Wim Kuipers handelde zich groot in Torremolinos
GEMAAKT
PIA IS „MONDDOOD”
Wie koopt
zonder te kijken.
is een idioot
Avonturiers
de bar
in
lokt.
I
grote boem
miljonair
9J
||jgk
Blue
ijn te
weet
yoor-
Wat
tkkig
i, zie
déÉir
arkt.
V
Hlllffl
INFORMAOONI
NGLISH
^SUTSCH -“H
I PAHGAJë. .1
EDERlAÏÜIIUSl
3F
'“'ik
Aanbiedingen zijn er voldoende
e
gitif
UDO J. BUYS
Sg=
KUIPERS ZELF zit, als eigenaar van
één van da tweeënveertig makelaarskan
toren in Torremolinos, midden in de
bouwwereld.
„We krijgen uit Frankrijk een golf
van klachten”, aldus meldt de Vereni
ging Buitenlands Bezit in Zoetermeer.
Met Spanje is het positiever gesteld. Het
bureau: „Er zijn klachten. Het gaat ook
In Spanje beslist niet allemaal van een
leien dakje”. „Maar”, wordt er aan toe
gevoegd. „je hebt altijd het kaf tussen
het koren”.
Haar grootste wens: nog eens voor
de koningin op Soestdijk te mogen
spelen. In september doet ze het bij
ex-minister Schmelzer- Pia: „Ik speel
alleen nog voor m’n plezier. Ik stu
deer nooit, ik raak de piano nooit
aan. Ik heb misschien iets minder
techniek, maar dat is niet te horen”.
aan
de
van
e
NOG GEEN DRIE JAAR later begint
hij voor eigen rekening restaurant Felri-
da. „Er werd honderd gulden per dag
omgezet toen ik kwam. Nu is het een
van de beste zaken van Torremolinos
Het loopt geweldig”. Onder zijn publiek
rekent hij vooral veel Nederlanders, ge-
75.000 gulden. Ze worden niet verkocht
als broodjes, maar het loont nog steeds
om te blijven bouwen”.
TERWIJL DE HUISJES aan de man
worden gebracht, wordt Kuipers door
een plaatselijke chirurg benaderd of hij
Luieren in de zon bij een 1
tementenhotels in Torre
streven is binnen twee j
te bereiken: 250.000 beddei
risten. Een bouwer: „Ze
wat. Ze zijn dat nu wel v<
dan komt er een nieuwe
en die geeft wel weer toe
door te gaan”.
TORREMOLINOS, de parel van de Costa del Sol.
Chaotisch begroeid met kolossen van hotels, waar
van het aantal nog steeds groeit. Architecten heb
ben er. behalve hun tekeningen, nog immer volop
brood op de plank. En de cementmolens lijken er
nooit aan metaalmoeheid te lijden. Een bedrijvig
wereldje daar in Torremolinos, waar steeds meer
toeristen uit alle windstreken naar toe trekken. En,
het einde is nog lang niet in zicht. Dat is tenminste
de rotsvaste overtuiging van een van die Nederlan
ders die er goed geboerd heeft: de 32-jarige Amster
dammer Wim Kuipers. „Ik zie Torremolinos nog
wel uitgroeien tot een toeristenstad”, zegt hij met
een ijzeren minachting voor de schier eindeloze
rijen betonformaties die het eens sluimerende vis
sersplaatsje nu al rijk is. De Amerikanen zijn de
badplaats aan het ontdekken. „En dat wordt in de
toekomst nog een hele grote boem”, voorspelt de
Amsterdammer, die zich behalve in de horeca ook
zeer actief in de makelaardij beweegt. Dat betekent
dat hij samen met compagnons Jack en Pim
midden in dat wereldje zit waar je zo vaak waar
schuwend over hoort: „Kopen in Spanje? Kijk maar
uit dat je niet gepakt wordt”. Kuipers brengt daar
tegen in: „Dat mensen genept worden, gebeurt
overal. Maar het is niet nodig. De mensen die niet
komen kijken voor ze kopen zijn niet normaal, dat
zijn idioten”. Over dat huizen kopen, Torremolinos
en Kuipers’ „eigen boem” gaat dit verhaal.
