o
o
o
1 i
p-i<l
l’albarde
iber
rpn
r 1
EEN KLEINE ADVERTENTIE in een linksgericht weekblad kondigt
in juni van dit jaar een groepsreis naar Albanië aan, het vrijwel totaal ge
ïsoleerde Balkanstaatje, waar men het liefst helemaal geen buitenlanders
zag en waar toeristen tot dusver bijna geheel buiten de deur gehouden
werden. Na bijna 25 jaar belangstelling voor dit „Land van de Adelaars^
en een vijftal afgewezen verzoeken om een individuele inreis sinds 1957
is de verleiding voor uw verslaggever wel heel groot om deel te gaan
nemen. Het wordt een busreis van Titograd uit, 15 kilometer vóór de Al
banese grens. Er beslaat immers geen verbinding per schip of spoor en als
enige Westeuropese luchtvaartmaatschappij vliegt slechts Alitalia één
maal per week van Rome naar de hoofdstad Tirana. Zondagochtend 2 sep
tember verzamelen zich dan uiteindelijk 33 Nederlanders voor het hotel
Crna Gora in Titograd. Twee reizigers hebben zich op het laatste moment
teruggetrokken wegens de vele belemmerende voorschriften omtrent foto
graferen, garderobe en haar- en baardgroei. Een derde reiziger, onze am-
bassadesecretaris uit Belgrado heeft op het laatste moment van de Alba
nezen geen toestemming gekregen om mee te gaan. Dit ondanks de kort
geleden tussen Albanië en Nederland tot stand gekomen diplomatieke
betrekkingen.
-
Albanië houdt zijn toeristen
aan een strakke leiband
I
MS
38
er
jed.
41
KAREL C. SCHUYT
Weldadig doet in bijna alle plaatsen het
vrijwel geheel ontbrekende verkeer aan.
Paard en wagen kunnen deze straat in
Tiranë waar gemakkelijk acht files
naast elkaar zouden kunnen tonder
enig gevaar kruisen (rechts).
rm
ooi
DE VOLGENDE dinsdag wordt ge
bruikt om de omgeving te verkennen.
ches e.d. De werknemers bekijken ons
vriendelijk, maar werken zonder op te
houden door. Helaas gaat een gepland
bezoek aan een Staatsboerderij met uit
ederland geïmporteerd vee niet door.
de
te
r-
cn
ic>
Woensdag wordt een excursie gehou
den naar de hoofdstad Tiranë, een sfeer
loos, kennelijk te snel gegroeid dorp
zonder bezienswaardigheden van beteke
nis. Hoog boven de stad een fraai
gedenkteken met een even fraai uitzicht
over stad en omgeving. Op een steen
worp afstand het voormalig paleis van
Koning Zog; nu onderkomen voor rege-
1
ringsgasten. Na de lunch een rit door de
buitenwijken waar druk gebouwd wordt
waaronder aan niet minder dan drie
hotels, waarna de reis verder gaat naar
Krujë, een klein dorp in de bergen van
waaruit de nationale Albanese held
Skënderbeu in de 15e eeuw reeds suc
cesvol het verzet tegen de Turken leid
de. Het kleine museum is voor historisch
geïnteresseerden zeer belangwekkend, da
presentatie meer dan voortreffelijk en
getuigende van kennis van zaken.
In de badkamer is een niet-verwachte
privé-WC en na enige ervaring in het
snel wegspringen na het doortrekken
zijn zelfs natte voeten te vermijden. De
watertoevoer is nl. zodanig, dat een laag
landse eenstemmigheid een excursiepro-
gramma voor de komende dagen wordt
vastgelegd.
