1
Echtpaar Van der Linden won Oscar
NIET BERTOLUCCI’S BESTE
In Nederland moet een film
altijd een
zijn
Brieven van
Du Perron
Een lekker
stukje taart
g
Last tango in Paris
heftig gemaakte film
WIJ EXPOSEREN
EKSKLUSIEF
gebundeld
Sotheby in
Amsterdam
„winner”
film
j culinaire
l ontspanning i
I
IN MICKERY
Bunuel’s charme
Filmmuseum
N achtvoorstellingen
Rectificatie
NIEUWE
DESSINS EN KLEUREN
1973
debokkedooms
in het Wethouder van Gelukpark
ZEEWEG 53 - OVERVEEN
VRIJDAG 3 0 MAART 197 3
15
Nominatie
I
I
n.
RESTAURANT
Gordijnstoffen van
BOUSSAC de PARIS
voor de persoonlijke toets
in uw woning!
I
I
I
I
I
I
I
gjp...
I
I
I
I
I
I
fel;
1M1
Kleurling
Centrum van expertise
(Van onze redactie in Amsterdam)
AMSTERDAM Je hebt er hard
voor gewerkt en je bent altijd wat
onderschat in dit land, echt profi
ciat, Pim en Wim Scorpio”. Een
van de vele gelukstelegrammen die
bij Charles en Martine Huguenot
van der Linden binnenstromen
sinds ze woensdagmorgen om half
vijf door hun schoondochter uit
Amerika werden opgebeld. „Hoor
je dat applaus? Dat is voor jullie”.
Zij keek naar een rechtstreekse tv-
uitzending in Amerika van de uit
reiking der Oscars. De Oscar ’72
voor de beste korte documentaire
krijgt „Die kleine wereld”, een
kleurenfilm van 15 minuten over
speelgoed uit voornamelijk de vori
ge eeuw.
f 'i. JS
9
ADVERTENTIE
temidden van weidse natuurpracht
CHARLES BOOST
ADVERTENTIE
1
en
donderdag
regisseur
l|
1
I
AMSTERDAM. De beroemde Lon-
dense kunstveiling Sotheby opent aan
staande maandag aan het Rokin in Am
sterdam een nieuw filiaal. Sotheby wil
hiermee zijn dienstverlening op het vas
teland versterken. Behalve Londen heeft
de veiling kantoren in Parijs, München,
Florence en Zürich.
IN CINèTOL GELUKKIG nog al
tijd Truffaut’s „Anne et Muriel” „Les
deux Aglaises et le continent”) en in
het Leidseplein Theater „Fat City”
van John Huston, een van de mooiste
films die de laatste tijd uit Holly-
4
co
r-
co
U)
van duivenboden
MEUBELSHOW - SLEEPINGHOUSE: GED. OUDE GRACHT 88-90-92 4000 M2
AFD. WONINGTEXTIEL (TAPIJTEN - GORDIJNEN - BEDDEN) - GED. OUDE GRACHT 108-110
HAARLEM TELEFOON 023-31 3840 (4 LIJNEN)
hij bezig is aan een documentaire
over een jong modern meisje en al
filmend met verloofde Jeanne in de
hoofdrol doordringt in haar jeugd en
haar privé-leven. Tussen die twee
uitersten, twee mannen die volledig
bezit van haar nemen, kiest zij ui
teindelijk aarzelend de filmer (Jean-
Pierre Léaud), om dan met een uit
zinnige Paul te maken te krijgen die
haar achtervolgt en die zij tenslotte,
bijna uit zelfverdediging, doodschiet.
Kort daarvoor vindt „de laatste tan
go” plaats, een dramatisch hoogte
punt, waarbij Paul in een chique
dansgelegenheid, het meisje tracht te
rug te winnen en dronken wordend
van champagne een parodie op de
tango met haar danst.
„THE SIN”, WAARVAN Rialto de
première geeft, is een volstrekt ridi
cule film van de eens zo geïnspireer
de neo-realist Alberto Lattuado („II
capotto”) die in een Italiaans-Ameri-
kaanse co-productie Sophia Loren
laat zien als non uit mislukte liefde
die verpleegster wordt in een romme
lig Italiaans ziekenhuis en daar in
stilte verliefd wordt op een eigenaar
dige communistische verpleger die
dan weer dood gaat na een treffen
met de politie. Het geheel staat onder
leiding van Sophia’s echtgenoot Carlo
Ponti, die beter had kunnen weten.
