Werk Jan Troell is meer
belangstelling waard
Europaprijs voor
schilderkunst
HRRTOG
Historie van Egmondse abdij
Brigitte Bardot
niet terug”
„Ik trek me
Veel taboes doorbroken;
de Filmkeuring verdwijnt
uitvoerig te boek gesteld
film
Ska
ONZUIVERHEDEN IN DE EMIGRANTEN
Nieuwe voorzitter
Nieuwe prijs voor
jonge cineasten
MEVROUW BOERSMA: „WE ZIJN ALLEEN TEGEN SADISME”
voor „Sticusa”
15
Subjectief
Grote onbekende
Normenbesef
I
Moeizaam
Lange aanloop
N acht voorstellingen
Re-issues
IN NEDERLAND KENNEN
we het werk van de Zweedse
filmer Jan Troell niet. Op een
kleine kring na, Liga 68 in Gro
ningen, die in maart van dit jaar
een bescheiden Troell-festival
hield, waarop de regisseur zelf
twee van zijn films kon introdu
ceren. Dat alles is des te merk
waardiger als men weet dat in
eigen land Troell als de grote
man na Bergman beschouwd
wordt en in het buitenland, met
name in Amerika, zijn verdien
sten als voortzetter van de
Zweedse traditie al jaren hoog
worden aangeslagen.
(Van onze correspondent)
AMERSFOORT Een roman
tisch rustpunt in een roerige bin
nenstad. Zo zou je haar huisje in
Amersfoort kunnen omschrijven.
Deze karakteristiek geldt in zekere
zin ook de bewoonster, mevr. H. W.
Boersma-Smit. Want, zoals het
grachthuisje pal staat tegen de niet
te stillen vraatzucht van het plaatse
lijke horecabeest, zo verzet mevr.
Boersma zich tegen sadisme. Daar
wordt ze dan ook regelmatig mee
geconfronteerd. Als lid van de cen
trale commissie voor de filmkeu
ring beoordeelt zij een rijke scha
kering aan films.
in Amsterdam
VRIJDAG 8 JUNI
i5--
MEVROUW BOERSMA-SMIT
Sydow
er
ADVERTENTIE
portable schrijfmachine.
(Van onze kunstredactie)
(Van onze correspondent)
UTRECHT. Met de insteUing
Schoterweg 122 Haarlem
t/o Ripperda-kazerne
Telefoon 023 - 25 01 30.
Na 't examen een kado
voor altijd
Een
Want de films die de Groningse
Filmliga een paar maanden geleden
als Nederlandse premières in besloten
kring vertoonde, waren respectieve
lijk zeven en vijf jaar oud.
Het onderwerp is dus de emigratie
van arme Zweedse boeren naar het
beloofde land, wat Amerika zeker in
de vorige eeuw voor velen nog was.
Troell heeft zijn stof ontleend aan
film,
ging
„Har har du ditt liv” („Hier heb je
je leven”), Troell’s debuut, is van
1966 en werd al dadelijk door de
binnen- en buitenlandse pers enthou
siast ontvangen, zijn daarop volgende
„Ole, dole doff” kreeg op het Berlijn-
se Filmfestival van 1968 een Gouden
Beer, werd een jaar later al op de
Duitse televisie vertoond, maar kreeg
bij onze importeurs geen voet aan de
grond. Een wonderlijke gang van za
ken, omdat iedereen weet dat het Ne
derlandse filmmenu best wat variatie
kan gebruiken.
van
de Billiton-Van der Rijn-prijs hebben de
directies van de bedrijven Billiton-Me-
tals BV en H. J. van der Rijn Nederland
BV het plan opgevat om de ontwikke
ling van de Nederlandse cinema te her-
stimuleren. Tijdens de filmweek Arn
hem zal in september deze onderschei
ding plus een te verdelen bedrag van
5000 gulden worden uitgereikt aan twee
jonge Nederlandse filmers.
DEN HAAG. Bij deelname aan de
Europaprijs voor schilderkunst van de
stad Oostende 1973 werd aan de Neder
landse kunstenaar Gustave Mieist te Am
sterdam een zilveren medaille voor zijn
inzending toegekend.
De navolgende'kunistenaars zagen hun
inzending bekroond met een bronzen
medaille: Pat Andrea te Den Haag; Ar
mando te Ruurlo; Banend Blankert en
Roosje Blankert-van Keulen te Wor-
kum; Frans Clement te Eindhoven; Aart
Elshout te Dordrecht; Marinus Fuit te
Haarlem; Jörg Remé te Amsterdam; Pe
ter Rolf te Woudenberg; Joop Rubens te
Amsterdam; Aat Verhoog te Voorburg;
Josum Walstra te Amsterdam; Lex
Wechgelaar te Maastricht.
