Zanger van „She’s not there" nu op solo-toer
Colin Blunstone wil na
Zombies andere toekomst
)5
5
Winsemius uitstekend
Burtons weer
97;
fauteuils,
5;
5.-
Leven en werken Roy Bean
als vakkundig kijkspel
bij elkaar
5.-
op Alkmaars concert
Fü
IJMUfDEN
KEUKENS B.V
lil
I
JOHN HUSTON MAAKTE GEÏDEALISEERD PORTRET
VOS wint veel leden
van legale omroepen
Orgeltocht
’".T'—'iX
13
VRIJDAG 13 JULI
19 73
gevolg
„Ugly”
Teleurstellend
2 50 09
ROY BEAN is een van de vele
kleurrijke figuren die tijdens de
stormachtige ontwikkelingen in
de Verenigde Staten gedurende
de tweede helft van de vorige
eeuw bij de grote trek naar het
Westen zijn opgetreden, naam
hebben gemaakt en inmiddels
weer legende zijn geworden.
Hypocriet
AMSTERDAM Magnifieke
Londense Linda. Colin Blunstone
ontmoette haar een paar jaar ge
leden op een feestje en wist niet
wat hij zag. Helaas bleek Linda als
van Colins dronkenschap
dubbel zo mooi en zei onze pop
zanger „too much, too soon”. Dat
werd dus niks, zij het dat Colin zich
the morning after the night before
aan tafel zette om de eerste song
van zijn leven te schrijven: „Too
much too soon last night”.
Neergeslagen
N achtvoorstellingen
Tuschinski
Slechte behandeling
in Amsterdam
igs
Tl
F
„too much, too soon”.
ADVERTENTIE
akking.
Elvis Presley in „Elvis on tour”.
KENNEMERLAAN 159-165, IJMUIDEN (bij Marktplein)
Telefoon (02550)-11428-10770, s avonds alleen na afspraak
Geopend: maandagmiddag t.m. zaterdag van 8-18 uur
lisers -
it nooit
bijzet-
is hon-
Slavo-
dmeubel,
Met luxe
Maar voor de Elvis-fan is het een
unieke gelegenheid om hun zangidool
in al zijn ijdelheid showmanship en
geweldige vitaliteit .vanuit alle denk
bare hoeken te kunnen bekijken.
Vlaak hem
werkelijk
uwmeubel
glasvitrine,,
laden en
350 cm br.
I
en stoelen
lart stelen.
HAARLEM. Niet de orgels in Alk
maar zullen aanstaande zaterdag cen
traal staan tijdens de Toer-in orgeltocht
zoals wij dezer dagen vermelden, maar
vier orgels in West-Friesland, te weten
Moeilijkheden, die gezien het resul
taat van haar spel, haar concentratie
waarneembaar hebben beïnvloed. Door
het voorbijgaan aan Caesuren kwamen
de vormgeving en het teken van de
melodische contouren in het gedrang en
de neutraliteit van de registratie belette
het verkrijgen van een muzikale inhoud.
>rn, mooi
I. Van de
u in een
ïoonsbed,
van het
en
e. ruitstöP
euils.
bert Abel (die ook „Mad Dogs and
Englishmen” maakten) is in de be
kende documentaire stijl opgenomen,
met ingelaste interviews, kijkjes ach
ter de schermen, historische terug
blikken en zaal-opnamen, waarbij het
fenomeen Elvis van alle kanten be
licht wordt.
De makers maken oervloedig ge
bruik van het „split-screen”, zodat
het doek bijna voortdurend gevuld is
met drie en meer gelijktijdige hande
lingen, wat enkele malen functioneel
werkt, maar op den duur als ver
moeiend en overbodig ervaren wordt.
Het waren Elly Kooiman, Jan Jansen
en Bernard Winsemius, die op dit con
cert uitsluitend werken van Johann Se
bastian Bach ten gehore brachten.
Elly Kooiman opende de avond met
de vertolking van het Praeludium en
Fuga in D grote terts. Zij had zich met
deze keuze, gezien haar toch nog vrij
oppervlakkige kennis van de register-
dispositie, van de werking van de orgel-
klank in al zijn verscheidenheid in de
ruimte van de kerk en van de tractuur-
bediening van het orgel, voor niet gerin
ge moeilijkheden geplaatst.
