Zeven maanden beulswerk in half uur door zee teniet gedaan
BERGERS WILLEN
NIET OPGEVEN
WAN CHUN GISTERMIDDAG VOLLEDIG GEKAPSEISD
Canadese gitariste
bij Muziekschool
Velsen-Noord bereidt de Sint
WAT EEN
ELLENDE
een waardige ontvangst
„MENS
„WAN CHUN”
I
te-.
Liona Boyd met klassiek repertoire
Als laatste
Bel hem zelf
Bi
Mededogen
„Ik zit net op een stoel. Ik moet
eerst even bijkomen, want we zijn
24 uur achtereen in touw geweest”.
Aannemer Hofland uit Beverwijk
zucht verdrietig als hem wordt ge
vraagd naar de plannen van het
bergingscommando, waarin hij zich
sinds augustus met materiaal en
wellicht een fikse hoeveelheid geld
(„dat ga ik niet aan de grote klok
hangen”) opsloot.
(door Jan-Piet Stokman
en Joke Diegen-Frerichs
Foto’s: Niels Foekema)
Gekanteld
■‘Sar’
Tragedie op Bakkums strand
(Van een onzer verslaggevers)
(Van onze correspondentie)
De heer De Vries van Rijkswaterstaat
petje af
De Wan Chun daalt en rijst met de
golfslag. Aan een lijn wappert nog wat
wasgoed, net boven de kolkende elemen
ten. En de mannen van Rijkswaterstaat,
hutje aan mutje in de bagageruimte van
de auto, zeggen gevraagd naar hun
functie wat sarcastisch: „Wij zijn de
hulptroepen van het Leger des Heils.
Redden wat er te redden valt”.
da
cei
va
vo
be
on
mc
na
uil
aa
Rc
da
Bi
he
rei
dat kan snel veranderen”, voegt hij er
aan toe.
De Haarlemse berger Arend Elfrink is
er de man niet naar om een karwei door
tegenslag op te geven. Hij gaat tot het
uiterste, zeggen zijn vrienden en de reus
tussen de bergers heeft heel wat moei-
lijker klussen tot een goed einde weten
te brengen, waar de met meer en beter
Arend Elfrink klauterde dinsdagmor
gen tegen elf uur als laatste van boord.
Het schip maakte toen ongeveer 70 gra
den slagzij en Elfrink kon zich in de
manschappenhut niet meer staande hou
den. Hij vertrok direct naar zijn huis in
Haarlem om de teleurstelling en het vuil
van 24 uur zware arbeid van zich af te
wassen
ook nog te pakken zien te krijgen. Daar
zitten reddingsvesten in. Kostbaar spul”.
Hij vraagt om mededogen met de ber
gers, die maandenlang ploeteren met een
catastrofe zagen beloond. „Mens, mens,
wat een ellende”.
's Middags drie uur, gebeld naar El
frink. Mevrouw Elfrink verklaart dat
haar man niet thuis is. „Het was net een
kleine jongen, toen hij thuis kwam."
Meer wil ze niet kwijt. „Bel hem zelf
maar". Maar Elfrink rent van zijn Wan
Chun naar aannemer Hofland in Bever
wijk en weer terug naar het schip om de
panieksituatie in ogenschouw te nemen.
C
om
hee
bril
Rol
en
me
Bl<
als
ver
der
gel
dai
op
spe
bi
w
se
D
V(
g<
ze
d<
m
vi
2
zijl
we,
ten
kui
one
gre
da<
bre
me
C
voi
ove
Ve!
wa
list
dig
Eei
vei
hel
dit
ble
wa
wa
gei
bre
I
zij:
op
da:
gel
en
ra
lie
br
hi
J.
w;
te
sa
dt
te
fe
De Vries stapt uit geeft vanaf de
zandwal aanwijzingen aan z’n man
schappen die oranje drijfblokken uit de
golven trachten op te pikken. „Die doos
daar”, wijst De Vries, „die moeten we
Later in de middag proberen we nog
maals contact met h em op te nemen.
Twee autoritten naar de door tientallen
mensen gadegeslagen Wan Chun lever
den geen gesprek met een toevallig aan
wezige Elfrink op.
