FOCUS FANTASTISCH
zonderling knap verbeeld
Problematiek
van een
VERHALEN VAN JAN ARENDS
BIDSPRINKHAAN
ZIJN IS OOK
NIET ALLES
Count Basie
stelde teleur
Willi brordusorgel
voor kenners
roman over
Amerikaans jeugdconflict
Bel Hertz
voor een Ford of andere
nieuwe wagen.
„Witch Gliz”:
„KEEFMAN”: BUNDEL NAVRANTE
Ook grafici naar
Bienmale Venetië
Zelfs de garderobejuffrouwen geboeid
ORGELDAG IN KATHEDRAAL
Een paar dagen
een auto huren?
Vanaf f29,50 per
dagexcLBTW.
En geen cent extra
per km betalen?
11
V!
DINSDAG 2 MEI 1972
I
Niet begrepen
Weggetrapt
□r-
Kansas City Seven
A msterdam
in
Agressief
rf.
Hertz staat altijd vaar u klaar j
n
Kunstschilder Carvalho
overleden
T¥:
0
HAARLEM De Stichting Orgel-
centrum heeft zaterdag haar jaar
lijkse Orgeldag gehouden in de St.
Bavo Kathedraal aan de Leidsevaart.
Ruim tweehonderd organisten en
orgelkenners waren ’s middags bij
een om te luisteren naar de intro-
duktie van het Willibrordusorgel
door de organist van de basiliek Ber
nard Bartelink. Het grote orgel uit
de inmiddels gesloopte Willibrordus-
kerk in Amsterdam kon van de
ondergang gered worden. Het werd
vorig jaar overgebracht naar de
kathedraal en weer opgebouwd in
een ruimte die akoestisch veel gun
stiger ligt dan de oorspronkelijke.
HAARLEM Zelden heb ik een
publiek zo intens geboeid naar een
popgroep zien luisteren als de ruim
twaalfhonderd jongeren, die zater
dagavond in het bomvolle Haarlem
se Concertgebouw ruim twee uur
lang door Focus volledig iri de ban
werden gehouden. Wat Jan Akker
man, Thijs van Leer, Pierre van der
Linden en Bert Ruiter op deze zeer
geslaagde, door het Oranjecomité ge
organiseerde avond aan muzikale
hoogstandjes, aan perfectie, aan ori
ginaliteit, aan humor, maar ook aan
eenheid demonstreerden, was fantas
tisch. Wie mij niet gelooft, mag het
de garderobejuffrouwen vragen.
Zelfs zij waren enthousiast, en dat
om één uur ’s nachts.
Onwerkelijk
Hertz
en
Thijs van Leer en de rest van Focus.
gen
iet
FERRY TROMP
HANS VAN STRATEN.
Zuiver muzikaal gezien kwam John the
De
1
CEES STRAUS
CALLENBACH-NIJ-
ADVERTENTIE
2
CANTECLEER NV-DE BILT
P
UITGEVERSMAATSCHAPPIJ DEL-
TOS ELSEVIER—AMSTERDAM.
UITGEVERIJ
KERK
maatschappij niet is te handhaven?
Dergelijke randfiguren, „Keefmannen”,
komt men in deze bundel telkens weer
tegen.
lltel-
23.55
8.00
3 Da
eids-
12.03
Nws.
achi-
16.00
17.06
12.08
verz.
muz.
atom
15.15
16.10
17.10
Nws.
11 en
?aal-
svar.
ena-
sten.
gcy-
Zaandam 02980 - 2 SI 77
1
‘!1
hele wereld gezien zou worden als een
tweede en misschien nog wel betere
Jimi Hendrix. Wie weet gebeurt dat nog
nu Jan in Focus zijn „thuis” gevonden lijkt
te hebben en deze groep in sneltreinvaart
Europese bekendheid krijgt.