NEW YORK (UPI). Acteur Richard
Burton verzoent zich vandaag over een
week in Rome met zijn vrouw, de actri
ce Elizabeth Taylor, na een korte proef-
scheiding. Dit berichtte donderdag co
lumnist Earl Wilson in New York, de
man die ook de proefscheiding van de
Burtons op 3 jufi wereldkundig maakte.
De film van Pierre Adige en Ro-
teit, die de inmiddels de veertig na
derende rockster nog altijd bij het
Amerikaanse publiek geniet.
In die rij van beruchte beroemdhe
den die op een of andere wijze,
meestal in nogal negatieve zin, naam
hebben gemaakt en in allerlei wes
terns al schurkachtige helden of
heldhaftige schurken voort zijn blij
ven leven, slaat rechter Roy Bean
geen slecht figuur.
WAT ER HISTORISCH van hem
bekend is, tekent hem als een nogal
obscuur en hypocriet karakter die in
een streek van Texas ten westen van
de rivier de Pecos het recht in eigen
handen nam en zijn onrechtmatig
rechterschap nogal lucratief wist te
combineren met het exploiteren van
een saloon, annex bordeel.
Hij leefde tussen ongeveer 1825 en
1902 en volgens de kronieken van
tijdgenoten was hij een lelijke, dron
ken racistische figuur die echter door
welbespraaktheid en een zekere char
me steeds het pleit wist te winnen en
in ieder geval een natuurlijke dood
stierf, wat in die tijd van geringe
overlevingskansen al een bijzondere
prestatie was.
Zijn levenslange liefde voor een
Engelse actrice, Lily Langtry, die in
Amerika optrad, maar die hij alleen
van afbeeldingen kende, wordt door
geen historicus onvermeld gelaten
evenmin als het feit dat het pioniers-
dorp waar hij „law and order” bracht
door hem naar haar genoemd werd
en nu als Langtry op de kaart van
Texas voorkomt.
Judge Roy Bean, zoals hij in de
annalen van het wilde westen opgete
kend staat, is als bijfiguur betrokken
geweest in films als William Wyler’s
„The Westerner” uit 1939 en jn Budd
Boetticher’s „A time of dying” uit '69,
maar John Huston heeft hem tot
centrale figuur gemaakt van „The
life and time of Judge Roy Bean”,
een film die nu zijn Nederlandse
première in het Amsterdamse Tu-
schinski beleeft.
De openingstekst is tekenend voor
de film: „Misschien is het niet zo
gebeurd, maar het zou zó wel hebben
moeten gebeuren”, een uitspraak die
bij voorbaat alle idealisering van Roy
Bean excuseert en de filmmakers vrij
spel laat om werkelijkheid en legen
de naar eigen smaak te mixen.
En gezien de voorkeur die John
Huston in zijn vroeger werk aan de
dag legde voor uitzonderlijke, maar
sympathieke figuren van formaat,
kan het haast niet anders of rechter
Bean komt er op het witte doek beter
af dan op het portret dat historici en
tijdgenoten van hem maakten.
wel „The life and times of Judge Roy
Bean” geheten) draait.
De eerste titel is alleen wat mislei
dend, omdat in de western lectuur
een „Hongin Judge” voorkomt,
waarmee dan echter de psychopati-
sche rechter Parker uit Arkansas be
doeld wordt.
Historisch staat het namelijk hele
maal niet vast dat Roy Bean zoveel
terechtstellingen op zijn naam heeft
staan dat hij de bedoelde bijnaam
zou verdiend hebben.
UIT DIT OMVANGRIJKE materi
aal heeft John Huston een warrige
film gemaakt die nooit kleur wil
bekennen, d.w.z. nooit het genre
waartoe hij wil behoren verraadt. Er
is een half-harde, half-humoristische,
half-sentimentele western ontstaan
die geen enkel aangeroerd thema uit
werkt en tussen alle klaarstaande
stoelen komt te vallen. Het beste wat
men er van kan zeggen is dat er een
vakkundig kijkspel is ontstaan dat
echter na het magnifieke „Fat City”
van dezelfde Huston alleen maar een
teleurstellende indruk kan achterlaten,
ten.
