Barbra Streisand in
Bogdanovich brengt eer aan
PUBLIEK MOET EERST
juist voorbijgaande tijden
VERLEGENHEID KWIJT
Utrecht stoot
orkest af
petri interieur
Bij petri
Gerard van den Berg van
„Mensen, mensen, mensen”:
L
höë^—.^
heet uw baby?
Kant en klare
kunsthars mlpasta
PORION
„What’s up, doc?”
zeer aantrekkelijke aanbiedingen
Aftakeling
voor
Sprookje
Ondergang
Vrijdagavond toch
de TROS
v
13
12
VRIJDAG 21 JULI 19 72
(Van onze RTV-redactie)
Sanseveria
(Van onze correspondent)
Vakmensen
USO-integreren met
drie radio-orkesten
Ondanks beroep
op minister
299,00
89,00
DEN HAAG „Kijk, het zit zo”,
zegt Gerard van den Berg, presen
tator van het „familie”-programma
„Mensen, mensen, mensen”, dat van
avond via Nederland II (NCRV) zijn
derde aflevering beleeft, „als ik nou
meneer F. Sinatra vanavond in mijn
programma zou hebben en ik zou
zeggen: Heeft u trek in een kop kof
fie, en hij zou dat kopje koffie drin
ken, dan heb ik het opeens gemaakt
bij het publiek. Dan ben ik plotse
ling de grote TV-persoonlijkheid, die
niets meer fout kan doen. Maar mijn
programma is nu eenmaal anders. Ik
praat met gewone mensen, die echt
ook erg interessante dingen te ver
tellen hebben”.
„Love means never having to
say you’re sorry”, dat zegt Barbra
Streisand op het eind van de film
„What’s up, doc?” tegen haar
tegenspeler Ryan O’Neill als bei
den na veel avonturen en misver
standen elkaar tenslotte toch vin
den in een vliegtuig. Als die zin u
bekend voorkomt, is uw veronder
stelling juist: het was de sentimen
tele slagzin van „Love story”,
eveneens met Ryan O’Neill. Maar
het uit zijn verband gehaalde ci
taat krijgt in „What’s up, doc?”
een dubbele betekenis. En de man
die vol zit met dit soort grapjes
en het niet kan nalaten naar vroe
gere, meestal oudere films te refe
reren is Peter Bogdanovich, een
complete onbekende een jaar ge
leden, straks, als „What’s up, doc?”
gaat lopen, met drie speelfilms
vertegenwoordigd op de Neder
landse bioscoopagenda.
UTRECHT De gemeente
Utrecht zal, als de plannen doorgaan,
haar orkest, het USO, afstoten. Het
orkest zal worden samengevoegd met
de drie klassieke radio-orkesten. Het
initiatief voor deze plannen is geheel
uitgegaan van wethouder Kiebooirt
(kunstzaken), die ook zelf alle voor
bereidende besprekingen met leiding»-
gevende personen van de Nederland
se Omroep Stichting en met de be
trokkenen op het ministerie van Cul
tuur heeft gevoerd.
DOE-HET-ZELVERS ATTENTIE!
Radio-concert in serie
Henny Wood Promenade
tn Amsterdam I
MM
W'w
I
ADVERTENTIE
4
ADVERTENTIE
298,00
Ch. B
AMAAMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAMAAAAMMAAAMWUMAAAAAMAAAAMWMMAAAMUUWU
r-
meubelen lampen kunstnijverheid
zoals:
359,50
798,00
•4
Zijlweg 36-38, Haarlem, telef. 023—316399
DEN
vanaf
NOG ENKELE DAGEN
grenen eethoeken, tafel, 2 bankjes
artifort fauteuils van 625,00
zitkamertafels van 250,00
spectrum bank van 1245,00
Deense en Zweedse zitelementen
van 566,00 en 495,00
te, niet-sensationele film, boeiend
tegelijk uiterst leerzaam, hoewel
instructieve kant van het geval
onopvallend ingebouwd is.
