Mini filmtheater rukt op in Amsterdam
The Hireling9' mislukt
ondanks goede intenties
1
verboden door
filmkeuring
Schetsboek-
bladen van
Israels in Hoorn
GROEN Co
Kwart van Nederlanders
wenst klassieke muziek
Tweede TV-net
Oude kunst in
Singer Museum
□L
Van Morrison: opgefokte en
verkrampte rasartiest
"fill
in België
„Frank en Eva
30
30
'5
5
75
90
90
oei
fill
ir
SCHITTEREND CONCERT IN CARRE
Uit NOS-enquête blijkt:
Expositie werken van
Felix Timmermans
11
F
9
VRIJDAG
2 0
1973
JULI
8
Indringend
1
Centrale Verwarming
IDEAL-Standard Gasketel*
lts
i.
45
naast
n.
N achtvoorstellingen
AMSTERDAM „Ik speel voor
mezelf”, zegt Van Morrison, „ik
ben artiest en geen entertainer die
voor zijn publiek speelt”. Gister
avond in het Amsterdamse Carré
bleek wat hij daarmee precies be
doelt. Anderhalf uur lang maakte
hij met een zeer onorthodoxe bege
leidingsgroep van tien musici voor
een stampend enthousiaste zaal een
geweldig brok unieke muziek.
DE OPMARS van het kleine
filmtheater zet zich ook in Am
sterdam voort. Terwijl City er
aan denkt zijn teveel aan ruimte
nuttig te gebruiken door er een
neven-bioscoopje in aan te bren
gen, er plannen bestaan om van
het 17de-eeuwse gebouw Odeon
aan het Singel een uitgaanscen
trum te maken, waarin plaats
zou zijn voor een kleine bio
scoopzaal, Tuschinski bezig is
het vroegere cabaret La Gaïté
om te bouwen tot een David bin
nen een Goliath, heeft het meer
dan vijftig jaar bestaande Rialto
een ingrijpende verandering
ondergaan. Daarbij is heel listig
het balkon afgesloten van de
rest, zodat er een apart theater
tje (200 plaatsen), Rivoli ge
heten, is ontstaan dat zich op het
vertonen van goede Europese
films wil gaan toeleggen.
Toegift
i
Relatief
Samenloop
Slechte programmering
■L
FERRY TROMP
>N 69
hij zijn groepcomman-
I
(Van onze kunstredactie)
ADVERTENTIE
van de ko-
13425
boeiend
en
ENOAM
I
I
de vloer na een moment waarop hij op
onnavolgbare wijze de spanning in de
zaal tot een kookpunt had opgevoerd.
in het bezit
schilderijen,
!S
vijl
t
dt
net te
alleen
BRT-
De film is gemaakt door Don Med
ford die al in ’67 de film „Cosa
Nostra” maakte met Walter Pidgeon
in de hoofdrol) en nu opnieuw zijn
stof ontleent aan de activiteiten van
een misdadige organisatie die natuur
lijk in drugs handelt.
De film zou waarschijnlijk onopge
merkt voorbijgegaan zijn als Sidney
Poitier er niet, optredend als inspec
teur Tibbs, zijn naam aan verbonden
had. Zijn bijdrage is weinig opval
lend. Behalve dat hij energiek en
doelbewust kijkt alsof hij bij voor
baat de zaak al doorheeft, speelt hij
de bekende politieman die het zowel
door zijn superieuren als door zijn te
genstanders moeilijk krijgt.
En ditmaal nog iets moeilijker dan
normaal omdat de bende die aan het
begin van de film een even onwaar
schijnlijk als spectaculaire inbraak
pleegt in een meubelzaak en er met
enige miljoenen aan verdovende mid
delen vandoor gaat, uit leken blijkt
te bestaan die uit idealisme gehan
deld hebben, omdat de politie corrupt
zou zijn. Moet Tibbs als politieman
deze idealistische bende steunen of
moet hij de leden ervan, onder wie
°en predikant, die tenslotte een mis
daad hebben gepleegd arresteren?
