Richard Eindlater
van
KONINGEN VAN ENGELS TONEEL
k
AAN SHAKESPEARE AFGEMETEN
Honderd jaren eenzaamheid
I
CU.kui]t er nog 4 bont nachtjes over Slapen
Japan film
boeit op
festival
Gabriel Garcia Marquez:
„The Player Kings
„Toneelprijs hoort in systeem
Jersey
japonnen.
Passend
als een
tweede huid.
dat me heeft tegengewerkt”
/.50^
%jaan
LOUDI NIJHOFF WEIGERDE THEO D OR
JERSEY SHOP
Boek Jack Loorij
over Barokmuziek
Twaalfjarig meisje
soliste bij orkest
„WITBOEK” VAN ZUID-AMERIKA
frits w
vandeR
ven
I
I
f ijs
«ttC
RODIER/Paris.
MODE VOOR MANNEN,
r.. J
9
MAANDAG 5 JUNI 1972
Smalfilm Festijn in
Bloemendaal
Zachte jersey japonnen.
De ideale kombinatie van gemak
en elegance. Wij hebben ze.
In gedurfde en eenvoudige
modellen. In felle of tere tinten.
In maat 38, maar ook in maat 48.
Wie van jersey houdt
mag deze kollektie niet missen.
Barteljorisstraat 27 Haarlem
telefoon (023) 320618
„THE PLAYER KINGS” heet een boek (uitgegeven
door Weidenfeld en Nicholson in Londen) dat de En
gelse journalist, radiocommentator en voormalige
toneelcriticus Richard Eindlater heeft geschreven over
negen acteurs, die naar zijn mening de grootsten van
Engeland waren of zijn. De maatschaf die hij daarbij
heeft aangelegd om te bepalen of een acteur „groot”
mag worden genoemd, is typisch Engels: De grootheid
van een acteur wordt gemeten naar het formaat van
zijn Shakespeare-vertolkingen. Op het Britse toneel
vormen de grandioze helden en schurken van Shake
speare nog altijd een onvergelijkelijke uitdaging voor
een toneelspeler en „een man die zich niet heeft kun
nen identificeren met althans één van die titanische
rollen, moet als een tweede-rangs acteur worden be
schouwd, ongeacht wat hij buiten Shakespeare pres
teert”, schrijft Eindlater. Het is een standpunt dat in
andere landen dan Engeland zeker niet algemeen
onderschreven zal worden.
ofu wel of niet komt op de opening van uw
bonthuis in de Kalverstraat op nr 174 te
Amsterdam... Sweet dreams!!!
*van 9 tot 17 juni ’’bontkijkdagen
Natuurlijke” Hamlet
De tijdgenoten
AMSTERDAM Actrice Loudi
Nijhoff heeft de toneelprijs, de Theo
d’Or, geweigerd. Dat wisten we alle
maal al. Maar, net terug van een
weekje Parijs met haar dochter die
in New York toneel speelt, wil ze
thuis graag praten over de achter
grond waartegen de weigering moet
worden gezien. Na ruim een uur is
het echter welletjes en wordt de in
terviewer met betrekkelijk zachte
hand uitgeleide gedaan. Over een uur
staat er wéér een krant op de stoep.
„Trek het niet te veel in het negatie
ve. Noem niet te veel namen. Er ko
men alleen maar ordinaire rellen van
en dat is wel het laatste waaraan ik
behoefte heb”, roept de 71-jarige ac
trice me op de trap na.
BONT
[Wafel.
Ongebreideld
Magisch realisme
mi
LOUDI NIJHOFF
SIMON KOSTER
SIM TEUNISSE
jl-
IAAAAAAMAAAA-
inhouden, dat Jack Loorij hoogstwaar
schijnlijk niet meer zijn werk zal hervat
ten omdat het einde van zijn studie onge
veer zal samenvallen met het tijdstip van
zijn pensionering.
over-
zo
er
MAAR VOOR DE ENGELSE ACTEURS over wie Eindlater
schrijft, vooral wat het verleden betreft, is die maatschaf den
kelijk wel aanvaardbaar. Want de betekenis van toneelspelers
uit de historie kan duidelijker worden bepaald aan de hand
van het oordeel van tijdgenoten over hun Shakespeare-ver
tolkingen dan over hun optreden in stukken die ons weinig
meer zeggen. De wijze waarop zij hun Shakespeare-rollen
hebben begrepen en op hun publiek hebben overgebracht,
vormt dan ook het uitgangspunt van elk der negen portretten
van „Player Kings” in Findlaters boek.
kt
r/r
er
n-
ik.
in.
st.
