KAZIMIERZ LUX (EX-BRAINBOX)
EERST MENS, DAN MUSICUS
Politieke rel
over boek
in Georgië
Groupies
Soosagenda
m
Filmfestival Cannes
Pater”
Expositie tien
jaar kunst in
Zaanstreek
TRIOMF VOOR CRISTINA
Gentenaren koddig
„Spaanse Brabander
R
Oecumenische
dienst in
Grote Kerk
„x «v^x was
schilder
F. J. DRIESSEN N.V.
ZATERDAG 6 MEI 19 72
8
99
20%
VERBOUWINGS-OPRUIMING
v. Kamer van Koophandel
tot 60% korting
zie de etalages
Brainbox is dood. Althans het
oude Brainbox, dat drie jaar lang
tot de betere Nederlandse groepen
behoorde en ondanks wisselingen
in de bezetting steeds dezelfde
muzikale opvatting heeft uitge
dragen. Een half jaar geleden
stapten zanger Kazimierz Lux en
sologitarist Rudy de Queljoe er
uit, nadat slaggitarist John
Schuursma de groep al eerder had
verlaten. Basgitarist André Rey-
nen volgde spoedig.
L'W v
It’-’-'
ADVERTENTIE
die
AB VAN IEPEREN
dan
Is de indruk, dat hij zich als gedesii-
J. HEIJER.
I
Voor wie nu eens alles wil weten
over dat opwindende fenomeen „grou
pies” (je weet wel: meisjes die bij
voortduring de hielen likken van pop
sterren en als het even moet met hen
net bed in duiken) hebben de Ameri
kaanse heren John Burks en Jerry
Hopkins een boekje geschreven, dat in
Nederland is uitgekomen bij de uitge
verij Het Spectrum.
met to est.
Juweliers sinds 1776
Barteljorisstraat 1 hoek Smedestraat
lusioneerd man in het Brabantse dorp
heeft opgesloten juist? „Nee”, zegt Ka
zimierz Lux, die zich per bromfiets
verplaatst, bezig is met rijlessen maar
ondanks dit alles niet door het bezit
van een auto wil meewerken aan de
vervuiling. „Ik ben erg fijn aan het
werk hier. Dit is de omgeving, waar
ik me thuis voel. En ook al kom ik
dan niet in de publiciteit, ik heb beslist
niet het gevoel dat ik uit de running
ben”.
opgestopt met vele vondsten. Dingen
het in het kader van het geheel leuk
deden: een veekoper laten opkomen met
een complete koe (twee mannen in een
koeiepak); twee doodgravers laten sollen
met een lijk dat te lang is voor de kist;
jonker Jerolimo (de Spaanse Brabander)
luidruchtig bezig laten zijn op het sekreet
om van zijn diarree af te komen. Minder
leuk was: alle spelers op een koddige ma
nier laten lopen, tot en met een heden
daagse heupwiegende jongeman.
Niet dat het spel overal even leuk was
men balanceerde vaak op de grens van
goedkope oubolligheid maar het werd
consequent volgehouden, zodat het op den
duur uitstekend werkte. Dat op deze ma
nier de ernstige kant van het stuk verlo
ren gaat is duidelijk. Ik bedoel: dat al die
arme sloebers, die het stuk bevolken, in
een armzalige toestand leven, heeft Peters
wel in aankleding, maar niet in 't spel
laten doorschemeren. Dat heeft Erik Vos,
die enkele jaren geleden een opmerkelijke
„Spaanse Brabander” regisseerde, veel be
ter geaccentueerd. Bij Peters kregen Jero
limo en Robbeknol, de hoofdfiguren, niets
of weinig van de geslagen underdog mee,
wat met name voor een figuur als Robbe
knol toch spijtig is.
Roger Bolders was in deze rol een en al
olijke knechterigheid, terwijl de Spaanse
Brabander van Werner Kolpers vrijwel
beperkt bleef tot een slimme bluf-figuur.
Opmerkelijk waren, maar dit terzijde, de
vele snieren, die de Spaanse Brabander op
de krenterige Hollanders weggeeft, door
Kopers in het befaamde „sappige Vlaams”
regelrecht op het publiek gericht. Dat zal
in Gent orkanen van gelach hebben ver
oorzaakt. Voor de Velsenaren bleef er
evenwel genoeg te lachen over.