BEHALVE „THE HIRELING” die
na veel voor-reclame uit Cannes de
première mocht zijn van het pas
geopende Rivoli, het nieuwe kleine
theater binnen Rialto en waaraan
hierboven de nodige aandacht wordt
besteed, is „The organization” in Tu-
schinski nieuw voor Amsterdam.
HILVERSUM. Van de Nederlandse
bevolking van 12 jaar en ouder houdt 24
percent van ernstige klassieke muziek,
35 percent van opera, 61 percent van
operette en 68 percent van lichte en
populair-klassieke muziek. Een en ander
is gebleken uit een uitvoerige enquête
naar de waardering van het Nederlandse
publiek voor klassieke muziek door de
afdeling kijk- en luisteronderzoek van
de NOS.
aangeb-
tie 18
:hts 1'
Irijf tf
vóór 12
nd na 6
IJmui-
MEN KAN NU de verdere ont
wikkeling wel raden: volstrekt onbe
kend met de gevoelens van Leadbet-
ter die zij bovendien (volgens zijn
eigen verhalen) getrouwd ziet met
een paar kinderen, wordt lady Frank
lin verliefd op de jonge diplomaat
en is verbaasd, zo niet verontwaar
digd als de chauffeur, de „hireling”,
De bladen zijn na de dood van de
kunstenaar toegekomen aan een huisbe
diende van de familie Israëls. Deze heeft
de bladen op zijn beurt geruild met een
kunstverzémelaar in Wassenaar. De in
het museum getoonde bladen kunnen als
zeer karakteristiek gelden voor het werk
van deze belangrijkste Nederlandse ver
tegenwoordiger van het Franse post-
impressionisme.
„HEAT” IS OOK in de nachtvoor-
stellingen van Kriterion en ondanks
de mislukte Elvis-toer in Rembrandt-
plein Theater komt de Uitkijk met
„Elvis, that’s the way it is” van
Dennis Sanders. „The rainpeople” van
Francis Ford Coppola (die ook „The
Godfather” maakte) is in Studio K,
de all-negro film „Cotton comes to
Harlem” van Ossi Davis is in Royal
te zien en „Barbarella” met Jane
Fonda kan men nog eens bekijken in
City.
ANDY WARHOL’S of beter gezegd
Paul Morrisey’s „Heat” met Joe Dal-
lesandro is nu in Kriterion te zien
(Calypso heeft er „Woeste Hoogten”,
vrij naar Emily Brontë voor in de
plaats genomen), John Huston’s „Roy
Bean, the Hanging Judge” is van
Tuschinski naar Alhambra I ver
huisd, Arthur Penn’s „The chase” met
Marlon Brando, Jane Fonda en Ro
bert Redford is in Bellevue-Cinerama
gebleven en dat is ook het geval met
„Last tango in Paris” in Nöggerath
(17de week), „Turks fruit” in Roxy
(22ste week) „What’s up doc” in Al
hambra 2 (14de week) en „Schreeuw
zonder antwoord van Ingmar Berg
man in Studio K (10de week). Om
maar niet te spreken van „Cabaret”
die in De Uitkijk zijn 41ste Amster
damse vertoningsweek aan het vol
maken is.
LAREN (N-H). In het Singer Mu
seum in Laren (N-H) worden van 31
augustus af 17de en 18de-eeuwse teke
ningen en aquarellen geëxposeerd uit
het particuliere bezit van koningin Juli
ana, die nog niet eerder voor het publiek
werden getoond.
De collectie werd samengesteld door
drs. B. G. Elias, van de museumcommis-
sie van het Singer Museum. De tentoon
stelling is voorbereid in verband met het
zilveren regeringsjubileum
ningin.
