Rien van Nunen: vaak voel ik
me verlegen met al die giften
Kennisoverdracht aan zo
groot mogelijk publiek
Zware jongens in
gevangenis-spel
GERARD DE LANGE
NCRV start 28 december financiële hulpactie
HAANSTRA FILMDE GEDRAG VAN MENS EN DIER
3og,
nten
en;
973
order
:en
Tournee Sonja Kehler
in ons land
„THE CAGE” IN MICKERY
x 1
ik- w - X
14
VRIJDAG 8 DECEMBER
15
1972
(Van onze RTV-redactie)
Grillige loopbaan
Herseninhoud
Uitgeteld
Informatie
I
JOAO
51
17
N achtvoorstellingen
Overlevingsregel
Baretten
Filmmuseum
Russen
de merk
im in
iten.
INDESIT
EURty>A
1
Terugblik op TV
BERT HAANSTRA’S „Bij de
beesten af”, die 21 december in
meer dan tien bioscopen zijn
Nederlandse première beleeft,
begint met een dramatisch beeld
van een kluisachtige ruimte,
waarvan de deur langzaam wordt
geopend om de oudste menselijke
schedel te onthullen. Die schedel,
afkomstig van de Homo Habilis,
werd in 1964 door dr. Louis Lea
ky gevonden.
NOORDWIJK Met een non
chalant gebaar grijpt Rien van Nu
nen in de stapel post. „Hier, weer
een aangetekende, maak maar
open, daar zit geld in”, zegt hij zon
der een spoor van twijfel. En inder
daad, tussen het met vlekkerig bal-
point beschreven velletje papier
komt een keurig vijfentwintigje te
voorschijn. Hij legt het geld op zijn
nachtkastje, niet overdreven dank
baar, gewoon tevreden. Het is niet
het eerste vijfentwintigje van deze
dag. „Het is verschrikkelijk fijn van
die mensen dat ze dat doen. Ik voel
me er vaak verlegen mee. Moet je
kijken, dat televisietoestel daar, dat
heb ik ook zomaar gekregen. Ik heb
wel eens gezegd: kan ik dat nou wel
aannemen? Een arbeider, die er net
zo bij ligt als ik, krijgt dat toch ook
niet allemaal. Maar dan zeggen ze
steeds: „Tuurlijk moet je dat aan
nemen. Het zou een belediging zijn
als je ’t niet deed
GERARD DE LANGE
NOORDHOLLANDS PHILHARMONISCH ORKEST
Mensapen in „Bij de beesten af".
RIEN VAN NVNEN
erne
44
I
ADVERTENTIE
0
ADVERTENTIE
Trouwpartij in „Joao en het mes”.
J. HEIJER
gevraa
uit
>5,
i 317622
u
N
T
AMSTERDAM-ROTTERDAM
DEN HAAG-UTRECHT-HAARLEM
HILVERSUM-BREDA
Grote Houtstraat 167
Haarlem
Telefoon 023-316502
Sinds Darwin doordenkend op ont
dekkingen tijdens zijn befaamde reis
met de „Beagle” langs de kusten van
^rtd-Amerika, tot de theorie kwam
dat de mensen van de aap moesten
\erdenh«
>f 12 312
r meerde
t, en za
jzen: GW
s, veram
:oede los
sbject is
belangriji
«N
rme
)-dry,
ssen.
wit,
aux,
rihe.
lm 46
95
dat was-ie helemaal niet. Hij was feite
lijk een zielige jongen, die van pa Stief-
been niks mocht, geen verkeren, geen
geld. Het was juist die ouwe die gemeen
was. Maar de mensen, vooral de ouderen
natuurlijk, zagen dat niet. Die hadden
medelijden met die arme ouwe sukkel.
O, jongens, ik kreeg stapels brieven in
die tijd. Rien, houd je taai, vecht maar
flink van je af, die rotjongen van een
zoon is toch niks waard”.
Over de belangstelling van buiten is
Rien best te spreken. „Sinds ik hier lig,
is het overstelpend. De post dragen ze
soms met zakken vol naar binnen. En,
nogmaals dat geld, ik ben er hardstikke
blij mee, ik kan het erg goed gebrui
ken”. Van antwoorden kan vanzelfspre
kend niets komen. Hij heeft 40.000 brie
ven gekregen. „Als ik daar allemaal op
moest reageren, zou me dat duizenden
guldens aan postzegels kosten”.