Plotseling echter begon de schuit slagzij
te maken. binnen een half uur was het
gebeurd. Toch was ’ie al tien meter
achteruit geslagen. Of ’ie met een sleper
kans had gemaakt weg te komen, weet
ik niet. Ik ben geen berger.”
De met een ijzeren doorzettingsvermo
gen gezegende Beverwijker wil niets ho
ren over opgeven. „Ik zeg niets. Deze
klap is erg hard aangekomen en we
zullen de eerstkomende dagen wel nodig
hebben om ons over de toekomst te
beraden. Ik zeg geen nee en ja als u
vraagt of de Wan Chun nog kan worden
geborgen. Een schip opgeven is het laat
ste waartoe we besluiten. We kunnen
het niet over ons hart verkrijgen de
Wan Chun achter te laten. Elfrink en
z’n jongens hebben een jaar tegen de zee
gevochten en dan is het onmogelijk om
van de ene op de andere dag dat brok
staal op te geven.”
Het begint weer te regenen. De Vries
kruipt z’n auto in, wij hurken achter het
portier. „Rond een uur of twaalf van
middag dinsdag is de laatste man
van boord gekomen. Het schip, dat van
morgen nog vijftig graden slagzij maak
te, lag toen al bijna helemaal op z’n
kant. Het dek volledig verticaal. Ik ben
wel geen berger, maar ik zie het somber
in.’
VELSEN-NOORD. In Velsen-Noord
houdt men zich alweer druk bezig met
de nodige voorbereidingen, teneinde Sint
Nicolaas bij zijn komst op zaterdag 24
november van een hem waardige ont
vangst te kunnen verzekeren. Hiervooi
is maandagavond in het buurthuiscen
trum „De Mei” een groot aantal verte
genwoordigers van de hier gevestigdi
verenigingen bijeengeweest, om ondei
leiding van enkele stafleden een en an
der te bespreken. Onder meer is besloten
de coördinatie van deze ontvangst aan
„De Mei” toe te vertrouwen, mede als
gevolg van de door dit centrum reeds bij
andere evenementen bereikte resultaten.
zij de eerste prijs voor gitaar in d«
nationale muziekcompetitie van Canada.
sen-Noord met de H.O.-excursietrein van
het oude station van Hoogovens te ver
voeren naar een der aanlegsteigers, waar
Sint Nicolaas per boot zal arriveren.
Met de kleuters wordt de grijze kin
dervriend vervolgens naar de PEN-par-
keerplaats vervoerd, waar een schimmel
voor hem gereed zal staan. Hierna volgt
de intocht naar de Breesaperhof ,waar
Sint Nicolaas en zijn Zwarte Pieten
officieel worden ontvangen.
Na deze ontvangst zal de intocht door
Velsen-Noord worden voortgezet, met
nuzikale begeleiding van het jeugdkorps
van de IJmuider Harmonie en het tam
boer- en trompettercorps dat thans onder
de naam Velsen-Noord SM opereert. De
Sint wordt voorafgegaan door praalwa
gens van de middenstand en geëscorteerd
door jeugdleden van de verschillende
sportverenigingen uit Velsen-Noord. Zij
zullen gekleed zijn in sporttenue en de
verenigingsvlaggen met zich mee dragen.
In de stoet bevindt zich bovendien een
sloep van zeeverkenners.
Rijkswaterstaat bij monde van ir. J.
G. Jongenelen, deelt mee binnenkort met
de bergers rond de tafel te gaan zitten:
„We moeten erop toezien diat er geen
verdere ongerechtigheden gebeuren, dat
wat er van het schip afvliegt wordt
gehouden. Of er nog reële mogelijkhe
den bestaan om het schip te bergen, kan
ik momenteel niet zeggen. Dat kan pas
wanneer we de situatie gezamenlijk in
ogenschouw hebben genomen. Maar dat
de schuit er beroerd bij ligt, is een ding
dat zeker is.”
Fotograaf Niels Foekema van foto
persbureau De Boer uit Haarlem
dook in het archief een zestal foto’s
op, die een beeld geven van twaalf
maanden beulswerk door de Haar
lemse berger A. Elfrink (zie foto) en
zijn mannen. De kans op berging van
het 4000 brt. metende schip was in de
nacht van maandag op dinsdag wel
bijzonder groot. Elfrink was er in
geslaagd het schip met z’n achterste
ven tot bijna de eerste zandbank te
schuiven. Dinsdagmorgen tegen drie
uur verwachtte de enthousiaste ber-
gingsploeg, moe maar voldaan, op te
kunnen stomen naar de haven van
IJmuiden. Maar 'Elfrink ontliep ook
ditmaal niet het noodlot. De ideale
combinatie van stevige zuid-oosten-
wind en vloed kwam wel, maar er
ging iets mis. Wat weet men niet
precies.