KORT VOOR HET BEREIKEN van
Durrës-beach legt de gids ons uit, dat
we als groep naar Albanië gekomen zijn
en slechts als groep excursies zullen
De groep krijgt een voortreffelijk in
druk van de adembenemende schoonheid
van het Albanese berglandschap en
maakt nu ook meer rechtstreeks kennis
met de bevolking, ondanks de ongewen
ste ideologische beïnvloeding door bui
tenlanders. Via Elbasan voert de tocht
richting Pogradec, aan het meer van
Ohrid tegenwoordig, voor wat de Joe
goslavische kant betreft, een door Ne
derlanders druk bezochte vakantiebe
stemming. Onderweg een uiterst belang
rijke en onverwachte ervaring. Enige
jaren geleden werden in de omgeving
van Prenjas bijzonder rijke ijzer- en
nikkelmljnen ontdekt. Het pas na de
oorlog aangelegde spoorwegnet kwam
maar tot Elbasan, zodat besloten werd
een nieuwe lijn van 65 km aan te leggen
door een van de ruwste gedeelten van
het Albanese bergland. Naar men zegt
niet om economische, maar om politieke
en ideologische redenen vindt de aanleg
hoofdzakelijk plaats door scholieren en
studenten en wel op vrijwillige basis
zonder betaling gedurende tenminste één
DE TWEE VOLGENDE dagen worden
het klapstuk van de reis. Uitermate
vermoeiend maar bijzonder interessant.
KORT VOOR HET DINER zoekt de
gids mij op. Ze begint te vertellen, dat
wij de volgende dag een andere gids
zullen krijgen, aangezien zijzelf die dag
zal vertrekken om een maand lang vrij
willig te gaan werken aan een in aan
bouw zijnde spoorlijn in het oosten van
het land. Dan wordt ze aanzienlijk ern
stiger en zegt „beste kameraad, iemand
in het gezelschap heeft een foto gemaakt
van de botsing tussen twee ezelskarren.
Dit zou het aanzien van ons land in het
buitenland ernstig kunnen schaden en ik
moet je dus verzoeken ervoor te zorgen,
dat uiterlijk morgenochtend de betref
fende film ingeleverd wordt. Wij zullen
die dan ontwikkelen, de niet-toegestane
foto vernietigen en de andere opnamen
teruggeven.” Ik protesteer zwakjes, maar
neem mij tegelijkertijd voor om
NRC-correspondent zoveel mogelijk
helpen.
’s Middags wordt de eerste excursie
naar Durrës gehouden en krijgt men een
indruk van de tweede stad van het land
(50.000 inwoners). De gids blijkt meer
dan voortreffelijk op de hoogte en toont
ons zelfs de plek, waar in 1914 de
Nederlandse kolonel Thomson, die deel
uitmaakte van de leiding van de toen
malige Albanese Gendarmerie, is ge
sneuveld. Zijn standbeeld staat nu alleen
nog maar in Den Haag, omdat de Alba
nezen na de tweede wereldoorlog zijn
borstbeeld in Durrës hebben verwijderd
en vervangen door eenbeeld van de Al
banees, die als eerste in 1939 verzet bood
tegen de binnenvallende Italianen en
daarbij ook als eerste sneuvelde.
mogen maken. Het hotel zelf het
strand ervoor zijn vrij toegankelijk,
maar de bewegingsvrijheid is uitdrukke
lijk beperkt tot dit zeer kleine, nauw
keurig omschreven gebied. Dan draait de
bus het hek van Hotel Adriatik binnen,
een door de Russen in 1959 gebouwd
post-stalinistisch monstrum. Veel onder
houd blijkt er sinds die tijd niet meer
geweest te zijn aan dit als eerste klas
gekwalificeerde hotel, maar de groep
was van te voren door het organiserende
reisbureau gewaarschuwd en aanvaardde
dus zonder morren de sobere accommo
datie. In mjjn kamer blijken de open
slaande deuren naar het balkon met twee
spijkers te zijn dichtgetimmerd. Met eni
ge geweldpleging lukt het me ze open te
maken, waarbij echter wel de gehele
gordijnenpartij naar beneden stort.
gesprek ook nog even op de toeristische
perspectieven voor de toekomst. In 1973
verwacht men in totaal 4000 buitenlan
ders; in 1974 zullen dat er vermoedelijk
6000 worden wegens de verbeterde op
vangmogelijkheden. Individueel toeris
me vooral per eigen auto zal nog lang on
mogelijk blijven wegens de ontbrekende
infrastructuur.
De wegen zijn te smal, benzinepompen
ontbreken en een enkel hotel per stad,
de hoofdstad uitgezonderd, blijft natuur
lijk veel te weinig. Groepen ook Ne
derlanders zal men daarentegen
graag onder de bekende voor een
deel stellig ook in het belang van de
buitenlanders getroffen bekende be
lemmerende voorwaarden blijven ont
vangen. Hetis echter zeer de vraag of
veel Nederlanders daarvoor zullen voe
len. Het afscheid is bijna hartelijk.