Leaky die ongeveer twee maanden
geleden stierf, heeft van 1959 tot aan
zijn dood antropologische studies en
ontdekkingen gedaan in Oost-Afrika,
waar vooral de Olduvai-ravijn ten
Zuid-Oosten van het Victoriameer
zijn arbeidsterrein werd. In het vul
kanische gesteente heeft hij meer dan
20 fossiele skeletten ontdekt die ruim
een miljoen jaar oud waren en waar
van de „Homo Habilis”, de gereed-
schapmakende man, de belangrijkste
ingreep betekende in de tot dan be
staande theorieën over de afstamming
van de mens.
En wat hij vooral ook bijzonder ap
precieert: op 28 december wijdt de
NCRV een speciale TV-uitzending aan
Van Nunen in de vorm van een 75
minuten durende „terugblik” op bijna
alles, waar hij nog zo kort geleden half
Nederland voor aan de kijkkast kluister
de. Het programma, zo is de bedoeling,
moet tevens het begin van een actie
voor Rien zijn. Er moet voor Rien en
zijn gezin gewoon geld worden ingeza
meld. Dat geld zal er wel komen
De ernst, waarmee toen enige criti
ci deze vorm van kunstmatig filmen
meenden te moeten afkeuren, was in
wezen niet minder ridicuul dan de
wijze waarop sommige zich onbespied
wanende mensen in „Zoo” zich in een
beveiligde situatie tegenover dieren
gedroegen.
Maar Haanstra is een te integer
kunstenaar om als het om wereldom
vattende problemen gaat, naar ge
makkelijk succes te streven. Wel wil
hij de wijze van kennis-overdracht
aanpassen aan een zo groot mogelijk
publiek en dat is hem voortreffelijk
gelukt. In zijn confrontatie met de
dierenwereld die uiteraard niet be
perkt blijft tot de mensapen, laat hij
zijn publiek kijken naar ongekende
vaak ook nog nooit verfilmde gedra
gingen van dieren die voor de mees
ten een openbaring zullen zijn en die
de kijkers als het ware dwingen in
het bijbehorend commentaar een be
vestiging te zien van eigen bevindin
gen.
Het is Rick Cluchey, die op zijn 22ste
levenslang kreeg voor roof en ontvoe
ring, maar die elf jaar later in 1966
voorwaardelijk vrij kwam. Zijn redding
was het toneel. Hij richtte in de beruch
te San Quentin-gevangenis een work
shop o pom met medegevangenen toneel
te spelen. In de jaren dat hij zat, speelde
deze workshop 35 stukken, onder andere
een „Wachten op Godot” waarover nu
nog gepraat wordt. Eén van die stukken
schreef Cluchey zelf: „The Cage”. Hij
heeft er volgens het programma
zelf meer dan tweeduizend keer in
gespeeld. Dat doet hij weer, nu in Am
sterdam: een man met een fascinerend
gezicht, waarop het leven zo het een en
ander heeft achtergelaten in weerwil
van twee helblauwe Ierse ogen.
Naast hem spelen drie anderen mee,
die eveneens de gevangeniscel van bin
nen hebben geziene Micil Murphy (51/»
jaar San Quentin en nu voorwaardelijk
vrij), Jonathan Rosen (twee jaar in een
Zweedse cel voor bezit van hasj) en R.
S. Bailey die vast zat voor winkeldief
stallen en valsheid in geschrifte).
Ze spelen vier gevangenen rondom
een smerige closetpot in een overigens
denkbeeldige kooi. Het begin is al met
een raak een rauwe vrijpartij tussen
twee van de celgenoten, Al en Doe. De
derde gevangene Hatchet, houdt zich
daarvan verre. Hij krijgt de andere twee
zover, mee te doen in wat aanvankelijk
onschuldige spelletjes lijken. Deze Hat
chet (gespeeld door Rick Cluchey) wil
generaaltje spelen, vervolgens gods-
dienstje en tenslotte rechtertje. Maar
dan zijn de spelletjes al lang niet meer
de afwijking van een toevallige lijder
aan paranoia, maar ze worden de sym
bolen van de op autoriteit gebaseerde
samenleving, die van haar gevangenen
slachtoffers maakt. Deze ontwikkeling
naar een aanklacht tegen de maatschap
pij maakt de schrijver mogelijk door de
vierde gevangene, een groentje in de cel
die ervan beschuldigd is zijn meisje te
hebben vermoord. De sexuele machts-
WATU ALS CONSUMENT
WEL EVEN MOET WETEN
Gerard de Lange verkoopt
al 20 jaar alle merken
wasautomaten tegen de
laagste prijzen in Europa.
verkoopt uitsluitend met
100% service en Ned.
garantiebewijzen.
bezorgt uw wasautomaat
gratis thuis.