Grond die drie jaar geleden nog voor
150 pesetas er uitgang, brengt nu het
tienvoudige op. En grif hoor, want er is
bijna geen grond meer over. Iedereen
koopt hier. Engelsen, heel veel, Neder
landers. Skandinavlërs en de Amerika-
PIA HOUDT ZICH op het moment
ledij met het schrijven van boekjes,
het laatste is Spanje ’73, met ziekte
verzekeringen en investeringsadviezen
en handelt in onroerend goed, als
vertegenwoordigster van kantoor
OlingendaeQ in Den Haag. Nog steeds
actief dus scheurt ze in haar rode
Dodge cabriolet over de Costa del
Sol. Ze woont in een bungalow in
Benalmedeba, in gezelschap van een
vriendin met kroost, zeven honden,
zeven poezen, een eend en konijnen.
„KIJK, DOMME mensen heb je over
al. Mensen die de boel belazeren heb je
ook overal”. Spaanse Amsterdammer
Wim Kuipers spuit de woorden er uit na
mijn vraag of er bij de verkoop van
huizen en grond aan de Costa veel
„gerommeld” wordt. Een niet-zo-maar-
vraag in een jaargetijde dat weer heel
wat trouwhartige vaderlanders besluiten
dat een nestje onder het altoos blauw er
eigenlijk best afkan. Dat gaat niet altijd
zonder brokken. Vooral in Frankrijk
hebben zich dit jaar heel wat mensen
ergerlijke builen gevallen.
PIA OVER HET EIND van haar
radiocarrière: „Het programma is ge
kapt in opdracht van het ministerie
van Toerisme. Geen enkele buitenlan
der mag meer voor de Spaanse radio
optreden- Ik denk dat ze bang zijn
voor het doorgeven van politieke
boodschappen. Voordien was er ook
al sprake van censuur, de gesproken
tekst van mijn programma heb ik
altijd in zes-voud moeten uittikken”.
TOT DAT KAF behoren de super-
verkopers, de vlotte praters in de „snel
le” pakken, die hun zaakjes bij voorkeur
«an de bar afdoen. Met een gewillig oor
luisteren ze naar allerhande kletspraat
jes, tot het moment dat pa moe toever
trouwt best een tweede huisje in de zon
te willen hebben. Dat is het sein: de
man schuift aan en komt met een aan
lokkelijk uitziend aanbod. Pa neemt nog
een slok, knipoogt naar moe, droomt van
de centjes die hij nu niet aan de make
laar kwijt raakt en betaalt later op zijn
hotelkamer vlot handgeld om de „voor
lopige kosten” te dekken.
OOK TORREMOLINOS heeft z’n ver
halen. Van het stuk land dat drie keer
werd verkocht en van de bar met de
Spaanse eigenaar, die door handige Zwe
den werd verkocht aan een niets ver
moedende Nederlander. „Maar”, zegt
Wim Kuipers, „dat is ook al weer zeven,
acht jaar geleden. Makelaars, die de boel
belazeren dat is er niet meer bij.
Trouwens, er moet hier niet veel fout
gaan, of je draait de bak in. De avontu
riers zijn meestal buitenlanders, maar de
Spanjaarden krijgen er een slechte
naam door”.
WAT HIJ VERDER voor plannen
heeft aan de Spaanse zuidkust? „Wat ik
verder ga doen? Eerst even rustig zijn
dit jaar. Ik heb de laatste tien jaar
zoveel gedaan”. Rust met zijn Spaanse
vrouw Maria en zijn twee jaar oude
zoon Alexander in zijn bungalow aan
het strand? Het ziet er nauwelijks naar
uit.
dorm en Mies Bouwman heeft er
haar huis in Denia voor verkocht. De
mensen claimen je gewoon”.
IIIMH
opent 1969 een makelaarskantoor. „Toen
waren er al een stuk of vijfentwintig.
Maar nu behoren we, in omzet gerekend,
tot de eerste zes. Dat het zo goed zou
gaan in Torremolinos had ik niet ver
wacht dat had niemand verwacht.
NEGEN JAAR GELEDEN trok Pia
naar Torremolinos en begon er een
eigen club „La Nota Azul”, of „The
Blue Note”. „Het is het ideaal van
iedere artiest, een eigen zaak”, zegt
ze. „De eerste twee jaar liep het
geweldig en kreeg ik een internatio
naal publiek. Toen kregen de Hollan
ders me fai de gaten. Als die om
kwart voor negen binnenkwamen en
me een half uur later nog niet had
den gezien, maakten ze stampij. Dat
heb ik toen vijf jaar votgehouden. In
’69 heb ik de zaak verpacht en vorig
jaar verkocht”.