Cathérine Deneuve is de konings
dochter die in een ezelshuid wegvluoht
om te voorkomen dat zij met haar
vader (Jean Marais) moet trouwen en
tenslotte na veel sprookjesachtige
avonturen haar eigen prins ontmoet in
de gedaante van Jacques Perrin Verde
re medespelers zijn Delphine Seyrig,
Fernand Ledoux en Micheline Presle,
terwijl de muziek natuurlijk van Mi
chel Legrand is die zelfs enige motie
ven uit zijn „Parapluies” heeft ver
werkt als kleine hommage aan Cathe-
reine Deneuve die hierin destijds haar
eerste belangrijke rol speelde.
EO bezwaar tegen,
moeten concurreren
voetballen.
Doordat de TROS
Filmers John Palmer en David Weis
man gingen zich voor Edie Sedgwick
interesseren op het einde van haar 28-
jarig leven. Ze hebben een kleine intri
ge bedacht - ontmoeting met een ge
zonde boerejongen uit Texas op vakan-
tiebezoek in Califomië die haar langs
de weg oppikt als ze voor de zoveelste
keer uit het ziekenhuis ontsnapt is -
waardoor in flashbacks het levensver
haal verteld kon worden. Dat gebeurt
dan op een erg wanordelijke en mo
dieuze manier met allerlei trucjes van
het moderne filmen, waardoor de tra
gische kant van deze actuele biografie
niet aan bod komt, evenmin als het
aspect van het onontkoombare aan
punten van overeenkomst vertoont dit
destructieve levenspatroon dat overi
gens veel met wat zich in de „roaring
twenties” (Scott en Zelda Fitzgerald)
eveneens in bepaalde kringen afspeel
de.
Gerard van den Berg karakteriseert
.Mensen, mensen, mensen” als een niet
gemakkelijk programma. „Voor buiten
staanders lijkt het zo eenvoudig. Maar
ik kan u verzekeren dat 70 minuten
achtereen praten iets anders is dan hier
en daar eens een kort interview hebben.
Je moet sfeer proberen te scheppen. Je
moet mensen op hun gemak stellen. Je
hebt er bij die niet gemakkelijk praten:
die moet je over de drempel helpen.
Anderen zijn misschien weer te vlot
van de tongriem gesneden en die moet
je proberen enigszins binnen de perken
te houden”.
geheime agent spelen een rol in zijn
film, hoteldeuren gaan open en dicht
net als bij Lubitsch om er steeds weer
de man in of uit, te laten die niet
verwacht werd. Gevatte dialogen krui
sen elkaar met de snelheid die in de
komedie van de jaren ’30 normaal was,
de „verlate reactie” is toegepast zoals
de komiek Edward Everett Horton nog
niet zo lang geleden in een Dick Ca-
vett-show nadrukkelijk demonstreerde
en de auto-achtervolging over de hel
lende straten van San-Francisco is een
parodie op wat Peter Yates liet zien in
„Bullett”.
Voor filmhistorici kan het een spel
letje worden welke genres en stijlen ze
in de potpourri van Peter Bogdanovich
hebben weten te ontdekken, voor het
gewone bioscooppubliek blijft dan nog
altijd een „mad, mad, mad comedy”
over, waarbij het zich ook zonder his
torisch besef ongetwijfeld uitstekend
zal amuseren.
Nachtvoorstellingen. Belangrijke
nachtvoorstellingen zijn te vinden in
Cineac Reguliers Breestraat, waar
Hitchcock’s „North by Northwest” met
Cary Grant, Eva Maria Saint en James
Mason vertoond wordt en in The Mo
vies waar eveneens een Hitchcock, na
melijk „Een vrouw wist te veel” (met
op zaterdagnacht diens „The thirty ni
ne steps”) loopt. Wie ,.Met jouw tanden
in mijn nek” van Roman Polanski niet
kent, kan terecht in City; voor „The
yellow Submariine” moet men naar
Leidseplein Theater en voor Costa-
Grava’s „Un homme de trop” („De
dertiende man”) met Michel Picoli en
Bruno Cremer naar Royal.
r
enz. enz., er is nog heel wat te beleven!
