Centrum met „Kees de Jongen
VRIENDENBOEK VOL ANEKDOTEN
Belgrado’s A tel jé 212
van
Margaret
Rutherford
overleden
in
ANOUK vraagt meer
geld voor de kunsten
Nazi Altmann
publiceert
mémoires
Zaken doen belangrijker
dan winnen van prijzen
Godfried Bomans inspirator
grote vriendenkring
■i
o!
VORM SLOEG BIJ JOEGOSLAVEN
AAN MAAR HET VERHAAL NIET
VON wil snel
Russen lanceren
communicatie
satelliet
Cecil Day-Lewis
overleden
vereenvoudiging
spelling
Ir
a
ja
9
DINSDAG 23 MEI 1972
8
9)
99
Tegenbezoek
Weglopers
TERUGBLIK IN MINEUR OP
Overladen
FILMFESTIVAL VAN CANNES
Mystificatie
Facade
IN BRIEF AAN MINISTER CRM
t).
Nu ook politiek
Extra voorstelling
schone slaapster
Internationaal overleg
prentenkabinetten
BELGRADO Niemand minder
dan Velibor Vasovic kwam zondag
avond in het theater Ateljé 212 in
Belgrado kijken naar een voorstel
ling van „Kees de Jongen” door de
toneelgroep Centrum. De vroegere
vedette van Ajax, nu coach van Par
tisans eerste elftal en „weer gewoon
mens” zoals hij zei, verklaarde na af
loop, dat hij het een goed stuk had
gevonden. Wat aardig gezegd van
hem was.
CANNES Over het weinig
avontuurlijke van de programmering
heb ik al eerder geschreven, want in
al zijn aspecten had het filmfestival
het karakter van een verplicht num
mer. Natuurlijk is het traditionele
aura van Cannes veel zon, drank,
mooie vrouwen en af en toe een ci
neastisch meesterwerk een legen
de. Cannes is voor niemand een pret
je, mag ik in deze nabeschouwing
de prijswinnaars hebben we zaterdag
reeds gemeld wel concluderen.
Maar een pretje hoeft het ook niet te
zijn, als het maar voortdurend zijn
bestaansrecht bewijst, waar maakt
dat het voor de promoties van die
specifieke film, filmstijl of filmont-
wikkeling van de tijdelijke con
centratie van nagenoeg iedereen die
met cinema te maken heeft gun
stig of noodzakelijk is. Dit jaar draai
den er echter uitsluitend films in het
festival en voor een groot deel ook
erbuiten die geen promoties nodig
hadden of niet verdienden.
I
Engelse hofdichter
AL EEN JAAR GELEDEN was het plan gerezen om Godfried Bomans
bij zijn zestigste verjaardag, op 2 maart 1973, een „Boek der vrienden”
aan te bieden. De dood is eerder geweest. Nu is het boek er toch ge
komen, maar onder de titel „Herinneringen aan Godfried Bomans”
(Elsevier-Semper Agendo). Liefst 35 vrienden en bekenden, voorafge
gaan door drie broers en een zuster, hebben hierin een indruk gegeven
van de man die voor hen en voor honderdduizenden andere Neder
landers een onvergetelijke is. „Iets blijvends zou het moeten zijn, de
nationale figuur Godfried Bomans waardig”, zegt samensteller Michel
van der Plas in zijn voorwoord. „Redacteur en uitgever van het onder
havige boek hopen, dat het een dergelijk klein monument is geworden”.
Biografie
■Ml
usi
j
F - 6
TF'
1
JACQUES HEYER
er
BO-
GODFRIEI
heeft
en
op
de eerste diepe
na
HAN$ VAN STRATEN
mrnnnnnriirBinnnnnruuiiinnnnniwwww»»wwwwwwwww«««Mwwwvvwww««wvwwwwwwwwwww«w»»»vwMwwwMwwwMW»<wwwwvwwwwwwwwwwwwvMwvwwwwwwwMwwvwwvw»»
j-
aan
I
MOSKOU (TASS/DPA). De Sovjet
unie heeft een nieuwe communicatiesatel
liet, de Mo!nija-2, in een hoge elliptische
baan om de aarde gebracht, zo is zaterdag
in Moskou bekendgemaakt.
