ALS ENIGE OVEREIND BLIJVEN
LIDA
i
„HET ZIJN DE DOORDOUWERS, DIE
Dolle Mina en de
Nederlandse atletes
BÈtó
II
ill
a
s
99
BLESSURES
TOEVALSTREFFER
-L-
21
1973
30
JUNI
ZATERDAG
Kicker Seemann
Lida Kuys heeft een weekje rust genomen. Een pauze die niets te
maken heeft met de stevige nederlaag die zij tijdens de interland in
Drachten leed tegen haar enige concurrente in eigen land, Alkmaar-
se Elly van Beuzekom De blonde atlete van AV Castricum pikte
daar in Friesland voor de tweede keer dit seizoen het Nederlands
record af van haar rivale uit Beverwijk Oorzaak van de week schor
sing in het zware trainingsprogramma is een hardnekkige blessure
die in haar gehele rechterbeen voelbaar is. Haar trainer en toever
laat Ton Pallesen: „Als te door blijft gaan raak je van kwaad tot
erger. Dat doorrommelen verhindert dat ze die blessure (waar Lida
al langer mee loopt) niet definitief kwijt raakt”.
F'
BB
-
-
de
PIETER MUL
STOPPER.
I A
Lida Kuys (linksboven met haar trainer
Pallesen).
en
de
De drielandenwedstrijd tussen de
atletes van Engeland, Tsjechoslowa-
kije en Nederland in Drachten, trok
bijna evenveel deelneemsters als toe
schouwers. Dat kan nooit goed zijn.
Noch voor de atletiek in het alge
meen, noch voor de damesatletiek in
het bijzonder en daardoor was het
ook weer een afgang voor de vrouw
in het algemeen. Zou Dolle Mina zich
niet wat meer met de vrouwensport
moeten bemoeien? Ik kan me niet
herinneren in het blad „Op zee” een
oproep gezien te hebben om massaal
naar Drachten op te trekken om de
seksegenoten te steunen bij hun po
gingen de tijden en afstanden van
hun mannelijke collega’s te benade
ren.
De voortdurende vergelijking met Van
Beuzekom is onvermijdelijk. Vooral om-
„Op school werden een vriendin en ik
altijd als eerste gekozen bij de teams
voor softbal en trefbal. Dat smijten met
die bal vond ik hartstikke leuk”. Een
Sommige
Amerikaanse
twee specialisten,
teams
zegsman)
de ene
wel alsof ik stilstond”. Een licht briesje
tegen is voor haar het meest ideale
weertype.
Haar ervaring met de K.N.A.U. is vrij
gunstig veel kritiek heeft zij niet. „In
de nationale ploeg zitten die oudere
meisjes vaak zo te kankeren op de Unie.
Er zal heus weleens wat zijn maar ik
Zoals in mei in Amsterdam tijdens de
vijf-districtenwedstrijden: de Beverwijk-
se heroverde toen haar record op Elly
die in april voor het eerst bovenaan de
ranglijst kwam met een worp van
52.08 m. Lida gooide destijds eventjes ne
gentig centimeter verder. Zij en Ton
Pallesen waren erg uitgelaten. De bijna
anderhalve meter méér die Van Beuze
kom er nu aan vast plakte stelde haar
niet teleur. „Zoiets geeft natuurlijk even
een tik. Het is niet leuk om een record
kwijt te raken, maar het moet doorgaan.
Uiteindelijk is het toch een zaak van de
lange adem, het zijn de doordouwers die
overeind blijven”.
Maar deze berekening loopt toch
mank, in zoverre dat Finland 200.000
atleten telt op die 4,5 miljoen inwo-
In 1969 werd zij kampioene bij
junioren en kwam zij met haar 41 meter
verder dan haar collega’s bij de dames.
De opmerking dat ze voor een speer-
werpster eigenlijk te klein is wordt Lida
aardig zat. ..Wat schiet je daar nou mee
op. Na een wedstrijd krijg je vaak te
horen: „Was je maar een hoofd groter”.
