RIJK ALS GLIMMY DE INBREKER
Players Project als
baksteen gevallen
MORAAL PER TELEFOON
ij
Jules de Corte: het kwaad is geschied
Haar modejournaal
Russisch knaapje trok
een roosje aan en
zag Engelse Anne in het
Boegeroep in Amsterdam
VELDHU IJZEN
BLOEMENDAAL
TEL 023-379909
paars met welbehagen aan
B
Henk Suèr van
Kenmerk naar NOS
Nieuwe Nederlandse film in september in première
Chemische wasserij
vaak aansprakelijk
voor schade
Vijf jongens
stichtten brand
ORTF nieuwe stijl
goedgekeurd
r
l i
SM
r.j
ZATERDAG 1 JULI 1972
8
DE BAKKENSPECIALIST
hengels, een schreeuwende regis
seur, een lichtgeraakte scriptgirl
en zelfs een barkeeper, die in het
dagelijks leven helemaal geen bar
keeper is.
ENIGE DAGEN geleden heb ik
in dit journaal voor u nog wat
vlotte en modieuze herenkleding
uit Rome en Parijs de revue laten
passeren. Vandaag neem ik u op
onze modereis mee naar Moskou
om u alvast iets te vertellen en te
laten zien wat men daar voor het
stoere manvolk voor de komende
herfst en winter heeft ontworpen.
Met het zalige gevoel van de nog
in uw nek prikkende zonnestralen
van deze, op zijn laatste benen lo
pende, week, zult u het ongetwij
feld moeilijk hebben om nu al aan
de winter te gaan denken. Toch
maar even doorbijten, want het
nieuws uit de Russische mode
wereld komt niet zo overvloedig
naar ons overgewaaid als uit de
vele andere modecentra van onze
aardbol.
(Van onze correspondent)
AMSTERDAM Het bekende.
Amsterdamse artiestenhonk aan
de Korte Leidsedwarsstraat, café
Eijlders, was dezer dagen niet ge
vuld met de gebruikelijke „Hé, ik
ken jou!”-menigte. Barkeeper
Bert van Unen voelt zich enigszins
bij zichzelf op visite. Het domein
achter de bar, waar Van Unen nor
maal de scepter zwaait, is nu cen
trum van filmcamera’s, geluids-
AVRO-reportage naar
verschillende landen
HELMOND „Soberheid be
trachten betekent niet een armoedig,
armzalig leven leiden, soberheid be
trachten is jezelf bevrijden van node
loos kwellende banden. Honderd
soorten wasmiddelen verruimen uw
keuzemogelijkheid niet. Integendeel.
Zij beperken uw vrijheid en verlagen
u tot koopvee. Een broodmaaltijd
met zeven soorten beleg is geen luxe,
maar een smakeloze vergissing. Onze
voeding is vervallen tot weekheid en
eentonigheid. Geen streling voor tong
en gehemelte, maar verveling voor
de buik. Onze reizen zijn geen avon
tuurlijke belevenissen, maar saaie,
zielige kijkpartijen, waarbij honderd
duizenden zich niet amuseren. De
toeristen dansen onder de zweep van
de attractie-exploitanten. Soberheid
betrachten is vermindering van
kwantiteit, met als zeker resultaat
veelvoudige vermeerdering van kwa
liteit. Daling van lasten, stijging van
vreugde. Dat staat vast”.
1
W5
r’tB
I
(Van onze correspondent)
Bouclé overjas met kunstleren pet.
Anne in paarse „hansop".
Knaapje trok een roosje aan.
ADVERTENTIE
„De
Inbreker”.
van
(Van onze redactie economie)
kondigt een dans voor de herfst te zullen
dansen en dan niets anders laat zien dan
haar zielige zelf.
„Eind deze week zijn de opnamen
afgelopen,” zegt producent Dick Man-
dersloot (33), „en hoewel je de smaak
van het grote publiek nooit leert ken
nen, geloof ik dat deze film een succes
kan worden. Het is een lekkere span
nende film geworden, met veel humor
en weinig echte onderwereldsfeer. Het
tempo ligt hoog en de opnamen doen
erg authentiek aan, omdat bijna niets
in de studio is gefilmd, maar bijna
alles op lokatie is geschoten.”
Dick Mandersloot omschrijft „De in
breker” als een „komische thriller”
HILVERSUM. Met ingang van 1 sep
tember is Henk Suèr benoemd tot chef
informatieve programma’s van de NOS-
televisie. De heer Suèr heeft drie jaar
lang in dienst van de KRO de eindredac
tie gevoerd van de televisierubriek „Ken
merk”. Kort geleden keerde hij op zijn
basis terug en wijdde hij zich weer aan
informatieve programma’s voor de KRO.