Op straat in Torremolinos wordt ze
nog steeds herkend door Nederlan
ders. „Mensen zeggen wel eens, als je
het niet meer zou hebben, zou je het
misschien missen, maar dat kan ik
me nauwelijks voorstellen. Ze achter
volgen me. Zo in de trant van: ,<ga je
niet met me op de foto, wil je dan
een klap op je bek hebben”. Dat is
Toon Hermans ook gebeurd in Bend-
PIA BECK IS „MONDDOOD” ge
maakt. De activiteiten van „The Fly
ing Dutchess”, die tot voor kort een
eigen programmaatje had vla De
Stem van Malaga, rijn door de
Spaanse staat bevroren. Via De Stem
stuurde ze dagelijks toeristisch we
tenswaardigheden de ether in, in vier
talen. Die tips werden omlijst met
een plaatje en Pia liet ook zelve
horen dat ze het wervelende boogie
woogie ritme nog steeds in de vingers
heeft.
HIJ MAAKTE zijn carrière even snel
als de bouwers Torremolinos groot
maakten. Na de hotelschool in Maas
tricht en Lausanne en hotels in Genève
kiest hij al in 1962 21 jaar oud
voor Spanje: Lloret de Mar, Las Palmas
•n in oktober 1963 het keurige Al Anda-
lus in Torremolinos. Voor dat hotel reist
hij door Europa om klanten aan te
brengen. Een korte herinnering: „In Ier
land heb je fijne mensen; in Zweden
heb je fijne vrouwen”.
Wim Kuipers, voor zijn
toor in Torremolinos, e
Volgens hem zijn het all
riers nog die een twijf
uit de huizenhandel slaa-
makelaars hier verdienei
geld, dan ga je toch ni
nen komen enorm op. Dat wordt in de
toekomst nog een hele grote boem”.
„Ze zeggen al tien jaar zolang ik
hier ben er wordt teveel gebouwd,
maar nog steeds wordt alles verkocht.
We hebben appartementen van 25 tot
Als ik de morgen na het gesprek bij
hem binnen loop zit hij in zijn favoriete
houding voeten tegen de rand en de
rug tegen de muur achter zijn bureau
toch weer heftig zaken te doen. Met een
Canadees die op blote voeten door
zijn kantoor ijsbeert bespreekt hij een
miljoenenprojekt. Er wordt snel zaken
gedaan. Hoe sneller, hoe beter, nu is er
in Torremolinos nog wat grond. Tussen
door blijft hij andere zaakjes afhande
len. Een wantrouwende blik naar een
hamburgermachine, waarmee de be
drijfsleider van zijn restaurant komt
aandragen. Het is de oud-burgemeester
van Torremolinos.
lokt door de zinsnede „Nederlandse di
rectie” op het uithangbord. In 1967 be-
8>nt hij er een reisbureau bij en krijgt
de vertegenwoordiging voor Eurotours
voor de Costa del Sol.
Kuipers gaal zich dan meer en meer
voor de huizenverkoop interesseren en
KUIPERS LEEFT OP als hij zaken
doet en zegt: „Ik ben ontzettend blij
hier. Ik vind het geweldig hier. Wat niet
wil zeggen dat ik er wel eens balen van
heb zoveel toeristen te zien. Ik ben
gesteld op een goed klimaat. Als je
gelukkig getrouwd bent en je zoon is
gezond en het gaat je goed wat moet je
dan nog? Een mens wil altijd meer,
maar ik zou niet weten wat ik meer zou
willen”.
„Of ik miljonair ben? Wat is miljo
nair. Zet dat er maar niet in. Dat vind
ik zo arrogant. Wim Kuipers miljonair.
Ik heb geen miljoen”.
I Erbij
wat ziet in de bouw van een kliniek. En
dat ziet hij. „Dat was een goeie business.
Voor 1970 moesten ernstig zieken hele
maal naar Malaga. Dan waren ze al
dood voor ze aankwamen. Dat ging na
tuurlijk niet, dat was een lacher”.
De kliniek kreeg 56 bedden. Inmiddels
heeft hij de aandelen er in al weer van
de hand gedaan en denkt druk
volgende projecten. Bouwen aan
nieuw ontdekte kust ten westen
Gibraltar, in de buurt van Huelva. Meer
naar het oosten werkt hij al en heeft hij
een eigen kantoor in Almeria.
"I'K!
■Ji’-tj' J
- s
■R
3"
LWiEUflWt VILLAS
BÈKALMAOENA
garf
■..jRS
Het
it
ik.