Dat is dan ook zeker mede te danken
aan de andere twee grootmeesters van Fo
cus: organist-fluitist Thijs van Leer (zijn
razendknappe dubbel-solo viel zo vlak na
die van Akkerman ten onrechte een beetje
in het niet) en drummer Pierre van der
Linden. Bassist Bert Ruiter werd door al
dit geweld een beetje naar de achtergrond
gedrongen, maar wie niet helemaal ver
blind werd door de „sterrenwerk”, moet
zijn knap steunende werk ook opgevallen
zijn.
IN DE FLORET-REEKS een met
grote zorg samengestelde serie boeken
van uitgeverij De Arbeiderspers in Am
sterdam is nummer 33 getiteld „Sek
suele energie” Zeer toepasselijk, als
men althans oog heeft voor de symbo
liek der cijfers.
EöëEënt>oekenboekenboelcen|
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
boekenboeken
boekenboeken WIJ ONTVINGER
boekenboeken
boekenboekenboekenOoeKen|
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
Revelator niet helemaal uit de verf. De
groep had pecht dat al bij het eerste num
mer, „Sugar Mama”, de zanginstallatie
even uitviel en ofschoon zanger Ton Huis-
sen dat uitstekend opving, waren de Haar
lemmers toch een beetje van slag af waar
door het vuur dat meestal van hun optre
dens agspringt nu bleef smeulen.
Het zal duidelijk zijn dat Sandy Coast
met Marian Nobel en de Haarlemse forma
tie John the Revelator niet tegen deze
klasse opgewassen waren. De Haarlem
mers kwamen met hun dreunende, recht
toe recht aan blues- en rockwerk nog het
verst. Voorol ap de rockession aan het slot
werd door de zaal zeer enthousiast met
handgeklap en voetgestamp gereageerd.
Het feit dat de groep massaal teruggeroe
pen werd, bewees voor de zoveelste keer
dat pure, simpele rock met name bij het
jongere publiek nog springlevend is.
Jan Arends is er in geslaagd een
zeer persoonlijk gegeven o p navrante
wijze vorm te geven. Het effect van
zijn verhalen wordt nog versterkt door
de droge, nuchtere stijl waarin de
gebeurtenissen worden verteld. In de
litteratuurproduktie van de laatste ja-
ren zal „Keefman” een boek zijn dat
men niet gauw vergeet.
Het onbetwiste meesterschap van Jan
Akkerman op de gitaar is al zo vaak jube
lend beschreven, dat het bijna vervelend
dreigt te worden. Maar een ieder die ook
maar enigermate de typemachine kan han
teren en Jan een paar uur volledeig gecon
centreerd aan het werk heeft gehoord,
moet zijn grenzeloze bewondering kwijt.
Akkerman was opnieuw de grootmeester,
luide toegejuicht en dankbaar zwaaiend
naar zijn fans. Ruim een kwartier lang
stond hij moederziel alleen, roerloos, op
het toneel en degradeerde alle solo-gita-
risten van Europa tot hopeloze beginne
lingen.
Prachtig wisselend van stemming, soms
snerpend hard, dan weer bijna akoestisch
zacht, toonde Akkerman de ademloos luis
terende zaal zijn mogelijkheden. Zijn gitaar
is zowel een viool, een cello, een citar, een
bas, een mandoline als een gitaar.
Alle stijlen beheerst hij met een bijna
griezelige perfectie. Het lijdt bijna geen
twijfel dat Akkerman, als hij in Amereika
of Engeland geboren zou zijn, in de ge-
MEN KERKENT het type in de man
uit „Koninginnedag”, die prins Bern-
hard tot ridder wil slaan, maar die in
zijn goede bedoeling niet wordt begre
pen en door de marechaussee wordt
afgevoerd. Men herkent hem ook in de
oude man uit „De zelfmoordenaar”, die
volkomen rationeel een poging tot zelf
moord in scène zet, alleen om aan zijn
vrouw te ontkomen en naar een in
richting te worden gebracht.