Wel lijken de organisatoren te hebben
willen reageren op de sinds enige jaren
steeds vaker gehoorde constatering dat
wat er buiten het officiële festival ge
beurt eigenlijk veel interessanter is dan
wat er binnen het Palais du Festival
wordt vertoond. In ieder geval herbergt
taties en meer „hommages aandan
het festival meer films en meer manifes-
ooit te voren.
Er worden evenveel films buiten compe
titie vertoond van beroemde veteranen als
Federico Fellini (Roma), John Huston (Fat
City) en Alfred Hitchcock (Frenzy) en
nauweljks minder beroemde jongeren als
CANNES Het 25ste internationale
filmfestival van Cannes zal niet gevierd
worden met speciale luister. Vorig jaar is
er enige feesteljkheid gegeven aan het
zogenaamde zilveren jubileum. Het aller
eerste festival was in 1946, maar sinds
dien is er een jaar overgeslagen, terwijl in
1968 door de roemruchte contestaties van
mei het festival halverwege werd afgelast
maar dit jaar is er niets aan de hand.
had.
„Pater Martin’’ in werkelijkhied de
31-jarige huisschilder Hagen Maile
uit Stuttgart werkte als priester
aan beide kanten van de Duits-Oos-
tenrijkse grens. Begin vorig jaar
woonden 1200 katholieke Duitsers en
Oostenrijkers de eerste plechtige mis
bij van de jonge „neomist".
Zijn optreden als „priester” rekende de
rechter hem niet zo zwaar aan als
de oplichterij waaraan hij zich
schuldig heef1 gemaakt en waarvan
een beiaard echtpaar het slachtoffer
werd. „Pater Martin” had de bejaar-
MÜNCHEN. „Pater Martin”, alom
geliefd in het Beierse plaatsje Ober
reute, waar hij maanden lang huwe
lijken inzegende, absoutes verrichtte
kinderen doopte en biecht hoorde, is
gisteren in Kempten tot 4 maanden
voorwaardelijk veroordeeld wegens
oplichterij en het dragen van pries
terkleren waartoe hij niet het recht
(Van onze stadsredactie)
HAARLEMZondag 1 mei wordt de
maandelijkse oecumenische dienst voor
het eerst na het winterseizoen in de Grote
Kerk gehouden.
De dienst, die om tien uur begint, staat
in het teken van de UNCTAD-conferentie
in Chili onder het motto „Zijn wij bereid
ook een actie tegen onszelf te voeren?” De
dienst wordt geleid door pater W. Moonen
en leden van de oecumenische werkgroep.
In de aria „Oh, nel fuggente nuovolo” uit
„Atilla” kregen wij schitterende staaltjes
van haar weergaloze techniek te horen en
de aria uit „Linda de Chamonix” van
Donizetti bracht zij met zoveel furore dat
zij tot een herhaling gedwongen werd.
Het is werkelijk jammer dat wij Cristina
Deutekom zo hoogst zelden in de concert
zaal kunnen horen. De toehoorders die
gisteravond het voorrecht hadden dit con
cert bij te wonen hebben een onvergete
lijke avond meegemaakt. De onovertref
bare prestatie van onze hoogstbegaafde
zangeres zal hun nog lang heugen.
J. H. MOOLENIJZER.
ver-
van 3
Gewiekste manager John van.Setten.
die op papier heeft staan dat de naam
Brainbox zijn eigendom is, verzamelde
nieuwe musici en het wonderlijke ver
schijnsel doet zich voor dat er nu een
Branbox wordt gepresenteerd waarvan
de muziek niet te vergelijken is met
wat we van de oude Brainbox kennen.
De wisseling is met weinig ruchtbaar
heid omkleed en dezer dagen verscheen
bij Bovema de elpee „Parts” van
hoedt u voor namaak de nieuwe
Brainbox, op vrijdag 28 april gevolg
door de elpee Kazimierz. Lux C.S. (en
de zijnen), waarop de ex-Brainboxzan-
ger begeleid wordt door IIja Gort, Jan
Hollestelle Jan Vennik. John Schuurs
ma, Rudy de Queljoe. André Reynen,
Frans Smit en Steve Boston.
Kazimierz Lux (24) de zanger met de
naam-die-altijd-verkeerd-wodt-ge
speld, de man met het uitzonderlijke,
vibrerende kopstemgeluid, heeft af-
stad van de affaire genomen. Hij is
teruggekeerd naar zijn geboortedorp
Oosterhout in Brabant, waar hij tot
zijn 21ste heeft gewoond en zit in een
wat kale nieuwbouwwijk „tot zichzelf
te komen”. De tussenliggende drie jaar
woonde hij in Amsterdam.