Paul Newman in een manhaftige
houding als rechter Roy Bean.
Colin Blunstone, 28 jaar oud, ex-zan-
ger van The Zombies, nu onder eigen
naam regelmatig te gast in Nederland,
glimlacht bij het vertellen van deze
gebeurtenis en erkent dat deze episode
kenmerkend is voor zijn persoon: een
laatbloeier op compositorisch gebied; een
voorliefde voor vrouwen („ik heb nog
nooit zoveel mooie bij elkaar gezien als
in Amsterdam”) en op muzikaal gebied
miir'h Mn ennn”
Meer bevrediging gaven de uitvoerin
gen van twee koraalbewerkingen „An
Wasserflüssen Babylon” en „Allein Gott
in der Höh sei Ehr”, al bereikte Elly
Kooiman hiermede toch nog niet het
vertolkingspeil, waartoe zij in staat ge
acht moet worden.
Jan Jansen vervolgde het concert,
eerst met de voordracht van vier duet
ten uit Bachs ,Clavier-übung” en daar
na met de uitvoering van het Praeludium
en Fuga in G grote terts. Ook hij had
moeite met het vinden van de gewenste
registratie, hetgeen voor de duetten on
geslaagde dynamische verhoudingen en
zelfs kinderlijke parallelitei’tsverschijn-
selen ten gevolge had en voor het Prae
ludium en Fuga een inhoudsloos kil
verloop met oneffenheden in de pedaal-
bediening.
Zowel Elly Kooiman als Jan Jansen
acht ik in staat om deze ervaring bij het
begin van hun loopbaan in positieve zin
te gaan benutten.
De organist Bernard Winsemius be
sloot de avond met de vertolking van
Bachs Partita over het koraal „Sei
Gegrüsset, Jesu gütig”. welke een voor
treffelijke indruk maakte. Zijn spel on
derscheidde zich door een uitnemende
ritmische continuïteit, een uitstekend bij
het wezen van de muziek aangepaste
registratie, die in zichzelf al bijzonder
goed voldeed, en verder door een melo
dische profilering, die mede de muzikale
spanning handhaven deed.
Bernard Winsemius heeft de talrijke
toehoorder op dit concert met zijn Par-
tita-voordracht zeer aan zich verplicht
P. ZWAANSWIJK.
VOLGENS DE SCRIPTWRITERS
van John Huston was Bean een door
de politie gezochte bankrover die in
een klein stadje arriveert, daar aan
de bar opschept over zijn heldenda
den, maar in plaats van applaus te
krijgen neergelagen, beroofd en ach
ter een paard gebonden wordt. Een
Mexicaans meisje zorgt ervoor dat hij
niet aan zijn verwondingen sterft,
waarop Dean terugkeert naar de mis
dadige pioniersnederzetting en in een
eenmans-vuurgevecht zijn tegenstan
ders doodt, waarna hij zichzelf ui
troept tot rechter, en de saloon waar
alles gebeurde, tot zijn eigendom ver
klaart. Enkele outlaws die langsko
men benoemt hij tot zijn lijfwacht en
een wagenvol reizende prostituees
wordt geconfisceerd, waarna de meis-
tkamer in
en uitvoe-
'°i is ook
dralonve-
sssin. De
rmd, zijn
atief hoog,
als afge-
„Tevreden? Het is erg gevaarlijk om
tevreden te zijn, maar ik ben het wel
enigszins. Vooral m’n songwriting gaat
erg goed. Laatst had ik weer een van die
zeldzame gevallen dat ik een song in
tien minuten neerschreef; alsof het zó
uit de lucht kwam vallen. Maar dat
gebeurt zelden. Meestal schrijf ik over
dingen die mijzelf overkomen zijn- Een
verhaaltje dus. Maar nooit geen „ugly”
woorden; die haat ik. Woorden als „ug
ly”, „blind” en „hung” vind ik vreselijk.
Die kan ik niet zingen.