De bekroonde werken kunnen van 16
juni tot 5 september 1973 worden be
zichtigd in het Kultureel Centrum Oos
tende, Feest- en Cultuurpaleis te Oost
ende.
PERIGEUX, Frankrijk (AP) Nadat
de 38-jarige Franse filmster, Brigitte
Bardot, woensdag had verklaard zich uit
het filmleven te gaan terugtrekken, is
donderdag door haar bekendgemaakt,
dat zij dit intrekt.
Woensdag had zij gezegd, terwijl zij
bezig is met de film „Colinot trousse
chemse” (Colinot de vrouwenjager): „Ik
De inzendingen, die niet korter mogen
duren dan tien minuten en niet langer
dan circa dertig minuten, dienen te zijn
gereedgekomen tussen 1 september 1971
en 1 juli 1973 en moeten op laatstge
noemde datum zijn verzonden. De inzen
ders mogen 31 augustus de leeftijd
van 36 jaar nog niet bereikt hebben.
In de jury is zitting genomen door de
filmcritici C. B. Doolaard, Bob Wallach,
Reg ten Zijthoff en de cineasten René
van Nie en Frans Zwartjes.
schrijver Allister Mac Lean in Flora
ademt de geest van voorzichtigheid,
een angst voor risico’s nemen die ten
alle tijde de onzekerheid van het
filmbedrijf gedemonstreerd hebben.
houd ermee
niets zal mij
Pater Jan Hof heeft 25 jaar lang
gewerkt aan dit tot een lijvig formaat
uitgegroeide handwerk over de Egmond-
EGMOND-BINNEN. Met een sobe
re gebedsdienst in de abdijkerk is gister
middag het feit herdacht dat precies 400
jaar geleden de eerste St. Adelbertabdij
door de Geuzen onder Sonoy werd ver
woest. Bij deze plechtigheid werd tevens
een boek gepresenteerd dat de geschie
denis van de beroemde abdij behandelt
vanaf het ontstaan tot het, althans voor
dit Benedictijner klooster, rampjaar
1573. „De abdij van Egmond van aan
vang tot 1573” is geschreven door Jan
Hof, monnik te Egmond. Uitgever is
Gottmer in Haarlem, terwijl het boel
verschenen is in de reeks Hollandse
studiën onder no. 5.
een vierdelige roman van Vilhelm
Moberg, die tussen 1949 en 1959 ver
scheen en nu in zijn vaderland al de
reputatie van een klassiek werk ge
niet. De uitvoerigheid van de roman,
die uit het aantal van vier delen valt
af te leiden, is door de filmer overge
nomen in die zin, dat hij uiterst
gedetailleerd het armzalige boerenle
ven rond 1850 in een veenstreek ver
filmd, bijna traag over de dagelijkse
moeilijkheden van het gezin Nilsson
uitweidt en zodoende een lange aan
loop nodig heeft, voordat binnen de
familie het besluit valt om weg te
trekken en het geluk te beproeven in
de legendarische „Nieuwe Wereld.”
De film begint met losse, bijna
onsamenhangende impressies van het
zwoegen van de oude Nilsson en zijn
vrouw, krijgt meer samenhang als de
jonge Karl-Oskar (Max von Sydow)
na een ongeluk dat zijn vader onge
schikt maakt voor het zware werk,
het bedrijfje ovemeemt en met zijn
vrouw (Liv Ullman) en een sterk
stijgend kindertal in steeds armelij
ker omstandigheden komt te verke
ren en begint pas echt boeiend te
worden als de Nilssons met de domi
nee van hun parochie en enige nabu
rige boeren wegtrekken van hun
grond en de overtocht op een slecht
geoutilleerd zeilschip beginnen.
Het is allemaal nogal traag al weet
Troell in ieder van zijn prachtig ge
componeerde beelden (hij is zijn ei
gen cameraman) wel een sfeer van
uitzichtloosheid en door religie be
paalde onderworpenheid en lotsaan-
vaarding op te roepen, die met moeite
door een jongere broer (Eddie Ax-
berg) doorbroken wordt als hij met
zijn verhalen over Amerika komt.