AMSTERDAM :ANP). - Het nationale
ballet zal op 6 juni een extra voorstelling
geven van „De Schone Slaapster” in het
Nederlands Congresgebouw in Den Haag,
omdat de op 15 april in Den Haag gege
ven voorstelling geheel werd uitverkocht.
De extra voorstelling zal gegeven worden
in het kader van het Holland Festival.
pelijke x
geraakt.
rt)
•5
c
Cf
BUENOS AIRES (DPA). De beweer
de memoires van de Duitse Boliviaan
Klaus Altmann, die de vroegere Gestapo-
chef Klaus Barbie uit Lyon zou zijn,
verschijnen van vandaag af in drie kran
ten in Buenos Aires (La Opinion), Sao
Paulo (O Estado de Sao Paulo) en Parijs
(France Soir).
De artikelenreeks is vervaardigd door
de Braziliaanse journalist Evaldo Dantas
Ferreira, die naar eigen zeggen in de
Boliviaanse hoofdstad La Paz geruime tijd
met Altmann heeft samengewoond.
van Bomans'
geeft Herman
UTRECHT. Afschaffing van de ver
makelijkheidsbelasting voor musicals, re
vues, cabarets en andere vrije theaterpro-
dukties is een van de vele punten op een
„verlanglijst” die de Algemene Nederland
se
naars
wereldrevolutie” tijdens het Holland Fes
tival en met een bewerking van „Hamlet”
in het Mickery Theater in Amsterdam.
Ook deze tournee gebeurt net als bij
Centrums optreden in Belgrado in het
kader van de culturele uitwisseling tussen
Nederland en Joego-Slavië.
Bezuinigingen op het gebied van de
kunst noemt de ANOUK al bij voorbaat
onaanvaardbaar. Ze meent dat het belang
van een maatschappelijke integratie van
de kunst zo groot is, dat het ministerie
van CRM bij de verdeling van de be
schikbare financiële middelen prioriteit
moet krijgen.
De ANOUK pleit voor subsidies die het
mogelijk maken, de achterstand in de
beloning van orkestmusici en koorvocalis-
ten in te halen, voor financiële steun aan
kamermuziek-ensembles, voor subsidiëring
van het Gewestelijk Orkest voor Zuid-
Holland en voor meer steun aan het
Operagezelschap Forum en aan de Hoofd
stad Operette.
De kunstmaan is bestemd voor radio
verbindingen en voor het overbrengen van
televisie-uitzendingen De baan varieert
van 460 km. boven het zuidelijk halfrond
tot 39.300 km. boven het noordelijk half
rond. De omlooptijd bedraagt 11 uur en.
45 minuten en de baanhoek is 65,5 gradem 1927 een bundel Oxfordpoëzie uit
de verte
van een
Godfried
dubbele
vanuit de
je raad gevolgd en
houd me stipt aan de kuur. God, was
ik hier maar eerder heengegaan.”
Zo’n verhaal was waarschijnlijk niet
of maar half waar. Maar het moest
De VON verzoekt de minister dit in
haar brief, waarin aanvullingen worden
gegeven op de spellingsvoorstellen van de
Algemene Nederlandse Onderwijzersfede-
ratie (ANOF) van de sectie Nederlands
van de Vereniging van Leraren in levende
talen, van de Vereniging voor Weten
schappelijke spelling en van de VON zelf.
Deze voorstellen gaan verder dan die van
saregie) zich weer over de historie van
zijn land boog in „Meg ker a nep” (Rode
Psalm): de eerste staking van landarbei
ders in de vorige eeuw. Waarschijnlijk zal
dit een van de eerste festivalfilms zijn die
ook in Nederland te zien is, want hij is
geboekt voor het Film International Rot
terdam, de volgende maand.
