CHINESE GRAFKELDER NA 2000
JAAR IN GOEDE STAAT GEVONDEN
UNIEKE VONDSTEN IN
DE PROVINCIE HOENAN
Het raadsel Raspoetin
of martelaar
monster
RT”
i 1
Goed geconserveerd
I i
Verering en vijandschap
Raspoetin en het hof
De kroonprins
Zijden vlag
O ia
1
4
15
ZATERDAG 2
DECEMBER
1972
Erbij
HV
■i
Het lijk van de prinses op de onderzoektafel: gaaf na 2000 jaar.
Een paar schoentjes.
synode in
GREGORY’’.
DR. P. H. SCHÖDER
leeft op
ebergen
iet Ge
lid kun-
ellingen
die nu
;evormd
it vorig
■ormden
profes-
k werd
de heeft
Ie harde
eschuldi-
sverstan-
en rond
iak-Kui-
iring in
ar vast
verschil
:le uitleg
Istukken
gesprek
Kuitert
Een van de gevonden muziekinstru
menten.
Volledig
Alexandra
vertrouwen
verwierf
De beschildering is aangebracht in
fijne, gelijkmatig gekleurde lijnen en
vlakken. Hierbij is gebruik gemaakt
van vermiljoen en andere, blauwe en
groene, minerale verfstoffen. Door - de
sterke kleurkontrasten biedt het geheel
een fascinerende aanblik. De uitbeel
ding van de mens- en dierfiguren is
Berkhof
iet stuk, j
en maar
van kleur. Het is voor de eerste maal
in de geschiedenis van de Chinese ar
cheologie dat een dergelijke kostbare
grafkist is gevonden.
Gregory Efimovich, dat wil zeggen:
de zoon van Efim, was in november
1872, nu honderd jaar geleden, geboren
als zoon van een eenvoudige boer in
Pokrovskoe, een dorp in het westen
van Siberië. Er is een verhaal dat hij
als jongen van twaalf jaar zonder
aarzelen een paardendief aanwees en
daardoor toen al de reputatie kreeg
„het tweede gezicht” te bezitten.
Een jaar of wat later verwierf hij om
zijn gedrag jegens de dorpsmeisjes de
bijnaam Raspoetin, Russisch voor: de
losbandige, de liederlijke. De jongen
leidde een zwervend leven, maar
schijnt ook maanden te hebben door
gebracht in het klooster van een sekte
die geloofde dat zonde de eerste stap is
op de weg naar heiligheid en dat in
wilde uitgelatenheid bedreven ontucht
beschouwd moet worden als de hoogste
vorm van godsverering. Toen Raspoetin
twintig jaar oud was, keerde hij naar
zijn dorp terug en trouwde een blond
boerenmeisje dat hem vier kinderen
schonk. Eens toen hij het land be
ploegde, had hij een visioen en ver
klaarde dat hem was aangezegd dat hij
een pelgrimstocht moest ondernemen.
Hij legde te voet een afstand van meer
en wit. De motieven daarop zijn inge
weven, geborduurd of geschilderd en
bestaan uit fraaie wolkformaties, aller
hande dieren en hoofdzakelijk ruitvor
mige geometrische figuren.
Sommige zijdeweefsels zijn van een
uitzonderlijke fijnheid: er is een zijden
kledingstuk bij, van honderdachtentwin-
tig cm lengte, met honderdnegentig cm
lange mouwen, dat niet méér weegt
dan negenenveertig gram; verder een
lap zijden stof ter breedte van negen
enveertig cm en met een lengte van
vijfenveertig cm, dat slechts 2,8 gram
weegt!
dan 3000 kilometer af naar een kloos
ter op de berg Athos in het noorden
van Griekenland.
