Poetry International
dichters van dichtbij
GLITTERSHOW BELOOFT PARADIJS
bon
f
,.w
w
ll
Jill
0^1
I
.V.'
mW
1
TRANQUILLITATIS EN POCO MOTO WONNEN CONCOURS
Noortje wordt
tv-presentatrice
KAUKASISCH DANSENSEMBLE IN DE RAI
Hans Vonk leidt
radio-orkesten
Nederlandse TV sterk
vertegenwoordigd op
Italiaans concours
VAKANTIEVREUGDE
VOOR DE KINDEREN
I
jHKMwSwWttk 'n'
A V
g
L
f* j3|
IF JS
WOENSDAG 20
JUNI
1973
r
8^'"
F"
«F
M
o
TOEGANGSKAARTEN VERKRIJGBAAR
w
U3
gr?.
BLOEMENDAAL
P
SWIEBERTJE IN PANIEK
met alle bekende medewerkenden.
stil
id
igï
F I
n
^Haarlems Dagblad J
B ►Umuid^r Courant a
Li
i
1F
t lil
Haarlem
de bollensound
Succes voor
r
1
a
IN:
x
'xV'-'-
FERRY TROMP
Lezginhaoverdonderend
de
CONRAD VAN DE WEETERING.
CEES STRAUS
(Van onze RTV-redactie)
/i
TRANQUILLITATIS
POCO MOTO
IJMUIDEN
IJmuider Courant, Lange Nieuwstraat 427.
31
HILLEGOM
Haarlems Dagblad in het V.V.V. kantoor.
BEVERWIJK
Beverwijkse Courant, Zeestraat 18.
Aan de loketten van het Openluchttheater (Alleen kaarten van 4,—).
Beide programma’s zijn door de VPRO
vervaardigd, te weten het toneelstuk De
Pantserkrant, dat in de afdeling Drama
wordt ingezonden en een compilatie van
afleveringen van Het gat van Nederland,
die wordt ingezonden in de sector Docu
mentaires.
HILVERSUM. Nederland zal met
twee inzendingen deelnemen aan het 25e
Concours om de Prix Italia, dat van 13
tot en met 24 september in Venetië zal
worden gehouden.
W
In samenwerking met het
Openluchttheater Bloemendaal
organiseren Haarlems Dagblad, de
IJmuider Courant en de Beverwijkse
Courant een feestelijke kindervoorstelling
op WOENSDAG 4 JULI
et
FT
AMSTERDAM. Dinsdagavond trad
in de Zuidhal van de Rai in Amsterdam
het Kaukasisch dansensemble „Lezginka”
op. Typisch voor het soort dansen dat
deze groep brengt, is dat de vrouwen er
erg mooi uitzien maar niet veel meer
doen dan glijdend rondwandelen, terwijl
de mannen als ware kemphanen voort
durend tegen elkaar opbieden in gekke
vondsten, acrobatische stunts en virtuoze
sprongen.
Een van de acrobatische stunts is het
lopen en rondhippen op de spitsen van
hun laarzen en dat doen deze besnorde
mannen dan ook veelvuldig en in aller
lei variaties. Ze springen en draaien op
hun knieën, in diepe hurkzit of hoog op
de tenen. Alles heeft een waanzinnige
vaart, precieste en kracht. En vooral in
het begin van de voorstelling werkt dat
overdonderend op de toeschouwer. Op
den duur echter worden dezelfde toeren
zo veelvuldig herhaald, dat er een zeke
re eentonigheid ontstaat.
van gedanste zangnummers, die zonder
instrumentale begeleiding en zonder eni
ge vaktechniek worden gebracht in een
decor dat uiteraard een en al glinstering
is. De enig echte artiest is Philip Tim
mons, verloren schaap van de opgeheven
Traverse Workshop uit Edingburgh, die
in twee piepkleine solo-tjes dan ook nog
laat zien hoe goed het had kunnen zijn.
Het verhaal gaat volgens het programma
over moeder natuur die het kwaad over
wint en ons het paradijs verzekert. Wat
wil je nog meer. En dit gegeven paard
moet je niet in de glinsterende bek zijn.
JAC HEIJER
Als dan ook aan het eind van het
eerste deel van de voorstelling opeens
een aantal dansers verschijnen met een
Russische dans, waarin de mannen ge
woon op hun volle voet dansen en ook
wel geweldige sprongen uitvoeren, maar
dan in een totaal ander (voor ons meer
bekend) patroon, werkt dat als een
dankbaar begroete afwisseling, te meer
omdat de dames daarbij in een wijde
zakjurk met bloemen duidelijk meer aan
bod komen dan in de Kaukasische dan
sen.