WAT U OOK VAN plan bent, het
mag allemaal, als u zich maar gelukkig
er
in
in
NIJMEGEN. Een brand, die donder
dag een tijdelijk leegstaand Chinees res
taurant in de Nijmeegse wijk „Neerbosch-
oost” verwoestte, blijkt te zijn aangesto
ken door vijf baldadige jongens van 16 en
17 jaar, die er een prop brandend papier
door de brievenbus hadden geduwd. Het
vijftal is gisteren gearresteerd.
En hij vertelt hoe de overigens
tijdelijk ontruimde Wallen, het Wil
helmina Gasthuis, de Sauna-Amster-
dam, Café De Bank aan de Nieuw-
markt en de nachtclub „50-50” de zeer
realistische décors hebben gevormd
voor de uitspattingen en intriges rond
Glimmy, de inbreker.
HOE GAAT MEN ruim 2500 kilome
ter oostwaarts de moderne man in het
nieuwe seizoen over ,s Heren wegen
laten stappen? Modehuis Gorky be
dacht een gedessineerde bouclé overjas
afgezet met suède en gecompleteerd
met een kunstleren pet. Voor de jonge
mannen ontwierp dit bekende Mosko-
nummer, maar dat kost geld- Ik heb toen
één jaar subsidie gekregen van CRM. Nu
niet meer. Drees en hoe heten al die be-
zuinigingsjongens, hebben daar een stokje
voor gestoken. Nou betaal ik het zelf
maar, want ik vind, dat je niet alles voor
geld moet doen. Tooh probeer ik nog wel
ergens een gaatje aan te boren, want FC
Huttentetut krijgt 750.000 gulden subsidie.
Dan moet ik tooh 2000 gulden kunnen krij
gen.”
„Ik geloof niet dat die verhaaltjes iets
uithalen hoor. Waarom zou 't. Er zijn men
sen, die grote boeken vol schrijven en dat
haalt ook niets uit. Dat kun je ook niet
verlangen- Dat ik de wereld zou veran
deren zit er niet in, dacht ik. Het is een
symptoom dat er mensen zijn, zoals ik, die
er toch een beetje mee zitten. Dat kan je
toch zeggen. Zo had ik vandaag iets over
soberheid, omdat dat zo’n wijd verbreid
misverstand is. En ik val wel eens over
de STER, spuug wel eens op de EEG en
dat soort dingen.”
„Reacties krijg ik weinig, want het zijn
consumenten. Als ik er een vloekkannona-
de opzet, dan consumeren ze dat. Als ik
er wellustige mopjes op zou zetten dan
zou dat ding ongeveer uit elkaar springen
waarschijnlijk.”
HILVERSUM. TV-stations uit een
groot aantal landen hebben belangstelling
getoond voor een reportage die door een
AVRO-team is opgenomen over de Hoe-
toe’s uit Boeroendi die naar Tanzania zijn
gevlucht Deze reportage van Jan Schol
tens en cameraman Dick Kool werd 12
juni uitgezonden in de actualiteiten-ru-
briek „Televizier Magazine”. Zowel de
BBC als de CBS uit de Verenigde Staten
hebben de documentaire gekocht, evenals
maatschappijen in Noorwegen, Zwedan,
Zwitserland en Israel.
Geruit ensemble voor de jonge
man.
wordt niet voldoende geloof gehecht.
Hij blijft de naam van „killer” houden
en pas na vele verwikkelingen, waarbij
Glimmy zich voorziet van een andere
„gabber”, ditmaal een meisje, Slofje
geheten (Jennifer Willems) weet hij
zich definitief te ontdoen van a 11e
aantijgingen. Een film dus, zo lijkt het,
met een „eind-goed-al-goed”-slot. Ten
minste. v
Dick Mandersloot: „Rijk de Gooyer
is goud waard. Het is ontzettend fijn
om met hem te werken, ondanks het
feit dat er vreemde verhalen in omloop
zijn. Niets is hem te veel en hij spant
zich ongelooflijk in om er zo’n goed
mogelijke vertolking van te maken.
Bovendien is hij de voortdurend vrolij
ke noot op de set. Als er een down
stemming heerst, is Rijk het, die zorgt
voor de nodige afleiding. Geweldig.”