Wanneer merkte je dat je zo’n aparte
stem had? „Pas toen mijn stem voor het
eerst was opgenomen. Het gekke is, ik
heb een zachte, doodgewone stem die
pas iets speciaals krijgt als hij door een
microfoon geleid wordt. Net zoiets als
met meisjes die op foto’s ineens iets
hebben dat je normaal niet aan ze af
ziet. Ik heb altijd gezongen, als kind al,
maar ik ergerde er meer mensen mee
dan dat ik ze plezier deed”.
Colin Blunstone heeft het sterke ge
voel dat hij de mensen nu via de
microfoon wel degelijk een plezier doet.
Hoe lang nog? „Als iemand mij tien jaar
geleden had gevraagd wat ik over tien
jaar zou doen, had ik nooit kunnen
voorspellen dat ik zou doen wat ik nu
doe. Hè, hè. Het gekke is: hoe ouder ik
word, hoe minder zorgen ik me maak
over de toekomst Je kunt er toch niets
van zeggen. Ik beleg m’n geld en ik zal
wel zien. Misschien een winkeltje, alhoe
wel: als het even kan zou ik graag m’n
hele leven willen blijven zingen”.
FERRY TROMP
DE ELVIS-REVIVAL in het Rem-
brandtplein Theater heeft een stroom
reprises van gefilmde pop-festivals
opgeroepen. Die conclusie zou men
tenminste geneigd zijn te trekken als
men ziet dat De Uitkijk voor zijn
nachtvoorstellingen „Gimme SHEL
TER” heeft gekozen, het Leidseplein
Theater „Woodstock” terugbrengt, Ci
neac Reg. Breestraat „The concert for
Bangla Desh” gepronlogeerd heeft en
Kriterion „Joe Cocker: „Mad dogs
and Englishmen” (Van dezelefde ma
kers als „Elvis on tour”) op het
nachtelijk repertoire heeft genomen.
Niet-muziekliefhebbers kunnen dan
nog terecht in Calypso bij „Get Car
ter” van Mike Hodges met Michael
Caine, in Studio K bij Brian Hutton’s
X, Y and Zee” met opnieuw Michael
Caine, geassisteerd door het vrouwe
lijke deel van het nu gescheiden duo
Burton-Taylor en in Rialto, waar
John Hustons „De nacht van de Le
guaan” met de mannelijke partner
van genoemd ex-echtpaar plus Ava
Gardner te zien is. In Hallen nog
altijd „The French connection” en in
Nöggerath „Thomas Crown” met Ste
ve McQueen en Faye Dunaway.
jaar teleurgesteld op een kantoor had
doorgebracht. Rod Argent en Chris Whi
te (zijn huidige producer) brachten hem
na een jaar muziek onder de schuilnaam
Neil McArthur terug in het spoor. Nog
één jaar muzikaal nadenken resulteerde
in de LP „One year” die goed genoeg
bleek te zijn om als basis te dienen voor
een nieuwe start. Colin erkent dat zijn
Zombie-zang de zaken jongens mild
maakte ten opzichte van zijn talenten,
„maar zoveel betekende het nu ook weer
niet. Men vergeet snel en bovendien
moet je minstens twintig zijn om ooit
van The Zombies gehoord te hebben”.
Je brengt nog steeds „She’s not there”.
Teren op oude roem? „Nou nee- „She’s
not there” is nog steeds een erg goed
nummer, het heeft de tand des tijds
doorstaan zoals dat heet. Was dat niet
het geval geweest, dan had ik het niet
meer gezongen. Trouwens, we zijn nu
tien maanden met deze groep (Pete
Wingfield, piano; Terry Poole, bas; Jim
Tuomey, drums en Derek Griffiths, gi
taar, red.) in de slag en het wordt tijd
dat het optreden weer eens veranderd
wordt”.
Colin Blunstone is met zijn groep deze
week voor de vierde keer binnen een
half jaar in Nederland, ditmaal voor een
kleine toernee, een vorige maal voor een
optreden in VARA’s Popgala. Paradiso
in Amsterdam is zijn vaste standplaats.
Colin toont zich verrast en blij met de
impact van zijn muziek in ons land
maar kondigt aan voorlopig te zullen
wegblijven: „Je moet je gezicht niet al
te veel laten zien; dan worden de men
sen moe van je”.