Een vrouw veegt de straat in Tirana.
Maar ook bij zwaarder werk worden
haar seksegenotes ingeschakeld. Zo ver
trok onze eerste gids een student a
Engels al na een dag om voor een
maand aan de bouw van een spoorlijn
mee te gaan werken (links).
ners, die de zondag gebruiken voor een
wandeling naar de wat meer bewoonde
wereld. De trekezels van twee met vrou
wen in klederdracht volgeladen karren
schrikken bij het naderen van onze bus,
worden wild en botsen tegen elkaar. De
naast mij zittende correspondent van het
NCR-Handelsblad fotografeert snel dit
schilderachtige verkeersongeval, niet
vermoedende wat later de gevolgen zul
len zijn. Wat verder wordt het land-
schap vlakker en rijden we door dorpen
en stadjes met een begin van hoogbouw
en wat industrie. De eerste indruk is
die van grote armoede. De vele rode
spandoeken met voor ons onleesbare
leuzen vrolijken de totaal-indruk nau
welijks op; de nieuwbouw is niet afge
werkt en uit de oude lage behuizingen
kijken wat armoedig geklede mensen
naar buiten. Maar we zien ook al snel in
dat het onredelijk zou zijn om in dit
land onze westeuropese maatstaven aan
te leggen.
water van enkele centimeters zich snel
op de grond verzamelt en pas na onge
veer een half uur door een gat, ergens
in de bodem wegloopt, ’s Avonds na 10
uur valt de hele watertoevoer in het
hotel uit en wordt pas de volgende
ochtend vroeg hervat. Het weer is
prachtig, het uitzicht op strand en haven
in de verte niet minder mooi en dit alles
doet, samen met de hooggespannen ver
dere verwachtingen, de- incoveniënten al
spoedig accepteren.
GELUNCHT WORDT in Pogradec aan
het meer in een omgeving, waar de tijd
lijkt stil te hebben gestaan. Het verzoek
om in dit grensgebied met veel militaire
aktiviteiten niet te fotograferen wordt
geëerbiedigd. Na een korte rust wordt de
reis vervolgd naar Korea, de belangrijk
ste stad in Zuidoost Albanië met bijna
50.000 inwoners, niet ver van de Griekse
grens. De stad blijkt een onbedorven
kleinood, vol met schilderachtige oude
huisjes met prachtige kleine schaduwrij
ke binnenplaatsjes. De bevolking is ken
nelijk nog nauwelijks in aanraking ge
weest met buitenlanders en begroet ons
allerhartelijkst. Kinderen kijken nieuws
gierig op en hollen dan aansluitend in
horden achter de langzaam rijdende bus
aan. Ze weten niet hoe luidruchtig ze
hun geestdrift moeten tonen. Later, bij
het verzetsmonument hoog boven de
stad geniet een ieder van het schitteren
de uitzicht en doet men de merkwaardi
ge ervaring op, dat men de mensen in
de stad, ver beneden, op straat hoort
praten. Wij door autolawaai bedorven
Nederlanders wisten niet meer dat zoiets
nog mogelijk was!
MEN DIENT ZICH bij alles in Alba
nië te realiseren, dat het land na eeu
wenlange overheersing door Serven.
Montenegrijnen en Turken pas in 1913
de onafhankelijkheid kreeg om na tien
tallen jaren van corrupt wanbeheer on
der Koning Zog in 1939 weer onder de
voet gelopen te worden door fascistische
Italianen. In feite kon de ontwikkeling,
zij het als communistisch land, pas in
1944 beginnen na een heldhaftige vrij
heidsstrijd waarin grote persoonlijke en
materiële offers moesten worden ge
bracht. Tegen deze achtergrond veran
deren de gemengde gevoelens van het
begin gedurende het verdere verloop van
de reis langzaam in een bewondering
voor de prestaties van de Albanezen om
ondanks hun territoriaal en politiek iso
lement hun land in nauwelijks dertig
jaar te veranderen van een agrarisch
achterlijk gebied met bijna 100 percent
analfabeten en bloedwraak in een half
agratisch/half industrieel land zonder
bloedwraak en analfabeten met een be
paalde vorm van welvaart en vooruit
gang.