Maar ook over de anderen is Man
dersloot erg goed te spreken. „Van het
begin af aan is de sfeer uitstekend
geweest. Terwijl er toch onvoorstelbaar
hard gewerkt moet worden. Je moet
niet vergeten dat we „De Inbreker” in
acht weken willen opnemen. En dat
vereist steeds een bijzondere haast,
Schel klinkt het door de duistere
ruimte: „Attentie!” Schijnwerpers flit
sen aan. Rijk de Gooyer en karate
expert John Bluming zitten in een zee
van licht. Glimmy, de inbreker en
diens gabber De Bonk zijn begonnen
aan wéér een nieuwe scène voor wat
op 7 september in zeven Nederlandse
bioscopen in première moet gaan:
Frans Weisz’ kijk op August Defresne’s
spannende boek „De inbreker” naar
een bewerking van Chiem van Houwe-
ninge en Rob du Mée.
AMSTERDAM Anna Sokolows
Players Project is bij de eerste voorstel
ling in de Amsterdamse stadsschouw-
PARIJS (Reuter). De Franse natio
nale vergadering, die het laatste woord
heeft in de totstandkoming van wetten,
heet vrijdagavond met grote meerderheid
het door de regering ingediende wetsont
werp inzake herziening van de structuur
van de staatsomroep (ORTF) aanvaard.
De senaat had dinsdagavond geweigerd
het voorstel in behandeling te nemen. Het
ging toen naar een gemeenschappelijke
commissie van twee kamers van het par
lement, die een compromis moest uitwer
ken. De senaat bleef echter weigeren het
ontwerp te aanvaarden, waarna de natio
nale vergadering haar goedkeuring er aan
hechtte.. Het nieuwe statuut voorziet in
de benoeming door de regering van één
president-directeur, die in de plaats
komt van het tweehoofdige bewind dat tot
voor kort de ÖRTF leidde. De twee direc
teuren waren afgetreden naar aanleiding
van een schandaal over sluikreclame bij
televisieprogramma’s.
zonder dat de film daar onder mag
lijden.”
De kosten van „De inbreker” worden
geschat op een bedrag, dat ligt tussen
de 500.000 en één miljoen gulden. „Een
exact bedrag kan ik nog niet noemen,
maar ik kan wel zeggen dat het voor
een 95 minuten durende speelfilm na
tuurlijk een beperkt budget is. Maar
het voordeel van een beperkt budget is
toch dat je op veel dingen moet impro
viseren, waadoor een sfeer ontstaat
van: kom op, er allemaal tegen aan,
het móét nu gebeuren!”
Waarom weer Willeke van Ammel-
rooy? „Waarom niet,” zegt Mander
sloot. „Ze doet het in de Nederlandse
speelfilm toch goed?” Of het opnieuw
de Willeke is, die zich van haar kle
ding ontdoet? „Nee, niet speciaal. Ze
doet wel een striptease in een club,
waar zij door Glimmy en De Bonk
wordt ontdekt. En dat strippen gaat
haar prima af. Maar daar blijft het
bij.”
DEN HAAG. In ruim een op de drie
gevallen, 300 van de 875 in behandeling
genomen klachten, is de chemische wasse
rij aansprakelijk voor de door de klant
geleden schade. Dit blijkt uit het jaarver
slag van de geschillencommissie chemi
sche wasserijen en wasindustrie van de
Consumentenbond.
De brand richtte ook ernstige schade
aan bij twee naastliggende winkels. Ge
vreesd wordt, dat het schadebedrag op
enkele honderdduizenden guldens zal
neerkomen.
OMDAT DIT EN OOK ons vorige
modejournaal zo helemaal is en was
afgestemd op de modieus verpakte
man, wil ik u de opvallende beeltenis
van een apart verpakte vrouw evenmin
onthouden. Het lijkt mij overigens niét
uitgesloten dat het oog van uw levens-
vriend er ook nog wel enige belang
stelling voor heeft. Je kunt nooit we
ten!
Zo hierdoor echter de kans bestaat,
dat hij u in een onbewaakt ogenblik
tot een dergelijke verkleedpartij zou
willen verleiden, dan neem ik aan dat
u uw mooie schoudertjes ophaalt,
glimlachend wegtrippelt en voor de
viering van het gezellige weekend uw
fijnste jurkje gaat aantrekken.
vitische modehuis een geruite jumpsuit
met een effen hes, rond de armsgaten
afgezet met leer waaop metalen fi
guurtjes als versiering. De taille werd
gemarkeerd door een ceintuur van het
zelfde leer.