Bovendien heeft hij wel andere zaken
de Ned. Herv. Kerk te Spanbroek (11 u.),
uur), de Doopsgez. Kerk te Nieuwe Nie-
dorp (14 uur) en de Michaelskerk te
Oosterland (15.30 uur). D eorgeltocht
staat onder leiding van Cornells Klein.
De orgels in Alkmaar zullen zaterdag
21 juli onder leiding van Jan Jongepier
bezichtigd en beluisterd kunnen worden.
wordt hij neergelagen en van zijn
geld beroofd. Thuisgekomen blijkt hij
vader te zijn geworden van een doch
ter, maar de moeder, het Mexicaanse
meisje dat hem destijds van de dood
redde (Victoria Principal) sterft in
het kraambed. Als er dan verzet
begint op te steken tegen zijn hard
vochtig bewind, verlaat de rechter
het stadje, een groot kerkhof, maar
tegelijk ook veel genegenheid van de
op rust gestelde bevolking achterla
tend.
Huston heeft dit klassieke einde
van een western waarschijnlijk teveel
als anticlimax gevoeld en er nu een
onwaarschijnlijk slot aangebreid,
waarin Roy Bean na twintig jaar
terugkeert in Langtry (het is inmid
dels ongeveer 1920 geworden) om er
een oliestad met verderfelijke zeden
en politieke corruptie en moorden
aan te treffen. Samen met zijn doch
ter en enkele getrouwen van zoveel
jaar terug roeit hij de zondige ge
meenschap te vuur en te zwaard (in
dit geval met het pistool) uit, waarbij
hij zelf ook in de vlammen omkomt.
Waarna een sentimenteel bezoek van
Lily Langtry aan het nu dode stadje
dat haar naam draagt en aan het Roy
Bean-museum de film aan een waar
dig slot helpt.
jes eerlijk verdeeld worden onder
zijn adjudanten. Misdaad wordt snel
gestraft met de strop en de gehange
ne blijft dagenlang als afschrikwek
kend voorbeeld aan de galg hangen.
Dit alles gebeurt in de beste tradi
ties van de moderne, wat hardere
western, al blijft Huston voortdurend
aarzelen tussen de enscènering van
een mogelijke werkelijkheid en de
komische overdrijving die tegenwoor
dig vaak gebruikt wordt om een te
veel aan geweld te relativeren.
Roy Bean’s liefde voor de actrice
Lily Langtry (Ava Gardner) die op
dat moment een tournee door de VS
houdt, demonstreert zich in een per
manent affiche in de bar dat met de
grootste omzichtigheid behandeld
moet worden. Een bezoeker die er in
een speelse bui een schot op afvuurt
en de geliefde in haar papieren borst
treft, wordt zonder pardon opgehan
gen.
Als Lily in de buurt van Vinega-
roon, zoals de nederzetting oorspron
kelijk heet, een voorstelling geeft,
gaat rechter Bean (gespeeld door
Paul Newman) stijlvol in pandjesjas
en met hoge hoc«J erop af, maar als
blijkt dat er geen kaartjes meer over
zijn en als hij zich inlaat met een
dubieuze figuur die hem alsnog aan
een plaatsbewijs zou kunnen helpen,
(Van onze RTV-redactie)
HILVERSUM By de verschil
lende omroepen motiveren tien tot
honderdtallen leden hun opzegging
met de mededeling dat ze lid willen
worden van de Veronica Omroep
Stichting. Alle omroepen antwoorden
schriftelijk op de bedankjes met een
nadere uiteenzetting waarom Veroni
ca moet verdwijnen. De AVRO
schrijft dat ze nooit tegen Veronica is
geweest.
De KRO wekt ex-leden met een
antwoordkaart op lid te blijven van
,de omroep waar nog meer muziek inv
zit”. „Als Rob Out op de zender zegt
dat de mensen hun lidmaatschap
maar moeten opzeggen, dan merk je
dat natuurlijk”, aldus een woordvoer
der van de TROS. „Maar het valt
mee. Het is moeilijk te bepalen in
hoeverre de groei van het ledenbe
stand bij de diverse omroepen door
de VOS wordt aangetast. Van een
stijging ten opzichte van de cijfers
van het vorig jaar is in elk geval
geen sprake”.