In andere verhalen valt het accent
meer op de armoede, zoals in „Broodje
Tartaar”: de hoofdpersoon laat zich in
een brood jeswinkel vrijhouden door
een vriend, maar moet er genoegen
mee nemen dat hij een dunner belegd
broodje krijgt dan d e ander. In „De
kranteneter” wordt dit motief nog een
slag aangedraaid: een man is bij ken-
Irene Hunt: „Het Huis tussen de
Vertaald
Julia,
DE LAATSTE TIJD kan men nogal
eens de stelling horen verkondigen, dat
een schrijver telkens in andere vormen
hetzelfde verhaal vertelt. Of dit voor
alle schrijvers geldt, valt te betwijfelen
(bij Vestdijk bijvoorbeeld zal men het
moeilijk kunnen volhouden), maar het
gaat zeker op voor Jan Arends.
In de dertien verhalen van zijn bun
del „Keefman” (Bezige Bij) stuit men
telkens op hetzelfde thema: dat van de
contactschuwe zonderling, die aan de
rand van de maatschappij zijn arme
tierig leven leidt, die soms in conflict
komt met die maatschappij, een con
flict dat steevast wordt beslecht door
de komst van „de mannen in de witte
jassen” (soms ook politie-agenten), die
hem meenemen naar een psychiatri
sche inrichting.
Huishoudbeurs. De 27ste internationale
huishoudbeurs, van 21 tot en met 30 april
in de RAI in Amsterdam gehouden, heeft
220.241 bezodekers getrokken. Dat is
5000 meer dan in 1971. Toen waren het
er 215.000.
Het is een alleraardigst boekje van de
Amerikaanse bioloog Robert de Ropp,
die een historisch overzicht van het
menselijk seksuele leven combineerde
met het nogal sterk gevarieerde voort
plantingsgedrag van andere wezens op
deze aarde. Er valt heel wat te obser
veren op onze planeet en daarbij kan
men zich volop verbazen. Over de bid-
sprinkhaanvrouwtjes bijvoorbeled. Die
verslijten in ongeveer twee weken een
stuk of zeven mannetjes. Die worden
stuk voor stuk opgegeten: „het manne
tje dat helemaal opgaat in de taak
waarvoor hij bestemd is houdt het
vrouwtje omstrengeld. Maar de arme
stakker heeft geen kop, hij heeft geen
nek, hij heeft nauwelijks nog een lijf
over. Zijn partner, met haar snuit over
zijn schouder, gaat kalmpjes door met
dat op te knagen wat er nog van haar
tere minnaar overblijft”.
Nou, nee geen bidsprinkhaanmanne-
tje, denk je dan. Maar ook onder de
mensen, zo toont De Ropp aan, voor zo
ver dat nog niet voor iedereen duidelijk
«ras, is er veel voor verbetering vatbaar.
De schrijver geeft een beknopte en
voortreffelijke analyse van de schuld-
cultus. Een citaat van kerkvader Ter
tullianus „de vrouw is een tempel boven
een riool gebouwd” laat in dlit verband
aan duidelijkheid weinig te wensen
over. Kortom, de „gezonde sex-maat-
schappij” die De Ropp voor ogen staat,
kan -nog lang op zich laten wachten.
A. W.
Gertie Evenhuis: „Verstekeling in de
Sinai” Een heel fijn spannend boek,
dat speelt in Israel. David, de hoofd
persoon belandt in de meest ingewik
kelde situaties en beleeft vele ongewil
de avonturen, waar hij zich samen met
zijn vriend Issa dapper doorheen slaat.
Toch laat dit alles hem niet onberoerd,
het leert hem niet alleen allerlei din
gen met elkaar in verband te brengen
maar ook zijn vriend, zijn ouders, de
mensen om hem heen, de volken on
derling en vooral zichzelf anders te
beschouwen (elf jaar en ouder).
Betty van der Plaats: „Dorientje
Omnibus”, bevattende de delen: „Do-
rientjes zoekt de zonzijde”, „Dorientje
wint” en „Dorientje en haar vrienden”
(elf jaar en ouder)
Sandy Coast verraste vriend en vijand
door niet met de van hen bekende gevoe
lige hitwerkjes aan te komen. Een groot
deel van hun optreden werd gevuld met de
zeer hoorbare, degelijk uitgewerkte stuk
ken van hun laatste LP „Shipwreck”.