Winter of geen winter, in Moskou
blijven de bloeiende rozen welig voor
handen op shirts van satijn-katoen. De
liefhebbers kunnen zelfs kiezen uit
verschillende kleuren, zodat het wat de
Russen betreft doorlopend rozegeur en
maneschijn blijft. Over vreedzame
coëxistentie gesproken!
burg gévallen als
een baksteen. Het
gejoel en boe-ge-
roep hielden niet
op; het applaus van
de mensen, die
toch wel wat
zagen, was ver
de minderheid.
Bovenstaand tekstje is geplukt van de
Cortefoon. Wie 04920—35331 draait hoort
de stem van Jules de Corte, die elke dag
een interessante moraal ontvouwt. Dezer
dagen verscheen een boekje, getiteld
„Vissen achter het net”, waarin tientallen
van deze beknopte verhaaltjes zijn ge
bundeld. Het is bestemd voor al die men
sen, die nog nooit van de Cortefoon heb
ben gehoord of tot nu toe verzuimden te
bellen. Voor hen, die wat dat betreft ach
ter het net visten.
De lezer herkent dingen uit zijn alle
daagse leven, scherp opgetekend door
Jules de Corte. Zijn visuele handicap stelt
hem in staat innerlijk veel meer te zien
dan anderen, die hun ogen wel kunnen
gebruiken. Het is een eerlijke kijk op onze
samenleving. Zonder franje, maar wijs.
De Cortofoon mag zich in een grote po
pulariteit verheugen. Jules de Corte: „Per
etmaal bellen ongeveer 500 mensen. Het is
maar één lijn, dus men treft de lijn vaak
in gesprek- Op 1 februari van het vorig
jaar ben ik daar mee begonnen. Overdag
wordt er het meest gebeld. Vooral in
werktijd. Op bedrijven dus. Er is gewoon
een telefoonbeantwoorder op aangesloten
en overdag hoor ik hem ’t meest klikken.”
„Om dat ik veel weg was, had ik op
mijn eigen lijn een telefoonbeantwoorder.
Ik ging de boodschap eens variëren met
een rijmpje of een verhaaltje met als mo
raal: ik ben er niet. Maar ja, dat had als
gevolg dat iedereen elkaar daar op attent
maakte en ook belde. Als ik dan thuis
was moest ik 50 keer per dag de telefoon
oppakken en dan zeiden ze: is het bandje
er niet? Dan zei ik: nee, ik ben het. Is dat
ook goed? Ik ben met die rijmpjes ge
stopt, maar het kwaad was gezaaid en dat
is hardnekkig.”
„Toen dacht ik aan een apart telefoon
net project opende met „Spel zonder
woorden” van Samuel Beckett, dat hier
werd uitgevoerd door een man die tracht
te een groene fles frisdrank uit de lucht
te grijpen. Dat mislukte, wat je al be
greep toen de fles aan een draad ver
scheen. Het tweede nummer bestond uit
een parodie op een demonstratie van
vroege ragtime-dansjes. Aardig gedaan,
maar niet meer dan een professioneel
uitgewerkte MMS-grap.
Velen kwamen na de pauze toch nog
terug, nieuwsgierig als men was naar wat
Anna Sokolow gemaakt kon hebben met
het idee acht surrealistische schilderijen
van de Belgische schilder Magritte uit te
beelden. Behalve dat het achttal vaag
herinnerde aan die beklemmende doeken,
hadden de werkjes niets te maken met
surrealisme, waren ze als dans oninteres
sant en als poging tot totaaltheater (met
gereciteerde gedichten erbij) mislukt.
Twee nummers uitgezonderd: „The Trou
bled Sleeper” en „The Threatened Assas
sin”. Daar zat wel iets in de vormgeving,
dat surrealistisch aandeed. Maar het was
niet genoeg om een overkomst uit Ameri
ka te rechtvaardigen.
voelt. En gezien de stralende lach van
de hierbij afgebeelde Anne Walsh af
komstig uit Zuid-Wales, mag je veron
derstellen dat zij zulks eveneens was
toen zij zich in Lonlen in haar nieuw
ste uitmonstering aan den volke ver
toonde. Het welgeschapen lijf van An
ne ging gehuld in een paarse helanca
velours „hansop” met een opvallende
vlinder boven de navel. Zij comple
teerde dit pakje met een zwierige vil-
thoed en hoge suède laarzen. Ja, en
wie zou daar nou echt geen oogje aan
willen wagen?