VOOR HET SPROOKJE tenslotte
naar Jacques Demy’s „Ezelshuid”, een
bewerking van het verhaal „Peau d’a-
ne” uit „Contes de ma mere L’Oye”
van Charles Perrault (1628-1703). Een
vrije bewerking uiteraard, maar van
dezelfde charme en lichtvoetigheid als
vroegere sprookj esfilms van Demy,
„Les parapluies de Cherbourg” of ,.The
girls of rochefort”.
by John Ford”).
Bogdanovich bewondert Ford en Ho
ward Hawks en een filmtijdperk als de
jaren ’40 en ’50. Als ik 60 jaar geleden
zou zijn geboren had ik Cary Grant
kunnen regisseren, heeft hij eens ver
zucht tegen een interviewer- Dat heim
wee naar vervlogen tijden blijkt heel
sterk uit „The last picture show” in
zijn geheel en uit filmfragmenten van
oude films die zowel in „Targets” als
in „The last picture show” steeds op
duiken als er ergens op de scène een
TV-toestel voorkomt of de actie zich in
een bioscoop afspeelt.
In „Targets” krijgen we een stukje
„The terror” van leermeester Corman
te zien en iets uit Hawks’ „The crimi
nal code”, in „The last picture show” is
het opnieuw Hawks die via „Red Ri
ver” geciteerd wordt en verder Minnel
li’s „Father of the bride”. En „What’s
up, doc?” is volledig een hommage aan
Howard Hawks op wiens voor-oorlogse
film „Bringing up baby” met Kathari
ne Hepburn en Cary Grant het door
Bogdanovich geschreven scenario geïn
spireerd is. In beide film komen al
thans op doortastende manier een ver
strooide professor voor en een verliefd
meisje dat hem op doortastende manier
wil vangen en hem daarbij van het
ene ongewilde avontuur in het andere
stort.
Het is geen acceptabel thema meer
voor een moderne film, maar de veel
zijdige Bogdanovich heeft juist een
voltooid waren. Edie Sedgwick was de
superstar van de jaren ’60 in kringen
die met namen als Warhol, Allen Gins
berg, Viva, Paul America en Roger
Vadim wel ongeveer aangeduid is. Zij
gaf de mode aan en een stijl van leven
die door overmatig druggebruik en een
vorm van zelfvernietiging bepaald
werd. Als zij uit de belangstelling
raakt, na enige jaren het centrum van
een clique te zijn geweest- gaat ze
terug naar huis, waar dure mode
dokters haar behandelen en de ene
drugverslaving door het toedienen van
andere drugmiddelen trachten te be
zweren.
Spaar met Ardita voor baddoeken
met ingeweven de naam van uw baby
(broertje of zusje mag ook).
Let op het pak met de kuikentjes.
Ardita wegwerpluiers -»
De betere luier ftlfjQ fff
bij uw kruidenier. W! UJVVW
unicura i»v, amsterdam p .sttxia 1384
De wethouder is van mening, dat alleen
langs de weg van integratie de gemeente
lijke subsidie voor het muziekleven in de
Domstad kan worden veilig gesteld. Op de
begroting voor het komende jaar van de
gemeente Utrecht is voor het USO bijna
twee miljoen gulden uitgetrokken. Boven
dien heeft het USO een tekort van circa
250.000 gulden over het boekjaar 1971-’72.
Kieboom gelooft niet, dat de gemeente
raad bereid zal zijn om een dergelijk,
ieder jaar stijgend bedrag, ter beschikking
te stellen gezien de grootte van die subsi
die in verhouding tot de andere gemeen
telijke uitageven.