DE STAD ZELF heeft wat industrie
en maakt weer een armelijke indruk.
Weldadig doet het vrijwel geheel ont
brekende verkeer aan. De winkels heb
ben werkelijk niets in de etalages en
voor een enkele groentewinkel staat een
lange rij vrouwen te wachten om wat
paprika’s of druiven in te kopen. De
talrijke koffiehuizen zijn overvol met
druk pratende mannen, die nieuwsgierig
ópkijken, wanneer de grote groep bui
tenlanders langs loopt. De haven zelf is
militair gebied en mag niet betreden
worden. Uiteindelijk komen we op het
plein voor een soort gemeentehuis, waar
de gids ons eerst opmerkzaam maakt op
het in alle Albanese steden voorkomen
de borstbeeld van Stalin en vervolgens
vertelt, dat de op dit plein vroeger
aanwezige moskee inmiddels is afgebro
ken en vervangen werd door een kul-
tuurhuis voor de jeugd. Reeds in 1966
heeft Albanië zich nl. zelf uitgeroepen
als de eerste athetische staat ter we
reld, alle kerken gesloten en die later óf
afgebroken óf in opslagplaatsen óf in
kroegen veranderd. Een enkel historisch
waardevol bouwwerk werd tot kultuur-
monument verklaard en althans tot nu
toe ongemoeid gelaten. Tenslotte wordt
ons de plaats getoond waar enige jaren
geleden bij het slopen van bouwvallige
huizen een vrijwel onbeschadigd romeins
amphitheater onder de grond werd aan
getroffen, compleet met freskoos in de
verbindingsgangen en loges voor de aris
tocraten. Ongeveer de helft is nu bloot
gelegd en de rest van het werk is voor
de komende jaren gepland. Het is een
bewijs hoe belangrijk Durrës eens als
Epidamos/Dyrrhion aan het begin van de
Via Egnata naar Byzanthium is geweest
Na een rit van een uur of drie langs
de al bekende weg van de heenreis en
laatste lunch in Shkodër bereiken we de
grens. De formaliteiten zijn dit keer
binnen een half uur ten einde. De in
beslag genomen lectuur wordt terugge
ven en we lopen de 100 meter over de
grens naar de wachtende Joegoslavische
bus.
DE TRIP WORDT besloten met een
kopje Turkse koffie in een restaurant in
de openlucht. De prijzen zijn naar onze
maatstaven uiterst laag lVa Lek of 42
ct waarbij men wel moet weten, dat
het gemiddeld inkomen ca. 600 tot 750
Lek per maand bedraagt, huren uiterst
laag zijn (van 10 Lek per maand voor
een tweekamerflat af), geen loonbelas
ting geheven wordt en de inkomstenni
vellering praktisch volkomen is. De rec-
tor-magnificus van de Universiteit in
Tiranë verdient niet meer dan 1040 Lek
per maand. Sociale zekerheden zijn ruim
voldoende en reeds met 60 jaar voor
mannen 55 jaar voor vrouwen bestaat
recht op pensioen. Bejaardentehuizen
zijn nagenoeg onbekend, aangezien de
ouders bij de kinderen inwonen. Tegen
deze prijzen en inkomens doen de talrij
ke televisie-antennes op de daken wat
onbegrijpelijk aan. De Italiaanse toestel
len kosten immers niet minder dan 3000
Lek en zijn zelfs tegen deze prijs nau
welijks te krijgen. De antennes zijn in
de meeste gevallen dubbel en verschil
lend gericht, zodat aangenomen kan
worden, dat in Durrës druk gekeken
wordt naar de Italiaanse televisie. Mis
schien is dit de verklaring voor de
summiere Italiaanse talenkennis, die ook
de jeugd in deze streken blijkt te heb
ben.
ZATERDAGOCHTEND om 10 uur zal
de terugreis beginnen. Van half negen af
heeft uw verslaggever een tweetal zake
lijke besprekingen in het hotel. Aange
zien geen toestemming verkregen kon
worden om alleen naar Tiranë te gaan
had onze onverbeterlijke gids gezorgd,
dat de gesprekspartners naar Durrës
kwamen.... In het onderhoud met de
onderdirekteur van Albturist komt het
'S AVONDS SPEELT op het terras een
driemansbandje politieke strijdliederen,
die door de aanwezigen enthousiast wor
den meegezongen. Het geheel onder het
waakzaam oog van een drietal Albanese
partijleiders, die de bijeenkomst beslui
ten met een opgestoken gebalde rechter
vuist en de geschreeuwde leus „Leve
Marx, Lenin, Stalin, Hoxha. Het publiek
schreeuwt geestdriftig mee, de partijlei
ders vertrekken in hun geblindeerde
Mercedes en het bandje verhuist naar de
kelder van Hotel Adriatik aan de over
kant, waar de gasten uit onze groep nog
wat kunnen dansen op de nieuwste
Amerikaanse succesnummers.