In tegenstelling tussen het afgeslo
ten leven van het tweetal in het
appartement, waarbij Paul de eis
stelt dat ze hun namen niet zullen
noemen en met geen woord over
eikaars afkomst en verleden zullen
spreken, betekent Jeanne’s omgang
met de jeugdige cineast een volledig
prijsgeven van haar identiteit, omdat
HAARLEM. Technische misverstan
den hebben ertoe geleid dat boven het
bericht over radio Veronica op onze
kunstpagina van gisteren een verkeerde
kop is verschenen. Deze kop moet luiden
„Veronica steunt Hilversum."
en service vindt U in ons
bekend gerenommeerd restaurant
J temidden van weidse natuurpracht
I aan weg Bloemendaal-Zandvoort
(overdag met „Ten days wonder” van
Claude Chabrol, met Orson Welles,
Marlene Jobert en Anthony Perkins)
’s nachts een groot Buster Keaton-
programma laat zien met als hoofd
film „Go west!” In City Hitchcock’s
„Gescheurd gordijn” met Paul New
man en Jullie Andrews, in Nögge-
rath „The party” met Peter Sellers en
in De Uitkijk (Lachen in de nacht!)
„The cactusflower” van Gene Saks
met Ingrid Bergman, Goldie Hawn en
Walter Matthau. Marlon Brando zon
der Oscar blijft ook ’s nachts tijdens
het weekend te zien in Kriterion, in
„The nightcomers”.
Waar U zorgeloos kunt genieten
van exclusieve diners en lunches
omringd met gulle gastvrijheid
in een sfeervolle ambiance
Ook ideaal voor besloten diners
recepties of parties
Natuurlijk is het wenselijk even
vooraf Uw tafel te reserveren of
tijdig Uw partij te bespreken
023-263600
AMSTERDAM. Alle brieven die de
in 1940 overleden schrijver E. du Perron
aan vrienden en relaties heeft geschre
ven en die door hen of door hun nabe
staanden werden bewaard, zullen in de
komende jaren worden uitgegeven. Er
zijn tot nu toe ongeveer 3300 brieven
opgespoord en de uitgave, die verschei
dene dundrukdelen zal omvatten, belooft
volgens de uitgever G. A. van Oorschot
in Amsterdam de grootste onderneming
van deze aard in de Nederlandse litera
tuur te worden.
VAN HET NEDERLANDSE front
valt te vermelden dat „Turks fruit”
het nog altijd goed doet in Tuschins-
ki, Fons Rademakers’ „Because of the
in het
is en
Bio is
plaats
Aan het hoofd van het Nederlandse
filiaal van Sotheby komt Duncan McLa
ren te staan, sinds 1967 voor het bedrijf
werkzaam. McLaren was tot voor kort
general manager van de Belgravia vei-
lingzaal, die zich specialiseerde in Victo-
riana, Art Nouveau en Art Deco.
Er zullen in Amsterdam catalogi wor
den uitgegeven voor de veilingen bij
Sotheby en er zullen eveneens taxaties
worden verricht. De vestiging betekent
in feite dat de gehele dienstverlening
van Sotheby op het gebied van veiling
en expertise naar Nederland zal worden
gebracht.
cats” al aan zijn derde week
Rembrandt-tehater begonnen
„No. 14, Johan Cruyff” naar
overgegaan. Daarvoor in de
heeft City een nieuwe Shaft-film ge
kozen, „Shaft’s big score”, opnieuw
met Richard Roundtree en Moses
Gunn. Veel leuk geweld dus in „all-
negro” stijl.
DE BEKENDE EN gevreesde Ame
rikaanse filmcritica Pauline Kael
schreef naar aanleiding van Bertoluc
ci’s laatste film „Last tango in Paris”,
die in oktober van het vorige jaar op
het jaarlijks New York Festival werd
gedraaid, dat de film het aangezicht
van een kunstvorm veranderd heeft.
Zij zag in „Last tango” een mijlpaal
in de filmhistorie en naar uitwerking
vergelijkbaar met het effect van
Strawinski’s „Le Sacre du printemps”
(waarvan de première op 29 mei
1913 ging) op het muziekleven sinds
dien. Het is niet de eerste keer dat
Pauline Kael volstrekte onzin schrijft
en dat doet op de apodictische manier
die haar onder de (Amerikaanse) cri
tici een grote reputatie heeft bezorgd.