Een globale berekening, dat op verzoek
van de wethouder door deskundigen is
uitgevoerd, leert, dat de orkesten-integra-
tie een besparing van ongeveer 40 procent
zal opleveren, hetgeen over een jaar zal
neerkomen op ongeveer één miljoen gul
den. De verregaande samenwerking tussen
de orkesten in Hilversum en Utrecht, die
overigens het komende seizoen nog niet
zal worden doorgevoerd, zal zeker tot
gevolg hebben dat Hilversum en Utrecht
minder musici nodig zullen hebben dan de
orkesten nu te zamen bezitten. Mede ge
zien een aantal oudere musici, gelooft
Kieboom niet dat een afvloeiingsregeling
problemen zal oproepen. Misschien zou
zelfs volstaan kunnen worden met een
personeelsstop.
Het is niet de bedoeling, dat de integra
tie met zich meebrengt, dat Utrecht min
der concerten per seizoen zal krijgen. De
concerten moeten de gemeente alleen
minder geld gaan kosten. De positie van
dirigent Paul Huppert, die ook radio-
orkesten regelmatig dirigeert, behoeft niet
aangetast te worden.
Wat slecht te repareren lijkt
lukt met PORION, de in Zwitserland
ontwikkelde universele kunsthars
VUL/STOP/PLAMUUR-MASSA.
Gebruiksgereed, geen verlies van
resten, onbeperkt houdbaar. On
misbaar bij elk karwei. Hecht op al
les; op hout, steen, beton, metaal,
tegels, glas, noem maar op, en zowel
op droge als vochtige ondergrond.
Onschadelijkvoorde handen. Krimpt
niet, zet niet uit, scheurt niet.
1 kg ƒ8.55, 2 kg ƒ15.30, 5 kg ƒ29.95
(Van onze RTV-redactie)
HAAG. De TROS-TV krijgt
1 oktober de vrijdag als vaste
zendavond. De TROS was tegen deze aan
wijzing door het NOS-bestuur in beroep
gegaan bij minister Engels van Cultuur,
Recreatie en Maatschappelijk Werk, maar
deze heeft TROS-directeur Landré telefo
nisch laten weten dat het beroep is ver
worpen. Een officiële brief volgt.
De TROS heeft tot dusver op donderdag
uitgezonden met de VPRO op het andere
net. Op vrijdag krijgt de TROS afwisse
lend één van de grote omroepverenigingen
(AVRO, KRO, NCRV, VARA) tegenover
zich. Dit schijnt de reden van het beroep
te zijn geweest- De VPRO trekt door zijn
soort programma’s relatief weinig kijkers.
Velen vluchten naar de TROS. De TROS
heeft als officiële reden van het beroep
opgegeven dat de donderdag een typische
TROS-avond is geworden. Op vrijdag is
de TROS bovendien verplicht een week-
endprogramma te brengen.
Het NOS-bestuur heeft de TROS met 15
stemmen voor, 3 tegen en 2 onthoudingen
naar de vrijdag verwezen omdat donder
dags voortaan gedurende twee keer per
drie weken op één van de zenders zowel
de VPRO als de EO komen, met op de
andere zender een wisselende tegenspeler.
De derde week hebben de VPRO en de
EO op donderdag elk een zender. Aanvan
kelijk was de EO, die per week 2 Vs uur
zendtijd heeft, de woensdagavond op Ne
derland toegewezen, maar daar had de
omdat ze dan zou
met speelfilms en
programma’s, die hem als ex-medewerker
van NCRV’s vroegere actualiteitenrubriek
Attentie” niet waardig zijn. „Doe jij zo’n
programma, zeggen de mensen dan tegen
mij. Nou, dat vind ik getuigen van hoog
moed. Ik heb „Zo vader, zo zoon” gedaan
omdat ik het een plezierige gedachte
vond, dat ik er ontzettend veel mensen
mee bereikte. Veel meer mensen dan je
van je leven zult ontmoeten. Schitterend,
vind ik dat!”.
Het is volgend Gerard van den Berg
onzin znij programma met „Mies-en-scène”
van Mies Bouwman of „Voor de vuist
weg” van Willem Duys te vergelijken.
„Zij werken ofg werkten met een duidelijk
andere formule. Ik gebruik geen grote
spectaculaire showelementen. Ik laat een
voudige mensen zien en horen, die iets
boeiends hebben te zeggen. Daarom mag
vooral het eerste jaar nog niemand mij met
andere personality-shows vergelijken.