Jammer was het alleen, dat zangeres Ma
rian Nobel veelal door het geluid van de
groep overstemd werd.
K. Norel: „Ruurd Westra” Ruurd is
de zoon van een binnenschipper, die
heel Nederland met zijn zeilschip „De
Vrouw Maaike” bevaart. Het verhaal
speelt in het begin van deze eeuw, een
tijd waarin de toestanden nu niet be
paald rooskleurig waren. En als vader
Westra dan niet veel oren heeft voor
de nieuwe ideeën van zijn Ruurd, waar
mee deze denkt de zaken te kunnen
verbeteren, begint de narigheid pas
goed.
Bairtelink gaf een uiteenzetting van de
bijzondere eigenschappen van dit prachti
ge instrument, dat me zijn 64 registers
het grootse orgel is dat ooit door de
gebroeders Adema is gebouwd. Hij liet
achtereenvolgens de verschillende regis
ters van het hoofdklavier, het tweede en
het derde klavier horn en d combinatie
mogelijkheden daarvan. De samenstelling
van de dispostie bevat een uitgebreid
violenkoor, datuniek is in de gehele we
reld. Bijzonder imponerend is de klank
van „het volle werk” van het hoofdkla-
wSec.
Hendrik Andriessesa had erin toege-
stemd op deze middag zijn compositie
„Fête Diets” ten gehore zou worden ge
bracht een werk dat is gecomponeerd
voor Sacramentsdag van 1918, toen de
Eerste Wereldoorlog nog woedde en de
kathedralen van Frankrijkein nood ver
keerden.
Feike Asma, die zojuist van een tournee
door Zuid-Afrika was teruggekeerd, zette
zich hiertoe aan de speeltafel van het
monumentale orgel en gaf een waarlijk
magistrale demonstratie van zijn kunnen.
Een Serie „Samen-leesboek voor ou
ders en kinderen” Medewerkers aan
deze serie zijn: Jane Werner Watson,
Robert E. Switzer. M. D. en J. Cotter
Hirschberg M.D. Hilde Hoffmann ver
zorgde de illustraties; Vertaling van de
inleiding is van D. E. Thiel-Bridgman
en Lea Smulders heeft het geheel be
werkt. De deeltjes zijn: „Soms word
ik boos” „De oppas is mijn grote
vriend”, „Moet je nu eens zien" en
„Soms ben ik bang”. Deze serie is
bedoeld om spelenderwijs op te voeden
Een boek met verhaaltjes om voor te
lezen van Lea Smulders: „Kaatje, ben
je boven?” Haar verhaaltjes van radio
en TV waren een groot succes. Ton
Hoogendoom heeft dit boek heel leuk
en vrolijk geïllustreerd.
Als men nu weet dat Arends, naar
hij onlangs in een intervieuw in Vrij
Nederland heeft verteld, jarenlang in
een inrichting is verpleegd, dan gaat
men vermoeden dat die hardnekkige
problematiek uit zijn verhalen hem
persoonlijk niet vreemd is.
Jan Arends heeft een jaar of vijftien
geleden zijn debuut gemaakt met een
afzonderlijk uitgegeven novelle „Lente-
Herfst”. Halverwege de jaren zestig
kwam daar een dichtbundel bij. Twee
flinterdunne boekjes die, voor zover ik
mij kan herinneren, niet de geringste
aandacht hebben getrokken.
Dit lijkt anders te worden met
„Keefman”. Deze verzameling is name
lijk allerminst „dun”. Arends heeft
hier zijn eigen marginale positie in de
maatschappij geprojecteerd op een
aantal „gevallen”, bij elkaar een heel
ziekenzaaltje vol. Hij lijkt als auteur
zelf een beetje op Keefman, de ver
pleegde die zich wil gaan wijden aan
de verzorging van de psychisch ge
stoorde mens. Alleen, wat Keefman in
de praktijk zou willen doen, dat doet
Arends door het schrijven van verha
len.