Na zijn terugkeer werd hij door
velen vereerd als een Man Gods, een
Heilige, een genezer van zieken en een
helderziende. Dagenlang lag hij in de
kille, vochtige kelder onder zijn boer
derij op de naakte vloer om zijn zondi
ge lichaam te kastijden en boete te
doen. Men hoorde hem bidden, klagen
en jammeren. Maar dan opeens gingen
zijn klachten over in een jubelend
zingen van psalmen en kerkliederen.
Velen die het hoorden, bekruisten zich,
knielden neer en voegden hun stem bij
de zijne. Maar anderen zagen een ge
vaarlijke ketter in hem en eisten een
onderzoek naar zijn geloof. Gregory
onttrok zich daaraan door vrouw en
kinderen te verlaten en naar het wes
ten te trekken. In 1905 dook hij in St.
Petersburg op.
In de kist rustte het lichaam van
een vrouw, 154*/i cm lang; het gelaat
was naar boven, de voeten naar het
zuiden gericht, de armen lagen tegen
het lichaam. Het verkeerde in uitstekend
geconserveerde toestand.
Deskundigen van het medisch instituut
van Hoenan konstateerden bij hun on
derzoek dat het onderhuidsweefsel zijn
elasticiteit grotendeels heeft bewaard
en dat de vezels nog zeer duidelijk te
herkennen zijn. De kleur van de dijslag-
ader gelijkt op die van een pas
overledene. Na injecteren van een an-
tisepticum vertoonde het celweefsel
een lichte zwelling en nam geleidelijk
de ingebrachte stof in zich op. Op de
linker long bevond zich een tweetal
verkalkte plekjes ter grootte van een
sojaboon.
In zijn geheel zowel als in zijn
onderdelen vormt deze grafkelder een
duidelijke weerspiegeling van het eco
nomisch en kultureel niveau van de
adelstand in het begintijdperk van de
Oostelijke Han-dynastie. Voor het ar
cheologisch onderzoek is het, naar al
gemeen wordt aangenomen, een weer
galoze aanwinst, eveneens voor de stu
die der feodale verhoudingen in het
vroegere China. Het artikel in afleve
ring 9/1972 van het esperanto-talige
maandblad „EI Popola Cinio”, waaraan
bovenstaande zakelijke opsomming is
ontleend, gaat vergezeld van een aantal
kleurenillustraties, die, beter dan elke
beschrijving, een indruk geven van de
overrompelende pracht der gevonden
objecten.
De grafkelder zelf heeft, van noord
naar zuid gemeten, een lengte van 20
meter; hij is achttien meter breed en
zestien meter diep, en was opgevuld
met stevig aangestampte gele, bruine
en rode aarde. Rondom de buitenste
houten tombe was een dertig tot veer
tig centimeter dikke laag houtskool
aangebracht, met een totaalgewicht
van meer dan vijfduizend kilogram.
Deze houtskoollaag was op zijn beurt
omgeven door een laag klei.
De drie elkaar omsluitende tomben
en de drie kisten rustten op drie hou
ten balken op de bodem van de kelder;
tapse houten pennen werden gebruikt
bij de bevestiging van de planken,
Eind april van dit jaar is door een team van Chinese archeo
logen een meer dan twintig eeuwen oude grafkelder blootge
legd. Deze bevond zich bij Mavangdoej, de oostelijke voorstad
van Tsjangsjan, in de Chinese provincie Hoenan. Sinds kort zijn
er wat meer bijzonderheden bekend geworden over deze vondst
De tomben, de kisten, het lijk en de talrijke daarbij aangetrof
fen voorwerpen bleken uitstekend bewaard gebleven te zijn.
Als het waardevolste deel van de
gehele vondst wordt beschouwd de
kleurig beschilderde zijden vlag, waar
mee de binnenste kist was bedekt.
Deze vlag heeft een lengte van twee-
honderdvijf cm, aan de bovenkant een
breedte van tweeënnegentig, aan de
onderkant van 47,7 cm. Op de vier
hoeken zijn wimpels aangenaaid.
toen de achtjarige troonopvolger Alexis
die wilde gaan roeien, struikelde, viel
en een blauwe plek op zijn dij opliep.