Van den Berg beschouwt het ten slotte
als een „onderscheiding” dat komende
winter „Mensen, mensen, mensen” iedere
maand op het scherm zal komen. „Het is
een mooie kans om te bewijzen dat er
van het programma iets te maken valt”.
Gerard maakt er geen geheim van. Hij
gaat door. Voor al die mensen, die „Men
sen, mensen, mensen” graag zien. Ondanks
de kritiek van de pers.
HILVERSUM. De NOS brengt dins
dag 25 juli van half acht tot tien uur
’s avonds via Hilversum I een rechtstreek
se uitzending van een concert in de serie
Henry Wood Promenade. Dit concert, dat
wordt uitgevoerd door de New Philhar-
monia Orchestra onder leiding van Char
les Mackerras wordt gegeven in de Royal
Albert Hall in Londen. Medewerkenden
zijn onder anderen Felicity Palmer,' so
praan; Maureen Lehane, alt, Alexander
Yo.ing, tenor; Benjamin Luxon, bariton.
r'’vid Mason, trompet en het koor van de
BBC.
..et thema van het concert is „Haydn in
de jaren 1790”. Uitgevoerd worden onder
andere de Theresienmesse, het Trompet-
concert in E grote terts en de vierde akte
uit Orfeo ed Euridice.
V- -
Ook Van den Berg vindt dagbladcritici
erg belangrijk, omdat zij over het alge
meen „vakmensen” zijn, die er wat meer
van weten dan „een kijker”. Maar nog
belangrijker vindt hij de grote groep kij
kers, die kennelijk zijn programma waar
deert. „De criticus is namelijk ook maar
één kijker, die er dan inderdaad misschien
beter over kan oordelen. Je kunt het niet
iedereen naar de zin maken. Bij Spasski-
Fischer heb je mensen, die op de hand
van Fischer zijn en een andere groep, die
Spasski graag ziet winnen. En nog een
groep die helemaal niet van schaken
houdt. Doe dan alle mensen met een
schaakuitzending maar eens een plezier”.
Collega’s hebben Gerard van den Berg
wel eens verweten dat hij programma’s
zoals „Zo vader, zo zoon” en nu „Mensen,
mensen, mensen” presenteert. Het zijn
TERWIJL ZICH IN ons land en dus
ook in Amsterdam een aftakeling van
die spaarzame hittegolven ontwikkelt
die in de historie van De Bilt waar
schijnlijk wel een plaatsje zal krijgen,
komen de hoofdstedelijke bioscopen
met niet minder dan vier min of meer
belangrijke premieres, waaronder een
wereldpremiere, wat op zichzelf al bij
na even uniek is als het warme weer
dat het bioscoopbezoek niet bepaald zal
stimuleren.
Maar goed, de echte filmvriend zal
zich niet laten weerhouden om bij
voorbeeld, de nieuwste film van Jac
ques Demy, „Peau d’ane” in Alhambra
te gaan zien of vóór ieder ander ter
wereld kennis te kunnen nemen van
„Ciao Manhattan”, waarvan Leidseplein
Theater en Cinétol de oer-premiere
geven. En voor hele lichte kost, waar
bij hij zich helemaal niet hoeft in te
spannen kan hij dan altijd terecht in
City, waar overdag de kinderen met
„Nieuwe avonturen van Tom en Jerry”
worden beziggehouden en ’s avonds een
iets volwassener publiek met „De kapi
tein kan me nog meer vertellen”
oorspronkelijke titel kort en bondig
„Der Kapitan”, waarin onder regie van
Kurt Hoffmann het museumstuk van
de Duitse humor Heinz Rühmann lei
ding geeft aan leuke belevenissen op
zee.