United Artists die de film uitbrengt,
aarzelde dan ook niet lang om miss
Kael’s volledige recensie als adver
tentie af te drukken op een dubbele
pagina van de New York Times, wat
een niet onaardige voor-verkoop van
bioscoopplaatsen veroorzaakte.
daarmee onmiddellijk in de rassenpro-
blematiek zit. Als ik in de film een
zwarte dokter zie binnenkomen denk ik:
een dokter die toevallig zwart is. De
meeste mensen reageren echter: een ne
ger die toevallig dokter is. Er wordt van
je verwacht dat je er een bedoeling mee
hebt, terwijl het in Big City Blues
alleen maar was omdat die jongen op
zijn trompet een blues moest spelen, en
dat hoor ik liever van een neger, het is
oorspronkelijk hun muziek”.
wood tot ons kwam. Behalve in „The
Godfather” die nu door Du Midi ver
toont wordt en in „Last tango” (Al
hambra en Nöggerath) kan men de
plotseling zo actieve en Oscar-weige-
rende Marlon Brando ook nog zien in
Kriterion, waar „The nightcomers”
voor de tweede week draait.
Ter begeleiding van de uitgave is een
redactiecommissie gevormd die bestaat
uit C. Bittremieux, Piet Delen, H. van
Galen Last, H. A. Gomperts, G. A. van
Oorschot, Ronald Spoor, Louis Uding, J.
H. W. Veenstra en Herman Verhaar. De
noodzakelijke toelichting bij de brieven
wordt verzorgd door enkele specialisten
op het gebied van opsporen en annote
ren van schrijverscorrespondenties. Zij
hopen van vroegere relaties van Du
Perron, die hen mogelijk onbekend zijn,
nog meer materiaal en nadere informa
ties te ontvangen.
De uitgave wordt in financieel opzicht
mogielijk gemaakt door de Nederlandse
organisatie voor zuiver wetenschappelijk
onderzoek (ZWO). Uitgever Van Oor
schot zal de brievenreeks, waarvan de
bewerking enkele jaren zal vergen, deel
na deel in de handel brengen.
Haar eigen schuld, wil de schrijver
zeggen, dan had ze zich maar niet zo
moeten laten beïnvloeden door de recla
me, die erop gericht is dat je alleen van
het leven kan genieten als je slank en
mooi bent.
„Een stukje taart” wordt voorafgegaan
door een meer psychologische schets „De
vogel en de jager” van dezelfde schrij
ver die daarin de eeuwige strijd tussen
man en vrouw, verstand en gevoel, we
tenschap en mysterie uitbeeldt. Beide
korte stukken zijn simpel en toch geraf
fineerd geschreven. Ruud Engelander
zorgde voor een goede vertaling.
Ze zijn even helder in scène gezet
door Rhea Gaisner, die haar spelers Jos
Toornend en Els Sorber (twee jonge
semi-professionals) tot bijzonder fris en
ritmisch vloeiend spel heeft aangezet.
Enkele technische zaken, zoals de ge
luidsband, behoeven nog verbetering. Als
u toch in de stad bent en een midder
nachtelijk uurtje over hebt, moet u het
gaan zien. Een lekker stukje toneel.
JAC HEIJER
het is bijna een droom, ik begin het me
nu pas nuchter te realiseren", aldus
Charles Huguenot. „Zeg maar rustigdat
je eenbeetje zat te snotteren van ontroe
ring”, vult Martine, de struise echtgenote
en daarbij producente van De Huguenot
van der Linden-films, aan.
HET LEIDSEPLEIN Theater ver
toont Jan-Luc Godard’s speelfilmde
buut „A bout de souffle” uit 1960 en
ook in Studio K een debuut en wel
van Peter Bogdanovich, „Targets”
met Boris Karloff. In de reeks „Films
met Charles Bronson” brengt Calypso
„Passagier in de regen” van René
Clément (met naast Bronson Marlene
Jobert) in reprise terwijl The Movies
De film is met een grote intensiteit
en met een onnavolgbaar functioneel
gebruik van kleur (zoals ook al in
„II conformista” gebeurde) in beeld
gebracht. Dezelfde heftigheid en drift,
waarvan de hele film doortrokken is,
bepaalt de kracht van de zo vaak ge
noemde erotische scènes, waarbij in
de onderschriften geen schuttingwoord
ontbreekt. Maar wij zijn na „Turks
fruit” wel het een en ander gewend,
zodat de keuring geen moment met
de ogen geknipperd schijnt te hebben.