Op deze pagina een impressie van de
gebeurtenissen.
Liona Boyd is in 1949 geboren in
Londen, maar heeft het grootste deel
van haar leven in Canada doorgebracht.
Op 14-jarige leeftijd begon zij haar stu
die op de concertgitaar bij Eli Kassner
in Toronto. In 1969 kreeg zij een beurs
naar de Noordzee. Maar toen tegen
twaalf uur maandagavond de schroef op
volle toeren achteruit sloeg en de Wan
Chun langzaam, maar steeds gewilliger
het sop koos ging er plotseling iets mis.
Binnen een half uur maakte het schip
vijftig graden slagzij naar bakboord en
was al het werk van twaalf maanden
naar de knoppen”, bijt Hofland ons toe.
Een berger moet veel kunnen verwer
ken, maar dit ging het incasseringsver
mogen van de vier bergers (drie man op
het schip onder wie Arnold Elfrink en
een man op de hoge zandwal bij de boeg
van het schip) toch te boven. Eerst
kwamen de schrikreacties, maar toen
balde men de vuist tegen de zee, die
weer wilde nemen wat zij tijdens het
weekeinde van 12 en 13 november 1972
op het strand van Bakkum had gegeven.
„We hadden zó naar IJmuiden gevaren”,
mompelt Hofland.
Ijskoude regenvlagen striemen het
Bakkumse strand, geselen de huid van
de Chinese vrachtvaarder Wan Chun,
maandagnacht tijdens de zoveelste ber-
gingspoging plotseling gekanteld en nu
compleet gekapseisd. Enkele tientallen
belangstellenden, de onafscheidelijke ca
mera omgekeerd om de nek en kleu
mend weggedoken in hoog opgeslagen
jaskragen, zien hoe het schip willoos op
de golven dobbert, zich opricht om nog
dieper weg te zinken, hoe een nog in de
davits hangende sloep langzaam tegen de
scheepswand wordt kapotgebeukt. Een
dramatisch schouwspel. Maanden beuls
werk in één nacht te niet gedaan. Een
menselijke tragedie en een dure.
Later in de avond lukte het berger
Elfrink aan de telefoon te krijgen. Hij
was treurig gestemd over de wijze,
waarop de berging van het schip de
laatste dagen is verlopen. „Wij zijn in
het zicht van de haven gestrand. Alles
was fout kon lopen is fout gegaan. Dit is
gewoon niet te voorzien. De uitdaging is
groot om weer opnieuw een poging te
wagen”, zo meent de Haarlemmer,
„maar een prettig klusje is het niet
meer”. Hij is terughoudend als hem naar
de oorzaak van de kapseizing wordt
gevraagd. „Het schip lag lekker vrij in
het water. We hadden juist de ballast
tanks leeg gepompt toen de vloed kwam
opzetten”. Of de wind vat op het schip
heeft gekregen kan hij niet zeggen. „Het
ging allemaal zo snel”.
In de onmiddellijke omgeving van het
schip, op het terrein waar tot voor
enkele dagen geleden de zandzuigers
ronkten, staat nu een auto van Rijkswa
terstaat. Goed beschermd tegen de snij
dende wind en hagelstormen wacht een
handjevol mensen op het keren van het
tij, om tenminste nog wat materiaal van
dè Wan Chun aan de greep der golven
te kunnen ontrukken. Rond het ontred
derde schip, dobberend op z’n bakboord
zijidie, drijft wrakhout en losgeslagen red-
dingsmateriaal. De bergers zijn naar
huis, kapot van de doorgestane emoties:
Rijkswaterstaat tracht uit de vloed nog
te redden wat er te redden is.
toegekend om deel te nemen aan de
meesterklas van Julian Bream in Strat
ford. Ook speelde zij in zijn televisiedo
cumentaire in Ontario.