Mevrouw Boersma komt uit een pre
dikantengezin. Haar echtgenoot, die in
1944 overleed, was dominee. Een zoon en
een dochter studeerden theologie. Via
het mede door haar opgerichte filmcen
trum van de Hervormde Kerk belandde
zij in 1950 in de centrale commissie voor
de filmkeuring. Daarnaast is zij be
stuurslid van de NOS. Juist de televisie
heeft volgens haar zo’n grote invloed
gehad op het veranderende normenbesef
van de commissieleden. „Moeten wij
films niet toelaten terwijl op de televisie
soortgelijke beelden worden vertoond?”
zo vraagt zij zich af.
„De taboes zijn doorbroken. Blue Mo
vie en de tv hebben het proces versneld.
Blue Movie was een film van eigen
bodem. Dat was erg belangrijk. Als je
beseft wat je vroeger afkeurde. We heb
ben eens stukken film die vroeger ge
knipt moesten worden, hervertoond. Het
was gewoon lachwekkend”.
Met Blue Movie kreeg de kentering in
de filmkeuring nieuwe impulsen. „Een
film van grote kwaliteit. Met de toela
ting gaven we echter heel veel vrij.
Daarna was het moeilijker om films van
minder kwaliteit te verbieden. Er ont
stond een zekere jurisprudentie. Men
kon naar een voorbeeld wijzen. Voor
heen was bloot en seksuele daad verbo
den. Ik herinner me bijvoorbeeld „Les
Amants”, een prachtige Franse film. Die
werd een jaar of zes geleden niet toege-
se Abdij. (Hij heeft dus de bouw van de
nieuwe abdij, die begon in 1935 en tot
1954 zou duren, onder meer onder de
architect Kropholler, voortdurend kun
nen meemaken)
Vanaf 1966 is de auteur bij zijn publi
cistische arbeid terzijde gestaan door
professor W. F. N. Hugenholtz, hoogle
raar Middeleeuwse geschiedenis in
Utrecht. In een begeleidend woord liet
de Utrechtse wetenschapsman gisteren
veel waardering doorschemeren voor het
werk van pater Jan Hof. -Hij noemt
zijn arbeid een voortzetting van de histo
riografische traditie uit de Middeleeu
wen.
In de studie, die bijna 500 bladzijde:
tekst en vele illustraties telt, komen een
groot aantal algemene en kerkelijke as
pecten naar voren met daarnaast na
tuurlijk veel informatie oevr de ge
schiedenis van de abdij. Naait het kloos-
Enige oude Hitchcocks („Foreign
Correspondent” en „The thirty-nine
steps”) zijn afwisselend te zien in de
nachtvoorstellingen van The Movies.
.Slaughterhouse 5” is gebleven in Ci
neac Reg. Breestraat en William Wy
ler’s „The collector” met Terence
Stamp vindt men nog terug in Hal
len. Ook Visconti’s „De verdoemden”
is gebleven, en wel in Victoria.
Maar misschien onder de indruk
van het literaire meesterwerk dat hij
nu onder handen had en van erkende
Bergman-acteurs als Von Stidow en
Liv Ullmann, die hij voor de hoofd
rollen engageerde, is „Utvandrarna"
toch niet geworden wat ervan ver
wacht mocht worden, het is wat
zwaar en moeizaam uitgevallen.
Zo nu en dan is er sprake van een
boeiend kijkspel en zoals gezegd het
camerawerk is perfect (wat Troell
gemeen heeft met zijn vriend en
leermeester Bo Widerberg. die trou
wens ook de emigratie naar de VS al
behandelde in zijn „Joe HUI"), maar
het geheel geeft geen vaart en dt
opeenstapeling van narigheden roept
tenslotte bij de toeschouwer een ne
gatieve reactie op. Maar hoe dan ook
bij de vertoningen van ..De Emigran
ten" leren we in ieder geval een
stukje van het talent van Jan Troell
kennen, die tot nu toe bij ons een
van de meest verwaarloosde buiten
landse filmers met een internationale
reputatie is.