„KEES DE JONGE” heeft niet dezelfde
emotie bij het. Joegoslavisch publiek te
weeggebracht als bij de Nederlandse toe
schouwers. Het verhaal van de fantasie
rijke schooljongen Kees Bakels uit het
povere Amsterdam van 65 jaar geleden,
zei de Joegoslaven weineg of niets. Max
Wagenaar, directeur van het Nederlands
centrum van het Internationaal Theater
Instituut, die de tournee ondanks veel
tegenspoed heeft kunnen organiseren, had
niet anders verwacht. Het ging hier voor
al om de theatervorm die regisseur Peter
Oosthoek gevonden heeft voor „Kees” en
die iets unieks is in Nederland, te laten
zien in Belgrado, dat sinds enige jaren een
gerenommeerd centrum voor internatio
naal modern theater is. Het unieke van
Oosthoeks theatervorm is hier goed begre
pen, vooral natuurlijk bij de Joegoslavi
sche theatermensen. De vondst om Kees
te laten spelen door twee acteurs, de
ingenieuze manier waarop de droom- en
werkelijkheidscènes ineen vloeien, de ou
derwets gehouden bruine kleuren en de
fantastische belichting zijn de Joegoslaven
niet ontgaan.
De Grand Prix werd voor het eerst
sinds 1961 in tweeën gedeeld en kwam
terecht bij „II casa Mattei” van Francesco
Rossi en bij „La classe opera va in
paradiso” van Elio Petri. Twee Italiaanse
films, beide met Gian Maria Volonte in de
hoofdrol en beide zeer duidelijk links-
politiek gekleurd. Het i s voor het eerst
dat een film met een politieke stellingna-
me de voornaamste onderscheiding heeft
gekregen; tot op heden hielden de jury’s
zich op de vlakte en reserveerden daar de
verdere prijzen voor.
Zoals de prijs voor de beste regie, die
nu ging naar de Hongaar Miklos Jancso,
die met zijn bekende formalistische aan
pak (een combinatie van camera- en mas-
Tenslotte pleit de ANOUK voor een
wijziging van de Omroepwet. Dit omdat
de op grond van de huidige wetgeving
niet te voorkomen sterke uitbreiding van
het aantal zendgemachtigden negatieve
gevolgen heeft voor de verscheidenheid
aan programma’s en nadelig is voor de
rechtspositie van de medewerkers.
LONDEN. (UPI en DPA) De officiële
Engelse hofdichter, Cecil Day-Lewis, is
maandag op 68-jarige leeftijd aan kanker
overleden ten huize van de romanschrij
ver Kingsley Amis.
Hij kreeg zijn aanstelling in 1968, tegen
een jaargeld van ongeveer 600 gulden.
Daarvoor was hij hoogleraar poëzie in
Cambridge en Oxford geweest. Als schrij
ver van detectiveromans onder het pseu
doniem Nicholas Blake oogstte hij zo
veel succes dat hij ontslag kon nemen als
professor.
In literaire kringen werd zijn benoe
ming tot hofdichter een post die al 600
jaar geleden werd ingesteld zeer kri
tisch ontvangen. Hetzelfde gold de gele
genheidsgedichten die hij vervaardigde. In
de jaren dertig, toen hij met W. H.
Auden, Stephen Spender en Louis Mac-
neice behoorde tot de zogenaamde Ox-
forddichters. werd hij eens de schrijver
genoemd van het „slechtste gedicht van
het jaar”. Samen met Auden gaf hij in
HET GEZELSCHAP van „Ateljé 212”
komt eind juni begin juli naar Nederland
met „De rol van mijn familie in de
Maar eigenlijk is ook die hele prijs
toekenning een verplicht nummer, een
stuk van de facade, die verbergt waar het
hier eigenlijk om draait: de business. De
filmgeschiedenis wordt hier niet geschre
ven op het witte doek, maar op het papier
waarop de contracten staan opgesteld. De
afgang van Frankrijk in het Palais is één
ding, maar dat een Franse producent
voortaan al zijn films over de wereld kan
laten distribueren door 20th Century Fox is
voor de Franse cinema waarschijnlijk van
veel wezenlijker belang. Of om in de artis
tieke sector te blijven: dat regisseur Roger
Vadim hier toevallig actrice Anne Hey
wood en producent Roaymond Stross ont
moet, met als resultaat dat ze nu gedrieën
„The woman rode away” van D. H. Law
rence gaan verfilmen. Of dat Andrei Tar
kovsky met actrice Bib Andersson lid
van de jury kan onderhandelen over
een rol in zijn volgende film.