Het Singer Museum is
gekomen van de collectie
tekeningen, aquarellen en meubelen van
de verzamelaar dr. J. A. van Dongen Sr.
uit Amsterdam. De collectie omvat 15
schilderijen uit de 17de eeuw en enige
honderden tekeningen en aquarellen uit
de 17de tot de 20ste eeuw. Een selectie
eruit wordt van 1 tot en met 15 augus
tus in het Singer Museum getoond.
Ongeveer 40 percent van de liefheb
bers van klassieke muziek is van oor
deel, dat de radio juist op het moment,
dat men naar een klassiek programma
zou willen luisteren, niets geschikts uit
zendt. 35 percent vindt de gesproken
inleidingen bij klassieke muziekpro
gramma’s te moeilijk. Driekwart van de
liefhebbers van klassieke muziek heeft
te kennen gegeven, bij voorkeur naar
bekende werken van beroemde compo
nisten te luisteren. Ongeveer 50 percent
vindt, dat de radio meer aandacht zou
moeten besteden aan bekende en gelief
de klassieke muziek terwijl een kleine
45 percent vindt, dat „Hilversum” te
weinig klassieke muziek uitzendt van
het genre, waar men van houdt. Daaren
tegen vindt 25 percent, dat de radio
meer onbekende klassieke muziek zou
moeten uitzenden.
Uit het onderzoek is verder gebleken,
dat een kleine 60 percent van de lief
hebbers van klassieke muziek bestaat Uit
vrouwen, terwijl daarentegen de kennis
omtrent klassieke muziek weer groter is
bij mannen dan bij vrouwen. Ook de
vertegenwoordigers van de hogere socia
le klassen en „hogere” beroepen weten
gemiddeld meer van klassieke muziek
haar in een overmoedige bui zijn
liefde verklaart. Als hij bovendien
die bekentenis wil bezegelen met een
hartstochtelijke zoen is het lot van
Leadbetter bezegeld, zij wil niets
meer met hem te maken hebben.
Tot zover heeft de intrige, gepro
jecteerd in de jaren twintig, een aan
nemelijke en zelfs een lichtelijk tra
gische kant. Maar de kleine wraakoe
fening die Leadbetter daarna neemt
en die moet zorgen voor een specta
culair slot, toont de onzekerheid van
scenarioschrijver Wolf Mankowitz en
regisseur Alan Bridges omtrent de
vraag of zij hun toekomstig publiek
wel voldoende hebben beziggehouden
met een weinig actieve en van sub
tiele gevoelens en stemmingen afhan
kelijke film.
Zij hebben gelijk als zij verveling
bij het publiek vrezen, want hun
aanpak van de onuitgesproken en
tweeslachtige idylle tussen de gravin
en de chauffeur, onbereikbaar voor
elkaar door hun sociale achtergron
den, is niet sterk en overtuigend ge
noeg geweest.
Een gebrek aan routine bij de van
de tv afkomstige regisseur Alan Brid
ges wiens „The hireling” zijn debuut
in de filmwereld betekende, kan
daarvan de oorzaak zijn, evenals zijn
wantrouwen of de roman van Harley
wel voldoende opwinding en spanning
bevatte voor een groot bioscooppu
bliek. Dat zou dan alleen kunnen
betekenen dat hij bij de keuze voor
zijn eerste speelfilm zijn eigen talen
ten overschat heeft, want het lukte
Losey wel van een niet meer „actie
ve” roman als „The go-between” een
uitstekende en zeer geladen film te
maken.
Verder is „The wild bunch” in
Cinétol en „The wild Angels” in Vic
toria en kan men John Wayne als
„De eenogige sheriff” („True Grit”)
tegenkomen in Rex.
Na „In the heat of the night” zijn
de Tibbs-films er niet op vooruit
gegaan en voorlopig is deze laatste de
allerslechtste, niet alleen door het
onzinnige en verwarde gegeven, maar
ook door de weinig opwindende ver
teltrant van regisseur Medford die uit
het teveel aan gebeurtenissen geen
samenhangende film heeft kunnen
samenstellen.