32
in:
io.
de
no
el.
•e-
ig.
:ht
.00
st
ars,
vs.
.00
.00
in.
.11
.00
m.
:a-
.55
de
.11
.00
op
[o-
.55
.35
.25
.00
.00
.55
.55
WWVWWtrtWWVWVWWW
AMSTERDAM. De 12-jarige Ameri
kaanse violiste Lilit Gampel zal op 19
juni in het Concertgebouw in Amsterdam
het vioolconcert van Bruch vertolken. Het
meisje, dat twee jaar geleden de 1ste prijs
won op een concours voor jonge musici in
Los Angeles, wordt begeleid door het
Amsterdams Philharmonisch Orkest onder
leiding van Anton Kersjes. Het orkest
opent de avond met „Nones” van Luigi
Berio.
Laurence Olivier als Hamlet in
een monoloog.
nale reputatie kreeg dat hij in 1803,
toen de vrede van Amiens een korte
onderbreking in de Napoleontische oor
logen had gebracht, een grote tournee
door Europa kon ondernemen en in
Parijs zelfs door de beroemde Eranse
acteur Talma werd gefêteerd. Na hem
kwam Edmund Kean (1789-1833) wiens
Jack Loorjj gaat z(jn t(jd behalve
uiteraard zijn bemoeienissen als dirigent
van dc Haendel-vereniging en het
Utrechts Oratorium-koor besteden aan
het schrijven van deze studie. Dat zal zo’n
drie tot vier jaar in beslag gaan nemen.
Verder zal hij alleen beschikbaar blijven
voor het uitbrengen van adviezen. In het
bijzonder op het gebied van de automati
sering.
Jack Loorij is ruim 32 jaar werkzaam
bij het centraal beheer. Hij kreeg bijzon
der verlof van zijn werkgever wat zal
BLOEMENDAAL. De film „Expo Peo
ple” van de heer H. C. Hogenbjjl van de
Haarlemse Smalfilm Liga is zaterdam uit
geroepen tot één van de vijf beste films
die werden vertoond op het tweede Haar
lem Smalfilmfestijn. De jury, die onder
voorzitterschap stond van NCRV’s Jan
van Hillo, was unaniem van oordeel dat
„Expo People”, dat een verslag geeft van
de wereldtentoonstelling 1970 in Japan,
een zeer boeiende reportage was met een
uitstekende lay-out
Bij Meulenhoff in Amsterdam ver
scheen in vertaling van C.A.G. van den
Broek de Nederlandse uitgave van
„Cien Anos de Soledad”, monumentale
roman van de Columbiaan Garcia
Marquez. Men zou dit ruim 400 blad
zijden tellende werk een fantastische
familieroman kunnen noemen; het
exotische, tragische verhaal van de fa
milie Buendia, die de stad Macondo op
het moeras veroverde, ruim een eeuw
voordat deze haar apokalyptisch einde
vindt.
toneelloopbaan door zijn vroege dood
slechts negentien jaar heeft geduurd,
maar die in die tijd in tal van grote
Shakespeare-rollen heeft geschitterd,
bovenal als Othello en als Shylock. Hij
was jarenlang de afgod van het pu
bliek, dat bij zijn optreden vocht om
plaatsen; maar hij raakte in discrediet
door zijn wangedrag en voortdurende
dronkenschap en stierf half krankzin
nig.
LATER IN DE negentiende eeuw
werd het Engelse toneel beheerst door
William Charles Macready (1793-1873)
en vervolgens door Henry Irving (1838-
1905), de eerste „Sir” onder de Engelse
toneelspelers en volgens velen de eer
ste „natuurlijke” Hamlet. De intellec
tuele verfijning van de Engelse toneel-
speelkunst, begonnen door Irving, werd
voortgezet door Johnston Forbes-Ro
bertson (1835-1937), die ook weer in
het bijzonder uitblonk als Hamlet en
zelfs „Dé Hamlet van een hele genera
tie Hamlets” wordt genoemd; hij
vormde de voornaamste brug tussen
speelstijl en repertoire-keuze van de
negentiende en die van de twintigste
eeuw in Engeland, en enigermate ook
in Amerika, waar hij heel veel heeft
gespeeld.
boekenboeken boekenboeken!
boekenboekenboekenboeken!