Jan Troell, nu 42 jaar oud, is hier
dus eert grote onbekende, hoewel
daar binnenkort een einde aan zal
komen, als zijn grote, epische produc
tie „The emigrants” in onze bioscopen
gaat lopen, jammer genoeg in de
Engelse versie, wat gezien het gege
ven een handicap is. Want een film
die gaat over Zweedse boeren die
omstreeks 1850 naar de VS emigreren
en daar met taalmoeilijkheden te
kampen krijgen, komt ongeloofwaar
dig over, als de betrokken emigranten
van het begin af aan al een aardig
mondje Engels praten en wordt zelfs
een ogenblik ridicuul als een der
boerenjongens aan boord van het emi
grantenschip Engelse les gaat geven
aan zijn vriendinnetje, terwijl beiden
al enige tijd in die taal met elkaar
gesproken hebben. „The Emigrants”
is ontstaan in (financiële) samenwer
king met de Amerikaanse onderne
ming Warner Bros en maakt (in En
gelse versie) op het ogenblik goede
zaken in de States. Voor landen die
niet gewend zijn aan ondertiteling
van een film is de nagedubde versie
de enige kans om daar vertoond te
worden. Maar waar, zoals bij ons, in
beide gevallen ondertiteld zou wor
den, verdient „Utvandrarna” in zijn
oorspronkelijke staat zonder meer de
voorkeur.
Goed, ook dat schijnt geen haalba
re kaart te zijn, de Zweedse taal
schijnt meer gevreesd in de bioscopen
dan de Engelse, ook als ze, zoals in
„Utvandrarna” sfeerbepalend is en de
logica dient.
LATEN WE ER HET maar op
houden dat deze week in de Amster
damse bioscopen de week is van wat
in vaktermen de „re-issue” heet, wat
betekent het terugbrengen na enige
tijd van beproefde successen. Dat
geeft voor de oppervlakkige bioscoop
bezoeker de indruk dat er nieuwe
films aan de markt zijn, maar in
wezen is er sprake van reprises op
’ange termijn.
DEN HAAG. Het bestuur van de
Nederlandse Stichting voor culturele sa
menwerking met Suriname en de Neder
landse Antillen „Sticusa” heeft mr. H. L.
de Vries benoemd tot voorzitter. Hij
volgt drs. H. A. Korthals op die kortge
leden is afgetreden.
Drs. Korthals stelde zijn functie be
schikbaar omdat hij van mening was dat
in de zich wijzigende verhoudingen het
voorzitterschap moet worden bekleed
door iemand die nauwe relaties onder
houdt met Suriname en de Nederlandse
Antillen. Hij blijft bestuurslid van de
Stichting.
Dat is het geval in Bellevue-Cine-
rama die (overigens voor de vijfde
week) „Bullit” van Peter Yates met
Steve McQueen brengt, dat geldt voor
Corso die weer brood heeft gezien in
het terugbrengen van „De non van
Monza” en zijn gelijk bewijst met
een vierde vertoningsweek. Het geldt
ook voor Du Midi die (voor de negen
de week) „West Side Story” in ver
traagde reprise brengt, voor het Leid-
seplein Theater dat „Once upon a
time in the west” ook al voor de
vierde week blijft vertonen en voor
Rembrandtplein Theater dat „The
chase” van Arthur Penn met de in
middels weer modieus getaxeerde ster
Marlon Brando terugbrengt.
Daarbij voegen zich allerlei reprises
als de Walt Disney-week in City met
iedere dag een ander Disney-succes
(„The love bug”, De schone slaapster”
„Peter Pan”, enz.) of „Giuletta van de
geesten” van Fellini in The Movies
die bij elkaar de schijn geven alsof
er geen nieuwe produkties beschik
baar zijn op het ogenblik. Niets is
minder waar, maar de bioscopen spe
len nu op zomin mogelijk risico en
brengen óf doorgewinterde successen
in reprise of blijven hangen aan er
kende zekerheden als „Turks fruit”
nu in Roxy na door bijna 3 miljoen
bezoekers (in heel Nederland) beke
ken te zijn of aan „Last tango in
Paris” die door blijft sudderen in
Alhambra I en Nöggerath.
De hele agenda met als enig
nieuws „Fear is the key”, een sensa
tiefilm naar een roman van de veel-
Van belang zijn alleen Bergman’s
„Schreeuw zonder antwoord” in Kri-
terion die daar ook overdag en ’sa-
vonds te zien is en „Five easy pieces”
van Bob Rafelson die door het Leid-
seplein Theater op zijn nachtpro-
gramma is geplaatst. Bergman’s „Het
zevende zegel” uit 1956 is weer eens
te zien in De Uitkijk en Masaka
Kobayshi’s „Rebellion” met Toshiro
Mifune” vormt de hoofdschotel van
de nachtvoorstellingen in Studio K.
laten. Nou ja, in Amerika was indertijd
voorgeschreven hoe lanig een kus in een
film mocht duren”.