„Ja, het is gek gegaan bij mij. Eerst
kreeg ik geen voet aan de grond. Ik had
een eigen toneelgroepje. Maar dat liep
op niks uit. Toen ben ik even uit de
artiestenwereld gestapt. Walter van der
Kamp van de NCRV heeft me eigenlijk
voor de televisie gehaald. „Omdat ik
zoveel van je hou” uit de Jantjes, daar
ben ik echt mee doorgebroken. Toen heb
ik nog meegespeeld in „Op hoop van
zegen” bij de Nederlandse Comedie. En
daarna kwamen Swiebertje en Stiefbeen.
Hij vertelt dat Piet „Stiefbeen-zoon”
Römer door de meeste mensen in die
tijd als rotzak werd beschouwd. „Maar
DEN HAAG. De Oostduitse actrice
en chansonnière Sonja Kehler geeft van
16 tot en met 22 december tenminste zes
voorstellingen in ons land met liederen
van onder andere Bertolt Brecht, Hans
Eisler, Paul Dessau, Tilo Medek, Georg
Katzer en Helge Jung. Ze wordt begeleid
door vijf solisten van het radio-symfonie
orkest van Oost-Berlijn. Het is voor het
eerst dat ze in ons land optreedt.
Het programma wordt gebracht onder
de titel „Die Hauser sollen nicht bren-
nen”. Het wordt in Nederland gepresen
teerd door het Nederlands centrum van
het Internationaal Theater Instituut.
De première is op 16 december in het
Haagse Ontmoetings-Theater en vervol
gens in het Piccolo-Theater in Rotterdam,
het LAK-theater in Leiden, de Stads
schouwburg in Utrecht en twee keer in
het universiteitstheater in Amsterdam.
Sonja Kehler werd opgeleid in Leipzig.
Ze was aan verscheidene toneelgezel
schappen verbonden voor zij ook in
musicals optrad. Ze zette haar carrière
voort als chansonnière. Zij maakte reeds
toernees door Polen, Tsjecho-Slowakije,
Bulgarije, Algerije, West-Duitsland, Fin
land en Zweden.
Over „Joao” hebben we enige we
ken geleden al geschreven als een
zeer bijzondere speelfilm, waarvoor
Sluizer naar de Braziliaanse binnen
landen is gereisd om er met de au
thentieke bevolking een aangrijpend
drama vast te leggen.
Joao is een oudere veedrijver, een
weduwnaar die zich in de kracht van
zijn leven waant en op die gronden
een jong meisje trouwt. Van dat
ogenblik neemt de jaloezie bezit van
de man, een achterdocht die versterkt
wordt als het huwelijk kinderloos
blijft en Joao ter compensatie rijk
wil worden en vier jaar weg blijft
om te werken op een rubberplantage.
In een door cameraman Jan de
Bont prachtig in beelden gevangen
omgeving speelt zich dit drama af,
traag en dreigend en eindigend in een
onverwachte climax. Een zeldzame
prestatie voor een filmer die niet
alleen in een vreemd land gaat wer
ken, maar ook zich zo intens weet te
verdiepen in een andere mentaliteit.
mag werpen op een schedel met een
hersenvolume van 600 cc., terwijl die,
als de film een half jaar later ge
maakt zou zijn, er een van 900 cc
had moeten zijn. Gelukkig trouwens
dat Haanstra niet zo gespecialiseerd
zijn filmstof benadert dat er een
soort wetenschappelijke verhandeling
met lichtbeelden is ontstaan.
Hoewel alles wat in de film ge
toond en gezegd wordt, volledig voor
de verantwoording komt van een
expert als prof. dr. G. P. Baerends
die van het begin af aan zijn mede
werking aan de film verleend heeft
(daarbij gesecundeerd door andere
prominenten op dit speciale gebied
als dr. Dick Hillenius en drs. Jan
Veen) is „Bij de beesten af” alles
behalve een droog betoog geworden.