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
boekenboeken
boekenboeken WIJ ONTVINGEN
boekenboeken
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
GROTE HOUTSTRAAT 26-30 HAARLEM I
kon worden gespeeld omdat vrienden van
de actrice er geld in staken, nadat de
beloofde subsidie van de gemeente Am
sterdam uitbleef. De Raad van de Kunst
had CRM tot twee keer toe geadviseerd
geen subsidie te geven en daarom gaf
Amsterdam ook geen spie. De gesubsidi
eerde gezelschappen wilden Loudi’s initia
tief ook niet steunen. Na de eerste succes
rijke speelperiode was er een flink tekort.
Ze was bijna failliet. Maar dank zij
particuliere hulp kon het stuk in het
najaar nog drie maanden met veel succes
worden gespeeld. Er werden in totaal 90
voorstellingen gegeven.
Loudi Nijhoff is moe van het gepraat
over het systeem dat haar zo veel verdriet
en ergernis heeft bezorgd. „Die prijs hoort
in hetzelfde systeem, dat me zo heeft
tegengewerkt”, zegt Loudi Nijhoff die met
haar weigering heeft duidelijk gemaakt
hoe het toneel er hier voorstaat. Ze heeft
met dat standpunt zichzelf inderdaad een
prijs gegeven, zoals de Nieuwe Linie
schreef. Het is een uitspraak die Loudi
Nijhoff erg gelukkig heeft gemaakt.
(Van onze correspondent)
HILVERSUM. Jack P. Loorij, stich
ter en dirigent van de Nederlandse Haen
del-vereniging, gaat een boek schrijven
over de barokmuziek, in het bijzonder uit
het ouvre van Handel zelf. Voor research
en studie worden hem faciliteiten geboden
aan het instituut van de universiteit in
Utrecht.
TE BEGINNEN bij David Garrick die in 1741, op zijn vieren
twintigste jaar, zonder enige voorafgaande opleiding debu
teerde in de titelrol van „Richard III” en binnen enkele weken
de sensatie van Londen was omdat hij, in tegenstelling tot de
andere acteurs van zijn tijd, niet declameerde en niet „brulde”
maar van de rol een levende figuur maakte. Na dat opzien
barende debuut bleef Garrick die eigenlijk advocaat had
Eveneens tot de beste vijf behoorde
„Totrimornottotrim”, gemaakt door de
heer J. P. van Eerden van Smalfilmclub
Velsen, waarin onder meer de humor
werd geroemd, alsmede „Alweer een film”
van de „Smalle Band Amsterdam” en
„Zelfportret”, een produkt van Bob Steven
hagen van de Haagse Amateur Filmclub.
In deze laatste film viel in het bijzonder
de montage en algehele vormgeving op.
Veel lof had de jury tenslotte voor een
film van de kunstschilder Ab Steenvoor
den van de Noordwijkse Film Club, geti
teld Ontwaken. In een bijzonder goede
lay-out ontwikkelt zich een impressionis
tisch verhaal dat met verschillende surre
alistische beelden is doortrokken.
„Ontwaken” was zaterdag de enige film
in het experimentele genre. Veelal werden
de onderwerpen gezocht in het documen
taire vlak, waarbij vaak filmbeelden als
dia’s werden verpakt, of zochten de fil
mers het in de (anekdotische) speelfilm.
Er viel vaak aantrekkelijke cameraregie
te zien, in combinatie met goede belichting
en mooie fotografie. Enkele filmers had
den het helaas in een veel te lang werkje
gezocht dat door de langdradige uitwer
king spoedig de aandacht verloren liet
gaan wel bleek dat de amateurs kosten
noch moeite sparen om tot een zo’n ac
ceptabel mogelijk produkt te komen.
Aanvankelijk zouden de zes beste films
worden aangewezen. De fury besloot ech
ter tot het aantal van de vijf beste films
omdat deze onderling een grote homoge
niteit vertoonden en een mogelijke zesde
film niet aan de vereiste norm voldeed.
De prijzen bestonden uit een oorkonde,
die vergezeld ging van een stuk mineraal.
DE TWEEDE HELFT van Findlaters
boek is gewijd aan de drie „Player
Kings” van onze eigen tijd: John Giel
gud (geb. 1904), de perfectionist, Lau
rence Olivier (geb. 1907), de man van
„virtuose veelzijdigheid en acrobatische
energie”, en Michael Redgrave (geb.