Alras ontstond een uiterst pijnlijke
zwelling die door de ijlings ontboden
artsen niet kon worden bezworen. Het
kind kreeg hoge koorts, zijn moeder
week niet van zijn bed en zond ten
slotte in haar wanhoop een telegram
naar Raspoetin. Zijn telegrafisch ant
woord luidde: „God heeft uw tranen
gezien en uw gebeden gehoord. Wees
niet bezorgd. Het kind zal niet sterven.
De artsen moeten hem met rust laten.”
De volgende dag was Alexis’ tempera
tuur gedaald, de pijn was verminderd
en het kind viel in een gezonde slaap.
Een drietal edelen besloot daarop de
gevaarlijke monnik te liquideren. Twee
hunner hebben daarover later een boek
geschreven. De bekendste moordenaar
was prins Felix Yoessoepoff, die be
hoorde tot de rijkste en aanzienlijkste
families van het tsaristische Rusland.
Men neemt aan dat zijn verslag van de
dramatische dood van Raspoetin in
hoofdtrekken juist is, hoe ongeloof
waardig het ook klinkt. Het komt hier
op neer dat Yoessoepoff Raspoetin in
zijn woning uitnodigde en hem met
cyaankali vergiftigde wijn opdrong.
Toen dit middel niet werkte schoot hij
hem van achteren neer; de monnik
evenwel richtte zich na enige tijd weer
op en vluchtte de tuin in. De tweede
moordenaar achtervolgde hem en loste
opnieuw drie schoten op hem. Het
drietal bond het lijk in een zak en
gooide die in een bijt in de Newa.
Toen drie dagen later het lichaam
werd gevonden, bleek dat Raspoetin
noch door het vergif noch door de
schoten, maar door verdrinking om het
d ook de
^trusting i
aanhan- I
p elkaar j
eed ook I
inte ver-
ddingge- I
woord” I
Tevens I
sverd op I
die - zo I
"dt door I
i egoïs-
dat veel
met de
n tussen
en hun
ren van deze eeuw het middelpunt van
aanhangers van allerlei mystieke stro
mingen en occulte bewegingen, die de
vreemde monnik, wiens roep hem al
was voorgegaan, graag in hun midden
opnamen en bij hun experimenten be
trokken. Het is dus niet verwonderlijk
dat ook in hofkringen gesproken werd
over de vreemde starets Raspoetin.
De naam starets werd in Russische
kloosters gegeven aan bejaarde monni
ken die een leven van zelfverlooche
ning en onthouding leidden en tot wie
gelovigen zich wendden om voorlich
ting en raad in moeilijkheden vooral
van godsdienstige aard. Veelal schreef
men hun bovennatuurlijke gaven toe.
En het is wel zeker dat Raspoetin
daarover beschikte. Van „onthouding”
was bij hem evenwel geen sprake,
noch wat vrouwen noch wat drank
betreft. Die zijde van zijn wezen bleef
evenwel voor het tsarenpaar verbor
gen.
Raspoetin kwam aan het hof als een
man Gods, een heilige en dat hij
tevens een duivel was, hebben zij nooit
willen of kunnen geloven. En dat is
volkomen begrijpelijk.
In de eerste plaats maakte Raspoetin
op iedereen die hem leerde kennen een
bijzondere indruk. Men vergat al heel
gauw zijn beslijkte laarzen, zijn boe
renkiel, zijn vuile nagels en zijn ruige
baard voor de vreemde macht van zijn
ogen die lichtblauw en doordringend
waren, een eigenaardig magnetisme
schenen uit te stralen en een hypnoti
sche invloed uitoefenden waaraan zelfs
sterke persoonlijkheden zich nauwe
lijks konden ontworstelen.