Doordat hij in deze bundel ook die
novelle van vijftien jaar geleden heeft
opgenomen (in enigszins bijgeschaafde
vorm, nu „Vrijgezel op kamers" gehe
ten) kan men zien hoe hij in de loop
der jaren een steviger hand van schrij
ven heeft gekregen. Dat oude verhaal
was nog erg primitief, al is het slot
pakkend genoeg. Maar zijn latere ver
halen vertonen een grotere bedreven
heid in alle opzichten, niet alleen
schrijftechnisch, maar ook in de psy
chologie van de geportretteerde figu
ren.
AMSTERDAM. Plezierige maar ver
der weinig imponerende jazz klonk in de
vroege zaterdagmorgen toen Count Basie
met zijn vaste orkest alsmede een sextet
rond trompettist Roy Eldridge in het Con
certgebouw optraden. Basie swingt nog
steeds voluit, maar de glans en de gloed is
er duidelijk vanaf. En één ding bleek ook
tijdens die nachtelijke uren: Basle spaart
zijn vuurwerk voor plaatsessions. Het
werk op „Afrique” en „Daybreak” is al
thans veel meer stimulerend.
DEN HAAG. Zes Nederlandse grafi
sche vormgevers zijn door de Biennale in
Venetië uitgenodigd experimentele grafi
sche ontwerpen te tonen samen mét
soortgelijk werk van andere kunstenaars.
Deze gehele verzameling zal na sluiting
van de Biennale in verschillende steden in
Europa te zien zijn.
De uitgenodigde Nederlandse kunste
naars zijn: Anthon Beeke, Pieter Brattin-
ga, Wim Crouwel, R. D. E. Oxenaar,
Jurriaan Schrofer en Swip Stolk. Hun
ontwerpers dienen nog immer te zijn
uitgevoerd en in hun ontwikkelingsstadi
um of ontwerpstadium te worden getoond.
Behalve dit werk zal er op de Biennale
van Venetië ook een officiële Nederlandse
Inzending zijn: werk van Dibbits, dat door
de Nederlandse commissaris van de Bien
nale, mr. E. de Wilde, is aangewezen.
OOK DE VERDERE Ingrediënten
kloppen wel. Het meisje houdt het niet
langer uit bij haar bedllzuchtige moeder
en trekt daarom met haar vriend, die
zich aan de dienstplicht en de oorlog In
Vietnam wil onttrekken, weg naar de
grote stad. In New York belanden ze
na wat omzwervingen In een bizarre
commune. Gloria (Witch Gliz is een
schuilnaam) slaagt erin haar (echte)
vader te vinden een linkB-radikale
sceptische professor. Het sprookje wordt
eigenlijk voor het eerst goed verstoord
als de professor verliefd op Gloria
wordt. Hij weet tenslotte niet dat het
Emma Gündel: „Elke” deel I en II.
Vertaald door Hetty van der Laan. In
het eerste deel is Elke „Op de Zonne
hof” en in het tweede deel „Aan Zee
en In de bergen”. Gezellige vlot ge
schreven boekjes voor meisjes van 10
jaar en ouder.
Jef Last en Udeyana Pandji Tisna:
„Bonto en Koese” de avonturen van
twee Balinese jongens.
HET STERKSTE verhaal in deze
trant, en de top van de hele bundel, is
echter „De weldoener”, een parabel in
waarlijk Multatuliaanse stijl, over een
man die jaren bij een „weldoener” op
de stoep blijft liggen, in afwachting
van diens beslissing om hem te helpen,
maar die tenslotte toch wordt wegge
trapt, omdat hij de weldoener met zijn
voortdurende aanwezigheid irriteert.
Is er voor de „Keefmannen” hele
maal geen plaats in deze wereld? Be
staat er voor dit mensentype geen
uitzicht? Er staat in dit boek een
stukje van nog geen drie bladzijden,
„Een visser” geheten. De man in dit
verhaal vindt een kort moment van
wat men geluk zou kunnen noemen,
ver weg van de mensen, als hengelaar
in een sloot waar overigens geen vis
zit. Maar de volgende dag kan hij deze
eenzame plek niet meer terugvinden.