AB VAN IEPEREN
Er is al veel geschreven
overladen programma van
DEN HAAG. De Vereniging voor het
Onderwijs in het Nederlands (VON) heeft
er bij minister Van Ven van Onderwije en
wtenschappen op aangedrongen het wets
ontwerp voor een nieuwe, vereenvoudig
de spelling spoedig bij het parlement in te
dienen. Een principebeslissing kan het on
derwijs de vrijheid geven om bepaalde
spellinonderdelen niet meer te onder
wijzen als de officiële invoering van de
nieuwe spelling door de financiële positie
van het land nog een tijdje moet wach
ten.
HET STUK DUURT echter voor velen
te lang, ook al konden zij luisteren naar
een kundige simultaanvertaling in het
Servokroatisch van Margie Timmer. Tij
dens de pauze van de eerste voorstelling
zaterdagavond, die met een uitverkocht
huis begon, liepen nogal wat mensen weg.
Maar daaruit mag men niet concluderen,
dat ze het slecht vonden. Dat zegt ten
minste Jovan Cirilov, die als de organisa
tor van het internationale festival op de
hoogte is met de reacties van zijn publiek.
„Men heeft de vorm gewaardeerd, maar
men is waarschijnlijk niet verder geïnte
resseerd geweest in het vervolg van het
verhaal.” De mensen die wel waren blij
ven zitten (behalve de theatermensen, ook
jongelui en opvallend veel soldaten) heb
ben geboeid toegekeken en lang geapplau-
diseerd.
Zondagmiddag speelde Centrum „Ver-
ichuivingen”, dat evenals Kees de Jongen
van Gerben Hellinga is. De titel was hier
vertaald met het komiek aandoende „Po-
Wranja”. De aanblik van zeer dwaas
lachminkte koppen, die absurde teksten
uitkraamden, sloeg goed aan bij het pu-
ifek, dank zij de vele visuele grappen
van regisseur Christiaan Nortier en de
vier spelers.
Zo intens als er bij „Pomeranja” werd
gesoeeld, zo slecht ging het met „Kees”
bij de tweede voorstelling. Het Louis
HIJ WAS EEN MAN met een grote
voorliefde voor de „petite histoire”, het
dagelijks doen van de groten der aar
de. Hij had een goede smaak voor de
anekdote, die iemand vaak beter tekent
dan een omvangrijke studie. En als er
geen anekdoten waren,wist hij ze wel
te bedenken. Hij was een meest in de
mystificatie. Er worden in dit boek
diverse verhalen als apocrief ontmas
kerd. Maar er worden ook een groot
aantal verhalen verteld die men uit
eigen waarneming heeft. Bomans lééf
de zijn anekdoten. Hij hoefde ze soms
niet eens te bedenken, ze gebeurden
eenvoudig.
Een van de meest tekenende anekdo
ten die over Bomans de ronde doen,
wordt overigens niet in dit boek ver
teld, alleen aangeduid. In de „Proeve
van een beknopte biografische kalen
der” van Michel van der Plas kan men
lezen hoe op 14 april 1944 het bur
gerlijk huwelijk werd gesloten tussen
Godf"ied Bomans en Ger'rude („Piet-
sie Maria Verscheurt
Zoekt men nu naar de datum van het
kerkelijk huwelijk, dan vindt men 17
augustus 1945. Een verklaring voor de-
-,e merkwaardig lange wachtperiode
wordt niet gegeven. Het verhaal gaat,
dat Bomans zijn bruid eerst een keer
d’Or-winnende tweetal in de hoofdrol, bij
de première goed geconcentreerd op dreef,
was er totaal uit. Wim van der Grijn kon
zijn slappe lach niet maskeren en Hans
Dagelet liep duidelijk bang te zijn voor
een black-out. Als sportlieden op interna
tionale ontmoetingen zoiets overkomt
spreekt men van een „mentaal zwakke
ploeg”. Het had er veel van weg.