Bovendien sprak hij als een door
God geïnspireerd prediker met een
klankrijke stem. Hij noemde zichzelf
een nederige boeteling, een bekeerde
zondaar die het vlees kastijdde, maar
die wist dat hij slechts van Gods
genade afhankelijk was. Merkwaardig
was dat kinderen zich zo tot hem
aangetrokken voelden. De dochtertjes
van de tsaar, maar vooral de kleine
troonopvolger konden niet genoeg krij
gen van de verhalen die de monnik
met zijn melodieuze stem vertelde. Het
waren oude Russische sprookjes en
vertelsels en de kinderen hingen aan
zijn lippen. Dikwijls luisterde ook de
tsarina glimlachend toe.
De vrouw is naar alle waarschijn
lijkheid op vijfenvijftigjarige leeftijd
overleden. Het lichaam is gewikkeld in
een aantal kledingstukken, tezamen
twintig lagen, en was van voet tot
hoofd omwonden met negen zijden
windsels. Dit geheel is weer bedekt
met een gewatteerd geelzijden kleding
stuk, met zilverkleurige versieringen
beschilderd; daarover een tweede ge
watteerd zijden kleed, ditmaal echter
met geborduurde versieringen.
Uit de opschriften op de in kist en
tombe aangetroffen voorwerpen kan
worden opgemaakt, dat de overleden
vrouw een lid is geweest van de fami
lie van de edeling Dahjoe (Liloen,
Hien, Pengzoe), levend tijdens de
regeringsperiode van de keizers Hiau-
hoejdi en Gingdi (193-141 v. Chr.) uit
de oostelijke Han-dynastie.
Het graf bevatte meer dan duizend
verschillende voorwerpen, vervaardigd
uit zeer uiteenlopende materialen zoals
zijde, lakwerk, hout, bamboe en aarde
werk. Ook werden er verscheidene
soorten levensmiddelen gevonden.
Onder de meer dan honderdtwintig
stukken zijdewerk trof men zowel
komplete kledingstukken aan als onbe
werkte stukken zijde van diverse
weefstrukturen. De kleuren daarvan
zijn bruin, purperrood, grijs, vermil
joen, geelbruin, lichtgeel, blauw, groen
onzeker-
dé syno-
gemeen-
'ordt, dat
geschapen
ook goed
ge onge
vend van
mgehoor-
:rs, zoals
3 wordt
belijdenis
leemt en
de ver
in d) dat
n bevrijd
nd heils-
ie Adam,
Christus”.!
op het
elde zich
levendig en geraffineerd. Hetzelfde kan
gezegd worden van de landschappen,
de scènes van menselijke bedrijvigheid,
ontleend aan het dagelijks leven van
die tijd, én van de taferelen die een
beeld trachten te geven van het leven
in het hiernamaals, gebaseerd op des
tijds gangbare legenden. Deze schilde
ring, waarin op harmonieuze wijze zo
geheel uiteenlopende onderwerpen tot
één homogeen geheel zijn verenigd, is
een vrijwel onovertroffen meesterwerk
der Chinese zijdeschilderkunst.
In sommige werden nog minieme
resten van kippebotjes, lotuswortels,
vissen en enige soorten graan- en
rijstspijzen gevonden.
Van de honderdtweeënzestig uit hout
vervaardigde mensfiguren, in groot en
klein formaat (de grote in staande, dan
wel zittende houding), zijn er enige
aangekleed, andere in kleur beschil
derd. De kleinste zijn gemaakt uit
takken en hebben allen een zwartbe-
schilderd gezicht, terwijl drie ervan
zijn gehuld in zijden of linnen kleding.
Een indrukwekkend geheel vormt de
groep van achttien geklede en acht
beschilderde figuren, waarvan de drie
in staande houding waarschijnlijk be
dienden voorstellen, terwijl de overige
drieëntwintig, uitgerust met muziekin
strumenten, samen een orkest vormen.