Opmerkelijke bijzonderheid: door
deze gedurfde ingreep is Rialto zelf
overgebleven met plusminus 350 zit
plaatsen en uiteraard een gezakt pla
fond, waardoor een nieuwe cabine
boven het doek moest worden ge
bouwd, van waaruit via spiegels de
projectie op het vroegere witte
scherm kon blijven plaatshebben.
Morrison. En autoriteit ook, op het dic
tatoriale af, duidelijk te merken aan de
manier waarop
deerde.
En dat
Want de
Nederland
Uniek vooral uit de mond van deze
bijna ongeloofwaardige gestalte: klein,
gedrongen, zonder de baard waarmee we
hem van de foto’s kennen, voortdurend
driftig knippend met de vingers van zijn
rechterhand, voortdurend ook ongeduldi
ge dirigeerbewegingen makend en zin
gend met een bijna bang makend hart
vol opgekropte agressie, vol diepe ellen
de, wilde driften, onuitgesproken frus
traties en onvervulde wensen die uitge
schreeuwd moeten worden in daverende
stukken muziek wil Van Morrison niet
ontploffen.
BRUSSEL. De BRT, de Nederlands-
Belgische omroep, gaat eind oktober of
begin november beginnen met een twee
de televisienet. Het gaat hier om een
experiment. Over dit tweede net zal, af
hankelijk van technische en andere
voorzieningen waarover men dan kan
beschikken, één, twee of drie avonden
per week worden uitgezonden.
Een woordvoerder van de beheersraad
van de BRT heeft bevestigd dat de BRT
er naar streeft om tegen 1976 een volle
dig programma op een tweede televisie
net te verzorgen. Eind dit jaar bestaan
de televisie-uitzendingen in België 20
jaar. Die gelegenheid heeft men aange
grepen om eind oktober/begin november
voor het eerst met een tweede
experimenteren.
De experimenten zulten niet
van technische aard zijn. De
woordvoerder deelde mee dat men in de
voorgenomen periode van een maand
ook gaat trachten uit te vinden wat de
beste methodes voor uitzendingen zijn:
of het eerste en tweede net concurre
rend of aanvullend moeten werken, of
er op één net alleen opvoedende pro
gramma's gegeven moeten worden en op
het tweede net amusement, enz. Wel
staat vast dat men, in verband met de
twintigste verjaardag van de Belgische
televisie, enkele bijzondere programma’s
op het tweede net gaat uitzenden.
Ik ben me er van bewust dat het
bovenstaande er zwart op wit nogal
overdreven bij staat en ook dat Morri
son op de plaat daarmee geen schim zou
zijn van de persoonlijkheid die op het
podium staat, maar ik beschrijf niet
meer dan datgene wat me gisteravond
tijdens het concert steeds en steeds maar
opviel: hier staat een opgefokt artiest.
Laat wel tegelijkertijd vastgesteld zijn
dat deze Van Morrison het meest per
soonlijke, indringende en in vele opzich
ten ook meest indrukwekkende concert
van dit jaar gaf.
Letterlijk indrukwekkend in die zin,
dat je bang werd van het venijn, de
agressie en het bijtend sarcasme waar
mee hij van zich af zong: over al die
vrouwen die zich niet kunnen losmaken
van hun familie en hun minnaar als
inktvissen in hun burgerlijk web trek
ken: maar ook over vrouwen die niet
uitsluitend doen „wat ik wil” die zich
waar willen maken terwijl „ik alleen
maar de liefde wil bedrijven”. Tegen
spraak, het hoorde gisteravond bij Van
Tegenspraak. Van Morrison gaf tot
twee keer toe een toegift, iets dat je van
een entertainer wél, maar van een „ar
tiest” niet verwacht. Hetzelfde geldt
voor het feit dat hij zowel „Gloria” als
„Here comes the night” ten gehore
bracht, tot groot genoegen van dezelfde
fans die Morrison eigenlijk zo onbelang
rijk vindt.
