „Ik had niet gedacht dat
er een rotsfeer zou zijn natuurlijk.
Maar de stemming is ontzettend leuk.
Waarom ook niet. Iedereen heeft suc
ces, de zalen zijn uitverkocht en ieder
een heeft wat leuks te doen. Het
technisch personeel is ook uitstekend.
John de Crane heeft het allemaal
voortreffelijk gearrangeerd”.