Naast deze algemene opmerkingen viel
er toch enorm veel te prijzen. Als vijfde
nummer stond er bijvoorbeeld een trom-
meldans op het repertoire. Acht dansers
begonnen op een stoel in een wijde
kring, ieder met een trommel. In razend-
HILLEGOM In de onvervalste bol-
lengrond rond Hillegom, Lisse. Sassen-
heim zijn twee popgroepen opgegroeid
die binnen verrassend korte tijd tot
bloei zijn gekomen. Dat mag tenminste
afgeleid worden uit de eerste en derde
plaats die de groepen Tranquilitatis en
Poco Moto afgelopen zaterdag behaalden
op een in de Houtrusthallen door de
Haagse Kunststichting voor de Jeugd in
het kader van het Holland Festival ge
organiseerd concours.
gjv
SU J
Met Noortje Vlaskamp-Roll heeft
NOS deze week een nieuwe televisie
presentatrice aangetrokken. Noortje, die
afkomstig is uit Hoorn, werkte voordien
vijf jaar als stewardess en recentelijk
nog als voorlichtingsvrouw bij het Am
sterdamse Esso Motorhotel.
HAARLEM
Haarlems Dagblad, Grote Houtstraat 93,
Soendaplein (Noord)
Californiëplein 17 (Schalkwijk)
De voorstelling begint om HALF DRIE
Tegen inlevering van deze advertentie
bij onderstaande adressen kunt u
toegangskaarten kopen tegen de
gereduceerde prijs van 3,
(Normale prijs 4,
Telefonisch kunnen geen
kaarten worden
gereserveerd.
AMSTERDAM. Toch is het verte
derend om temidden van zoveel klassie
ke en avantgarde kunst in en rond het
Holland Festival een voorstelling te zien
van laat ik zeggen de Theresia-kleuter-
school voor jongens. Want daar lijkt de
show „Enchanted miracle” (Toverwon-
der) in Mickery nog het meest op.
De Duitse dichter-politicus Günter Grass
tijdens zijn voordracht bij Poetry Inter
national.
De show is in elkaar gezet door de
Angels of Light, een engelachtig nich
tenpaar, dat nergens anders vandaan
kan komen dan uit San Francisco en dat
het leven en welzijn geheel gewijd heeft
aan de glitter. Met kilo’s glinsterend
confetti zijn ze neergestreken in Micke
ry Amsterdam om daar met twintig
andere egotrippers, samengeraapt uit de
internationale folklore van Amsterdam,
ROTTERDAM,
ste avond van
dichterfestijn in
w
'4»
I
snelle roffels gaven ze elkaar steeds wis
selende signalen door, die weer echo’s
vonden in andere trommels, dat zich
ontwikkelde tot een fascinerend muzi
kaal patroon, waarbij later ook nog
allerlei virtuoze sprongen en draaien
werden ingevoegd om de feestvreugde te
verhogen. Het werd een van de hoogte
punten van de avond.
-
HILVERSUM. Hans Vonk treedt 1
augustus als dirigent in dienst van de
NOS voor een periode van drie jaar.
Hij zal concerten dirigeren met het Radio
Filharmonisch Orkest, het Omroepor
kest, het Radio Kamerorkest en het
Promenade-orkest.
Hans Vonk, die 18 juli 1942 in Am
sterdam werd geboren, is sinds septem
ber 1969 als assistent-dirigent verbonden
geweest aan het concertgebouworkest.
Sinds december 1968 leidt hij het Radio
Blazersensemble.
- vl
Vijfentwintig groepen kregen daar
voor teleurstellend weinig publiek elk
ongeveer 25 minuten de tijd om hun
kunnen te tonen. Sommige waren niet
om aan te horen, maar de meeste kwa
men volgens de jury met Thom Olink
(popredacteur)Rudy Bennet't (zanger),
Boudewijn de Groot (producer), Peter
van Halm (regisseur Popzien) en Harry
Knipschild (platenman) tot een redelijk
niveau. Tranquillitatis en Poco Moto
die elkaar vanwege de geografische na
bijheid goed kennen hadden voor
zichzelf gedacht nooit hoger te kunnen
komen dan „bij de eerste tien”, maar
elkaar hadden ze wel degeijk tot kans
hebber voor een van de drie prijzen
gerekend. Zo gaat dat in de Bollen
streek.
Het werd een eerste prijs ter waarde
van duizend gulden aan apparatuur voor
Tranquillitatis, een vijfmansformatie die
zoals de naam al aangeeft rustige pop
muziek prefereert. Daarbij steunen Nico
Langeveld (sologitaar), Theo Smit
(drums), Ton Zoet (orgel, fluit en zang)
en Kees de Haan (bas) voor een belang
rijk deel op de voortreffelijke zang van
Tom Blekendaal, volgens Boudewijn de
Groot „een dijk van een zanger”. Het
juryrapport zei nog niet een zanger zo
hoog en tegelijkertijd zo zuiver te heb
ben honen zingen. Bovendien werd de
hechtheid, het samenspel van de groep
geprezen.