TERUG VERT de weg ons van
Elbasan naar Tiranë over de schitteren
de Krabapas. Bijna geen verkeer en
uitzicht op een on wezenlijk mooie berg
wereld. Voor de tweede keer in d»
hoofdstad van het land hebben we nog
een uurtje tijd om tegen dollars
fraaie en bijzondere souvenirs te kopen
en nog snel even vast te stellen, dat het
Stalinbeeld op het grote Skënderbeu-
plein vervangen is door het beeld van de
nationale held Stalin troont nu in een
aanzienlijk kleinere uitvoering op een
wat verscholen plekje tegenover het eni
ge hotel voor buitenlanders, het door de
Italianen na 1939 gebouwde Dajti. Het
cultuurpaleis, oorspronkelijk door de
Russen geschonken als symbool van de
eeuwige vriendschap tussen de Sovjet
unie en Albanië en na' de breuk in het
begin van de zestiger jaren achtergela
ten als een verzameling stalen bouwstei-
gers en schroot blijkt keurig te zijn
afgebouwd door de Albanezen zelf. De
agent op het grootste plein van de stad,
die het niet of nauwelijks aanwezige
verkeer regelt, wekt nog steeds enige
hilariteit op.
IN DE BUS wordt het bij het naderen
van het Joegoslavische grenskantoor al
wat stiller. De chauffeur, niet op de
hoogte van de aanwezigheid van enkele
slavisten ip het gezelschap, kondigt ons
bij de controle-ambtenaar aan als „een
bus met stomme honden.” Wé laten het
er maar bij. Vijf minuten later rijden
we door naar de feitelijke grens, nog
drie kilometer verderop.
Vijftig meter vóór de grens moet wor
den uitgestapt en wordt de bagage uitge
laden. Uw verslaggever geniet de twijfel
achtige eer om als drager van het
collectieve visum het eerste contact te
mogen leggen om de administratieve
handelingen te laten verrichten. De ver
tegenwoordiger van het organiserende
reisbureau blijft in Joegoslavië. Een
duister blikkende soldaat met machine
geweer in de hand ontvangt mij aan de
slagboom; even later komt een zo moge
lijk nog donkerder kijkende militaire
grenscommandant de stapel papieren en
de paspoorten in ontvangst nemen. Com
municatie blijkt onmogelijk, maar even
later wordt toestemming gegeven, dat de
reizigers één voor één de grens overko
men. Gezichten worden grondig vergele
ken met de foto’s en de deelnemers
mogen hun koffers over een honderdtal
meters zelf naar het nieuwe douanekan
toor langs de kant van de weg dragen.
Een controle, die ruim twee uur zal
DE VOLGENDE morgen wordt
over dit onderwerp nauwelijks meer ge
sproken wat wel voornamelijk te dan
ken is aan onze nieuwe, aanzienlijk
soepeler gids, een leraar engels van on
geveer 30 jaar, die ons de volgende
dagen zal gaan begeleiden. Om half tien
wordt op het terras een bijeenkomst ge
houden van alle deelnemers onder leiding
van de gids, waarbij met een on-neder-
- •■r:
maand. Het is een verademing de eerlijk
gemeende geestdrift van de gezichten
van de vrijwilligers te lezen. Jonge
meisjes rollen en sjouwen grote rots
blokken naar het ravijn aan de kant
van de weg. Even te voren zijn die
blokken door jongemannen met een
houweel uit de rotswand gehouwen. Zo
langzamerhand ontstaat dan het tracee,
waarover de nieuwe spoorbaan zal gaan
lopen. Slechts voor die grootste grond
verplaatsingen schuiven logge bulldozers
van Chinees fabrikaat door het land-
schap. Voor het boren van de 12 tunnels
is in Zweden hoogwaardig materiaal
aangekocht, dat door deskundigen wordt
bediend. Een spoorbrug in aanbouw, 300
meter lang en 50 meter hoog wordt door
de enthousiast geworden groep druk ge
fotografeerd.