Maar allereerst een nieuwe film in
Kriterion, „Family life” van Kenneth
Loath, door onze pathetische impor
teurs de afstotende titel Verscheurd
leven” meegegeven. De ironie van de
Engelse titel is juist typerend voor een
film die zich onthoudt van opge
schroefde kreten en met een minimum
aan explosieve emoties laat zien hoe
met de beste bedoelingen van een zo
genaamd „begrijpend” ouderpaar het
leven van een jong meisje kapot wordt
gemaakt. Een maand geleden zijn we
uitvoerig ingegaan op de film van
Kenneth Loath (hij maakte ook Poor
cow) die zowel een beeld geeft van de
Langzame geestelijkeaftakeling van het
meisje Janice als van de medeplichti
gen aan haar ondergang, de domme,
zelfgenoegzame ouders die geen andere
moraal kennen dan die ze uit de Victo
riaanse tijd hebben overgeërfd en die
zjch afgesloten hebben van alle maat
schappelijke veranderingen van de
laatste jaren. Een evenwichtig gemaak
te, niet-sensationele film, boeiend en
de
er
Ryan O’Neal (van Love Story)
speelt samen met Barbra Streisand
de hoofdrollen in Peter Bogdano-
vichs film „What’s up, doc?”
Er zijn, vooral van de zijde van de tv-
critici, nogal wat op- en aanmerkingen op
het programma gemaakt. Het uit 26 men
sen bestaande vast publiek in de studio
zou door Van den Berg te weinig aan het
woord worden gelaten. Er zou bovendien
te risicoloos met de zendtijd worden om
gesprongen. Als iemand bijvoorbeeld in
het kostbare bezit van een 2 meter hoge
sanseveria is, dan laat Van den Berg in
het algemeen de bewuste persoon niet
met sanseveria en al naar de studio ko
men, maar laat hij er simpelweg een foto
van zien. Met een man als Willem Duys is
dat anders. Die haalt olifanten onder de
schijnwerpers als dat moet.
Maar Gerard van den berg, spreekt de
risicoloze aanpak var „Mensen, mensen,
mensen” tegen. „Je zou er maar voor
staan: een 70 minuten lang live-program-
ma presenteren. Dat is zo groot als het
gat van Witteveen en je valt er ontzet
tend gemakkelijk in. En dan het verwijt
dat het publiek niet aan het woord zou
komen. Men vergeet dat zoiets moet
groeien. Misschien heb ik ze in de eerste
twee uitzendingen iets te weinig gelegen
heid tot meepraten gegeven. Maar dat
gaat veranderen. Ook die mensen moeten
hun verlegenheid voor de camera kwijt.
Bovendien, een programma als „De vuist”
heeft historie gemaakt. De presentator
van zo’n programma kan zich permitteren
dat er dingen misgaan”.
Van den Berg wijst er op dat ook
•.Mensen, mensen, mensen”, waarvan de
vierde en vijfde aflevering respectievelijk
4 en 30 augustus worden uitgezonden, een
aanlooptijd nodig heeft. „Je moet allerlei
nieuwe technieken toepassen, waarvan je
nauwelijks het bestaan weet. Die moet je
gewoon nog uitproberen. En daar is tijd
voor nodig”.
Hij put veel moed uit de waarderings
cijfers van het continue Hilversumse kijk
onderzoek. Tussen programma één en
twee steeg de waardering van „een kleine
zeven” (6,9) naar „een dikke zeven” (7,2).
En daarover is Gerard van den Berg
zeker niet ontevreden. „Het is uitgeslo
ten”, zegt hij, „dat een dergelijk program
ma direct de eerste keer een doorslagge
vend succes is. De kijkers moeten aan de
nieuwe formule wennen. Ze moeten jou
en het programma leren kennen en her
kennen. Daar gaat het om. En ik heb
gewoon goede moed voor de toekomst”.
voorbij genre van filmcomedie willen
imiteren, als ’t ware om ermee aan te
tonen dat in de filmhistorie niets ver
ouderd is. Of hij zijn stelling heeft
weten te bewijzen, zal straks het pu
bliek moeten uitmaken n.l. in het be
gin nogal moeilijk de stoere, gebruinde
O’Ryan als een verlegen, onpraktische,
in zijn studie van muzikale gesteen
ten) geabsorbeerde geleerde te accepte
ren. En het soort avonturen en misver
standen dat de voortvarende Barbera
Streisand geestig en hartveroverend
weet te ontketenen is ook niet bepaald
van deze tijd.