Vraag rqe niet hoe deze Amerikaanse
Ier in de afgelopen vijf jaar hij is nu
27 zo geworden is. Daar is waar
schijnlijk een psychiater voor nodig.
Muziek maken op een podium onder een
schijnwerper kan erg onthullend zijn.
Dat was het gisteravond .Vóór ons stond
geen prototype van de succesvolle pop
ster een pose waar Morrison gezien
het wereldsucces van zijn elpee „Moon-
dance” in ’69 en de grote verkopen van
zijn werk daarna „recht op heeft”
tijdsdocument dus en tegelijk een
virtuoze muziekfilm voor wie van de
onvervalste rock ’n roll houdt en zich
nog herinnert hoe de vertoningen
van „Rock around the clock” bio
scoopzalen, ook in Nederland, ver
nield werden.
maar een verkrampte man die juist in
die verkramptheid ongemeen boeiend
was.
Want nogmaals, Van Morrison maakte
met behulp van twee violisten, een bas
sist. een sologitarist, een pianist en een
drummer die voortreffelijk o» elkaar in
gespeeld waren, formidabele muziek,
scherp gemarkeerd door de samengekne
pen stem die het geheim is van Morri
sons herkenbaarheid.
Mocht deze recensie ietwat warrig en
chaotisch overkomen, dan is dat terecht.
Zo voelde iedereen zich die dit toch wel
unieke concert gisteravond heeft bij ge
woond.
verklaard door de geneesheer-direc-
teur, met enige tegenzin vertrekt. Zij
heeft een geestelijke depressie gehad
na de onverwachte dood van haar
man en voelt zich nauwelijks in staat
terug te keren in de samenleving.
Een door haar moeder gehuurde
chauffeur komt haar afhalen om
haar voorlopig naar het ouderlijk
huis te brengen en haar eerste men
selijke contact met de buitenwereld
ontwikkelt zich in een wat haperend
gesprek met de chauffeur die haar op
haar gemak stelt en haar enig zelf
vertrouwen teruggeeft.
In de volgende dagen heeft zij
vaker een auto nodig en het ligt voor
de hand dat zij steeds de attente
chauffeur Leadbetter (Robert Shaw)
die een eigen autobedrijfje tracht op
te bouwen, vraagt haar te rijden. Er
ontstaat een vorm van vormelijke
vriendschap tussen de beide sociaal zo
verschillende figuren en in ieder ge
val is er en regelmatig contact, waar
bij het Leadbetter niet ontgaat dat
een zekere Cantrip, een jong politicus
met toekomst, werk van lady Fran
klin maakt.
MET ALLE GOEDE intenties van
„The hireling” en ondanks de goede
fragmenten die de film ook wel be
vat, is hier toch sprake van een
mislukking die het aan een slecht
festival te danken heeft dat hij rede
lijke kritieken en tenslotte een Gou
den Palm in de wacht heeft weten te
slepen. Om daarmee te bewijzen dat
al deze waardebepalingen maar zeer
relatieve waarden hebben.
DEN HAAG. De centrale commis
sie filmkeuring in Den Haag heeft de
laatste speelfilm van het duo Pim de la
Parra Wim Verstappen, „Frank en
Eva”, verboden omdat die in strijd is
met de huidige in Nederland geldende
opvattingen van goede zeden, aldus een
brief van de keuring aan de distributeur
van de film, Aktueel Films in Amster
dam.