DIT BLIJKT AL meteen uit het
titelverhaal, een serie monologen van
een agressieve patiënt, die zich richten
tot de behandelende geneesheer. Wat
dit verhaal zo intrigerend maakt, is
vooral het merkwaardige spel dat hier
wordt gespeeld met de krankzinnig
heid.
Is Keefman gek of ish ij het niet?
De dokter vindt dat hij genezen is en
zelf meent Keefman ook, dat hij ten
onrechte wordt vastgehouden. Maar
het verhaal eindigt er toch mee dat
Keefman, kort na zijn ontslag, weer
wordt opgenomen.
Daarmee is de problematiek van de
ze verhalen duidelijk aangegeven: wat
moet men aan met iemand, die naar
het oordeel van de arts niet e cht
„geestesziek” is, maar die toch in de
Het hoogtepunt van het concert lag
vooral na de pauze, toen uit het 16-mans
orkest van de Count een kleinere forma
tie werd samengesteld: The Kansas City
Seven. In feite is die naam een beetje
gezocht, alleen Basie heeft nog banden
met Kansas waar hij in de jaren dertig
terecht kwam in een vaudeville-orkest.
Vooral trombonist Al Grey en tenorist
Eddie Lockjaw Davis zorgden voor een
uiterst verteerbaar jazzmenuutje. Afwisse
lend solo- en ensemblewerk met veel
improvisatie, waarin Eldridge volkomen
kon worden ingepast Hoewel op leeftijd
gekomen beschikt de trompettist nog over
een uitstekende hoeveelheid power die
vooral in het hoog op geraffineerde wijze
naar buiten kwam. Als basis fungeerde
een ijzersterke ritme-sectie waarin vooral
drummer Harold Jones de stuwende mo
tor was. Basie zelf was in dit gedeelte
duidelijk meer op dreef dan voor de
pauze. Hij was in staat om dat te tonen
waarop zijn naam en faam is gebaseerd
zonder al te veel op routine te drijven.
Vocaal was er vrij weinig te beleven.
Eddie Cleanhead Vinson was weliswaar
driftig op de bluestoer, zonder echter tot
een uitgesproken stijl te komen. Joe Wil
liams die in de finale werd opgetrommeld
deelde in de malaise. Door ziekte moest
zanger Joe Turner met de Kansas City
Blues Shouters verstek laten.
nissen op bezoek, maar krijgt, als het
gezin zich aan tafel zet, een oude krant
toegestoken: „Hier! Eet jij die maar op.
Dat vind je toch lekker, oude kran
ten!” Als hij even naar buiten is ge
gaan en de krant grotendeels heeft
opgegeten, merkte hij dat er op zijn
bellen niet meer wordt opengedaan.
zijn programma bijna geheel gewijd was
aan het werk van Hendrik Andriessen, die
sinds kort weer naar Haarlem is teugge-
rkeerd en die in september zijn tachtigste
verjaarag hoopt te vieen.
d F J. H. MiOOLÊNIJZER
AMSTERDAM. De Amsterdamse
kunstschilder Karl Carvalho is na een
langdurige ziekte op 55-jarige leeftijd za
terdag in zijn woning in Amsterdam
overleden. Carvalho die in Groningen
werd geboren, heeft van 1953 tot 1961 in
Spanje gewoond n gewerkt. De laatste
jaren heeft hij zijn atelier in de Gerard
Doustraat ter beschikking gesteld voor
kinderen uit de Pijp, de wijk waar zijn
atelier was, om daar op vrije middagen te
komen werken.
J5
’■^WWWWWWVWWVWWW
Om hetorgel in al zijn glorie te laten
horen speelde hij nog het Choral II van
César Franck, de geniale vernieuwer uit
de periode van de Franse hoog-romantiek.
Hierna volgde nog een voordracht van de
orgelbouwer Hubert Schreuerg, die de we
deropbouw van het Willibrordus orgel tot
stand heeft gebracht. De middag werd
besloten met een groepsgewijze bezichti
ging van het fameuze orgel onder leldding
van Jan Schouten de oud organist van
de kathedraal.