Zij beëindigde haar studie in 1972 aan
de muziekfaculteit van de universiteit in
Toronto met lof. In datzelfde jaar won
Nog een auto komt aanrijden uit de
richting Castricum. Tot de inzittenden
behoort Rijkswaterstaat opzichter J. Ph.
de Vries., die vrijwel dagelijks de ber-
gingsvorderingen in ogenschouw kwam
nemen. De Vries stapt uit, kijkt triest
naar het schip. „Bijna was ’ie vlot”,
mompelt hij, „bijna hadden ze het voor
elkaar. Dat zou een ongelooflijke presta
tie zijn geweest. En nou blijkt al dat
werk tevergeefs: het schip ligt er mo
menteel slechter voor dan bij de stran
ding. Het is niet het water dat nu in het
inwendige van het schip vrij spel heeft,
het is het zand dat binnenstroomt. Kilo’s
extra gewicht. Wat een ellende”.
Twaalf uur geleden zag het er nog
naar uit, dat het bergingscommando
dinsdagmorgen juichend de haven van
IJmuiden binnen zou kunnen varen.
Aannemer Hofland: „Alles was in ge
reedheid gebracht voor de terugtocht
Het schip lag er dinsdagmiddag om
streeks drie uur zo bifFeen speelbal van
de golven, die onophoudelijk tegen het
dek beuken. Vanmorgen vroeg was er
geen verandering in de horizontale lig
ging van de Wan Chun gekomen. Insi
ders verwachten, dat als de bergers er
niet gauw snel bij zijn, het stalen ge
vaarte door de zee dieper het zand
wordt ingedreven.
De Beverwijker kan niets vertellen
over de oorzaak van de plotselinge kap
seizing. „We weten het niet. Het schip
lag vrij in het water. We gaan de
komende dagen naar de oorzaak van de
kanteling zoeken”. Volgens Hofland
staan de machinekamers droog. „Maar
Bij deze besprekingen kwam een
euw element voor de ontvangst aan de
orde, doordat ook van de zijde van
Hoogovens thans medewerking is toege
zegd. Aangeboden is namelijk de prille
leerlingen van de kleuterscholen in Vel-
VELSEN. De vierentwintigjarige
Canadese gitariste Liona Boyd komt op
vrijdal 9 november naar de Muziek
school Velsen, waar zij dan een gitaar -
recital zal geven. Een en ander is geor
ganiseerd door de Velsense muziekschool
in samenwerking met de gitaristenvere
niging Constantijn Huygens. Zij zal wer
ken spelen van Scarlatti, J. C. Bach,
Debussy, Tomasi, Sainz de la Maza, Villa
Lobos, Ponce en Albeniz.
materiaal uitgeruste mammoetbergers
geen kans van slagen zagen.
Personeel van Rijkswaterstaat viste en
kele kostbare oranje gekleurde drijf
blokken uit zee op.
-
De Vries vertelt van zijn dagelijkse
tochten naar het schip, van z’n gesprek
ken met de bergers. „De ene dag waren
ze vrolijker dan de andere, het optimis
me steeg en daald>e al naar gelang de
vorderingen die werden gemaakt. Ze
hebben heel wat tegenslagen moeten in
casseren. Gisteravond zat alles mee: ge
noeg water rond het schip en iedereen
dacht dat het nu toch wel moest lukken.
- .t-, -v - r-:-’- -T-- - - - - - -
-tr ■■■rut:—
Verder heeft Liona gestudeerd bij:
Alice Artz, Narcisa Yepes en Alexandre
Lagoya. Toen deze laatste haar hoorde
spelen, nodigde hij haar uit bij hem te
studeren in zijn meesterklas in Quebec
en Nice, om daarna de lessen privé
voort te zetten in Parijs. Daar studeert
zij nu met behulp van een Canadese
beurs. Zij heeft talrijke concerten gege
ven in Canada, de Verenigde Staten en
in Frankrijk. Haar optreden in de Mu
ziekschool Velsen, ingang P. J. Troel-
straweg 20, begint vrijdagavond om acht
uur.
-a-.;
n 111
MU. ’11.
liiii -
Ca
«r
1
n,,u- - u
[SS.Mgggiasisi
-'X"” n,
-
Mf"* S3
:'S
«ga, 1
B-IJhIhI: u-J"
■te:
lsgl
ii’iHËiiWuSl