ONS HOTEL is een van de talrijke
door het Staatsreisbureau Albturist ge
durende het laatste jaar in de belang
rijkste steden gebouwde nieuwe onder
komens en is zonder meer goed. De
correcte en snelle bediening wijst iedere
fooi met beslistheid af. Ik informeer
naar de kamerprijzen en hoor 13 Lek
(f 3,65). De winkels in de stad blijken
wat meer gesorteerd te zijn en veel
minder druk. Zou het dan toch waar
zijn, dat de Tosken in het Zuiden van
het land meer presteren dan de wat
minder ondernemende Gegen in het
Noorden? Zou ook daarom de Albanese
partijtop, waarin maar zeer weinig ver
schuivingen plaats vinden, bijna geheel
uit Tosken bestaan?
REDACTIE: UDO. J. BUYS
eerste
duren begint
instantie in het in beslag nemen van alle
in de bagage aanwezige lectuur. Kort
daarop komt een man binnen en wijst
een drietal reisgenoten aan, die plaats
mogen nemen op een stoel om verlost te
worden van hun toch .echt geenszins
exorbitante haargroei. Knarsetandend
onderwerpt ook de sympathieke chemi
cus uit Schiedam zich aan de procedure.
Een andere landgenoot, gekleed in keu
rige ribfluwelen broek met steekzakken
ziet deze gekwalificeerd als „cowboy-
trousers”, moet zijn pantalon uittrekken
en vervangen door een in Albanese ogen
wat normalere kledij. Z’n vriendin
draagt een broek met wijde pijpen en
moet die verwisselen voor een rok tot
aan de knie. Zo langzamerhand ontstaat
wat irritatie maar gelukkig is inmiddels
eindelijk de Albanese bus een gloed
nieuwe Fiat gearriveerd voor het
verdere vervoer naar de eerste Albanese
stad Shkodër, 34 kilometer het binnen
land in.
Een hangslot op een van prikkeldraad
voorzien gammel hek wordt geopend
door een soldaat en eindelijk ligt de weg
voor ons open. Links onder stroom
staande versperringen, die de weg van
het aangrenzende land afsluiten, rechts
het meer van Shkodër. In het gloednieu
we Albturist hotel wordt een lunch
geserveerd en ontmoeten we onze gids
voor de verdere dag, een alleraardigste
studente engels van de Universiteit van
Tirana. Al spoedig ontpopt ze zich als
een voorbeeldige door alle ideologische
wateren gewassen Marxiste-Leniniste,
die o-.s met niet-gespeeld enthousiasme
opwekt om toch zoveel mogelijk kennis
te nemen en te genieten van de vooruit
gang in Albanië, het enige land ter
wereld waar de zuivere marxistisch-le-
ninistische leer consequent in de prak
tijk wordt gebracht. Voorlopig aanvaar
den we haar uitlatingen met wat uiteen
lopende gedachten.
ONS EERSTE REISDOEL is Durrës,
in Nederland meer bekend als Durazzo,
de enige wat grotere haven in Albanië,
waar ook enkele kleine vrachtschepen
kunnen laden en lossen. De smalle en
bochtige weg voert door een mooi berg
landschap. Verkeer is er niet al te veel;
wat ezelskarren, een enkele autobus en
vhachtauto, vaak van Chinees makelij.
Daarentegen veel voetgangers in mooie
klederdrachten. Het blijken bergbewo-
DE BEWONDERING groeit de volgen
de ochtend bij het bezoeken van een
tweetal fabrieken. Allereerst de moderne
uitrusting met de meest gecompliceerde
machines van Chinees fabrikaat. De ge
fabriceerde textiel ziet er voortreffelijk
uit en is hoofdzakelijk besten.d voor de
binnenlandse markt. Anders is het in de
tweede fabriek, waar de uit zuivere
schapenwol handgeknoopte tapijten met
oorspronkelijk Albanese volksmotieven
voor 75 percent worden geëxporteerd.
De sociale voorzieningen lijken in beide
gevallen goed; medische diensten, crè-
en resulteert in