Dat gezeur, daar begrijp ik niets van”
Haar trainer komt ook tevergeefs als hij
probeert, haar tot gewichtsvermeerdering
over te halen. Hij gunt Lida best wat
meer kilo’s dan de 58 die zij nu weegt,
maar ze bedankt er feestelijk voor. Het
U zult zich nu misschien afvragen
of Seemann, die niet „hard” genoeg
was voor FC Utrecht, nu wel opeens
keihard genoeg is voor het geweldda
dige Amerikaanse football Nee, maar
hij hoeft ook alleen maar als „kic
ker” te fungeren. Hij schijnt in Ber
lijn een test te hebben afgelegd
waarbij hij van de 20 schoppen er 17
tussen de palen plaatste. Inderdaad
had Seemann altijd een goede trap-
techniek; hij nam bijvoorbeeld mees
tal de penalty’s, waaruit ook blijkt
dat hij zijn zenuwen in bedwang
weet te houden. Dat kan hem als
kicker in Amerika te pas komen. Ik
heb me door een Amerikaan op het
Amerikaanse consulaat in Amsterdam
laten uitleggen wat Seemann precies
moet doen- Het is ingewikkeld, maar
ik zal het zo simpel mogelijk probe
ren duidelijk te maken.
Seemann, die het afgelopen seizoen
bij FC Utrecht nauwelijks aan de bal
kwam en na afloop van het seizoen
te horen kreeg dat hij kon afnokken,
slaat met
American
een klap,
verdienen
de voldoening dat FC Utrecht niets
voor hem terugkrijgt, omdat hij naar
een „andere sport” overstapt. Want u
weet: football is geen voetbal, sterker
nog: handbal staat dichter bij voetbal
dan football!
De sport handballen en speerwer
pen is haar met overgave beoefende
hobby maar ze laat er weinig voor staan.
Uitgaan op zaterdag (dansen) doet ze
nog altijd met veel plezier. De huidige
belangstelling ziet ze als een stimuleren
de factor. Haar instelling lijkt borg te
staan voor nog grotere afstanden. „Ik
verlies liever met een goede prestatie
dan dat ik win met een slechte”.
Blijft bovendien de grote vrees voor
blessures. Lida heeft snel last van harde
bobbels in haar arm waardoor ze ver
krampt gaat gooien en afgezien van de
huidige blessure heeft ze ook weleens
last gehad van haar heupen. Masseren is
een van de tegenwapens. „Gelijk toen ik
in de nationale selectie werd opgenomen
hebben we gevraagd om een vergoeding
van de K.N.A.U. voor de kosten van de
masseur. Meest ideaal zou natuurlijk
constante begeleiding van een arts zijn
maar daar is nou eenmaal geen geld
voor. Nu is er uitsluitend een halfjaar
lijkse keuring En vanzelfsprekend zou
een ligbad enorm zijn daar raak je
erg veel vermoeidheidsstoffen in kwijt”.
feit dat zij sinds paar maanden
verkering heeft is daar niet vreemd aan.
Kan de Europese top nog dichter be
naderd worden? Pallesen: „Dat wordt nu
wel heel moeilijk de vooruitgang is al
zo groot geweest. Waar het einde van de
mogelijkheden ligt weet je niet”.
deze overgang naar het
football twee vliegen in
Hij gaat zelf veel meer
en bovendien smaakt hij
Misschien zou een gezonde, of nog
beter: een ongezonde rivaliteit tussen
de herenatleten en de damesatleten
de belangstelling voor de atletiek in
het algemeen wat kunnen opkrikken.
Dat moet dan natuurlijk met enige
fanfare gepaard gaan, bijvoorbeeld:
Mieke van Wissen doet aanval op het
100-meter-hordenrecord van ja van
wie, dat moet ik even nakijken. Haar
eigen record bracht ze onlangs op
13,2 sec. Waarom laten we haar niet
brutaalweg het wereldrecord aanval
len op de kortste hordenafstand bij
de heren, in handen van Milburn met
13,0 sec? Die 0,2 sec. moeten toch te
overbruggen zijn als je ie aangemoe-
digd weet door Ageeth, Hedy, Joke,
Renate en al die anderen die zo
terecht strijden voor gelijke rechten
van de vrouw. Het feit dat de kortste
Een team krijgt vier kansen om op
te rukken naar de laatste lijn van de
helft van de tegenpartij voor een
„touch - down”Als de bal over die
lijn op de grond wordt gedrukt,
krijgt de aanvallende partij zes pun
ten, plus de kans de ovaalvormige bal
nog eens via een „kick-over” tussen
de hoge palen door te jagen, wat een
extra punt oplevert. Voor dat preci
siewerk zal Seemann vermoedelijk
op moeten draven. Daarnaast kan hij
ingezet worden voor het realiseren
van een zogenaamde „field-goal” Die
levert drie punten op. Als de Houston
Texans erin slagen in vier keer negen
meter terreinwinst te boeken (tien
yards), mogen ze doorgaan, maar zijn
ze ook na de derde keer nog maar
weinig gevorderd, dan moeten ze bij
het niet bereiken van die luttele ne
gen meter terreinwinst de bal aan de
tegenpartij laten, daar waar zij voor
die tegenpartij gestopt zijn. In plaats
daarvan kunnen zij echte? ook be
sluiten die vierde poging (down) om
te zetten in een field-goal, waarbij de
kicker de bal met een ook uit het
voetbal bekende drop-kick, uit de
hand en direct na het opstuiten tus
sen de palen schiet en over de dwars-
lat.