„Ik hoop dat je het niet te veel over
Brainbox zult hebben”, zegt hij als er
een afspraak wordt gemaakt. Ka'zi-
mierz heeft daat een punt achter gezet
en werkt aan een nieuwe muzikale
toekomst. Hij praat relativerend, rustig
achterovergeleund in een stoel. De
huiskamer is sober ingericht met enke
le stuks oud meubilair, waartussendoor
tweejarige zoon Ares (zonder bijbedoe
lingen naar de god van de oorlog
vernoemd) blijmoedig op zijn fietsje
rondjes rijdt. Zijn vrouw beweegt zich
geruisloos tussen kamer en keuken
heen en weer. „Ik heb drie jaar in
Brainbox gezeten en dat was lang
genoeg. Van Setten en ik hebben tegen
elkaar gezegd wat er gezegd moest
worden, maar wat hij nu doet kan tot
teleurstellende ervaringen leiden. Het
publiek pikt niet alles”, zegt Lux.
Het gezin Lux leeft nu van de WW
„want je kunt vrouw en kind toch niet
met je nukken opscheppen”. „Maar
Kazimierz is de afgelopen maanden
hard aan het werk geweest met Rudy
de Queljoe, de enige die hij in zijn wat
geisoleerde Oosterhoutse bestaan zeer
regelmatig ziet. Hij woont in het na
bije Waalwijk en minstens eenmaal
per week komen de musici samen om
muziek te maken. „Ik concentreer me
vooral op de teksten en dat gaat op dit
moment erg goed. Vroeger moest ik
soms maanden wachten op een song.
„Ik wil”, zegt Kazimierz, „proberen om
samen met Rudy nieuwe nummers op
de plaat te zetten. Met medewerking
van studiomuzikanten. Ik wil eerst nog
een tijdje voor mezelf werken. Op die
manier ontdek je allerlei dingen. Dat
ik eerst mens ben, en ten tweede muzi
kant. Dat de hele business door en
door verrot is, één grote Sterreclame,
een en al zwendel”. Daarom voorlopig
geen vaste groep meer voor Kazimierz,
totdat hij het „weer ziet zitten”.
De komende tijd heeft hij nog een
contract met Bovema. „Die mensen
zijn ontzettend aardig voor me ge
weest. Ik heb de afgelopen maanden
wel eens geprobeerd een groep te vor
men, onder andere met jongens van
Cuby en daarvoor mochten we de
studio in Heemstede gebruiken. Maar
het lukte niet zo”. De enige luxe die de
kamer bevat is een groot wit televisie
toestel, een bandrecorder, radio en ste
reo-installatie. „Ik kijk een enkele keer
naar popprogramma’s, om op de hoogte
te blijven. De radio staat ook zelden
aan. De pop van nu spreekt me niet zo
aan”, zegt Kazimierz, die wel veel oude
platen van Dylan en Hendrix („de man
die het meest in me ontketend heeft”)
draait. Het concentreert zich helemaal
op zijn eigen muzikale activiteiten.
„Muziek maken is het enige wat ik
kan”, zegt hij. „Vroeger toen ik nog
moeite met mijn Engels had heb ik
\yel eens Nederlandse teksten proberen
te schrijven en te zingen, maar ik
moest zo vreselijk om mezelf lachen
als ik mijn mond open deed, dat ik
daar snel mee ben opgehouden. Nu kan
ik mijn gevoelens zonder enige moeite
in het Engels uitdrukken, hoewel het
wel eens voorkomt dat wat ik om
negen uur heb geschreven, om tien uur
onbegrijpelijk voor me is geworden
omdat het gevoel wat erachter zat weg
is. Waar ik nu over schrijf? Over alles,
van het banale tot de liefde. Een liedje
over mijn dochter bijvoorbeeld. Ik wil
wel dat de teksten op de hoes worden
afgedrukt, als Rudy en ik samen een
elpee maken”.
Zaandam. Volgende week zaterdag heeft
in het Weefhuis te Zaandijk de opening
plaats van de tentoonstelling „Tien jaar
Weefhuis”. Aan deze expositie zullen on
geveer 60 kunstenaars deelnemen van wie
hun werk tijdens de laatste 10 jaar in het
Weefhuis is tentoongesteld Naast het
Weefhuis zal ook in de Hervormde Kerk
te Westzaan en in het Ontmoetingscen
trum in Zaandam worden geëxposeerd.