Tegenover hen die in de starets een
heilige zagen aan wie alleen Ruslands
belangen ter harte gingen, stonden ve
len die de Siberische boer als een
steeds groter gevaar voor het vader
land beschouwden. Niet alleen zijn
hartstochtelijke uitbarstingen van
drankzucht en seksualiteit bezorgden
hem vijanden, maar ook de rigoureuze
wijze waarop hij ontslagen en benoe
mingen van hoge functionarissen wist
door te drijven. In 1917 waagde een
der leden van de Doema, de zogenoem
de volksvertegenwoordiging, het in het
openbaar de „duistere nachten” aan de
kaak te stellen die Ruslands lot in
handen hielden. „Met een aanbeveling
van Raspoetin riep hij uit, komen in
dit land de minderwaardigste figuren
tot de hoogste posten. De revolutie
dreigt zo lang een obscure Siberische
boer Rusland regeert.”
Toen na de verschrikkelijke neder
laag der Russische legers bij Tannen
berg tsaar Nicolaas II naar het front
ijlde, waar hij enige maanden later het
opperbevel op zich nam, werd de posi
tie van de tsarina in Petrograd veel
belangrijken: zij trad als regentes op.
En daarmee nam de invloed van Ras
poetin mateloos toe. In de honderden
brieven die de tsaar en de tsarina in de
oorlogsjaren wisselden en die na hun
dood zijn gevonden en gepubliceerd, is
telkens weer sprake van onze vriend
(met een hoofdletter) die adviezen gaf
over zaken van leven en dood. Soms
waren de raadgevingen van de starets
zinvol en verstandig, maar dikwijls liet
hij zich meer leiden door persoonlijke
anti- en sympathieën dan door het
landsbelang. Óf iemand tot minister
benoemd werd of uit die functie werd
ontslagen, hing weldra van hem af.
Weliswaar had Raspoetin zich gekant
tegen deelneming van Rusland aan de
oorlog en daardoor was in 1914 zijn
invloed op Nicolaas en zijn vrouw wel
verzwakt, maar door een onverwachte
gebeurtenis herstelde hij even plotse
ling als volkomen zijn gezag. Bij een
spoorwegongeluk nabij Petrograd werd
een hofdame van de tsarina zo zwaar
gewond dat de artsen haar opgaven.
Het keizerlijke echtpaar stond bij haar
sterfbed toen Raspoetin, die in allerijl
was gewaarschuwd, binnentrad. Het
besloten
’era men
hillende
st breed
>m met I
iergelij- I
opko-
over de
uit de I
:oncrete I
len on- I
Wat het verband tussen het telegram
en de genezing ook mag zijn geweest,
het is duidelijk dat de tsarina in Ras
poetin de redder van haar zoontje zag
en begrijpelijk dat zij hem sindsdien
volkomen en blind in alle opzichten
vertrouwde, niet alleen waar het de
kroonprins betrof, maar ook in zaken
van staat. En daar kreeg zij mee te
maken.
voor de
de open
in moest
ils syno-
emeenten
de vaak
1 op wel
ond. dat
synodale
len kun-
ngen: ds
imeenten
den, die
ken van
■oordeeld
het Gc-
wijfelen
gesprek,
n lieten
gepraat
liik.
Op 16 december 1916 werd Raspoetin vermoord. Er is een brief over
die hij in het begin van dezelfde maand schreef aan de Tsaar aller
Russen, Nicolaas II, een uiterst merkwaardige brief waaruit ik het
volgende citeer:
„Ik schrijf en laat deze brief na in St. Petersburg. Ik voel dat ik vóór
1 januari zal sterven en ik wil aan het Russische volk, aan Vadertje
Tsaar, aan de Moeder van Rusland en hun kinderen en aan Rusland
zelf zeggen wat zij moeten weten. Als ik word gedood door gewone
misdadigers of door mijn broeders de Russische boeren, heeft u, Tsaar
van Rusland, niets te vrezen. Ge zult blijven regeren en uw nakome
lingen na u voor honderden jaren. Maar als ik word vermoord door
edelen, als zij mijn bloed vergieten, zullen broeders broeders doden, zij
zullen elkaar haten en doden en over 25 jaar zullen er geen edelen
meer zijn. Vadertje Tsaar als de klok luidt die de dood van Gregory
Raspoetin meldt, dan moet ge dit weten: als het de uwen waren die
mij doodden, dan zal niemand van uw familie langer dan twee jaar
leven. Zij zullen worden gedood door het Russische volk. Ik zal gedood
worden. Ik behoor niet meer tot de levenden. Bid, bid en wees sterk.