De zaterdagavond was gereserveerd
voor een orgelconcert door Bernard Bar
telink met medewerking van de zangeres
Ank Reinders. Het was een aangename
verrassing om te constateren dat dit reu
sachtige orgel ook uitermate geschikt is
om te dienen als begeleidingsinstrument.
Natuurlijk speelde He welgekozen regi
stratie van Bernard Bartelink hierbij een
belangrijke rol, maaronwill ekeurig be
kroop mij de gedachte: „dit is nu net wat
zo’n orgel nodig heeft: een stralende so-
praanstem die nog een dimensie toevoegt
aan het op zichzelf volmaakte eoloriet”.
Ank Reinders zong het prachtige lied
„Magna res est amor” van Hendrik An
driessen (tekst van Thomas e Kempis)
met een gloedvolle innerlijke overtuiging,
die een diepe indruk bij alle toehoorders
teweeg bracht. De componist vertrouwde
mij later op de avond toe dat hij die lied
nog nooit had gehoord in een concert
uitvoering en dat het hem werkelijk orrt-
roerd had. Ook de intelligente interpreta
tie van Andriessen's „Trois sonnets spiri
tuele” (tekst van Philippe Desportes, 1546-
1608) werd bijzonder gewaardeerd.
Bernard Bartelink omlijstte deze vocale
prestaties met nog enkele andere composi
ties van de nestor der Nederlandse com
ponisten. Het sprak voor hem vanzelf dat
JAMES LEO HERLIHY geniet zijn
bekendheid vooral door zijn boek Mid
night Cowboy. Een reputatie die hij
zeker niet in de laatste plaats dankt
aan het enorme succes van de verfil
ming van dit verhaal. Het is daarom
niet zo verwonderlijk dat Herlihy in
zijn nieuwste roman, Witch Gliz, op
deze succesformule heeft voortgebor
duurd. Ook Witch Gliz, een zeventien
jarig meisje, wankelt langs de maat
schappelijke rand, hoewel iemand die
van huis wegloopt omdat zij niet langer
met haar ouders op kan schieten In de
hoogtijdagen van het generatieconflict
eigenlijk moeilijk als „randverschijnsel’'
kan worden bestempeld.
bomen”. Vertaald door L. Salden-
Campfens. Julia, een meisje van
zeven jaar, komt na de dood van haar
moeder in huis, „Het huis tussen de
bomen”, bij haar tante Cordelia, waar
zij met veel ups en downs opgroeit van
kind tot een volwassen meisje, (elf jaar
en ouder).
zijn dochter is. Deze problematische si
tuatie wordt ook weer doorbroken als
Witch Gliz en haar (homofiele) vriend,
die nog steeds op de vlucht is voor de
US-army, naar Canada uitwijken.
Haar metgezel ontmoet daar een
vriend zodat Witch zich eigenlijk erg
opgelucht voelt nu zij zich over de
dienstweigeraar geen zorgen meer heoft
te maken laat haar moederinstinct haar
met rust. Ze gaat weer naar haar ouder
lijk huis terug. Haar moeder blijkt ech
ter maar erg weinig lering uit de om
zwervingen van haar dochter te hebben
getrokken. Zij vindt nog steeds dat zo’n
lief en aardig meisje als Witch maar zo
snel mogelijk mo»t trouwen om daar
mee in de voetsporen van haar moeder,
voor wie de zekerheid rog steeds het
hoogste goed is, te treden. Gloria is
daardoor zo teleurgesteld dat zij op
nieuw een vluchtschema uitstippelt om
er nu voorgoed vandoor te gaan.
Herlihy heeft met Witch Gliz toch
wel een actueel werkje af geleverd.
Want zolang het Amerika van Nlxon
geen goed alternatief biedt aan de nog
steeds zwellende stroom van jongeren,
die er genoeg van hebben om zich voor
een handvol dollars te identificeren m«d
de in hun ogen even zieke sis corrupt»
„American way of living” zal Witch
Gliz een lezenswaardig boek blijven.
MARC SERNE