Restte mij nog de vraag hoe vaak
Finn Seemann nu eigenlijk in actie
moet komen in één wedstrijd. Dat
hangt natuurlijk af van de mate
waarin zijn club in staat is de bal
vooruit te brengen, maar gemiddeld
schatte de Amerikaan het op vijf
field-goal-pogingen en drie of vier
pogingen te scoren na een touch
down Als Finn Seemann dus acht
keer per wedstrijd, zonder daarbij
door tegenstanders gehinderd te wor
den, tot tevredenheid van zijn baas
tegen de bal schopt, dan heeft hij
wellicht binnen drie jaar bereikt wat
Johan Cruyff met veel gejakker, bles
sures en pijn in tien jaar probeert
klaar te krijgen.
Blijkbaar om aan die druk te ont
komen, ontvluchtte hij de drielanden
wedstrijd in D-achten en versloeg de
invitatiewedstrijden in Finland Zoals
gezegd: daar waren in twee dagen
tijd 60.000 toeschouwers op een be
volking van 4,5 miljoen Finnen- Wij
hebben ruim 13 miljoen inwoners,
dus in feite hadden er in Drachten
1.800.000 toeschouwers moeten zijn, in
plaats van de 400 betalende toeschou
wers die er in werkelijkheid waren.
Lida zelf: „In het begin werden er
door de personeelsleden nogal wat la
chende opmerkingen geplaatst maar nu
staan ze er al heel wat serieuzer tegeno
ver. Na wedstrijden wordt altijd ge
vraagd hoe het ging en dat vind ik wel
aardig”. De korte tijd tussen de morgen
en de middag werd afgelopen winter
vooral benut om de werpsnelheid op te
voeren. Daarvoor zijn balletjes van on
geveer twee ons het meest geschikt. Bal
gooien is toch al een sterk punt van de
DEM-atlete.
Zoals u wellicht gelezen heeft, is
Finn Seemann van FC Utrecht (vroe
ger van DWS en nog vroeger van het
Noorse nationale elftal) gecontrac
teerd door het Amerikaanse professi
onal football-team „Houston Texans”.
„kicks-over" (één punt) en de andere
voor de „field-goal” (drie punten),
maar er zijn ook teams die daarvoor
één en dezelfde specialist gebruiken,
die alleen voor deze karweitjes het
veld hoeft op te komen.
Waarom nu zoekt men in Europa
naar deze kickers (de Oostenrijkse
Toni Fritsch werd vorig jaar gecon
tracteerd en schijnt volgens het Duit
se voetbalblad „Kicker” al zoveel
geld verdiend te hebben, dat hij al
bijna vergeten is ooit „gewoon" ge
voetbald te hebben)? Omdat Europese
voetballers meer schotkracht hebben
(bij een field-goal moet de bal mees
tal van halverwege het veld, een
meter of 50 van het „doel” geschopt
worden) en waarschijnlijk ook omdat
zij gewend zijn met de binnenkant
van de voet te schieten, waardoor de
scoringskans groter wordt, terwijl die
Amerikanen allemaal „punteren” Al
dus nog steeds mijn zegsman.