Marlon Brando, hoewel vaag gete
kend als karakter, is een dwingende
en dominerende persoonlijkheid op
het doek. Jean-Pierre Léaud die zo
vaak bij Truffaut optrad, valt daarbij
volledig in het niet, evenals Massimo
Girotti als een van Pauls mededin
gers naar de gunsten van zijn overle
den vrouw. Maar Maria Schneider, in
het werkelijk leven een buitenechte
lijke dochter van de acteur Daniel
Gélin, is precies het volstrekt a-mo-
rele meisje dat in deze wonderlijke
situatie past.
De film die bij de openingstitels de
gruwelijke, vertwijfelde en gedefor
meerde schilderijen van Francis Ba
con als vingerwijzing projecteert, be
tekent uiteindelijk de wanhopige po
ging van een man die het einde van
zijn viriele periode voelt naderen, in
korte tijd, nog iets terug wil winnen
van het leven dat hem unfair behan
deld heeft. In die zin is „Last tango
in Paris” een tragedie van formaat.
Voor, laten we zeggen een natuurfilm is
de ene cameraman bijvoorbeeld beter
dan moet je wel doorwerken”.
zorgvuldig uit. Door dat eigen karakter
kunnen we echter geen twaalf maar
hooguit twee films per jaar maken.
Iemand die met een vaste ploeg werkt
moet die mensen kunnen betalen en
sdan moet je wel doorwerken”.
In Big City Blues speelt een kleurling
mee. Van der Linden zegt daarover: „Ei
genlijk kan je een neger in een normale
film nauwelijks gebruiken, omdat je
Marlon Brando en Maria Schneider
„Last tango”.
filmer die in 1941 in Parma werd
geboren, nu eindelijk het grote pu
bliek bereiken dat daarvóór niet naar
zijn films kwam en hem élitair
noemde.
„De laatste tango in Parijs” begint
met Marlon Brando die met opgehe
ven hoofd in een Parijse straat een
schreeuw van wanhoop of smart uit
stoot, maar door een passerende bo
vengrondse métro overstemd wordt.
Tegelijkertijd belt een jong meisje
met een pervers-onschuldig gezichtje
haar moeder op om te zeggen dat ze
na enig zoeken een appartement in
Parijs gevonden heeft. Het lot brengt
beide mensen samen in dat leegstaan
de appartement, dat het meisje
Jeanne gehuurd heeft en dat
Marlon Brando als ex-bokser Paul,
een Amerikaan van middelbare leef
tijd die in Parijs woont, via een list
binnengedrongen is om zich te kun
nen afzonderen in zijn misère. Zijn
vrouw heeft juist zelfmoord gepleegd
in het obscure rendez-vous hotel dat
zij exploiteerden en waar ze ook
woonden.
Paul is een van die in de lichtstad
gestrande Amerikanen die zich na
een avontuurlijk bestaan aangepast
hebben aan een nieuw leven. In de
eenzaamheid, waarin hij nu onver
wacht terecht is gekomen, ziet hij
geen uitweg tot de ontmoeting met
de Lolita-achtige Jeanne hem in- een
staat van erotische opwinding brengt,
waarvan een bijna wraakzuchtig ge
vecht met de andere sexe het gevolg
is. Bijna drie dagen duurt dat gevecht
met Jeanne als gewillige partner in
de nauwelijks gemeubileerde flat, on
derbroken van haar kant door ont
moetingen met haar eigenlijke vriend,
,een jong filmer en van zijn kant
door de voorbereidingen tot de begra
fenis van zijn vrouw.
Die voor-promotie heeft doorge
werkt in Europa, waar bovendien
enige Italiaanse schandalen rond de
film de reputatie ervan alleen maar
ten goede kwam. Zoals een aanzien
lijk deel van de ongeduldige bezoe
kers die nu in lange rijen, niet alleen
voor Tuschinski in Amsterdam staan,
maar ook voor de 38 andere biosco
pen over heel Nederland, waar
„Turks fruit” loopt, niet of niet uits
luitend komen om een goede film te
zien, zo zal ook „Last tango” die in
het Amstedamse Alhambra en
Nöggerath zijn Nederlandse première
beleeft, een sterke aantrekkings
kracht uitoefenen op wie nog nooit
van Bertolucci hebben gehoord of
zich ooit om zijn vroegere films heb
ben bekommerd. Goed, ze zullen waar
krijgen voor hun geld.
Ze zullen meer erotische activitei
ten en meer variaties op dit gebied te
zien krijgen dan Parisien of een van
de vele oogluikend toegelaten porno
bioscoop j es in het rosse kwartier te
bieden hebben. En ze zullen tegelij
kertijd, als ze er tenminste nog oog
voor hebben, met een aangrijpende,
fel gespeelde en met grote drift ge
maakte film geconfronteerd woredn
al is hij dan wel niet de door Pauline
Kael beloofde mijlpaal in de cinema
tografie geworden en zal hij zelfs
niet eens de beste film in het oeuvre
van Bertolucci genoemd kunnen wor
den. Filmliefhebbers zullen waar
schijnlijk „Primo della rivoluzione”
(Bertolucci’s tweede film uit 1961) of
„II conformista” uit ’70 boven „Last
tango” plaatsen. Al zal de Italiaanse
Ruim een dag later rinkelt de telefoon
nog elke tien minuten in het huis aan
de Amsterdamse P. C. Hooftstraat. „We
waren er enorm van onder de indruk,
AMSTERDAM. Het zuur breekt je
op als je het satirische schetsje „Een
stukje taart” van de Amerikaan Jean
Claude van Itallie heb gezien dat dezer
dagen in de nachtvoorstellingen van
Mickery theater wordt opgevoerd. Het
gaat over een huisvrouwtje dat gedwon
gen wordt honderden taarten te eten.
Els Sorber, die de rol erg leuk speelt, zie
je één enorm brok appeltaart opeten en
handenvol (letterlijk) roomtaart. Maar
de suggestie is dat ze inderdaad alle
tweehonderd taartdozen die rondom
haar staan opgestapeld heeft leeggege
ten.
NAAST BERTOLUCCI’S „Last
tango in Paris” die in Alhambra en
Nöggerath draait, is de belangrijkste
Amsterdamse première deze week
„Le charme discret de la bourgeoisie”
van Bunuel, uit het Franse filmfesti
val van de vorige week overgebleven
in Calypso.
„Le charme discret” is een venijni
ge, maar met veel humor gemaakte
visie op de bourgeosie die zich onder
alle omstandigheden de kleine genoe
gens van het leven niet laat ontgaan.
Het lekker eten behoort ongetwijfeld
tot de bescheiden genoegens en de
film laat dan ook ettelijke malen een
gezelschap van oppverlakkige niets
nutten vergeefs afgaan op een dineet
je dat om de een of andere reden
geen doorgang kan vinden. Of de
gastvrouw heeft zich vergist in de
datum van invitatie, óf de eigenaar
van het gerenommeerde restaurant is
juist overleden, óf gastheer en gast
vrouw bedrijven net de liefde als de
gasten binnen komen en willen zich
niet laten Storen in hun liefdesspel, óf
men zit plotseling aan tafel op het
toneel vart een volle schouwburg.
Het is niet de enige vorm waarin
Bunuel, levenskrachtiger en irpni-
scher dan ooit, de spot drijft met het
burgerdom dat, vertegenwoordigd
door het zestal maaltijd-zoekers, in
hun lafheid, oppervlakkigheid en leu
genachtigheid te kijk wordt gesteld.
Bunuel is ditmaal weer goed op dreef
en hij is bijzonder inventief in het
vinden van aspecten di ehij ironisch
de verborgen charme va nde bour
geosie noemt. Een film om niet te
missen, ook al door zijn luchtige
toon, zijn grappen en onverwachte
situaties, maar vooral door de bijna
beschaafde en soms surrealistische
wijze waarop Bunuel zijn afkeer
toont voor een groep burgers die hem
altijd dwars heeft gezeten door haar
middelmatigheid en door haar macht
om van die middelmatigheid de
maatstaf aller dingen te maken.
De Oscar is bepaald niet de eerste
prijs die dit filmechtpaar heeft gewon
nen. Van de 50 films die zij gemaakt
hebben, zijn er 49 in de prijzen gevallen.
Voor „Big City Blues” kregen ze al een
nominatie voor een Oscar, dat wil zeg
gen dat zij behoorden tot de vijf besten
in een categorie. Uit de vijf wordt dan
de uiteindelijke Oscar-winnaar gekozen.
Fons Rademakers kreeg ooit ook een
nominatie voor „Dorp aan de rivier”,
Bert Haanstra won met „Glas” de eerste
Nederlandse Oscar in 1959 en verwierf
dit jaar met „Bij de beesten af” nog eens
een nominatie.
„Met de meeste collega’s kunnen we
het goed vinden. Zo lang je kritiek op
eikaars werk kunt uitoefenen zonder dat
er iemand kwaad wordt zit dat wel
goed”. Martine vertelt dat ze altijd erg
geïnteresseerd zijn in wat er wordt ge
daan op filmgebied. „Hoe meer, hoe
beter”, vinden zij.
„Dat is het vervelende in Nederland.
Hier moet een film altijd een „winner”
zijn. Het is hier niet gauw goed genoeg.
In elk land dat iets betekent in de film
wereld worden er bijvoorbeeld 12 films
gemaakt waar er misschien twee echt
goed van zijn. Bovendien, mag er ook
eens een pure amusementsfilm gemaakt
worden? Ik houd daar wel van, ik lach
graag”.
„Winner” Van der Linden voegt er
aan toe: „Er zijn altijd goede en slechte
films en toneelstukken geweest. En er
zijn dingen die een tijdlang slecht lijken
en dan weer goed worden. De Jantjes
bijvoorbeeld dat doet het nu weer heel
lekker, en er is een tijd geweest dat
men daar weinig goede woorden voor
over had. Terwijl Bleke Bet, om in
hetzelfde genre te bliijven, nu niet meer
kan”.
„We moeten het nu toch wel rustiger
aan gaan doen”, vindt Martine. „Aan
werken komen we niet meer toe. En ik
houd van werken. Ik zou bijvoorbeeld
graag een jordaanfilm willen gaan ma
ken”. Haar man:,,Ja, maar dan niet met
die eenzijdige draaiorgelromantiek”.
Charles van der Linden, vriendelijk, ma
ger, bedenkt en zoekt de onderwerpen of
vraagt opdrachten. Zijn vrouw berekent
hoeveel alles zal gaan kosten en zoekt
lokaties en stukjes decor bij elkaar.
..Charley kan me soms haast voor
nrrnoeeliike ondrachten zetten. Voor Big
City Blues wilde hij een skelet van een
groot gebouw hebben. In die tijd werd
toen net het nieuwe provinciehuis ge
bouwd, daar reed ik langs en ik za~
meteen dat we dat moesten hebben. Dus'
ben ik naar binnen gestapt en ik heb
gezegd dat we het gebouw nodig hadden
voor een film. Iedereen zei dat het
absoluut niet kon, maar uiteindelijk zijn
we erin geslaagd tijdens de bouwvakva-
kantie de hele film op te nemen”.
„De films van mijn man hebben een
heel eigen karakter. Dat komt mede
omdat we geen vaste ploeg hebben.
VOOR FILMLIEFHEBBERS met
belangstelling voor de vroegste speel
films blijft de reeks „Amerikaanse
zwijgende films” in het Ned. Film
museum van het allergrootste belang.
Komende week twee aanvullende
speelfilms. We zijn inmiddels beland
in 1914 de een- en twee-acters heb
ben plaats gemaakt voor de lange
film en twee typerende voorbeelden
van dit nieuwe genre met zijn specia
le moeilijkheden zijn woensdag
donderdag a.s. te zien.
Het zijn resp. het melodrama „A
fool there was” van de onbekende
Frank Powel die in 80
minuten laat zien hoe een welgesteld
en respectabel heerschap ten gronde
gericht wordt door niemand minder
dan Theda Bara, de eerste „vamp”
van het witte doek; vervolgens is er
op donderdag „The coward” te zien,
een film uit 1915 over een laffeling
in de Amerikaanse Burgeroorlog die
bijna zijn familie te schande maakt,
maar op het laatste ogenblik door
een heldendaad de eer redt. Regisseur
is ditmaal de bekende Thomas Ince
die vooral de avonturenfilm koos en
evanals zijn collega Griffith („The
birth of a nation”) daarvoor wel eens
in de Amerikaanse geschiedenis dook,
van waaruit hij zich door Indianen-
romantiek en gebeurtenissen uit de
Burgeroorlog liet inspireren. Ook deze
film duurt 80 minuten en is dus
opnieuw een stap in de richting van
de zeer lange film die we een daarop
volgende keer voorgezet krijgen in de
vorm van Griffith’ „Intolerance” die
meer dan drie uur in beslag gaat
nemen.