De hoofdrollen van de film worden
gespeeld door Willeke van Ammelrooy,
Hugo Metsers en Lex Goudsmit. De film
gaat over een liefdesgeschiedenis en is
vervaardigd met steun van het produk-
tiefonds voor de Nederlandse speelfilm,
dat onder andere gevoed wordt door de
Nederlandse bioscoopbond en het minis
terie van CRM. Het fonds heeft echter
een geheel onafhankelijk bestuur en be
oordeelt films die subsidie aanvragen
zelfstandig, op grond van het draaiboek.
Producent Pim de la Parra gaf don
derdagmiddag in Willemstad, waar hij
verblijft voor de opnamen van de film
„Dakota” (die donderdag zijn begonnen),
als eerste reactie: „Een belachelijke ver
toning”. Hij vond het „frustrerend dit op
de eerste draaidag te horen”. De distri
buteur van die film in Amsterdam, heeft
inmiddels een herkeuring aangevraagd.
Wim Verstappen stuurde vanuit Willem
stad een telegram naar de heer J. C.
Schuller, voorzitter van de centrale
commissie voor de filmkeuring: „Het is
prima publiciteit voor ons, maar verder
is het toch nergens goed voor”.
DEN BOSCH. Schilderijen en teke
ningen van de Vlaamse schrijver Felix
Timmermans (1886-1947) zijn van 21 juli
tot en met 16 september te zien in het
Noordbrabants Museum in Den Bosch.
Timmermans is in Nederland in lioofd-
zaak bekend door zijn boeken, die hij
zelf illustreerde. Als schilder is hij in
ons land niet zo bekend. Hubert Lampo
zal vanavond 20 juli de expositie voor
een kleine groep genodigden inleiden.
dan mensen uit de lagere sociale klassen
en beroepen.
Kenners van klassieke muziek luiste
ren meer naar de radio, kijken minder
naar de televisie en hebben meer be
langstelling voor de kunst dan niet-
kenners. In de drie grote steden vindt
men gemiddeld meer liefhebbers van
ernstige klassieke muziek dan daarbui
ten.
Sarah Miles en Robert Shaw in The
Hireling.
HOORN. Voor de eerste maal zul
len tot nu toe onbekende schetsboekbla-
den van Isaac Israëls in het Prentenka
binet van het Westfries Museum in
Hoorn geëxposeerd worden. De expositie
gaat morgen open en duurt tot en met
10 augustus.
DE VOORGENOMEN PROGRAM
MERING van het nieuwe Rivoli
wordt al dadelijk geëffectueerd door
deze week als openingsfilm „The hi
reling” te kiezen, een Engelse film
van Alan Bridges die in Cannes de
Groteprijs ex aequo deelde met „Sca
recrow” van Jerry Schatzberg, een
compromis-beslissing, typerend voor
dit zwakke festival met enkele buiten
het officiële stramien vallende uit
schieters. „The hireling” is gebaseerd
op een roman van L. P. Harley die
ook „The go-between’ ’schreef, waar
naar Losey een film maakte die twee
jaar geleden, eveneens in Cannes met
de hoogste onderscheiding ging strij
ken. Een merkwaardige samenloop
van omstandigheden die tegelijk iets
onthult over het soort films dat voor
een zich respecterende jury alles be
zit om er zijn flat aan te geven zon
der dat voor veel protest van buitenaf
te vrezen valt.
Zowel „The go-between”als „The
hireling” zijn kostuumstukken, de een
spelend omstreeks de eeuwwisseling,
de ander rond 1920, maar beide dus
van eenzelfde nostalgieke sfeer door
trokken en beide speculerend op de
attracties van vertedering die ouder
wetse kleding en beschaafde manieren
in retrospectief nu eenmaal oproepen,
wat dan bovendien dwingt tot een
gedetailleerde uiterlijke verzorging
van de films-
„The hireling” is een voorbeeld van
zo een tot de kleinste bijzonderheden
verzorgde film die zo op het eerste
gezicht nauwelijks ruimte laat voor
enige kritiek. Voortreffelijk spel, met
zorg gekozen locaties, prachtig came
rawerk en een verhaal dat sober,
intelligent en de nodige psychologi
sche diepgang heeft. Terwijl de socia
le achtergrond van het behandelde
conflict niet verzwegen mag worden.