Natuurlijk is het wel interessant dat
beroemde veteraanregisseurs als Elia Ka
zan en John Huston die als ze zouden
willen de bekendste sterren, de best geou
tilleerde filmstudio’s en grote budgets
kunnen krijgen beiden bewust gekozen
hebben voor een bescheidener soort film:
opnamen uitsluitend op lokatie, onbeken
de acteurs, weinig geld, een minimale
filmploeg, met opmerkelijk en zeer auten-
tiek resultaat.
Paradoxaal genoeg stelden meer geld en
bekendere acteurs dan waarmee hij tot
dan toe had gewerkt, Harry Kumel in
staat om zijn formele virtuositeit in Mal-
pertuis zo duidelijk te bewijzen, dat het
alleen iemand die filmblind is kan ont
gaan.
De mineurstemming hangt ook nauw
samen met een organisatie die vaak moei
zaam en slecht verliep. Dat wil zeggen:
voor de duizenden buitenlanders die in
welke functie dan ook het festival
bevolkten.
Het nationale chauvinisme heeft overi
gens ook dit jaar een geduchte knauw
gekregen. Werd vorig jaar geen enkele
Franse film bekroond (terwijl er enkele
zeer goede, zoals „Le souffle au coeur”
bijzaten), dit jaar ging er een troostprijsje
naar de inderdaad beste film uit een
verder miserabele Franse selectie, „Nous
ne vieillerons pas ensemble”, door de be
kroning van Jean Yanne, bepaald niet de
beste acteur van de hier vertoonde films.
Over de actriceprijs zal weinig tegen
spraak ontstaan. Susannah York werd te
recht bekroond voor haar spel in Robert
Altmans film „Images”.
Organisatie van Uitvoerende Kunste-
(ANOUK) in verband met de voor
bereiding van de CRM-begroting 1973 aan
minister Engels heeft gestuurd.
De ANOUK herinnert in haar brief aan
het in 1971 door de Raad voor de Kunst
uitgebrachte advies, een fonds te vormen
voor niet gesubsidieerde musicalproduk-
ties. Dat advies heeft geen enkel gevolg
gehad. Wel is het aantal produkties sinds
dien sterk teruggelopen. In het seizoen
1972-1973 zal er waarschijnlijk maar één
worden uitgebracht. De ANOUK meent
dat hierdoor niet alleen het publiek tekort
wordt gedaan, maar dat ook de kunste
naars die voor deze kunstvorm een oplei
ding hebben genoten of genieten bij ge
brek aan werkgelegenheid de dupe drei
gen te worden.
worden verteld, want het liet zien hoe
sc’ Iderachtig illusies in elkaar kunnen
donderen,” aldus Herman van Run.
Maar toen de Van Deijssel-kenner
Harry G. M. Prick eens veronderstelde
dat Bomans in zijn „Herinneringen aan
Lodewijk van Deijssel” de waarheid
geweld had aangedaan, kreeg hij zo’n
forse repliek, dat al zijn twijfel wel
moest vervliegen.
Wouter Paap vertelt over de muzi
kale avonturen met zijn Haarlemse
vriend. „Kort na de bevrijding werden
onze maandelijkse „zittingen” ingesteld,
die begonnen in restaurant Brinkmann,
voortgezet werden in een reeks Haar
lemse etablissementen, en tegen het
ochtendgloren beëindigd werden in de
muziekkamer van Jan Mul. Aan mijn
logies bij Bomans in de Zonnelaan was
een kleine verplichting verbonden:
mijn gastheer rekende er op dat ik een
uurtje eerder zou opstaan om voor hem
het binnengaan in de nieuwe dag met
pianospel wat te vergemakkelijken en
te veraangenamen.”