Onder de kunstenaars bevinden zich o.a.
C. Peursum en M. Fuit uit Haarlem,
terwijl tot de bekendste Zaankanters kun
nen worden gerekend Leo Poelmeijer,
Klaas de Boer, Han Koning en Bram Ver-
gouw.
VELSEN vind ik Bredero wel
leuk”, zei vrijdagavond een van de vele
scholieren in de Velsense schouwburg bij
de allerplezierigste voorstelling van „De
Spaanse Brabander” van Bredero (1585-
1618) door het Nederlands Toneel uit
Gent. Hij had gelijk. Zeventiende eeuws
Nederlands is moeilijk te lezen. En een
toneelstuk lezen is nog moeilijker. „De
Spaanse Brabander” moet je zién. Het zit
berstensvol echte mensen, behept met ei
genschappen die van alle mensen zijn.
Ook nu. Daarom is Bredero’s stuk on
verwoestbaar.
Donkey Shot, A. Verherentstraat 1,
Heemskerk, vrijdag en zondag: Disco;
zaterdag Brainbox.
HJC, Groot Heiligland 47, dinsdag:
tenorsaxofonist Ben Webster met Tete
Montoliu, piano, Rob Langereis, bas en
Tony Inzalaco, drums. Aanvang: 21.30
uur, kaarten 6 gulden, vrijdag: sessi
ons.
Youth For Christ, Turfsteeg 2a, za
terdag: film: „Two a penny” met Cliff
Richard. Toegang gratis.
Arnoldushoeve, Hoofddorp, do.: film;
za.: disco; andere dagen: cultured pro
gramma (beh. maandag).
Deining, Ripperdastraat 13a, woens
dag en vrijdag: theehuis; zaterdag:
oar-disco.
Appelaer, Damstraat 19. vrijdag en
zaterdag: free-in.
Buurthuis Koudenhorn, Koudenhorn
14, zondagmiddag: disco.
De Huif, Gen. de la Reijstraat 4, dins
dag: De Bond, donderdag Love-Inn.
Disco Dubois, Berlagelaan 45, zon
dagmiddag: disco.
Kamis, Leidsevaart-Westergracht, za
terdag: dansen.
Toy-Toy, Stoofsteeg 1, iedere avond:
oar-dancing-disco.
Riverside, Spaarne 91, vrijdag en za
terdag: soos.
Bloemen voor een stralende Cristina
Deutekom, gisteren in Haarlem.
HAARLEM. De Stichting „Centrum
Comité Koninginnedag” kan met voldoe
ning terugzien op het concert van gistera
vond in het Concertgebouw. De simpele
aankondiging dat Cristina Deutekom zou
zingen was voldoende om de zaal vol te
doen stromen. Het komt nog maar zelden
voor dat wij onze wereldberoemde so
praan „in natura” kunnen horen en de
ware operaliefhebbers hebben deze kans
niet voorbij laten gaan.
Volgens het plaatselijke dagblad Zarya
Vostoka, neemt de auteur van het boek
ook afstand van de officiële Sovjetversie
van Georgië’s geschiedenis, door te schrij
ven, dat nationalisme de voornaamste be
weegreden van de revolutionaire beweging
in Georgië was.
Als gevolg hiervan heeft de schrijver,
prof. U Sidamonidze, lid van het Dzjavak-
hisjvili instituut voor geschiedenis, oud
heidkunde en etnografie, een krachtige
berisping gekregen.
Het instituut heeft volgens Zarya Vos
toka de raad gekregen o pzijn voornemen
om Sidamonidze een doctoraat te verle
nen, terug te komen.
In 1924 werd in Georgië een omvangrij
ke anti-communistische opstand onder
drukt.
Roman Polanski (Macbeth) en Claude Le-
louch (l’Aventure c’est l’aventure), als
films waarover de jury onder leiding van
Joseph Losey moet beslissen. En ook bin
nen de competitiefilms ligt het accent vol
ledig op de gevestigde namen.