NA AFGELOPEN WOENSDAG
NACHT een tien uur durende mara
thon van Elvis Presley-films georga
niseerd te hebben, komt het Rem-
brandtplein Theater deze week met
een compilatiefilm over enige recente
optredens van de zingende filmster
die „Elvis on tour” heet en een goed
beeld geeft van de enorme populari-
ALKMAAR Drie jonge Nederlandse organisten hebben donderdagavond het
orgel van de Sint-Laurenskerk te Alkmaar bespeeld op een concert, dat opge
nomen was in het programma van de Haarlemse Orgelmaand.
BEHALVE TWEE karate-films,
„Kung Fu, de ijzeren man” in City en
„Karate-kolos Lee Kueng” in Flora,
is er nog een Amsterdamse première
te signaleren en wel in Tuschinski,
waar de hierboven behandelde film
„Roy Bean, the hanging judge” (ook
aan zijn hoofd. Net terug van een drie
maanden durende lente-toernee door
Amerika moest Colin in Londen pijlsnel
de studio in om de LP op te nemen
waar ze met name in Engeland reeds
lang op zitten te wachten. Het werkstuk
dat nu bijna klaar is zal medio septem
ber in Engeland en waarschijnlijk ook
in Nederland uitkomen. Een titel weet
Colin nog niet: „Daar denk ik altijd erg
lang over na. Ik hou ervan om er een
betekenis aan te kunnen geven. Net als
met m’n teksten. Ik ben geen bood
schapper, maar elk lied moet wel een
klein verhaaltje zijn. Wat de nieuwe LP
betreft: misschien noem ik hem wel
„The End of Dreaming”. Zo voel ik me
op het ogenblik, aan het eind van een
periode waarin het nieuwe begin en het
eerste succes voor dromerijen zorgden;
nu voel ik me langzaam terugkeren tot
de realiteit, met alle heisa vandien”.
Colin Blunstone temidden van twee van
zijn begeleiders. Links gitarist Derek
Griffiths, rechts drummer Jim Tuomey.
Dat laatste slaat dan op zijn dominan
te deelname in de groep The Zombies
(leider: Rod Argent) die in ’67-’68 in
Engeland en over de gehele wereld mil
joenen hits scoorde met „She’s not the
re” en „Time of the seasons”. Colin:
„Ondanks dat we al op school als groep
bij elkaar waren en in totaal zeven jaar
hebben bestaan, kwam het succes te
vroeg. Het was teveel, we konden het
gewoon niet aan. Zakelijk zijn we onge
looflijk slecht, zeg maar gemeen behan
deld door allerlei mensen in onze omge
ving die ons wilden „helpen”. Je moet
het meegemaakt hebben om te kunnen
geloven wat voor niets en niemand ont
ziende figuren er in die popbusiness
rondlopen. Op een gegeven moment was
het zo erg dat ik moest oppassen niet in
de schuld te raken. Dat was het moment
december 1968 waarop we zeiden:
we kappen ermee”.
Geen wonder dat Blunstone enkele
jaren later de song „I don’t believe in
miracles” schreef, die notabene prompt
een hit werd. Toch bevindt deze sympa
thieke Engelsman zich onder de top, een
situatie waarvan hij zich bewust is,
maar die hij wél wil veranderen; eerder
door gestaag kwaliteit af te leverendan
met een razendsnelle superhit, want
daar heeft hij nare Zombie-ervaringen
mee. „Wil je geloven dat ik nu meer
verdien dan in de tijd van The Zombies?
Niet dat ik dat zo verschrikkelijk be
langrijk vind. Muziek is in eerste instan
tie mijn hobby; dat het ook mijn vak is
kunnen worden is een meevaller”.
Colin Blunstone weloverwogen
pratend in prachtig Engels is aan de
andere kant toch wel blij met zijn
Zombie-tijd. De bekendheid van die
groep bij publiek en platenmaatschap
pijen werd zijn springplank naar een
nieuwe carrière, maar niet nadat hij één