Zegt zanger Tom: „Het gekke was dat
we het maakten met een nummer van
Uriah Heep, eigenlijk niet helemaal onze
stijl. We schrijven erg veel zelf, eigen-
gestoelte waaromheen de foto van een
vriendelijk vorsende Willy Brandt is ge
drapeerd. En wat van het Engelse huis
moedertje Libby Houston, over wie niet
meer bekend is dan dat ze een boeiend
inzicht kan verstrekken over zeer kleine
maden en oude groene kaas. Wie dichters
liefst veel op 1 avond in levende lijve wil
aanschouwen en tegelijkertijd nog iet»
van hun werk wil proeven, moet daar
voor eens per jaar naar Rotterdam gaan.
Dat de Rotterdamse Kunststichting
met dit evenement, al weer voor de
vierde keer, in een grote behoefte voor
ziet, wordt duidelijk als je de overvolle
foyer tijdens de voordrachten overziet.
Het aantal overigens gerieflijke banken
lijkt ieder jaar minder te worden, maar
de informele sfeer beperkt niemand een
wat ongewonere zithouding aan te ne
men. Je bevindt je daar in ieder geval
nooit verder dan 20 meter van wat er
allemaal aan dichtend talent geboden
wordt.
Naar traditie werd Poetry Internatio
nal geopend door een jonge Rotterdamse
dichter, hetgeen dit keer Rien Vroegin-
dewij was. De Rotterdammer is in zijn
woonplaats geen onbekende en zal door
dit festival zeker ook naar landelijk
niveau weten te reiken. Zijn stijl ken
merkt zich door eenvoudige, nergens op
gesmukte taal, die bij een breed publiek
snel kan overkomen. Ook in de presen
tatie gaat Vroegindewij iedere vorm
van elitarisme uit de weg, hij blijft tot
het l-aatst toe duidelijk en helder in zijn
uitspraak en formulering.
Toch moest de ontroering op deze
avond van Willem M. Roggeman komen,
die, daarbij gesteund door een czardas-
ensemble, een pleidooi hield voor een
menswaardiger bestaan van de zigeu
ners. Verwijzend naar de oorlogsjaren
toen een half miljoen zigeuners stierven
in Hitler’s gaskamers, vroeg Roggeman
zich af waar de Simon Wiesenthal van
de zigeuners bleef, daarbij besluitend
met de vraag Een zigeuner, wat is dat?
En dan als antwoord: Als je goed kijkt
lijkt het net een mens. Waarschijnlijk
hebben zijn eenvoudige woorden een
groter bereik dan die van de eveneens
steUingnemende Lowel die kampt met
problemen rond de dood in Amerikaanse
oorlogen. Lowell roept een haast surrea
listisch beeld op, heel knap maar wel
licht nauwelijks voldoend aan de inten
tie die het gedicht in zich draagt. Ook
bij Poetry International rijst immer
weer de vraag op of geëngageerde poëzie
op een zeer eigen manier moet worden
gebracht of zodanig dat de meeste stijl
middelen moeten worden opgegeven om
het uiteindelijke doel zo goed mogelijk
waar te maken.
Direct al op de eer-
Poetry International,
het kader van het
Holland Festival in de Doelen, heeft de
organisatie zich op zeer ambitieuze wijze
laten kennen. Er was zwaar geschut in
stelling gebracht in de vorm van de
Amerikaan Robert Lowell, maar vooral
ging de aandacht uit naar Günter Grass,
prominent propagandist voor de SPD en
al even toonaangevend voor de heden
daagse Duitse belletrie. Voeg daarbij een
fors brok engagement van Willem M.
Roggeman, alsmede bijdragen van de
oorspronkelijke Britse huisvrouw Libby
Houston, haar landgenoot Brian Patten
en de Indonesiër Goenawan Mohamad en
een ieder met enige bezoekervaring
kan zich het verwachtingsvolle sfeertje
van vorige jaren voor de geest halen.
Omdat dichters door hun aard nu
eenmaal weinig aan de weg timmeren
en hun werk in de regel in alle stilte
geconsumeerd wordt, is iedere verbale
kennismaking met hen een avontuur.