Het is nog maar de vraag of dat een
kwestie is van behoudende programme-
ringspolitiek of dat de internationale cine
ma weer hard toe is aan een transfusie
van jong bloed. En nog voor het begin
was er al de eerste rel achter de scher
men. Hoewel de Hitchcock- en de Polans-
ki-films beide de Britse nationaliteit heb
ben, voelde de Engelse filmindustrie zich
met een film in competitie zwaar onder
vertegenwoordigd (die film is „The ruling
class”), naar het toneelstuk dat het NRT
twee seizoenen geleden opvoerde met
Henk van Ulsen in de hoofdrol, die hier
gespeeld wordt door Peter O’Toole). De
programmeringscommissie is er echter
van afgestapt om per land een aantal
films te draaien dat min of meer evenre
dig is aan de nationale jaarproduktie,
maar alleen te selecteren op kwaliteit.
Een loffelijke maatregel, maar de Britse
cinema, hier toch nog vertegenwoordigd
met bijna 100 officials, kan in haar huidi
ge financiële crisis iedere internationale
belangstelling hard gebruiken. Aan Claude
Lelouch wiens wereldfaam in 1966 te
Cannes begon met „Un homme et une
femme” de eer om het festival te openen.
Voor „l’Aventure, c’est l’Aventure” in
spireerde hij zich in de verte op een in
Frankrijk klassieke comic-strip uit 1912:
Les pieds nickelés. In zijn film gaat het
om drie goedmoedige criminelen en hun
twee onslimme boevenmaatjes die ontdek
ken dat er voor hun speciale talenten
alleen nog een afzetgebied is in de buiten
parlementaire politiek. Ze kidnappen
staatshoofden, roven vliegtuigen, verzor
gen aanslagen, maar moeten keer op keer
ontdekken dat de echte guerillo’s aanzien
lijk effectiever te werk gaan dan zij en ze
ook keer op keer te slim af zijn. De film
heeft zeker in het laatste gedeelte een
aantal gave grappen en verrassende vond
sten, maar komt zeer moeizaam op gang,
met bovendien een reeks toespelingen die
niet-Fransen volledig ontgaan.
Natuurlijk werd Lelouch ook onder
vraagd over de defaitistische strekking
van zijn film. Antwoord: „Jarenlang heb
ik geprobeerd om te begrijpen wat er om
mij heen gebeurt. Ik las alle kranten,
maar de enige manier waarop ik verder
kon leven, was door niets meer serieus
te nemen. Anders zou ik zelfmoord plegen.
Ik weet geen andere oplossing dan: amu
seer je goed, zolang het nog kan. Hetzelf
de wat een dokter tegen een ten dode
opgeschreven patiënt zegt. Ik ben absolute
pessimist. Daarom maak ik grappige
films.”
En Jacques Brei, die één van de vijf
helden speelt: „Ik wilde regisseur worden,
maar op je veertigste ben je daarvoor te
oud en ben ik filmacteur geworden. Maar
ik heb nu eenmaal een sombere smoel
typisch een Belg en ik krijg dus bijna
altijd rollen van overjarige padvinders.
Daarom was ik zo blij met deze, een
komische rol.”
Rossini heeft eens gezegd: „Een opera
zangeres die carrière wil maken heeft drie
dingen nodig: stem, stem en nogeens
stem.” Hij zou zeker bijzonder ingenomen
zijn geweest met Cristina want „La Deu
tekom” heeft van moeder natuur een
stem meegekregen, die op zijn Hollands
gezegd „klinkt als een klok.” Maar dat is
het natuurlijk niet alleen er zijn ver
bluffend mooie natuurstemmen, die net
missen wat Cristina wel heeft en dat is
welluidendheid en perfecte scholing. De
goede scholing de techniek verleent
de stem vaardigheid, soepelheid, vastheid,
expressie en vooral uithoudingsvermogen.
Want men mag de inspanning, die het
zingen van een grote aria vergt, niet
onderschatten en het optreden als soliste
op een operaconcert is een bijzonder
moeilijke opgave, omdat er een uitzonder
lijke veelzijdigheid voor verlangd wordt.
Om op één avond acht verschillende aria’s
te zingen van Mozart, Verdi, Bellini en
Donizetti is een haast onmogelijke taak.
Cristina Deutekom begon haar concert
met twee aria’s van Mozart (uit „Don
Giovanni” en uit „Die Entführung”). Zon
der iets aan haar prestaties te willen
afdoen moet mij van het hart dat dit
geen gelukkige keuze was, zij heeft nu
eenmaal niet de geschikte stemsoort voor
deze rollen.