Bij ballet is uitjouwen gebruikelijk. Daar
is niets op tegen, maar als je één keer boe
hebt geroepen zou je consequent moeten
zijn en weggaan. Maar in Amsterdam
zitten kennelijk veel mensen uit de
balletwereld vooral die boe-roepen om
het boe-roepen. Wat ik erg onsympathiek
vind.
Dat neemt niet weg dat Sokolows pro
gramma een tragische miskleun van het
Holland Festival is. Niet dat het slecht
was; het was niets. Het waren hooguit
illustraties, die zich nergens tot een con
clusie, pointe, standpunt ontwikkelden.
Moderne Kunst die in de jaren vijftig
avant garde was, maar die geen levens
kracht heeft gehad. Het werk van de
Players Project doet me sterk denken aan
het pathetische danseresje van de Ameri
kaanse cartoonist Jules Feiffer, die aan-
binnen om een
meisje te laten
café herkennen
gefilmd."
Het verhaal
Glimmy is de niet-zo-kwaaie onderwe-
reldfiguur met het blanke hart, die
koning is op de Zeedijk en omstreken.
Hij staat bekend om zijn bekwame om
gang met het mes, dat hij eigenlijk
helemaal niet zo veel gebruikt.
Zijn maat heet De Bonk, ook zo’n
ruwe-bolster-blanke-pit-type. Het le
ven voor Glimmy verandert plotseling,
als hij van een rijke bankier opdracht
krijgt geschoven. Dat lukt gelukkig
sporen. De bedoeling is dat de fraaie
juffrouw je zou bijna zeggen: van
zelfsprekend gespeeld door Willeke van
Ammelrooy wordt vermoord en dat
Glimmy de schuld in de schoenen
krijgt geschoven. Dat lukt gelukkig
niet en Glimmy wordt door de rechter
(Hans Bentz van den Berg) vrijgespro
ken.
Maar zoals dat in ondei~wereldkrin-
gen gaat en trouwens ook daarbui
ten aan de schuld van Glimmy
de wereld van de zware jongens met
een lichte toets. Die lichtvoetige atmos
feer, die van de film moet uitgaan,
lijkt ook te zij$ overgeslagen op de
filmmakers in Café Eijlders.
„Het is eigenlijk een typisch Amster
damse film geworden. En iedereen
weet zo langzamerhand dat er in Am
sterdam wel wat te beleven valt. Zo
hebben wij bepaalde scene’s, die in een
politiebureau moesten spelen, kunnen
filmen in het bureau aan de Warmoes-
straat. Dat kan toch niet echter? Het
zelfde is nu aan de hand hier in
„Eijlders”. In het boek van Defresne
komt „een” café aan het Leidseplein
voor. Daar komen Glimmy en De Bonk
foto van een gezocht
zien. Mensen in het
haar. Dat wordt nu
In 1971 zijn er bij de Consumentenbond
1274 klachten binnengekomen. De com
missie heeft hiervan 875 zaken behandeld.
De uitspraken waren: in 300 zaken was de
chemische wasserij aansprakelijk en in
455 zaken niet. De oorzaak van de klacht
lag hier niet bij de op de kleding toege
paste behandeling, maar bij gebruiksin-
vloeden of fabricage- materiaalfouten. In
totaal werd er aan schadevergoedingen
een bedrag van 31.102,25 toegekend. In
25 gevallen kon door een overbehandeling
de schade verholpen worden. In 72 zaken
werd geen uitspraak gedaan en 23 zaken
werden niet in behandeling genomen.
Het aantal klachten over dameskleding
was, evenals vorig jaar, het drievoudige
van de klachten over herenkleding. In de
loop van het jaar bleken de klachten over
kleding vervaardigd van acryl toe te ne
men. Van de hoogte van de artikelen lag
25 percent in de prijsklasse tussen 50
gulden en 100 gulden, 50 percent in de
prijsklasse tussen 100 en 250 gulden, 10
percent in de prijsklasse tussen 250 en 500
gulden en 2’/s percent hoger dan 500
gulden.
Eén op de zeven klagers gaf op dat hij
lid was van de Consumentenbond.
In de praktijk is gebleken dat lang niet
alle kleding van Nederlandse confectio
nairs afkomstig is. De herkomst kan dan
meestal niet worden bepaald, wat bete
kent dat de klacht niet in behandeling
kan worden genomen.
Opnamen het Leidseplein-caje
Eijlders voor de film „De Inbreker"
van Frans Weisz.
'W?
'fiJ