1908), de acteur van „verfijnde smaak
en soms Dionysische kracht”. Ook deze
drie hebben uiteraard grote prestaties
verricht in Shakespeare-rollen, maar
van hen moet Findlater toch toegeven
dat zij sommige van hun belangrijkste
successen in ander werk hebben be
haald: Gielgud in Tsjechovs „Kersen
tuin”, „Meeuw” en „Drie zusters”; Oli
vier als Archie Rice in Osborne’s „The
entertainer” en als de kapitein in
Strindbergs „Dodendans”; Redgrave als
Strindbergs „Vader” en Tsjechovs
„Oom Wanja”. Voor hen kan Shake
speare onmogelijk de enige maatstaf
blijven.
„The Player Kings” is een boeiend,
met grote kennis van zaken geschreven
boek, dat echter één vraag onbeant
woord laat: zijn er op het Engelse
toneel nooit „Player Queens” geweest,
die waard waren, door Findlater te
worden vermeld?
Geen wonder dan ook, dat zijn
vrouw Ursula bij zo’n man haar ge
duld verliesth en hem toeroept: Als je
dan zo nodig gek moet worden, doe dat
dan op je eentje en breng het niet op
je kinderen over.
Alles in dit boek is mogelijk: geeste
lijken die met behulp van chocolade de
levitatieproef verrichten; gelovigen die
het godshuis afbreken en vrijmetse
laars die het weer opbouwen.
Wie een verhaal wil lezen terwille
van het verhaal, komt in dit boek aan
zijn trek: José Arcadio is een alles
beproevend alchemist, zijn zoon Aure-
liano Buendia de leider van 42 misluk
te omwentelingen die alle tot doel
hadden, voor eeuwig en altijd af te
rekenen met de corruptie en traagheid
van een misdadig bewind. Bovendien
zet hij 17 bastaards op de wereld, die
echter allen vallen door sluipmoorde
naarshand.
„Honderd Jaren Eenzaamheid” is een
werk vol ongebreidelde fantasie, hard
realisme, clericalisme, bijgeloof en on
macht tegenover de natuur, terwijl
over alles de dreiging hangt van de
door stammoeder Ursula voorspelde
ondergang van Macondo en het ge
slacht der Buendias.
veel toneelspelers als mensen. Maar je
hebt kennis en kunde nodig. Want me
vrouw Theo Mann-Bouwmeester zei al
dat talent er is om de hoek van de straat.
En Anatole France: „Talent is geduld.”
Wat haar steekt is de onderdanige hou
ding van de Nederlandse toneelspelers die
zich laten manipuleren. In 1964 zegde ze
haar lidmaatschap van de Nederlandse
Vereniging van Toneelkunstenaars op om
dat het reizen en trekken, repeteren en
spelen, het gebrek aan ontspanning en
rust, de creativiteit van de acteurs verlo
ren deed en doet gaan. Waarom nog altijd
geen vaste vrije dag voor de toneelspeler
zoals de kapper, de slager en de bakker?
vraagt ze zich af. Nu heeft een acteur ook
geen tijd om in het buitenland te kijken
hoe ze het daar doen, om daar nieuwe
indrukken op te doen.
Door het huidige toneelbestel is er
praktisch een 80-urige werkweek. Dat de
acteur onder deze omstandigheden niet tot
een bezinning over zijn bestaan kan ko
men, is volgens haar duidelijk. Ruimte om
te leven en te werken zoals het toneel in
deze tijd het eist, is haars inziens daar
door onmogelijk. Dat vond ze in 1965 en
dat vindt ze nu, want er is in dat opzicht
niets veranderd.
In 1969 zou ze bij Globe de hoofdrol
spelen in de Spaanse Hoer van Hugo
Claus. Ze wilde graag, want de rol was
voor haar „geknipt”. Maar tijdens de re
petities zag Loudi Nijhoff dat er op de
geplande premièredag onmogelijk een vol
waardige voorstelling af kon zijn. Ze
stapte eruit want ze paste ervoor om aan
een onwaardige produktie mee te werken.
De collega’s vonden ook dat er te weinig
oefentijd was. Maar niemand deed de
mond open. Als er maar voorstellingen
zijn geboekt. Het ouwe liedje, de econo
mie gaat voor. „Er werd toen behoorlijk
op mijn hart getrapt. Maar de acteur is
een slaaf, hij wordt dom gehouden en
zwijgt”, zegt Loudi.