Maar Bogdanovich is behalve film
kenner hij is bezig samen met Orson
Welles diens biografie te schrijven) ook
een energiek en inentief filmer die al
zijn krachten heeft gemobiliseerd om
een sterk aansprekende klucht te ma
ken. Hij combineert daarbij de zoge
naamde „sophisticated comedy” vol di
alogen, met de puurste slapstick, com
pleet met alle denkbare achtervol-
gingsmotieven en valpartijen en dat
alles in een adembenemend tempo dat
geen tijd laat tot onderzoek naar logica
of normen van aanvaardbare mogelijk
heden. De spion en de achtervolgende
b-omroep is gewor
den heeft ze recht op meer dan één avond
zendtijd per week. De andere TROS-avon-
den zwerven door de week. De teams
AVRO-KRO en NCRV-VARA houden
bun vaste maandag- of dinsdagavond en
hebben eveneens nog zwervende avonden.
Woensdag op Nederland-1 en zondag op
Nederland-2 blijven NOS-avonden,
jeugd in de jaren 50 met als saaie
achtergrond een sfeerloos, dood stadje
Texas werd een groot succes en ieder
een boog zich geïntrigeerd over de
voorgeschiedenis van deze nieuwkomer
die het met één slag scheen te hebben
gemaakt. Het bleek dat de nu 32-jarige
Peter Bogdanovich zich zijn hele leven
met film heeft bezig gehouden, in ge
dachten althans, maar pas vijf jaar
geleden zijn eerste kans kreeg iets op
dat gebied te presteren. Dat was als
assistent-regisseur bij Roger Corman
toen deze „Wild angels” met Peter
Fonda en Nancy Sinatra filmde.
Het contact met Corman ontstond
nadat Bogdanovich met enige misluk
kingen als toneelregisseur off-Broad-
way achter zich, naar Califomië ver
huisde, filmrecencies voor onder andere
Esquire ging schrijven en Corman ont
moette. Deze vroeg hem toen een
filmscript te schrijven en later hem te
assisteren bij zijn „horror”-film over
een bende jonge motorduiveis die een
streek terroriseerden. Het vele „over”-
werk dat zijn assistent daarbij ver
richtte, beloonde Corman met geld te
steken in een eerste poging van Bogda-
nivich om helemaal alleen een eigen
film te maken.
Het werd „Targets”, waarin Boris
Karloff een oude, brommerige acteur
van griezelfilms speelt die er mee wil
stoppen en op de première-avond van
zijn laatste film geconfronteerd wordt
met een pathologische massa-moorde-
naar. De ontmoeting van twee werel
den, waarin geweld en verschrikking
op verschillende wijzen functioneerden,
is bijzonder kundig door de debuteren
de filmer voorbereid en „Targets” werd
behalve een effectieve thriller een in
telligent gemaakte film, waarin de ma
ker zich duidelijk ontpopt als kenner
van de typische elementen van een
bepaald genre. Niet zo verwonderlijk
bij iemand die veel over film en film
historie had geschreven en een jaar
later bijvoorbeeld een documentaire
over John Ford zou maken „Directed
OOK IN „CIAO! MANHATTAN”
gaat het om de ondergang van een
jonge vrouw, ditmaal een werkelijk
levensverhaal en wel over Edie Sedg
wick, dochter van rijke Californische
ouders die na een wilde New Yorkse
periode als foto-model en filmactrice
in 1971, kort nadat de opnamen van
haar semi-authentiek levensverhaal
„The last picture show” bevorderde,
voor, maar niet uitsluitend in Amerika,
Bogdanovich’s doorbraak naar de be
kendheid. De weinig kostbare, weinig
spectaculaire film over opgroeiende