Na de ouverture „Die Zauberflöte” van
het Noordhollands Philharmonisch Orkest,
had zij beter kunnen doorgaan met een
aria uit deze opera, want er is op het
ogenblik geen betere „Königin der Nacht”
dan juist Cristina. Anderzijds is het te
begrijpen dat zij niet beginnen wilde met
•Der Höl!e Rache kocht in meinem Her
zen” die het uiterste vraagt van een
ooloratuur-sopraan.
Met de twee aria’a van Verdi uit „Un
Ballo in Machera” en „Ernani” kwam
onze internationale ster meer op haar
eigen terrein en in de aria’s van Bellini
uit „I Puritani” was zij duidelijk merk
baar in haar element. Het orkest, onder
leiding van de vaardige dirigent Renato
Sabbiono (uit Verona), had inmiddels het
eerste gedeelte van het programma afge
sloten met een virtuoos gespeelde ouver
ture „La Scala di Seta” van Rossini,
waarin de houtblazers (in het bijzonder de
hot») uitblonken.
Haar hoogste troeven had onze zangeres
vanzelfsprekend voor het laatst bewaard.
MOSKOU (Reuter). In de Sovjet
unie is politieke deining ontstaan na de
verschijning In de Sovjetrepubliek Geor
gië van een boek waarin de Georgische
verklaring van onafhankelijkheid van
Rusland in 1918 wordt geprezen.
den, die van hun rente moesten
leven, zover weten te krijgen dat zij
zich bij een bank garant stelden
voor 5000 gulden, die hij zogenaamd
dringend nodig had. Hij had het
echtpaar verteld dat hij een appar
tement opnieuw moest inrichten,
omdat hij in een plaats in Baden
Württemberg tot rector van >-en zie
kenhuis was benoemd.
Het bedrog van „pater Martin’ kwam
aan het licht toen hij een brief van
zijn ouders ontving. Hij had name
lijk verteld, dat zijn vader en moe
der dood waren.
Hij schrijft zoals mensen praten. Ik
begrijp theaterbezoekers niet goed, die
zich beklagen dat er tegenwoordig op het
toneel zoveel ruwe taal gesproken wordt
en schunnige situaties worden getoond.
Kijk naar Bredero. Er is niets nieuws
onder de zon. We zijn het alleen ontwend
door een paar eeuw burgermansfatsoen,
zodat men zich* doodschrikt als op de
planken een alledaags woord in een alle
daagse situatie valt. Tegenwoordig moet je
Nederlandse toneelschrijvers, die hun to
neelfiguren laten praten zoals je dat in
elke frites-tent kan horen, met een lan
taarntje te zoeken. Publiek dat theater
pleegt te bezoeken praat kennelijk niet
meer zo, en is van het slag geworden van
Frederik van Eeden, die in 1916 nog van
De Spaanse Brabander schreef: „De grof
heid van het stuk hinderde me zóó, dat ik
weg liep”. Het citaat ontleen ik aan het
uitstekend informerende programmaboek
je van de Gentenaren.
Gisteren liep niemand weg. Iedereen
amuseerde zich kostelijk met de Gentse
voorstelling. Regisseur Anton Peters had
■ich dan ook danig op de bonte olijkheid
toegelegd. Hij heeft de voor onze dagen
nogal lang uitgevallen mono- en dialogen
De schrijvers zijn beide redacteuren
van het uitstekende Amerikaanse blad
Rolling Stone” dus je mag wel iets
verwachten. Dat valt nog al tegen. Het
boekje bestaat voor het overgrote deel
uit interviews met alle mogelijke soor
ten „groupies” een goeie methode,
zou je zeggen maar de gesprekken
zijn helaas aan de zeer oppervlakkige
kant gebleven.
Zonder nu direkt veel namen te
noemen, zijn de dames wel bereid te
vertellen of ze nu wel of niet „naaien”
en op welke gronden die beslissing is
gebaseerd, maar erg diep graven hun
opmerkingen niet. Dat ligt natuurlijk
voornamelijk aan de vragenstellers, die
klaarblijkelijk hebben willen aantonen
dat „groupies” veel meer zijn dan
naaisters” alleen, maar aan een analy
se van wat ze dan wél zijn niet
toekomen.
Niettemin, er is al zo veel onzin
geschreven en gezegd over „groupies”,
dat dit oppervlakkige, maar in ieder
geval nuchtere en bovendien goed
zorgde boekje voor de prijs
gulden best gekocht mag worden
isk:
