Picasso-museum van
Museum in
Barcelona verwacht
Parijs eert
miljoenenschat
JOHN CHRISTOPHER: SPANNING
Sandberg
IN JEUGD-SCIENCE-FICTION
9
Kritiek achteraf op Franse
NOS wil gaan
filmweek in Amsterdam
reorganiseren
NG
Mh
Anneke Bloemen bereikt
nu
Juultje-serie
niveau in
e
Kwaad heeft
ander gezicht gekregen
een
^^WIJ ONTYINGEA
13
Bijzondere expositie
Er zou toch een testament zijn
Extra zendtijd voor
AVRO-jubilleum
De beurs van tv-programma’s in Cannes
JEUGDBOEKEN DOOR
MIEP DIEKMANN
Meer efficiency
2
WOENSDAG 11
APRIL
1973
D
Doe-kinderen
f3
(Van onze Parijse redacteur)
PARIJS Het stoffelijk over
schot van de 91-jarige wereldbe
roemde schilder Pablo Picasso, die
zondag in zijn villa bij Mougins in
Zuid-Frankrijk is overleden, is dins
dag in de vroege ochtend overge
bracht naar het kasteel dat hij in
Vauvenargues bij Aix-en-Provence
bezat. Men vermoedt dat de meester
in het park van dit zestiende-eeuw-
se kasteel, waar hij zomers vaak
verbleef, zal worden begraven. De
datum van de begrafenis is nog niet
bekend. De plechtigheid zal in elk
geval een zeer intiem karakter dra
gen en alleen door een kleine kring
van familieleden en naaste vrienden
worden bij gewoond.
NATUURLIJK KOMEN ze nog wel uit: De
kinder- en jeugdboeken over de eenmansheld met
de eenmansheldendaad, en de geïsoleerde schurk
met zijn éne duidelijk herkenbare schurkenstreek,
welke door een enkele goedgerichte actie te keren
valt. Maar de laatste jaren verschijnen er steeds
meer boeken, waarin het kwaad niet meer ge
personifieerd is in één figuur maar in een onbe
kende dreiging. Het „goede” manifesteert zich in
die personen, die ver genoeg zijn om de dreiging
aan te voelen en die te ontkrachten al weten ze
niet wat ze precies moeten bestrijden en wat hun
te wachten staat. De boeken van dit laatste genre
hebben een heel apart soort spanning; ze richten
de aandacht van de lezers meer universeel en wer
ken door hun opzet het voeden van een overtrok
ken éénmans-held-beeld tegen.
Kampioen claimer
Uitstekende trilogie
CANNES Het is natuurlijk niet waar, wat ik eerder geschreven en
toen ook meteen betwijfeld heb, dat er hier in Cannes op de internationale
beurs van tv-programma’s MIP-tv geen zaken worden gedaan door de aan
wezigen, alleen maar kennismakingen hernieuwd of oude relaties voorgoed
af schreven. Na pas drie dagen MIP-tv, zo meldde een stencil trots, had
BBC-enterprises al voor bijna 200.000 pond sterling aan tv-programma’s
verkocht. Daar werd nog aan toegevoegd, dat BBC-enterprises voor een
recordbedrag een contract getekend had met de Duitse ARD van 125.000
pond voor twintig afleveringen van de serie „Oorlog en vrede”. Dat is
50.000 per aflevering, wat me niet eens tegenvalt, gezien het feit dat Tol-
stoj „Oorlog en vrede” zeven maal herschreef voordat hij het goed genoeg
vond om uitgegeven te worden.
gedureii
met op»
stratief
J 96
-
Wat kopen de omroepen
j van
□eren
Jac. Broersen: roman.
ar 2e
NICO SCHEEPMAKER
(Van onze Pariij.se redacteur)
9015
de MlP-tv al
wij u
sn:
ienstplki
1 te make
w oefenin
soneel
<e is v»
•ht in hi
"wegen o;
zelijk Rh
m deze
van de
,ICUN
90 O4
De organisator van het Amsterdamse
feest, Robert Cravenne, verdedigt zich
tegen die aanmerkingen. De Franse film
heeft de laatste jaren, zo merkt hij op,
in Nederland beangstigend veel terrein
Margaret Drabbe: „De Open Poort”,
die evenals haar andere romans is
vertaald door W. A. Dorsman-Vps.
en X-lat
um;
R 1 of t:
ling oude
eerste da
vullen,
leggen
ties.
1 inzet,
ren. in
gezellig
fPING
n en
ende
een
ver-
ihrijf
HILVERSUM. De AVRO heeft van
de minister van CRM extra televisie
zendtijd toegewezen gekregen in verband
met de viering van het 50-ijarig bestaan
van deze omroeporganisatie op zaterdag
15 september. De AVRO heeft die dag
volgens het normale schema al zendtijd.
Door de toewijzing van de extra zendtijd
kan de AVRO die dag echter van 7.00
tot 24.00 uitzenden-
De aan deze extra zendtijd verbonden
kosten zullen door de AVRO zelf wor
den gedragen.
WESTFRIESLAND - HOORN. Léni
Saris: „Zo maar een dak” een roman
over een leven van een tweeling.
Ewout Speelman: „Wankel Bezit”,
roman.
E
T
door t«.
art X as
erlof p«.
inlijke op-
ie tot h«
delen vr
onkoste
o overk
ant j es.
)73 zal e;
r een
militant
met:
Zonder dat het aan imitatie doet
denken, heeft Anneke Bloemen in
beide boeken veel fragmenten die aan
Annie Schmidt doen denken in de
benadering van mensen en situaties.
Van het gezin Van Doorn zijn bei
de ouders vrijwel dag en nacht werk
zaam in hun restaurant. De vijf kin
deren van wie de elfjarige Juultje de
jongste is, worden door iedereen be
klaagd, want „een moeder hoort bij
haar kinderen”. Maar juist de afwe-
(Van onze Parijse redacteur)
PARIJS. Het Parijse museum voor
de plastische kunsten heeft een tentoon
stelling ingericht er ere van Willem
Sandberg, oud-directeur van het Stede
lijk Museum in Amsterdam. Geen alle
daags verschijnsel dat een museumcon
servator, wiens functie het is exposities
voor kunstenaars te organiseren, nu zelf
tot object van een tentoonstelling wordt
gemaakt.
verloren- Frankrijk leverde vorig jaar
maar 34 van de 300 buitenlandse films
die in Nederland werden vertoond.
Daarom hebben we, om die belangstel
ling weer wat op te wekken, naar Am
sterdam vooral films gestuurd die al
eerder bewezen hadden het grote pu
bliek te kunnen boeien, aldus Cravenne.
Voorgesteld wordt, de technisch-facili-
taire diensten van de NOS radio en
televisie te vervangen door vier nieuwe
Het offensief van de Franse filmpro
ducers, die in Uni-France-Film zijn ver
enigd, zet zich in Stockholm, Lissabon,
Tokio en andere buitenlandse plaatsen
intensief voort. Cravenne beschouwt de
Amsterdamse week overigens als een
succes, want verschillende Nederlandse
distributeurs schijnen Frankrijk nu weer
ontdekt te hebben.
Hoewel de schilder geen testament zou
hebben nagelaten meldt onze correspon
dent in Barcelona dat hij, dank zij
onthullingen uit de onmiddelltfke vrien
denkring van Picasso, niettemin in staat
is om te verzekeren dat hij begin 1970
wel degelijk met hulp van een Spaanse
notaris een testament heeft gemaakt.
Zoals toentertijd reeds aangeduid ge
beurde dit tijdens het lange bezoek, dat
de Barcelonese notaris Raimon Noguera
de Guzman in februari 1970 op Picasso’s
uitnodiging bracht aan zijn buitenhuis te
Mougins.
het programma hem bij nader inzien
tegenvalt, de ander handhaaft zijn claim
voorlopig, omdat hij eerst nog meer
afleveringen wil zien alvorens te beslis
sen, en een derde laat zich bij schrijven
op de lijst van belangstellenden. Ook
wijst men de collega’s op een goed of
interessant programma dat men zelf niet
gebruiken kan Wim Koole van de
IKOR was bijvoorbeeld net als ik diep
onder de indruk van O’Neill’s „A long
day’s journey into night” met Laurence
Olivier, maar kan een stuk van twee
uur en veertig minuten moeilijk in zijn
programma samenpersen), of men raadt
programma’s ten sterkste af- De gedach
tenuitwisseling daarover gebeurt aller
minst op het scherp van de snede, maar
het komt misschien nog als straks, kort
na de MIP-tv, in Hilversum opnieuw
bijeengekomen wordt om de definitieve
spijkers met harde koppen te slaan. Men
weet dan wat men in zijn programma’s
kan herbergen, welke claims men zal
moeten laten vallen en welke men koste
wat het kost zal willen handhaven, tot
dat tenslottp iedereen, met wat geven en
nemen, zo’n beetje aan zijn trekken is
gekomen.
OF OOK DE KIJKERS dan aan hun
trekken zullen komen is een vraag die
ik angstvallig in de gaten zal houden.
Als u komend seizoen bijvoorbeeld de
serie „M.A.S.H.” niet te zien krijgt, even
min als Peter Ustinov in „Personal
view”, of als „Long day’s journey into
night” aan u voorbij gaat en de Engelse
bekroonde documentaire „We was all
one” niet getoond wordt.dan mag u
zich wat mij betreft rustig bestolen
voelen. En dan zwijg ik nog over nog
enkele „de-moeite-waard-programma’s”,
die zeker niet onderdoen voor andere
buitenlandse programma’s die we wei te
zien krijgen-
Het feit dat Picasso er de voorkeur
aan gaf zijn laatste wil toe te vertrou
wen aan een Barcelonese notaris, is
ongetwijfeld van grote betekenis en ver
sterkt de verwachtingen dat het Picas
somuseum ih de Catalaanse hoofdstad
een erfenis van onschatbare waarde te
wachten staat. Waar het testament in
Picasso’s eigen handschrift) zich op dit
moment bevindt en wanneer het geo
pend zal worden, is nog niet bekend.
De voorgeschiedenis van dit testament
is als volgt. Picasso was, zoals alle
Andalusiërs, buitengewoon bijgelovig en
wilde nooit van de dood horen spreken
dus nog minder van de zijne. Toen
zijn echtgenote Jacqueline door de laat
ste verwikkelingen rond de wettelijke
situatie van Pablo’s buitenechtelijke kin
deren tot de overtuiging kwam dat zij
KOSMOS - AMSTERDAM. Een
nieuwe uitgave van het zo bekende
en veel gelezen boek van de kort
geleden overleden schrijfster Clara
Lennart.
denk je dan, zowel de auteur als de
lezer. We leven in een vrij land. In
deze wat gelaten en wel zeer onkriti
sche stemming sloegen haar nieuwe
boeken dan ook als een bliksem in.
Want in „Juultje van de Koperen
Haan”; en „Het was Juultjes plan”
(uitgeverij De Fontein; illustraties
Herson) zit nu net alles, waarvan je
voelde dat ze het kon.
boekenboekenboekenboekenl
boekenboeken boekenboeken]
boekenboekenboekenboekenl
boekenboeken
boekenboeken
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
boekenboekenboekenboekenl
Maar Sandberg zelf is dan ook even
min een alledaagse verschijning. En
wel omdat hij pas na zijn veertigste
jaar in 1945 overschakelde naar zijn latere
beroep, nadat hij voordien typografisch
ontwerper was geweest. Zijn femeu-
ze catalogi, affiches en andere ont
werpen liggen in Parijs nu te pronk.
Maar bovenal, omdat Sandbergs concep
tie van een hedendaags museum, dat hij
niet langer voor een (fictieve) elite,
maar voor de brede massa wilde be
stemmen, sedertdien in de hele wereld
school heeft gemaakt.
Hij is dé geestelijke vader van moder
ne kunstmusea zoals die in New York,
Bern, Stochkholm, Rio de Janeiro, Ber
lijn en Tel Aviv werden opgericht en
waarvoor het Stedelijk Museum vaak
model stond. Ook voor de bouw van het
museum dat president Pompidou groot
minnaar van de abstracte schilderkunst
op de Parijse Palace Beaubourg wil
doen verrijzen waar vroeger de Hallen
stonden, werd alweer eerst het advies
van de intussen gepensioneerde, maar nog
altijd onvermoeide Sandberg ingeroepen.
Voor Sandberg is de kunst geen auto
noom stuk schoonheid, maar een mani
festatie van de menselijke geest die ver
in de toekomst wijst. Hij zegt: „Als De
Gaulle zich indertijd ook nog voor zijn
tijdgenotenkunstenaars had geïnteres
seerd, dan zou hij de studentenrevolutie
van mei’68 al hebben begrepen, nog vóór
ze op straat was uitgebroken”.
zigheid van de ouders geeft de kinde
ren leefruimte. Het niet eens zozeer
om wat ze allemaal uitspoken, maar
om het hoe en waarom. Uit de reac
ties van lakonieke Juultje op de an
deren, leren we het gezin kennen. Die
reacties en tegenreacties maken het
gezin meer hoofdpersoon dan Juultje.
Er gaat een onnoembare verlossen
de sfeer uit van dit gezin, zoals
Anneke Bloemen het neerzette. Er is
een zeer gezonde balans tussen auto
ritair en anti-autoritair optreden,
zonder dat daar opzettelijk naartoe
gewerkt wordt.
Maar het sterkste in beide boeken
wat bij meisjes tussen tien en
dertien jaar enorm zal aanslaan is
de haast zorgeloze vanzelfsprekend
heid, waarmee Juultje ontsnapt aan
de prestatiedwang. Ze is slecht op
school en vindt het bijna een feest
dat ze teruggezet wordt naar een
lagere klas. Spijbelen omdat je een
voudig niet binnen kan zitten, bezorgt
haar geen gewetensbezwaren. De
waarheid in iemands gezicht zeggen,
trouwens ook niet. En toch heeft
Anneke Bloemen van haar Juultje
geen onhandelbare dwarsligger ge
maakt. Het is natuurlijk, spontaan
vanuit een wezenlijke vrijheidsbele-
ving geschreven. Wanneer deze Juul
tje zelf in de volwassen rol verzeilt,
omdat ze tien dagen op haar vierjari
ge tweelingneefjes moet passen in het
huis van haar oudtante, overvalt haar
een onverklaarbare stemming. Haar
..doen” wordt in banen geleid, en
daarna overvalt haar de verveling.
De uiterste subtiliteit van beide
boeken is gelukkig nergens kapot ge
knald door de trefzekere humor.
Wanneer er nog meer Juultje-boe-
ken op stapel staan, is het te hopen
dat de schrijfster dit niveau aanhou
den kan.
HILVERSUM. Op 11 mei zal het
bestuur van de NOS een ingrijpend
reorganisatieplan betreffende de tech-
nisch-facilitaire radio- en televisiedien-
sten ter goedkeuring worden voorgelegd.
Bij de reorganisatieplannen zijn in to
taal 1500 werknemers (de helft van het
t'oale NOS-personeelbestand) betrokken.
Een commissie heeft ruim twee jaar aan
de opstelling van dit reorganisatieplan
gewerkt.
UITGEVERIJ DUWAER ZO-
NEN-AMSTERDAM. Jan Boots ver
telt zijn verhaal over zijn bewogen
omroep-leven aan Dieter Molanus,
die het heeft opgetekend in een boek
je, dat de titel meekreeg van „Een
zakje voor de omroeper”. De illustra
ties tonen U hoe het vroeger toeging
bij de omroep.
PARIJS. De week van de Franse
film, die vorige maand in Amsterdam
werd georganiseerd, heeft achteraf nogal
wat kritiek onder de cineasten in
Frankrijk uitgelokt. Ze achten de keuze
van de films grote succesnummers
van de Parijse boulevards wat aan de
belegen en commerciële kant en ze had
den ook wel graag een paar jongere
collega’s in Amsterdam aan bod gezien.
omdat hij al voor de tiende achtereen
volgende keer op de MIP-tv aanwezig
was de witte poedel Nougat, van het
Franse filmersechtpaa-r Image, kreeg
omdat hij al negen jaar in Cannes acte
de présence had gegeven, een rubber
been met rood lint), maar een zware
hand op de schouder van de verkooplei
der van een mooi programma hoeft te
leggen, zeggende: „Je suis du KRO, ich
kauf that program”, om de anderen op
het nippertje voor te zijn. Want zo
eenvoudig gaat dat niet-
IN DE EERSTE PLAATS zijn er de
claims, die men al ver vóór Cannes op
een programma kan leggen. De TROS,
zo zegt men, is kampioen-claimer in
Hilversum; de TROS heeft bij wijze van
spreken de directe reportage van de
ondergang van de wereld al geclaimd,
inclusief het eerste interview met de
enige overlevende. Op een van de dage
lijkse besloten bijeenkomsten die om zes
uur, als iedereen is uitgekeken, door de
vertegenwoordigers van de omroepen ge
houden worden, en waarbij ik, na enig
wenkbrauwfondsen van enkele vertegen
woordigers en op voorwaarde dat ik dit
stuk de volgende dag eerst zou voorle
zen, aanwezig mocht zijn, was het bij
voorbeeld even een vraagpunt of een
bepaald programma het eerst door de
TROS, of door de AVRO was geclaimd.
Een spelregel bij dat claimen is, dat
de claim vervalt als mocht blijken
dat er in titel of omschrijving van het
programma een fout schuilt. Zo had de
VPRO al meteen bij het bericht dat er
een groots opgezet Duke Ellington-pro-
gramma zou komen, een claim op de tv-
reportage daarvan gelegd, maar achteraf
bleek dat een andere maatschappij dan
de gemelde het programma aanbood,
zodat de claim naar de letter van de
Hilversumse wet overgaat op nummer
twee op de lijst, in dit geval de AVRO.
Op die dagelijkse bijeenkomst geeft
Hans Beumer importmanager van de
NOS, bij wie alle draden samenkomen
en wiens onpartijdigheid onbestreden is)
eerst alle nieuwe aanbiedingen, door de
NOS afgesloten contracten etcetera door,
waarna de omroepvertegenwoordigers
aan de hand van de programma’s die zij
gezien hebben, hun verlangens kenbaar
maken.
De een laat een claim vallen omdat
hem, hoe dan ook, tot een inzicht moest
brengen dat hij een testament moest
maken, riep hij de hulp in van twee
goede vrienden uit Barcelona: de uitge
ver Gustavo Gili en diens vrouw Ana
Maria, die al lange jaren tot Picasso’s
meest intieme vrineden hoorden.
Omstreeks diezelfde tijd was signor
Noguera, de notaris van de in 1968
overleden boezemvriend van Picasso uit
diens Barcelonese periode, Jaime Sabar-
tès, juist bezig met de legale afwikkeling
van diens erfenis, waaruit het Picasso-
museum in Barcelona ontstond en reisde
daarvoor meerdere malen naar Mougins
De vroegere secretaresse van Sabartès
en huidige directrice van het Barcelonese
Picasso-museum, dona Pilar Solano, had
Picasso reeds uitgelegd dat Noguera het
volledige vertrouwen van Sabartès had
genoten en zijn laatste wil perfect ten
uitvoer had gebracht. Zo konden Jac
queline en het echtpaar Gili ten slotte
Picasso er toe bewegen om ook aan
notaris Noguera zijn testament toe te
vertrouwen.
Langs andere weg werd vandaag be
kend dat Picasso reeds de belofte had
gedaan dat hij aan „zijn” museum in
Barcelona een zeer belangrijke erfenis
zou nalaten. Een van de hoogste ge
meenteambtenaren van Barcelona, sig
nor Sicart, die nog slechts één week
geleden een bezoek aan Picasso bracht
in Mougins om hem in te lichten over
de laatste uitbreidingsplannen voor het
Barcelonese museum, verklaarde van
daag: „Picasso liet me weten „op een of
andere dag” al zijn werken met Barcelo
nese thema’s die hij nog in zijn bezit
had, naar dit museum zouden komen?’.
komt dan ook als een tragedie over, want er is weer op
een ouderwetse manier voor gemoord. Hopelijk zullen de
lezers daar niet overheen lezen, net zomin als over de af
sluitende hoofdstukken van het laatste deel, waarin de
schrijver duidelijk maakt hoe moeilijk het de onderwor
pen slaven van de uitgeschakelde meesters valt om met
hun vrijheid om te gaan.
diensten. Met dit reorganisatieplan
wordt een verdere verhoging van de
efficiency in het NOS-bedrijf beoogd
door een doelmatig gebruik van man
kracht, kennis en financiën, bundeling
van gelijksoortige werkzaamheden en
waar mogelijk concentratie van werk
plaatsen, magazijnen en kantoren. Voor
gesteld wordt, de leiding van de tech-
nisch-facilitaire diensten in hadden te
geven van een managementteam, be
staande uit de vier betrokken dienst
hoofden en drie leden van de Raad van
Beheer.
Verwacht wordt, dat onder meer door
de bundeling van werkzaamheden, die
thans door radio en televisie afzonder
lijk worden gedaan, het aantal perso
neelsleden in de betreffende sectoren
uiteindelijk kan worden verminderd, zo
dat verschuivingen noodzakelijk zullen
zijn. Daarnaast is een uitbreiding op
dienstverlenend terrein te verwachten.
Aan scholing en herscholing voor even
tueel vrijkomend personeel zal in ver
band met herplaatsing veel aandacht
worden besteed.
Het is onbegrijpelijk dat de internationaal zo hoog-
genoteerde en veelgelezen auteur als John Christopher
pas nu bij ons vertaald werd. Zijn science-fiction boeken
(die op veel punten minder fictie zijn dan wij zouden wen
sen!) „De Witte Bergen”, „De stad van goud en lood” en
„De Vuurpoel” (uitgeverij Unieboek; vertaling Dolf Ver-
roen) zullen er ook hier bij de tieners als koek ingaan.
De 13-jarige Will Parker is het prototype van een jon
gere tussen twee werelden. Die ene wereld is archaïsch,
de hele industrialisatie is teniet gedaan nadat het mens
dom door hypnose via een televisiesatelliet onderworpen
is aan de heerschappij van de driepoten. Rond hun veer
tiende werden de kinderen gehelmd. Sommigen worden
meegenomen om de Meesters te dienen. En iedereen pikt
het. Will heeft zijn twijfels, maar conservatief als hij is,
aarzelt hij om te vluchten wanneer een afgezant van de
kleine groep vrijen hem komt ronselen. Hij zal zich moe
ten aansluiten bij die groep in de Witte Bergen, daar zijn
opleiding ontvangen en dan moeten binnendringen in de
Stad van Goud en Lood. Pas na het vernietigen van de
vuurpoel, die de meesters in leven houdt, zal de aarde
zich weer op vernieuwing kunnen bezinnen.
Het zijn drie adembenemende boeken met voor de
oppervlakkige lezers veel spanning; voor de diepgravers
veel om zelf kritisch over na te denken. Misschien komen
zij na lezing ook tot de conclusie dat de zogenaamd drei
gende Meesters er niet zover naast zaten toen zij het
mensdom lamlegden, dat bezig was elkaar uit te moorden
en de aarde te vernietigen. De ondergang van die meesters
MEULENHOFF-NEDERLAND. Een
roman van John Updike: „Rabbit Re
dux”. De hoofdpersonen uit „Rabbit
Run” (Hazehart) is in deze roman
volwassen Amerikaan, gefrustreerd,
aartsconservatief, anti-neger, anti-
langharig en voorstander van de
Vietnam-oorlog. Genoeg moeilijke
eigenschappen om volkomen in ver
strikt te geraken, wat dan ook het
geval is. Een onverwachte ontmoeting
in zijn bestaan doet hem het leven
juist van de geheel andere kant be
lichten.
Een aardige uitspraak of boutade
waarvoor we de hand toch liever
maar niet blindelings in het vuur willen
steken. Sedert De Gaulle’s vertrek hangt
het Elysee vol met avantgardistische ab-
stracten. En toch lijkt Pompidou de
huidige revolte van de middelbare
schooljeugd nauwelijks beter aan te
voelen.
ANNEKE BLOEMEN is zeker voor
de meisjes onder de tieners geen
onbekende. In zo’n ruim 20 jaar
schreef zij hele series meisjesboeken
bij elkaar, die haar in dit genre
bovenaan de hitlijst brachten. Niette
genstaande haar vaak verrassende
humor ontsnapten deze boeken toch
nooit aan het patroon. Net als je bij
het lezen dacht: „Nu neemt ze eens
een reëel onderwerp bij de kop”,
draaide ze er weer handig omheen.
Enfin, ieder diertje z’n pleziertje,
UITERAARD ZITTEN ook de Neder
landers niet stil, zij zijn tenslotte met 22
man in Cannes, wat de omroepen be
treft. Alleen de EO heeft verstek laten
gaan, blijkbaar vertrouwend op datgene
wat als manna als vanzelf uit de hemel
zal vallen. Maar de NOS is met vijf
man aanwezig, de AVRO met vier man,
de KRO en de VARA met drie man, de
NCRV, IKOR en TROS met elk twee
man, en de VPRO tenslotte met één
man. Ik zeg generaliserend „man”, maar
in werkelijkheid worden de program
ma’s hier in Cannes- die voor de meeste
omroepen gezichtsbepalend kunnen zijn
voor het komende jaar, door 18 man en
4 vrouw beoordeeld.
Bij de Zweden, die met liefst 24
mensen zijn komen opdagen, is het eer-
lijker verdeeld: 16 mannen en 8 vrou
wen, dus twee mannen op één vrouw,
wat vermoedelijk een sexueel juiste en
billijke verhouding is. Men zal zich na
tuurlijk afvragen, waarom zovéél men
sen naar het dure Cannes gestuurd
moesten worden om een aantal buiten
landse produkties te bekijken en eventu
eel aan te kopen. Ik wil daar meteen
tegenover stellen, dat ik de gedachte dat
mijn portie buitenlandse series, docu
mentaires en afzonderlijke programma’s
voor het komend jaar door slechts één
of twee of zelfs vijf man bepaald zal
wonden, nog veel angstaanjagender zou
vinden.
Wat dat betreft hebben de Zweden
groot gelijk dat zij voor hun twee te
vullen programma’s op hun twee kana
len liefst 24 mensen naar Cannes hebben
gestuurd: dat vergroot de kans op een
veelzijdige keus, die overeenkomt met de
veelzijdigheid van het miljoenenkoppige
publiek dat aan hen overgeleverd is.
DE NEDERLANDSE omroepverenigin
gen hebben natuurlijk nog groter gelijk
dat zij in groten getale zijn komen
opdagen, omdat zij, in tegenstelling tot
de Zweden en bijvoorbeeld de Belgen
(die in totaal met 11 man aanwezig zijn)
In een felle concurrentiestrijd gewikkeld
rijn- waarbij elke goede keus ledenwinst
en daardoor zendtijdwinst kan beteke
nen, en elke foute keus ledenverlies en
zendtijdverlies. Nu is het niet zo dat
bijvoorbeeld Fred Bredschneyder, die op
de MIP-tv al zo is ingeburgerd dat hij
met 61 anderen als vertegenwoordiger
van „KRO (France)” een sigarettenaan
steker met inscrintie kreee aangeboden
I