De centrale commissie staat op de
helling. Een nieuwe wet voor een nieuw
lichaam ligt klaar. Mevrouw Boersma:
„Als een filmverhuurkantoor een film
wil draaien voor personen die ouder zijn
dan 18 jaar, zal de censuur vervallen. In
de andere gevallen moet een nieuwe
commissie een oordeel vellen. Deze com
missie zal samengesteld worden uit
jeugdpsychologen, jeugdleiders en peda
gogen”.
Zij vindt het niet ebg dat de oude
commissie verdwijnt. „Alle zekerheden
worden tegenwoordig kritisch bekeken.
De mondigheid van de mens is erkend.
Personen van 18 jaar zijn volwassen. Zij
mogen een eigen oordeel hebben over
films. Je mag volwassenen niet meer
voorschrijven wat goed of fout is”.
Ze hoopt daarbij dat het grote aantal
sexfilms dat uit het buitenland naar
Nederland komt, gaat vervelen. Geër
gerd richt ze zich op: „Het is gewoon
een schandaal. Deze films appelleren
aan de laagste instincten. Ik ben niet
tegen bloot. We hebben zo langzamer
hand wel alles gezien. Maar de quasi-
wetenschappelijke manier waarop vooral
de Duitse films worden gebrachtEn
dat alles met een oervervelende humor.
Dat zijn ontzettend slechte films. De
aanpak is ten hemel schreiend”.
terbezit en de abdijbewoners belicht Hof
ook de bouwhistorische kanten en de
kunst van het klooster, terwijl hij voorts
diep ingaat op de beoefening van de
wetenschap in het klooster.
De Sint-Adelbertabdij, gesticht door
Dirk II, graaf van Holland in de 10e
eeuw, is genoemd naar een heilige uit de
achtste eeuw. De stoffelijke resten van
Adelbert, die een volgeling van Willi-
brord zou zijn geweest, werden in Eg
mond begraven, maar in de 10e eeuw
wergebracht naar een andere plaats,
dicht in de buurt van zijn oorspronkelij
ke graf. Thans telt de abdij, die onder
’eiding staat van pater-abt A. van der
'ielen 31 monniken, een aantal dat
niet meer uitbreidt. De Sint-Adelbertab-
dij vindt haar voornaamste bron van
inkomsten in het vervaardigen van
kaarsen.
De film eindigt als na een rampza
lige overtocht die de nodige slachtof
fers eist, de eerste kennismaking met
de Nieuwe Wereld nogal teleurstel
lend uitvalt, maar niettemin na wat
moeilijkheden Karl-Oskar bezit
neemt van een stuk land door een
herkenningsteken in de stam van een
boom te kerven. Een te verwachten
vervolg. „Nybyggarna”, eveneens drie
uur durend, maar door Troell op
verzoek van Warner Bros om prakti
sche redenen tot 2’/s uur terugge
bracht, zal straks de verdere beleve
nissen van de Nilsson-familie behan
delen.
Troell’s eerste film, „Hier heb
je je leven”, ging over een
jongeman (Eddie Axberg, die we dus
ook in „De Emigranten” tegenkomen),
die in de jaren van de Eerste Wereld
oorlog tot volwassenheid en zelf
standigheid groeit; „Ole, dole doff”
was met Per Oscarsson als welme
nende onderwijzer, die aan zijn de
mocratisch bewind ten onder gaat
Twee kleine gegevens die deze leer
ling van Bo Widerberg op verrassend
volwaardige manier tot perfecte films
wist uit te werken.
„De commissie is een aflopende zaak”,
zo vertelt ze. „De taboes zijn doorbro
ken, maar voor sadisme krijg je iedereen
nog warm. Dat accepteren we niet”.
vindt het niet jammer dat de commissie
verdwijnt. „Toezicht voor jeugdigen blijf
ik echter een noodzaak vinden. Verder
hoop ik dat de gewone kijker zo ver
veeld raakt van al die nare, overdreven
sexfilms, dat het aanbod vanzelf gerin
ger wordt”.
Het lidmaatschap van de commissie is
slechts een van de vele functies van
mevrouw Boersma. Zij is verbonden aan
zo’n tien culturele organisaties, als be
stuurslid, soms als voorzitster. Over de
combinatie van deze functies: „Een
kwestie van delegeren. En dat kan ik”.
Mevr. Boersma is een cultuurdame.