ners. Daar zitten geen trimmers bij,
het zijn allemaal echte, dagelijks
trainende clubatleten. Wij kunnen
met ons drievoudige bevolkingsaantal
ook niet bogen op 600.000 atleten, dus
laten we maar blij zijn dat er bij ons
Überhaupt nog mensen naar atletiek
komen kijken Atletiek is nu eenmaal
„de” Finse sport, zoals voetbal „de”
Nederlandse sport is. „Tussen de gro
te wedstrijden door lieten ze ook
kinderen wedstrijden lopen, en die
liepen allemaal even perfect. Als Ne
derlandse kinderen een wedstrijd lo
pen, is het een en al sjorren, duwen,
trekken, pompen en bonken, maar die
Finse jongens en meisjes leren al van
kindsbeen af aan hoe je lopen moet”
Aldus Hans van Wissen
De dagen voor die wedstrijd in Drach
ten was er ook geen sprake van voluit
speerwerpen tijdens de training. Hoog
stens werd het ranke voorwerp uit stand
enkele tientallen meters weggeworpen
maar daar bleef het dan bij. Toch was
niet dat bewuste been oorzaak van haar
matige prestatie in de interland Ruim
46 meter is beslist beneden haar gemid
delde niveau waardoor het verschil met
de topper Elly van Beuzekom (54.36)
extra geaccentueerd werd. De oorzaak
heeft veeleer een technische achter
grond. De 1 meter 64 lange atlete moet
het in tegenstelling tot veel van haar
collega’s niet hebben van grote li
chaamskracht en-of gewicht. Snelheid
en een redelijk goede techniek (Pallesen:
„Meer dan voldoende”) zijn haar wapens
en juist een sterke tegenwind als in
Drachten remt haar letterlijk en figuur
lijk. Lida: „Tijdens m’n aanloop leek het
(vertelde mijn
gebruiken
voor de
dat er in de voorbereiding nogal ver
schillen zijn en uiteraard omdat de twee
meisjes (Lida met haar twintig jaar één
jaar jonger) van geen ophouden weten
waar het een verbetering van de vorige
prestatie betreft. Anders dan de Alk-
maarse traint Lida heel wat uren af
niet alleen ’s avonds op de gebruikelijke
uren maar ook tussen de middag als het
werk stil ligt. Lida en haar trainer zijn
namelijk in het zelfde bedrijf werkzaam
(in de administratieve sfeer) en de vrije
tijd wordt op een nabijgelegen veldje
productief gemaakt. Pallesen deed dat
aanvankelijk met een groepje van vier
meisjes, net als Lida door hem naar het
bedrijf „getrokken”, maar op het ogen
blik kan hij zich volledig op de kampi
oene concentreren.
vind dat ze sterk overdrijven. Als je
bovendien iets gewoon gaat vragen zijn
ze behulpzaam Lida verklaart ook rond
uit niet zoveel na te denken over zaken
die niet direct met haar speerwerpen in
verband staan. Zij heeft een groot ver
trouwen in Ton Pallesen, al zo’n zeven
tien iaar met DEM verbonden. „Ik
hoef niet zonodig naar een centrale
training. Kijk nou eens naar die cursus
die oefenmeester Salomon deze winter
gaf daar kwamen lang niet all*
trainers naar luisteren. En van degenen
die opdraafden ging een aantal voor het
einde weg”.
Nu, na vijf jaar atletiek, jutten zij en
Elly (Veel meer een krachtwerpster.
wier techniek achter blijft bij haar na
tuurlijke talent) elkaar op richting 55
meter. En dat is een afstand die Euro
pees gezien aardig meetelt, gezien de
60.88 m waarmee Rutch Fuchs winnares
werd op de Olympische Spelen (haar
wereldrecord staat overigens vijf meter
verder.
hordenafstand bij de heren niet 100
maar 110 meter lang is, laat zich in
het vuur van de strijd gemakkelijk
wegredeneren, lijkt me.
Overigens is het niet zo dat atletiek
per definitie weinig toeschouwers
trekt. Het Olympisch Stadion in
München, waar vorig weekeind invi
tatiewedstrijden werden gehouden,
was heel behoorlijk gevuld, en in
Helsinki was het stadion tijdens een
tweedaagse atletiekwedstrijd de eer
ste dag met 20.000 toeschouwers, en
de tweede dag met 40.000 toeschou
wers gevuld. Dat vertelde me Hans
van Wissen, sportredacteur van De
Volkskrant, die sinds het huwelijk
van Mieke Sterk, die sindsdien Mieke
van Wissen heet, in de merkwaardige
positie is komen te verkeren dat hij
voortdurend in juichende bewoordin
gen over zijn eigen vrouw moet
schrijven, die eerst haar eigen vijf-
kamptotaal verbeterde en daarna
haar 100-meter-hordenrecord terug
pakte. Je zou hem de Jan Blankers
van de jaren zeventig kunnen noe
men
herinnering die met een spontane lach
wordt opgevrolijkt. Dat speerwerpen is
maar een toevalstreffer. Lida deed en
doet al jaren aan handbal en om in de
zomer iets aan haar conditie te doen
begon ze met atletiek. Allemaal niet zc
erg gemotiveerd deed ze wat aan ver
schillende nummers. Met de kogel haal
de ze twaalf meter maar toen ze de
speer meer geoefend van zich af gooide
bereikte zij na een jaar al 32 meter
na het seizoen daarop zat zij tegen
veertig meter aan.
KUYS