B film
g in Amsterdam
HAANSTRA IS van Afrika naar
het Zuidpoolgebied, van India naar
Zuid-Amerika en naar natuurreser
vaten in Amerika gereisd, in totaal
zo’n 175.000 km en hij heeft uit zijn
omvangrijk materiaal de duidelijke
voorbeelden overgehouden van op
welke wijze dieren in hun gedragin
gen de mensen de noodzaak kunnen
leren zich te houden aan bepaalde
overlevingsregels. En verder leert de
film dat de mens als enige uitroeier
van eigen soort, de nodige beschei
denheid niet zou misstaan.
Toen Darwin omstreeks de helft
van de vorige eeuw zijn evolutieleer
openbaar maakte, verzuchtte de
vrouw van een predikant: „Laten we
hopen dat het niet waar is, maar als
het zo is, laten we dan bidden dat het
niet algemeen bekend wordt.”
De mens heeft voor op het dier dat
hij nieuwsgierig naar kennis is en
zijn bevindingen wil doorgeven aan
volgende generaties. In die geest
heeft Bert Haanstra gehandeld toen
hij „Bij de beesten af” maakte, maar
hij heeft dat menselijk voordeel niet
gebruikt om zijn soortgenoten een
pluim op de hoed steken. Integen
deel. hij laat zien hoe beestachtig we
altijd nog zijn ondanks ons huidig
hersenvolume van plm. 1400 cc.
IN „DREIGEMENT van een moor
denaar” („Fuzz”) van Richard A. Col-
la, deze week in Tuschinski te zien,
kan men de „he-man” Burt Reynolds
uit „Deliverance” (voor de derde
„DE INBREKER” van Frans Weisz
met Rijk de Gooyer in de hoofdrol is
na 13 weken City verhuisd naar Ci
neac Reg. Breestraat en vormt nu
met George Sluizer’s „Joao en het
mes” een boeiende Nederlandse bij
drage aan het Amsterdamse bioscoop-
programma.
afstammen, hebben de geleerden niet
opgehouden te zoeken naar de „mis
sing link” tussen de oer-apen en de
„pithecanthropus Erectus” van half
miljoen jaar geleden die via de „Ho
mo Sapiens” van 200.000 jaar geleden
evolueerde tot de Neanderthaler-
mens van 100.000 jaar geleden.
Van 598,-
voor
378
Per weekf 4,65(p.l.)
Geschatte gemiddelde
levensduur 6 jaar.
’Tijdelijke aanbieding
week in Cineac Damrak) opnieuw
ontmoeten. Samen met Yul Brynner
en Raquel Welch speelt hij in een
misdaadverhaal dat gebaseerd is op
een roman van Ed McBain. In „The
Movies” een Russische filmweek met
achtereenvolgens „Oom Wanja”, „The
last relic”, „White sun of the desert”,
„White bird with a black mark” en
Kozintsev’s „King Lear”, alle premiè
res voor Amsterdam.
Vraag ook onze prijslijst met de
laagste prijzen In Europa: alle
merken koelkasten, diepvriezers,
fornuizen, droogtrommels,
afwasautomaten en centrifuges.
Het fs met Rien fout gegaan, toen hij
zo'n vier jaar geleden ’s nachts zijn
1 heup brak. Ik bleef met de mouw van
■•mijn pyjamajasje achter de knop van de
deur hangen. Boem, daar lag ik”.
Sinds die fatale nacht is er voortdu
rend aan Riens gebroken heup gesleu
teld. En de ellende voor hem was dat
hij steeds opnieuw moest leren lopen.
Dat ging ten koste van zijn toen nog
redelijk functionerende linkerbeen. Maar
het publiek bleef om hem roepen: Rien
was op het toppunt van zijn roem. Met
stokken klom hij weer de bühne op en
als een soort Ironside verscheen hij in
rolstoel, weer op dé televisie. „Maar ik
had al gauw bekeken dat dat niks was.
Rien werd voor 100 procent invalide
verklaard. De kop van zijn rechterbeen
ging versplinteren. Met schroeven en
metalen draden, die aan zijn bovenheup
werden bevestigd, deden onvermoeibare
doktoren pogingen om Rien enigszins
redelijk aan het wandelen te krijgen.
Die pogingen mislukten, want Riens
heup verdroeg geen vreemde metalen en
ging ontsteken.
„Ik had wel goed verdiend natuurlijk
in die toptijd. Maar wat doe je: je laat
eens dit aan je huis vernieuwen, je laat
eens dèt moderniseren, van het een
komt het ander. Van sparen kwam maar
weinig. En ik had natuurlijk wel een
verzekerinkje gesloten. Maar ja, voor
een heel klein bedrag.