En over het spel van de meester:
Bomans heeft zijn pianospel eens be
schreven als „het onbestemd meester
lijke van iemand, die niet kan spelen,
en het dan toch met verve doet.r
zijn bescheidenheid was dit
juiste karakteristiek.”
over het
het jaar
1971, dat Bomans' levenseinde verhaast
zou hebben. Hier is de mening van de
Nijmeegse arts Wil Huygen: „Helaas in
al die gelukkige bijeenkomsten de eeu
wige sigaret, afgewisseld met een pijp
of een sporadische sigaar, waar hij met
zijn prachtige lange vingers en nagels
het bandje vanaf haalde, en die ik hem
waarachtig nog zelf aanbood. Had ik
hem toen maar, en dat is de niet te
dragen straf voor mijn verzuim als
arts, met alle macht van dit gevloekte
gif afgehouden, dat hem te zamen met
overgecompenseerde jeugdtraumata, te-
levisie-stress en aan de wortel van zijn
ziel knagende twijfels ruim twintig
jaar te vroeg aan de radeloos achter-
blijvenden ontrukt heeft, waarbij we
maar zullen zwijgen over de bijna
misdadige Rottumerplaat- en Vlaamse
tv-avonturen. Hij zou waarschijnlijk
tóch niet geluisterd hebben, hij kon
toch nooit NEE zeggen?, en wellicht
was hij anders niet de onvervangbare
en door het hele Nederlandse volk als
een deel van zichzelf beminde figuur
geworden, die hij was; niettemin had
ik het moeten proberen.”
Bittere woorden. Tot slot de kortste
bijdrage uit het boek, een kwatrijn van
A. Roland Holst:
IN MEMORIAM
MANS
Nu hij zijn afscheid nam uit dit kort
leven.
zijn laatste woorden sprak
geschreven,
tbemerken wij,
schok,
dat hij onzichtbaar naast ons is geble
ven.
Veel artistieke waardering, maar geen
eclatant succes dus voor Centrum, al
hadden het ITI en de Joegoslavische gas
theren (Ateljé 212) alles gedaan voor het
welslagen. Centrum had de hele techni
sche staf meegenomen om samen met de
Joegoslavische collega’s niet alleen het
decor, maar ook het ingewikkelde belich-
tingsapparaat (130 verschillende lichtstan-
den) in enkele uren op te bouwen. De
vertaalster Margie Timmer was daarbij
een tolk en wel zo’n goede, dat ze zelfs de
schilderachtige verwensingen die soms
over het toneel vlogen in het Nederlands
vertaalde. Het programma was bijzonder
mooi uitgevoerd en bood uitvoerige infor
matie over Theo Thijssen, Peter Oosthoek
en Gerben Hellinga en een korte inhoud
van het stuk. Overal in de stad kan men
nog steeds de affiches van „Decak Kes”
(zoals „Kees de Jongen” hier heet) en
„Pomeranja” tegekomen. Jammer dat
Centrum zich daar maar met 75 percent
tegenover gesteld heeft.
De ANOUK meent, dat de salarissen
van de dansers in het internationaal folk
loristisch danstheater moeten worden
opgetrokken tot het niveau van die van
dansers bij andere balletgroepen.
Over de mime-gezelschappen zegt de
ANOUK, dat de meeste mime-kunstenaars
financieel en maatschappelijk in een on
houdbare situatie verkeren. Ze vraagt dan
ook om een subsidiëring die een gezonde
artistieke ontwikkeling van deze kunst
vorm mogelijk maakt.
Verder brengt de ANOUK de minister
nogmaals de uitgangspunten van het ad
vies van de raad voor de kunst van
september 1970 over het toneel onder de
aandacht.
Ze wijst voorts op de noodzaak van een
drastische verhoging van de rijkssubsidie
de muziekscholen, die in ernstige
financiële moeilijkheden verkeren.
AMSTERDAM (ANP). De beheerders
van de belangrijkste openbare verzame
lingen van tekeningen en grafiek hebben
zich op initiatief van de directeur van het
Rijksprentenkabinet in Amsterdam, de
heer K. G. Boon, verenigd in het „Inter
national Committee of Keepers and Cura
tors of Public Collections of Graphic
Art.”
Doel van de organisatie is het bespre
ken van de problemen die rijzen bij het
beheer van deze uiterst kwetsbare kunst
werken en het formuleren van aanbeve
lingen voor goede conversatie. Ook is het
de bedoeling coördinatie te bereiken bij
het opzetten van internationale tentoon
stellingen.