Denk aan uw vrouw en kinderen.
Tsaar Nicolaas II en zijn vrouw
Alexandra hadden vijf kinderen, vier
dochters en een zoon, de troonopvolger.
Dit jongetje Alexis, was toen één jaar
oud. Weldra zou blijken dat hij leed
aan hemofilie, een ziekte waaraan al
leen mannen lijden, maar die door
vrouwen wordt overgebracht. Hemofi
lie of bloedziekte, ook wel genoemd de
koninklijke ziekte omdat zij voorkwam
in de regerende vorstenhuizen van En
geland, Spanje en Rusland, is een on
geneeslijke kwaal die voortkomt uit de
structuur der chromosomen. Het bloed
van lijders aan bloederziekte mist het
vermogen te stollen en elke verwon
ding, elke neusbloeding, kan dus dode
lijk zijn, achter ieder stuk speelgoed
kan de dood loeren. Men kan zich
voorstellen in welke angsten ouders
leven, wier kind aan hemofilie lijdt,
met welke zorgen zij het omringen en
hoe toegankelijk zij zijn voor inblazin
gen en suggesties uit hun omgeving,
voor raadgevingen en aanbevelingen.
Nu was St. Petersburg in de beginja-
Merkwaardig is deze brief niet in de
eerste plaats omdat Raspoetin klaar
blijkelijk voelde dat zijn einde nabij
was. De haat jegens hem was zo alge
meen en de bedreigingen aan zijn
adres geuit waren zo veelvuldig dat hij
wel weten moest in welk gevaar zijn
leven voortdurend verkeerde. Merk
waardig is dit geschrift vooral omdat
de schrijver kennelijk niet wist van
welke zijde het gevaar dreigde, maar
er desondanks een profetie aan ver
bond: als ik door edelen vermoord
word, zal een revolutie het huis Roma
nov van de aardbodem wegvagen. De
moordenaars van Raspoetin waren ede
len; drie maanden na zijn dood brak
de Russische revolutie uit en ruim een
jaar later, op 16 juli 1918, werden de
tsaar en de tsarina met hun vijf kinde
ren in hun gevangenis in Jekaterinen-
burg, het tegenwoordige Sverdlovsk, in
koelen bloede door hun bewakers
neergeschoten.
vraag of
belijden
Kuitert -
zondeval
het belij-
lens goed
vindt de
il van de
ef recht-
zelf reli-
eologische
de kerk-
nstanders,
che krin-
rr (zijn?)’
n aange-
idevai als
1.
ts hopen,
is. Eerst
e reacties
ieze zaak
•en danig
was de aanwezigen alsof hij haar met
al zijn geestkracht uit het rijk des
doods terugriep. Toen zei hij: „Zij zal
blijven leven, maar als een invalide”;
hij strompelde de ziekenkamer uit en
zakte in de gang van uitputting ineen.
Zoals Raspoetin had voorspeld, ge
schiedde en van dat ogenblik af kon
niets zijn positie aan het hof meer
schaden.
van keizerin
Raspoetin zich
leven was gekomen nadat hij zich
halverwege had losgemaakt uit de tou
wen waarmee hij was gebonden.
Het is veilig te zeggen dat dit alles
slechts bewijst dat Raspoetin over
meer dan menselijke kracht beschikte.