Het heeft maanden geduurd voordat
Rien eindelijk zijn eerste WW-uitkering
mocht ontvangen. Maar in die tussenlig
gende tijd moest zijn gezin óók rondko-
Rien van Nunen is toegerust met een
opgewekt karakter. Hij praat enthousiast
over zijn gezin, vrouw Hella Faassen,
dochters Rieneke (14) en Ankie (11) en
over het feit dat, als hij op 10 december
60 jaar wordt, thuis zal zijn. „Ach, mijn
vrouw zou graag hebben gewerkt, nu ik
uitgevallen ben. Maar ze moet nu een
maal thuis zijn, als ik uit het ziekenhuis
kom. Het zou fantastisch zijn als die
actie een succesje zou worden.. Dan
zouden Rieneke en Ankie toch door
kunnen leren. De één wil kleuteronder-
wijzeres, de ander kraamverpleegster
worden”.
INTEGENDEEL, zelden zal de
leek-toeschouwer in de bioscoop zo
veel kennis over een onderwerp zo
ongemerkt opgeschoteld hebben ge
kregen. Bert Haanstra met een jaren
lange ervaring van documentarist én
van speelfilmer achter de rug, heeft
zich een opwindende wijze van doce
ren eigen gemaakt die enerzijds ver
antwoorde voorlichting geeft, ander
zijds meeslepend film- en kijkgenot
betekent, waarin de informatie onop
vallend verpakt is.
Kijkend naar de magistrale opna-
-- men van diverse dieren,- betrapt door
de camera in hun gewone doen en
laten, komen zowel visueel als via
een sober commentaar de aspecten
aan het licht van de verschillen,
maar vooral ook de overeenkomsten
tussen het dierlijk en het menselijk
gedrag. Het zou daarbij misschien
voor de hand hebben gelegen mensen
en vooral apen in een simultaanmon-
tage bij elkaar te brengen, maar
Haanstra heeft alles vermeden om
van zijn nieuwe film een uitgebreide
..Zoo” te maken. „Zoo” was destijds
een speels grapje, waarin afwisselend
de dieren als de bezoekers in een
dierentuin achter tralies werden ge
observeerd.
IN „WELCOME HOME, soldier
boys” die Alhambra op het program
ma heeft genomen blijken vier van
het Vietnamese front teruggekeerde
Groene Baretten niet opgewassen te
gen de vrede en continueren zij de
oorlog in eigen land. Een cynisch
commentaar van regisseur Richard
Compton op de absurditeit van de
oorlog waarbij geëist wordt dat
vreedzame mannen alleen maar
moordenaars gedurende een afgespro
ken termijn zullen zijn.
City brengt Paul Newman samen
met Lee Marvin in „Pocket money”,
een traag verlopend verhaal over een
cowboy die een karweitje moet op
knappen in Mexico, waar hem alles
tegenloopt. De bedoelingen van regis
seur Stuart Rosenberg zijn wel te
raden, maar ze worden onzeker en
zonder veel animo gerealiseerd.
OOK NA MIDDERNACHT zet
„The Movies” het Russische program
ma voort, nu echter met bekende
meesterwerken als „De moeder”,
„Storm over Azië”, „Potemkin”, „De
aarde”, „Staking” met als slot een
meer eigentijdse filmuiting, namelijk
Kozintsev’s „Hamlet”.
Kriterion vertoont ook ’s nachts
„Joao en het mes” en De Uitkijk
brengt een première van de Franse
film „Clérembart” („De graaf en het
lichte meisje”) van Ives Robert met
Philippe Noiret en Danny Carrel.
„Citizen Kane” kan men weer eens
zien in Cine „D”, De Sica’s „Sunflo
wer” met Sophia Loren in Rex en de
all-negrofilm „Cotton comes to Har
lem” van Ossie Davis in Calypso.