In overleg met de internationale mu-
seumorganisatie ICOM en met UNESCO,
wilde commissie een internationale doua
neregeling treffen, die voorkomt dat pren-
tentransporten naar tentoonstellingen aan
de grens worden uitgepakt of worden
opgeslagen buiten bereik van de verant
woordelijke begeleiders. De commissie wil
de douaneformaliteiten laten gebeuren
aan het begin en einde van de reis.
„in de kerk heeft laten zitten.” Hij
kwam eenvoudig niet opdagen. Juist
over dit verhaal, en de motieven, had-
ik wel eens wat meer willen weten.
HET LIGT VOOR de hand dat de
vrienden deze, voor mevrouw Bomans
misschien pijnlijke herinnering hier
niet hebben willen ophalen. Maar het
is óók duidelijk dat deze bundel „Herin
neringen” niet de plaats kan innemen
van een biografie. Daarvoor zullen er
toch'andere lagen moeten worden aan
geboord dan in dit bestek mogelijk
was.
Een voorbeeld van Bomans' kunst
Is mj ificateur geeft Herman van
Run. Het gaat over een gemeenschap-
-d. die aan de drank was
Bomans vertelt: „Laatst
werd ik opg'" En ja jr, hij was
het. Hoorbaar dronken. Uit
klonk F
jukebox;
riep ie,
tong, ik
kliniek. Ik heb
VRIENDENBOEKEN hebben soms
de eigenschap dat de bejubelde zó hoog
in de hemelen wordt 'getakeld, dat
wij alleen nog de onderkant van zijn
schoenen zien. Men heeft moeite
nog iets menselijks aan te onderken
nen. Dit nu is met deze „Herinnerin
gen” niet het geval. Bomans heeft het
niet nodig met vereende krachten de
onsterfelijkheid in gewerkt te worden.
Hij bevindt zich daar al. Geen van de
vrienden en magen gaat zich gelukkig
aan panegyriek te buiten.
Het is ook niet zozeer de schrijver
Bomans, die in deze bijdragen wordt
beschreven al zegt Kees Fens daar
nuttige dingen over. Het blijkt dat men
vooral geïntrigeerd is door de vele
schakeringen die de mens Bomans ver
toonde.
Daarmee houden verreweg de meeste
vrienden zich bezig en het is opmerke
lijk dat zij er zo goed inslagen de
fascinerende indruk, die hij op hen ge
maakt moet hebben, op de lezer over
te dragen. Zelfs mensen voor wie het
voeren van de pen geen dagelijkse
routine is, spelen dat verrassend goed
klaar zo inspirerend kan het feno
meen Godfried Bomans blijkbaar ook
na zijn verscheiden nog werken.
LONDEN, (UPI/AP). De bekende
Britse actrice dame Margaret Rutherford
is gistermorgen op 80-jarige leeftijd in
haar woning in het graafschap Bucking
hamshire overleden. Margaret Rutherford
is wereldberoemd geworden door haar
uitbeelding van excentrieke Engele da
metjes.
Ze begon haar toneelloopbaan in 1925
bij „Old Vic” in de pantomime „Little
Jack Hamer”. Naarmate zij ouder werd,
ging zij meer in films optreden. Haar
bekendse rollen waren daarbij die van
Miss Marple, de oude vrijster die in een
serie boeken van Agatha Christie ettelijke
moordzaken tot een oplossing brengt.
Margaret Rutherford kreeg al spoedig
bekendste rollen waren daarbij die van
helderziende Madame Arcati in „Blithe
Spirit” van Noel Coward dat meer dan
drie jaar op het repertoire bleef Later
speelde zij die rol ook in de filmversie.-
Andere films waarin zij speelde waren
onder meer „The happiest days of your
“fe", „Murder at the Gallop” en „The
Importance of being Ernest”.
In 1964 kreeg zij voor haar optreden in
„The Vip’s” een Amerikaanse Óscar voor
de beste bijrol. Drie jaar later werd zij
als „Dame of the British Empire” in de
adelstand verheven.
In al
een zeer
gewr ""e waai
een overvol café,
uitzinn' blij,
bel je even
l K) 151
'Aim> ««X't
F S*