„Ik heb erg veel gedaan”, zegt ze pein
zend. „Het klinkt misschien opscheppe
rig, maar ik geloof dat ik de eerste was
die gewezen heeft op het creatieve dra
ma: het uitbeelden van een situatie
waardoor je jezelf leert kennen. Hoewel
ik het nationale werk liefheb, heb ik me
ook beijverd voor de oprichting van een
Europese Culturele Gemeenschap. In al
die mannengemeenschappen heb ik
echter altijd naar gestreefd mezelf te
blijven”.
„Nimmer”, zo gaat zij verder, „heb ik
ervaren dat ik als vrouw achteraan
kwam. Van 1946 af ben ik volledig
geaccepteerd. Ik heb mijn gaven kunnen
benutten. Men heeft mij altijd de kans
gegeven om uit te groeien tot wat ik nu
ben. Ik heb echter wel eens moeten
voorkomen dat men mij aanvaardde
vanwege de charme die je nu eenmaal
als vrouw uitstraalt, in plaats van dat ik
beoordeeld werd op kennis van zaken.
Een man in Hilversum zei me eens: „U
bent een lieve vrouw”. Ik heb toen
gesteld: „Dat hoor ik niet graag in
Hilversum”. Soms heb ik moeten vragen
me niet als vrouw, maar als mens aan
te horen”.
Zij noemt zichzelf een verbindende
figuur. „Ik heb die gave. Daarom moet
ik die ook gebruiken. Ik wil mensen niet
in een conflictsituatie dwingen. En dat
doet iedereen tegenwoordig zo graag”.
Max von Sydow als Karl-Oscar
Nillson in De Emigranten.
op, dit is mijn laatste film,
■■’j van gedachten kunnen
doen veranderen. Ik heb er genoeg van.
Ik wil leven”.
Donderdag luidde het: „Ik kan van
gedachten veranderen, zoals ik van
hemd verander. Jullie moeten niet alles
geloven wat ik zeg. Ik leef van dag tot
dag en wie weet beslis ik morgen, dat ik
een klooster inga”.
Brigitte zei dit tegen Franse journalis-
sen die haar waren komen opzoeken.
Mevrouw Boersma vindt het jammer
dat de meningen van de commissieleden,
allen vertegenwoordigers van stromingen
uit de bevolking, niet meer zo verdeeld
zijn als vroeger. „Het verlies aan identi
teit gaat me erg aan het hart. Vroeger
hadden we interessante discussies. Iedere
film die in het openbaar vertoond wordt,
zelfs het filmjournaal, moet gekeurd
worden. Soms zie je drie films op een
dag. Wij geven geen filmkritieken. Wij
beoordelen slechts of de film in strijd is
met de zedelijkheid of in strijd is met
de goede orde. Dat zijn eigenlijk twee
negatieve kenmerken. Natuurlijk zijn de
oordelen altijd subjectief”.
De commissie ressorteert onder het
ministerie van binnenlandse zaken. Het
Amersfoortse lid daarover: „Dat is al
van oudsher zo door de relaties met de
burgemeesters. Een burgemeester kan de
vertoning van een film immers verbie
den. Dat staat ook in het nieuwe wets
voorstel. Hoe dat voorstel er uiteindelijk
uit zal zien, is gewoon nog niet bekend.
Ik denk bijvoorbeeld aan het rapport
over de zedelijkheidswetgeving en het
eventueel vrijgeven van pornografie. In
dat geval zou de nieuwe commissie on
der justitie kunnen komen”.
Het huidige orgaan telt 70 leden, die
een eed hebben moeten afleggen om
geen steekpenningen aan te nemen. De
commissie heeft een vaste, bezoldigde
voorzitter. De huidige praeses, J. C.
Schuller, is de pensioengerechtigde leef
tijd gepasseerd. In verband met de onze
kere toekomst van de filmkeuring is hij
aangebleven. „Het is de moeite niet meer
waard om nog een opvolger te benoe
men. Men zocht de laatste tijd juist naar
jonge mensen om de vergrijzing tegen te
gaan”, aldus mevrouw Boersma. „De
filmkeuring is echter zeker geen verza
meling van oude mannetjes. Er heeft
altijd een neiging bestaan om de film
keuring belachelijk te maken”.
De commissie vergadert vrijwel iedere
dag. „We maken eigenlijk nog bezwaren
tegen sadisme. De verhuurkantoren hou
den daar rekening mee. Soms knippen ze
zelf al. In andere gevallen nemen ze niet
eens de moeite om de film van een
ondertiteling te voorzien”, aldus me
vrouw Boersma.