Nog een voorbeeld van de wantoestan
den waarin Loudi zo graag verandering
zou willen brengen. Josephine van Gaste
ren vroeg haar het komend seizoen met
Henk van Ulsen te spelen in „Mother
Adam” van Charles Dyer. „Echt een rol
voor mij. Maar ik wilde twee maanden
repetities en 15 try-outs. Ik mocht van de
zakelijke leider vier try-outs hebben.”
„Ze zouden een voorbeeld moeten ne
men aan onze grote cabaretiers die ook
twee maanden try-outs in de provincie
hebben vóór de première. Dan krijg je pas
een verantwoorde voorstelling. Maar bij
het toneel heerst een kortzichtigheid, die
je de haren te berge doet rijzen.”
Loudi Nijhoff werd de Theo d’Or toege
kend voor haar rol in „Clair Obscur”. Ze
heeft in dat stuk heerlijk gewerkt met
Joan Remmelts en Hans Boswinkel (later
door Willem Nijholt vervangen) omdat ze
de tijd van voorbereiding had en echt
contact met haar collega’s.
„Clair Obscur” van Marguérite Duras
vergrootglas, het compas. In zijn
dreven reactie op deze voor ons
simpele zaken Buendia offert
een deel van zijn familiebezit voor en
zet met de lens bijna zijn huis in vlam
en wil met de magneet de aarde haar
goud ontfutselen accentueert de
schrijver de noodlottige „eenzaamheid”
van mens en volk van Latijns Ameri
ka.
Marquez’ genie staat er borg voor
dat men het dramatische, rijk-gevarie-
erde panorama van land, familie en
enkeling ademloos volgt, terwijl men
bij al het verbijsterende dat men leest
nauwelijks ooit een glimlach kan on
derdrukken.
Terwijl de hele wereld weet dat de
aarde rond is, gaat José Arcadio Buen
dia, met behulpj van enige nautische
instrumenten van de zigeuner Melqu-
iades, dit nog eens op eigen houtje
vaststellen. Rillend van koorts om de
in naarstig onderzoek doorwaakte
nachten deelt hij zijn bevinding aan
tafel op plechtige toon aan zijn kinde
ren mee: „De aarde is zo rond als een
sinaasappel”.
UITGEVERIJ MALMBERG-’s HER-
TOGENBOSCH
In de „Pietje Prik-serie” van Lea
Smulders „Pietje Prik krijgt twintig
kinderen”. Een leuke serie voor de
iongste lezertjes.
Piet Nowee’s Arendsoog-serie is
aangevuld met „Mexicaans Avontuur”.
moeten worden en een paar jaar in de
wijnhandel was geweest tot zijn dood
in 1779 algemeen erkend als de groot
ste acteur van zijn land en misschien
wel van Europa.
Garricks opvolger was John Philip
Kemble (1757-1823) die vooral door
zijn „Hamlet” een zo grote intematio-
Het is echter veel meer dan een
familieroman; het is een witboek van
alles wat zich sinds onheuglijke tijden
op het Zuid-Amerikaanse subcontinent
heeft afgespeeld: natuurrampen, ex
ploitatie, zinloze oorlogen, meedogenlo
ze onderdrukking, de landing van
Francis Drake.
De thans 43-jarige Garcia Marquez
is één van die Latijns-Amerikaanse
schrijvers die de laatste decennia in
ternationale faam hebben verworven
zoals de Argentijn Jorge Luis Borges,
de Chileen Pablo Neruda, Miguel Astu
rias van Guatemala en de Peruaan
Mario Vargas Llosa.
Het boek heeft stormenderhand
overal ter wereld critici en lezers vero
verd, werd bekroond in Italië en in
Frankrijk kreeg het de prijs voor het
beste buitenlandse boek. In de moeder
taal werden er reeds meer dan een
miljoen exemplaren van verkocht.
Evenals het onlangs van de 72-jarige
Asturias verschenen huiveringwekken
de werk „De President”, brengt ook het
magisch realisme van „Honderd Jaren
Eenzaamheid” lot en leven van de Zuid
Amerikaan ons zoveel nader. De tragi
sche geschiedenis van Zuid Amerika,
zijn isolement, het noodlot van zijn
bewoners wordt door de schrijver ge
concentreerd in het onaanzienlijke
dorp Macondo, waarvan het huis van
de Buendias het middelpunt vormt.