Voor hen die hem vereerden, bewees
het dat hij ook bovennatuurlijke gaven
bezat. Nicolaas II en zijn vrouw woon
den zijn plechtige begrafenis bij en
strooiden witte bloemen op zijn kist
nadat zij op de borst van de dode een
ikoon en een brief hadden gelegd
waarin zij de heilige martelaar vroegen
hen in zijn gebeden te gedenken.
Op de dag dat de revolutie uitbrak
en de tsaar afstand deed van de rege
ring, heeft een troep soldaten het graf
van Raspoetin geopend, het stoffelijk
overschot op een met benzine overgo
ten houtstapel gegooid en verbrand.
Toen herinnerden sommigen zich dat
de starets had voorspeld: „Mijn li
chaam zal niet in vrede rusten; het zal
worden verbrand en de wind zal mijn
as verspreiden”.
Het raadsel Raspoetin zal wel nooit
worden opgelost. Hij was een man met
twee aangezichten, twee persoonlijkhe
den, een man in wie goed en kwaad,
onthouding en lust, oprechte weemoed
en zondige begeerte om de voorrang
streden. Men heeft hem een roofdier
en een monster genoemd, maar hij
heeft nooit zijn handen met bloed
bevlekt Integendeel: het is waarschijn
lijk dat hii mensenlevens heeft gered.
Als raadgever aan de Kroon heeft hij
velen in het ongeluk gestort, maar
hebzucht en geldzucht waren hem
vreemd. Zo blijft hij een raadsel, de
Heilige Duivel Raspoetin.
De grafkelder werd ontdekt in de meest oostelijk gelegene van de twee
heuvels, die ongeveer vier kilometer uit het centrum van Tsjangsjan
liggen en grotendeels uit samengestampte aarde bestaan. De zandheuvel
heeft een hoogte van twintig meter bij een grondvlak van vijftig tot zes
tig meter. De platte bovenkant van de aardmassa heeft een egaal ronde
vorm met een diameter van ruim twintig meter.
waaruit de kisten en tomben werden
vervaardigd.
Tussen de buitenste en middelste
tombe lagen vier vakken waarin de
voorwerpen die volgens gebruik de
overledene werden meegegeven, een
plaats vonden. De middelste en binnen
ste tombe lagen, evenals de drie kisten,
té nauw in elkaar gebed om daartussen
iets te kunnen onderbrengen. Zijkanten
en deksel van de buitenste en binnen
ste kist zijn uitgevoerd in lakwerk en
kleurig beschilderd. De zwarte onder
grond van de buitenste kist is gedeko-
reerd met wolkmotieven in wit, rood,
zwart, geel en nog enkele andere kleu
ren. Tussen deze wolken is een groot
aantal monsters zichtbaar, vechtend,
jagend, musicerend, dan wel vogels,
roofdieren, runderen en herten bela
gend. Deksel en zijkanten van de kist
zijn afgezet met een veertien centime
ter brede ornamentatie, gebaseerd op
geometrische motieven.
Ook de koraalrode middelste kist is -
voorzien van in kleur uitgevoerde de
koraties. Het deksel vertoont een af
beelding van twee met elkaar vechten
de tijgers en een tweetal in wolken
gehulde vechtende draken. De afzetting
van de zijkanten bestaat uit een geo
metrisch ornamentiek, waarin bergen,
wolken, draken, vluchtende herten en
afzichtelijke monsters op meesterlijke
wijze zijn verwerkt.
Van de binnenste kist zijn deksel en
zijkanten bekleed met zijde, deels ge
borduurd, deels met prachtige vogelve
ren beplakt. Het borduurwerk bestaat
uit bruine bloemtakmotieven; de opge
plakte veren zijn geel, groen en zwart
wam de
ie verle-
i tijdens
weg van
ta moet I
tergrond
rale Fi- 1
rojecten
te steu-