AMSTERDAM. Zelden zal men in
het programmaboekje bij een toneelstuk
het strafregister tegenkomen van de spe
lers. Mara by het Last Prison Theatre,
dat enkele dagen in Mickery „The Cage”
speelt, is dergelijke informatie hoe
wel pikant en goed voor een verkoop-
krachtig image niet onterecht. Het
stuk gaat niet alleen over gevangenen
en hun gerechtigheid, maar is geschre
ven en geregisseerd door een van die
zeldzame Amerikanen die van hun ver
blijf in de gevangenis toch nog iets
gemaakt hebben.
strijd van Al en Doe en de steeds
gevaarlijker wordende spelletjes van
Hatchet brengen de jongen tot een be
kentenis. Voor de twee is het spel dan
uitgespeeld, maar dan ziet Hatchet die
we allen gezien hebben als generaal, god
en rechter, zijn kans schoon om de
jongen te wurgen. „U heeft dat gewild”,
zegt hij tegen ons, het publiek, de vrije
samenleving.
De symboliek en de werkelijkheid zit
ten bijzonder ingenieus verweven in dit
stuk. Bovendien is het spel van het
viertal zo, dat pas tegen het eind de
algemene moraal duidelijk gemaakt
wordt. Dat het op een aanklacht tegen
de samenleving uit zou lopen was, ge
zien onderwerp en ontstaan van het
stuk, wel duidelijk, maar de manier
waarop de spelers hun publiek er naar
toe leiden is verschrikkelijk spannend.
De vier spelen heftig, tegen het pathos
aan, technisch bijzonder knap, maar met
zeer veel warmte en persoonlijke be
trokkenheid. Het stuk wordt gevolgd
door een discussie tussen publiek en
spelers, die dit gesprek zelf het „derde
bedrijf” noemen. Een voorstelling die
men zou moeten gaan zien.
WOENSDAG IS gewijd aan een
hier onbekende film van de Hongaar
Miklos Jancso, „The confrontation”
een in 1947 spelende film over de
machtsovername van de communisti
sche partij, waarbij linkse studenten
hun gelijk eerst door overreding, la
ter door machtsmiddelen willen be
wijzen bij katholieke opponenten
Een genuanceerde visie op een stuk
eigentijdse geschiedenis die Jancso
door de tegenwoordige machthebbers
nogal kwalijk schijnt te zijn geno
men.
De donderdagavond is uitgetrokken
voor de eindexamenfilms 1972 van de
Filmacademie, zeven in totaal.
men. „Ik heb toen wat schulden ge
maakt. Dat kon niet anders. Toen ik ze
later niet kon terugbetalen, ben ik een
paar keer failliet verklaard.
JARENLANG HEEFT men de
„Australopithecus” als die ontbreken
de schakel beschouwd, tot de vondst
van dr. Leaky aantoonde dat zijn
„Homo Habilis” naar herseninhoud
gemeten (800 cc) recht had op die
plaats. Bert Haanstra heeft dr. Leaky
kort voor zijn dood nog in Londen
gesproken, toen beiden niet konden
vermoeden dat Leaky’s zoon Richard
begin november van dit jaar een
nieuwe schedel zou ontdekken (voor
lopig de „1470-man” genoemd, naar
het catalogusnummer) die een stap
verder in de ontwikkelingsgang van
de mens betekent.
Waarmee maar gezegd wil zijn dat
de openingsbeelden van „Bij de bees
ten af” niet helemaal „up to date”
zijn, wat nauwelijks verwacht kan
worden bij de snelle vorderingen die
geologen en antropologen vandaag
de dag maken. Bovendien maakt het
geen enkel zichtbaar verschil uit voor
de toeschouwer die nu even een blik
Op de kop af acht weken ligt Rien
van Nunen nu in de Noordwijkse reu-
mathologische kliniek „Sole Mio”. De
man, die televisiekijkend Nederland als
vader Stiefbeen, burgemeester en taxi
chauffeur tranen van vreugde en ver
driet bezorgde, Is voorgoed van het to
neel verdwenen. Hij is daar niet neer
slachtig onedr. „Ik ben nou pijnloos. Ik
ga vooruit. Ik mag iedere dag drie
kwartier in de rolstoel. En met m’n
verjaardag en Kerstmis mag ik even
naar huis. Daar ben ik blij om”.
CONCERTGEBOUW HAARLEM
dinsdag 12 december 1972 8.15 uur
Derde concert serie A
dirigent: JERZY KATLEWICZ
solist: GÊZA AND A - plano
Programma:
Wanski Symfonie in G gr. t.
Mozart Pianoconcert in Bes gr. t. KV 456
Beethoven Symfonie no 1
Entrée 7,(a.i.) c.j.p. geldig.
Kaartverkoop en plaatsbespreken bij het Concertgebouw, Lange Begijnestraat
13, Haarlem, van 103 uur, telefonisch 32 09 94 van 1213 uur.