Het verhaal begint in een deftig
tehuis voor geesteszieken, vanwaar
Lady Franklin (Sarah Miles, bekend
o.m. uit „Ryan’s daughter”,) genezen
Een voorbeeld van slechte pro
grammering geeft het Rembrandt-
plein Theater dat na „Elvis on tour”,
een film waarnaar, zoals dat heet
„geen hond kwam kijken", opnieuw
een muziekshow ingezet heeft, dit
maal „Let the good times roll” die
niet zoals de vorige week één idool
uit de jaren ’50 in het zonnetje zet.
maar nu de hele rock ’n roll -periode
doer herleven met Chuck Berry, The
Coasters, Little Richard, Chubby
Checker, Fats Domino en natuurlijk
Bill Hailey en zijn Comets.
Dat levert uiteraard een heel wat
levendiger film op dan „Elvis on tour”
ook al omdat nog meer dan in die
film via archiefbeelden een vervlogen
tijdperk tot leven wordt geroepen.
„Let the good tomes roll” legt ui
teraard het accent op de muziek en
laat de helden van weleer zien zoals
ze nu zijn en ze vijftien jaar en meer
geleden optraden en een revolutie in
muziek, kleding en gedrag veroor
zaakten. Maar daarnaast geeft de
film door korte inlassen van histo
risch filmmateriaal iest zien van hoe
de vijftiger jaren er uitzagen, met de
filmsterren van die tijd, James Dean.
Marilyn Monroe, een beginnende
Nixon, de schuchtere entree van
nieuwe haarkapsels, ook voor de man
nen, de Koreaanse oorlog, Eisenho
wer, Mc Carthy een nieuwe danswoe
de en de strenge mannen die door
verbodsbepalingen nog dachten de
storm te doen keren.
Een zeer gevarieerd
alles
Van
deed,
bezeten, maar zeer
met zijn groep „Them” wereldsuccessen
als „Here comes the night” en vooral
„Gloria” had geboekt maar desondanks
bij gebrek aan begeleiders begeleid werd
door The Blizzards (van Cuby inder
daad) en vlak na de Nederlandse tour
nee berooid naar Amerika vertrok.
De Van Morrison die we kenden van
de elpees die tussen ’67 en nu uitkwa
men leek behalve een geniaal compo
nist een romanticus, die tegen de
stroom in nog altijd meer geïnteresseerd
was in melodie dan in ritme, die muziek
maakte op helt sdheidingsvlak van rythm
blues en soul, een gebied dat niemand
met woorden kan begrenzen. Muzikaal
klopte het beeld, maar de persoon Van
Morrison stond in Carré te kijk als een
verwrongen cynicus.
Carré bracht het beeld haarscherp
over. Deze slechts zelden voor popcon
certen gebruikte zaal bleek daarvoor
uitstekend geschikt: het publiek héél
dicht bij het intieme podium en een
voortreffelijke akoestiek. Merkwaardig
toeval dat juist Van Morrison in deze
zaal stond, want juist hij als artiest die
alleen voor zichzelf speelt had geen
behoefte aan contact met het publiek. Ik
heb dan ook nog nooit een zanger zo
uiterlijk ongeïnteresseerd (bijna met zijn
handen in zijn zakken) en tegelijkertijd
innerlijk geladen zien optreden als Mor
rison in het eerste uur van zijn act.
Daarna bouwde hij óf een toer óf raakte
hij toch een beetje van de kook door het
enthousiasme in de zaal of zijn eigen
inbreng. In ieder geval begon hij zij
het houterig en onwennig wat te
bewegen en zelfs gingen de beentjes van
kwam als een schok.
Morrison die in 1967
was een van muziek
bescheiden Ier die