Wat weet je tenslotte meer van een man
als Grass dan de schaarse keren dat je
hem op de TV zag, sprekend op een
s
de mannen verstopt in lange zwarte
capes met vierkante schouders in een
lange rij zodanig snel over het toneel
glijden, dat je de indruk krijgt alsof ze
op rolschaatsen zouden zijn. Dat beeld
alleen al maakt een tocht naar „Lezgin
ka” de moeite waard. Daarbij gevoegd
een finale, die het publiek zo opzweepte,
dat ze niet minder dan drie keer her
haald moest worden en de afwezigheid
van letterlijk iedere problematiek,
maakte de voorstelling toch zeker
tot een bijzonder prettige avond, die
vanavond herhaald word in de RAI en
op 21 en 23 juni komt in het Congresge
bouw in Den Haag.
de show op te zetten. De Engelen van
het Licht wilden niks aan het geheel
verdienen en daarom zijn de voorstellin
gen gratis. Ritsaert ten Cate schrijft
terecht in het programma: „Dank voor
iets waarvan je allang niet meer bereid
bent te geloven dat het nog kan bestaan,
een ongebreidelde oprechtheid en lief
heid, naïviteit en onschuld die je in deze
wereld niet meer voor mogelijk houdt”.
De show ziet er lief uit als de glinste
rende plaatjes uit het poesiealbum, maar
is verder zo stuntelig dat je er tranen
van in je ogen krijgt. Ontroerend te zien
hoe de twintig fantastisch uitgedoste fi
guren af en aan reppen uit de nooduit
gangen aan weerszijden van het toneel
om weer andere waanzinnige zaken aan
te trekken. Je ziet een aaneenschakeling
ti
Er was een tamelijk teleurstellende
buikdans van de dames, er waren spel
letjes zoals het schooltje spelen met te
laat komende leerlingen, balletje doorge
ven, leraartje pesten en stokslagen krij
gen. Een nogal saaie aangelegenheid.
Om dit allemaal weer goed te maken
was er een prachtige bergdans waarin
U kunt mij noteren als abonnee
en ik ontvang de krant dan de
eerste 14 dagen GRATIS.
per maand,
per kwitantie f 9.30
0 per kwartaal,
per giro/bankf 27.-^
s.v p. het gewenste ►Beverwijkse Courant
aanKruisen.
-w
lijk niet helamaal onze stijl. We schrij
ven erg veel zelf, muziek met veel
ritmeveranderingen, een beetje klassieke
invloed hier en daar, erg lang in ieder
geval.” Behalve de broodnodige appara
tuur dit was tenslotte een concours
voor amateurs hoopt Tranquillitatis
dat sinds februari van dit jaar op de
benen staat aan de winst in Den Haag
ook een 'tv-opname over te houden.
Jurylid Peter van Halm, regisseur van
VAR A’s Popzien, beloofde namelijk te
komen kijken, luisteren, of de groep rijp
was voor een tv-opname. En verder?
Nico Langeveld: „Hard werken, veel
sparen en maar hopen dat onze mana
ger, een rozenkweker, ons aan contrac
ten helpt. Zaterdagavond aanstaande
staan we in ieder geval in de Boeren
vreugd in Aalsmeer.”
HOE GROOT het overwicht van d.e
bollensound in Den Haag was, mag blij
ken uit de einduitslag. Vier van de vijf
juryleden kozen voor Tranquillitatis en
die ene, die dat niet deed had Poco Moto
als eerste gekozen. De derde plaats die
er voor deze zesmansformatie ten slotte
uitkwam, motiveerde de jury met het
voortreffelijke samenspel van de groep
dat zij bij vele andere bands had gemist.
Als solistische prestatie werd het viool
spel van Ton Trossèl geroemd. Zijn in
de popmuziek niet al te gebruikelijke
instrument bepaalt voor een groot ge
deelte het geluid van de jazzpopgroep
Poco Moto met Jan Hylkema aan solo,
Paul Engelkes aan bas, Mike van Gooi
op slag, Jan Holland aan de drums en
Frank Pardoel op sax en klarinet. Deze
laatsite maakt duidelijk dat Poco Moto
dat sinds maart van dit jaar op volle
toeren draait onder leiding van een
bollenboer uit Rijnsburg als manager, de
laatste maanden al goed werk heeft
gehad. „Toch wel elke week een optre
den, ja zelf versierd, de manager gaat
nu goed aan de slag.” Niettemin was de
250 gulden voor de derde prijs ook bij
deze groep uit de Bollenstreek welkom.
EN NU? ZOWEL Tranquillitatis als
Poco Moto voelt zich uitermate gesterkt
door hun beider succes en is vast van
plan de muziek die eerst een hobby was
tot iets meer dan dat te laten uitgroeien.
Een broodwinning? Tom Blekendaal van
Tranquillitatis vertolkt ieders gevoelens
als hij zegt: „Dat weet je niet. Dat hangt
van zoveel factoren af. Voorlopig moet
er nog erg veel en hard gewerkt worden
want we zijn er natuurlijk nog Tang
niet. Maar dit concours was in ieder
geval wél een enorme stimulans om
door te gaan.”
Hj».
BV
M
NAAM:
ADRES:
WOONPLAATS:
'Postzegel