Garcia Marquez toont zich een onge
lofelijke kunstenaar, die op vrijwel
iedere bladzijde een vaak koddig aan
doende mengeling geeft van mythe en
navrante werkelijkheid.
Hij introduceert een zigeunerfamilie
die in de persoon van Melquiades de
naieve Buendia de laatste wereldwon
deren toont; wonderen, die in de be
schaafde weredl allang gemeengoed
zijn geworden: het ijs, de magneet, het
Uw vakantie-start begint bij ons. Gemakkelijke
kleding voor in de auto. Vrijetijdskleding van
Rodier is uniek. Voorbeelden?
Pantalons, pullovers, shirts, vesten, behaaglijke
overhemden enz.
Niet uitstellen, direkt komen kijken. U heeft
beslist geen spijt.
Al bij het eerste kopje koffie-met-koek
(„Bent u koekjesachtig?”, vroeg ze) komt
„de weigering” ter sprake. Ze doet uit de
doeken hoe het is gegaan. Ze is een heel
aparte gesprekspartner. Niet alleen praat
ze bezeten over de toneelsituatie zoals die
er volgens haar moet uitzien, ze wil niet
dat ik schrijf als zij praat. Eerst praten,
dan noteren. Ze heeft ogen-contact odig,
raakt van slag als tegen iemand praat die
„als een gek” zit te pennen.
Allereerst, stelt Loudi Nijhoff, ben ik
degenen die me de prijs hebben toegewe
zen, zeer erkentelijk. Ze vindt het jam
mer, dat dat niet in de publiciteit is
gekomen. Prijzen horen volgens haar
thuis in een verleden tijd. Waarin het
leven, dus ook het toneel, anders was.
„Het toneel van de grote rollen, sterren,
prijzen is voorbij”, is haar mening. Het
ontbreekt hier volgens haar aan visie
gerichtheid, leiding. vakbekwaamheid,
samenwerken, team-work; de basis om
theater te maken.
Zij probeert een toneelvorm voor deze
tijd te ontdekken maar heeft die voorals
nog alleen in sommige andere landen
gevonden. „Van wezenlijke vernieuwing
en groei is hier geen sprake.” Loudi Nij
hoff: „Ik heb geen plannen voor stukken.
Ik wil graag naar Tsjecho-Slowakije .Po
len en de workshops in Londen. Ik ben
vijf keer in Polen geweest, maar ik heb
nog nooit een studiebeurs gekregen”. Maar
daar kan verandering in komen want de
aanvraag ligt bij CRM.
Het toewijzen van de Theo d’Or („een
gouden plak”, zegt ze) was de bekroning
van een rijk gevarieerd toneelleven. Stu
dio bijvoorbeeld, als ik haar daarnaar
vraag, voelde ze zich daar niet als een vis
In het water Heerlijke jaren” noemt ze
de seizoenen die ze er was. Behalve in
eenakters van D’Obaldia. Edward Albee’s
An American Dream en stukken van
Becket en Ionesco, speelde ze in Mrozeks
Tango een oud excentriek tantetje. Cees
van lersel regisseerde.
Na Tango werd Loudi de laan uitge
stuurd, hoewel ze schitterend functioneer
de bij Studio. „Ik werd ineens uit mijn
werk gegooid, uit mijn mógelijkheden.
Van de ene op de andere dag. Geen werk
meer, zeiden ze. Dat was een enorme
frustratie voor me.”
Daarna speelde ze bij het NRT o.a. in
Perthus. De Nederlandse Comedie liet
Heinz Engels „Tango” regisseren en Loudi
Nijhoff speelde er met plezier en suc
ces de rol die ze eerder bij Studio had
gecreëerd.
Bij Studio werkte Loudi Nijhoff zoals
ze dacht dat het moest. „Een rol waarma
ken doe je met je lichaam, met je geest.
Think, move, speak. Het gaat erom wat je
bent. Je moet je lichaam leren hanteren
en je geest. Je moet je bewust worden
van je gevoelens en als actrice tot uit
drukking brengen wat je voelt. Je moet
duidelijk maken wat je voelt als je ver
driet hebt, eerlijk, anders wordt het imi
teren. En dat kunnen we allemaal. We
hebben tenslotte allemaal vader-en-moe-
dertje gespeeld. Wat dat betreft zijn er zo
■Sb
